نگاهی به بازی های ساخته شده با محوریت Spider-Man

با عملکرد عالی فیلم Spider-Man: Homecoming در باکس‌آفیس و همچنین اعلام تاریخ انتشار بازی Spider-Man استودیو اینسامنیاک گیمز، این روز‌ها همه جا صحبت از مرد عنکبوتی است. در این بین با توجه به کارنامه‌ی درخشان این استودیو‌ (بازی‌ Rachet and Clank، بازی Resistance و بازی Sunset Overdrive)، انتظار می‌رود که با بهترین بازی اسپایدرمن در تاریخ روبرو باشیم.

در حالی که همگی در انتظار بازی‌ بعدی اسپایدرمن هستیم،‌ بد نیست نگاهی به گذشته‌ی این شخصیت در بازی‌های ویدیویی هم داشته باشیم. با وجود عرضه‌ی بازی‌های متعدد با محوریت شخصیت اسپایدرمن، این قهرمان وضعیت‌ خوبی را نسبت به دیگر شخصیت‌های کمیک‌بوکی در بازی‌ها تجربه کرده است. نمی‌توان بازی‌های ضعیف این شخصیت را نادیده گرفت و همچنین بازی‌های بسیار بهتری با محوریت قهرمان‌های دیگر هم ساخته شده است؛‌ ولی اگر به کارنامه‌ی هر کدام از شخصیت‌های کمیک‌بوکی در بازی‌ها نگاهی بیندازیم، برتری خاصی در این بین نمی‌یابیم.

در ادامه، بازی‌های ساخته شده با محوریت اسپایدرمن را مشاهده می‌کنید.

به مناسبت عرضه‌ی دو فیلم ریبوت اسپایدرمن با حضور اندرو گارفیلد و اما استون، سری بازی The Amazing Spider-Man هم عرضه شد و حتی نتوانست در حد و اندازه‌های بازی‌های اسپایدرمن مدرن ظاهر شود. تجربه‌ی سری بازی The Amazing Spider-Man فقط در صورتی پیشنهاد می‌شود که شما واقعا به فیلم‌های مربوطه علاقه داشته باشید. در غیر این صورت بازی‌های بسیار بهتری با محوریت اسپایدرمن وجود دارند که در طول نسل هفتم عرضه شده‌اند.

نسخه‌ی دوم The Amazing Spider-Man که همراه با فیلم آن عرضه شد، دست کمی از یک فاجعه نداشت! بزرگ‌ترین مشکل این بازی، باگ‌های متعدد و مشکلات فنی بود. با توجه به این مشکلات، به نظر می‌رسید که بازی The Amazing Spider-Man 2 هم مانند دیگر بازی‌های ساخته شده براساس فیلم‌ها، قربانی فشار ناشر برای عرضه‌ی بازی همزمان با اکران فیلم شده باشد. بازی The Amazing Spider-Man 2 نمونه‌ای بدتر از نسخه‌ی اصلی‌اش بود. نسخه‌ی اول این سری، نکته‌ی جدیدی نسبت به دیگر بازی‌های مدرن اسپایدرمن برای ارائه نداشت و حتی از ایده‌های جالب بعضی از بازی‌های متفاوت اسپایدرمن نظیر Shattered Dimensions هم استفاده نکرده بود ولی نسخه دوم، حتی از این بازی هم ضعیف‌تر بود.

گاهی اوقات کنسول‌های دستی، بهترین مکان برای تجربه‌ی بازی‌های لایسنس‌شده هستند. برای مثال می‌توان به سری Teenage Mutant Ninjas اشاره کرد که عملکردش روی کنسول‌های قابل حمل بسیار بهتر از کنسول‌های خانگی بوده است. حتی اسپایدرمن هم مثال خوبی برای این موضوع است چرا که با وجود کیفیت‌ خوب نسخه‌ی کنسول‌های دستی بازی Spider-Man 3، این بازی روی کنسول‌های خانگی ضعیف‌تر ظاهر شده است.

گاهی اوقات هم کنسول‌های دستی به مکانی برای عرضه‌ی بازی‌های نیمه‌کاره و ضعیف برای اهداف تجاری تبدیل می‌شوند. بازی Spider-Man: Battle for New York که روی گیم‌بوی ادونس و نینتندو دی‌اس عرضه شد، دقیقا جزو این دسته قرار می‌گیرد. این بازی که طی ۶ ماه سر هم بند‌ی شده بود، فقط از نام اسپایدرمن برای فروش بیشتر سوءاستفاده می‌کرد. فقط نگاهی به اسکرین شات بالا بیاندازید تا متوجه شوید که خود بازی هم به همان اندازه گیج‌کننده و در هم بر هم است.

