نقد سریال Outcast: قسمت دوم، فصل اول

این آخری یکی از بهترین ویژگی‌های این اپیزود است که به خوبی اجرا می‌شود. استایل داستان‌گویی سریال در این اپیزود مثل اپیزود قبلی که در اینجا بهتر مورد استفاده قرار گرفته، این است که اطلاعات را به صورت قطره‌چکانی و در تکه‌‌های ریز ریز شده در اختیار مخاطب قرار می‌دهد تا نهایتا به یک تصویر کامل برسیم. چیزی در کانون توجه قرار نمی‌گیرد، بلکه دوربین فقط به صورت گذرا از روی آنها عبور می‌کند. شاید در ابتدا این چیزها زیاد به چشم نیایند، اما در پایان اپیزود به راحتی می‌توانیم حدس بزنیم که واقعا راز سیاهی در پس‌زمینه درحال نفس کشیدن است و اتفاقات شومی در شرف وقوع. مثلا در این زمینه یک دندان خون‌آلود داریم که در زیر یکی از کابینت‌های آشپزخانه‌ی خانه‌ی کایل پیدا می‌شود، کیسه‌ی خون‌آلودی حاوی جنازه‌ی یک حیوان سر از اداره‌ی پلیس درمی‌آورد و مرد مرموزی اطراف کلیسا و خانه‌ی کایل ول می‌چرخد. اینها یکی از عناصر فضاسازی حیاتی این سریال است که فرصت اجرای درست و باطمانینه‌ی آنها در اپیزود اول نبود. «رانده شده» به عنوان یک سریال ترسناک باید هرچه سریع‌تر این حس را در بیننده ایجاد کند که واقعا چیزی در این شهر مشکل دارد و صحنه‌هایی که اشاره کردم، اگرچه نقاط مهم این اپیزود هستند، اما همزمان اطلاعات ما آن‌قدر درباره‌ی آنها کم است که حضور آنها به اتمسفر هول‌آوری منجر می‌شود که یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این سریال برای موفقیت است و خوب است که سریال در اپیزود دوم در رسیدن به این لازمه سربلند است. به خاطر همین است که ما دندان را در قاب کلوز آپ می‌بینیم، دوربین برای مدتی روی کیسه‌ی حاوی حیوان مرده که از آن خون می‌چکد باقی می‌ماند و مرد مرموز هم دقیقا به محض اینکه کشیش اندرسون کلمات «نیروهای تاریک» را به زبان می‌آورد، وارد قاب می‌شود. بله، شاید حرکات ساده‌ای باشند، اما در تاثیرگذاری آنها در عمق‌بخشی به حال‌و‌هوای شهر شکی نیست.

خط داستانی کایل در این اپیزود را خیلی دوست داشتم. به خاطر اینکه سازندگان به جای پشبرد داستان او سعی می‌کنند از حرکت بیاستند و قبل از هرچیز فضای ذهنی این روزهای او را بهتر مورد کندو کاو قرار دهند. بعد از مراسم جن‌گیری آن پسربچه در اپیزود گذشته، کایل در رابطه با مادرش با یک‌جور احساس پیچیده‌ی گناه و عذاب وجدان روبه‌رو شده است. او فکر می‌کند شاید هنوز آن شیطان در جلد مادرش است و شاید بتواند او را نجات دهد. تلاش بی‌نتیجه‌ی کایل برای امتحان آخرین فرصتی که برای برگرداندن مادرش به حالت قبلی‌اش دارد، این فرصت را به نویسندگان می‌دهد تا شخصیت او را از آن قالب آشنای اپیزود قبل خارج کرده و پیچیده‌تر کنند و کاری کنند تا ما خیلی بهتر درد و رنجی که او از کودکی تاکنون تحمل کرده است را بفهمیم. در این زمینه باید به سکانس افتتاحیه‌ی این اپیزود اشاره کنم که کلید ورود ما به درون ذهن ازهم‌پاشیده‌ی کایل است. اسم این اپیزود (من زمانی که او مرا دوست داشت را به خاطر می‌آورم) نشان می‌دهد که فلش‌بک آغاز اپیزود «حقیقت» مطلق نیست، بلکه خاطرات دست‌کاری‌شده‌ی کایل قبل از وارد شدن شیطان به زندگی‌شان است. شاید به خاطر همین است که همه‌چیز به‌طرز بیش از اندازه‌ و اغراق‌شده‌ای عالی و روشن و شیرین و فوق‌العاده به تصویر کشیده می‌شود. در سریالی مثل «رانده شده» که خیلی به واقع‌گرایی تکیه کرده، این صحنه شدیدا بیرون از چارچوب بافت سریال قرار می‌گیرد. تمامش به خاطر این است که کایل زندگی قبل از جن‌زدگی مادرش را این‌طوری به یاد می‌آورد: آفتاب گرم خورشید، آب‌بازی در حیاط، دوچرخه‌سواری، لبخندهای بی‌پایان. نمی‌‌خواهم بگویم زندگی کایل قبل از اتفاقی که برای مادرش افتاد خوب نبوده، اما این فلش‌بک بیشتر از حقیقت، نوستالژی و خاطراتی است که تحت تاثیر فاجعه‌ای که در ادامه‌اش آمده‌اند قرار گرفته است. این به‌علاوه‌ی صحنه‌ی زیبایی که از ترکیب دوچرخه‌ی کایل با درخت حیاط خانه‌اش می‌بینیم، به‌طرز تاثیرگذاری ثابت می‌کند که چرا کایل باید این‌قدر افسرده و درب‌وداغان باشد.