بررسی بازی South Park: The Fractured but Whole

بازی‌های ساخته‌شده بر اساس فیلم و سریال‌ها، معمولا محکوم به شکست هستند و خیلی کم آثاری از این دست را شاهد بوده‌ایم که توانسته باشد تجربه موفقی ارائه کند. اما این قضیه در مورد مجموعه South Park صدق نمی‌کند؛ مجموعه طنز بزرگسالانه‌ای که ۲۰ سال است افراد زیادی را در سراسر جهان سرگرم کرده و توانسته با خصوصیات منحصر‌به‌فردش، در دل افراد زیادی جا باز کند. کاری به بازی‌های قدیمی‌تری که بر اساس این مجموعه ساخته شده‌اند نداریم اما یوبی‌سافت در سال ۲۰۱۴ با همکاری استودیو خوش‌نام آبسیدین بازی South Park: The Stick of Truth را بر اساس این مجموعه کارتونی منتشر کرد که از قضا استقبال خیلی خوب گیمر‌ها و منتقدین را نیز در پی داشت. همین هم باعث شد تا یوبی‌سافت سراغ ساخت یک دنباله برای این بازی برود که South Park: The Fractured but Whole نام دارد و فردا رسما منتشر خواهد شد. با اینکه این بار کار ساخت بازی برعهده استودیو آبسیدین نبوده، اما باز هم با تجربه شدیدا سرگرم‌کننده و مفرحی رو‌به‌رو هستیم که در ادامه به بررسی دقیق آن خواهیم پرداخت:

برای دانلود ویدیو از آپارات اقدام کنید | تماشا در یوتیوب

یکی از دلایلی که باعث می‌شود تا بازی‌های ساخته‌شده بر اساس فیلم (و برعکس) موفق نشوند، این است که هریک از این مدیوم‌ها یک سری ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد دارند که انتقال آن به مدیوم دیگر ممکن نیست و اگر هم ممکن باشد، تا به امروز افراد خیلی کمی موفق به انجام آن شده‌اند. اما این قضیه در South Park: The Fractured but Whole به بهترین شکل ممکن صورت گرفته است. به این شکل که ما با یک بازی ویدیویی رو‌به‌رو هستیم اما از طرف دیگر آن روح سری ساوت پارک و حس و حال تماشا کردن آن در قاب تلویزیون هم در این بازی وجود دارد و در واقع تجربه بازی، مانند تماشای یک اپیزود تقریبا ۱۴ ساعته از ساوت پارک است که از قضا می‌توانید با آن تعامل هم داشته باشید و فقط یک بیینده صرف نیستید و همین هم اثرگذاری این تجربه را بیش از پیش افزایش می‌دهد.

با وجود اینکه در بازی چیز‌های نامرتبط زیادی از موجودات فضایی گرفته تا نینجا‌ها و شخصیت‌های عجیب و غریب خواهید دید، اما یکی از نقاط قوت South Park: The Fractured but Whole این است که با وجود این همه عناصر عجیب و غریب، موفق می‌شود داستانی منسجم و بسیار خوب را روایت کند. داستانی که نه آنقدر مسخره می‌شود که بتوانیم آن را سطحی بنامیم و نه آنقدر خودش را جدی می‌گیرد که به حس طنز موجود در بازی ضربه بزند. بلکه در عوض با داستانی طرف هستیم که به موقع حس و حال طنز پیدا کرده و به موقع با پیچش‌های جالبی، مواردی جدی را بهمان ارائه می‌کند. داستان بازی در مورد دو گروه از بچه‌های شهر South Park است که نقش ابرقهرمان‌ها را ایفا می‌کنند و در ابتدا دوست هم بودند. اما پس از اینکه برنامه‌های رهبرشان برای یک جهان سینمایی با استقبال همه اعضا رو‌به‌رو نمی‌شود، گروه به دو دسته تقسیم شده و یک جنگ داخلی بین آن‌ها شکل می‌گیرد! (یاد فیلم خاصی نمی‌افتید؟) این وسط شخصیت اصلی بازی هم پسری است که با نام «بچه جدید» شناخته می‌شود و همراه با والدینش به‌تازگی به شهر آمده و حال عضو یکی از این دو گروه شده است.

داستان بازی از یک درگیری ساده بین این دو گروه شروع می‌شود اما به مرور زمان اتفاقات بزرگ‌تری هم در بازی رخ می‌دهند و در مجموع شاهد داستان خیلی خوبی در South Park: The Fractured but Whole هستیم که جذابیت آن تا انتهای بازی حفظ شده و به یک پایان‌بندی خوب از جنس ساوت پارک هم ختم می‌شود. اما علاوه بر اینکه کلیت داستان کیفیت خوبی دارد، روایت آن هم به‌خوبی صورت می‌گیرد و این وسط شخصیت‌های مختلف نقش بسیار مهمی ایفا می‌کنند؛ شخصیت‌هایی که مشخص است سازنده‌ها زمان زیادی را برای پرداختن آن‌ها سپری کرده‌اند و این مساله از دیالوگ‌هایی که برای آن‌ها نوشته شده، کاملا مشخص است. در کل دیالوگ‌ها کیفیت خیلی خوبی در بازی دارند و از آنجایی که اصلی‌ترین شیوه روایت داستان همین دیالوگ‌های رد و بدل شده بین شخصیت‌ها هستند، این مساله تاثیر خوبی روی کیفیت کلی داستان بازی گذاشته است.

