بهترین فیلم های خارجی زبان اسکار | از دزد دوچرخه تا انگل

آکادمی علوم و هنرهای سینما هر ساله در یکی از بخش‌های هیجان‌انگیز خود، جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را به اثری اهدا می‌کند که خارج از مرزهای آمریکا و به زبانی غیر از زبان انگلیسی ساخته شده باشد. از سال‌های ابتدایی شروع به کار این آکادمی تا سال ۱۹۵۵ که هنوز جایزه‌ای برای بهترین فیلم‌ غیرآمریکایی تعریف نشده بود، اعضای آن، خارج از بخش اصلی مسابقه به فیلم‌های غیرانگلیسی زبان جایزه‌ی اسکار افتخاری را اهدا می‌کردند. در آن سال‌ها که هنوز دسته‌بندی جداگانه‌ای برای فیلم‌های غیرانگلیسی زبان در نظر گرفته نشده بود، فیلم‌ها بدون رقابت خاصی این جایزه را دریافت می‌کردند. چراکه اصلا نامزد دیگری در این مراسم وجود نداشت!

در سال ۱۹۵۶ و در بیست‌ونهمین دوره جوایز اسکار بود که آکادمی اعلام کرد از این به بعد فیلم‌های غیرانگلیسی زبان نیز می‌توانند در این رویداد سینمایی شرکت داشته باشند. اولین جایزه‌ی رسمی این رشته در همان سال به فیلم جاده فدریکو فلینی اهدا شد. فلینی در سال‌های بعد سه جایزه‌ی دیگر را نیز از اسکار برد، او حالا رکورددار بیشترین دریافت اسکار بهترین فیلم خارجی زبان است. بیشترن سهم اسکارهای اهدایی تاکنون متعلق به سینمای اروپا بوده است و بعد از آن به‌ترتیب سینمای آسیا، آفریقا و قاره‌ی آمریکا بیشترین اسکار اهدایی را دریافت کرده‌اند. دراین‌میان ایتالیا در بین کشورهای غیرانگلیسی زبان رکورددار دریافت بیشترین اسکار است. حال ما در این مقاله به معرفی و بررسی برخی از بهترین فیلم‌های غیرانگلیسی زبان اسکار پرداخته‌ایم.

این فهرست طبق نظر هئیت تحریریه‌ی زومجی انتخاب و از جدید به قدیم مرتب شده‌اند.

فیلم Drive My Car

• کارگردان:ریوسوکی هاماگوچی
• بازیگران:هیده توشی نیشیجیما
• سال انتشار: ۲۰۲۱
• میانگین امتیازات Drive My Car در IMDB:۷/۶

یوسوکه پس از مرگ همسرش پیشنهاد کارگردانی یک نمایش در هیروشیما را دریافت می‌کند. او در آن‌جا با راننده‌ی خود که زن جوان و کم‌حرفی است، آشنا می‌شود و با مسائل چالش‌برانگیزی برخورد می‌کند.

Drive My Car که یکی از بهترین فیلم‌های سال 2021 بود، اولین نمایش خود را در جشنواره کن تجربه کرد و برنده‌ی سه جایزه از جمله جایزه بهترین فیلمنامه شد. این فیلم که تحسین منتقدان را با خود همراه داشت، به‌عنوان نماینده‌ی ژاپن به نود و چهارمین دوره جوایز اسکار معرفی شد و عنوان بهترین فیلم خارجی زبان را به‌دست آورد. Drive My Car، در گلدن گلوب نیز برنده‌ی جایزه بهترین فیلم خارجی زبان شد و عنوان اولین فیلم غیرانگلیسی زبانی را به‌دست آورد که صاحب جایزه‌ی سه جشنواره‌ی معتبر فیلم دنیا شده است.

این فیلم که براساس داستان کوتاهی به‌همین نام و از مجموعه‌ی مردان بدون زنان هاروکی موراکی ساخته شده، فیلمی پیچیده، عمیق و مرثیه‌آمیز درباره‌ی عشق، سوگ، عزاداری، مسئولیت‌پذیری، تسکین و تداوم درد است که در چندین سطح تصویری عمیق از خود ارائه می‌دهد. این ملودرام شخصیت‌هایی عمیق و چندلایه دارد، کارکترهایی زنده که تنها موراکی قادر به خلق آن‌ها شده و هاماگوچی توانسته با فضا دادن به آن‌ها قصه‌ای خلاقانه را به‌تصویر درآورد.

فیلم Another Round

• کارگردان: توماس وینتربرگ
• بازیگران: مدز میکلسن
• سال انتشار: ۲۰۲۰
• میانگین امتیازات Another Round در IMDB:۷/۷

مارتین معلم دبیرستانی است که احساس پیری و خستگی می‌کند. او و چند دوست دیگرش برای خلاصی از این وضعیت تصمیم می‌گیرند که به‌طور روزانه مقدار معینی بنوشند.

Another Round، یک کمدی سیاه است که اولین نمایش جهانی خود را در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو تجربه کرد. این فیلم در سال ۲۰۲۰ نماینده‌ی کشور دانمارک در نود و سومین دوره جوایز اسکار بود و توانست جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را ببرد. وینتربرگ این فیلم را براساس صحبت‌های دخترش آیدا درباره‌ی فرهنگ نوشیدن در میان جوانان دانمارکی نوشت و قرار بود که او نقش دختر مارتین را بازی کند. با اینحال آیدا چهار روز پس از فیلم‌برداری در یک تصادف رانندگی کشته شد. بعد از این اتفاق وینتربرگ تصمیم گرفت که تغییری در ماهیت فیلم ایجاد کند و داستانی در مورد بیدار شدن برای زندگی بسازد.

Another Round، یکی از جذابترین و موفق‌ترین فیلم‌های سال ۲۰۲۰ بود که بازی جذاب مدز میکلسن و کارگردانی استادانه‌ی وینتربرگ از یک قصه‌ی عمیق، درامی فوق‌العاده به‌نمایش درآورد. این فیلم، نامه‌ای عاشقانه به زندگی است، اینکه در وسط بحران‌ها باید خود را از نو ساخت و تنها ادامه داد. وینتربرگ در یک دور دیگر به مسائلی مثل بحران میانسالی و فرهنگ نوشیدن می‌پردازد و به دور از هرگونه افراط و تفریط و جانبداری قصه‌ی خود را پیش می‌برد.

فیلم Parasite

• کارگردان: بونگ جون هو
• بازیگران: سانگ کانگ هو
• سال انتشار: ۲۰۱۹
• میانگین امتیازات Parasite در IMDB:۸/۵

خانواده‌ی فقیری که در خانه‌ای کهنه و فرسوده زندگی می‌کنند، به‌عنوان معلم زبان، راننده و خدمتکار وارد خانواده‌ای ثروتمند می‌شوند تا که بتوانند از شر زندگی فقیرانه‌ی خود رهایی یابند.

Parasite یک کمدی سیاه کره‌ای است که اولین‌بار در جشنواره کن به‌نمایش درآمد و برنده‌ی نخل طلای جشنواره شد. این فیلم از نظر منتقدان نه‌تنها بهترین فیلم سال ۲۰۱۹ بود بلکه از نظر بسیاری به‌عنوان یکی از بهترین فیلم‌های قرن بیست‌ویکم نیز شناخته شد. انگل در نودودومین دوره جوایز اسکار نماینده‌ی کره‌جنوبی در این دوره از جوایز بود که توانست علاوه‌بر جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان، برنده‌ی بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه نیز باشد. Parasite یکی از پرافتخارترین فیلم‌های سال ۲۰۱۹ بود و جوایز زیادی را از جشنواره‌های متعددی به‌دست آورد. این فیلم اکنون مطرح‌ترین فیلم کره‌ای سال‌های اخیر است.

عنوان فیلم توسط بونگ جون هو انتخاب شد تا که معنایی دوگانه را به ذهن تماشاگر متبادر کند. جون هو، با استفاده از این عنوان به هر دو خانواده‌ی فقیر و ثروتمند اشاره می‌کند، دو گروهی که برای رسیدن به اهداف خود داخل یکدیگر می‌خزند. مضامین اصلی پارازیت، تضاد طبقاتی، نابرابری اجتماعی و ثروت، استمعار و امپریالیسم است که بونگ جون هو با استفاده از استعاره‌ها و نشانه‌ها به پرداخت و تفصیل این موضوعات می‌پردازد و نگاه انتقادی‌اش را نسبت به جامعه‌ی مدرن کره به‌نمایش درمی‌آورد.

