بهترین فیلم های رابرت دنیرو | از راننده تاکسی تا مخمصه

رابرت دنیرو بازیگر مهم و بزرگی است. بازیگری که با بازی‌های درخشان خود می‌تواند هر نوجوانی را عاشق سینما کند و هر جوان علاقه‌مند به سینمایی را بیش‌ازپیش به این پدیده جذب کند. بازیگری که در سال‌های فعالیت خود نقش‌های مختلفی را بازی کرده است اما احتمالا وقتی نام او به گوش‌مان می‌رسد، به یاد همکاری‌های درخشان او با مارتین اسکورسیزی می‌افتیم.

دنیرو آن بازیگری است که جسارت کافی برای ایفای نقش دوران جوانیِ شخصیتی را داشت که مارلون براندو فقید دوران میان‌سالی‌اش را جلوی دوربین برده بود. بازیگری که به‌عقیده‌ی بسیاری اگر بهترین بازیگر زنده‌ی سینما نباشد، یکی از سه چهارتای اول محسوب می‌شود. در یادداشت پیش‌رو به معرفی بهترین فیلمهای رابرت دنیرو تا به امروز پرداخته‌ایم.

فیلم‌ها براساس نظر تحریریه زومجی انتخاب و رتبه بندی شده‌اند.

فیلم یک داستان برانکسی

• کارگردان: رابرت دنیرو
• بازیگران: رابرت دنیرو، چاز پالمینتری و تارال هیکس
• سال انتشار: ۱۹۹۳
• میانگین امتیازات A Bronx Tale در IMDB: ۷.۶

فیلم A Bronx Tale نه‌تنها رابرت دنیرو را به‌عنوان بازیگر دارد، بلکه وی را روی صندلی کارگردان خود نیز می‌بیند. فیلمی درباره گروه‌های مافیایی ایتالیایی-آمریکایی تبار و تاثیر آن‌ها بر اطرافیان‌شان. فیلمی درباره پسربچه‌ای که مجذوب جهان مافیا می‌شود و با اینکه تعلق خاصی به ایشان ندارد، به این جهان نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود. راستش را بخواهید فیلم مذکور به لحاظ هنری حرف زیادی برای گفتن ندارد، داستان و دیالوگ‌ها کلیشه‌ای هستند و حتی بازی‌ها نیز چنگی به دل نمی‌زنند.

بسیاری دنیرو را به‌عنوان گنگسترِ آثار مارتین اسکورسیزی می‌شناسند، این بازیگر توانمند اما در فیلم خود نه یک گنگستر، که پدری زحمتکش است که تلاش می‌کند پسر خود را از فروافتادن به منجلاب مافیا نجات دهد. او سعی می‌کند برای شرافت خود بجنگد و بر اصول خود ایستادگی کند. با اینکه از فیلم A Bronx Tale نمی‌توان انتظار خیلی زیادی داشت، اما اگر از طرفداران رابرت دنیرو باشید و به فرهنگ گنگسترهای ایتالیایی-آمریکایی علاقه دارید، فیلم A Bronx Tale می‌تواند با همه‌ی ضعف‌هایش برای دو ساعت سرگرم‌تان کند.

فیلم قتل عادلانه

• کارگردان: جان اونت
• بازیگران: رابرت دنیرو، آل پاچینو و دانی والبرگ
• سال انتشار: ۲۰۰۸
• میانگین امتیازات Righteous Kill در IMDB: ۶

قتل عادلانه بار دیگر رابرت دنیرو و آل پاچینو، این دو بازیگر محبوب را در درکنار هم قرار می‌دهد. آن‌ها پس از تجربه‌ی موفق Heat این‌بار نه در قامت رقیب، بلکه در قامت همکار هم‌بازی می‌شوند. قتل عادلانه را می‌توان واجد روایتی نامتعارف دانست. همچنین تدوین فیلم نیز می‌تواند صفت نامتعارف را یدک بکشد. فیلمساز با استفاده از تکنیک غالبِ فلش‌بک روایت مورد نظر خود را ارائه می‌دهد. فیلم داستانی پلیسی دارد و به همین ترتیب در آن شاهد کشمکش‌های مختلف هستیم.

اگر جنبه‌ی ادبی فیلم و خوب یا بد بودن آن را کنار بگذاریم، قتل عادلانه بازهم گزینه‌ای خوب برای طرفداران رابرت دنیرو و همچنین آل پاچینو است. در قتل عادلانه با اثری مواجه‌ایم که نمی‌توان خیلی جدی‌اش گرفت و خب راستش را بخواهید، قرار هم نیست خیلی جدی گرفته شود. درنهایت اما برای کسانی که سینما را به شکلی جدی دنبال نمی‌کنند یا به‌عبارت دیگر صرفا می‌خواهند یکی دو ساعت سرگرم شوند، قتل عادلانه گزینه‌ی مناسبی برای تماشا کردن است.

