گیشه: معرفی فیلم Southpaw

دبرا یانگ از هالیوود ریپورتر که فیلم را دوست داشته در نقدش می‌آورد:« اگرچه

چپ‌دست

به قوانین جواب‌پس‌داده‌ی ژانر چسبیده است، اما به خاطر گروه بازیگرانی درجه‌یک به رهبری قدرتمند جیک جیلنهال در نقش اصلی، داستان را در تمرکز نگه می‌دارد.» جیمز براردینلی که سه ستاره به فیلم داده، می‌نویسد:«اگر به دنبال غافلگیری و پیچش‌های داستانی هستید،

چپ‌دست

چیز زیادی برای عرضه ندارد. قدرت فیلم در هوشمندی‌اش در روایت نیست، بلکه در عمق کاراکترهای خوب‌پرداخت‌شده و قابل‌باورش است؛ کسانی که کاری می‌کنند تا این داستانِ قابل‌پیش‌بینی، منحصربه‌فردتر و جذاب‌تر از چیزی که شاید باشد، احساس شود.» امتیاز متاکریتیک فیلم، ۵۷ است.

مدتی است که جیک جیلنهال با وسواس‌اش در انتخاب نقش و تلاش، دقت و استعدادی که فراتر از راهنمایی‌های کارگردان صرف بازآفرینی هرچه کامل‌تر آنها می‌کند، مجبورمان کرده تا ذره‌بین به دست گرفته و تک‌تک پروژه‌ها و بازی‌هایش را از نزدیک زیر نظر بگیریم. همین باعث شده تا وقتی اسمی از جیلنهال به عنوان نقش اصلی فیلمی می‌آید، انتظارمان از نتیجه‌ی نهایی‌اش بیشتر هم شود. اوج این اتفاق پارسال با فیلم «شبگرد» رخ داد؛ زمانی که ترکیب سناریوی تاریک و کارگردانی بُرنده‌ی دن گیلروی و هنرنمایی خون‌آشام‌وارِ جیلنهال به خلق آنتاگونیستی به‌یادماندنی ختم شد. خب، آیا امسال هم ترکیب کارگردانی آنتوان فوکوآ و بازیِ جیلنهال در نقش یک بوکسورِ خشمگین و خونین، به نتیجه‌ای همان‌قدر تکان‌دهنده ختم شده؟ اگرچه بازی جیلنهال بزرگ‌ترین چیزی است که بعد از دیدن «چپ‌دست» در خاطرتان ثبت می‌شود، اما خودِ فیلم و شخصیت‌ اصلی‌اش آنقدر عمیق و پیچیده نیستند که فیلم را به مرحله‌ای بالاتر منتقل کنند. این جمله به این معنا نیست که «چپ‌دست» فیلم بدی است. فقط آن را به عنوان هشداری در نظر بگیرید که از شما می‌خواهد با احتیاط و انتظارات کنترل‌شده نزدیکش شوید.

با شروع فیلم، بیلی هوپ (جیلنهال) را درحال نابود کردن حریفش در رینگ بوکس و نگه داشتن رکورد پیروزی‌های متوالی‌اش، می‌بینیم. این درحالی است که همسرش (ریچل مک‌آدامز) نگران است که اگر بیلی به مبارزه کردن ادامه دهد، ممکن است به خودش آسیب بزند و  زندگی خوش خانواده‌‌ی سه نفره‌شان را خراب کند. خیلی زود متوجه می‌شویم، بزرگ‌ترین ضعف بیلی رفتارِ بی‌ملاحظه، زود عصبانی شدن و بی‌اعتنایی‌اش به حرف‌های همسرش است که به عنوان بزرگ‌ترین حریفانش خودنمایی می‌کنند. این را وقتی می‌فهمیم که بوکسوری به اسم میگل اسکوبار، بیلی را با طعنه به مبارزه دعوت می‌کند و همین به دعوا، تیراندازی و اتفاقی که نباید بیفتد، ختم می‌شود. بیلی اراده و محرکش به مبارزه را از دست می‌دهد و در افسردگی شدید سقوط می‌کند، ثروتش را از دست می‌دهد و با جدا شدن دختر نه‌ ساله‌اش از او توسط بهزیستی، زندگی برای او از این رو به آن رو می‌شود. حالا بیلی باید برای رستگاری که با کمی خشمِ خاموش، انتقام سرد، تحقیر و خودشناسی ترکیب شده به رینگ برگردد و شهرتش را باز پس بگیرد. اگر «شبگرد» به خاطر ورود به قلمروی تازه‌ای در نمایش یک جامعه‌ی فاسد و گندیده، مورد ستایش قرار گرفت، بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوت و ضعفِ «چپ‌دست» به فرمول‌محور بودنش برمی‌گردد. اصولا دو نوع فیلم‌های بوکس‌محور داریم؛ اولی که تعدادشان هم اندک است، فیلم‌هایی مثل «گاو خشمگین» اسکورسیزی یا «عزیز میلیون دلاری» ایستوود هستند که پایشان را بیرون از خط و خطوط فرمول‌های آشنا می‌گذارند و داستان زندگی ورزشکار را به‌‌طرز غیرمنتظره‌ای روایت می‌کنند. گروه دوم فیلم‌هایی است که بعد از موفقیت «راکی» محبوب شدند. «چپ‌دست» در دسته‌ی دوم قرار می‌گیرد و پله به پله از فرمول جواب‌پس‌داده‌ی «راکی» استفاده می‌کند. اگر در «راکی» ماجرای اصلی درباره‌ی تلاش راکی برای ثابت کردن بی‌عرضه نبودن و تغییر دیدگاه مردم نسبت به خود و خودشان بود و بُردن یا باختنِ مبارزه‌ی پایانی اهمیت نداشت، در «چپ‌دست» هم با ورزشکاری طرف هستیم که باید به مرحله‌ای برسد که فراتر از بردن و باختن و رو کم کردن، مشت بزند و قبل از حریف فیزیکی داخل رینگ، روح سرکش خودش را آرام کند.

