نقد سریال Game of Thrones: قسمت ششم، فصل ششم

«هم‌خون من» از آن دسته اپیزودهای مقدمه‌چین و دنباله‌داری است که نمی‌توان بلافاصله بررسی‌شان کرد و به‌شان نمره و امتیاز داد. بعضی اپیزودهای زمینه‌چین مثل «عهدشکن» در همین فصل هستند که میز را برای ضیافتی خوشمزه می‌چینند و تمام می‌شوند، اما بعضی اپیزودها مثل «هم‌خون من»، وقتی تمام می‌شوند، آدم را با احساس نارضایتی و تهی‌بودن روبه‌رو می‌کنند. این به خاطر این است که ما با داستانی طرف هستیم که آغاز و میانه‌اش را می‌بینیم، اما پایان‌بندی‌اش به اپیزود بعد منتقل می‌شود. از آنجایی که ما کل قوس خط‌های داستانی این اپیزود را ندیده‌ایم، نمی‌توان به سادگی آن را قضاوت کرد، اما خب، از این هم نمی‌توان گذشت که اینها اپیزودهای لازمی هستند که اگرچه در خاطره‌ی سریال باقی نمی‌مانند، اما ممکن است در نیمه‌ی دومشان به اتفاقات فوق‌العاده‌ای ختم شوند. فارغ از تمام این بحث‌های محاسباتی، «هم‌خون من» دارای چندتا ویژگی غیرمنتظره است که بحث و گفتگوهایمان را تا اپیزودهای بهتر بعدی گرم نگه می‌دارد. تازه این یکی از اپیزودهای منحصربه‌فرد «بازی تاج و تخت» است که اگر از آن سنجاب بیچاره فاکتور بگیریم، ما را بدون مرگ و کشتار سرگرم می‌کند.

مارجری به سختی می‌تواند شخصیت موردعلاقه‌ی تماشاگران باشد، اما بعد از اتفاقاتی که در این اپیزود افتاد، به نظر می‌رسد اگر همه‌چیز طبق پیش‌بینی‌ها جلو برود، این موضوع تغییر می‌کند. مسئله این است که مارجری برخلاف نقش ظاهری‌اش، کسی نیست که به بازیچه‌ی دست خاندانش برای نزدیک شدن به بالاترین حلقه‌های قدرت وستروس تبدیل شود. حضور مارجری در سریال به‌قدری پررنگ بوده که به جنگ سرسی و او و بازشدن پای گنجشگ اعظم به قصه ختم شد اما سوال این است که آیا مارجری این فرصت را پیدا می‌کند تا به بازیگرِ فعال‌تر و تغییردهنده‌تری تبدیل شود؟ اینها را به خاطر این می‌گویم که «هم‌خون من» شاید بیشتر از هرکس دیگری روی مارجری تمرکز می‌کند. در این اپیزود دو اتفاق مهم در رابطه با مارجری می‌افتد که اولی مثبت است و دومی با توجه به ساختار این قسمت فعلا قابل‌نتیجه‌گیری نیست و باید صبر کنیم تا ببینیم به کجا ختم می‌شود.