فیلم رونین

• کارگردان: جان فرانکن‌هایمر
• بازیگران: رابرت دنیرو، ژان رنو، ناتاشا مک‌الهون و استلان اسکاشگورد
• سال انتشار: ۱۹۹۸
• میانگین امتیازات Ronin در IMDB: ۷.۳

رونین فیلمی با محوریت سرقت است. در رونین نیز مانند بسیاری از فیلم‌های سرقت‌محور با عده‌ای سارق زُبده طرفیم که دور هم جمع می‌شوند تا سرقتی بزرگ و مهم را انجام دهند. به همین طریق فیلم صبغه‌ای اکشن دارد و تعقیب و گزیر نیز در آن نقش مهمی بازی می‌کند. برای نمونه یکی از مهم‌ترین و مهیج ترین سکانس‌های فیلم به تعقیب و گریز سریع و السیر دو ماشین در خیابان‌های فرانسه اختصاص دارد. رونین مانند بسیاری از فیلم‌های سرقت‌محور داستان خاصی ندارد و ای‌بسا که داستانی کلیشه‌ای را روایت می‌کند.

رونین داستانی کلیشه‌ای دارد اما اصولا از فیلم‌های نظیر رونین نمی‌توان انتظار چیزی جز این داشت. درباره فیلم‌هایی صحبت می‌کنیم که قرار است با سیر رویدادها و کشمکش‌های‌شان بیننده را تا جای ممکن به‌دنبال خود بکشانند. به بیان دیگر در این فیلم‌ها سؤال اصلی «بعدش چی می‌شه؟» است نه «چرا اینطوری شد؟». رابرت دنیرو در رونین به‌نوعی مهم‌ترین نقش را ایفا می‌کند. شخصیتی کاریزماتیک که به وضوح از اطرافیان باهوش‌تر و کاربلدتر است. نکته‌ی مثبت رونین این است که دنیرو را دارد، بازیگری که حتی در فیلمی معمولی نیز درخشان و جذاب ظاهر می‌شود.

فیلم تحلیلش کن

• کارگردان: هارولد رامیس
• بازیگران: رابرت دنیرو، بیلی کریستال و لیسا کودرو
• سال انتشار: ۱۹۹۹
• میانگین امتیازات Analyze This در IMDB: ۸۰۶

سریال The Sopranos (سوپرانوها) با باز کردن پای یک گنگستر به مطب یک روانکاو، سریال‌های تلویزیونی پس از خود را برای همیشه تغییر داد. از طرفی مارتین اسکورسیزی با فیلم‌هایی نظیر Goodfellas (رفقای خوب) و Casino (کازینو) تاثیرات غیرقابل انکاری بر فیلم‌های مافیایی گذاشت. به همین ترتیب بدیهی است که این محصولات طرفداران خود را داشته باشند. حالا اگر شما هم یکی از طرفداران سریال سوپرانوها یا فیلم‌های رفقای خوب و کازینو هستید یا کلا به نمایش مافیا در سینما علاقه دارید، نباید Analyze This را از دست بدهید.

تحلیلش کن درباره‌ی مراجعه یک گنکستر به روانکاوی است. فیلم همچنین به تغییرات شخصیتیِ آقای گنگستر پس از آشنایی با پدیده‌ی روانکاوی می‌پردازد. یکی از نکات عطف این فیلم نقش آفرینی برجسته‌ی رابرت دنیرو در آن است. نقش‌آفرینی‌یی که یکی دو سکانس بسیار دیدنی را نیز به کارنامه‌ی پربار رابرت دنیرو اضافه می‌کند. فیلم رنگ و بویی کاملا کمدی دارد و به همین طریق می‌تواند اثری بسیار سرگرم‌کننده باشد.

فیلم جکی براون

• کارگردان: کوئنتین تارانتینو
• بازیگران: پم گریر، ساموئل ال. جکسون و رابرت دنیرو
• سال انتشار: ۱۹۹۷
• میانگین امتیازات Jackie Brown در IMDB: ۷.۵

جکی براون حکم تنها همکاری رابرت دنیرو و کوئنتین تارانتینو را دارد و از این جهت فیلمی‌ست بسیار مهم. بالاخره تارانتینو یکی از مشهورترین کارگردان‌های سال‌های اخیر است و دنیرو هم یکی از بزرگ‌ترین بازیگرهای سینما به حساب می‌آید. دنیرو در این فیلم البته یکی از نقش‌های متفاوت خود را نیز بازی کرده است. قبل از دیدن این فیلم بهتر است روان‌پریشِ تنگه‌ی وحشت، آدمکشِ ایرلندی، جوان کله‌خرابِ راننده تاکسی، گنگسترِ جانی رفقای خوب و سارق حرفه‌ای مخمصه را از ذهن خود خارج کنید.

رابرت دنیرو در جکی براون شخصیتی فرعی را جلوی دوربین برده است؛ شخصیتی فرعی که البته یکی از جالب‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین و در عین حال مفرح‌ترین و البته شوکه‌کننده‌ترین (بله، در یک فیلم تارانتینویی با بازی رابرت دنیرو جمع شدن تمام این صفات کنار یکدیگر، امری‌ست ممکن.) سکانس‌های فیلم را نیز به خود اختصاص داده است. جکی براون یکی از ده فیلم برتر فهرست حاضر نیست اما فیلمی دیدنی و سرگرم‌کننده است.

