حقایق جالب انیمیشن Wall-E | از ایستراگ‌های جذاب تا طراحی شخصیت‌ها

نوشتن این مقاله بهانه‌ای شد تا برای نمی‌دانم چندمین بار فیلم Wall-E را تماشا کنم. انیمیشنی که به‌راحتی شما را در دنیای خودش غرق می‌کند. شاهکارهای استودیو پیکسار به‌قدری باکیفیت و تأثیرگذار هستند که هرکدام از آن‌ها می‌تواند به‌راحتی در میان بهترین انیمیشن‌های تاریخ قرار بگیرد ولی احتمالا شما هم با من هم‌نظر هستید که Wall-E اگر بهترین انیمیشن این استودیو نباشد، قطعا در میان سه انیمیشن برتر آن جای دارد. وال-ای داستان رباتی تنها در کره زمین را به‌تصویر می‌کشد که با آشنا شدن با یک ربات تازه وارد شده به زمین حس می‌کند که نیمه دیگر خود را پیدا کرده و هرکاری می‌کند تا او در کنارش باقی بماند.

انیمیشن Wall-E از آن دسته آثاری به‌شمار می‌رود که اگر با آن ارتباط برقرار کنید بارها و بارها آن را تماشا خواهید کرد و هربار از آن لذت خواهید برد. این انیمیشن به کارگردانی و نویسندگی اندرو استنتون و تهیه‌کنندگی جیم موریس توسط استودیو Pixar تولید و در تاریخ ۲۷ ژوئن ۲۰۰۸ (۷ تیر ۱۳۸۷) توسط والت دیزنی اکران شد. وال-ای یکی از موفق‌ترین انیمیشن‌های این استودیو از لحاظ مالی هم قلمداد می‌شود؛ انیمیشنی که با بودجه‌ای حدود ۱۸۰ میلیون دلار تولید و توانست به فروش بسیار خوب ۶۰۰ میلیون دلاری دست پیدا کند. در این مقاله تصمیم گرفتیم تا نگاهی کنیم به جالب‌ترین نکات و حقایق جالب این انیمیشن؛ حقایقی که شاید از آن‌ها اطلاعی نداشته باشید.

«توجه: مطالعه این مقاله ممکن است قسمت‌هایی از داستان فیلم Wall-E را برای شما اسپویل کند».

اندرو استنتون، کارگردان فیلم Wall-E در مصاحبه‌ای جالب به خاطره‌ای اشاره کرد که از آن‌جا ایده ظاهر شخصیت وال-ای در ذهنش شکل گرفت. او دراین‌باره گفت: «ایده شخصیت وال-ای در یک مسابقه بیسبال و زمانی‌که یک نفر یک دوربین شکاری به من داد به ذهنم خطور کرد. من در آن زمان تمام بازی را از دست دادم و محو تماشای دوربین بودم. می‌دانید که دوربین‌های شکاری دو عدسی دارند و روی هر دو چشم قرار می‌گیرند و می‌توانید با بالا و پایین کردن آن‌ها دوربین را مناسب با صورت خود تنظیم کنید».

او در ادامه گفت: «وقتی آن دوربین را در دست گرفته بودم حس کردم که یک موجود زنده درحال نگاه کردن به من است. من هم با بالا پایین کردن قسمت‌های دوربین آن را از حالت ناراحت به خوشحال و از حالت خوشحال به عصبانی تغییر می‌دادم. در هرکدام از آن حالت‌ها یک گفت‌وگوی ذهنی هم با دوربین داشتم و با او متناسب با حالتش صحبت می‌کردم. در آن لحظه به یاد آوردم که در زمان کودکی با دوربین پدرم هم دقیقا چنین تجربه‌ای را پشت سر گذاشته بودم. این‌گونه بود که شخصیت وال‌-ای در ذهن من شکل گرفت و من هم از صاحب آن دوربین بسیار متشکرم که اجازه داد دوربینش یکی دو ساعت در اختیار من باشد».