بهترین نکته‌ی بازی‌های کلاسیک اسپایدرمن، نقاشی او در گوشه‌ی تصویر بود که با ضربه خوردنش تبدیل به اسکلت می‌شد و به گونه‌ای به شما اخطار می‌داد. با این حال تنها ویژگی خوب بازی The Amazing Spider-Man همین سیستم است و در جای جای بازی ضعف‌های مختلفی به چشم می‌خورد.

مانند اکثر بازی‌های دهه‌ی نود میلادی، بازی The Amazing Spider-Man هم یک بازی پلتفرمر مبتنی بر پازل است. در این بین، کمپانی Amiga قدرت مالی مورد نیاز برای ساخت یک بازی درست و حسابی با محوریت اسپایدرمن را نداشت و خبری از تار تنیدن‌های اسپایدرمن بین دشمن‌ها و ساختمان‌ها نیست. در این بازی که از ضعف‌های فراوانی در بخش طراحی رنج می‌برد، شما حتی فرصت مبارزه با دشمنان اسپایدرمن را هم پیدا نخواهید کرد و فقط می‌توانید با تار آن‌ها را بی‌حرکت کنید.

تمام قهرمان‌های مارول از جمله ایکس‌من، سیلور سرفر، ولورین و پانیشر نمایش بسیار بدی را روی کنسول ۸ بیتی نینتندو داشته‌اند و متاسفانه اسپایدرمن هم از این قاعده مستثنی نیست. بازی Spider-Man: The Return of Sinster Six عملکرد بسیار بدی روی کنسول نینتندو NES داشت و در نسخه‌های گیم‌گیر و مسترسیستم آن هم پیشرفتی مشاهده نشد.

نکته‌های زیادی از The Return of Sinster Six برای گفتن نیست. سازنده‌ی این بازی با لایسنسی ارزان‌قیمت و در مدتی کم، بازی پلتفرمر ضعیفی را با محوریت یکی از شخصیت‌های محبوب در بین مردم عرضه کرد. هدف عرضه‌ی این بازی هم فروش چندین هزار نسخه برای برگشت پول ساختش بود که به آن دست پیدا کرد. خوشبختانه امروزه، وجود قراردادهای لایسنس‌ بلندمدت از ساخت دوباره‌ی بازی‌های بسیار ضعیفی نظیر The Return of Sinster Six جلوگیری کرده است.

قبل از اکران فیلم اسپایدرمن سم ریمی در سال ۲۰۰۲، یکی از بهترین نمایش‌های این شخصیت در خارج از کمیک‌ها انیمیشنی سریالی در اواسط دهه‌ی ۹۰ میلادی بود. هنوز هم از این سریال تحسین‌شده، به عنوان یکی از بهترین اقتباس‌های کمیک‌بوکی یاد می‌شود. با این حال بازی ویدیویی این سریال،‌ بسیار ضعیف ظاهر شد.

با اینکه نسخه‌ی کنسول SNES از همه‌ی جهات بهتر از نسخه‌ی جنسیس ظاهر می‌شود، ولی بازی The Spider-Man Animated Series Game از مشکلات تکنیکی مختلفی رنج می‌برد و با توجه به تاریخ انتشارش (سال ۱۹۹۵)، این مشکلات به هیچ وجه قابل بخشش نیستند. در اواسط دهه‌ی ۹۰، سیستم‌‌های ۱۶ بیتی در دوران اوج خود قرار داشتند و تمام بازی‌ها از حداکثر قدرت این سیستم‌ها استفاده‌ی لازم را می‌بردند.

بازی The Spider-Man Animated Series Games سعی کرد که از استانداردهای Beat Them Up سری بازی‌های اسپایدرمن فاصله بگیرد ولی امتحان سیستم‌های جدید همیشه به نتیجه‌های خوبی منجر نمی‌شود. بدترین قسمت بازی هم کنترل‌های آن است که اصلا با ماهیت سریع و چابک شخصیت اسپایدرمن جور در نمی‌آید.

پس از عملکرد عالی بازی Ultimate Spider-Man، دوباره بازی‌های اسپایدرمن روی یک سراشیبی قرار گرفتند. از بازی‌هایی که بعد از Ultimate Spider-Man منتشر شد و عملکرد خوبی نداشت می‌توان Spider-Man: Friend or Foe یا Battle for New York (که قبلا به آن اشاره شد) را مثال زد.

