نقد فیلم Harriet - هریت

فیلم Harriet اولین قدم که تلاش مینتی برای آزادی و فرار از نظام برده‌داری است، را نسبتا خوب بر می‌دارد و ما زنی را شاهد هستیم که نگران آینده خود و همسرش است و در تلاش است تا از مزرعه برای یک زندگی آزاد فرار کند تا به سرنوشت خواهرانش و حتی مادرش دچار نشود. بخش اول مشکلات فیلم از همین قسمت شروع می‌شود که در همان ابتدای سفر مینتی ما تنها شاهد بخشی از مشکلات و سختی آن هستیم و در بخش دوم کمتر با خستگی و درد او همراه می‌شویم و این روند تا پایان فیلم ادامه پیدا می‌کند. مینتی که پس از فرار از خانه حال آزاد شده، اکنون تصمیم به آزاد کردن اعضای خانواده و دیگر سیاه‌پوستان در بند برده‌داری می‌گیرد. دقیقا بخشی که فیلم نیاز به کمی دلهره، هیجان و تعلیق دارد و ما باید عمیقا از چنین موضوعی تنفر پیدا کنیم و همیشه نگران هریت باشیم، اما سازندگان فیلم خیال بینندگان را با صحنه‌های رویا دیدن هریت راحت می‌کند و تمامی ماموریت‌های او با کمترین چالش با موفقیت همراه می‌شود و همین موضوع باعث خواهد شد تا ما کمتر سختی این ماموریت‌ها را درک کنیم و با شخصیت اصلی همراه شویم. نکته‌ای که در بسیاری از فیلم‌های این چنینی نادیده گرفته شده و مثل این است که یک نفر برای شما در حال گفتن یک داستان باشد و فقط شما دوست دارید سریع‌تر آخر داستان را بشنوید. همین موضوع باعث جدایی بیننده از فضا و اتفاقات فیلم می‌شود و تا پایان هم این مسیر ادامه دارد.

اگر به شخصیت هریت بازگردیم، تنها شخصیتی است که می‌توان گفت شخصیت پردازی قابل قبولی دارد که در ابتدای فیلم ممکن است ما را همراه کند، اما در ادامه و روند اتفاقات فیلم به این موضوع ضربه می‌زند و به خوبی از این پتانسیل‌ها استفاده نمی‌شود و در مقابل تلاش می‌شود تا شخصیت او را مثل یک راهنما که از طرف خدا فرستاده شده، به تصویر کشیده شود که متاسفانه نه با فضای فیلم سازگاری دارد و نه فضای واقع گرایانه‌ای به فیلم می‌دهد. در مورد بازیگران فیلم Harriet نیز این موضوع صدق می‌کند و استفاده خوبی از بازیگران پر تعداد فیلم نشده است و در واقع بازیگران این فیلم نقشی را بازی کرده‌اند که به راحتی می‌توان در فیلم‌های مشابه زیادی دید و نه قرار است چیز جدیدی را به ما ارائه دهند و نه اینکه قرار است بازی متفاوتی را شاهد باشیم. بااین حال، عملکردسینتیا اریوو که نقش مینتی/هریت را بر عهده دارد، قابل قبول و بهترین بخش فیلم است. اریوو شاید بازی جدیدی را ارائه نمی‌دهد و نمونه‌های بهتری را هم مثل لوپیتو نیونگو در ۱۲ سال بردگی دیده بودیم، اما او تمام تلاش خود برای ارائه یک زن که به‌دنبال آزادی و فرار از برده‌داری است، بهره برده و تصویر قابل قبولی از چنین شخصیتی را ارائه می‌دهد و بازی خوبی از او را شاهد هستیم که می‌توان یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های سال گذشته میلادی نیز دانست.