رده بندی اپیزودهای سریال Black Mirror؛ از بدترین تا بهترین

تماشای سیر تحول «آینه‌ی سیاه» (Black Mirror) از یکی از سریال‌های ناشناخته‌ی بریتانیایی، به یکی از مهم‌ترین سریال‌های حال حاضر دنیا یکی از شگفت‌انگیزترین اتفاقاتی بوده که طرفداران تلویزیون در سال‌های اخیر شاهدش بودند. «آینه‌ی سیاه» اولین‌بار با سه اپیزود، در پاییز سال ۲۰۱۱ روی آنتن شبکه‌ی «کانال ۴» بریتانیا رفت. سریال با وجود داشتن کسی مثل چارلی بروکر به عنوان خالقش که قبلا هم سابقه‌ی ساخت سریال‌های عجیب و غریب و هجو‌آمیز هم داشت، گروه بازیگرانی هیجان‌انگیز و کیفیت بالای داستانگویی‌‌اش چندان مورد استقبال قرار نگرفت. شاید به خاطر اینکه ایده‌ی ساخت سریالی آنتالوژی در سبک و سیاقِ «منطقه‌ی گرگ و میش» (Twilight Zone) در دوران تلویزیون مدرن خریدار نداشت. از آنجایی که ساختار داستانگویی تلویزیون در چند سال گذشته به‌طرز گسترده‌ای به سمت داستان‌های دنباله‌دار و همراه شدن با یک سری کاراکترهای یکسان در طول چند سال متوالی رفته است، ممکن است عموم مردم به «آینه‌ی سیاه» به عنوان سریالی کهنه نگاه می‌کردند. سریالی متعلق به گذشته. با این حال فصل اول سریال نقدهای فوق‌العاده‌ای دریافت کرد و آمار تماشاگران قابل‌قبولی را از خود بر جای گذاشت تا فصل دومی نیز به همراه یک اپیزود ویژه‌ی کریسمس در سال ۲۰۱۴ عرضه شود. در این دوران «آینه‌ی سیاه» از یک سریال ناشناخته، بلافاصله به سریال کالتی که با طرفداران اندک اما بسیار مشتاق و شیفته‌اش شناخته می‌شد تغییر شکل داده بود.

حتی اگر حوصله‌ی این حرف‌های جدی را هم نداشته باشید، «آینه‌ی سیاه» کماکان به عنوان یک سری داستان‌های کوتاه سرگرم‌کننده، بی‌نظیر است و وقتی می‌گویم «بی‌نظیر» واقعا منظورم این است که «آینه‌ی سیاه» در حال حاضر منحصربه‌فرد است. شاید فرمت آنتالوژی سریال در ابتدا مردم را از آن فراری داد، اما در دنیای امروز که دل‌مان برای سریال‌هایی که در هر اپیزود سراغ کاراکترها و دنیاها و داستان‌های گوناگونی بروند و فرصت‌های جدیدی را کشف و بررسی کنند تنگ شده است، «آینه‌ی سیاه» تقرییا یکی از تنها سریال‌هایی است که می‌تواند ما را از شر این همه داستان‌های دنباله‌دار خلاص کند و کمی تنوع به ساختار تلویزیون این روزها تزریق کند و کاری کند تا دوباره هیجان آغاز یک اپیزود را بدون اینکه بدانیم چه چیزی انتظارمان را می‌کشد حس کنیم. و اتفاقا ساختار آنتالوژی سریال است که آن را برای بحث و گفتگو سر اینکه کدام بهتر از دیگری است در موقعیت جذابی قرار می‌دهد. برخلاف اکثر سریال‌های دیگر که فقط چندتا از اپیزودهای طوفانی و خلاقانه‌شان در دید قرار می‌گیرند و بقیه به‌طور پیش‌فرض فراموش می‌شوند، «آینه‌ی سیاه» از آن سریال‌هایی است که تک‌تک اپیزودهایش در این‌جور بررسی‌ها به یاد سپرده می‌شوند. با اینکه در نگاه اول همه‌‌ی اپیزودهای سریال از تم یکسانِ «دهان‌ همه‌مان در جامعه‌ی تکنولوژی‌زده‌مان آسفالت است» پیروی می‌کنند، اما نکته این است که بروکر در هر اپیزود سراغ جنبه‌ی متفاوتی از این تم می‌رود. بنابراین مرور اپیزودها و صحبت درباره‌ی اینکه هرکدام از چه زاویه‌‌ای به این موضوع یکسان نزدیک می‌شوند و چقدر در اجرای آن موفق هستند بهترین کاری است که می‌توانیم قبل از پخش فصل چهارم انجام دهیم. شاید این بهانه‌ای شود تا بعضی از بهترین‌های سریال را هم بازبینی کنیم:

The Waldo Moment

آیا می ‌دانستید: در جریان اولین مصاحبه‌ی آقای مونرو، والدو از او می‌پرسد که آیا از بتمن خوشش می‌آید یا نه. مدتی بعد سروکله‌ی کاراکتری به اسم جک نی‌پیر به عنوان صاحب حقوق والدو پیدا می‌شود که پیشنهاد رقابت انتخاباتی والدو با سیاستمداران را می‌دهد. جک نی‌پیر اسم واقعی جوکر در فیلم «بتمن» تیم برتون است.

وقتی صحبت درباره‌ی بدترین اپیزودهای «آینه‌ی سیاه» می‌شود اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد اپیزود سوم فصل دوم سریال است. اپیزودهای «آینه‌ی سیاه» وقتی در بهترین حالت قرار دارند که هم از مضمون بکری بهره می‌برند و هم روایت و اجرای قدرتمندی دارند. امکان دارد که یک مضمون تکراری با استفاده از یک روایت باظرافت و تازه‌نفس بدل به داستان غافلگیرکننده‌ای شود (مثل اپیزود «مردان علیه آتش»)، اما خدا نکند به روزی که مضمون خوبی داشته باشیم، اما سریال در انتقال هرچه بهتر آن نقص داشته باشد. «نوبتِ والدو» دچار این مشکل شده است. داستان به کمدینِ افسرده و ناموفقی می‌پردازد که وظیفه‌ی صداپیشگی و پرفورمنس کپچرِ خرس کارتونی بددهن و مضحکی به اسم «والدو» را برای یک برنامه‌ی تلویزیونی برعهده دارد. والدو به عنوان یک شخصیتِ خشن و روانی و بی‌حد و مرز جلوی دوربین قرار می‌گیرد و سر تا پای سیاستمداران را به سخره می‌گیرد. انتقاد نه، مسخره کردن. یک روده‌ی راست در شکم والدو پیدا نمی‌شود. هیچ‌گونه جدیتی در شخصیت‌پردازی این خرس وجود ندارد. هیچ انتقاد سازنده و مثبتی از سوی او صورت نمی‌گیرد. والدو فقط از طریق مسخره کردن، تماشاگران زیادی به دست آورده است. ماجرا از جایی جالب می‌شود که تهیه‌کننده‌ی برنامه‌ی جیمی برای افزایش بینندگان، پیشنهاد می‌کند تا والدو در انتخابات ریاست‌جمهوری آینده نامزد شده و به رقیب اصلی لیام مونرو، پرطرفدارترین کاندیدای این انتخابات تبدیل می‌شود.