با وجود ایده‌ای جذاب‌ (تیم شدن اسپایدرمن با یکی از بزرگ‌ترین دشمن‌هایش)، بازی Friend or Foe بسیار ناامید کننده ظاهر شده است. جدا از اینکه هیچ چالشی در بازی وجود ندارد، تمام وقت شما به نابود کردن دشمنان برای باز شدن راه‌های بسته صرف می‌شود. درست حدس زدید، بازی Friend or Foe را می‌توان در همین چند جمله خلاصه کرد؛ تکرار مکررات و نابود کردن دشمنانی که هیچ تفاوتی بین آن‌ها مشاهده نمی‌شود!

دو نسخه‌ی اول سری بازی ساخته شده بر اساس سه‌گانه‌ی سم ریمی، عملکرد خوبی را نسبت به یک بازی ساخته شده بر اساس فیلم و کمیک‌بوک‌ها داشتند. با وجود ضعیف ظاهر شدن سومین نسخه‌ی سه‌گانه‌ی سم‌ریمی، انتظار می‌رفت که بازی Spider-Man 3 هم به همین سرنوشت دچار شود و محصول نهایی هم مهر تاییدی بر این پیش‌بینی بود.

نسخه‌های ایکس‌باکس 360، پلی‌استیشن 3 و پی‌سی درست مثل بازی‌های دو نسخه‌ی قبلی سه‌گانه هستند؛‌ با این تفاوت که دیگر خبری از دشمنان جذاب و داستان قوی نیست و مشکلات فنی هم در جای جای بازی به چشم می‌خورند. بر خلاف نسخه‌های قبلی،‌ انتخاب لباس مشکی اسپایدرمن هم به شما سپرده نشده و با توجه به داستان لباس این شخصیت تغییر خواهد کرد. نسخه‌ی مخصوص کنسول WII هم دست‌کمی از یک فاجعه نداشت و تمام ویژگی‌های حرکتی بازی به بدترین حالت ممکن پیاده‌سازی شده بودند. در این بین تنها نسخه‌ی خوب بازی Spider-Man 3 روی کنسول نینتندو DS بود و یک گیم‌پلی در خور نام این شخصیت را به بازیکن ارائه می‌داد.

شاید امروزه نتوان از بازی Spider-Man کنسول آتاری به عنوان یک محصول خوب یا حتی قابل قبول یاد کرد ولی با توجه به محدودیت‌های متعدد کنسول آتاری 2600، این بازی عملکرد خوبی داشت. با وجود محدودیت‌های تکنولوژی در دوران کنسول آتاری 2600، سازندگان بازی Spider-Man به خوبی توانسته بودند که یک بازی درخور شخصیت محبوب اسپایدرمن بسازند.

در مقایسه با بازی سوپرمن کنسول آتاری 2600 که در مورد جابجا کردن قسمت‌هایی از یک پل به دلایل نامشخصی بود، اسپایدرمن در بازی خودش مانند کمیک‌هایش ظاهر شده است. همان‌طور که از این شخصیت انتظار می‌رود، وظیفه‌ی شما در بازی بالارفتن از ساختمان‌ها و عدم برخورد به دشمن‌ها بود. با نگاهی به اسکرین‌شات این بازی می‌توانید تفاوت قابل توجه آن با دیگر بازی‌های لایسنس شده‌ی کنسول آتاری 2600 را مشاهده کنید. از دیگر ویژگی‌های خوب بازی Spider-Man این کنسول می‌توان به فیزیک تار تنیدن‌های اسپایدرمن اشاره کرد که در زمان خودش یک نکته‌ی انقلابی بود.

جدا از بازی‌های شاهکار کنسول نینتندو گیم‌بوی (مانند سوپرماریو، زلدا و پوکمون)، این کنسول قدرت سخت‌افزاری خوبی را در مقایسه‌ با دیگر کنسول‌های خانگی ارائه نمی‌داد. با این حال بازیکنان حاضر بودند که جلوه‌های صوتی و گرافیکی ضعیف را در کنار نبود رنگ‌ها تحمل کنند تا بتوانند بازی‌های گیم‌بوی را در مسافرت‌های طولانی یا رو تخت خود تجربه کنند.

