بررسی قسمت دوم بازی Life is Strange: Before the Storm

در نقد نخستین قسمت از پیش‌درآمدِ داستانیِ یکی از بهترین بازی‌های مولف در نسل هشتم یا همان Life is Strange: Before the Storm، از این‌ها گفتم که بازی در همان اپیزود اولش دنیای زیبایی را نشان مخاطبانش داد، پتانسیل‌های بسیاری را به رخ آن‌ها کشید و ثابت کرد که اگر از نظر قصه‌گویی با همین فرمان به سمت پیشرفت برود، قطعا در دو اپیزود بعدی به جایگاه فوق‌العاده‌ای می‌رسد. خب، بگذارید همین ابتدای کار خیال‌تان را راحت کنم که این اتفاق تقریبا به بهترین شکل ممکن، در دومین قسمت از بازی رخ داده است. قسمتی که در آن، برخلاف اپیزود اول به جای شکستن، عصبانیت و دیوانه‌بازی‌های نوجوانانه، نوبت به آرامش، احساس و پرداختی مطلق به دوستی می‌رسد. چون در این اپیزود، سازندگان دیگر نه فکر معرفی شخصیت‌هایشان هستند و نه می‌خواهند رابطه موجود مابین کلوئی و ریچل را خلق کنند. بلکه به جای این‌ها، برای ساخت دومین اپیزود از Before the Storm، این افراد تمام تمرکزشان را بر آفرینش اثری احساسی گذاشته‌اند که از همان آغاز به زیبایی مخاطب را در خود غرق می‌کند، جذاب ادامه می‌یابد و فوق‌العاده به پایان می‌رسد. اثری که هم مفاهیم فلسفی در داستان آن به شدت بیشتر از قسمت قبلی جریان یافته‌اند و هم از حیث موفقیت در درگیر کردن مخاطب با داستان‌گویی بازی، در جایگاه بسیار بهتری نسبت به اپیزود آغازین قرار می‌گیرد. خلاصه اگر تا به امروز تردیدی نسبت به موفقیت این پیش‌درآمد داشتم،‌ دیگر فقط می‌توانم روزهای باقی‌مانده تا انتشار اپیزود سوم بازی در تاریخی نامشخص (!) را بشمارم.

استودیوی سازنده‌ی Before the Storm، از تمامی پتانسیل‌های حاضر در پیرنگ داستانی بازی، نهایت بهره را برده است. اگر در جایی می‌شود یک دنیای فانتزی با رخدادهایی عجیب را نشان مخاطبان داد، به قدری آن را از فلسفه‌هایی همگام با داستان اثر که حتی به شکلی کاملا جداگانه از قصه هم عمق و معنا دارند پر می‌کند که مات و مبهوت آن سکانس‌ها شوید و اگر در جایی می‌شود بر صحنه‌ی یک نمایش ایستاد، از آن نهایت بهره‌ی استعاری ممکن برای خلق احساساتی ماندگار را می‌برد. تازه تمامی این‌ها، همواره در دنیایی رخ می‌دهد که واقع‌گرایی به طرز دیوانه‌واری در آن رعایت شده است. این یعنی اگر Life is Strange، استادانه با استفاده از عنصر علمی‌تخیلی یا فانتزی سفر در زمان توانست جلوه‌هایی تازه از قصه‌گویی درام در بازی‌های ویدیویی را نشان مخاطبان دهد، این‌جا سازندگان Before the Storm با وفاداری تمام به داشتن روایتی باورپذیر و صد در صد واقع‌گرایانه تلاش به خلق دیالوگ، کنش و واکنش و صد البته جذابیت می‌کنند. داستان بازی، شاید ترکیب پیچیده‌ای از سکانس‌های گوناگون و مراحل مختلف و گیم‌پلی‌های انتخاب‌محور باشد اما در راس تمامی این‌ها، سادگی و عادی بودن را به عنوان عنصری همیشگی تقدیم مخاطبانش می‌کند. نتیجه‌ی همه‌ی این‌ها هم این می‌شود که نمی‌توانید موقع شنیدن موسیقی‌های بی‌نظیرش که با کارگردانی دقیق و حساب‌شده‌ی کارگردان اثر مخلوط شده، بدون احساس به صفحه‌ی نمایش خیره شوید و همان‌گونه که کن لوین (Ken Levine) در وصف دنیای بازی‌ها در مقابل سینما می‌گوید، به جای لم دادن به صندلی‌تان رو به جلو می‌آیید و دسته را محکم در دست‌تان می‌گیرید تا حواس‌تان به همه‌چیز باشد؛ این‌جا، همان‌جایی است که می‌فهمید بازی روبه‌روی‌تان، محصولی لایق و دوست‌داشتنی از آب درآمده است.

داستان‌گویی بازی، در قالب مواقع دارای اشکال‌های بزرگی نیست اما در برخی مواقع دچار نقص‌هایی اندک نیز می‌شود. مثلا در عین آن که برای خلق بازی، به زیبایی تاکید زیادی بر عنصر انتخاب‌های مخاطب شده، بعضی مواقع گزینه‌ها به خوبی دیالوگی که پس از آن‌ها از راه می‌رسد را شرح نمی‌دهند. مثلا در جایی از بازی، وقتی که کلوئی قصد صحبت با ریچل را دارد، باید موضوعی برای حرف زدن انتخاب می‌کردم و با توجه به سکانس خاصی که مدتی قبل دیده بودم، یکی از گزینه‌ها را انتخاب کردم. با این حال، صحبت‌های کلوئی کاملا به یکی از بخش‌های اپیزود اول بازی مربوط می‌شد و هیچ ارتباطی به آن‌چه که من فکر می‌کردم نداشت و این باعث شد که انتخاب اشتباهم، کمی اعصابم را خورد کند. افزون بر آن، بازی برای این که از منظر احساسی دارای تعادل باشد و بخش‌هایی را هم فقط و فقط به روایتی‌ آرام و نسبتا ساکن اختصاص دهد، ممکن است در برخی دقایق برای بعضی از افراد، کمی خسته‌کننده شود. البته از آن‌جایی که خودم تماشای نشستن کلوئی روبه‌روی منظره‌ای زیبا از دنیای بازی و شنیدن موسیقی‌های شیرین آن را خسته‌کننده نمی‌دانم، نمی‌توانم با این افراد هم‌ذات‌پنداری خاصی داشته باشم! بماند که اگر طرفدار Life is Strange (بخوانید برترین بازی سال ۲۰۱۵ پس از شاهکار استودیوی CD Projekt RED در نگاه نویسنده) باشید و داستان‌گویی آن بازی را جذاب بدانید، می‌دانید که قصه‌گویی این مجموعه با چنین عناصری بیگانه نیست و اتفاقا،‌ چنین چیزهایی در آن حکم یکی از مهره‌های اصلی قصه‌گویی را نیز دارند.