مجموعه جنگ ستارگان بدون شک یکی از محبوب‌ترین مجموعه‌های سینمایی تاریخ به‌شمار می‌رود و طرفداران زیادی در سراسر دنیا دارد. در این مجموعه رباتی با نام R2-D2 وجود دارد که یکی از دوست‌داشتنی‌ترین شخصیت‌های این سری فیلم‌ها قلمداد می‌شود. صداگذاری این شخصیت برعهده صداپیشه برجسته یعنی بن برت قرار داشت. بن برت نه‌تنها با صدای خود شخصیت R2-D2 را جاودانه کرد که در فیلم Wall-E نیز صداگذاری شخصیت وال-ای را انجام داده است.

استنتون با اشاره به این موضوع گفته بود که به‌خاطر پچ‌پچ‌های شخصیت R2-D2 به بن برت پیشنهاد همکاری داده و از او درخواست کرده بود که وظیفه صداگذاری یک شخصیت دوست‌داشتنی دیگر را برعهده بگیرد. نتیجه این پیشنهاد هم چیزی نبود به‌جز شخصیت ماندگار وال‌-ای با صداگذاری بن برت که برای همیشه در ذهن ما باقی خواهد ماند. بن برت در فیلم‌های مهم دیگری مانند فیلم E.T.، فیلم The Extra-Terrestrial و فیلم Indiana Jones نیز حضور داشته است.

بن برت برای صداگذاری وال‌-ای یک پوشه بسیار بزرگ از صداهای مختلف را ایجاد کرده بود. این پوشه با اختلاف بسیار زیاد بزرگ‌ترین پوشه در میان کارهای قبلی او به‌شمار می‌رفت. برت درون این پوشه حدود ۲۴۰۰ صدای مختلف را ایجاد کرده و از آن‌ها برای شرایط مختلفی که وال-ای در آن‌ها حضور داشت، استفاده کرده است. این پوشه شامل صداهایی بسیار عجیب و غریب بودند که به بعضی از آن‌ها اشاره می‌کنیم؛ صداهایی مانند مسواک برقی، صدای برخورد کارت‌های بانکی با یکدیگر، صدای حرکت لنز‌های یک دوربین عکاسی نیکون (برای صدای حرکت چشم‌های وال‌-ای)، صدای عطسه برت همزمان با روشن بودن جاروبرقی، همه و همه تنها گوشه کوچکی از صداهای استفاده شده توسط بن برت برای صداگذاری شخصیت وال-‌ای به‌شمار می‌روند.

خروجیِ آن جلسه بعد از ساعت‌ها صحبت این شد که یک ربات کهنه که وظیفه فشرده‌سازی آشغال‌ها را برعهده دارد اصلا و ابدا نیازی به داشتن آرنج ندارد. وال‌-ای به‌این‌صورت برای بروز احساسات خود راه دشوارتری را پیش رو خواهد داشت و میزان زیادی از ابراز احساسات و رابطه برقرار کردن او برعهده چشمانش قرار خواهد گرفت. به‌همین‌خاطر بیننده در زمان تماشای Wall-E متوجه تلاش بیشتر او برای ارتباط برقرار کردن می‌شود و اینگونه وال-‌ای می‌تواند بسیار بامزه‌تر و از همه مهم‌تر دوست‌داشتنی‌تر باشد.

دوست صمیمی وال-ای در فیلم را یادتان است؟ یک سوسک که همه جا همراه وال-ای بود و پیش او زندگی می‌کرد. داستان انتخاب یک سوسک به‌عنوان دوست و همراه وال-ای بسیار جالب است. همان‌طور که می‌دانید کلمه سوسک در زبان انگلیسی مترادف است با کلمه Cockroach (کاک‌روچ). حالا داستان پشت این انتخاب چیست؟ این سوسک در داستان فیلم اسمی ندارد و حرفی هم نمی‌زند ولی همین کلمه «کاک‌روچ» اشاره دارد به اسم هال روچ، تهیه‌کننده آمریکایی و یکی از اعضای تیم سازنده فیلم اودیسه فضایی به کارگردانی استنلی کوبریک تا اینگونه از او یادی کرده باشند.رفیق وال‌-ای یعنی همان سوسکی که همیشه همراه او بود در میان تیم سازنده فیلم نیز با نام «هال» شناخته و هم در فیلم‌نامه و هم در میان اعضای تیم سازنده با نام هال به او اشاره می‌شد.