سه‌گانه‌ی اسپایدرمن کنسول‌ گیم‌بوی، شامل بازی‌های شاهکاری نمی‌شد ولی در کل می‌تواند نمره‌ی قبولی را دریافت کند. بازی The Amazing Spider مانند بیشتر بازی‌های سال ۱۹۹۰ کنسول گیم‌بوی محصولی متوسط به شمار می‌رفت ولی با این حال تجربه‌ی آن برای ۴۵ دقیقه (کل زمان بازی) خالی از لطف نبود. دنباله‌ی این بازی هم پیشرفت‌ خوبی نسبت به گذشته کرده بود و با تغییر سبک از پلتفرمر به Beat them Up، تجربه‌ای جذا‌ب‌تر ارائه می‌داد. با این حال آخرین نسخه‌ی سه‌گانه‌ی اسپایدرمن کنسول گیم‌بوی، فاجعه‌ای به تمام عیار بود! بازی Invasion of the Spider-Slayers،‌ معجونی به هم ریخته و غیرقابل بازی بود که این موضوع با توجه به تاریخ انتشار آن (سال ۱۹۹۳) و پیشرفت بازی‌های گیم‌بوی در این بازه، کاملا غیر قابل بخشش به شمار می‌رفت.

کنسول گیم‌بوی کالر، محصولی عجیب بود. بیش از اینکه گیم‌بوی کالر کنسولی جدید به شمار برود، آپگریدی برای کنسول گیم‌بوی به نظر می‌رسید. در این بازه‌ی زمانی به نظر می‌رسید که نینتندو می‌خواهد قبل از پایان دادن به نسل گیم‌بوی، چند سال دیگر هم از سود آن بهره ببرد.

واضح است که قدرت سخت‌افزاری گیم‌بوی کالر پیشرفت خوبی نسبت به برادر سالخورده‌ی خود یعنی گیم‌بوی کرده بود و همین موضوع باعث شده بود که اسپایدی هم بهتر به نظر برسد. دیگر گیمرها مجبور نبودند که به چند پیکسل سیاه و سفید زل بزنند و از آن‌ها به عنوان اسپایدی یاد کنند؛ بالاخره اسپایدرمن کنسول گیم‌بوی کالر درست مانند اسپایدرمن واقعی شده بود.

دو بازی نخست اسپایدرمن کنسول گیم‌بوی کالر بر اساس دو نسخه‌ی عرضه‌ شده روی کنسول پلی‌استیشن در سال ۲۰۰۰ ساخته شده بودند و با این که مثل آن‌ها خارق‌العاده نبودند ولی به عنوان یک بازی پرتابل عملکرد خوبی از خود به‌جای گذاشتند. نسخه‌ی بعدی یعنی Sinster Six بسیار بهتر از دو بازی قبلی بود. دلیل اصلی این پیشرفت هم مستقل بودن این بازی بود چرا که سازندگان مجبور نبودند که بر اساس نسخه‌ی کنسولی بازی خود را بسازند.

بازی Web of Fire قربانی زمان‌بندی بد انتشارش شد و هنگامی که سگا رسما کنسول X32 را محصولی شکست‌خورده در نظر گرفته‌ بود، این بازی روی آن عرضه شد. به همین دلیل، بازی Web of Fire با تمام نکات مثبتش از سوی رسانه‌ها و مردم نادیده گرفته شد. به قدری در تاریخ انتشار این بازی وقفه ایجاد شده بود که بسیاری از مردم اعتقاد داشتند توسعه‌ی Web of Fire متوقف شده است. با این حال نسخه‌های محدودی از این بازی عرضه و در بین کلکسیون‌دارها محصولی محبوب شد. به طوری که هر نسخه‌ از بازی‌ Spider-Man: Web of Fire با قیمتی بالغ بر ۱۰۰ دلار فروش می‌رفت. بازی Web of Fire یکی از بهترین‌ بازی‌های کنسول X32 محسوب می‌شود ولی آیا تنها دلیل این محبوبیت کمیاب بودن آن است؟

بازی Spider-Man: Web of Fire در مجموعه‌ی بازی‌های هر صاحب کنسول X32 مشاهده می‌شود و یکی از بهترین بازی‌های این کنسول است. از لحاظ جلوه‌های بصری، بازی در بالاترین سطح قرار دارد و انیمیشن‌های اسپایدی هم یکی از بهترین‌ها در بین بازی‌هایش است. در مورد گیم‌پلی هم ویژگی‌های انقلابی‌ای مشاهده نمی‌شود ولی می‌توان آن را یک بازی دو بعدی خوب حساب کرد.

بیشتر بازی‌های مدرن اسپایدرمن، عملکرد خوبی را از خود نشان نداده‌اند ولی بازی Edge of Time یکی از معدود بازی‌های مدرن خوب اسپایدرمن است. در زمان عرضه‌اش، بسیاری از مردم دید خوبی نسبت به این بازی نداشتند و معتقد که بودند که Edge of Time نمی‌تواند موفقیت‌های نسخه‌ی قبلی‌اش،‌ یعنی بازی Shattered Dimensions، را تکرار کند. با این حال، عملکرد بازی Spider-Man: Edge of Time بسیار بهتر از انتظارات طرفداران بود.