فیلم A Fantastic Woman

• کارگردان: سباستین للیو
• بازیگران: دانیلا وگا
• سال انتشار: ۲۰۱۷
• میانگین امتیازات A Fantastic Woman در IMDB:۷/۲

مارینا زن جوانی است که در سانتیاگو به‌عنوان یک پیشخدمت کار می‌کند. شبی نامزدش اورلاندو دچار عارضه‌ای می‌شود و می‌میرد. بعد از مرگ او همه چیز برای مارینا بهم می‌ریزد و وارد مشکلات چالش‌برانگیزی می‌شود.

A Fantastic Woman اولین نمایش خود را در شصت و هفتمین دوره جشنواره برلین برای رقابت بر سر خرس طلایی تجربه کرد و برنده‌ی خرس نقره‌ای بهترین فیلمنامه و جایزه تدی شد که به فیلم‌های تراجنسیتی اهدا می‌شود. فیلم در نودمین دوره جوایز اسکار به‌عنوان نماینده‌ی شیلی جایزه بهترین فیلم خارجی زبان را برد و شیلی را برای دومین بار صاحب این جایزه‌ی بزرگ کرد. A Fantastic Woman، فیلمی درباره‌ی یک زن تراجنسیتی و وضعیت غم‌انگیز اوست که در پی مرگ نابهنگام نامزدش متوجه می‌شود که همه چیز زندگی‌ از جمله حق سوگواری‌اش زیر سؤال رفته است. مارینا در این وضعیت باید با اعضای خانواده‌ی اورلاندو در شرایطی که هویت جنسیتی او را نمی‌پذیرند آشنا شود و کنار بیاید.

سباستین للیو فیلمی همراه‌با یک کارگردانی عالی را ارائه کرده و با هدایت درست بازیگرانش شرایط واقعی و دردناک شخصیت مارینا را به تماشاگرش نشان می‌دهد. او مارینا را با یک لحن مالیخولیایی به‌تصویر می‌کشد و مخاطب را قادر می‌سازد تا با این شخصیت همدلی کند. لحن فیلم تیره و غم‌انگیز است این فیلم به مضامینی مثل هویت، ترنس هراسی و درد و تمسخر این بخش از جامعه وارد می‌شود و با بهره‌گیری از فرم، میزانسن و نوع قاب‌بندی به‌خوبی آن‌ها را بررسی می‌کند.

فیلم Son Of Saul

• کارگردان: لاسلو نمس
• بازیگران: گزا روریک
• سال انتشار: ۲۰۱۵
• میانگین امتیازات Son Of Saul در IMDB:۷/۴

سائول به‌عنوان یک زندانی مجارستانی در اردوگاه کار اجباری کار می‌کند. او حین تمییز کردن یکی از اتاق‌های گاز متوجه پسری می‌شود که هنوز نفس می‌کشد. شائول بعد از مرگ این پسر به‌دنبال خاخامی می‌گردد که دفنش کند.

Son Of Saul، که در هشتاد و هشتمین دوره جوایز اسکار نماینده‌ی مجارستان بود و جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را دریافت کرد، درامی تاریخی است که در طول جنگ جهانی دوم در اردوگاه آشویتس می‌گذرد و یک روز و نیم از زندگی شائول را به‌تصویر می‌کشد. Son Of Saul، بعد از فیلم مفیستوی دومین فیلم مجارستانی است که این جایزه را به‌دست آورد. این فیلم اولین نمایش جهانی خود را در جشنواره کن تجربه کرد، جائی که برنده‌ی جایزه بزرگ این رویداد شد و بعد از آن هم در گلدن گلوب به جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان نیز رسید. لاسلو نمش این فیلم را براساس کتاب طومارهای آشویتس که مجموعه‌ای از شهادت‌های اعضای سوندرکوماندو بود، در سال ۲۰۱۰ نوشت و چند سال بعد به کمک دوستش دوباره آن را بازنویسی کرد.

نمس نمی‌خواست که فیلمی شبیه به فهرست شیندلر بسازد، فیلمی که او آن را خیلی متعارف نامید. او می‌خواست درامی متفاوت از هلوکاست خلق کند، نمایشی که تاکیدش بر رفتگان و کشته‌شدگان باشد. این پروژه در ابتدا به‌دلیل رویکرد نامتعارف فیلم و عدم تجربه نمس در کارگردانی یک فیلم سینمایی برای یافتن سرمایه‌گذار به مشکل برخورد و تهیه‌کنندگان فرانسوی و اتریشی حاضر به مشارکت نشدند. پسر شائول پس از اکران با استقبال منتقدان روبه‌رو شد و تحسین جهانی منتقدان را با خود همراه کرد. فیلم اکنون به‌عنوان یکی از بهترین‌های سال ۲۰۱۵ شناخته می‌شود.

فیلم Ida

• کارگردان: پاوو پاولیکوفسکی
• بازیگران: آگاتا تشبوخوفسکا
• سال انتشار: ۲۰۱۳
• میانگین امتیازات: Ida در IMDB: ۷/۴

این فیلم را می‌توان بازگشت پاولیکوفسکی به خانه‌اش در نظر گرفت. بازگشتی که به‌گفته‌ی خودش از خاطرات، مناظر و صداهای دوران کودکی او می‌‌آید. Ida، در اولین نمایش بین‌المللی خود در جشنواره فیلم تورنتو توجه منتقدان را به خود جلب کرد و به‌عنوان بهترین فیلم سال ۲۰۱۳ توسط آکادمی ملی فیلم لهستان، مورد تقدیر قرار گرفت. این فیلم در سال ۲۰۱۴ به‌عنوان نماینده‌ی لهستان در هشتاد و هفتمین دوره جوایز اسکار حضور داشت و اولین فیلم لهستانی بود که موفق به دریافت جایزه بهترین فیلم خارجی زبان شد. Ida در جشنواره‌های زیادی درخشید و در سال ۲۰۱۶ نیز طبق یک نظرسنجی از میان منتقدان، به‌عنوان پنجاه و پنجمین فیلم برتر قرن انتخاب شد.

ایدا فیلمی جاده‌ای است که با وجود عمیق نشدن به هولوکاست، فضایی از گناه، لذت، خشونت و درد را با خود به‌همراه دارد و در سایه‌ی آن‌ها حرکت می‌کند. لحن سرد فیلم به‌همراه قاب‌بندی‌های مینیمال و میزانسن‌های قابل تامل، بیانگر پوچی و غمی تکان‌دهنده‌ از زندگی دو شخصیت فیلم و زندگی متفاوت آن‌ها از یکدیگر است که هرکدام در جستجوی هویت به سمتی کشانده شده‌اند. Ida، یک مکاشفه است، سفری برای چشیدن لذت گناه و رسیدن به ثبوت. این فیلم توسط ناسیونالیست‌های لهستانی به‌دلیل دیدگاهش در مورد روابط مسیحی و یهودی در لهستان مورد انتقاد قرار گرفت. ایدا فیلمی آرام است، نمایشی که از یاد نمی‌رود.

فیلم The Great Beauty

• کارگردان: پائولو سورنتینو
• بازیگران: تونی سرویلو
• سال انتشار: ۲۰۱۳
• میانگین امتیازات: The Great Beauty در IMDB: ۷/۷

جیپ نویسنده‌ای است که دیگر چیزی نمی‌نویسد. او که خود را با مهمانی‌های گوناگونی در رم سرگرم کرده با بحران روحی عمیقی در حال کنار آمدن است. جیپ پس از یکسری اتفاقات تصمیم می‌گیرد که نگاه دوباره‌ای به زندگی‌اش داشته باشد.

The Great Beauty درامی هنری است که به‌عنوان فیلمی ایتالیایی در هشتاد و ششمین دوره جوایز اسکار جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را به‌دست آورد. این فیلم که برای اولین‌بار در جشنواره‌ی کن به‌نمایش درآمد در گلدن گلوب و بفتا نیز جایزه‌ی بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان را برد. The Great Beauty که محصول مشترک دو کشور فرانسه و ایتالیاست در گیشه نیز موفق شد، سود خوبی را نصیب سازندگانش کند. منتقدان از این فیلم به‌عنوان یک کودتای درخشان سینمایی یاد کردند و سورنتینو را به‌خاطر جاه‌طلبی‌اش برای ثبت دوره‌ای از تاریخ رم که شبیه آنچه در سینمای روسلینی و فلینی آمده ستودند.

زیبایی بزرگ، فیلمی برجسته و باشکوه است که روح و زیبایی رم را به‌تصویر می‌کشد و به عمیق‌ترین شکل ممکن پوچی، ناامیدی، ماهیت زودگذر زندگی، عشق، زیبایی، انحطاط و نابودی استعدادها را نشان می‌دهد، نمایشی که می‌توان به‌راحتی آن را دیدگاه کارگردان نسبت به افول تمدن رم در گذشته و حال در نظر گرفت. The Great Beauty، سرشار از موسیقی، نمایش، آواز، بناهای تاریخی و آواهایی مسحورکننده است که جلوه‌ی جاه‌طلبانه‌ای را به فیلم بخشیده است. این فیلم که به‌عنوان یکی از بهترین‌های سال ۲۰۱۳ معرفی شد در یک نظرسنجی از میان منتقدان مطرح جهانی در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر قرن قرار گرفت.