اتفاق مثبت اول این است که مارجری نقش فعال‌تری در قصه پیدا می‌کند. او پادشاه تامن را راضی می‌کند که: «این یارو گنجشک اعظم همچین حر‌ف‌های بدی هم نمی‌زنه. بیا قدرت‌مون رو باهاش تقسیم کنیم.» تامن هم که گول حس پدرانه‌ی گنجشک اعظم را خورده بود و فقط به دنبال کسی می‌گشت تا آن حس را تایید کند، قبول می‌کند تا از جنگ جلوگیری شود. نکته‌ی دوم که هم‌اکنون منفی است، اما در آینده می‌تواند تغییر کند، این سوال است که مارجری دقیقا کی به حرف‌های گنجشک اعظم ایمان آورد؟ چون شاید شما هم مثل من گفتگوی مارجری و تامن را متقاعدکننده پیدا نکرده باشید. آخرین باری که ما مارجری را دیدیم، او بعد از شنیدن داستان و پند و اندرزهای گنجشک اعظم، اجازه پیدا می‌کند تا برادرش را ببیند. آنجا متوجه می‌شویم که این نصیحت‌ها هیچ تاثیری نداشته و او تلاش می‌کند تا لوراس را مجبور به طاقت آوردن و مبارزه کند. در این لحظات است که او متوجه می‌شود، لوراس زیر شکنجه‌های یاران مذهب شکسته و حاضر است برای رهایی هر کاری بکند. چیزی که بدجوری مارجری را کفری و ناراحت می‌کند. سپس در این اپیزود ما به جایی کات می‌زنیم که مارجری کاملا به دوستدار و هوادارِ فلسفه‌ی گنجشک اعظم تبدیل شده است. در این بین هیچ اتفاقی نیافتاده که من را حتی کمی در رابطه با تغییر مارجری متقاعد کند. چیزی که مارجری در رابطه با کمک به فقیر بیچاره‌ها برای خوب ظاهر شدن می‌گوید، با عقل جور در می‌آید، اما اینکه او کاملا جبهه‌اش را عوض کرده باشد کمی بودار به نظر می‌رسد. مارجری همان کسی است که همیشه با استراتژی و هوش حرکت کرده است. به ازدواجش با رنلی نگاه کنید. بنابراین من دلایل کافی برای اینکه هم‌پیمانی او را با گنجشک اعظم باور کنم، ندارم. خب، اگر این هم‌پیمانی واقعا حقیقت داشته باشد، با نقطه‌ی ضعف بزرگی از سوی سریال طرف هستیم، اما شاید شک و تردیدی که در این زمینه داریم نشانه‌ای از این باشد که مارجری برای گنجشک اعظم برنامه‌ی بلندمدتی دارد و دارد فیلم بازی می‌کند.

بازگشت کوتاه سم به محل تولدش در هورن‌هیل حامل یک نکته‌ی شخصیتی برای پیشرفت کاراکترش و یک نکته‌ برای جهان‌سازی این روزهای وستروس است. سم بعد از اینکه به‌طرز ظالمانه‌ای مورد اهانت پدرش که نسخه‌ی دیگری از تاوین لنیستر است قرار می‌گیرد و همچنین بخاطر تمایلش برای محافظت از گیلی تصمیم می‌گیرد تا آنها را با خودش ببرد و سر راه شمشیر والریایی خاندانش را هم کش برود. این لحظه‌ی خوبی را برای کاراکترش رقم می‌زند. به‌شخصه وقتی گیلی و سم کوچولو برای چند ثانیه تنها شدند، ناگهان بدجوری نگران سرنوشتشان شدم. انگار کارگردان هم می‌خواست این موضوع را القا کند که اگر سم آنها را ترک می‌کرد، مرگ روی شاخشان بود. اما خط داستانی هورن‌هیل نقش نیم‌نگاهی به درون قلعه‌ها و شهرهای جنوبی وستروس را هم بازی می‌کند. مکان‌هایی که دور از درگیری‌های مختلف سرزمین بوده‌اند و هنوز حس‌و‌حال آرام و بی‌غم گذشته را دارند. هورن‌هیلی‌ها نه برای خاندان دیگری می‌جنگند و نه آماده‌ی رسیدن زمستان هستند. حتی برگ‌های سبز درختان نیز هنوز چیزی از زرد و قرمز شدن نشان نداده‌اند. در حالی که مردم دربه‌در دنبال درمان گری‌اسکیل و  دستکاری گذشته‌های دور هستند، ارباب و پسرش به شکار می‌روند. انگار هورن‌هیل در همان فصل اول سریال باقی مانده است. می‌توان تصور کرد هورن‌هیل فقط نمونه‌ای از دنیای بسیاری از مردمان و لردهای بیرون است که فکر می‌کنند هنوز چیزی تغییر نکرده و در خواب تابستانی‌شان به سر می‌برند. اما حضور سم و گیلی این ریتم پیوسته را می‌شکند. گیلی یک وحشی از شمال دیوار است. سم او را از دست یک وایت‌واکر نجات داده است و آنها قرار است در جبهه‌ی مشترکی علیه نیرویی بزرگ‌تر مبارزه کنند. ما در هورن‌هیل نمی‌مانیم تا واکنش پدرش و بقیه را به این حرف‌ها ببینیم، اما از سر همان میز شام مشخص بود که کسی به آنها توجه نمی‌کند. نشانه‌ی دیگری از این حقیقت که قهرمانان‌مان برای فهماندنِ جنگ اصلی به مردم چالش خیلی خیلی بزرگی در پیش دارند. شاید هم آنها تا وایت‌واکرها را پشت دروازه‌هایشان نبینند راضی نشوند.