شاید بیشتر طرفداران دنباله‌ی مستقیمی برای Shattered Dimensions می‌خواستند و بهتر بود استودیو سازنده‌ هم باید همین بازی را عرضه کند. با این حال عرضه‌ی Edge of Time توسط کمپانی سازنده هم قابل احترام است چرا که سعی در امتحان راه‌های جدید داشته‌اند.

بازی Edge of Time هم مانند Shattered Dimension دارای چندین نوع اسپایدرمن مختلف است و بازیکن می‌تواند در طول بازی بین اسپایدرمن مدرن و کلاسیک سوییچ کند. با اینکه طریقه‌ی مبارزه‌ و دنیای دو اسپایدرمن Edge of Time مانند بازی‌ قبلی تفاوت گسترده‌ای ندارد ولی باعث ایجاد حس متفاوتی در مقایسه با بازی‌های معمولی اسپایدرمن شده است.

با اینکه تفاوت‌هایی در اسم بازی‌های اسپایدرمن دهه‌ی ۹۰ برای کنسول سگا (مسترسیستم، جنسیس، گیم‌گیر و سگا سی‌دی) دیده می‌شود ولی در عمل همه‌ی آن‌ها نسخه‌های مختلفی از یک بازی هستند. معروف‌ترین نسخه‌ی این بازی هم بازی Spider-Man برای جنسیس است که گفته می‌شود نیمی از صاحبان این کنسول در زمان انتشار، بازی Spider-Man را خریداری کرده‌اند.

در حالی که نسخه‌های مسترسیستم و گیم‌گیر بازی تقریبا مشابه‌ نسخه‌ی جنسیس بودند، شرکت سازنده از تمام ویژگی‌های مثبت کنسول Sega CD استفاده کرده و نسخه‌ای کاملا متفاوت را روی این کنسول قدرتمند ارائه داده بود. نسخه‌ی کنسول Sega CD که با نام Spider-Man vs. The Kingpin شناخته می‌شد، علاوه بر ویژگی‌های مثبت بازی اصلی شامل میان‌پرده‌های اضافی با صداگذاری،‌ قدرت‌های جدید برای اسپایدرمن، دو مرحله‌ی دیگر، موسیقی‌هایی با کیفیت CD و ماموریت‌هایی با ساختار غیرخطی می‌شد. تنها چیزی که فقدان آن در Spider-Man vs. The Kingpin حس می‌شود، نبود مراحل عکس‌برداری نسخه‌ی جنسیس است. اولین بار بود که طی این مراحل، بازیکن می‌توانست کنترل پیتر پارکر را در یک بازی اسپایدرمن بر عهده بگیرد.

طی اواسط دهه‌ی نود میلادی، شخصیتی با نام کارنیج به یکی از بزرگ‌ترین دشمن‌های اسپایدرمن تبدیل شده بود. این دشمنی به حدی بود که اسپایدرمن مجبور شد تا با دشمن دیرینه‌اش، یعنی ونوم، تیمی برای شکست کارنیج تشکیل دهد. در همین راستا، بازی‌هایی در سبک Beat them Up منتشر شد که به بازیکن قابلیت کنترل ونوم و اسپایدرمن را می‌داد.

بازی‌های زیادی در سبک Beat them Up بودند که سعی کردند راه Double Dragon را در دنیای کمیکی ادامه دهند. در دهه‌ی هشتاد می‌توان بازی سوپرمن را مثال زد و طی دهه‌ی نود هم بازی‌هایی با محوریت کاپیتان آمریکا، اونجرز و ایکس‌من با این سبک منتشر شد. با وجود اینکه تمامی این بازی‌ها تقریبا شبیه یکدیگر هستند ولی تجربه‌ی آن‌ها خالی از لطف نیست.

بازی‌هایی که برای ونوم و اسپایدرمن ساخته‌ شده بودند آرکید نبودند. این موضوع باعث شده بود که درجه‌ی سختی بازی منطقی شود و بازیکن‌ها را زده نکند. همچنین سازندگان مجبور نبودند که مرحله‌ها را برای ۴ کاراکتر یا بیشتر طراحی کنند و این موضوع باعث سرعت بیشتر در روند بازی شده بود.

چندی پیش قراردادی باعث شد تا بازی‌های آرکید ایکس‌من برای سیستم‌های مدرن هم عرضه شود. بسیاری از گیمرهای قدیمی امیدوارند که روزی این اتفاق برای بازی‌هایی که به آن اشاره شد هم بیافتد چرا که این بازی‌ها جزو بهترین بازی‌های ابرقهرمانی روی دستگاه‌های آرکید محسوب می‌شوند.