فیلم Amour

• کارگردان:میشائیل هانیکه
• بازیگران:امانوئل ریوا
• سال انتشار:۲۰۱۲
• میانگین امتیازاتAmour درIMDB: ۷/۹

Amour، یکی از فیلم‌های هنری پرافتخار سال ۲۰۱۲ است که در همان سال در اولین نمایش جهانی خود نخل طلای کن را برد و در یک نظرسنجی جهانی توسط ۲۰۰ نفر از منتقدان مشهور به‌عنوان چهل و دومین فیلم برتر قرن بیست و یکم انتخاب شد. این فیلم که نماینده‌ی کشور آلمان در هشتاد و پنجمین دوره جوایز اسکار بود در چندین رشته‌ی دیگر نیز نامزد جایزه شد و بازیگر نقش آنه (امانوئل ریوا) در ۸۵ سالگی به‌عنوان مسن‌ترین بازیگر نقش زن، نامزدی جایزه‌ی بهترین نقش اول را به‌دست آورد. Amour فیلمی دو نفره همراه‌با بازی‌های درخشان و چشم‌گیر است که نهایت عشق را به‌تصویر می‌کشد و برای مرگ، زندگی و دوست داشتن قصه‌ای تأثیرگذار تعریف می‌کند.

عشق با ریتم کند‌، نوع تصویربرداری، میزانسن و نحوه‌ی قاب‌بندی‌هایش حس تئاتر را در ما زنده خواهد کرد و فرصت بیشتری برای اندیشیدن به تماشاگر خواهد داد. این فیلم براساس موقعیت دردناک ناشی از خودکشی عمه‌ی هانیکه شکل گرفته است. موضوعی که بیش از همه چیز این کارگردان را به سمت ساخت فیلم Amour سوق داد، این بود که چگونه رنج کسی را که دوستش دارید، مدیریت کنید. فیلم عشق نمایشی دلخراش و صادقانه از عشق و مسئولیت است، تصاویری که ما را در خود حل می‌کند و تماشاگر را در وضعیتی حساس، صمیمانه و انسانی قرار می‌دهد.

فیلم In A Better World

• کارگردان: سوزان بیر
• بازیگران: بریته نومن
• سال انتشار: ۲۰۱۰
• میانگین امتیازات In A Better World در IMDB:۷/۶

آنتون پزشکی سوئدی است که بین خانه‌اش در دانمارک و کارش در اردوگاه پناهندگان سودانی در رفت‌وآمد است. او که ازدواجش با شکست مواجه شده، پسری به‌نام الیاس دارد. دوستی الیاس با پسر دیگری شرایط پرمخاطره‌ای را به بار می‌آورد.

ایده فیلم زمانی به‌وجود آمد که سوزان بیر تصمیم گرفت درباره‌ی کشور دانمارک و تصورات جذابی که نسبت به این کشور در جریان است را به چالش بکشد. او می‌خواست فیلمی بسازد که تصویرهای سعادتمندانه و ایده‌آلیستی در آن درهم شکسته شده و چهره‌ای واقع‌بینانه‌ از جامعه‌اش به‌نمایش درآمده است. In A Better World، فیلمی عمیق و چند لایه است و نشان می‌دهد که چگونه افسردگی و ناراحتی، کودکان را به‌سمت خشم و انتقام سوق می‌دهد. فیلم، همچنین از خشونت به‌عنوان رفتاری غریزی یاد می‌کند و تفکرات رایج نسبت آن را به چالش می‌کشد.

دو دنیای متفاوت در این فیلم وجود دارد، یکی جهانی بدوی و دیگری جهانی متمدن که بعضی‌ها فکر می‌کنند، خشونت در آن تنها یک افسانه است. فیلم با نمایش موازی این دو محیط به بررسی و مقایسه‌ی خشونتی که از گره‌های روانی می‌آید، می‌پردازد. دنیایی بهتر به‌عنوان نماینده‌ی کشود دانمارک در هشتاد و سومین دوره جوایز اسکار حضور داشت و برنده‌ی جایزه بهترین فیلم خارجی زبان این رویداد شد. فیلم در گلدن گلوب نیز همین جایزه را به‌دست آورد و به نامزدی بهترین فیلم در جوایز فیلم اروپا رسید. In A Better World، هم با نقدهای مثبتی از سمت منتقدان روبه‌رو شد و هم فروش خوبی را در گیشه به‌دست آورد.

فیلم The Secret In Their Eyes

• کارگردان: خوان خوزه کامپانلا
• بازیگران: ریکاردو دارید
• سال انتشار: ۲۰۰۹
• میانگین امتیازات The Secret In Their Eyes در IMDB:۸/۲

در سال ۱۹۹۹ بنجامین اسپوسیتو، مامور بازنشسته‌ی دادگستری فدرال آرژانتین در حال نوشتن رمانی است که از یک پرونده بسته‌ی تعرض و قتل قدیمی به‌عنوان منبع الهام استفاده می‌کند.

The Secret In Their Eyes که در سال ۲۰۰۹ در هشتادودومین دوره جوایز اسکار نماینده‌ی کشور آرژانتین بود، فیلمی اسپانیایی زبان است که در زمان اکران‌اش به دومین فیلم پردرآمد تاریخ آرژانتین تبدیل شد. The Secret In Their Eyes که اقتباسی از رمان پرسش چشمانشان است نه‌تنها در آرژانتین بلکه در خارج از کشور نیز، نقدهای بسیار مثبتی را دریافت کرد و در سال ۲۰۱۶ از سوی منتقدان بین‌المللی ‌به‌عنوان یکی از ۱۰۰ فیلم برتر قرن بیست و یکم شناخته شد. این فیلم با استفاده از روایتی غیرخطی دو مامور قوه قضائیه را در سال ۱۹۷۴ به‌تصویر می‌کشد که در حال بررسی یک پرونده تعرض و قتل هستند.

The Secret In Their Eyes، عاشقانه‌ای ظریف است که در پس یک عشق سرکوب‌شده و تاریخ سیاسی و اجتماعی آرژانتین، داستانی جنایی را تعریف می‌کند و با تعلیق در فیلم‌برداری‌اش تماشاگر را به دل خود می‌کشاند. این فیلم مانند بسیاری از فیلم‌های مطرح جهانی از ماشین بازسازی آمریکایی‌ها در امان نماند و درسال ۲۰۱۵ بیلی ری نسخه‌ی دیگری از این فیلم را ارائه داد که از سمت منتقدان با واکنش‌های متفاوتی روبه‌رو شد. بسیاری از آن‌ها نسخه‌ی ری را در مقایسه با نسخه‌ی خوزه کامپانلا ناامیدکننده دانستند. The Secret In Their Eyes، با به‌دست آوردن اسکار بهترین فیلم خارجی زبان، آرژانتین را صاحب دو اسکار کرد و بدین ترتیب این کشور اولین سرزمینی در آمریکای لاتین بود که صاحب دو اسکار شد.

فیلم Departures

• کارگردان:یوجیرو تاکیتا
• بایگران:ماساهیرو موتوکی
• سال انتشار:۲۰۰۸
• میانگین امتیازات Departures در IMDB:۸

دایگو با منحل شدن گروه‌اش شغل خود را به‌عنوان نوازنده ویولن‌سل از دست می‌دهد. او به‌همراه همسرش میکا از توکیو به زادگاهش نقل مکان می‌کند و به‌عنوان متخصص تشییع جنازه مشغول به کار می‌شود.

Departures، درامی است که در اولین نمایش خود در سی‌ودومین جشنواره فیلم مونترال کانادا برنده‌ی جایزه بزرگ این رویداد شد. این فیلم در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان نماینده‌ی ژاپن در هشتادویکمین دوره جوایز اسکار شرکت داشت و جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را برد. Departures با برد این جایزه‌ی بزرگ، به اولین فیلمی در ژاپنی تبدیل شد که تا آن زمان توانسته بود، این افتخار را نصیب خود کند. Departures که با برداشتی آزاد از رمان تابوت‌ساز نوشته‌ی شینمون آئوکی ساخته شده ملودرامی با خط داستانی مرگ و زندگی است که با کمدی بسیار لطیفی همراه شده است.

