نقد قسمت هفتم فصل هفتم سریال The Walking Dead

اپیزود جدید «مردگان متحرک» که «برام یه آواز بخون» نام دارد، بهتر از چند قسمت بسیار ضعیف و غیرقابل‌تحمل اخیر این سریال است، اما کماکان درگیر مشکلات عجیب و غریب و آشکار فصل هفتم نیز است. البته غیرمنتظره هم نیست. چرا که کاملا بعد از چند اپیزود اول روشن بود که سازندگان این فصل را براساس این مشکلات طراحی کرده‌اند و نباید هم انتظار داشته باشیم که آنها در طی یک اپیزود حذف شوند. مهم‌ترین دستاورد «برام یه آواز بخون» این است که نویسندگان بالاخره عادت مسخره‌ی جدیدشان در تمرکز روی یک خط داستانی و یک شخصیت را کنار می‌گذارند و در عوض اپیزودی را ارائه می‌کنند که شامل چندین خرده‌پیرنگ مختلف می‌شود. این برای سریالی که در چند اپیزود اخیر با چنین مشکل پیش‌پاافتاده اما اعصاب‌خردکنی دست‌و‌پنجه نرم می‌کرد، خبر خیلی خوبی است. باور کنید این احتمال وجود داشت که سریال تمام این اپیزود را به و‌لگردی‌های روزیتا و یوجین اختصاص می‌داد. اما خوشبختانه ما علاوه‌بر آنها به ریک، آرون، اسپنسر، کارل، عیسی، نیگان، میشون و هر از گاهی دریل هم سر می‌زنیم. در نتیجه برخلاف زمان حدودا ۴۰ دقیقه‌ای همیشه، با یک اپیزود یک ساعته طرفیم.

این اپیزود اما روی کاغذ با قرار دادن چندین کاراکتر در یک اپیزود و اضافه کردن نیگان به آنها قصد دارد که هیجان و جنبش فراموش‌شده‌ی سریال را به آن برگرداند، اما در واقعیت داستان پیشرفت قابل‌توجه‌ای نمی‌کند. تمام اینها به خاطر این است که سریال همچون کویر بی‌خلاقیتی به نظر می‌رسد و فقط در حال تکرار خودش است. این اولین‌باری نیست که «مردگان متحرک» را به درستی به تکرار کردن خودش محکوم می‌کنم، اما «مردگان متحرک» عادت داشت تا خودش را پس از یک وقفه‌ی تقریبا طولانی‌تر تکرار کند، نه اینکه مثل الان چیزهایی که در دو اپیزود قبل شنیده و دیده بودیم را دوباره به خوردمان بدهد. و این موضوع خیلی طعنه‌آمیز است. چون مثلا قرار بود حضور نیگان به آغازی برای تحول سریال تبدیل شود، اما حالا عنصر متحول‌کننده‌ی سریال به مهم‌ترین چیزی که روی دور تکرار قرار گرفته است تبدیل شده است.

باز دوباره تمرکز این اپیزود ارائه‌ی همان اطلاعاتی است که تاکنون درباره‌ی نیگان فهمیده‌ بودیم. اگر تاکنون متوجه نشده بودید که نیگان چه آدم پستی است، این اپیزود ۴۰ دقیقه‌ی دیگر را هم به تمرکز روی اعمال وحشیانه‌ی او اختصاص داده است. راستش را بخواهید باز صحنه‌های نیگان خیلی بهتر از روزیتا، میشون، کارل، ریک و آرون بود. چرا؟ چون سه‌تای اول به‌طرز بسیار احمقانه‌ای سعی می‌کنند نیگان را بکشند و کل خط داستانی دوتای بعدی هم به ۵ دقیقه ولگردی در جنگل خلاصه شده است که به هیچ جایی ختم نمی‌شود. بزرگ‌ترین مشکل این اپیزود این است که همه به هر ترتیبی که شده دارند سعی می‌کنند تا از نیگان انتقام بگیرند. ولی از صد کیلومتری مشخص است که احتمال موفقیت آنها چیزی بیشتر از یک درصد نیست. نیگان یک ارتش تا دندان مسلح دارد. پایگاه اصلی او در مکانی است که کسی درباره‌ی آن نمی‌داند. این در حالی است که ما نمی‌دانیم او چه قابلیت‌های دیگری دارد که تاکنون درباره‌اش حرفی نزده. ما نمی‌دانیم که او چه زمانی آسیب‌پذیر خواهد بود یا چگونه می‌توانیم برای رسیدن به او، از سد سربازان مسلحی که او را احاطه کرده‌اند عبور کرد.

