پیش نمایش بازی DOOM

این روزها در صنعت گیم شاید هیچ اثر دنباله‌داری همانند نسخه‌های گذشته خود آن حالت کلاسیک را نداشته باشد. حتی در هیچ بازی امروزی مانند گذشته آن ریسک‌های جذاب گذشته را نمی‌بینیم و شاید تعداد آن‌ها به اندازه انگشتان یک دست هم نباشند. همانطور که خرج ساخت یک بازی سر به فلک می‌کشد و نتیجه ریسک کردن در این صنعت اغلب موجب شکست می‌شود، بسیاری از بازی‌ها به یک سمت و سو حرکت کرده‌اند و لباس‌های گذشته خود را از تن درآورده‌اند. امروزه شاهد این هستیم که مجموعه‌ای مانند Call of Duty که زمانی با کارکترهایی مانند کاپیتان پرایس و سوپ مکتاویش توسط سه‌گانه Modern Warfare در تاریخ ماندگار شد، امروزه با ارایه آثاری یکنواخت که رو به آینده و فضا و تخیلات حرکت کرده دیگر هیچ حسی همانند گذشته به بازیکنان نمی‌دهد. یا اثری مانند Fable که زمانی اتمسفر و داستان بازی آن شدیدا جذاب بود حال به نابودی کشیده شد یا حتی بازی ریسینگ Need For Speed که تاج پادشاهی خود را دو دستی تقدیم دیگر اثری مانند Forza Horizon کرد. تمام این تغییرات تکراری معمولا یک هدف را دنبال می‌کنند؛ فروش و جذب مخاطب بیشتر. حال این هدف ممکن است شکست بخورد یا بیش از پیش توجه همه را به خود جلب کند.

اما در این بین، نسخه جدید بازی Doom بعد از گذشت ۱۲ سال از عرضه نسخه پیشین سری قرار است منتشر شود. اما به نظر شما این بازی همانند Call of Duty تغییر شکل می‌دهد؟ یا مانند اثری مانند Fable جامه کلاسیک خود را دور می‌اندازد و یک زره مدرن بر تن می‌کند؟ خیر، این دوومی که ما می‌بینیم، لباس کلاسیک خود را رها نکرده و فقط به همان شکل سابق، خود را با صنعت امروزی بازی‌ها وقف داده است. این Doom خوب می‌داند که معنی اسمش چیست و چه هدفی دارد. همانند نسخه‌های گذشته، باز هم قرار است در حمامی از خون، استخوان، گوشت و فریادهای شیاطین نفسی تازه کنید.

در نگاه کلی، Doom تشکیل شده از خون، آتش، اسلحه، اهریمنان. لیست وسیعی از ابزار کشتار جمعی مانند ارّه برقی، شات‌گان‌، اسلحه‌های فضایی و اتوماتیک بدون هیچ حد و مرزی در اختیار کاراکتر قرار خواهند داشت. تمام این ابزار به سیل عظیم و بی‌پایانی از انفجارهایی از دل، روده و فواره‌هایی از خون منتهی می‌شوند. همچنین کاورگیری و گوشه‌ای پنهان شدن در این بازی بی‌معنی است؛ معطل کنید کشته خواهید شد. شما نقش قهرمان بی‌نام و نشان این بازی را ایفا می‌کنید، او همانند مسترچیف بی‌باک است و همانند کریتوس بی‌رحم. خشونت بی‌حد و اندازه‌ای که در قلب Doom وجود دارد،  از طریق رگ‌های خود به تک تک المان‌ها و تمامی حوادثی که در بازی رخ می‌دهند سرایت می‌شود و همگی همانند یک اکوسیستم به هم پیچیده هستند.  چیزی در این بازی بی‌معنی ساخته نشده است و از یکدیگر جدا نیستند. تمامی اسلحه‌هایی که با آن به وجد می‌آیید بخشی از یک پازل هستند و تک تک دشمنانی که گوشت و استخوان آن‌ها را از هم جدا می‌کنید همانند کیکی می‌مانند که برش دادن آن‌ها لذت بخش است.