Hated in the Nation

آیا می‌دانستید: خط داستانی این اپیزود تاحدودی براساس تجربه‌های شخصی خود چارلی بروکر است. بروکر در سال ۲۰۰۴ مقاله‌ای هجوآمیز درباره‌ی جرج دابلیو. بوش به نگارش در آورد که با واکنش تند عموم مواجه شد.

فینال فصل سوم سریال تلاش چارلی بروکر برای ترکیب فضای هول‌آور و علمی‌-تخیلی «آینه‌ی سیاه» با فرم روایی سریال‌های پلیسی/کاراگاهی شبکه‌های دولتی آمریکا مثل «نظم و قانون» را به نمایش می‌گذارد. مخلوطی که اگرچه به اپیزود جذابی منجر شده، اما جزو یکی از غافلگیرکننده‌ترین‌های «آینه‌ی سیاه» قرار نمی‌گیرد. ماجرا از جایی آغاز می‌شود که کسانی که توسط کاربران شبکه‌های اجتماعی مورد تنفر قرار می‌گیرند به‌طرز مرموز و ترسناکی می‌میرند و البته در همین حین ما متوجه می‌شویم که زنبورهای الکترونیکی تمام بریتانیا را پر کرده‌اند. چون که ظاهرا نسل زنبورهای واقعی منقرض شده است و دانشمندان به فکر وسیله‌ی جایگزینی برای از سرگیری وظایف مهم این حشرات افتاده‌اند. در آغاز می‌توان همه‌ی سرنخ‌ها را به راحتی کنار هم گذاشت و به تصویر روشنی از اتفاقاتی که در حال وقوع است رسید. نکته‌ی اول این است که همه‌ی قربانیان، خصوصیات مشترکی دارند. همه‌ی آنها به روشی جامعه را عصبانی کرده‌اند: مثلا نویسنده‌ای به اسم جو پاورز که در مقاله‌ای زن معلولی را که خودکشی کرده بوده مورد انتقاد قرار داده است. یا رپری به اسم تاسک که در یک برنامه‌ی تلویزیونی زنده توی ذوق پسربچه‌ای که علاقه‌ی زیادی به خوانندگی دارد می‌زند و قربانی سوم هم به خاطر منتشر کردن عکس ناجوری در کنار یک یادبود جنگ مورد غضب مردم قرار می‌گیرد. این اتفاقات کاری می‌کنند تا آنها در تویتر با خشم همگانی مردم مواجه شوند. کسانی که با این آدم‌ها مخالف هستند، هرچه از دهانشان درمی‌آید نثار آنها می‌کنند و حتی آنها را به مرگ تهدید می‌کنند. همین اتفاق هم می‌افتد. آنها می‌میرند و اگرچه زنبورهای الکترونیکی در ابتدا ربطی به ماجرای اصلی ندارند، اما حضورشان آن‌قدر آشکار است که از همان ابتدا می‌توان حدس زد که آنها همان سلاح مرموزی هستند که به مرگ قربانیان منجر شده‌اند.

Men Against Fire

آیا می‌دانستید: واژه‌ی «سوسک» که در این اپیزود استفاده می‌شود اشاره‌ای به نسل‌کشی رواندا در سال ۱۹۹۴ است. ایستگاه‌های خبر متعلق به هوتوها هر از گاهی برای توصیف توتسی‌ها که قربانی نسل‌کشی بودند از واژه‌ی «سوسک» استفاده می‌کردند. در سال ۱۹۹۲ لیون ماگِسرا، مسئول ارشد حزب هوتو به جمعی از طرفدارانش می‌گوید که اقلیت توتسی‌ها «سوسک»هایی هستند که باید به محل تولد خودشان اتیوپی برگردند. دو سال بعد ۸۰۰ هزار رواندایی در طول ۱۰۰ روز به قتل رسیدند.

اپیزود پنجم فصل سوم اگرچه در زمینه‌ی مضمون کلی (شستشوی مغزی سربازان و مردم توسط دولت‌ها در جنگ) تکراری به نظر می‌رسد و با اینکه از همان ابتدا می‌توان غافلگیری اپیزود را حدس زد (سربازان توسط فرمانده‌هایشان برای آدمکشی گول خورده‌اند)، اما چارلی بروکر موفق شده با تزریق کمی دیوانگی تکنولوژیک خاص خودش به آن و افزودن یک غافلگیری زیرمتنی دیگر به این داستان، آن را به اپیزود تاثیرگذاری تبدیل کند. همان‌طور که در نقد این اپیزود هم نوشتم، اولین چیزی که درباره‌ی «مردان علیه آتش» دوست دارم نه بحث‌های زیرمتنی، بلکه اتمسفرش است. بعد از چندین اپیزود فصل سوم که در آینده‌ی نزدیک، زمان حال یا مثل «سن جونیپرو» در مکان خوشگلی جریان داشتند، «مردان علیه آتش» با کله به درون یک دنیای پسا-آخرالزمانی دستوپیایی که شامل المان‌های قوی علمی‌-تخیلی، سیاست‌بازی‌های شرورانه و اکشن می‌شد، وارد می‌شود. این دنیای خاکستری که انگار خورشید از آن روی برگردانده است و بهار و تابستان در آن وجود خارجی ندارد، چارچوب فوق‌العاده‌ای برای داستانی است که می‌خواهد روایت کند. ماجرا درباره‌ی سربازی به اسم استرایپ است که همراه با جوخه‌اش برای شکار موجوداتی که آنها را «سوسک» صدا می‌کنند به کلبه‌ای در حومه‌ی شهری ظاهرا اروپایی منتقل می‌شوند. برای اولین‌بار که واژه‌ی سوسک از دهان این سربازان بیرون آمد، انتظار داشتم با موجودات فضایی حشره‌مانندی در مایه‌های فیلم «لبه‌ی فردا» (Edge of Tomorrow) روبه‌رو شوم، اما خیلی زود معلوم می‌شود سوسک‌ها، اسمی است که دیگران روی انسان‌های جهش‌یافته گذاشته‌اند. انسان‌هایی که روانی و خشن هستند و همچون زامبی‌هایی با کمی هوشیاری در مخروبه‌های حومه‌ی شهرها زندگی می‌کنند و هر از گاهی برای دزدیدن غذا و آذوقه به روستاها حمله می‌کنند و ارتش هم آنها را به خاطر خون آلوده‌شان شکار می‌کند. چون می‌خواهند جلوی گسترش نسل کثیف آنها را بگیرند. جوخه‌ی استرایپ به محل اختفای سوسک‌ها می‌‌رسد و با لانه‌ی آنها در آنجا روبه‌رو می‌شود. در جریان هیاهوی درگیری با این هیولاها که صداهای گوش‌خراشی درمی‌آورند و دندان‌های تیزشان را به رخ می‌کشند، استرایپ یکی از آنها را به ضرب گلوله می‌کشد و دیگری را با چاقو سوراخ سوراخ می‌کند. در پایان عملیات، او با دستگاه الکترونیکی دست‌سازی روی زمین برخورد می‌کند. استرایپ دستگاه را برمی‌دارد و به محض نگاه کردن به آن، نور سبزرنگی چشمش را می‌زند و کاری می‌کند تا گوش‌هایش زنگ بزنند.