همان‌طور که قبلا اشاره کردیم، ۲۰۰۲ سال درخشانی برای بازی‌های ساخته‌شده براساس فیلم‌ها و کمیک‌بوک‌ها نبود. با وجود اینکه اسپایدی کارنامه‌ی قدرت‌مندی از منظر بازی‌های ویدیویی داشت، بسیاری از طرفداران نسبت به بازی‌ ساخته شده براساس فیلم سم‌ریمی بدبین شده بودند. با این حال، بازی Spider-Man در آخر به عنوان دنباله‌ای قدرتمند برای دو نسخه‌‌ی کنسولی نسل قبلی ظاهر شد و مانند فیلمش عملکرد خوبی داشت.

در زمان انتشار بازی Spider-Man، هنوز بازی‌های اسپایدی کاملا جهان‌ باز نشده‌ بودند و ساختاری تقریبا خطی داشتند. یکی از نکته‌های جالبی که در این بازی وجود داشت،‌ لباس اسپایدی در اوایل بود که مانند فیلم یک سوییشرت معمولی قرمز با آرم اسپایدرمن است.

قدرت سخت‌افزاری کنسول پلی‌استیشن 2 و ایکس‌باکس باعث شده بود که برای اولین بار در سری اسپایدرمن بتوانیم بر فراز شهر نیویورک حرکت کنیم. بزرگ‌ترین مشکل بازی Spider-Man هم، جدا از صداپیشگی خسته‌کننده‌ی توبی مگوایر، زاویه‌ی عجیب و اذیت‌کننده‌ی دوربین آن در محیط‌های بسته بود.

با اینکه بازی آرکید اسپایدرمن، آن حس خاص نوستالژی بازی‌های آرکید ایکس‌من و لاکپشت‌های نینجا را ندارد ولی محصولی قابل احترام است. در این بازی آرکید ساخته‌شده توسط سگا، اسپایدی با بلک‌کت، هاکی و ساب‌مرینر تیمی برای شکست دشمنانش تشکیل می‌دهد. بازی آرکید Spider-Man تفاوتی با دیگر بازی‌های Beat them Up دارد و این تفاوت در قسمت‌های پلتفرمر است. در قسمت‌هایی از بازی، دوربین از شخصیت‌ها فاصله می‌گیرد تا بتوانید قسمت‌های پلتفرمر را بگذرانید و پس از آن دوباره به حالت معمولی برمی‌گردد تا دوباره به قسمت‌های مبارزه‌ای بازگردید. این موضوع باعث حل شدن یکی از بزرگ‌ترین مشکل‌های بازی‌های Beat them Up، یعنی خسته‌کننده بودن آن‌ها، شده است.

متاسفانه بازی آرکید اسپایدرمن هیچوقت برای کنسول‌های خانگی عرضه نشد. در آن زمان، سگا قراردادی با مارول داشت و می‌توانست تا چند سال دیگر هم بازی‌های این شخصیت را روی کنسول‌های خانگی عرضه کند ولی هیچوقت برای عرضه‌ی نسخه‌ی کنسولی بازی آرکید اسپایدرمن اقدامی نکرد. بازی Spider-Man: the Arcade Game، با وجود کیفیت‌ بالایش، به دلایل مبهمی کاملا ناشناخته‌ باقی ماند.

پس از بازی‌های ضعیف Spider-Man 3 و Friend or Foe، بازی‌های ویدیویی اسپایدرمن رسما روی یک سراشیبی تند قرار گرفته بودند. خوشبختانه، پس از این بازی‌ها، Web of Shadows منتشر شد و تا حدودی توانست که ضعف دو بازی قبلی را جبران کند. این بازی شامل مبارزه‌های هوایی جذاب، داستانی جدید و باس‌فایت‌های چالشی می‌شد. تمام این ویژگی‌های مثبت در کنار گرافیک HD بازی روی کنسول‌های نسل هفتمی باعث شده بودند که شاهد یکی از بهترین بازی‌های اسپایدی باشیم.

نسخه‌های پلی‌استیشن 2 و Wii بازی Web of Shadow حالتی دو و نیم‌ بعدی داشتند که زیاد به مذاق طرفداران خوش نیامد. با این حال، این کار کمپانی سازنده نسبت به پورت‌های بی‌کیفیت دیگر بازی‌ها، تحسین‌برانگیز بود. نسخه‌ی DS بازی Web of Shadow هم مانند بازی‌های دو بعدی Castlevania،‌ حالتی ماجراجویی‌گانه داشت.