فراموش نکنیم که علاوه بر اسلحه‌ها، دیگر ستون اصلی Doom حرکت کردن است. حرکت و تغییر مکان همیشه باید همراه با فکر باشد. اگر قصد دارید زنده بمانید و بر دشمنان غلبه کنید، باید این کارها را هم زمان انجام دهید، آن هم در شلوغی سرسام آور شیاطین. نمی‌توان در این بازی همانند یک مجسمه در جایی ایستاد و پیروز شد. از طرفی دیگر نمی‌توانید هر جایی حرکت کنید و به دل دشمن بزنید. و باز هم از طرفی دیگر نمی‌توانید در گوشه‌ای پناه بگیرید زیرا اوضاع بدتر نیز خواهد شد. بهترین تشبیه برای Doom می‌تواند یک ترن هوایی باشد. سرعت به شدت بالاست، هیجان وصف‌ناپذیر است، دشمنان از هر جایی به سمت شما می‌آیند. هر لحظه در این ترن هوایی به خود می‌گویید «وای خدای من، من قراره کشته بشم.» اما چند لحظه بعد به یک شات‌گان برمی‌خورید که به شما شجاعت می‌دهد و با یک شلیک یک شیطان محو می‌شود. یک راکت لانچر برمی‌دارید و با یک شلیک حس می‌کنید که چند اهریمن را درون یک مخلوط کن ریخته‌اید. یا ناگهان به ذهنتان می‌رسد که شما BFG دارید؛ خفن‌ترین، کشنده‌ترین و بی‌رحم‌ترین اسلحه موجود در لیست ابزار جنگی بازی! آن را بردارید و هر چه که سر راه شماست آش و لاش کنید! حتی گاهی اوقات به خود می‌گوید «من از این بدبختی جون سالم به در نمی‌برم.» چرا؟ چون دو تا از بی‌رحم‌ترین مخلوقین جهنمی که در بازی با نام Barons of Hell شناخته می‌شوند، مستقیما به قصد کشت به سمت‌تان می‌آیند که ناگهان چشمتان به چیزی دوست داشتنی به نام Quad Damage برخورد می‌کند. یک آیتم برای افزایش قدرت که انواع و اقسام شیاطین را می‌توانید با آن گوشمالی دهید. هیچ چیز در طول راه قابل پیش‌بینی نیست. پس حرکت کردن، همراه با تمرکز، کلید اصلی موفقیت شما در این بازی محسوب می‌شود. وقتی ببینید که همه چیز سر جای خود قرار دارد و تک تک اجزای بازی، از دشمنان گرفته تا افکت‌ها و اسلحه‌ها، همانند یک پازل به هم متصل هستند، Doom بیش از پیش برای ما هیجان‌انگیزتر می‌شود.

هیجان هنوز هم تمام نشده! کشتار باشکوه «Glory Kill» در راس تمامی شگفتی‌ها قرار دارد، چرا که انجام آن مو را بر تن سیخ می‌کند و با تک تک انیمیشن‌های آن به وجد می‌آیید. این عمل همان مبارزه تن به تن «Melee Attack» یا مشت و لگدهایی است که در دیگر بازی‌ها می‌بینید. اما در Doom این عمل شدیدا خشن‌تر، سریع‌تر و بی‌رحمانه‌تر انجام می‌شود. اینطور که مشخص است، این عمل چندین و چند انیمیشن مختلف دارد و کسی را که عاشق این کار است، خسته نمی‌کند. دشمن را از پشت بگیرید و فَک آن را از جمجمه‌اش جدا کنید. دشمن را به زمین بزنید، پای او را از جا بکنید و توسط آن جمجمه‌اش را لِه کنید. خشونت کم است؟ با گرفتن کاسه چشمان دشمن و شکافت سر او، ستون فقرات آن را بیرون بکشید! علاوه بر جذابیت خاص این کار، کشتاره باشکوه می‌تواند در مواقعی که مهمات کم آورده‌اید به کمک شما بیاید. استفاده از این حرکات باعث می‌شود تا مهمات و بسته‌های سلامتی همانند بازی‌های کلاسیک گذشته بیرون بریزد و آن‌ها را جمع کنید. سلامتی کاراکتر به پایان رسیده و اخطارهای مکرر دریافت می‌کنید؟ به اطراف خود نگاه کنید و ببینید که کدام شیطان بیشتر پتانسیل نصف شدن را دارد؟ او را بگیرید، شکنجه دهید و بسته سلامتی خود را از آن بیرون بکشید.  