Playtest

آیا می‌دانستید: در پایان این اپیزود معلوم می‌شود نام خانوادگی کوپر، ردفیلد است. اشاره‌ای به کریس و کلر ردفیلد، دوتا از مهم‌ترین شخصیت‌های سری بازی‌های Resident Evil که مثل کوپر باید در یک عمارت مرموز و ترسناک به جستجو بپردازند.

اپیزود دوم فصل سوم «آینه‌ی سیاه» یکی از بهترین‌های این سریال نیست و جزو نپخته‌ترین اپیزودهای سریال قرار می‌گیرد. «پلی‌تست» هنوز از امثال «نوبت والدو» اپیزود منسجم‌تر و خوش‌ساخت‌تری است و همه‌ی این حرف‌ها به معنی بد بودن آن نیست، اما خب، یکی-دوتا اشتباه جلوی این اپیزود را از رسیدن به پتانسیل واقعی‌اش و بیرون ریختن وحشت حقیقتی‌اش می‌گیرند. بله، اگرچه «آینه‌ی سیاه» به راحتی قابل‌ دسته‌بندی در ژانر وحشت است، اما «پلی‌تست» اولین و آخرین اپیزود سریال است که همه‌ی کلیشه‌های این ژانر را می‌توان در آن پیدا کرد. دقیقا به خاطر همین است که کارگردانی این اپیزود به دن تراختنبرگ، کارگردان «شماره‌ی ۱۰ جاده‌ی کلاورفیلد» (Ten Cloverfield Lane)، یکی از بهترین فیلم‌های ترسناک ۲۰۱۶ سپرده شده است. «آینه‌ی سیاه» با اپیزودهایی مثل «خرس سفید» (اپیزود دوم فصل دوم) نشان داده وقتی فیتیله‌ی وحشت را بالا می‌کشد، همه‌چیز منجر به چه کابوس آزاردهنده‌ای که نمی‌شود و اگرچه «پلی‌تست» هم این پتانسیل را دارد تا به قبلی بپیوندد، اما متاسفانه در حد استانداردهای بالای «آینه‌ی سیاه» ظاهر نمی‌شود. با اپیزودی طرفیم که اگرچه در لحظه‌ی تماشا هولناک است، اما همچون «خرس سفید» موفق نمی‌شود تا تاثیر هولناکش را همچون میخ در مغز تماشاگر بکوبد و درد و رنج و ترسش را به جزیی همیشگی از روانِ تماشاگرش تبدیل کند. همچنین «پلی‌تست» اولین اپیزود سریال است که به‌طور اختصاصی روی فرهنگ و صنعت و فضای بازی‌های ویدیویی تمرکز می‌کند و با اینکه چارلی بروکر زمانی ژورنالیست حوزه‌ی بازی بوده است، تعجب‌برانگیز است که او چرا زودتر سراغ بررسی این مدیوم نرفته بوده است. داستان حول و حوشِ مرد جوانی به اسم کوپر می‌چرخد. یک توریست آمریکایی جسور که در آخرین مقصد مسافرتش به لندن می‌رسد. او آنجا با دختر ژورنالیستی آشنا می‌شود که به او پیشنهاد می‌کند برای امتحان بازی واقعیت مجازی جدید بازیساز ژاپنی مشهورِ «هیدئو کوجیما»‌گونه‌ای داوطلب شود.

Shut Up and Dance

آیا می‌دانستید: روی لپ‌تاپ کنی استیکری از والدو دیده می‌شود. آیا این یعنی در دنیایی هستیم که والدو تازه در حال قدرت گرفتن است؟

«خفه‌شو و برقص» حکم دنباله‌ی معنوی «خرس سفید» را دارد. اپیزود سوم فصل سوم سریال شاید یکی از سرراست‌ترین اپیزودهای «آینه‌ی سیاه» باشد، اما اگر قرار باشد فهرستی براساس سیاه‌ترین اپیزودهای سریال تهیه کنیم، احتمالا «خفه‌شو و برقص» جایی در بالای این فهرست جای می‌گیرد. «خفه‌شو و برقص» یکی از شگفت‌انگیزترین داستان‌های این سریال از لحاظ آینده‌‌ای که معرفی می‌کند یا اختراعات و تکنولوژی‌های عجیب و غریبش نیست. اتفاقا با یکی از واقع‌گرایانه‌ترین اپیزودهای این سریال طرف هستیم و همه‌چیز به یک موبایل معمولی و چندتا هکر ماهر و یک عدد پهباد خلاصه شده است، اما این نه تنها چیزی از ضربه‌ی سرد و تراژیک این اپیزود کم نمی‌کند، بلکه به آن هم می‌افزاید. چارلی بروکر با این اپیزود سعی کرده تا با فاصله گرفتن از دنیاهای علمی‌-تخیلی همیشگی‌اش، یکراست سراغ روایت یک تریلر نفسگیر برود. پس شاید یکی از ویژگی‌های همیشگی سریال را از دست داده باشیم، اما در عوض چیز دیگری را دریافت کرده‌ایم. او با این اپیزود یک‌جورهایی قصد داشته تا بعد از مدت‌ها، حال و هوای «سرود ملی»، اپیزود آغازین سریال و «خرس سفید»، یکی از نهیلیستی‌ترین اپیزودهای سریال را زنده کند. اپیزودهای «آینه‌ی سیاه» معمولا ما را به آرامی وارد دنیایی عجیب می‌کنند و به مرور به سوی فینالی ترسناک حرکت می‌کنند. اما تفاوت «سرود ملی» و «خفه‌شو و برقص» این است که با دنیای آینده‌نگرانه‌ای با سیستم و قوانین متفاوتی که نیاز به معرفی کردن و شناساندن چم و خمش به بیننده باشد طرف نیستیم. پس نویسنده آزاد است تا از همان دقایق اول بیننده را در ماجرایش رها کرده، پایش را روی گاز فشار بدهد و متوقف نشود. «خفه‌شو و برقص» چنین اپیزودی است. «آینه‌ی سیاه» در این اپیزود روح و روان کاراکترهایش را مورد شکنجه ممتد و بی‌انتها قرار می‌دهد. کاراکترها به مرور به جهنم وارد نمی‌شوند، بلکه یک‌دفعه به خودشان می‌آیند و می‌بینند زیر پایشان خالی شده و در حال سقوط آزادی هستند که به متلاشی شدن در مواد مذاب زیر پایشان منجر می‌شود. «خفه‌شو و برقص» در حالی به پایان می‌رسد که صدای خواننده‌ی گروه رادیوهد در گوش‌مان زنگ می‌زند: «وسایلت رو جمع کن... و لباس بپوش. قبل از اینکه پدر صدامونو بشنوه. قبل از اینکه جهنم آزاد بشه». چارلی بروکر و ویلیام بریجز واقعا درهای جهنم را به روی کاراکترها و تماشاگرانشان باز می‌کنند. خواننده می‌خواند: «نفس بکش. به نفس کشیدن ادامه بده. کنترل خودتو از دست نده»، اما مگر می‌شود!