فیلم هزار و نهصد

• کارگردان: برناردو برتولوچی
• بازیگران: رابرت دنیرو، دونالد ساترلند و دومینیک سندا
• سال انتشار: ۱۹۷۷
• میانگین امتیازات 1900 در IMDB: ۷.۷

۱۹۰۰ فیلمی‌ست بسیار بلند با مدت زمان حدودا پنج ساعت. فیلمی درباره سیاست، جنبش‌های اجتماعی، کمونیسم، سوسیالیسم و فاشیسم. در طول این فیلم پنج ساعته چندین و چندبار اسامی یادشده به گوش‌تان خواهند خورد و خواهید دید که آن‌ها چه نقش مهمی در فیلم و داستان آن ایفا می‌کنند. این فیلم ایتالیایی روایت‌گر داستانی طولانی است، داستانی درباره‌ی دو دوست که تحت تاثیر محیط اطراف‌شان، با عقاید سیاسی خاصی رشد می‌کنند اما آنچه که به‌نوعی ایشان را از یکدیگر متمایز می‌کند، طبقه اجتماعی‌شان است. فیلم به شکلی اساسی به نقش طبقه اجتماعی در روابط فردی و جمعی می‌پردازد و همچنین ایدئولوژی و کارکرد آن در زندگی فرد یکی از مهم‌ترین مضمامین ۱۹۰۰ محسوب می‌شود.

رابرت دنیرو در ۱۹۰۰ نقش مردی اشراف‌زاده را بازی می‌کند که با خانواده خود تفاوت‌هایی دارد. نسخه ایتالیایی فیلم ۱۹۰۰ به‌جای استفاده از صدای بازیگران، به‌صورت دوبله آماده شده است و این شاید کمی توی ذوق بزند. اما در مجموع با درامی مفصل و بلند مواجه‌ایم که در بدترین حالت، دیدنی است. البته به شرطی که با دیدن تقابل ایدئولوژی‌ها و سیر پُر‌فراز و نشیب زندگی انسان مشکلی نداشته باشید.

فیلم چوپان خوب

• کارگردان: رابرت دنیرو
• بازیگران: مت دیمون، آنجلینا جولی، رابرت دنیرو و جو پشی
• سال انتشار: ۲۰۰۶
• میانگین امتیازات The Good Shepherd در IMDB: ۶.۷

اگر رابرت دنیرو، یکی از بزرگ‌ترین بازیگران زنده‌ سینما، به‌جای ایفای نقش در مقابل دوربین، پشت دوربین و روی صندلی کارگردان بنشیند نتیجه چه خواهد بود؟ پاسخ را می‌توانید در فیلم چوپان خوب بیابید. دنیرو در این فیلم جاسوسی که نقش کوتاهی نیز در آن بازی می‌کند به سازمان CIA می‌پردازد. بازیگر اصلی فیلم مت دیمون است و طبعا حضور بسزایی در فیلم دارد. همچنین شاهد حضوری افتخاری از جو پشی نیز در فیلم هستیم. روایت فیلم به‌صورت غیرخطی شکل گرفته و واجد چندین فلش بک و فلش فوروارد است. مهم‌ترین نکته درباره فیلم اما این است که درنهایت، احتمالا به این نتیجه برسید که رابرت دنیرو جلوی دوربین بسیار به‌یادماندنی‌تر و خاطره‌انگیزتر از پشت دوربین ظاهر می‌شود. به بیان ساده‌تر، رابرت دنیروی بازیگر چیز دیگری است.

فیلم شکارچی گوزن

• کارگردان: مایکل چیمینو
• بازیگران: رابرت دنیرو، جان کازال، جان سویج و مریل استریپ
• سال انتشار: ۱۹۷۹
• میانگین امتیازات The Deer Hunter در IMDB: ۸.۱

شکارچی گوزن داستان مردی به نام مایکل با بازی رابرت دنیرو است؛ داستان از دست دادن‌های او و به‌دست آوردن‌های توامان با اندوهش. این فیلم نه درباره شکارِ گوزن، بلکه درباره جنگ و تبعات حسرت‌بار و جبران‌ناپذیر این پدیده شوم است. مایکل و دوستانش چنان تحت تاثیر جنگ قرار می‌گیرند که زندگی‌شان در دوران پساجنگ دچار تغییراتی قابل‌توجه می‌شود. طبیعی است، آن‌ها به سختی می‌توانند آدم‌های قبلی باشند.

به بیان ساده‌تر شرِ جنگ با تمام شدن نبرد کشورها کنده نمی‌شود، تاثیرات زیان‌بار و شوم آن ممکن است تا سال‌ها با سربازان همراه باشد. شکارچی گوزن واجد این مفهوم غم‌انگیز و قابل تامل است که بعضی چیزها را نمی‌توانیم رها کنیم و بعضی چیزها رهایمان نمی‌کنند و دست از سر بیچاره‌مان برنمی‌دارند. یک سرباز شاید هنگام بازگشت از جنگ به لحاظ جسمی سالم باشد، اما آیا تضمینی برای اطمینان حاصل کردن از سلامت روانی وی وجود دارد؟

فیلم تسخیر ناپذیران

• کارگردان: برایان دی‌پالما
• بازیگران: کوین کاستنر، شون کانری و رابرت دنیرو
• سال انتشار: ۱۹۸۷
• میانگین امتیازات The Untouchables در IMDB: ۷.۹

رابرت دنیرو در فیلم تسخیر ناپذیران حضور نسبتا کمی دارد. هرچند که شخصیت او (آل کاپون) یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های داستان است اما میزان حضور این بازیگر جلوی دوربین آن‌چنان زیاد نیست. بااین‌حال اما رابرت دنیرو تنها به چند سکانس نسبتا کوتاه نیاز دارد تا همچون همیشه هنر بازیگری خود را به نظرمان برساند. نیازی نیست که در طول فیلم همواره او را ببینیم، همین که فیلم با او آغاز می‌شود و در طول کل فیلم سکانس‌هایی کوتاه از او می‌بینیم، کافی است تا نقش‌آفرینی درخشانِ هیبت عظیمش در قالب آل کاپون نظرمان را جلب کند.