فیلم روایتی جذاب از مرد جوانی است که به‌طور تصادفی به‌عنوان یک نوکانشی کار می‌کند و به خاطر تابوهای اجتماعی شدیدی که علیه این افراد وجود دارد، مورد تعصب اطرافیان قرار می‌گیرد. انسانیت آشکار شده بعد از مرگ و پیوندهای خانوادگی و چگونگی روبه‌رو شدن بازماندگان با این اتفاق، در این فیلم توسط منتقدان ستوده شد و از ژاپن به‌عنوان کشوری نام برد که نمایش مرگ و زندگی در سینمایش همیشه الهام‌بخش و تأثیرگذار بوده است. بعد از نمایش جهانی Departures، ژاپن به‌عنوان یک جاذبه‌ی توریستی برای تشریفات تشییع برای دیگر کشورها جذاب شد.

فیلم The Counterfeiters

• کارگردان:استفان روزوویتسکی
• بازیگران:کارل مارکوویچ
• سال انتشار: ۲۰۰۷
• میانگین امتیازات The Counterfeiters در IMDB: ۷/۵

The Counterfeiters، براساس کتاب خاطرات کارگاه شیطانی نوشته‌ی آدولف برگر از بازماندگان هولوکاست نوشته شده است. برگر یک یهودی اسلواکی بود که در زمان حکومت نازی‌ها به‌دلیل جعل گواهی غسل تعمید برای نجات جان یهودیان زندانی شد. این فیلم براساس داستان واقعی گروهی از یهودیان است که برای بی‌ثبات کردن اقتصاد بریتانیا و آمریکا در جنگ جهانی دوم مجبور به جعل ارز می‌شوند. روزوویتسکی در تمام مراحل نگارش و تولید این فیلم با برگر مشورت کرد و او را در جریان تمام پروسه‌ی تولید قرار داد، به‌همین دلیل اصالت The Counterfeiters، کاملا قابل استناد است.

این فیلم، یک اثر متفاوت از هلوکاست و آشویتس است که دوراهی‌های اخلاقی را اساس کار خود قرار می‌دهد و سوالات متعددی درباره‌ی رویکردهای اخلاقانه می‌پرسد: آیا برای زنده ماندن ممکن است از باورهای خود بگذرید؟ تا کی یک انسان می‌تواند به عقیده‌اش وفادار بماند؟ این فیلم که محصول مشترک دو کشور آلمان و اتریش است در سال ۲۰۰۷ به‌عنوان نماینده‌ی آلمان به هشتادمین دوره جوایز اسکار معرفی شد و توانست جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را تصاحب کند. جاعلان در سال ۲۰۰۸ به‌عنوان چهارمین فیلم برتر سال معرفی شد و در فهرست پایان سال اکثر منتقدان قرار گرفت.

فیلم The Lives Of Others

• کارگردان: هنکل دونرسمارک
• بازیگران: اولریش موهه
• سال انتشار: ۲۰۰۶
• میانگین امتیازات The Lives Of Others در IMDB:۸/۵

ویزلر مامور مخفی سیستم کمونیستی آلمان شرقی مأموریت پیدا می‌کند که به‌طور مخفیانه، یک کارگردان تئاتر را زیر نظر بگیرد. او حین مأموریت‌اش دچار تردید می‌شود و اوضاع به‌گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد.

The Lives Of Others با ۱۱ نامزدی در جشنواره‌های مختلف توانست ۷ جایزه‌ی مهم از جمله اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را به‌عنوان نماینده‌ی آلمان در هفتاد و نهمین دوره جوایز اسکار ببرد. زندگی دیگران با استقبال بسیار خوبی از سمت منتقدان و تماشاگران روبه‌رو شد و فیلم با بودجه‌ی ۲ میلیون دلاری‌اش توانست به فروشی بیش از ۸۰ میلیون دلار برسد. The Lives Of Others اولین فیلم درام قابل اعتنا پس از کمدی خداحافظ لنین درباره‌ی فروپاشی دیوار برلین و پایان جمهوری دموکراتیک آلمان است که ۱۷ سال پس از این واقعه اکران شد.

زندگی دیگران که یکی از آثار تأثیرگذار سینمای آلمان است، جزئیات سیستم سرکوب و جاسوسی آلمان شرقی را در دوران جنگ سرد به‌خوبی نشان می‌دهد. این تریلر جاسوسی از قدرت دگرگون‌کننده‌ی ارتباطات میان انسان‌ها صحبت می‌کند، اینکه چگونه هنر و احساسات می‌توانند خشک‌ترین و ظالم‌ترین انسان‌ها را به رستگاری برسانند. دونسرمارگ در خاطراتش می‌گوید که بعد از فروپاشی دیوار وقتی که در آلمان شرقی قدم می‌زده می‌توانسته ترس و وحشت مردم را از حکومت حس کند و همین ترس باعث خلق ایده‌ی این فیلم در ذهن او شده است. بوگدانسکی فیلمبردار این فیلم که تجربه‌ی زندگی در آلمان شرقی را داشته با استفاده از پالت رنگی خاکستری خیابان‌های تاریک آن دوران را زنده می‌کند و قصه را در فضایی رئال به‌تصویر می‌کشد. فیلم The Lives Of Others ادای احترامی به انسانیت است، به کسانی که در خفقان‌آفرین‌ترین و تاریک‌ترین روزهای زندگی بشر، سمت درست تاریخ می‌ایستند.

فیلم The Sea Inside

• کارگردان: آلخاندرو آمنابار
• بازیگران: خاویر باردم
• سال انتشار: ۲۰۰۴
• میانگین امتیازات The Sea Inside در IMDB: ۸

رامون به‌خاطر حادثه‌ای هنگام غواصی دچار شکستگی نخاع می‌شود و توان حرکتی‌اش را کاملا از دست می‌دهد. او برای اینکه بتواند به حق مرگی خودخواسته برسد تلاش‌های زیادی می‌کند و با افراد متفاوتی آشنا می‌شود.

The Sea Inside، اقتباسی از زندگی یک ملوان به‌نام رامون سامپدرو است که در حادثه‌ای دچار فلج کامل می‌شود و سال‌ها برای به‌دست آوردن رای دادگاه مبنی بر اتانازی تلاش می‌کند. فیلم داستان کسی است که برای کنترل سرنوشت خودش جدیت به خرج می‌دهد و از زمان تصادف‌اش تنها به‌دنبال یک چیز می‌رود: اینکه چگونه به زندگی خود پایان دهد؟ این موضوع اخلاقی هسته‌ی اصلی داستان را تشکیل می‌دهد، موضوعی که تا آن زمان مطرح کردنش در اسپانیا به‌نوعی یک تابو محسوب می‌شد. آمنابار با استفاده از همین تابو درامی غنی از مضمون خلق می‌کند و تمام نکات اخلاقی در بحث اتانازی را پوشش می‌دهد.

فیلم درنهایت به داستانی دلخراش از روح انسان می‌رسد، اینکه چگونه عشق واقعی در سخت‌ترین و شدیدترین موقعیت‌ها می‌تواند نجات‌دهنده و الهام‌بخش باشد. بازی جذاب و عمیق خاویر باردم یکی از جنبه‌های مهم فیلم است که تماشاگر را برای رسیدن به آنچه در ذهن‌ فیلمساز می‌گذرد همراهی می‌کند و او را به یک مکاشفه می‌کشاند. این فیلم که از طرف اسپانیا جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را دریافت کرد، به‌عنوان یکی از فیلم‌های برتر سال انتخاب شد و به جوایز متعددی در جشنواره‌های مختلف رسید.

فیلم The Barbarian Invasions

• کارگردان:دنیس آرکاند
• بازیگران:رمی ژیرارد
• سال انتشار:۲۰۰۳
• میانگین امتیازاتThe Barbarian Invasions درIMDB:۷/۵

سباستین که زندگی خوب و موفقی را در لندن دارد، طی تماسی از سمت مادرش لوئیز متوجه می‌شود که پدرش رو به مرگ است. او برای اینکه در این لحظات درکنار پدرش باشد، به خانه می‌رود.

تهاجم بربرها درامی کمدی و محصول کشورهای فرانسه و کاناداست که به‌عنوان نماینده‌ی کانادا در هفتادوششمین دوره جوایز اسکار حضور داشت و توانست جایزه بهترین فیلم خارجی زبان را ببرد. این فیلم اولین فیلم کانادایی برنده‌ی جایزه‌ی اسکار است که با واکنش‌های مثبتی از سمت منتقدان همراه بود و به موفقیت‌های مالی زیادی نیز در باکس آفیس رسید. فیلم همچنین در اولین نمایش خود در جشنواره کن برنده‌ی شش جایزه از جمله جایزه بهترین فیلم شد. تهاجم بربرها نقدی طنزآمیز و تأثیرگذار بر حاصل سوسیالیسم است و نشان می‌دهد که پول راه علاج تمام مشکلاتی است که بر انسان می‌گذرد.

