نقد سریال Legion؛ قسمت ششم، فصل اول

پس از اینکه در فینال اپیزود پنجم سریال Legion دیوید و سید و بقیه‌ی دوست و دشمنانشان در حالی که گلوله‌های مسلسل به سمتشان حرکت می‌کردند خودشان را در تیمارستان کلاک‌ورکس پیدا کردند، می‌شد حدس زد که احتمالا اپیزود بعدی ساختار یک اپیزود محدود و بسته را خواهد داشت. اپیزودهای بسته که شاید یکی از معروف‌ترین‌هایشان، اپیزود «مگس» از سریال Breaking Bad است، اپیزودهایی هستند که در یک مکان محدود جریان دارند و روی یک موضوع خاص تمرکز می‌کنند. اگر این اپیزودها به درستی صورت بگیرند، فرصت فوق‌العاده‌ای برای عمیق شدن در روان کاراکترها و ارائه‌ی داستانی غیرمنتظره فراهم می‌کنند و اگر به درستی صورت نگیرند همیشه این احتمال وجود دارد که حسابی خسته‌کننده و بی‌اتفاق شوند. خوشبختانه اپیزود ششم «لژیون» (Legion) از ساختار داستانگویی بسته‌ی این اپیزود به نفع خودش بهره می‌گیرد و از آن برای ارائه‌ی اپیزود تقریبا منسجم و یکدستی استفاده می‌کند که علاوه‌بر اینکه پر از جلوه‌های بصری جذابِ معرف این سریال است، خیلی هم آگاهی‌دهنده است. در حالی که فقط دو اپیزود از فصل اول «لژیون» باقی مانده، نوآ هاولی در این قسمت سعی می‌کند پرونده‌ی راز و رمزهایی را که در جریان پنج اپیزود گذشته روی هم جمع شده بودند ببندد و صحنه را برای پایان‌بندی زمینه‌چینی و آماده کند. در نتیجه با اپیزودی طرفیم که تمام سرنخ‌ها و پازل‌های سریال تا این لحظه را برمی‌دارد و اگرچه تصویر کلی آنها را فاش می‌کند، اما این به این معنی نیست که سوالات جدیدی مطرح نمی‌کند. «لژیون» همیشه سریالی بوده که بدون اینکه اذیت‌کننده و فراری‌دهنده شود، بیننده را گیج و سردرگم کرده است و با اینکه از دوز آن در این اپیزود کاسته شده، اما همچنان درباره‌ی اپیزود ششم هم صدق می‌کند.

دلیل اینکه چرا دیوید برای فرار از دست حملات شیطانی با چشمان زرد در اپیزود قبل به کلاک‌ورکس پناه آورده مهم است. دیوید خیلی راحت می‌توانست به دوران کودکی‌اش برود. به زمانی که هنوز قدرت‌هایش شکل نگرفته‌اند (البته اگر همچین زمانی وجود داشته باشد) یا به سامرلند که همه سعی در کمک به او داشتند فرار کند یا هر جای دیگری. اما او بیمارستان روانی را انتخاب می‌کند. عجیب به نظر می‌رسد. چون نه تنها اینجا همان جایی بود که بیماری او را اشتباه حدس زده بودند و او را آن‌قدر دیوانه خوانده بودند که خودش هم باور کرده بود، بلکه اینجا یادآور تمام روزهای جوانی اوست که هدر رفته‌اند. اما کلاک‌ورکس با تمام بدی‌هایش، یک خوبی هم داشت و آن هم آشنایی‌اش با سید بود. پس، شاید بهترین دلیلی که می‌توانیم درباره‌ی دلیل فرار کردن او به بیمارستان پیدا کنیم، سید باشد. شاید به خاطر همین است که فقط سید است که متوجه وجود اشکالاتی در این واقعیت می‌شود و به ماهیت آن شک می‌کند. در حالی که بقیه نقش‌هایشان را به عنوان بیماران روانی قبول کرده‌اند، سید در این قسمت قهرمان واقعی داستان است. چون بالاخره در جریان مونولوگِ شرورانه‌ی نهایی لنی از زبان خود او می‌شنویم که عشق دیوید به سید است که جلوی تسخیر و کنترل تمام و کمالِ بدن دیوید را گرفته است. دیوید شاید به‌طور ناخودآکاه کلا‌ک‌ورکس را به خاطر سید انتخاب کرده باشد، اما در این اپیزود می‌بینیم که به‌طور کاملا داوطلبانه‌ای با وضعیتی که دارد راحت است و اصرار می‌کند که او به تیمارستان نیاز دارد و نمی‌تواند بیرون از این دیوارها زندگی مستقلی داشته باشد. دیوید باور دارد که در آرامش است، اما حقیقت این است که ذهن او بیشتر از هرکس دیگری توسط شیطانی با چشمان زرد مورد تغییر قرار گرفته است. به‌طوری که حتی خاطرات دیوید و سید با هم قاطی شده‌اند؛ دیوید فکر می‌کند او فقط افسرده است و این سید است که توهم می‌زند.