کم‌مو، چاق، تیغ کشیده در صورت، مُستبد و سیگار به‌دست، همگی ویژگی‌های آل کاپون رابرت دنیرو هستند. تسخیر ناپذیران همچنین واجد یکی از چندین سکانس ماندگار کارنامه کاری دنیرو است. او در یکی از سکانس‌های فیلم همزمان دو احساس متناقضِ خنده و گریه را به‌نمایش می‌گذارد. چنین کارهایی در بازیگری از هر هنرپیشه‌ای برنمی‌آیند و مختص بازیگرانی نظیر دنیرو هستند. بازیگرانی که می‌توانند به‌خودی خود بار یک فیلم را به دوش بکشند.

فیلم تنگه‌ی وحشت

• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• بازیگران: رابرت دنیرو، نیک نولتی و جسیکا لنگ
• سال انتشار: ۱۹۹۱
• میانگین امتیازات Cape Fear در IMDB: ۷.۳

تنگه وحشتِ اسکورسیزی بازسازیِ فیلمی کلاسیک به همین نام محصول سال ۱۹۶۲ به‌کارگردانی جی. لی تامپسون است. در تنگه وحشت آن چه که بیش از هرچیز نظر را به خود جلب می‌کند، نقش‌آفرینی رابرت دنیرو است. فیلم به لحاظ سبکی سنخیت چندانی با دیگر ساخته‌های اسکورسیزی ندارد، بالاخره همان‌طور که گفته شد، تنگه وحشت یک بازسازی است. شاید اسکورسیزی‌ای‌ترین (!) مولفه تنگه وحشتِ اسکورسیزی نقش آفرینی رابرت دنیرو در آن باشد، دنیرویی که همکاری‌های بسیاری با این کارگردان پیشکسوت داشته است. رابرت دنیرو در این فیلم نقش جنایتکاری به‌نام مکس کدی را بازی کرده است.

مکس کدی جنیاتکاری است که به‌تازگی پس از ۱۴ سال از زندان رها شده است و مقصر به زندان افتادنش را وکیل خود می‌داند و به‌همین ترتیب می‌خواهد از وی انتقام بگیرد. تعیین‌کننده‌ترین مسئله حین تماشای تنگه وحشت آن است که بیینده به یاد داشته باشد در حال تماشای یک بازسازی است. با توجه کردن به این نکته‌ی مهم و ضروری، دیگر این موضوع که دنیرو به زیر یک ماشین آویزان می‌شود و پس از حرکت ماشین تا مدت مدیدی نیز همان‌جا می‌ماند، باعث تعجب نخواهد بود. البته چنین اتفاقی در بسیاری از فیلم‌ها رخ داده و احتمالا رخ هم خواهد داد، اما بدیهی است مخاطب از فیلمِ کارگردانی مانند مارتین اسکورسیزی چنین انتظاری ندارد، به‌همین دلیل است که نباید از یاد برد این فیلم بازسازی یک اثر کلاسیک است. پیش‌تر گفتیم رابرت دنیرو نقطه‌ی عطف اصلی فیلم است. او با لهجه‌ای خاص و ذاتی شرور، تمام مولفه‌های بد بودن و شرارت را به تصویر می‌کشد، از خندیدن بلند بلند و آزاردهنده در سالن سینما بگیرید تا مختل کردن آرامش روحی و روانی خانواده‌ی وکیلِ بخت برگشته، همه و همه اعمال شرورانه‌ی مکس کدیِ رابرت دنیرو هستند.

فیلم خیابان‌های پایین‌ شهر

• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• بازیگران: رابرت دنیرو، هاروی کیتل و چه‌زاره دانووا
• سال انتشار: ۱۹۷۳
• میانگین امتیازات Mean Streets در IMDB: ۷.۲

برخی از بازیگرها استعداد خاص و توانایی ویژه‌ی خود در بازیگری را برای اولین‌بار در یک فیلم خاص به نمایش می‌گذارند، فیلمی که نشان می‌دهد سینما بعد از آن با چه پدیده‌ای در عرصه بازیگری مواجه خواهد شد، فیلمی که نوید از ظهور بازیگری تازه می‌دهد. اغراق نخواهد بود اگر بگوییم فیلم خیابان‌های پایین شهر به‌کارگردانی مارتین اسکورسیزی، همان فیلم نویدبخشِ کارنامه کاری رابرت دنیرو است. دنیرو در این فیلم از همان ابتدا، جایی که ترقه‌ای را در سطل آشغالی منفجر می‌کند و سپس با چهره‌ای مملو از حماقت به مسیرش ادامه می‌دهد، نشان می‌دهد که قرار نیست بازیگری درجه ۲ باشد که پس از بازی در یکی دو فیلم غیب می‌شود.