The Entire History of You

آیا می‌دانستید: مدتی قبل خبر رسید که رابرت داونی جونیور قصد تهیه‌کنندگی فیلمی با اقتباس از این اپیزود را دارد. دیمین اوبر، نویسنده‌ی تازه‌کاری که یک فیلمنامه‌ی علمی‌-تخیلی ساخته نشده در کارنامه دارد برای نگارش سناریو انتخاب شده است. گفته می‌شود فیلمنامه‌ی اوبر فقط از ایده‌ی این اپیزود استفاده می‌کند و به ماجرای کاملا متفاوتی می‌پردازد.

«تمام خاطرات تو» به عنوان سومین قسمتِ فصل اول، یک اپیزود کلاسیک است. چون این اولین اپیزودی بود که سریال سراغ بررسی تاثیر مستقیم تکنولوژی روی روابط انسان‌ها با یکدیگر می‌رود. بعد از «سرود ملی» که روی جامعه تمرکز کرده بود و بعد از «۱۵ میلیون امتیاز» که در آینده‌ی دوری جریان داشت و بیشتر حول و حوشِ تلاش برای شورش علیه سیستم می‌چرخید، «تمام خاطرات تو» اولین‌باری بود که نشان داد این سریال به همان اندازه که درباره‌ی دنیاهای دستوپیایی و جامعه‌های فاسد است، درباره‌ی زندگی مخفی آدم‌ها در چارچوب خانه‌هایشان هم است. چیزی که سریال در ادامه سراغ بررسی زاویه‌های مختلفی از آن می‌رود. داستان در دنیایی جریان دارد که تقریبا‌ همه‌ی ساکنانش مجهز به چیپ‌ستی به اسم «گِرین» در سرشان و لنزهایی در چشمانشان هستند که توانایی ضبط و پخش تمام خاطراتشان را به آنها می‌دهد. توبی کبل و جودی ویتاکر نقش زن و شوهر خوشحالی به اسم لیام و فیون را بازی می‌کنند. اما همه‌چیز از یک مهمانی شام دسته‌جمعی خراب می‌شود. لیام نگران رابطه‌ی گذشته‌ی همسرش با جوناس، میزبان مهمانی می‌شود. وسواس و نگرانی لیام از رابطه‌ی مخفیانه‌ی احتمالی همسرش با جوناس به جایی کشیده می‌شود که او همچون نظریه‌پردازهای یوتیوبی به جان خاطرات ضبط‌شده‌اش می‌افتد و با عقب و جلو کردن آنها و توقف کردن روی نماهای مهم و زوم کردن‌ها و لب‌خوانی‌ها می‌خواهد ثابت کند که یک چیزی بین جوناس و همسرش جریان دارد. نتیجه رابطه‌ی خوشحالی است که به مرور به سمت فروپاشی و آشفتگی کشیده می‌شود. هدف از معرفی چنین تکنولوژی‌ای ساده اما عمیق و چندکاربردی است؛ چه می‌شد اگر خاطرات فراموش‌شده و مبهم‌تان به ویدیوهای فول‌اچ‌دی که می‌توانستید روی تلویزیون تماشا کنید تغییر می‌کرد؟ آیا این باعث می‌شد تا بتوانید برخی از زیباترین خاطرات‌تان را به واضح‌ترین و دقیق‌ترین شکل ممکن به یاد بیاورد؟ یا آیا این باعث می‌شد تا همزمان چیزهایی را که می‌بایست به فراموشی می‌سپردید هم به یاد بیاورید؟ آیا این باعث می‌شد تا توانایی فراموش نکردن گذشته را نداشته باشید؟ یا آیا این باعث می‌شد تا برای همیشه در گذشته گرفتار شوید و هیچ تلاشی برای ساختن خاطرات جدید انجام ندهید؟ آیا امکان دارد در دنیایی که گذشته با یک کلیک با تمام جزییاتش در اختیارمان است، در «حال» زندگی کنیم؟ آیا با این تکنولوژی یکی از خصوصیات حیاتی زندگی بشر که «فراموشی» است از بین نمی‌رود؟ آیا این تکنولوژی به خصوصیات بدتر انسانی فرصتی برای جولانِ آزادانه‌تر نمی‌دهد؟

Nosedive

آیا می‌دانستید: وقتی ماشین اجاره‌ای لیسی (برایس دالاس هاوارد) خراب می‌شود، او به اجبار سوار اتوبوس می‌شود. نتیجه، سوار شدن در اتوبوسِ طرفداران دوآتیشه‌ی سریالی به اسم «دریای آرامش» (Sea of Tranquility) است. اسم این سریال برای اولین‌بار در اپیزود اول «آینه‌ی سیاه» برده می‌شود. جایی که طراح جلوه‌های ویژه‌ی این سریال قصد پیدا کردن راه‌حلی برای مشکلِ نخست‌وزیر را دارد.