در جریان تمام این هیاهو و در حالی که سید با هدفونِ جادویی لنی به خواب فرو می‌رود، تنها کسی که برای کمک به بر و بچه‌های سامرلند پیدا می‌شود، اُلیور است که ظاهر از درون خانه‌ی یخی‌اش بیرون آمده است. فعلا معلوم نیست ملانی چگونه می‌خواهد جلوی گلوله‌هایی را که با سرعت بسیار بسیار آرامی در حال حرکت به سمت دیوید و سید هستند بگیرد و اینکه کری هم که با قرض گرفتن لباس غواصی الیور، سید را بیدار می‌کند چه برنامه‌ای دارد، ولی هرچه هست، ظاهرا قهرمانان‌مان به زودی فرارشان را از زندان لنی عملی می‌کنند. گفتم لنی و قابل‌ذکر است که او در سکانس نهایی اپیزود اعتراف می‌کند که پدر دیوید (پروفسور ایکس خودمان!)‌ را می‌شناخته و ظاهرا او به خاطر دور نگه داشتن پسرش از دست شیطانی با چشمان زرد، او را به خانواده‌ی دیگری سپرده است. تنها نکته‌ی ضعف این اپیزود، علاقه پیدا کردن ناگهانی آی به کِری و دنبال کردن او بود. صحنه‌هایی که او را در حال تعقیب کردنِ کری وحشت‌زده در راهروهای تاریک کلاک‌ورکس نشان می‌داد باید تنش‌زا می‌شدند، اما از آنجایی که این علاقه بدون توضیح و دلیل به‌طور ناگهانی صورت می‌گیرد، بیشتر سوال‌برانگیز است تا تنش‌زا. احتمالا این صحنه قصد زمینه‌چینی اتفاقی در اپیزود بعد را داشته است و بعدا معنا پیدا خواهد کرد، اما به نظرم این سکانس به بافت روشن و منسجم داستان این اپیزود نمی‌خورد. روی هم رفته، اپیزود ششم «لژیون» با مطرح کردن سوالات کمتری نسبت به گذشته اولین قدمش را برای جمع‌بندی خط داستانی این فصل برمی‌دارد و البته با جذابیت‌های تصویری‌اش مثل صحنه‌ی معلق ماندن سید در راهروهای کلاک‌ورکس و رقص شیطانی لنی و انتخاب موسیقی‌ عالی‌اش نشان داد که کماکان می‌تواند از لحاظ شنیداری و دیداری هم غافلگیرکننده ظاهر شود. تا اینجا که راضی بودیم، بیایید ببینم دو اپیزود آخر که فاز جدیدی برای سریال محسوب می‌شوند، چه چیزی در آستین دارند!