موضوعی که مانع از تبدیل شدن Web of shadow به یک شاهکار می‌شود، ماهیت تکراری گیم‌پلی آن است. چندین باگ و گلیچ هم در بازی وجود داشت که استودیو سازنده می‌توانست قبل از عرضه آن‌ها را برطرف کند. با این وجود هنوز هم Web of shadow یکی از بهترین بازی‌های اسپایدی محسوب می‌شود.

استودیو ویکاریوس‌ ویژنز، علاوه بر دو بازی کنسول دستی قبلی که معرفی کردیم، یک بازی اسپایدی دیگر را هم برای کنسول‌های دستی در کارنامه‌ی خود دارد. این کمپانی تمام تجربه‌ی خود را برای ساخت بازی Mysterio's Menace استفاده کرد و محصول نهایی نه تنها یکی از بهترین بازی‌های کنسول دستی اسپایدی بود بلکه می‌توان آن را یکی از بهترین بازی‌های اسپایدرمن هم نامید.

اولین چیزی که بازیکن در شروع Mysterio's Menace می‌بیند انیمیشن‌های زیبای شخصیت اسپایدرمن و پس‌زمینه‌های چندلایه‌ی واقع‌گرایانه است. یکی از دیگر ویژگی‌های فوق‌العاده‌ی Mysterio's Menace، موسیقی آن است به‌طوری که حتی وقتی اسپایدرمن بیرون از یک کلاب ایستاده می‌توانید صدای مبهم آن را بشنوید. بعد از وارد شدن به این محل هم طبیعتا صدای موسیقی بلند می‌شود. کنترل‌های بازی یکی از بهترین‌ کنترل‌هایی است که یک بازی کنسول دستی به خود دیده است و شاهد یکی از بهترین گیم‌پلی‌ها در بین بازی‌های اسپایدرمن هم هستیم. حتی گاهی اوقات مرحله‌های Mysterio's Menace، حالتی غیرخطی به خود می‌گیرند و می‌توانید در بخش‌هایی از آن‌ها بگردید.

قابلیت تار تنیدن اسپایدرمن همیشه یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این شخصیت بوده است ولی نکته‌ی جالب این است که هیچوقت بازی‌های این شخصیت به این ویژگی‌ توجه‌ لازم را نکرده‌اند. با این وجود توسعه‌دهنده‌ی دومین بازی ساخته شده بر اساس سه‌گانه‌ی سم‌ریمی بالاخره سیستمی فیزیک‌محور و واقع‌گرایانه برای تار تنیدن اسپایدی طراحی کرد.

قابلیت تار تنیدن اسپایدرمن در بازی Spider-Man 2 به قدری خوب طراحی شده بود که می‌توانستید تا ساعت‌ها فقط به تار تنیدن در سطح شهر نیویورک بپردازید. همچنین، این نسخه اولین بازی جهان باز اسپایدرمن بود و دست بازیکنان را کاملا برای این کار باز گذاشته بود. شاید با خواندن این متن پیش خود فکر کرده‌اید که بازی اسپایدرمن 2 فقط یک شبیه‌ساز تار تنیدن است ولی در اشتباه هستید! در دنیای باز این بازی مراحل جانبی و اصلی مختلفی گنجانده شده است که می‌توانید به انتخاب خودتان آن‌ها را انجام دهید.

مهم نیست که چگونه به بازی کردن اسپایدرمن 2 ترغیب شد‌ه‌‌اید چون حتما با تجربه‌ی آن شگفت‌زده خواهید شد. بازی Spider-Man 2 یکی از بهترین بازی‌های ابرقهرمانی‌ است که بر اساس یکی از بهترین سری فیلم‌های ابرقهرمانی ساخته شده است.

بیشتر کاراکترهای کمیک‌بوکی در فرم‌های متفاوتی ظاهر شده‌اند ولی فقط یکی از آن‌ها به عنوان بهترین فرم این قهرمانان شناخته می‌شود. بیشتر اقتباس‌های خارج از کمیک‌بوک هم بر محوریت بهترین نسخه‌ی شخصیت‌ها ساخته می‌شود و به دیگر نسخه‌های آن‌ها نمی‌پردازند. با این وجود استودیو بیناکس تصمیمی انقلابی گرفت و چند نسخه از شخصیت اسپایدی را در یک بازی گنجاند.

