بررسی بازی Hitman 2

با اینکه در هیتمن 2 شاهد دنباله داستان نسخه قبلی هستیم، اما این بار مسیری که قصه در پیش می‌گیرد تازه‌تر و غیرقابل‌ پیش‌بینی‌تر از گذشته است و دیگر شاهد آن کلیشه‌‌های ساده نسخه پیشین نخواهید بود. هیتمن 2 جایی است که تمامی کاراکترهای معرفی شده در سال ۲۰۱۶ پخته‌تر از قبل می‌شوند و یک به یک شخصیت‌پردازی هر کدام از آن‌ها تکامل چشمگیری پیدا می‌کند تا برخلاف نسخه قبلی، حضور هر کدام در داستان و رویه‌ای که در پیش گرفته‌اند شکلی قابل‌فهم‌تر پیدا کند. از طرفی هم، شخصی‌تر شدن داستان جذابیت آن را بیشتر کرده است. اینکه بازیکنان با گذشته کاراکترهای مهمی چون دایانا و خود مامور ۴۷ آشنا شوند، قدم مهمی برای ارائه یک خط داستانی قابل قبول است که در آن هر کدام از شخصیت‌ها به اندازه معقولی برای بازیکن اهمیت داشته باشند. در سمت مقابل نیز، آنتاگونیست اصلی این نسخه با اینکه چندان کاراکتر مهم و به‌یادماندنی‌ای محسوب نمی‌شود، اما اتفاقاتی که در مراحل پایانی بازی رخ می‌دهد طوری مسیر داستان را عوض می‌کند که ضعیف و وابسته بودن شخصیت منفی بازی هم به نوعی دست‌مایه‌ای برای حرکت دادن داستان به سمتی که شاهدش هستیم، تلقی شود. داستان Hitman 2 از حیث پایان‌بندی هم پیشرفت خوبی در قیاس با گذشته داشته است. بازی باز هم در سکانس پایانی خود ما را با یک کلیف‌هنگر حساس تنها می‌گذارد، اما دیالوگ‌هایی که این بار بین کاراکترها رد و بدل می‌شود با مرتبط کردن گذشته دو شخصیت اصلی بازی در نقطه‌ای دردناک، هیجان و تشنگی ما را برای مشاهده ادامه داستان به مراتب بالاتر از قبل می‌برد.

وقتی وارد جهان Hitman 2 می‌شوید، جدا از آیتم‌ها و گزینه‌هایی که پیش‌تر در قسمت قبلی هم مشاهده کرده بودیم، حالا موارد جدیدی هم به اقتضای مراحل و موقعیت‌های گوناگون اضافه شده‌اند که نه تنها در کشتن دشمنان بلکه گاهی به جهت حواس‌پرتی یا کشاندن آن‌ها به مسیری دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرند. نه اینکه این موارد پیش‌تر وجود نداشت، اما حالا تعداد و تنوع‌هایشان بیشتر از قبل شده است. از طرفی هم گوناگونی محیط‌ها و تنوع بالای افراد با سطوح و درجه‌های مختلف، باعث شده تا نفوذ کردن به بخش‌های مختلف هر مکانی در بازی نیازمند لباس‌های مختص همان مکان باشد که تاحدودی کار شما را سخت‌تر می‌کند، اما بالاتر از همه این‌ها، در Hitman 2 دوربین‌های مخفی نقشی بسیار پررنگ‌تری در گیم‌پلی بازی ایفا می‌کنند که به اندازه یک سرباز اسلحه به دست می‌تواند برای شما خطرناک و تهدیدکننده باشد. دوربین‌های مخفی با کشته‌شدن افرادی که در محدوده دیدشان است آژیر خطر را به صدا در می‌آورند و مضاف بر آن، اگر هم با لباسی که مختص محل موردنظر نیست از جلوی دوربین مدار بسته عبور کنید، باز هم چاره‌ای جز فرار کردن از دست نیروهای کمکی نخواهید داشت. جمع شدن این ویژگی‌های جالب در کنار مکانیزم‌های روان مخفی‌کاری باعث شده است تا بازی حالتی طبیعی‌تر پیدا کند، اما پرسش مهم اینجا است که آیا اصلی‌ترین فاکتور برای واقع‌گرایانه جلوه دادن بازی هم پیشرفت قابل توجهی داشته است یا نه. پاسخ این سوال همان چیزی است که ما را وادار می‌کند تا نگاهی دقیق‌تر به هوش مصنوعی بازی داشته باشیم. چیزی که سازندگان پیش از عرضه اثر خود ادعا کرده بودند کاملا بهتر و طبیعی‌تر از نسخه قبلی خواهد بود و این تفاوت قرار است محسوس و قابل‌لمس باشد، اما آنچه که در Hitman 2 از هوش مصنوعی می‌بینیم، به هیچ وجه تفاوتی با نسخه قبلی ندارد. برای مثال، شما با شلیک به سر یک سرباز، او را بی‌سروصدا می‌کشید و جسدش را هم داخل کمد قایم می‌کنید ولی خون زیادی که از سرباز سرازیر شده است، کاملا روی زمین توجه را به خودش جلب می‌کند، اما فقط توجه شما را، نه توجه ان‌پی‌سی‌های بازی. این مسئله وقتی تضاد بیشتری در بازی به وجود می‌آورد که NPC ها نسبت به اسلحه یا کارتی که از نگهبان سر به نیست شده روی زمین افتاده است واکنش نشان می‌دهند، اما هیچ توجهی به خون ریخته شده روی زمین یا حتی گاهی اوقات دیوار و پنجره‌ها ندارند. با اینکه عملکرد هوش مصنوعی ارتباط مستقیمی با درجه سختی بازی دارد، اما این موارد همگی در بالاترین درجه سختی هم دیده می‌شوند. البته این تنها مشکل هوش مصنوعی هم نیست. گاهی اوقات دشمنان با وجود اینکه شما را شناسایی می‌کنند اما واکنش‌شان چندان به موقع نیست و تا به خودشان بیایند، شما خیلی راحت و بی‌سروصدا می‌توانید کلک‌شان را بکنید. البته این مورد شاید زیاد پیش نیاید، اما خب با این حال چیزی است که در بازی وجود دارد و به شخصه در حین تجربه هیتمن 2 چند باری با آن روبرو شدم. در کنار این، گان‌پلی بازی نیز تغییری نسبت به گذشته نداشته است و همان تجربه‌ای را ارائه می‌کند که در نسخه‌های قبلی نیز شاهدش بودیم، اما با این حال حداقل پر ایراد و اشکال هم نیست و به لطف سیستم کاورگیری و Aim Assist شلیک دقیق به دشمنان خیلی هم چالش بزرگی محسوب نمی‌شود، اما مبارزه مستقیم و مسلحانه با دشمنان بدون کاورگیری به‌شدت سخت است و به این راحتی‌ها نمی‌توان از این درگیری‌ها جان سالم به دربرد.