رابرت دنیرو در خیابان‌های پایین شهر نقش جانی بوی را بازی می‌کند. جوانی خُل‌وضع که روزهای خود را به بطالت و سر و کله زدن با طلبکارهای خطرناکش سپری می‌کند. او فکر می‌کند برای خودش کسی است، اما ما می‌دانیم که چنین نیست. او فکر می‌کند که می‌تواند از بالای پشت بام، به ساختمان امپایر استیت شلیک کند اما می‌دانیم که چنین نیست. او فکر می‌کند که می‌تواند بی‌اجازه به حریم خصوصی آشنایان خود وارد شود و غذاهای‌شان را بخورد، آیا واقعا چنین است؟

فیلم ایرلندی

• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• بازیگران: رابرت دنیرو، جو پشی و آل پاچینو
• سال انتشار: ۲۰۱۹
• میانگین امتیازات The Irishman در IMDB: ۷.۶

رابرت دنیرو در آستانه هفتاد و هشت سالگی است. توجه به سن دنیرو به این دلیل مهم است که به فیلم ایرلندی رسیده‌ایم؛ فیلمی که رابرت دنیروی هفتاد و چند ساله یکی از برترین بازی‌های دوران بازیگری خود را در آن ثبت کرد. او در این فیلم باری دیگر با مارتین اسکورسیزی همکاری کرد تا نقش به‌یادماندنی فرانک شیران را بازی کرده باشد. شخصیت او در این فیلم به‌شدت درگیر پشیمانی، گذشته و خسران است. دنیرو در این فیلم چند دوره از زندگی یک شخصیت را بازی می‌کند، چنین توانایی‌ای در بازی کردن است که او را به بازیگری ویژه بدل می‌کند.

ایرلندی درباره سرگذشت غم‌انگیز و تراژیک فرانک شیران ملقب به ایرلندی است. فیلم روایتی‌ از یک بازه زمانی بسیار مهم در تاریخ آمریکا را به‌دست می‌دهد. دوران مردی به نام جیمی هافا. یکی از مهم‌ترین مسائل مربوط‌به ایرلندی، حضور جو پشی و آل پاچینو درکنار رابرت دنیرو تحت کارگردانی مارتین اسکورسیزی است. بدون شک تماشای بازی رابرت دنیرو دربرابر آل پاچینو و جو پشی لذتی بسیار دارد، حال تصور کنید این بازی‌ها را مارتین اسکورسیزی کنترل و کارگردانی کرده باشد. آیا همین موارد کافی نیستند تا اگر ایرلندی را دیده‌اید، آن را سریعا در صدر فهرست بازبینی‌های خود قرار دهید یا اگر هنوز این فیلم را ندیده‌اید، هرچه سریع‌تر با تماشا کردن آن بار عظیم ناشی از گناه نابخشودنیِ ندیدنش را از گردن خود برهانید؟

فیلم رفقای خوب

• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• بازیگران: رابرت دنیرو، جو پشی و ری لیوا
• سال انتشار: ۱۹۹۰
• میانگین امتیازات Goodfellas در IMDB: ۸.۷

رفقای خوب. دار و دسته‌ای که عضو کلیدی‌شان، جیمی کانوی (با بازی رابرت دنیرو)، شبیه به شخصیت‌های مشهور فیلم‌ها بود. شخصیتی که سکانس چند ثانیه‌ای سیگار کشیدنش می‌تواند هرآنچه را که کمپین‌های ضدسیگار و اعتیاد در طول سال‌ها رشته بودند پنبه کند. گنگستری که دنیرو به وی چنان جانی می‌بخشد که هنگام نشستن دور میز شام با رفقای گنگسترش، در اوج دروغگویی، رذالت و خباثت و با دستانی آلوده به خون، همچنان دوست داشتنی به نظر می‌رسد. او حتی اگر دوست داشتنی نباشد، اما حتما شخصیتی مهم است. دنیرو در رفقای خوب نقش یکی از اعضای نه‌چندان بلند پایه، اما بسیار مشهور مافیا را بازی می‌کند. او به‌دلیل تبارِ ایرلندی‌اش هرگز نمی‌تواند در سازوکار میهن‌پرستانه و البته نژادپرست مافیا به رده‌های بالا برسد و آن مراسم پاگشایی مشهور را تجربه کند، این شخصیت اما آنقدری شناخته‌شده و خطرناک است که تمام آن ایتالیایی-آمریکایی‌هایی مشهورِ رفقای خوب نامش را از یاد نبرند.