The Barbarian Invasions، نامه‌ای عاطفی و خردمندانه به مفهوم خانواده است و روایت‌اش را براساس سه موضوع پیش می‌گیرد: سرخوردگی از سوسیالیسم، سرخوردگی فزاینده از سرمایه‌داری و زندگی و مرگ مردی که استاد سوسیالیست بوده است. فیلم درنهایت به مرثیه‌ای عمیق و تأثیرگذار از حماقت‌های جوانی، اشتباهات زندگی، پشیمانی و پذیرش مرگ می‌رسد و انسانیت را بالاتر از همه چیز قرار می‌دهد.

فیلم Nowhere In Africa

• کارگردان:لینک کارولین
• بازیگران:جولیان کوهلر
• سال انتشار: ۲۰۰۱
• میانگین امتیازات Nirgendwo In Afrika در IMDB: ۷/۵

Nowhere In Africa به زندگی خانواده‌ای می‌پردازد که در جنگ جهانی دوم به منطقه‌ای در آفریقا رسیده‌اند و دیگر نمی‌توانند به اروپا هم بازگردند. Nirgendwo In Afrika، درامی است که براساس رمان پرفروش زندگی‌نامه‌ای استفانی تسوایگ ساخته شده و دربردارنده‌ی روایتی متفاوت نسبت به هلوکاست است. فیلم با نگاهی دراماتیک و احساسی تماشاگر را با فرهنگ خاص و متفاوت کنیا آشنا می‌کند و با موسیقی شبه‌بومی خود فضایی عجیب و جذاب را به بار می‌آورد. Nirgendwo In Afrika، متشکل از شخصیت‌هایی است که قرار است مسیر خود را آغاز کنند و در یک مبارزه‌ برای بقا و زندگی به رشد و تکامل برسند.

آن‌ها با سختی‌های متعددی روبه‌رو هستند، کارکترهایی که گاها به میراث یهودی خود با تردید می‌نگرند ولی درنهایت با تغییرات کنار آمده و به کشف زیبایی از زندگی دست می‌یابند. بقا از هولوکاست بدون وحشت بصری و اردوگا‌ه‌های کار اجباری با چاشنی فرهنگ آفریقایی، شاید اثری متفاوت از سینمای آلمان باشد که قدری حماسه‌ی فیلم‌های هالیوودی را نیز با خودش به‌همراه دارد. Nowhere In Africa، با فیلم‌برداری نفس‌گیر، کارگردانی خارق‌العاده و بازی‌های دلنشین‌اش نماینده‌ی آلمان در هفتادوپنجمین دوره جوایز اسکار بود که علاوه‌بر جایزه بهترین فیلم خارجی زبان، برنده‌ی جوایز دیگری از جشنواره‌های معتبر دیگری هم شد.

فیلم No Mans Land

• کارگردان: دانیس تانویچ
• بازیگران: برانکو جوریچ
• سال انتشار: ۲۰۰۱
• میانگین امتیازات No Mans Land در IMDB: ۷/۹

No Mans Land، فیلمی با تولید بین‌المللی است که توسط بوسنی، فرانسه، ایتالیا، بریتانیا و بلژیک ساخته شد و به‌عنوان نماینده‌ی بوسنی و هرزه‌گوین جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را دریافت کرد. سرزمین هیچکس با تحسین منتقدان روبه‌رو شد و در باکس آفیس نیز به موفقیت تجاری خوبی رسید. این فیلم مانند هر فیلم برجسته‌ی ضدجنگ دیگری غم‌انگیز و از نظر احساسی تحریک‌کننده است. No Mans Land بیهودگی و پوچی جنگ را نشان می‌دهد. نگاهی خشن به واقعیت، انسانیت، جنون و بی‌پروایی و بی‌فکری انسان امروز. فیلم موعظه نمی‌کند یا به‌دنبال نتیجه‌گیری اخلاقی نیست، بلکه تنها دیدگاه کارگردانی است که همه چیز را از نزدیک دیده و سعی دارد که داستانی تراژیک اما با ایده‌هایی از طنز را روایت کند.

نوع فیلم‌برداری و چشم‌انداز سبک بصری‌ فیلم به کمک قصه می‌آیند و فضاسازی درستی را برای فیلم رقم می‌زنند. فرم حس خفقان مدنظر کارگردان را به درام منتقل می‌کند و تماشاگر را به‌خوبی در این فضا قرار می‌دهد. از آنجائی که سرزمین هیچکس مربوط‌به هالیوود نمی‌شود، می‌توان از این فیلم انتظار یک اثر جنگی متمایز را داشت، فیلمی که آنچنان دربند گیشه نیست و به‌واسطه‌ی تجربه‌ی کارگردانش از جنگ می‌تواند حرف‌های صمیمانه‌ای برای گفتن داشته باشد.

فیلم Crouching Tiger, Hidden Dragon

• کارگردان:آنگ لی
• بازیگران:میشل یو
• سال انتشار:۲۰۰۰
• میانگین امتیازاتCrouching Tiger, Hidden Dragon درIMDB: ۷/۹

Crouching Tiger, Hidden Dragon، که فیلمی اقتباس شده از رمانی به‌همین نام است تولیدی بین‌المللی است که از طرف کشور تایوان برنده‌ی جایزه بهترین فیلم خارجی زبان شد. ببرخیزان، اژدهای پنهان هم از نظر انتقادی به موفقیت رسید و هم از نظر تجاری یک بمب در گیشه محسوب می‌شد. این فیلم در آمریکا به پرفروش‌ترین فیلم خارجی زبان در تاریخ آمریکا تبدیل شد و در سراسر جهان بیش از ۲۵۰ میلیون دلار فروخت. ببر خیزان به‌طور خاص برای مخاطبان غربی ساخته شده بود، برای اینکه سینمای آسیای شرقی به‌خصوص تایوان را در میان منتقدان و تماشاگران اروپایی و آمریکایی بهتر بشناساند.

ببر خیزان ترکیبی ماهرانه از نبردهای رزمی شگفت‌انگیز، مناظر زیبا و درامی خوش ذوق است که تماشاگر را تحت تاثیر قرار می‌دهد. فیلم منجر به افزایش محبوبیت فیلم‌های چینی و همینطور ژانگ ییمو در جهان غرب شد و همین اتفاق باعث شد که آثاری مانند خانه خنجرهای پران، قهرمان و خاطرات یک گیشا در میان مخاطبان محبوبیت پیدا کند. این فیلم که از رمان ببر خیزان، اژدهای پنهان نوشته‌ی وانگ دولو اقتباس شده ، عنوان‌اش به یک حکایت باستانی چینی اشاره دارد و به جریان‌های پنهانی از احساسات، کردار و میل پنهان آدمی می‌پردازد.

فیلم All About My Mother

• کارگردان: پدرو آلمودوار
• بازیگران: سسیلیا روث
• سال انتشار: ۱۹۹۹
• میانگین امتیازات All About My Mother در IMDB: ۷/۸

مانوئلا پرستار مجردی است که در مادرید اسپانیا کار می‌کند. او پسری نوجوان به‌نام استبان دارد. استبان در روز تولدش می‌میردو مانوئلا متوجه می‌شود که پسرش در آرزوی فهمیدن نام پدرش بوده است، برای همین او برای پیدا کردن همسر سابق خود به بارسلونا بازمی‌گردد.

All About My Mother، ملودرامی کمدی است که در هفتادودومین دوره جوایز اسکار به‌عنوان نماینده‌ی اسپانیا جایزه بهترین فیلم خارجی زبان را گرفت. این فیلم یک اثر موفق در سطح بین‌المللی بود که هم از نظر اقتصادی و هم از نظر انتقادی توانست نظرها را به خودش جلب کند. داستان همه چیز درباره مادر من، در فیلم قبلی آلمودوار یعنی گل راز من آغاز می‌شود، زمانی‌که دانشجویان پزشکی در حال گذراندن دوران آموزشی خود مبنی بر ترغیب بستگان غمگین برای پیوند اعضای بدن عزیزانشان هستند. آنچه آلمودوار در این فیلم می‌سازد، باورنکردنی است. او ما را هم به گریه می‌اندازد و هم می‌خنداند.