Doom جدید به شدت سریع، خشن و بی‌رحم شده است. دوست‌داران خشونت عاشق آن خواهند شد و مخالفین خشونت، از آن نفرت خواهند داشت

یکی از نکاتی که باید در مورد این بازی بدانیم این است که Doom گیم‌پلی بسیار سریعی دارد. اگر بخواهیم این بازی‌ را با اثری دیگر مقایسه کنیم، آن بازی Call of Duty نیست. بلکه DOOM بیشترین شباهت را به آثاری مانند Unreal Tournament  دارد اما با سبک و سیاق گذشته و اصیل خود. چه در بخش تک نفره و چه در بخش چند نفره، همه چیز به شدت سریع انجام می‌شود. شلیک کردن، عوض کردن خشاب و حتی برداشتن آیتم‌ها از روی زمین به سرعت انجام می‌شود و قرار نیست وقت ما با چنین مسائلی گرفته شود. همان‌طور که پیش‌تر اشاره کردیم، Doom لباس قدیمی و کلاسیک خود را از تن درنیاورده، بلکه با ابزارها و تکنولوژی مدرن، خود را با سلیقه‌های  امروزی‌ وقف داده است. در این بازی سعی نشده به آن صورت بیش از حد  از المان‌های واقع‌گرایانه استفاده شود. مثلا همانند خیلی از بازی‌های امروزی، برای برداشتن آیتم‌ها شخصیت بازی خم نمی‌شود تا آن‌ها را بگیرد. کافیست تا از روی آن‌ها رد شوید؛ درست مثل روزهای قدیم! البته پازل‌های ساده‌ای هم در بازی گنجانده شده است  که با یافتن کارت‌ها و کلیدها قابل حل شدن هستند. همچنین سیستم ارتقا در بازی وجود دارد اما نه آن سیستمی که در بازی‌های نقش‌آفرینی می‌بینید. این مسئله در بازی بسیار ساده کار شده و قصد ندارد موضوع را پیچیده کند. بلکه تنها به افزایش قدرت کاراکتر و عملکرد اسلحه‌ها ختم می‌شود.

یکی از نکات جذاب بازی Doom مراحل و محیط‌هایی هستند که در آن حضور خواهید داشت. همانند نسخه‌های گذشته این قسمت نیز در مریخ رخ خواهد داد. اکثر اوقات بازی را در  ایستگاه‌‌های فضایی خواهید گذراند که تمامی انسان‌ها در آن سلاخی شده‌اند و نشانه زندگی در آن وجود ندارد. با این‌که بیشتر بخش بازی در این ایستگاه دنبال می‌شود، اما محیط بازی آن‌قدر توسط شیاطین و اهریمن‌ها لبریز شده که کمتر به محیط بازی فکر می‌کنید. بازی Dead Space 1  را به خاطر دارید؟ شاید ۹۰% بازی در محیطی تکراری از ایستگاهی فضایی دنبال می‌شد. در آن‌جا آرام آرام قدم می‌زدید و به محیط نگاه می‌کردید، ناگهان یک نکرومورف سر و کله‌اش پیدا می‌شد. اما اینجا فرق می‌کند. نه خبری از قدم زدن وجود دارد، نه اینکه اصلا وقت خالی خواهید داشت که به محیط بازی فکر کنید. اما به صورت کلی آن طور که به نظر می‌رسد محیط‌های این بازی به خوبی و با دقت کار شده‌اند. همچنین انواع آبجکت‌های منفجره مانند بشکه‌های سوخت در گوشه و کنار بازی وجود دارند تا با آن‌ها آتش بازی کنید. اما Doom جدا از این ایستگاه فضایی، بازیکن را به جایی دیگر از دنیا می‌برد، جایی که شیاطین آن مکان را خانه خود صدا می‌کنند؛ جهنم. برخلاف ایستگاه فضایی، تم و زمینه جهنم به کلی فرق می‌کند. از رنگ‌بندی آن گرفته تا طراحی‌های هنری و بصری. این مکان فضاهای بازتری دارد و آزادی عمل در آن بیشتر است. با  این حال اتفاقات عجیب و غریب زیادی نیز در آن رخ خواهد داد.