با اینکه اکثر اپیزودهای «آینه‌ی سیاه» ما را به آیند‌‌ه می‌برند، اما تقریبا همیشه تکنولوژی‌های آینده نمونه‌ی پیشرفته‌ و تکامل‌یافته‌تری از تکنولوژی‌های فعلی هستند. پس روابط کاراکترها با یکدیگر براساس این تکنولوژی‌ها فرق چندانی با روابط اینترنتی فعلی ما ندارند. برای نمونه باید به اپیزود «همین الان برمی‌گردم» اشاره کنم که به تمایل ما به قضاوت کردن و شناختن آدم‌ها براساس پروفایل‌های اینترنتی‌شان می‌پردازد؛ چیزی که فرسنگ‌ها با شخصیت واقعی آنها فرق می‌کند. ایده‌ای که از طریق روبات یک فرد مُرده مورد بررسی قرار می‌گیرد (و پایین‌تر بهش می‌رسیم). «سقوط آزاد» هم در این دسته اپیزودها قرار می‌گیرد. با این تفاوت که می‌توانم لقب نزدیک‌ترین اپیزود علمی‌-تخیلی سریال به زندگی فعلی‌مان را به آن بدهم. در «سقوط آزاد» قضیه درباره‌ی اینکه سفری که هم‌اکنون شروع کرد‌ه‌ایم، در آینده به کجا ختم می‌شود نیست، بلکه درباره‌ی بازتاب وضعیت فعلی‌مان است. داستانی علمی‌-تخیلی که فقط در اسم علمی‌-تخیلی است و در واقعیت با فضای فعلی دنیای خودمان مو نمی‌زند. «سقوط آزاد» ما را به دنیایی می‌برد که لایک‌ها، کامنت‌ها و ستاره دادن‌ها حکمفرمایی می‌کنند. گرفتار شدن در چرخه‌‌ای از لایک‌ها، رده‌بندی‌های ستاره‌ای و لبخندهای مصنوعی فیسبوکی از آن ایده‌هایی است که مربوط به آینده نمی‌شود، بلکه همین الان ما شاهد آدم‌هایی هستیم که هر کاری برای لایک گرفتن در فیسبوک و اینستاگرام می‌کنند. شما را نمی‌دانم، اما این از نگاه من نهایت یک زندگی کابوس‌وار است. داستان در دنیایی جریان دارد که تعاملات بین آدم‌ها به‌طرز «اسنپ‌»واری روی محور ستاره و امتیاز دادن به یکدیگر حرکت می‌کند. هرچه امتیاز بالاتری داشته باشید بیشتر مورد تحویل قرار می‌گیرد و امکان دسترسی به امکانات بیشتری را دارید و هرچه امتیازتان پایین‌تر باشد، مردم چپ‌چپ نگاه‌تان می‌کنند. داستان به زن جوانی به اسم لیسی می‌پردازد که می‌خواهد برای خرید آپارتمان موردعلاقه‌اش، امتیاز مورد نیازش را به دست بیاورد و با ارائه‌ی یک سخنرانی خوب در عروسی دوستش می‌تواند فرصت فوق‌العاده‌ای برای گرفتن یک‌عالمه امتیاز داشته باشد. سفر به سوی محل برگزاری عروسی همانا و اتفاقات ناگواری که روی سر لیسی خراب می‌شوند نیز همانا.

Be Right Back

آیا می‌دانستید: از سال ۲۰۱۳ تاکنون سرویسی اینترنتی به اسم «این می‌تونه توییت بعدی من باشه!» وجود دارد که با آنالیز توییت‌های قبلی‌ کاربر، سعی می‌کند توییتی بنویسد که انگار توسط خود کاربر نوشته شده است. آیا این یکی از اولین قدم‌هایمان به سوی رسیدن به آینده‌ی ترسناک «همین الان برمی‌گردم» است؟

اپیزود اول فصل دوم سریال یک‌جورهایی حکم دنباله‌ی معنوی «تمام خاطرات تو» و پیش‌درآمد «سن جونیپرو» را برعهده دارد. درست مثل «تمام خاطرات تو» با رابطه‌ی احساسی زوجی گره‌خورده با تکنولوژی‌های عجیب و غریب سروکار داریم که به جای اینکه بهشان کمک کند، وضعشان را خراب می‌کند. درست مثل «تمام خاطرات تو» مضمون اصلی اپیزود حول و حوشِ فراموشی، یکی از خصوصیات سخت اما حیاتی بقای انسان می‌چرخد که نادیده گرفتن آن و جایگزین کردنش با تکنولوژی، فعالیت طبیعی آدم‌ها را با مشکل روبه‌رو می‌کند. این در حالی است که درست برخلاف «سن جونیپرو»، با اپیزودی مواجه‌ایم که تلاش انسان برای مقابله با غم و اندوه از دست دادن عزیزان منجر به ایجاد غم و اندوه‌های بیشتر و سخت‌تر می‌شود. انگار «همین الان برمی‌گردم» چندین سال قبل از وقایع «سن جونیپرو» جریان دارد. در دنیایی که تازه دارد اولین قدم‌هایش را برای اختراع راهی برای جاودانگی انسان‌ها پس از مرگ فیزیکی پیدا می‌کند. راهی که اگرچه در «سن چونیپرو» با اختراع سروری برای آپلود کردن ذهن انسان‌ها پس از مرگ به‌طرز ایده‌آلی نتیجه داده، اما در «همین الان برمی‌گردم» با اختراع روبات‌هایی شبیه به عزیزان از دست رفته بازماندگان، منجر به دنیایی تاریک و ترسناکی شده است. «همین الان برمی‌گردم» شاید بهترین اپیزود سریال که به روابط عاشقانه/انسانی می‌پردازد نباشد، اما بدون‌شک متمرکزترین و غم‌انگیزترینشان است. هایلی اتول نقش زن جوانی به اسم مارتا را بازی می‌کند که همراه با همسرش اَش (دامنال گلیسون) به خانه‌‌‌ی دورافتاده‌شان در کنار دریا سفر می‌کنند. اَش در تصادف اتوموبیل کشته می‌شود. مارتا که از این اتفاق کاملا به هم ریخته است به پیشنهاد دوستش تصمیم می‌گیرد تا در سیستمی ثبت‌نام کند که با جمع‌آوری تمام ویدیوها و اطلاعات آنلاین مُرده، او را با صدای خودش در قالب یک هوش مصنوعی زنده می‌کند. از اینجا به بعد شاهد نسخه‌ی دیگری از فیلم «او» (Her) هستیم. مارتا از طریق موبایلش با همسرش حرف می‌زند. ولی از جایی به بعد معلوم می‌شود او حتی می‌تواند بدن مصنوعی اَش را هم سفارش بدهد. خیلی زود جای خالی فیزیکی اَش در خانه پر می‌شود.