فیلم درامی عمیق است که با قدرت و واقع‌بینی به بررسی دقیق جهان زنان می‌پردازد و اهمیت جایگاه مادر را توضیح می‌دهد. طنزی که در فیلم وجود دارد، آن را به تجربه‌ی بهتری تبدیل می‌کند. ترکیبی از درام، ملودرام و یک کمدی چیزی است که می‌تواند در درک مضامین نهفته‌ی فیلم مثل ایمان و اگزیستانسیالیم برای تماشاگر کارگشا باشد. All About My Mother، آلمودوار این فیلم را به همه‌ی بازیگران زن تقدیم می‌کند، به همه‌ی مردانی که نقش زنان را بازی کرده‌اند و به همه‌ی زنانی که می‌خواهند مادر شوند.

فیلم Life Is Beautiful

• کارگردان: روبرتو بنینی
• بازیگران: روبرتو بنینی
• سال انتشار: ۱۹۹۷
• میانگین امتیازات Life Is Beautiful در IMDB: ۸/۶

در طول جنگ جهانی دوم زمانی‌که شمال ایتالیا توسط آلمان نازی اشغال می‌شود، گیدو که یک یهودی است با قطاری به اردوگاه کار اجباری فرستاده می‌شوند. او در آن‌جا برای پنهان کردن وضعیت واقعی اردوگاه از پسرش، شرایط را به‌طرز دیگری نشان می‌دهد.

Life Is Beautiful، درامی کمدی است که به‌عنوان نماینده‌ی ایتالیا در هفتادویکمین دوره جوایز اسکار حضور داشت و توانست جایزه بهترین فیلم خارجی زبان را ببرد. بنینی این فیلم را براساس کتاب در پایان، من هیتلر را شکست دادم رومئو سالمونی که عناصری از کنایه و کمدی سیاه را در خود جای داده، نوشت. او همچنین برای ساخت این فیلم به‌سراغ خاطرات پدرش که دو سال را در اردوگاه کار اجباری سپری کرده بود، رفت و از مصاحبه‌های بازماندگان استفاده کرد، چراکه به‌گفته او این مستندات بازماندگان بودند که می‌توانستند، حقیقت را ارائه دهند.

این فیلم از نظر تجاری و انتقادی به موفقیت خوبی رسید، هرچند که برخی از منتقدان و یهودیان نسبت به استفاده‌ی موضوع هولوکاست برای مقاصد کمدی واکنش نشان دادند. Life Is Beautiful، با فروش فوق‌العاده‌اش در سراسر جهان به دومین فیلم پرفروش خارجی‌زبان در ایالات متحده تبدیل شد و یکی از پرفروش‌ترین‌های فیلم غیرانگلیسی زبان تمام دوران نام گرفت. زندگی زیبا همچنین در اولین نمایش خود در جشنواره کن برنده جایزه بزرگ این رویداد شد. تعادل درخور ستایشی که بین کمدی و درام این فیلم وجود دارد باعث می‌شود که مخاطب در حین خندیدن به گریه بیفتد و عمق این حادثه‌ی تراژیک را درک کند. این فیلم داستانی از عشق، جنگ و فداکاری است که خطی آتشین بین کمدی و تراژدی ایجاد می‌کند. بنینی در این فیلم به‌دنبال تعریفی از هولوکاست نیست بلکه داستانی از استقامت و عشق را پیش می‌گیرد.

فیلم Cinema Paradiso

• کارگردان: جوزپه تورناتوره
• بازیگران: فیلیپ نوآره
• سال انتشار: ۱۹۸۸
• میانگین امتیازات Cinema Paradiso در IMDB: ۸/۵

سالواتوره پسری خردسال است که با آلفردو آپارتچی سینما پارادیزو رابطه‌ای دوستانه برقرار می‌کند. او بزرگ می‌شود و به رم می‌رود و بعد از سی سال برای خاکسپاری آلفردو باز می‌گردد.

سینما پارادیزو که به‌عنوان نماینده‌ی ایتالیا جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی‌زبان را از شصت‌ودومین دوره جوایز اسکار دریافت کرد، یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینماست که مجله امپایر از آن به‌عنوان احیاگر صنعت فیلم ایتالیا نام برد. این فیلم کلاسیک که شروع همکاری انیو موریکونه با تورناتوره بود، تورناتوره را در سطح بین‌المللی به شهرت رساند و در میان منتقدان معروف کرد. این فیلم که عمدتا با یک فلاش‌بک روایت می‌شود، نمونه‌ای از پست‌مدرنیسمی نوستالژیک است که ملودرام را با کمدی و نوستالژی را با عمل‌گرایی درهم می‌آمیزد.

سینما پارادیزو فیلمی درباره‌ی عشق است، عشق بین یک پدر و پسر، عشق به خانه و عشق به سینما. فیلم سرشار از احساس و حس زندگی است و به‌واسطه‌ی لوکیشن‌ها، بازی‌ها و نوع فیلم‌برداری‌اش مخاطب را به یک دهکده‌ی سیسیلی بعد از جنگ می‌برد و پاداشی خاطره‌آمیز را در انتها برایش مهیا می‌کند. این فیلم قبل از اینکه جایزه بزرگ جشنواره کن را ببرد دو بار در ایتالیا اکران شد و هر دو بار در باکس آفیس شکست خورد اما پس از موفقیت چشمگیرش در اسکار دوباره در ایتالیا به‌نمایش درآمد و به موفقیت تجاری خوبی رسید.

فیلم Fanny And Alexander

• کارگردان: اینگرید برگمان
• بازیگران: پرنیلا آلوین
• سال انتشار: ۱۹۸۲
• میانگین امتیازات Fanny And Alexander در IMDB:۸/۱

فانی و الکساندر سومین و آخرین فیلمی است که برگمان را برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان کرد. او بعد از این فیلم دیگر در مراسم اسکار شرکت نکرد. فانی و الکساندر درامی نیمه‌اتوبیوگرافیک است که شخصیت‌هایش براساس خود او، خواهر و پدرش نوشته شده است. برگمان قبل از ساخت این فیلم به مطبوعات اعلام کرده بود که قصد بازنشستگی دارد و برای همین می‌خواهد در آخرین اثرش بهترین خاطرات دوران کودکی‌اش را به‌تصویر بکشد. Fanny And Alexander از آن فیلم‌های کارنامه برگمان است که تمی خانوادگی دارد و ارجاعات متعددی را به نمایشنامه‌ی هملت شکسپیر می‌زند.

نیویورک تایمز از این فیلم به‌عنوان یک سرگذشت خانوادگی بزرگ، تاریک، زیبا و سخاوتمندانه یاد کرد و برخی منتقدان به فانی و الکساندر عنوان چهارمین اثر بزرگ برگمان را دادند. فانی و الکساندر که با نام آواز قوی برگمان معرفی شد، شش نامزدی را در اسکار دریافت کرد که چهارتای آن را برد، افتخاری که کمتر فیلم خارجی زبانی به آن دست پیدا کرده بود. این فیلم که در ابتدا قرار بود تنها به‌عنوان یک مینی‌سریال تلویزیونی با مدت زمان 312 دقیقه پخش شود با برشی 188 دقیقه‌ای به‌عنوان فیلمی سینمایی اکران شد.

فیلم The Tin Drum

• کارگردان:فولکر شلوندورف
• بازیگران: دیوید بننت
• سال انتشار: ۱۹۷۹
• میانگین امتیازات The Tin Drum در IMDB:۷/۵

اسکار که در طول جنگ جهانی دوم در آلمان شرقی زندگی می‌کند، تصمیم می‌گیرد که دیگر بزرگ نشود و در سن کودکی باقی بماند، به‌همین دلیل خود را از پله‌ها‌ی زیرزمین پرت می‌کند.

The Tin Drum، برای اولین‌بار در جشنواره کن به‌نمایش درآمد و به‌طور مشترک به‌همراه فیلم اینک آخرالزمان فورد کاپولا برنده‌ی نخل طلای جشنواره شد. این فیلم با وجود سانسورهای متعدد در برخی کشورها، نماینده‌ی آلمان غربی در جوایز اسکار سال ۱۹۸۰ بود و توانست جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را ببرد. The Tin Drum، یکی از موفق‌ترن فیلم‌های آلمانی دهه‌ی ۷۰ است که در باکس آفیس به موفقیت تجاری خوبی رسید و در ایالات متحده با فروش 4 میلیون دلار به پردرآمدترین فیلم آلمانی در آمریکا تبدیل شد و رکورد فیلم ازدواج ماریا براون را شکست.

این فیلم که با اقتباس از رمان مشهوری به‌همین نام و نوشته‌ی گونتر ویلهلم گراس ساخته شده درامی سیاه با اله‌مان‌های رئالیسم جادو است که جنون جنگ و حماقت در افراد جنگ‌طلب را به‌تصویر می‌کشد و تبدیل به نمادی از مبارزه‌ی مردم آلمان برای رهایی از رویای خودبرتربینی می‌شود. نیویورک تایمز در سال ۲۰۰۳ این فیلم را در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر تاریخ سینما قرار داد.