صداگذاری شخصیت هال یا همان سوسکی که در فیلم می‌بینیم نیز داستان جالبی دارد. تیم تدوین صدای این فیلم برای صداگذاری این شخصیت که هیچ‌گونه دیالوگی در داستان فیلم ندارد از روش‌های منحصر‌به‌فردی استفاده کردند. آن‌ها برای تولید صدای حرکت او از صدای باز و بسته شدن دستبند پلیس استفاده کردند. آن‌ها همچنین برای صدایی که از آن شخصیت تولید می‌شد تصمیم گرفتند تا صدای یک راکون را بسیار سریع‌تر از حد معمول کرده و از آن به‌عنوان صدای آن شخصیت استفاده کنند.

تیم طراحی فیلم Wall-E زمان زیادی را برای طراحی انسان‌ها در این فیلم صرف کردند. ایده‌های بسیاری در این راستا وجود داشت که بسیاری از آن‌ها زمین تا آسمان با چیزی که ما در فیلم دیدیم، تفاوت داشتند. اندرو استنتون در مصاحبه‌ای بسیار جالب درباره طراحی انسان‌ها گفت:

طبیعتا ما هیچ ایده‌ای از این موضوع که انسان‌ها اگر ۷۰۰ سال در فضا و با جاذبه صفر زندگی کنند، چگونه خواهند بود و به چه شکلی در خواهند آمد نداشتیم. من شخصا درابتدا قصد داشتم انسان‌ها را به‌صورت یک حباب نیمه‌شفاف، بدون هیچ‌گونه استخوان و بدون دست و پا خلق کنم ولی پس از مشورت با ، یکی از متخصصان ناسا این ایده کاملا از بین رفت. پس از مشورت با جیم هیکس به این نتیجه رسیدم که ایده من برای طراحی انسان‌ها خیلی از منطق دور خواهد بود و احتمال اینکه انسان‌ها در این شرایطی به چنین موجوداتی تبدیل شوند، نزدیک به صفر خواهد بود. به‌همین‌دلیل تصمیم گرفتیم انسان‌ها را در فیلم Wall-E به‌صورت یک «بچه تپل بسیار بزرگ» طراحی کنیم که به‌خاطر جاذبه صفر و نداشتن تحرک استخوان‌هایشان نرم شده است. ما حتی درنظر داشتیم یک زبان مخصوص برای انسان‌ها طراحی کنیم که پس از ۷۰۰ سال زندگی در فضا با آن زبان با یکدیگر صحبت می‌کنند ولی این ایده هم خیلی زود رد شد و به مرحله نهایی نرسید. هم من و هم تمام تیم طراحی فیلم بسیار خوشحالیم که پس از مشورت بسیار با یکدیگر و با جیم هیکس نتیجه چیزی شد که در میان بینندگان به محبوبیت زیادی رسید.

راجر دیکینز، فیلم‌بردار بسیار برجسته آمریکایی که در مجموع ۱۲ بار برای کسب جایزه اسکار نامزد شده است، به‌عنوان مشاور بصری در تیم سازنده فیلم Wall-E حضور داشت. او به انیماتورها و شخص استنتون کمک بسیار زیادی کرد تا تصاویر فیلم به‌گونه‌ای باشند که گویا یک دوربین واقعی آن‌ها را ضبط کرده است. جیم موریس، تهیه‌کننده فیلم در مصاحبه‌ای درباره این موضوع گفت: «معمولا فیلم‌های انیمیشنی طوری هستند که گویا درون یک کامپیوتر فیلم‌برداری شده‌اند که حس واقعی بودن را منتقل نمی‌کنند. ما قصد داشتیم زمانی‌که بیننده درحال تماشای فیلم است، تصور کند یک فیلم‌بردار واقعی با دوربین خود در آن مکان حضور داشته و واقعا آن تصاویر را ضبط کرده».