اما خون جلوی چشمان همه را گرفته است و آنها به چیزی جزِ گرفتن انتقام مرگ گلن و آبراهام فکر نمی‌کنند. به‌طوری که برایشان مهم نیست آیا موفق می‌شوند، آیا زنده می‌مانند یا اگر شکست بخورند، دوستانشان به خاطر آنها کشته می‌شوند. خبری از یک برنامه‌ریزی دقیق نیست و حتی انتقام‌جویان ما قصد همکاری با یکدیگر را هم ندارند و هرکدام یک نقشه‌ی تنهایی کشیده است. کارل در مقایسه با بقیه به هدفش نزدیک‌تر می‌شود. او عیسی را دور می‌زند (خودِ عیسی هم در این اپیزود در باهوش‌ترین لحظاتش به سر نمی‌برد) و تنهایی برای مصاف با نیگان می‌رود.

نقشه‌ی کارل این است که یکی از تفنگ‌های پشت کامیون را بردارد و به محض وارد شدن به پایگاه نیگان، صاحبش را به رگبار ببندد. فقط سوال این است که کارل از کجا می‌داند که نیگان در کنار کامیون خواهد بود؟ احتمال اینکه نیگان در هر جای دیگری به جز کنار کامیون باشد، وجود دارد. در این صورت، او نمی‌تواند تا ابد مخفی بماند و البته نمی‌تواند با یک خشاب دخل همه‌ی سربازان حاضر در محوطه‌ی پایگاه را بیاورد. پس، حتما دستگیر یا کشته می‌شد. البته که نیگان در کنار کامیون است و البته که کارل با دیدن او توانایی فشردن ماشه را از دست می‌‌دهد و دستگیر می‌شود. نیگان که عاشق آدم‌های شاخ و جسور است، از او خوشش می‌آید و این‌گونه گشت‌و‌گذار ما در پایگاه او آغاز می‌شود.

بگذارید با نکات خوب صحنه‌های بین نیگان و کارل شروع کنم: اینکه در این اپیزود فرصت پیدا کردیم تا سیستم کاری جامعه‌ی نیگان را ببینم خوب بود و اگرچه با چیزی شگفت‌انگیز طرف نبودیم، اما حداقل فهمیدیم که اینجا جایی با قوانین خاص خودش است و این اپیزود نشان داد که نیگان چگونه موفق شده با استفاده از قول امنیت و سبزیجات تازه، آنها را مجبور به فرمانبرداری از خودش کند. و البته صحنه‌ای که نیگان به کارل می‌گوید که آیا می‌تواند زخم چشمش را لمس کند هم واقعا تهوع‌آور بود. اما در رابطه با نکات بد همه‌چیز به برنامه‌ای که نویسندگان برای نیگان کشیده‌اند برمی‌گردد: ما باید هر طور که شده نیگان را به بدترین بدترین‌ها تبدیل کنیم. برای این کار نویسندگان هیچ خلاقیتی به جز نشان دادن نیگان در حال انجام کارهای بد پیدا نکرده‌اند. در نتیجه دوباره در این اپیزود نیگان را درحال فک زدن، در حال انجام کارهای خیلی بد، در حال جوک گفتن و در حال نشان دادن زنان پرتعدادش به کارل می‌بینیم. هنوز تمام نشده. نیگان صورت یک بنده‌خدایی را با اتوی داغ می‌سوزاند و پس از مجبور کردن کارل به آواز خواندن، لوسیل را بالای سرش می‌چرخاند.

مشکل بعدی این اپیزود این است که بعد از شش قسمت درجا زدن یک‌دفعه یادش افتاده است که هفته‌ی بعد فینال نیم‌فصل خواهد بود. بنابراین تمام تلاش خودش را می‌کند تا خیلی عجله‌ای و هول‌هولکی همه‌چیز را برای اپیزود بعدی آماده کند. روزیتا را داریم که با ضعیف و ترسو خواندن یوجین سعی می‌کند او را به ساختن گلوله راضی کند. مسئله‌ی اول این است که اگر یادتان باشد یوجین بعد از اینکه در فینال نیم‌فصلِ فصل قبل در کشتار زامبی‌های الکساندریا شرکت کرد، ترسش را پشت سر گذاشت، اما باز در اینجا می‌بینیم که او به همان نقطه‌ی ترسوی قبلی‌اش برگشته است. روزیتا یک گلوله‌ به دست می‌آورد، اما این احتمال موفقیت او در کشتن نیگان را از یک به دو درصد افزایش می‌دهد. این در حالی بود که میشون هم با ساختن مانعی از واکرها، از آنها برای دستگیری یک ناجی استفاده می‌کند و از او می‌خواهد که او را به پایگاه نیگان ببرد. سوال این است که او چگونه می‌خواهد خودش را به درون پایگاه برساند و انتقامش را بگیرد؟