فیلم Dersu Uzala

• کارگردان: آکیرو کوروساوا
• بازیگران: ماکسیم مونزوک
• سال انتشار: ۱۹۷۵
• میانگین امتیازات Dersu Uzala در IMDB:۸/۲

آرسنیف یک افسر جوان روسی است که برای کاوش به شرق سیبری فرستاده می‌شود. او با یکی از بومیان منطقه ملاقات می‌کند و پیوندی عمیق در محیطی خشن در بین‌شان شکل می‌گیرد.

Dersu Uzala، محصول مشترک دو کشور ژاپن و اتحاد جماهیر شوروی است که به‌عنوان نماینده‌ی شوروی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را برای کوروساوا به‌همراه داشت. کوروساوا برای ساخت این فیلم به‌سراغ کتاب درسو اوزالای ولادیمیر آرسنیف رفت، یک افسر روسی که خاطرات اکتشافات خود در سیبری و آشناییش با یک شکارچی به‌نام درسو اوزالا را در این کتاب تعریف می‌کند. کوروساوا بعد از اینکه از خودکشی نافرجامش، جان سالم به در برد، هیچ استودیویی در ژاپن حاضر به تأمین مالی از فیلم‌های او نشد تا اینکه یک استودیوی روسی برای اقتباس از کتاب ولادیمیر آرسنیف، با او تماس گرفت. پروژه‌ی ساخت درسو اوزالا سخت بود و طاقت‌فرسا و از طرفی دولت شوروی نیز با آن‌ها همکاری نمی‌کرد. پروسه‌ی ساخت فیلم یک سال به طول انجامید و در این مدت نیز گروه تولید از نزدیک تحت نظر ک‌گ‌ب، بودند.

Dersu Uzala، بیانیه‌ای درباره‌ی دوستی، وفاداری، عشق و احترام به طبیعت است که با زیرمتن رویارویی تمدن و طبیعت پیش می‌رود. حس بسیار زیبا و لطیفی در این فیلم وجود دارد و درک و پیوندی که بین آرسنیف و درسو ایجاد می‌شود، دیدنی و فوق‌العاده است. این داستان فراموش‌نشدنی از دوستی دو مرد با دو دنیای بسیار متفاوت، که با فیلم‌برداری و چشم‌اندازهای جذابی همراه است، هیچگاه از خاطر تماشاگر فراموش نخواهند شد. درسو اوزالا یکی از فیلم‌های متفاوت کوروساوا است. اثری که تنها و تنها به زندگی می‌پردازد.

فیلم Amarcord

• کارگردان: فدریکو فلینی
• بازیگران: برونو زانین
• سال انتشار: ۱۹۷۳
• میانگین امتیازات: Amarcord در IMDB: ۷/۹

در ایتالیای فاشیست دهه‌ی 1930 شهری با مردمی عجیب‌وغریب وجود دارد که به سبک و شیوه‌ی خودشان زندگی می‌کنند. تیتا پسری دانش‌آموز است که به مدرسه می‌رود و دوران نوجوانی خود را طی می‌کند.

Amarcord، فیلمی نیمه‌زندگی‌نامه‌ای است که فدریکو فلینی نقش اصلی‌اش یعنی تیتا را براساس شخصیت دوست دوران کودکی‌ خود نوشت. این فیلم که برای اولین‌بار در ایتالیا منتشر شد، به موفقیت چشمگیری دست یافت و منتقدان فیلم را به‌خاطر پس‌زمینه‌ی سیاسی و تاریخی‌اش ستودند. Amarcord، سفری راجع‌به زندگی است و فلینی مجموعه‌ای از خاطرات، فانتزی‌ها و رویاهای دوران کودکی‌اش از دوران ایتالیای موسولینی را به ما نشان می‌دهد. فیلم مردمی را به‌تصویر می‌کشد که سعی دارند زیر سایه‌ی فاشیست، نهایت لذت را از هر چیزی ببرند و شاد باشند.

فدریکو فلینی در آمارکورد، خود و همشهریانش را به باد انتقاد می‌گیرد و روابط خانوادگی، مذهب، فاشیست و سنت‌ها را به چالش می‌کشد. فیلم با زیبایی‌شناسی ایتالیایی خاصی همراه است، فضایی جذاب از زندگی آن دوران که برای هر تماشاگری لذت‌بخش خواهد بود. این سفر نوستالژی، یکی از شخصی‌ترین فیلم‌های فلینی است، واقعیت یک نسل که در پس‌زمینه‌ای شاد با لحنی کمدی دراماتیزه می‌شود. منتقدان از این فیلم به‌عنوان شگفت‌انگیزترین فیلم فلینی یاد کردند و مجله‌ی امپایر در سال ۲۰۰۸ آن را در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر خود قرار داد.

فیلم Day For Night

• کارگردان:فرانسوا تروفو
• بازیگران:ژاکلین بیست
• سال انتشار:۱۹۷۳
• میانگین امتیازات:Day For Night درIMDB: ۸

Day For Night، که برای اولین‌بار خارج از رقابت اصلی جشنواره کن ۱۹۷۳ به‌نمایش درآمد در چهل‌وششمین دوره جوایز فیلم اسکار نماینده‌ی کشور فرانسه بود و جایزه‌ی بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان را برد. این فیلم که یکی از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های تروفو است، به‌همراه چهارصد ضربه‌ی او در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر مجله تایم قرار دارد. تروفو این فیلم را ساخت تا نشان دهد، چرا دوست داشتن سینما خوب است و به نظر می‌رسد که او تجربیات خود از دوران کاری‌اش را در این فیلم به‌نمایش درآورده است.

Day For Night که ادای احترامی بزرگ به سینماست، نگاهی بدبینانه و دوست‌داشتنی به این دنیای ژرف می‌اندازد و با شکیل‌ترین شکل ممکن به سوالی چالش‌برانگیز می‌پردازد، اینکه برای فیلمسازان زندگی مهم‌تر است یا فیلم‌ها؟ تروفو Day For Night را تحت تاثیر سه فیلم مربی طلایی، آواز در باران و هشت‌ونیم ساخت و برای رسیدن به دنیای موردنظرش ترجیح داد که از بازیگران بین‌المللی استفاده کند. پس از اکران Day For Night، ژان گدار نامه‌ای به تروفو نوشت و او را دروغگو خطاب کرد که این اتفاق به دوستی طولانی بین آن‌ها پایان داد.

فیلم The Discreet Charm Of The Bourgeoisie

• کارگردان: لوئیس بونوئل
• بازیگران: فرناندو ری
• سال انتشار: ۱۹۷۲
• میانگین امتیازات The Discreet Charm Of The Bourgeoisie در IMDB: ۷/۸

چند دوست از طبقه‌ی بورژوا قصد دارند تا شامی را درکنار یکدیگر بخورند. آن‌ها به‌خاطر اتفاقات غیرمنتظره‌ای که رخ می‌دهد، موفق به انجام این دورهمی نمی‌شوند. این چند دوست باز هم موقعیت‌های دیگری را ترتیب می‌دهند که شاید بتوانند، درکنار هم باشند.

جذابیت پنهان بورژوازی فیلمی سورئالیستی است که در چهل‌وپنجمین دوره جوایز اسکار از طرف سینمای فرانسه جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را دریافت کرد. لوئیس بونوئل که پس از ساخت فیلم تریستانا اعلام کرده بود دیگر فیلمی نمی‌سازد، طی ملاقاتی با سیلبرمن تهیه‌کننده‌ی این فیلم ایده‌ی جذابیت پنهان بورژوازی به سراغ‌اش آمد. او برای بونوئل خاطره‌ای را تعریف کرد که در آن یک مهمانی شام را از یاد برده بود. همین برای بونوئل کافی بود که ایده‌ای در ذهن‌اش جرقه بزند و به‌سوی ساخت فیلمی اسکاری پیش برود. جذابیت پنهان بورژوازی فیلمی پوچ‌گرایانه و هجوی بر طبقه‌ی بورژوازی است که به‌خاطر تجربی بودن و جسارتی که برای روایت‌اش به خرج داده شده، نیازمند تحسین است.

بونوئل که منتقد بزرگ ارزش‌های طبقه بورژوازی بود در این فیلم ترس این طبقه را با واقعیت و کابوس درهم می‌آمیزد و یکی از تشریفات مهم‌شان یعنی مراسم شام را به چالش می‌کشد. او شخصیت‌هایش را فریب می‌دهد و آن‌ها را به سمت شام‌های خوبی که انتظار دارند، می‌کشاند و سپس ناامیدشان می‌کند. بونوئل به این طریق توهم استحقاق، ریاکاری و فساد را در آن‌ها زنده می‌کند و ترس را به‌وجودشان می‌اندازد. این فیلم علاوه‌بر اینکه در فرانسه موفق بود در آمریکا نیز تحسین منتقدان را با خود همراه کرد. راجر ایبرت آن را یک کمدی زهرآگین نامید و اشاره کرد که این فیلم سرراست‌ترین و عمومی‌ترین فیلم بونوئل است.