دنیرو آنقدر فیلم خوب دارد و آنقدر بازی‌های دیدنی از خود به‌جای گذاشته که نقش آفرینی بسیار دیدنی‌اش در رفقای خوب، رتبه هشتم فهرست بهترین فیلم‌هایش را از آن خود می‌کند. همچنین بد نیست کمی هم از خود رفقای خوب بگوییم، رفقای خوب یکی از مشهورترین و برجسته‌ترین آثار اسکورسیزی و ژانر گنگستری سینما است. رفقای خوب پیش از کازینو و ایرلندی ساخته شده است اما هیچگاه از نظر اهمیت، کم از دو فیلم دیگر نداشته است. همچنین مورد بسیار مهم و قابل‌توجه نقش آفرینی منحصر به‌فرد دنیرو در هر یک از این سه فیلم است، سه فیلمی که مضمونی تقریبا یکسان دارند. ناگفته پیداست که رفقای خوب هم یکی از آن فیلم‌هایی‌ است که ندیدن‌شان گناهی‌ست بزرگ.

فیلم روزی روزگاری در آمریکا

• کارگردان: سرجیو لئونه
• بازیگران: رابرت دنیرو، جیمز وودز، الیزابت مک‌گاورن و برت یانگ
• سال انتشار: ۱۹۸۴
• میانگین امتیازات Once Upon a Time in America در IMDB: ۸.۴

روزی روزگاری در آمریکا در حداقلی‌ترین و تقلیل‌یافته‌ترین حالت یکی از بهترین فیلم‌های مافیایی تاریخ است. فیلمی بلند و مفصل با پی‌رنگی غیرخطی و رفت و برگشتی‌. فیلمی درباره‌ی گذر عمر و خسران. درباره زندگی پر فراز و نشیب یک مرد. درباره آرزوهای کام نیافته و تاریخ مصرف گذشته. فیلمی درباره مواجه‌ای حسرت‌بار با گذشته. درباره نگاه‌های دزدکی پسربچه‌ای که باید معصوم باشد، اما نیست. فیلمی درباره پیرپسری(!) با موهایی سفید و کوله‌باری از تجربه‌های غمناک و حیرت‌انگیز در معرض سیلان سهمگین و بی‌مهابای خاطرات و گذشته.

روزی روزگاری در آمریکا درباره نودلس است، مردی که سه بازه زمانی کودکی، جوانی و پیری او در فیلم به نمایش گذاشته می‌شود. داستان فیلم در پرتو مرور سیالِ گذشته روایت می‌شود. در یک لحظه زمان حال پیش‌روی چشمان‌مان روایت می‌شود و کمی بعد، سکانسی مربوط‌به گذشته را می‌بینیم و سپس مجددا به قسمتی دیگر از تاریخچه‌ی زندگی پرفراز و نشیب نودلس پرتاب می‌شود. این رفت و برگشت در سراسر فیلم همواره برقرار است، چراکه نودلس از لحاظ ذهنی حال و روز خوب، سالم و برقراری ندارد و در نتیجه فکر کردنش به گذشته نیز به همان صورت اتفاق می‌افتد. او چنان آشفته خاطر است که ممکن نیست بتواند سرگذشت مملو از خسران خود را به‌صورت منظم و مرتب مرور کند.

فیلم کازینو

• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• بازیگران: رابرت دنیرو، جو پشی و شارون استون
• سال انتشار: ۱۹۹۵
• میانگین امتیازات Casino در IMDB: ۸.۲

کازینو فیلمی است پرزرق‌و‌برق. فیلمی درباره فساد موجود در رگ و پی تجارت سرگرمی و قمار آمریکا. کازینو تصویری از آمریکای رویاییِ پرزرق‌وبرق و گول زننده را به نمایش می‌گذارد. رابرت دنیرو در این فیلم نقش سم راستین ملقب به اِیس را بازی کرده است، نیروی گماشته‌ی مافیا در راس یک کازینوی بزرگ. مردی با پرستیژ، موقر، خوشپوش و منظم که سعی می‌کند کازینوی بزرگی که در اختیارش است را به بهترین شکل ممکن مدیریت کند. دنیرو نیز نقش سم راستین را به بهترین شکل بازی کرده است. او در این فیلم باز هم رو در روی جو پشی دوست داشتنی قرار گرفته و سکانس‌های مشترک این زوج در کازینو از جمله بهترین سکانس‌های تاریخ دنیرو-پشی محسوب می‌شوند. کافی است سکانس بیایان را به یاد بیاورید!

کازینو پس از رفقای خوب ساخته شد و مهم‌ترین نکته آن نیز این است که با اینکه مضمونی مشابه (سازوکار مافیا) را در بر دارد اما هیچ جوره به ورطه‌ی تکرار نمی‌افتد. تکرار مکررات می‌تواند یکی از دلایل افول یک فیلمساز و بازیگر باشد اما کم تعدادند بازیگرانی که در یک دهه، دو سه فیلم مافیایی بزرگ بازی کنند و همچنان بر قله‌ی بازیگری ایستاده باشند. درواقع چنین بازیگرانی منحصر‌به‌فرد هستند و این موضوع از جمله دلایلی است که از رابرت دنیرو به‌عنوان یکی از بهترین بازیگران زنده‌ی سینما یاد می‌شود. خلاصه‌ی کلام اینکه در کازینو قرار است با شخصیت‌پردازی و درکنار آن بازی هنرمندانه بازیگران برای روایت داستانی جذاب مواجه شوید. این فیلم را از دست ندهید!

