بررسی بازی Black Mirror

پیش از تجربه‌ی جدیدترین بازی ساخته‌شده توسط استودیو کینگ آرت گیمز (King Art Games)، سازنده‌ی بازی The Dwarves و کمپانی تی‌اچ‌کیو نوردیک (THQ Nordic)، هرگز فکر نمی‌کردم ممکن باشد که وسط گیم‌پلی یک بازی، ناگهان خودم را در حالتی پیدا کنم که تازه بیدار شده‌ام و در چند ثانیه‌ی قبلی، در حال فشار دادن دکمه‌ی حرکت به سمت یکی از جهت‌ها و تلاش برای فرو بردن شخصیت اصلی اثر در دیوار بوده‌ام. این را گفتم تا همین ابتدای کار بدانید که Black Mirror اثری به شدت خسته‌کننده، حوصله‌سربر و وقت تلف‌کن است که مطلقا ارزش تجربه شدن را ندارد و دقایق انگشت‌شمار قابل قبولی که ارائه می‌کند، در برابر چند ساعت تجربه‌ی عذاب‌آوری که تحویل‌مان داده، اصلا به چشم نمی‌آیند. این بازی، قرار بوده ریبوت یکی از مجموعه‌های ترسناک و قدرتمند سال‌های گذشته‌ی دنیای گیم باشد که از قضا خودم هم آن را تجربه کرده‌ام. آن بازی، فارغ از این که در خلق وحشت گوتیک‌وارش موفق بود و از منظر فنی در زمان خودش اصلا پایین‌تر از استانداردها به نظر نمی‌رسید، داستان‌گویی خوبی هم داشت و مخاطب را به زیبایی با خودش همراه می‌کرد و این در حالی است که Black Mirror تازه خلق‌شده توسط کینگ آرت گیمز، نه فقط هیچ کدام از این ویژگی‌ها را ندارد، بلکه دقیقا نقطه‌ی خلاف همه‌ی این موارد نیز هست.

داستان‌گویی Black Mirror، یکی از بی‌هدف‌ترین روایت‌هایی است که می‌توان در هر مدیوم تصویری و غیرتصویری شناخته‌شده‌ای پیدا کرد. نمی‌دانم ماجرا به شخصیت‌های این قصه مربوط می‌شود که اصلا شخصیت نیستند و مرگ و زندگی‌شان به هیچ عنوان برای بازیکن ارزشی ندارد یا همه‌چیز از گور روایت خسته‌کننده‌ای بلند شده که در بیشتر دقایق آن باید صحبت‌های درون ذهن شخصیت اصلی داستان با خودش را می‌شنیدم. چون داستان این بازی، صرفا قصه‌ای بد نیست که بتوانم به سادگی دلیل آزاردهنده بودنش را فاش کنم و شاید توانایی تغییر استانداردهای یک داستان‌گویی ضعیف و خسته‌کننده در دنیای بازی‌های ویدیویی را داشته باشد! البته فکر می‌کنم دیوید گوردون یا شخصیت اصلی قصه (کدام قصه؟) که به خاطر خودکشی مرموز (بخوانید خسته‌کننده) پدرش از ناکجاآباد به اسکاتلند و خانه‌ی اجدادی‌اش بازگشته، نقش پررنگی در رسیدن بازی به چنین سطح شگفت‌انگیزی از داستان‌گویی را داشته باشد. چون او واقعا یکی از غیرقابل لمس‌ترین کاراکترهای دنیای گیم است و در کنار شخصیت‌هایی که اسم‌شان را نمی‌دانم برایم مهم هم نیست که بدانم، قصه‌ای را جلو می‌برد که گویا به یک نفرین خانوادگی و شاید آینه‌ای سیاه (!) مربوط می‌شود. قصه‌ای که کلیت آن به این صورت است که یک چیزی به نام آینه‌ی سیاه در جایی از این خانه وجود دارد و به خاطر دستورات آن، آدم‌ها دیگران یا حتی خودشان را می‌کشند. این وسط چندتا کاراکتر که ظاهر خوبی دارند اما آدم‌های بدی هستند یا ظاهر بدی دارند اما آدم‌های خوبی هستند هم داریم که در کنار یکدیگر حضور دارند و باعث می‌شوند بازی در القای این پیام که آدم‌ها را نباید از روی ظاهرشان قضاوت کرد هم موفق باشد!