یکی از بزرگ‌ترین گلایه‌هایم از سناریو به نحوه‌ی رفتار کرت ساتر در مقام نویسنده در نمایش تکراری شدت ضربه‌ای که بیلی هوپ از این واقعه دریافت کرده است، برمی‌گردد. شاید با طراحی یک سکانس تاثیرگذار می‌شد هزاران کلمه بیشتر از کوباندن ماشین هوپ به درخت وضعیت او را تشریح کرد. اما این اتفاق در «چپ‌دست» نمی‌افتد. هرچند وقتی به «مبارزه بزرگ» پایانی رسیدم، نظرم کاملا درباره‌ی نحوه‌ی تمرکز فیلم روی سختی‌های بیلی هوپ، تغییر کرد. با این حال، از این نمی‌توان گذشت که فیلم یک ضعف بزرگ دارد؛ اینکه فیلم آنقدر در به تصویر کشیدن تمرینات و زندگی درگرگون‌شده‌ی بیلی هوپ، حتی در چارچوپ فرمول‌محور بودنش، غیرخلاقانه است که داستان در برخی لحظاتش به وادی تکرار، افراط و ملال می‌افتد و همین کاری کرد تا بی‌وقفه برای رسیدن هرچه زودتر به خیزش دوباره‌ی بیلی هوپِ بزرگ لحظه‌شماری کنم. خب، مطمئنا اینکه فقط از روی سر رفتن حوصله برای شروع اکشن لحظه‌شماری کنی، از مشکل فیلم در درگیر کردن مخاطبش در پروسه‌ی شخصیت‌پردازی عمیق کاراکترهایش خبر می‌دهد.

آنتوان فوکوآ اما در کارگردانی صحنه‌های اکشن غوغا کرده است. و مطمئنا «چپ‌دست» در این زمینه استانداردهای این سبک را گسترش می‌دهد. در یک کلام، کل فیلم یک طرف، سکانس مبارزه‌ی نهایی فیلم هم یک طرف. یک اکشن طولانی شیک و پُرهیجان که چیزی از یک مبارزه‌ی بوکس سطح‌بالای واقعی کم ندارد. همه‌چیز مثل این می‌ماند که انگار در حال تماشای یک بوکس واقعی از شبکه‌ی اچ.بی‌.اُ هستیم. با این تفاوت که حالا داستان پشت آن و معنا و اهمیتی که این مبارزه برای هر دو طرف دارد را می‌دانیم و همین آن را استرس‌زاتر هم می‌کند. از صدای ضربات سنگین مشت گرفته تا دوربین ریزبینی که خون و عرقی که با هر ضربه پخش می‌شود را دنبال می‌کند. فوکوآ که به خاطر استایل خشن‌اش معروف است به خوبی هر از گاهی ما را جای کاراکترها می‌گذارد تا حس فرود آمدن این مشت‌های سنگین بر سر و صورت مبارزان را به مخاطب منتقل کند. به خاطر مبارزه‌ی پایانی فیلم که شده، «چپ‌دست» را باید دید. ساختار «چپ‌دست» آشنا است. اگر دنبال روایتی نو با غافلگیری‌های داستانی می‌گردید، فیلم با حرکت در مسیری قابل‌پیش‌بینی چیز زیادی در این زمینه برای عرضه ندارد. اگرچه تعاملات انسانی بین بیلی هوپ و دیگر کاراکترها کم است و ریتم فیلم برخی اوقات بیش از اندازه کش می‌آید، اما رابطه‌ی بیلی و دخترش آنقدر خوب درآمده و بازی این دو آنقدر به تاثیر سناریوی لاغر فیلم افزوده است تا برای پیروزی بیلی دچار دلهره شوید،  برای رسیدن این پدر و دختر به یکدیگر لحظه‌شماری کنید و نهایتا، از تماشای یک اکشن دردناک برای بوکسورها اما زنده و هیجان‌آور برای ما لذت ببرید.

تهیه شده در زومجی