خط داستانی برن هم مثل دیگر داستان‌های «‌هم‌خون من» نیمه‌تمام باقی می‌ماند، اما حداقل طوری طراحی شده است که کمبود نتیجه‌گیری را با چیزهای دیگری مثل رونمایی از یک کاراکتر مهم برای کتاب‌خوان‌ها و ایجاد یک‌عالمه سرنخ برای مشغول کردن طرفداران برای نظریه‌پردازی و خیال‌پردازی جایگزین کند. از لحظه‌ای که سروکله‌ی آن سوارکار پیدا شد، من در صورتش به دنبال شباهتی با بنجن استارک می‌گشتم. رونمایی از بنجن اگرچه به خاطر تئوری‌های قوی طرفداران و این حقیقت که نسخه‌ی کودکی او را در یکی از فلش‌بک‌های برن در این فصل دیدیم، اتفاق چندان غیرمنتظره‌ای نبود، اما کماکان ما داریم از پیدا شدن کاراکتری حرف می‌زنیم که چهار-پنج سال غیبش زده بود. با این حال، اگرچه دیدن نسخه‌ی نیمه‌وایت‌واکری بنجن که از آتش گردانِ قلیان (!) سلاحی برای مبارزه با زامبی‌ها درست کرده، خفن است، اما رونمایی شگفت‌انگیزتر داستان برن، این است که سریال در راستای ماجرای هودور در اپیزود قبل، در این اپیزود او را به عنوان قلب وستروس و نگهدارنده‌ی خاطرات گذشته و آینده‌ی دنیا معرفی می‌کند. مونتاژ صدم‌ثانیه‌ای و سریعی که تاریخ رویدادهای وستروس از جمله روزهای آخر فرمانروایی اریس تارگرین را به تصویر می‌کشد، نشان می‌دهد که داستان برن از این به بعد درباره‌ی چه خواهد بود. در حالی که سم برای فهماندن حقیقت دنیا به پدرش مشکل دارد، برن تنها کاراکتری است که در لحظه به تاریخ وستروس و رابطه‌ی انسان‌ها با همدیگر دسترسی دارد. مطمئنا این قدرت مثل اتفاقی که برای هودور افتاد، بدون خسارت جانبی نخواهد بود، اما برن تنها ابزاری است که وستروس برای متحد شدن به آن نیاز دارد.

بزرگترین نقطه‌ی ضعف «هم‌خون من» اما داستان دنریس بود که حتی اسمش را هم نمی‌توان داستان گذاشت. اول از همه، بخشی از آن خیلی به سخنرانی یورون گریجوی از اپیزود قبل نزدیک بود. داریو جان برای عبور از دریای باریک چندتا کشتی لازم داریم؟ هزارتا. یورون در حال ساختن چندتا کشتی است؟ هزارتا. اگرچه ساختن هزارتا کشتی در یک دنیای قرون وسطایی خیلی خیلی زمان می‌برد، اما باید دید وقتی دنی برای حمله صبرش را از دست داده، کشتی‌های یورون سر موقع آماده می‌شوند یا تا فصل بعد خبری از او نخواهد شد. کلا این هفته سریال فقط می‌خواست به این نکته اشاره کند که چرا دنی سوار بر اژدها هفته‌ی بعد زودتر از بقیه به میرین برخواهد گشت و همچنین می‌خواستِ این اپیزود نه چندان طوفانی را با نمایی نزدیک از محتویاتِ حلقِ یک اژدها به پایان برساند! باشد، حالا که این‌طور شد برای اپیزود هفته‌ی بعد برمی‌گردیم!

تهیه شده در زومجی