اما حرف از نقشه‌های بازی به میان آمد که باز هم تیم سازنده طراحی‌های بی‌نقصی را به نمایش گذاشته است. نقشه‌های بازی دوباره مکان وسیعی را برای شما فراهم می‌کنند که مهم‌تر از وسعتش، تراکم و طراحی‌های تو در تو و پیچیده آن است که شما را شگفت‌زده خواهد کرد. یکی از ویژگی‌هایی که این بار سازندگان تمرکز ویژه‌ای در همه نقش‌های خود روی آن داشته‌اند، وسعت بخشیدن به نقشه از طریق اضافه کردن طبقات متعدد است. اگر نسخه قبلی را به یاد داشته باشید، شاید فقط نقشه‌ ساپینزا بود که علاوه بر نمایش شهری روی زمین، یک معدن زیرزمینی تو در تو و گسترده را هم در دل خود جای داده بود، اما این تکنیک این بار در بیشتر نقشه‌های هیتمن 2 پیاده شده است و در اکثر موقعیت‌های بازی شاهد مکان‌هایی در زیرِ زمین یا ساختمان‌هایی با طبقات متعدد هستیم که باعث می‌شوند راه‌های زیادی برای رسیدن به یک نقطه خاص وجود داشته باشد. از طرفی، بالا رفتن از لبه دیوارها نیز اگرچه در نسخه قبلی هم وجود داشت، اما این بار در بیشتر نقشه‌ها به کار گرفته شده است و از قضا خیلی هم به دردتان خواهد خورد. در این بین، شاید تنها ایرادی که می‌توان گرفت این است که مثلا نقشه‌ای مانند سانتا فورچونا، شباهت زیادی به نقشه ساپینزا در نسخه قبلی دارد و شاید آن‌طور که باید نمی‌تواند تفاوت و تنوع لازم را رقم بزند، اما با این حال دیگر مپ‌های بازی به خوبی تجربه متفاوتی را برای‌تان رقم می‌زنند. برای مثال، منطقه‌ای چون ویتلستون کریک که یک شهرک مسکونی آرام است، جزو مراحلی است که به واسطه جمعیت کمش، نفوذ به خانه‌ها در آن کار چندان سختی نیست، اما در مقابل نقشه‌ای همچون بمبئی به سبب جمعیت زیاد و گروه‌های مختلفی که در شهر پخش شده‌اند، جزو چالشی‌ترین مپ‌های بازی به شمار می‌رود.