تنها کسی که در این اپیزود به هدفش می‌رسد اسپنسر است که به‌طرز معجزه‌آسایی به یادداشتی در کت یک شکارچی که آدرس آذوقه‌اش در آن نوشته شده می‌رسد. فقط مسئله این است که اسپنسر، شخصیت تنفربرانگیزتر و یک‌لایه‌‌تر از این حرف‌هاست که این کارش نظرمان را درباره‌ی او تغییر دهد. تنها هدف شخصیت او این است که پشت سر ریک حرف‌های بد بزند و دیگران را مجبور به ایستادگی در مقابل او کند. شاید انتقادش از رهبری ریک درست باشد، اما شخصیت او چنان سابقه‌ی بدی در عوضی بودن دارد که نمی‌توان حرف‌هایش را جدی گرفت یا از او طرفداری کرد. نهایتا ریک و آرون هم به منابع بازمانده‌ای ظاهرا مُرده برمی‌خورند که وسط دریاچه‌ای از زامبی‌ها قرار گرفته است.

بزرگ‌ترین افسوسی که بعد از این هفت اپیزود دارم این است که سریال تاکنون هیچ کاری با روزیتا، آرون، یوجین، گابریل، انید و هیچکدام از ساکنان الکساندریا نکرده است. نکته‌ی تعجب‌برانگیز ماجرا این است که چنین چیزی درباره‌ی کاراکترهای اصلی هم صدق می‌کند. کسانی مثل مورگان، کارول و تارا فقط در یکی از هفت اپیزود پخش شده از این فصل حضور داشتند. چنین چیزی درباره‌ی یکی از کاراکترهای جذابِ جدید سریال یعنی ازیکیل هم درست است. ساشا، مگی و عیسی فقط در دو اپیزود حضور داشته‌اند که البته یکی از آنها اپیزود افتتاحیه بوده است. روزیتا، یوجین و آرون بعد از افتتاحیه، رسما تا این اپیزود کار خاصی برای انجام دادن نداشتند. دریل در چهار اپیزود حضور داشته که در دوتا از آنها در پس‌زمینه به سر می‌برده است. ریک در چهار اپیزود بوده که فقط در دوتای آنها حضورش پررنگ بوده است. فقط کافی است به مسیری که در طول این هفت اپیزود با این کاراکترها پشت سر گذاشته‌ایم نگاه کنید تا متوجه شوید بعد از افتتاحیه، سریال هیچ برنامه‌ای برای هیچکس نداشته و فقط از پریدن به این شخصیت و آن شخصیت به عنوان وسیله‌ای برای وقت‌کشی استفاده کرده است.

درست مثل اپیزود تارامحورِ هفته‌ی قبل که در جای بدی قرار گرفته بود و نباید این‌قدر وقت به آن اختصاص داده می‌شد، مشکل عدم جایگذاری درست داستان‌ها دربار‌ه‌ی «برام یه آواز بخون» هم صدق می‌کند. مثلا خط داستانی ریک و آرون را می‌شد با اپیزود تارا ترکیب کرد. یا می‌شد بخش‌هایی از خط داستانی اسپنسر، یوجین و روزیتا را به اپیزود قبلی منتقل کرد. اپیزودهای چند داستانی خوب هستند. ولی فقط در صورتی که این‌قدر شلوغ و بی‌هدف نباشد. از طرف دیگر اما نیگان هنوز نیامده لو داده که خیلی با آنتاگونیست بزرگی که فکرش را می‌کردیم فاصله دارد، اما حداقل او دارای صحنه‌های بهتری در این اپیزود بود. صحنه‌ی اتوکشی صورت مارک دلخراش بود. کشف جدید او با جودیث مورمورکننده بود و تلاشش برای راضی کردن کارل برای لمسِ چشم او هم حال‌به‌هم‌زن بود. نیگان هنوز به عنوان یک بدمن حسابی کم و کسر زیادی دارد و بیشتر از اینکه ترسناک باشد، اعصاب‌خردکن است، اما خب، حداقل در این اپیزود او در کنار وراجی‌های تکراری‌اش، صحنه‌های بهتری هم داشت. با تمام اینها هنوز تعداد بینندگان سریال در حال سقوط است و این نشان می‌دهد که من تنها کسی نیستم که این مشکلات را می‌بیند و باید اتفاق عجیب و غریبی در اپیزود هفته‌ی بعد به عنوان فینالِ این نیم‌فصل بیافتد که باعث شود کمی به آینده‌ی این فصل امیدوار شویم. راستی، بزرگ‌ترین مشکل نیگان در این اپیزود این بود که درباره‌ی همه‌چیز با کارل حرف زد، به جز موهایش. باور کنید اگر نیگان موهای کارل را از ته بتراشد، رسما به یکی از مریدانِ دست ‌به سینه‌اش تبدیل می‌شوم!