استنتون نیز در مصاحبه‌ای با اشاره به این موضوع گفته بود که مشاوره‌های راجر دیکینز کمک بسیار زیادی به تیم سازنده فیلم کرده تا این فیلم به‌طبیعی‌ترین شکل ممکن به نمایش درآید. صحنه‌ای که در یک فروشگاه شخصیت وال-ای به چر‌خ‌های دستی فروشگاه برخورد می‌کند و سپس بعد از فرار کردن میان آن‌ها و در فروشگاه قرار می‌گیرد را یادتان است؟ در لحظه برخود او با چرخ‌ها شاهد زوم کردن دوربینی هستیم که در اصل وجود ندارد ولی دوربین واقعی در زمان زوم کردن برای یک لحظه تار می‌شود و اگر با دقت فیلم را تماشا کنید در آن لحظه تصاویر فیلم تار می‌شوند. چنین ترفندها و جزییات کوچکی در فیلم این حس را به بیننده منتقل می‌کند که گویا تصاویر فیلم با دوربین‌های واقعی تهیه شده‌اند. موضوعی که واقعا تحسین‌برانگیز است.

امکان ندارد یک اثر از پیکسار تماشا کنید که درون آن هیچ ایستراگی وجود نداشته باشد، به‌همین‌دلیل در فیلم Wall-E هم ایستراگ‌های ریز و درشتی حضور دارند که به چند عدد از آن‌ها اشاره می‌کنیم. درابتدای فیلم می‌توانیم شخصیت هَم، شخصیت خوک فیلم Toy Story و همچنین شخصیت رِکس، دایناسور حاضر در این مجموعه را مشاهده کنیم. درکنار آن‌ها نیز شخصیت مایک وازوفسکی نیز از فیلم کارخانه هیولاها وجود دارد. همگی این شخصیت‌ها در محلی که وال‌-ای زندگی می‌کند، قابل رویت هستند.

ایستراگ جالب دیگری که در فیلم Wall-E وجود دارد به زمانی مربوط می‌شود که وال-ای یک مجسمه شبیه به ایو درست می‌کند. در اوایل فیلم و هنگامی که ایو خوابیده است (یا خاموش شده)، وال-‌ای با استفاده از وسایل و اشیا اطراف خود یک مجسمه شبیه به ایو می‌سازد تا با این کار او را سوپرایز کند. لامپ‌هایی که وال-‌ای برای ساخت بازوها و دست‌های آن مجسمه استفاده کرده به Luxo Jr، انیمیشن کوتاهی که برنده جایزه اسکار شده، مربوط می‌شوند. فیلم وال-ای مانند سایر فیلم‌های پیکسار پر شده از ایستراگ‌های ریز و درشت که نمی‌توان به همه آن‌ها در یک یا دو پاراگراف اشاره کرد. اگر فیلم را با دقت زیادی تماشا کنید مطمئنا آن‌ها را می‌بینید. اگر شما هم از ایستراگِ جالبی در فیلم وال-ای اطلاع دارید، آن را با ما و سایر خواننده‌ها به اشتراک بگذارید.

شخصیت دوست‌داشتنی ایو را می‌توانیم مهم‌ترین فرد در خط داستانی فیلم Wall-E بدانیم. صداگذاری این شخصیت توسط الیزا نایت انجام شده؛ فردی که به‌هیچ‌وجه یک بازیگر یا صداگذار به‌شمار نمی‌رفت و تنها یکی از کارکنان شرکت پیکسار بود. او تمام دیالوگ‌های مربوط‌به شخصیت ایو را در یک روز ضبط و آن را به تیم سازنده فیلم تحویل داد. آن‌ها قصد داشتند تا با شنیدن دیالوگ‌های ایو بازیگر موردنظر خود را پیدا کنند ولی اندرو استنتون، کارگردان این فیلم پس از شنیدن صدای ضبط شده الیزا نایت شیفته صدای او شد. به‌همین‌دلیل به او پیشنهاد داد تا وظیفه صداگذاری این شخصیت را برعهده بگیرد و اینگونه بود که یک کارمند معمولی شرکت پیکسار وظیفه صداگذاری مهم‌ترین شخصیت انیمیشن وال-ای را برعهده گرفت.