Fifteen Million Merits

آیا می‌دانستید: حضور دو بازیگر در دو اپیزود جدا از «آینه‌ی سیاه» خیلی نادر است. نقش‌آفرینی دوست لندنی کوپر در اپیزود «پلی‌تست» برعهده‌ی هانا جان-کامن است. او همان بازیگری است که نقش سلما تلسی، اولین برنده‌ی مسابقه‌ی «هات‌شات» در اپیزود «۱۵ میلیون امتیاز» را بازی می‌کند. آیا این به این معنی است که در «پلی‌تست» در حال تماشای گذشته‌ی این فرد هستیم؟

اپیزودهای «آینه‌ی سیاه» از نظر دنیاسازی به چند دسته تقسیم می‌شوند. آنهایی که در همین دنیای خودمان جریان دارند ("سرود ملی"). آنهایی که در آینده‌ی نزدیکی از دنیای خودمان جریان دارند ("سقوط آزاد") و آنهایی که به معرفی یک تکنولوژی علمی‌-تخیلی یا تغییر ظاهر خانه‌ها و ماشین‌ها بسنده نمی‌کنند، بلکه یک دنیای جدید را از صفر می‌سازند. دنیایی مرموز و متفاوت که از دقیقه‌ی اول که معرفی می‌شود دوست دارید اطلاعات جدیدی درباره‌اش به دست بیاورید. از چم و خمش اطلاع پیدا کنید. «۱۵ میلیون امتیاز» بزرگ‌ترین دستاورد «آینه‌ی سیاه» در زمینه‌ی دنیاسازی است. این یعنی این اپیزود همزمان استعاره‌ای‌ترین اپیزودِ سریال هم است. چارلی بروکر و همسرش به عنوان نویسندگان این اپیزود سراغ بررسی ماهیت برنامه‌های «امریکن آیدل»‌گونه در دنیای دستوپیایی «هانگر گیمز»واری می‌روند و تلاش انسان‌ها برای خلاص شدن از زنجیرهای سیستم را زیر ذره‌بین می‌برند. «۱۵ میلیون امتیاز» در آینده‌ای جریان دارد که به دلایل نامعلومی جمعیت زیادی در برج بزرگ و بلند و سربسته‌ای در وسط «معلوم نیست کجا» زندگی می‌کنند. البته زندگی که چه عرض کنم. ما با مردی به اسم بینگ همراه می‌شویم که در یک اتاق چوب کبریتی می‌خوابد که تمام دیوارهایش، نمایشگر هستند و همه‌چیز از طریق خرج کردنِ امتیازهایشان قابل‌خریداری است. از خمیر دندان گرفته تا قابلیت رد کردن پیام‌های تبلیغاتی آزاردهنده‌ای که روی دیوار ظاهر می‌شوند. بینگ و دیگران از طریق پدال زدن روی یک دوچرخه‌ی ثابت در طول روز امتیاز کسب می‌کنند. در نتیجه به دنیایی وارد می‌شویم که کل فعالیت ساکنانش به معنای واقعی کلمه به درجا زدن خلاصه شده است تا شاید بتوانند نان بخور و نمیری برای دوام آوردن به دست بیاورند.

The National Anthem

آیا می‌دانستید: کار مایکل کالو، شخصیت اصلی این اپیزود بعد از اتمام آن با این سریال تمام نمی‌شود. در اپیزود «سقوط آزاد» در حالی که لیسی (برایس دالاس هاوارد) در حال چک کردن پروفایلش است، در گوشه‌ی سمت راست پایین مانیتورش می‌توان پیامی از مایکل کالو را دید که نوشته: «دوباره از باغ وحش بیرونم کردن!»

«سرود ملی» نقش اپیزودی را داشت که مغز خیلی‌ها را آب‌پز کرد. اپیزودی که به عنوان اولین اپیزود سریال هیچ رحم و مروتی نشان نمی‌دهد. چارلی بروکر سعی نمی‌کند تا برای جذب بینندگان از دوز تاریکی اپیزود اول سریالش بکاهد. او از همان اپیزود اول توی مخ همه‌ی تماشاگرانش فرو می‌کند که «آینه‌ی سیاه» چه جور سریالی است. «سرود ملی» حکم امتحان ورود به دانشگاه را دارد. انگار بروکر می‌خواهد بگوید فقط در صورتی اجازه‌ی تماشای دیگر اپیزودها را دارید که این اپیزود را به سلامت به پایان برسانید. بروکر حتی از قصد تصمیم گرفته تا اپیزود اول به یک دنیای علمی‌-تخیلی اختصاص نداشته باشد. تا تماشاگران نتوانند به بهانه‌ی اینکه با یک دنیای علمی‌-تخیلی سروکار دارند به خودشان قوت قلب بدهند چیزی که دارند می‌بینند متعلق به یک دنیای دیگر است و از این طریق کمی از آزاردهندگی سریال بکاهند. «سرود ملی» تمام ویژگی‌های «آینه‌ی سیاه» را کنار هم دارد. از کاراکتری که باید دست به کار عجیب و غریبی بزند گرفته تا مردمی که می‌توانند با خاموش کردن تلویزیون‌هایشان جلوی این اتفاق وحشتناک را بگیرند اما این کار را نمی‌کنند. از تلاش برای دستگیری گروگانگیر و پیدا کردن راهی برای جایگزین کردنِ نخست‌وزیر با فرد دیگری که در نهایت نتیجه نمی‌دهد تا رسانه‌هایی که برای جذب بیننده، اخلاق ژورنالیستی را زیر پا می‌گذارند تا تلاش برای عقب انداختن درخواست گروگانگیر از نخست‌وزیر در حالی که فکر می‌کنیم هیچ سریالی این‌قدر دیوانه نیست که دست به چنین کاری بزند اما می‌زند. از مبهم ماندن انگیزه و دلیل گروگانگیر از انجام چنین کاری گرفته تا پایان‌بندی واقعی اپیزود که قبل از بالا رفتن تیتراژ، ضربه‌ی کاری نهایی را بهمان وارد می‌کند (لبخند نخست‌وزیر و همسرش جلوی دوربین‌ها و افشای رابطه‌ی نابودشده‌ی آنها بعد از ورود به خانه). «سرود ملی» یک کمدی سیاه خنده‌دار است که شباهتش به مناسبات دنیای واقعی خودمان، خنده را در لب‌هایمان خشک می‌کند و وحشت را جایگزینش می‌کند. آغاز به کار کارخانه‌ی جوک‌سازی مردم به محض اعلام خبر کاری که نخست‌وزیر باید برای نجات پرنسس انجام دهد و ابراز انزجار آنها از تماشای آن صحنه از تلویزیون از یک طرف و زل زدن به قاب تلویزیون‌هایشان از طرف دیگر، خود ما هستیم. «سرود ملی» طوری این داستان پرتنش و تم‌های زیرمتنی‌اش را به اجرا در می‌آورد که از همان ابتدا می‌توانستیم حدس بزنیم که کار این سریال تازه شروع شده است.

White Christmas

آیا می‌دانستید: جو پاتر (ریف اسپال) در اولین تلاش برای حدس زدن شغل متیو مت (جان هم) می‌گوید قیافه‌ی او به آدمی فعال در حوزه‌ی بازاریابی و تبلیغات می‌خورد. این اشاره‌ای به شغل کاراکتر جام هم در سریال «مدمن» (Mad Men) است که در یک آژانس تبلیغاتی کار می‌کند. آیا «آینه‌ی سیاه» و «مدمن» در یک دنیا جریان دارند؟!