فیلم مخمصه

• کارگردان: مایکل مان
• بازیگران: رابرت دنیرو، آل پاچینو، وال کیلمر و ناتالی پورتمن
• سال انتشار: ۱۹۹۵
• میانگین امتیازات Heat در IMDB: ۸.۲

مخمصه بدون شک یکی از مشهورترین فیلم‌های سرقتی تاریخ (مثلا بهترین‌شان نیست!) محسوب می‌شود. این فیلم همچنین یکی از مشهورترین فیلم‌های رابرت دنیرو نیز محسوب می‌شود، او در این مخمصه با آل پاچینو، رفیق شفیق قدیمی‌اش و البته بازیگر مشهور سینما همبازی می‌شود. مخمصه همان فیلمی است که در آن شاهد سکانس مشهور رستوان بین آل پاچینو و رابرت دنیرو هستیم. سکانسی ماندگار که حتی اگر خود فیلم را ندیده باشید، حتما آن را در شبکه‌های اجتماعی دیده‌اید یا با میم‌های گوناگون مرتبط به آن مواجه شده‌اید. دلیل این ادعا، اهمیت فراوان سکانس مذکور است. بالاخره در این سکانس شاهد تقابل دو غول بزرگ دنیای بازیگری هستیم.

از سکانس مشهور رستوران که بگذریم، می‌رسیم به سکانس‌های دیدنی دیگر این فیلم، از تعقیب و گریز‌های بی‌نظیر آن تا افتتاحیه‌ای مهیج، فک‌برانداز و دیدنی‌. فیلم‌های سرقتی معمولا صبغه‌ای پاپ‌کورنی و کلیشه‌ای دارند اما مخمصه چنین نیست. فیلم به دام کلیشه‌ها نمی‌افتد و کارگردانی حساب‌شده‌اش، کاری می‌کند تا ندیدن مخمصه حکمِ تلاشی برای ظلم به خود را داشته باشد. ظلم به خودی که شخص را از تماشای «یکی از مشهورترین فیلم‌های سرقتی تاریخ (مثلا بهترین‌شان نیست!)» محروم می‌کند.

فیلم پدرخوانده: قسمت دوم

• کارگردان: فرانسیس فورد کاپولا
• بازیگران: آل پاچینو، رابرت دنیرو، رابرت دووال، دایان کیتن و جان کازال
• سال انتشار: ۱۹۷۴
• میانگین امتیازات The Godfather: Part II در IMDB: ۹

اگر فقط یک بازیگر جسارت (و صد البته استعداد) ایفای نقش دوران جوانی شخصیتی را داشته باشد که دوران پیری‌اش را مارلون براندوی بزرگ به طرزی شگفت‌انگیز بازی کرده، آن بازیگر رابرت دنیرو است. رابرت دنیرو در قسمت دوم و باشکوه پدرخوانده نقش دون کورلئونه‌ جوان را بازی می‌کند. حتما می‌دانید که ایفای نقش دوران پیری دون کورلئونه در قسمت اول پدرخوانده بر عهده‌ی مارلون براندو بود. دنیرو چنان پا در جای پای باشکوه و دست نیافتنی براندو می‌گذارد که نتیجه‌ یک هنرنمایی فراموش نشدنی است. در زمان انتخاب بازیگران قسمت اول، دنیرو برای ایفای نقش سانی کورلئونه تست داد اما چقدر خوب که او برای این نقش انتخاب نشد، چراکه عدم حضور او در دومین فیلم پدرخوانده، می‌توانست نتیجه‌ای کاملا متفاوت را برای فیلم، مجموعه پدرخوانده و شخص وی رقم بزند.

رابرت دنیرو برای ایفای نقش ویتو کورلئونه جایزه اسکار بهترین بازیگر مکمل مرد را برنده می‌شود و فرانسیس فورد کاپولا در غیاب او جایزه‌اش را دریافت می‌کند و می‌گوید دنیرو باعث بهتر شدن فیلم‌های آینده خواهد شد. آیا می‌توانید این ادعا را که دنیرو روی کیفیت بسیاری از فیلم‌های خود تاثیری قابل‌توجه گذاشته رد کنید؟ بعید می‌دانم.

فیلم پادشاه کمدی

• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• بازیگران: رابرت دنیرو، جری لوئیس و ساندرا برنارد
• سال انتشار: ۱۹۸۲
• میانگین امتیازات King of Comedy در IMDB: ۷.۸

جوکرِ تاد فیلیپس و «من به یک عارضه مبتلایم»ش را کنار بگذارید، شخصیتِ عشقِ کمدیِ سمجِ گوشه‌گیرِ درک نشده توسط اطرافیانِ واقعی را باید در پادشاه کمدی اسکورسیزی با بازی رابرت دنیرو جست‌وجو کنید. درواقع آن‌چیزی که جوکر ۲۰۱۹ می‌خواست به‌ زور سکانس‌های سانتی‌مانتالِ صریح به خردمان بدهد را مارتین اسکورسیزی و دنیرو سال‌ها پیش با پادشاه کمدی به شکلی هنرمندانه به‌تصویر کشیده‌اند. شخصیتی غرق در دنیای خود، دور از جامعه و عاشق اجرای یک استندآپ کمدی تماشایی در تلویزیون. شخصیتی که حاضر است همه چیزش را به خطر بیاندازد اما به آرزوی دیرین خود دست پیدا کند.

