آخر هفته چه فیلمی ببینیم: از ...When Harry Met Sally تا Stardust

از آن‌جایی که دیگر شما بهتر از هر شخص دیگری می‌دانید که سری مقالات هفتگی «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» زومجی ظاهرا از بین نمی‌روند و فقط از حالتی به حالت دیگر منتقل می‌شوند، این هفته تقریبا بی‌مقدمه به معرفی فیلم‌ها می‌رسیم. تنها با ذکر یک پیشنهاد پیش از شروع یک فهرست دیگر از چهار فیلمی که می‌توانید از دیدن آن‌ها لذت ببرید؛ در اولین فرصت سریال TEotFW، محصول شبکه‌ی اینترنتی/استریمی نتفلیکس را که متشکل از دو فصل و مجموعا ۱۶ اپیزودِ حدودا ۲۵ دقیقه‌ای است، تماشا کنید. این سریال از حجم قابل توجهی از فیلم‌هایی که درون این سری نوشته‌ها و انواع‌واقسام مقاله‌های این‌چنین می‌یابید، دیدنی‌تر، مهم‌تر و کم‌نظیرتر است. آن را ابدا دست کم نگیرید.

Stardust علاوه‌بر اجراهای زیبای کلر دینز و چارلی کاکس (دردویل خودمان) از بازی‌های نه‌چندان بلند اما جذب‌کننده‌ی سیه‌نا میلر، جیسون فلمینگ، مارک استرانگ، روپرت اورت، اسپنسر وایلدینگ و آدام فوگرتی هم بهره‌های زیادی می‌برد. البته از آن‌جایی که Stardust در عین پرستاره بودن در زمان ساخت با گذر زمان هم به خاطر معروف و معروف‌تر شدن چند بازیگر به مراتب پرستاره‌تر از قبل شد، باید به این فهرست رابرت دنیرو، ایان مک‌کلن، هنری کویل، پیتر اوتول (بازیگر فیلم Lawrence of Arabia)، بن بارنز (بازیگر سریال Westworld) و ریکی جرویز یعنی کمدین پراهمیت بریتانیایی را نیز افزود. البته فراموش نکنید که میشل فایفر هم در این اثر سینمایی اجرایی از جنس دیوانگی و بی‌تعارفی نقش‌آفرینی خود درون فیلم Batman Returns، محصول سال ۱۹۹۲ میلادی را ارائه کرده است. اگر تا به امروز Stardust را اصلا نشناخته‌اید، هیچ متن دیگری درباره‌ی آن نخوانید، هیچ ویدیویی از آن نبینید و فقط به سراغ تماشایش بروید؛ به احتمال بسیار زیاد حتی برای کسری از ثانیه پشیمان نمی‌شوید.

This Is Spinal Tap از آن کمدی‌هایی نیست که فقط با دیالوگ‌نویسی‌های جذاب روی لب بیننده لبخند می‌نشانند و پرشده از سکانس‌هایی است که از لحاظ بصری هم در سرگرم کردن مخاطب کاملا موفق هستند. آن هم به شکلی که هرچه دقت تماشاگر به جزئیات به کار رفته در خلق بسیاری از قاب‌ها بیشتر باشد، احتمالا صدای خنده‌ی او موقع دنبال کردن ثانیه‌های اثر هم بلندتر می‌شود.

مخاطب درون فیلم The Road با نسخه‌ای از کره‌ی زمین سر و کار دارد که صرفا تمدن در آن پایان یافته است، اکثر مکان‌ها سرتاسر خرابه هستند، به سختی می‌توان آدم‌های زنده‌مانده را درونش یافت و اولین و آخرین تهدیدها به گرسنگی و همین انسان‌های وحشی باقی‌مانده خلاصه می‌شوند. آن‌ها مردگان متحرکی نیستند که به خاطر یک ویروس از مرگ بازگشته باشند و اکنون مزه‌ی گوشت انسان را بپسندند. بلکه افرادی هستند که بعضی از آن‌ها با انتخاب خود و بیرون ریختن اختیاری وحشی‌گری‌های دفن‌شده‌ی خویش می‌توانند تصمیم به بلعیدن گوشت بدن موجود هم‌نوع بگیرند؛ هیولاهایی که در زندگی مدرن ماسک‌های مناسبی بر چهره زده بودند و اکنون نفر به نفر هیولای واقعی زیر ماسک را فاش می‌کنند. The Road همه‌ی این‌ها را از نظر زاویه‌ی دید داستانی از چشم‌های تیره‌وتار دو شخصیت اصلی به تصویر می‌کشد و با نمایش چهره‌های همیشه کثیف و ژنده‌پوشیِ آن‌ها به شکلی قابل درک وضعیت یک جهان کامل را نشان می‌دهد. به‌گونه‌ای که امکان ندارد سینماروی علاقه‌مند به دنیای بازی‌های ویدیویی The Road با اجرای درخشان ویگو مورتنسن نامزدشده برای دریافت سه جایزه‌ی اسکار را ببیند و همان محصولی را که می‌دانید، به یاد نیاورد. باتوجه‌به خانه‌نشینی‌های اجباری و کاملا صحیح مرتبط با شیوع ویروس کرونا هر سه فیلم قبلی این فهرست به‌معنی واقعی کلمه حال‌خوب‌کن و در تضاد با اثری این‌چنین غم‌افزا بودند. ولی همان‌گونه که برخی افراد می‌گویند، گاهی برای عده‌ای نگاه انداختن به عمیق‌ترین نقطه‌ی دره بهتر از هر حرکت دیگری فوق‌العاده بودن ایستادن روی زمین صاف در عین فاصله داشتن قابل‌توجه آن تا بالای قله را به یاد می‌آورد.