اپیزود ویژه کریسمس «آینه‌ی سیاه» مخصوص آنهایی است که می‌خواهند عیدشان را زهرمار خودشان کنند. «کریسمس سفید» اولین اپیزود ویژه‌ی ۹۰ دقیقه‌‌ای سریال است و تمام تلاشش را به کار می‌بندد تا در این ۹۰ دقیقه، بیشتر از حد معمول، ما را از زندگی سیر کند. بنابراین به جای اینکه مثل همیشه یک خط داستانی را دنبال کنیم، سه خرده‌پیرنگ را دنبال می‌کنیم که همه جویبارهایی هستند که در نهایت به یکدیگر متصل شده و به سرانجامی خوفناک منجر می‌شوند. داستان حول و حوش کاراکترهای متیو مت (جان هم) و جو پاتر (ریف اسپال) می‌چرخد. اپیزود در کلبه‌ی تنگ و کوچکی در برف و بوران آغاز می‌شود. آنها شروع به تعریف داستان زندگی‌شان برای یکدیگر می‌کنند. در داستان اول متیو تعریف می‌کند که شغل او یک‌ چیزی شبیه به «مشاور روابط» است. یعنی او از راه دور و از طریق بی‌سیم به آدم‌های خجالتی‌ای که استخدامش می‌کنند کمک می‌کند تا در مهمانی‌ها کنترل خودشان را حفظ کنند و چگونه با موفقیت با زنان ارتباط برقرار کنند. در داستان دوم، متیو نقش مامور یک شرکت تولید هوش مصنوعی برای خانه‌های هوشمند را دارد. فقط مسئله این است که این هوش‌های مصنوعی خودآگاه هستند و به هیچ‌وجه راضی به بردگی نمی‌شوند. وظیفه‌ی متیو این است که با زور و شکنجه کردنشان بهشان بفهماند که راه فراری ندارند و باید شغلشان به عنوان برده‌ای زندانی در یک اتاق کنترل سفید را قبول کنند. در نهایت جو تعریف می‌کند که او چگونه در دنیای واقعی توسط همسر سابقش «بلاک» شده است. خب، قضیه از این قرار است در این دنیا، اپلیکیشن/تکنولوژی‌ای شبیه به گوگل گلس وجود دارد که به آدم‌ها اجازه می‌دهد تا دیگران را از زندگی‌شان «بلاک» کنند. درست همان بلاکی که در شبکه‌های اجتماعی داریم. با این تفاوت که حالا فرد بلاک‌شده نمی‌تواند کسی را که او را بلاک کرده است ببنید و صدایش را بشنود. تنها چیزی که از او می‌بیند، یک تصویر برفکی است. در نهایت متوجه می‌شویم کلبه‌ای که متیو و جو در آن حضور دارند چیزی که در ابتدا به نظر می‌رسد نیست. تمام اینها به یکی از کابوس‌وارترین نتیجه‌گیری‌هایی که سریال تاکنون انجام داده است برمی‌گردد.

در اپیزودهای معمول سریال حداکثر با دو-سه‌تا توئیست ناراحت‌کننده روبه‌رو می‌شویم. اما زمان طولانی‌تر «کریسمس سفید» و تعداد بیشتر خط‌های داستانی، این فرصت را به چارلی بروکر داده تا مسلسل به دست گرفته و تماشاگرانش را با توئیست‌هایی که یکی پس از دیگری بدتر می‌شوند به رگبار ببندد. «آینه‌ی سیاه» با این اپیزود ثابت می‌کند که برای طراحی یک کابوس تمام‌عیار نیازی به هیولاهای بین‌بُعدی یا قاتل‌های سریالی نیست. چه چیزی ترسناک‌تر از زندگی کردن در تنهایی مطلق در دنیایی متصل؟ چه می‌شد اگر نمی‌توانستید قیافه و صدای هیچکسی روی کره‌ی زمین را ببینید و بشنوید؟ صحنه‌ای که متیوهوش مصنوعی زندانی را به یک دهه حبس انفرادی محکوم می‌کند (۱۰ سالی که برای او دو ثانیه طول می‌کشد) و یک جرعه ار قهوه‌اش مزه می‌کند، می‌تواند در بین شیطانی‌ترین حرکاتی که در تاریخ تلویزیون ثبت شده قرار بگیرد. تصور حبس شدن در یک زندان دیجیتالی تا ابد و زندگی در انزوای مطلق در دنیایی که روز به روز متصل‌تر می‌شود، از آن ایده‌هایی است که «کریسمس سفید» را به یکی از اعصاب‌خردکن‌ترین چیزهایی که تاکنون دیده‌اید تبدیل می‌کند. همچنین «کریسمس سفید» یکی از بهترین اپیزودهای سریال برای دور هم جمع شدن و بحث و گفتگو درباره‌‌ی فلسفه‌ی اخلاقی و ویژگی‌های خوب و بد تکنولوژی‌ها و اعمال سوال‌برانگیز کاراکترهایش است.

San Junipero

آیا می‌دانستید: اوایل این اپیزود مکنزی دیویس (بازیگر نقش یورکی) را در حال بازی کردن بازی‌های سکه‌ای پای دستگاه آرکید در یک دنیای دهه‌ی هشتادی می‌بینیم. این همان کاری است که در آغاز سریال «هالت اند کچ فایر» (Halt and Catch Fire) کاراکتر این بازیگر در حال انجام آن است. «هالت» به انقلاب حوزه‌ی کامپیوتر در دهه‌ی هشتاد می‌پردازد.

«آینه‌ی سیاه» ثابت کرده اعتماد کردن به آن چیزی جز سرشکستگی نیست. از همان اپیزود اول شیرفهم‌مان می‌کند که مهم نیست کاراکترها چقدر برای فرار از سرنوشت ناگوارشان دست و پا می‌زنند، حقیقت این است که همه در گردابی گرفتار شده‌اند که دیر یا زود در آن غرق می‌شوند. بنابراین هر اپیزود را با یک قانون نانوشته‌ی ثابت شروع می‌کنیم: «این‌دفعه قرار است قدم به چه دنیای آشغالی بگذاریم؟» و «این‌دفعه قرار است چه بلایی سر کاراکترها بیاید؟». پس می‌بینید که چارلی بروکر در تبدیل کردن کردن ما به یک سری پوچ‌گرای بدبین موفق بوده است. بالاخره حتی اپیزودی مثل «سقوط آزاد» هم ثابت می‌کند که به یوتوپیاها هم نمی‌توان اعتماد کرد. پس به خیلی از عادت‌های «آینه‌ی سیاه» عادت کرده‌ایم. عادت کرده‌ایم تا ما را بترساند، تا ما را مجبور به یکی از آن خنده‌های ناشی از استرس کند، تا کمی حال‌مان را خراب کند، تا نگذارد از شدت شوکه‌شدگی گریه کنیم. در حال تماشای «آینه‌ی سیاه» عادت نداریم لبخند بزنیم یا اشک بریزیم. «سن جونیپرو» این رسم را به بهترین شکل ممکن می‌شکند. در ابتدا به نظر می‌رسد این اولین اپیزود سریال است که در گذشته جریان دارد. در دهه‌ی هشتاد. داستان به دختر کم‌رویی به اسم یورکی می‌پردازد که برای یک مهمانی ساحلی به کالیفرنیا آمده است. آنجا او با کلی آشنا می‌شود و جرقه‌ی رابطه‌ی صمیمانه‌ای بین این دو می‌خورد. خیلی زود معلوم می‌شود نه در گذشته، بلکه ما در یک دنیای آنلاین هستیم. یورکی و کلی هم آواتارهای دو پیرزن مریض و دم مرگ هستند که در این دنیای مجازی فرصت پیدا می‌کنند تا تبدیل به همان چیزی شوند که محدودیت‌های پیری جلوی آن را می‌گرفت.