اما اگر از همه‌ی این‌ها هم بگذریم، نوبت به ضعیف‌ترین بخش بازی یعنی گیم‌پلی آن می‌رسد که از تهی سرشار است و به جز چند پازل به خصوص و جذاب، هیچ چیزی برای سرگرم کردن مخاطب ندارد. در غالب لحظات اثر شما در حال قدم زدن در عمارتی هستید که انصافا معماری خوب آن باعث می‌شود حضور کاراکتر اصلی بازی در آن‌جا را باور کنید اما پس از گذشتن مدتی نه‌چندان طولانی، متوجه می‌شوید که قدم زدن صرف در محیطی محدود و زدن چند دکمه در کنار نقاطی خاص و به دنبال آن شنیدن صدای شخصیت اصلی بازی که به شدت اهل توضیح دادن همه‌چیز برای شما است، نمی‌تواند آن‌چنان سرگرم‌تان کند. در طول بازی، مدام باید در نقاط مختلفی از مکان‌ها راه بروید و چیزهایی پیدا کنید و بروید با کسی حرف بزنید و این سیر تکراری، در هیچ نقطه‌ای به پایان نمی‌رسد. نه خبری از کارهای هیجان‌انگیزی مانند قسمت‌های جذاب گیم‌پلی The Walking Dead ساخته‌ی Telltale Games است که آن هم یک بازی در سبک اشاره‌کلیک بود و نه در کوچک‌ترین نقطه‌ای از بازی، چیزی به نام نوآوری به چشم می‌خورد. به جای این‌ها، بازی از مکانیزم‌های ابتدایی و ساده‌ای پرشده که نمی‌دانم چه طور ممکن است کسی بتواند به کمک‌شان سرگرم شود و این در تضاد مطلق با بازی بودن Black Mirror قرار می‌گیرد. ساخته‌ای که توهینی تمام‌قد به شعور مخاطبان خود است و اصلا در حد و اندازه‌ای نیست که بتوان در کنار این حجم از آثار زیبا یا حداقل قابل قبول این روزها، آن را به عنوان اثری که لیاقت تجربه شدن را دارد خطاب کرد. مگر آن که یک ادونچرباز سرسخت باشید و سبک بازی را یکی از برترین سبک‌های موجود در دنیای هنر هشتم بدانید. چون در این صورت، احتمالا در طول پیش‌روی ثانیه‌های اثر، با لحظاتی اندک که قابلیت لذت‌بخش بودن را برای‌تان داشته باشند نیز مواجه می‌شوید. هرچند که حتی این هم باعث نمی‌شود برای لحظه‌ای بتوانید شناختن Black Mirror به عنوان یک «بازی بد» را فراموش کنید.

دادن توضیحی بیش از موارد ذکرشده برای Black Mirror، چیزی نیست جز تلف کردن وقتی که در آن می‌شود به تجربه‌ی یک بازی دیگر پرداخت. بازی‌ای که البته تاثیر مثبت بزرگی هم روی من گذاشت و به سبب خسته‌کننده بودن آن حجم از لحظاتش، باعث شد ارزش ثانیه‌های عادی و فوق‌العاده‌ی زندگی حقیقی‌ام را پس از به پایان رسیدن تجربه‌ی آن، مجددا درک کنم و از چیزهای بیشتری در دنیا لذت ببرم. بیایید بدبین نباشیم. شاید هدف سازندگان از ساخت این اثر هم چیزی جز همین تاثیر ارزشمند، نبوده باشد!

این بازی روی پلتفرم پی‌سی بررسی شده است.