حالا که به شخصیت‌پردازی خوب کاراکتر‌های بازی اشاره کردیم، حتما باید به صداگذاری‌های بی‌نقص آن‌ها بپردازیم که اصلا یکی از دلایلی است که باعث شده شخصیت‌پردازی کاراکتر‌ها عالی باشد. فرقی نمی‌کند که با شخصیتی مهم و اصلی در بازی طرف باشید یا اینکه با یکی از کاراکتر‌های معمولی در سطح شهر هم‌صحبت شوید؛ آنچه که در تمامی این شخصیت‌ها مشترک است، صداگذاری بی‌نقص و عالی است که هویتی منحصر‌به‌فرد به هریک از افراد شهر می‌بخشد. امکان ندارد که South Park: The Fractured but Whole را تمام کنید و هر وقت صحبت از آن شد، یاد صداگذاری شخصیت‌هایی مثل کاپیتان دیابتی، مشاور مدرسه یا پسرک معلولی که سرعت فوق‌العاده‌ای دارد نیوفتید.

وجود شخصیت‌های مختلف با قابلیت‌های متفاوت هم مساله دیگری است که باعث می‌شود با انتخاب ترکیب متفاوت تیم‌تان، تجربه جدیدی از مبارزه‌ها داشته باشید. در مجموع مبارزه‌های بازی با اینکه کمی بیش از حد ساده هستند و شما را به چالش نمی‌کشند، اما تکراری هم نمی‌شوند و جذابیت آن‌ها تا پایان بازی حفظ می‌شود. البته علاوه بر ساده بودن مبارزه‌ها، مساله دیگری که در این مورد بد نیست به آن اشاره کنیم کمبود باس فایت‌ها در بازی است. هر از گاهی در جریان South Park: The Fractured but Whole با باس‌هایی رو‌به‌رو می‌شوید که مبارزه با آن‌ها اولا هیجانی به مراتب بیش‌تر دارد و هم می‌تواند شما را نسبت به نبرد‌های معمولی بیش‌تر به چالش بکشد. اما متاسفانه این باس فایت‌ها از انگشتان یک دست بیش‌تر نمی‌شوند.

South Park: The Fractured but Whole در کنار ماموریت‌های اصلی که کیفیت خوبی دارند، یک سری ماموریت جانبی نیز دارد که خب نمی‌توان خیلی از کیفیت آن‌ها تعریف کرد. کار‌هایی مثل چسباندن پوستر یک فرد در محیط‌های مختلف یا پیدا کردن تصاویری برای یکی از کاراکتر‌های بازی، نه‌تنها جذابیت چندانی ندارد، بلکه با انجام آن‌ها پاداش خاصی هم عاید شما نمی‌شود. شاید مثلا در قبال این کار‌ها پول دریافت کنید یا بتوانید با طرف مقابل سلفی بگیرید، اما هیچ‌کدام از این موارد تاثیر مثبتی در پیشرفت شما یا جذاب‌تر شدن بازی ایفا نمی‌کنند. برای مثال با پول می‌توانید آیتم‌هایی از قبیل غذا را خریداری کنید اما به‌تان قول می‌دهم که بدون خرید حتی یک غذا هم به‌راحتی قادر به تمام کردن بازی خواهید بود و همین مساله عنصر پول در بازی را به چیزی بی‌معنی تبدیل می‌کند. از طرف دیگر سلفی گرفتن هم باعث افزایش دنبال‌کننده‌های شما در شبکه مجازی Coonstagram می‌شود که خب این کار هم تاثیر مثبتی در بازی ایفا نمی‌کند و با افزایش دنبال‌کننده، اتفاق مثبتی برای‌تان رخ نخواهد داد که برای این کار و سلفی گرفتن با افراد مختلف ترغیب شوید. در مجموع ماموریت‌های جانبی یا فعالیت‌هایی مثل سلفی گرفتن و همچنین بخش ساخت و ساز آیتم در بازی، خیلی سطحی و ساده طراحی شده‌اند و حتی اگر در بازی وجود نداشتند هم خللی در روند South Park: The Fractured but Whole ایجاد نمی‌شد.

اولین چیزی که پس از مشاهده گرافیک South Park: The Fractured but Whole متوجه آن خواهید شد، پایبندی بازی از حیث هنری به مجموعه انیمیشنی ساوت پارک است. سازنده‌ها سعی کرده‌اند تا از این طریق هرچه بیش‌تر حس و حال انیمیشن را به بازی منتقل کنند و خب این تصمیم بسیار درستی هم بوده است. از طرف دیگر شخصیت‌ها به شکل بسیار بامزه و دوست‌داشتنی‌ای طراحی شده‌اند و در محیط‌های مختلف هم شاهد جزییات خوبی هستیم. در کل بازی از نظر بصری کم و کسری ندارد و همه‌چیز هم به روان‌ترین شکل ممکن اجرا می‌شود. در کنار این جلوه‌های بصری خوب، بازی موسیقی بسیار متناسبی هم دارد و از این نظر هم عالی عمل می‌کند.

در کل اگر دل‌تان برای چندین ساعت خندیدن پشت مانیتور در حین تجربه یک بازی تنگ شده، South Park: The Fractured but Whole بهترین گزینه موجود در بازار فعلی است. با اینکه بازی دارای مشکلاتی که اشاره‌ کردیم است، اما در کل لذت زیادی از تجربه آن خواهید برد؛ مخصوصا اگر طرفدار ساوت پارک باشید، South Park: The Fractured but Whole بازی‌ای است که هرگز نباید تجربه آن را از دست بدهید.