رابرت دنیروی گنگستر و آدم‌کش را از یاد ببرید، در پادشاه کمدی با دنیرویی ساده‌لوح، لبخند بر لب و یک لاقبا مواجه خواهید بود. مرد سمج و البته روی اعصابی که می‌خواهد به هر ضرب و زوری که شده راه خود را به دنیای سرگرمی باز کند. با آن کت و شلوار ارزان‌قیمت و سبیل خنده‌دار و مدل موی ساده، اما با میلی وافر و عجیب به کمدی و صنعت سرگرمی، میلی وافر برای «چیزی شدن» در این صنعت! او می‌خواهد هرطور که شده استعداد خود را به نمایش بگذارد.

فیلم راننده تاکسی

• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• بازیگران: رابرت دنیرو، جودی فاستر و هاروی کیتل
• سال انتشار: ۱۹۷۶
• میانگین امتیازات Taxi Driver در IMDB: ۸.۲

تروایس بیکل، یک راننده تاکسیِ درون‌گرا، گوشه‌گیر، کم‌خواب و جامعه‌گریز است. شخصیتی که الفبای معاشرت را نمی‌شناسد اما دوست دارد با دیگران ارتباط برقرار کند. دیگرانی که قادر به درک او نیستند و به روش‌های گوناگون او را از خود ناامید می‌کنند و می‌رنجانند. تراویس بیکل، شخصیت اصلی و گوشه‌گیر راننده تاکسی با جهان غریبه است و این غریبگی به هیچ عنوان به شکلی دم‌دستی به تصویر کشیده نشده است. راننده تاکسی داستان تراویس بیکلی است که تحمل دیدنِ شرارت موجود در جامعه را ندارد و در کله‌اش فکر‌های بسیار بسیار بدی می‌پروراند.

کسب‌و‌کار تراویس بیکل پرسه زدن شبانه در خیابان‌های بوگندوی نیویورک است؛ خیابان‌هایی که حس انزجار را در او برانگیخته می‌کنند. او یکی از آیکون‌های سینمای آمریکا در دهه ۷۰ میلادی است. شخصیتی که از مدت‌ها پیش نقل محافل سینمایی است. شخصیتی که تاثیری قابل‌توجه و انکارناشدنی روی شخصیت‌های رنجورِ پس از خود گذاشته است. اسکورسیزی و دنیرو با راننده تاکسی فیلمی خاص و ویژه تولید کردند، فیلمی ماندگار در تاریخ سینما، فیلمی برای تمام دوران‌ها، فیلمی که به یک زمان و مکان خاص محدود نیست، اثری جهان شمول و بزرگ. رابرت دنیرو در راننده تاکسی یکی از مهم‌ترین و به‌یاد ماندنی‌ترین نقش‌های خود را به جا گذاشته است. بازی تحسین شده‌ای که حتما سکانس «با من حرف می‌زنی؟»اش را بارها و بارها در شبکه‌های اجتماعی دیده‌اید.

فیلم گاو خشمگین

• کارگردان: مارتین اسکورسیزی
• بازیگران: رابرت دنیرو، کتی موریارتی و جو پشی
• سال انتشار: ۱۹۸۰
• میانگین امتیازات Raging Bull در IMDB: ۸.۲

بازی در نقش گنگستری شرور، بازی در نقش مدیر یک کازینو، بازی در نقش یک آدم‌کش بازنشسته، بازی در نقش یک عشقِ کمدی، بازی در نقش یک سارق و بازی در نقش یک راننده تاکسی تنها بخشی از دوران کاری دنیرو را تشکیل می‌دهند، او در یکی از ساخته‌های مارتین اسکورسیزی، گاوی‌ست خشمگین به نام جیک لاموتا. رابرت دنیرو در گاو خشمگین نقش جیک لاموتا، بوکسور مشهور را ایفا می‌کند. او در اینجا شخصیتی خشن و عصبانی را تصویر می‌کند. بوکسوری که بیرون از رینگ نیز مبارزاتی متعدد و گوناگون را تجربه می‌کند و به‌شدت با مسئله اخلاق درگیر است. خشم‌افسارگسیخته‌ی جیک لاموتا فقط روی صورتِ رقبایش در رینگ بوکس متمرکز نیست، این خشم مهارناشدنی نه‌تنها گریبان برادر و همسر وی را می‌گیرد، بلکه خود جیک را نیز راحت نمی‌گذارد. او همواره مشغول مبارزه است، مبارزه با رقیب، مبارزه با دیگری، مبارزه با خود، مبارزه با اخلاق، مبارزه خشم و مبارزه با خانواده.

گاو خشمگین فیلمی سیاه سفید است اما این سیاه سفید بودن دلیل جالبی دارد. آن‌هم اینکه اسکورسیزی به‌دلیل خشونت بیش از حد فیلم تصمیم‌ گرفته آن را به‌صورت رنگی نسازد. گاو خشمگین بدون شک یکی از بهترین نقش آفرینی‌های دنیرو را شامل می‌شود. او در این فیلم درکنار جو پشی، نقش‌آفرینی‌ای هنرمندانه و دیدنی از خود به‌جای گذاشته است؛ نقش آفرینی‌ای که بعید است بتوان آن را به‌سادگی از یاد برد. او در این فیلم حقیقتا گاوی‌ست خشمگین!