بازی Doom فقط به بخش تک‌نفره ختم نمی‌شود. بخش چندنفره‌ای در بازی وجود دارد که تماما برای سرگرمی ساخته شده است و حتی چندین برابر بخش داستانی سرعت بالایی دارد. اگر بخش چندنفره Halo را تجربه کرده باشید، Doom شباهت زیادی به آن دارد. البته Doom یک کپی پیست از آن بازی نیست بلکه سبک سیاق خود را دنبال کرده است. شما برای شخصیت خود زره‌های مختلفی انتخاب می‌کنید و قادر هستید آن را رنگ‌آمیزی کنید. بخش چندنفره Doom حالت‌های زیادی دارد. مثل همکاری چندنفره که باید در مقابل موج دشمنان قرار بگیرید. یا بخشی که شیاطین در آن حضور ندارند و این بازیکنان هستند که باید رو به روی هم مبارزه کنند. حتی حالتی وجود دارد که می‌توانید در نقش یک اهریمن ظاهر شوید و دیگر بازیکنان را از بین ببرید. یکی از بخش‌های مهم بازی SNAPMAP نام دارد. در این بخش تک تک بازیکنان قادر هستند نقشه‌ها و حالت‌های شخصی‌سازی شده خود را در بخش چند نفره داشته باشند. استفاده از آن بسیار راحت است و هرشخصی به راحتی می‌تواند نقشه خود را پیاده کند. با استفاده از اشکال مختلف ۲ بعدی نقشه را بسازید، سپس به شکل سه بعدی وارد آن شوید و آیتم‌ها و آبجکت‌های خود را در آن قرار دهید. موانع، شعله‌های آتش، در و دیوار و حتی دشمنان موجود در هر نقطه از نقشه توسط شما قابل شخصی‌سازی هستند. خوشبختانه هر حالتی که می‌سازید بدون استفاده از حجم زیادی از اینترنت قادر هستید تا آن را با دیگر بازیکنان سرتاسر دنیا به اشتراک بگذارید چرا که تمامی محتواهای این بخش به صورت تمام و کمال در دیسک بازی گنجانده شده‌اند. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید نیم‌نگاه زومجی از بخش چند نفره بازی Doom را تماشا کنید:

| د |دانلود ویدیو با رزولوشن 720p HD از شاتل‌لند

بازی Doom را می‌توان یکی دیگر از چندین و چند بازی هیجان‌انگیز سال ۲۰۱۶ دانست که استودیو اید سافت‌ور «ّId Software» این روزها مراحل پایانی ساخت آن را می‌گذراند و بتسدا «Bethesda» وظیفه انتشار آن را دارد. این اثر که توسط موتور بازی‌سازی اید تِک 6 «id Tech 6» ساخته شده، قرار است با وضوح 1080p و نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه روی کنسول‌ها اجرا شود. همچنین بازیکنان نسخه رایانه‌های شخصی ویندوزی بر اساس سخت‌افزار خود هیچ محدودیتی در نرخ فریم و وضوح تصویر نخواهند داشت. نظر شما در مورد این بازی چیست؟ آیا از جمله بازیکنان قدیمی این سری به شمار می‌روید که بی‌صبرانه منتشر انتشار بازی هستید؟ یا اولین بار است که پا به کشتارگاه Doom خواهید گذاشت؟

تهیه شده در زومجی