آخر هفته چه فیلمی ببینیم: از Do the Right Thing تا The Devil’s Backbone

ترنس بلنچرد، آهنگ‌ساز «بلکککلنزمن»در گفت‌وگویی با هانس زیمر و لودویگ گورانسون، آهنگ‌ساز سریال «مندلورین» و فیلم Tenet جملات خاصی را بیان کرد که شاید نسخه‌ی خلاصه‌شده‌ی پاسخِ پرسشی باشد که می‌گوید چگونه اسپایک لی با یک سبک مشخص از داستان‌گویی نزدیک به چهار دهه مخاطب خود را حفظ کرده است؟ او در این رابطه می‌گوید:

وقتی فیلم‌نامه‌ی BlacKkKlansman را می‌خواندم و موسیقی آن را در ذهن می‌نوشتم، می‌دانستم که سال‌ها قبل سریالی دیده‌شده با قصه‌ی مشابه روی آنتن رفت که وجود دغدغه‌هایی از جنس اعتراض به ظلم‌های نژادپرستانه آن را به وجود آورد. حقیقت تلخ اصلی اما این بود که ای وای؛ این طرح داستانی هنوز هم کاملا برای مخاطب روز قابل فهم به نظر می‌رسد! غمِ جداناشدنی از موسیقی متن از همین منبع بیرون می‌آید؛ وقتی می‌فهمیم اخلاق جامعه از بسیاری مناظر طی چند دهه اگر بدتر نشده باشد، بهتر هم نشده است.

این کارگردان باسابقه که مخالف‌ها و موافق‌های زیادی دارد، همیشه در زندگی شخصی و حرفه‌ای رفتارهای به‌خصوصی را به نمایش گذاشت و ابایی از بیان باورهای خود نداشت؛ صحبت‌هایی که مثل نقد جدی اخیر کوئنتین تارانتینو به جان فورد همیشه عده‌ای را عصبانی ساخت و صدای تحسین برخی افراد را نیز بلندتر کرد. ولی در هر حالت حتی افراد کاملا مخالف با سینمای او نمی‌توانند موفقیت وی در ساخت چند فیلم استودیویی خوب، نقش او در رشد سینمای دغدغه‌مند مستقل و بزرگ شدن نوجوان‌های یک نسل با کاراکترهایی مثل موکی را انکار کنند.

از سوی دیگر نیز وضعیت امروز جهان باز سینمای او را مرتبط‌تر و پنهان‌ناشدنی‌تر از گذشته جلوه می‌دهد. البته اگر برقراری ارتباط ذهنی مناسب با فیلم‌های مهم او در سال‌های ۱۹۸۹ و ۱۹۹۲ میلادی را ناممکن می‌دانید نیز می‌توانید از خواندن راجع به یک فیلم ترسناک فلسفی و یک فیلم کمدی برخوردار از شیمی عالی بازیگرهای اصلی درون «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» ۱۴۵ زومجی لذت ببرید و در پایان، خود مشغول معرفی فیلم سینمایی به مخاطب‌های محترم دیگر شوید.

هالیوود لی را به‌عنوان فیلم‌سازی می‌شناسد که احتمالا حداقل یک بار از درصد قابل توجهی از فیلم‌های خود به‌عنوان پروژه‌ی آرزوهای خویش معرفی کرده است. ولی بین این فیلم‌ها و مخصوصا بیوگرافی‌هایی که او روزگاری قصد تصویرسازی از آن‌ها درون عالم سینما را داشت، این Malcolm X بود که به‌عنوان اثری پخته از راه رسید و طی مدت‌زمانی طولانی‌تر از ۲۴۰ دقیقه تبدیل به سندی برای اثبات جنگیدن او برای انسان‌هایی متعلق به گروه‌های متفاوت شد. فیلم‌ساز در مسیر تعریف کاراکتر واقعی فیلم خویش برای مخاطب محافظه‌کارانه عمل نکرد و به‌جای نشان دادن بهترین تصاویر از او، اجازه داد بیننده بفهمد انسان مورد بحث از کجا توانست خود را به کجا برساند.

این فیلم چالش‌برانگیز و ایجادکننده‌ی سوالات گوناگون برای مخاطب، در سرگرم کردن تماشاگر نیز عالی به نظر می‌رسد و می‌تواند سازش‌ناپذیر، تکان‌دهنده و جذاب جلوه کند. قدرت تعلیق‌سازی کارگردان را نیز می‌توان هنگام نمایشِ حرکتِ همزمان ترسناک و شادی‌بخش مردم به سمت بیمارستان دید؛ یکی از مثال‌های بارز حاضر در این اثرِ بهره‌برده از نقش‌آفرینی دنزل واشنگتن که نشان داد اسپایک لی اهل انجام کارهای بزرگ با بودجه‌های غیر چند صد میلیون دلاری است.

شخصیت‌های زنده، تصویر گرمازده و دقت اثر همگی در ترکیب با زاویه‌ی دید غم‌انگیز اما عاقلانه و واقع‌گرایانه‌ی فیلم به زیبایی از تاثیرگذاری قطرات روی شکل‌گیری سیل‌های ویران‌کننده می‌گویند. تلخ‌ترین عنصر خالق فیلم‌نامه؟ انجام نشدن کار درست توسط پروتاگونیست قصه. می‌خواهید بیشتر به سیاهی ماجرا پی ببرید؟ بعد از این همه سال نگاهی به جوامع اثبات می‌کند که او در شرایطی قرار گرفت که هر کار می‌کرد، نمی‌توانستیم بگوییم کار درست را انجام داده است.

فیلم Pineapple Express ست روگن و جیمز فرانکو نیز یکی دیگر از آثار تهیه‌شده توسط اپتاو به حساب می‌آید؛ فیلمی که یک کارگردان سینمای مستقل به اسم دیوید گوردون گرین آن را با فیلم‌نامه‌ی شخص روگن و اوان گلدبرگ اکران کرد. اگر هم هیچ‌کدام از این اسامی را نمی‌شناسید تنها باید بدانید که آن‌ها به اشکال گوناگونی در ساخت آثاری مانند Superbad و Good Boys نقش داشتند.

Pineapple Express مخصوص آن‌هایی است که به فیلم‌های کمدی گره‌خورده به دوستی دو نفر تا آخرین نفس علاقه دارند و از طنزهای جنایی لذت می‌برند.

شک نکنید که فیلم گاتیک ترسناک دل‌تورو ارزش تماشا را خواهد داشت و عطش چشمان بیننده را با با تصویرسازی‌های خوفناکِ بهره‌برده از طراحی صحنه‌ی قوی سیراب می‌کند.