White Bear

آیا می‌دانستید: چارلی بروکر قبلا گفته بود که ایده‌ی ساخت دنباله‌ای برای این اپیزود را در سر داشته. جایی که تکنولوژی پاک کردن حافظه با مشکل دچار می‌شود و ویکتوریا هر روز برای خودش سرنخ‌هایی بر جای می‌گذارد تا فرار کند. متاسفانه از آنجایی که لوکیشن فیلمبرداری این اپیزود دیگر وجود ندارد، احتمالا ساخت این دنباله هیچ‌وقت صورت نخواهد گرفت.

برای انتخاب بهترین اپیزود «آینه‌ی سیاه» باید از چه متر و معیاری استفاده کنیم. ساختارشکنی؟ طراحی یک دنیای دستوپیایی تهوع‌آور؟ پیام‌های اجتماعی و سیاسی قابل‌لمس؟ روایت یک داستان مبهم و سراسر استرس‌زا؟ تغییر نبوغ‌آمیزی در زاویه‌ی دید؟ غافلگیری‌ای که معنای چیزی را که تا آن لحظه دیده بودید تغییر می‌دهد؟ پایان‌بندی‌ای که باعث می‌شود تمام وحشتی که تجربه کرده‌ بودید ضرب در ۱۰۰ شود؟ ارائه‌ی سناریویی که عمیقا از لحاظ اخلاقی بحث‌برانگیز است؟ «خرس سفید» همه‌ی اینها را یکجا با هم دارد. خوبش را هم دارد. احتمالا داریم درباره‌ی تاریک‌ترین اپیزود خیلی از طرفداران سریال صحبت می‌کنیم. اپیزودی که کسانی که تا اینجا سریال را تحمل کرده بودند، بعد از آن در تصمیمشان برای تماشای این سریال تجدید نظر کرده‌اند. «خرس سفید» خلاقیت کوچکی در فرمول داستان‌های زامبی‌محورِ آخرالزمانی ایجاد می‌کند. حالا به جای زامبی‌ها، شاهد حمله‌ی یک سری قاتل در لباس‌ مبدل به دنبال زن تنها و فراموش‌کاری به اسم ویکتوریا هستیم. اما نکته‌ی ترسناک‌تر ماجرا نه قاتل‌ها، بلکه مردمی هستند که به فریادهای این زن برای کمک واکنش نشان نمی‌دهند و فقط به فیلمبرداری با موبایلشان از او مشغول هستند. در این لحظات به نظر می‌رسد چارلی بروکر با این اپیزود تصمیم گرفته تا داستانی سورئال‌گونه‌ای روایت کند که راستش در عین سورئال بودن، خیلی هم واقعی است. ویکتوریا در ادامه‌‌ی سرگردانی‌اش با بازماندگانی برخورد می‌کند که بهش خبر می‌دهند آدم‌های دنیا توسط سیگنال عجیبی، انسانیتشان را از دست داده‌اند و آنها در تلاش برای از کار انداختن این سیگنال هستند.

این در حالی است که اگرچه در پایان اعصاب‌مان از فهمیدن حقیقت این ماجرا خراب می‌شود، اما بروکر ما را به عنوان بینندگان تلویزیونی در موقعیتی قرار می‌دهد که خودمان هم قابل‌سرزنش هستیم. ما هم به عنوان تماشاگران ویکتوریا، هیچ فرقی با تماشاگران سادیستِ ویکتوریا در پارک نداریم. ما هم مثل آنها داریم شکنجه‌ی یک نفر دیگر را به عنوان سرگرمی تماشا می‌کنیم. نبوغ غافلگیری نهایی این اپیزود بیشتر از اینکه درباره‌ی ماهیت واقعی پارک باشد، به تغییر ویکتوریا از کاراکتر یک داستان، به یک انسان واقعی است. تا وقتی که با کاراکتر یک داستان سروکار داریم از شکنجه شدن او لذت می‌بریم و تخمه می‌شکنیم و خوش می‌گذرانیم (مثل حاضران موبایل به دست)، اما به محض اینکه متوجه می‌شویم او یک انسان واقعی است نه کاراکتر یک داستان ترسناک، نظرمان درباره‌اش تغییر می‌کند. بروکر از این طریق سعی می‌کند تا ما را جای زاویه‌ی دید گردانندگان و بازدیدکنندگان پارک بگذارد و نشان دهد همان‌طور که آنها انسانیت ویکتوریا را حذف کرده‌اند، ما هم این پتانسیل را داریم که دست به چنین کاری بزنیم. وقتی توئیست رو می‌شود باید به این نتیجه برسیم که آخرالزمانی وجود نداشته و آدم‌ها به خاطر یک سیگنال عجیب، دیوانه نشده‌اند، اما درست برعکس. اتفاقا پایان‌بندی با قدرت ثابت می‌کند که نه تنها در حال زندگی در یک دنیای پسا-آخرالزمانی هستیم، بلکه زامبی‌ها و قاتلان، همین آدم‌هایی هستند که آزادی کامل برای بیرون ریختن تمایلات سادیسمی‌شان را دارند. آدم‌ها فقط از ویکتوریا به عنوان بهانه‌ای برای خالی کردن تمایلات وحشیانه‌شان استفاده می‌کنند. ویکتوریا از این طریق به سزای اعمالش نمی‌رسد، بلکه او تبدیل به وسیله‌ای برای ظلم و ستم جامعه از طریق قانونی شده است. فقط سوال این است که جامعه چه چیزی را قابل‌قبول (شکنجه کردن یک زن جوان) و چه چیزی را غیرقابل‌قبول (قتل بچه) معرفی می‌کند؟

حالا شما بگویید؟ اپیزودهای موردعلاقه‌ی شما کدام است؟

برای تماشای آنلاین سریال Black Mirror به وب‌سایت فیلیمو مراجعه کنید