بازی Shattered Dimension شامل چهار دنیا و اسپایدرمن مختلف می‌شود که هر کدام از آن ظاهر،‌ حس و گیم‌پلی متفاوتی به بازیکن ارائه می‌دهند. دنیای The Amazing Spiderman دقیقا مشابه همان چیزی است که در بیشتر بازی‌ها و فیلم‌های اسپایدی مشاهده می‌کنیم. در Spider-Man Noir شاهد یک دنیای بی‌رنگ و گیم‌پلی مبتنی بر مخفی‌کاری هستیم. دنیای Spider-Man 2099 هم، کنترل اسپایدرمنی را به‌دست می‌گیریم که با یک لباس پیشرفته‌ قدرت‌های جدیدی را به‌دست آورده است و در دنیای Ultimate Spider-Man،‌ این شخصیت می‌تواند با لباسی ویژه از قدرت‌هایی ونوم مانند بهره ببرد. فارغ از انتخاب چهار کاراکتر کاملا متفاوت، شاهد چهار دنیایی هستیم که هیچ شباهتی به یکدیگر ندارند و به همین دلیل بازیکن حس می‌کند که در حال تجربه‌ی چهار بازی متفاوت است.

ایده‌ی جدید بیناکس برای ساخت Shattered Dimension، محصولی لذت‌بخش از آن ساخته است و با تجربه‌ی آن درک می‌کنید که چرا بیشتر طرفداران اسپایدی، عاشق این بازی هستند.

یک بازی اسپایدرمن از سازندگان بازی Tony Hawk's Pro Skater،‌ آن هم زمانی که هیچ فیلم یا سریال تلویزیونی برای عرضه وجود ندارد؟‌ این ایده، واقعا عجیب به نظر می‌رسید و بسیاری از گیمر‌ها تا قبل از تجربه‌ی این بازی‌ نسبت به موفقیتش تردید داشتند. محصول نهایی یکی از بهترین بازی‌های ساخته شده بر اساس کمیک‌بوک‌ها بود و هنوز هم تجربه‌ی آن لذت‌بخش است.

اکثر اوقات، شخصیت‌های کمیک‌بوکی نمی‌توانند در دنیاهای سه‌بعدی موفق باشند و مثل بارز آن هم بازی Superman 64 است. با این حال استودیو نورسافت، با استفاده‌ از موتور بازی‌سازی قدرتمند‌شان از همه‌ی محدودیت‌ها عبور کرد و یکی از بهترین بازی‌های اکشن نسل را با محوریت اسپایدی ارائه داد.

تکنولوژی آن زمان هنوز کاملا قابلیت گشت و گذار را در شهر را به بازیکنان نمی‌داد و برای مثال نمی‌توانستید از آسمان‌خراش‌ها به سطح شهر بیایید. ولی در زمان خودش که هنوز چنین چیزی ساخته نشده بود، بازی Spider-Man بهترین دنیای مجازی ممکن را با محوریت اسپایدرمن به بازیکن ارائه می‌داد.

مطمئنا تجربه‌ی دو بازی اسپایدرمنی که توسط استودیو نورسافت ساخته شده است، برای همه‌ی طرفداران این شخصیت امری واجب است.

بعد از سال‌های متوالی که بازی‌های اسپایدرمن بر اساس فیلم‌هایش ساخته می‌شدند، بازی Ultimate Spider-Man منتشر شد که کاملا به کمیک‌بوک‌ها وفادار بود. مهم‌ترین تغییر این نسخه‌ هم گرافیک سل‌شید بازی بود که برای شبیه‌ شدن بیش از پیش این بازی به کمیک‌بوک‌ها پیاده‌سازی شده بود. همچنین، بازی Ultimate Spider-Man جهشی بزرگ نسبت به بازی‌های ساخته‌شده بر اساس فیلم‌های اسپایدرمن، که بیشتر آن پس از مدتی روندی تکراری و ناامیدکننده داشتند، محسوب می‌شد.

برای ساخت Ultimate Spider-Man از نویسندگان کمیک‌بوک‌های این شخصیت‌ استفاده شده بود. این افراد علاوه بر طراحی مدل‌های درون بازی، تمام دیالوگ‌ را هم نوشته بودند. این اقدام استودیو سازنده‌ باعث شد که شاهد یکی از بهترین و زیباترین بازی‌های اسپایدی در تاریخ باشیم. بیشتر از اینکه اسپایدرمن یک شخصیت فیلم یا کارتون باشد، متعلق به دنیای کمیک‌بوک‌ها است و این موضوع مهم‌ترین نکته‌ای است که Ultimate Spider-Man را به بهترین بازی این شخصیت تبدیل می‌کند.

به نظر شما بهترین بازی ساخته شده با محوریت اسپایدی چیست؟‌ نظرات خود را با زومجی در میان بگذارید.