همان‌طور که حتما می‌دانید یک سوم ابتدایی فیلم بسیار ساکت است و ما تقریبا دیالوگی از شخصیت‌های فیلم نمی‌بینیم. دلیل این موضوع هم مشخص است، شخصیت وال‌-ای در یک مکان متروکه به‌تنهایی زندگی می‌کند و فردی را درکنار خود ندارد که با او هم‌صحبت شود. اندرو استنتون و تیم سازنده فیلم برای اینکه بتوانند داستان فیلم را تنها با جلوه‌های بصری و بدون صحبت شخصیت‌ها به‌تصویر بکشند، کار سختی در پیش داشتند.

آن‌ها برای اینکه بتوانند اتمسفر خوبی برای سیاره خالی از انسان طراحی کنند، به‌مدت ۱۸ ماه به‌طور مرتب فیلم‌های کمدی کلاسیک را تماشا می‌کردند که هیچ دیالوگی در آن‌ها وجود نداشت. استنتون و تیم او در این مدت موفق شدند تمام فیلم‌های کوتاه و بلندی که چارلی چاپلین و باستر کیتون در آن‌ها نقش‌آفرینی کرده‌اند را تماشا کنند و از آن‌ها کمک بسیار زیادی گرفتند تا بتوانند قسمت‌های زیادی از فیلم خود را بدون وجود داشتن دیالوگ به‌تصویر بکشند.

در یکی از سکانس‌های فیلم ما می‌توانیم چهره کاپیتان‌های قبلی کشتی فضایی اکسیوم (Axiom) را تماشا کنیم. کشتی فضایی که برای ۷۰۰ سال میزبان انسان‌ها بوده و آن‌ها را از کره زمین دور کرده است. اندرو استنتون در توضیحاتی جالب با اشاره به آن سکانس گفت: «تمام اسامی کاپیتان‌های قبلی کشتی درواقع اسامی نویسندگان استودیو پیکسار هستند. نه‌تنها اسامی آن‌ها بلکه تصاویر استفاده شده برای عکس‌های کاپیتان‌های قبلی نیز تصاویر همان نویسندگان به‌شمار می‌روند که به‌صورت کاریکاتور در فیلم مورد استفاده قرار گرفته‌اند. این نویسندگان در اصل همان کاپیتان‌های کشتی بزرگی به‌نام پیکسار هستند و اینگونه من ادای احترامی هرچند کوچک به آن‌ها داشتم چون اگر آن‌ها نبودند پیکساری که امروزه شاهد آن هستیم هم وجود نداشت».

در یکی دیگر از نسخه‌های ابتدایی فیلم‌نامه باز هم همان گونه عجیب از موجودات فضایی حضور داشتند ولی با داستانی متفاوت. زمانی‌که ایو و وال-ای در راه رسیدن به سفینه فضایی هستند، آن‌ها ایو را می‌دزدند تا با اطلاعات او بتوانند به زمین آمده و آن‌جا را تصرف کنند. دراین‌میان وال-ای باید به‌دنبال ایو رود و او را از دست موجودات فضایی نجات دهد. تیم سازنده فیلم و شخص اندرو استنتون از این پیچش‌های داستانی و حضور موجودات فضایی در داستان راضی نبودند و تمام ایده‌های مربوط‌به این موجودات را رد کردند. تصمیمی که به‌نظر تصمیمی کاملا درست می‌رسد.

نظر شما همراهان همیشگی سایت زومجی درباره فیلم Wall-E چیست؟ اگر شما هم نکته جالبی درباره این فیلم درنظر دارید که در این مقاله به آن اشاره‌ای نشده است، آن را با ما و سایر مخاطبان سایت زومجی به اشتراک بگذارید.