فیلم The Garden Of The Finzi- Continis

• کارگردان: ویتوریو دسیکا
• بازیگران: لینو کاپولیکو
• سال انتشار: ۱۹۷۰
• میانگین امتیازات The Garden Of The Finzi Continis درIMDB: ۷/۳

The Garden Of The Finzi- Continis، درامی اقتباسی از رمان نیمه اتوبیوگرافیک جورجیو باسانی است که زندگی یک خانواده‌ی یهودی طبقه بالا را در دوران فاشیسم بررسی می‌کند. این فیلم که با حمایت مالی آلمان غربی ساخته شد، در بیست‌ویکمین دوره جوایز فیلم برلین در اولین اکران خود جایزه‌ی خرس طلا را به‌دست آورد. باغ فینزی همچنین در چهل‌وچهارمین دوره جوایز اسکار علاوه‌بر نامزدی در بخش بهترین فیلمنامه اقتباسی به‌عنوان نماینده‌ی ایتالیا نیز برنده جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان شد. The Garden Of The Finzi- Continis، به زمانی می‌رود که یهودیان ایتالیا در پی فرمان موسولینی جایگاه شهروندی‌شان را از دست می‌دادند. دسیکا در این فیلم هزینه‌های انسانی قوانین نژادی را در طول ایتالیای فاشیست به‌تصویر می‌کشد و جنبه‌ی دیگری از هولوکاست را به‌نمایش درمی‌آورد. جورجیو باسانی و دسیکا هنگام نوشتن فیلمنامه وارد درگیری‌های آشکاری با یکدیگر شدند، چراکه دسیکا، می‌خواست، فیلمنامه را متفاوت از رمان پیش ببرد. سرانجام این اتفاقات به جائی رسید که باسانی نامش را از تیتراژ حذف کرد.

فیلم Z

Z، تریلری سیاسی است که در چهل‌ودومین دوره جوایز اسکار به‌عنوان نماینده‌ی کشور الجزایر برنده‌ی اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان شد. این فیلم که براساس رمانی به‌همین نام ساخته شده، مربوط‌به ترور یکی از رهبران اپوزیسیون سیاسی یونانی در دهه‌ی شصت میلادی و حکومت نظامی بعد از آن است. زد شاهکاری درباره‌ی سردرگمی سیاسیِ ناشی از قتل یک سیاستمدار است و طرحی پیچیده، تنش‌مند و مملو از توطئه دارد. این فیلم به موضوعاتی مثل بی‌عدالتی، فساد، فاشیسم و جنایت در سطوح بالا می‌پردازد و با تعلیق قدرتمندی پیش می‌رود.

عنوان فیلم نیز که به یک شعار اعتراضی محبوب یونانی اشاره دارد، ابتدا توسط تهیه‌کننده مورد انتقاد قرار گرفت، چراکه Z، نامی غیرمتعارف برای عنوان یک فیلم بود. بعد از مدتی حزب پلنگ سیاه، امتیاز پخش این فیلم را برای اعضای خودش خرید و یک نسخه از آن نیز در کنفرانس جبهه متحد علیه فاشیسم به‌نمایش درآمد. این فیلم جز معدود فیلم‌هایی بود که هم برای بخش بهترین فیلم نامزد شد و هم نامزدی در رشته‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را به‌دست آورد. Z، در فهرست ۱۵ فیلم برتر سیاسی تمام دوران قرار دارد و در سال ۲۰۱۵ نیز در بخش کلاسیک جشنواره فیلم کن به‌نمایش درآمد.

فیلم War And Peace

• کارگردان: سرگئی بوندارچوک
• بازیگران: سرگئی بوندارچوک
• سال انتشار: ۱۹۶۸
• میانگین امتیازات War And Peace درIMDB: ۸/۲

War And Peace، در چهار قسمت بین سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷ به نمایش درآمد. این فیلم که بین سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۷ توسط استودیوهای فیلم جماهیر سوسیالیستی با حمایت قابل‌توجه مقامات شوروی و ارتش سرخ تولید شد گران‌ترین فیلم ساخته شده در اتحاد جماهیر شوروی تا آن زمان بود. اولین اقتباس سینمایی جنگ و صلح در سال ۱۹۱۵ توسط ولادیمیر گاردین ساخته شد و چندین سال بعد فومیو کامی کارگردان ژاپنی تصمیم گرفت نسخه‌ی دیگری از روی این رمان بسازد. نسخه‌ی بعدی جنگ و صلح، فیلمی آمریکایی- ایتالیایی با بازی هنری فوندا و آدری هپبورن بود که ورژنی بیشتر شناخته شده‌تر است. تا اینکه روسیه تصمیم گرفت اثری فاخرتر نسبت به نسخه‌ی ایتالیایی بسازد.

از آنجائیکه روس‌ها و بوندارچوک این شانس را داشتند که به وسائل جنگ‌های ناپلئونی، یونیفرم‌ها و دیگر وسائل موزه‌ها دسترسی پیدا کنند، نسخه‌ی روسی جنگ و صلح با فضاسازی بهتری نسبت به دیگر نسخه‌ها همراه بود و چارچوب وفاداری را نیز بیشتر رعایت می‌کرد. اقتباس بوندارچوک دستاوردی بزرگ برای سینمای حماسی است که هنوز هم بعد از گذشت ۵ دهه انسان را به حیرت فرو می‌برد. فیلم به فروش قابل توجهی در گیشه رسید و در جشنواره گلدن گلوب و جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو نیز جایزه بهترین فیلم را به‌دست آورد.

فیلم A Man And A Woman

• کارگردان: کلود للوش
• بازیگران: آنوک امه
• سال انتشار: ۱۹۶۶
• میانگین امتیازات: A Man And A Woman در IMDB: ۷/۵

زن جوانی که به‌تنهایی دخترش را بزرگ می‌کند، با مردی در مدرسه‌ی فرزندش آشنا می‌شود. آن‌ها بعد از چند دیدار به یکدیگر نزدیک می‌شوند و به یکدیکر ابراز علاقه می‌کنند. آن، بعد از مدتی می‌فهمد که نمی‌تواند خاطره‌ی همسرش را از یاد ببرد.

A Man And A Woman، درامی فرانسوی است که در زمان اکرانش ششمین فیلم پرفروش سال شد. این فیلم در اولین نمایش خود جایزه‌ی نخل طلای کن را برد و جوایز متعدد دیگری را نیز به‌دست آورد. به‌گفته‌ی کلود للوش ایده‌ی فیلم زمانی شکل گرفت که او به‌خاطر فروش فیلم Grand Moments روزهای ناامیدانه‌ای را طی می‌کرد. للوش پس از یک رانندگی طولانی وقتی که به ساحل می‌رسد، می‌بیند که زنی همراه‌با دخترش در طلوع آفتاب قدم می‌زند. همین صحنه کافی بود که ایده‌ی فیلم شکل بگیرد و او یک ماه بعد به‌دنبال بازیگر برای فیلم‌نامه‌‌اش باشد.

این فیلم شامل سکانس‌هایی ترکیبی با نماهای رنگی و سیاه و سفید است که منتقدان از آن به‌عنوان یک تکنیک یاد کردند، اما للوش اذعان داشت که دلیل این نمادگرایی محدویت در بودجه‌ی مالی بوده است. A Man And A Woman، فیلمی عاشقانه با طرحی بسیار ساده است. داستانی که پیچیدگی‌های عاطفی و روانی آدمی را نشان می‌دهد و با لحن لطیفی تماشاگر را با خودش همراه می‌کند. فیلم موسیقی عجیبی دارد، یک ملودی که نه‌تنها از داستان جلو نمی‌زند، بلکه به داستان نیز عمق بیشتری می‌بخشد. یک مرد و یک زن فیلمی جلوتر از زمان خودش بود، نمایشی که با بودجه‌ای کم و در مدت زمان کوتاهی ساخته شد اما جوایز بسیاری را نصیب خود کرد.

فیلم 81/2

• کارگردان: فدریکو فلینی
• بازیگران: مارچلو ماسترویانی
• سال انتشار: ۱۹۶۳
• میانگین امتیازات: 81/2 در IMDB: ۸

گیدو کارگردان مشهور ایتالیایی است که با بحرانی شخصیتی روبه‌روست. او که جریان خلاقیت‌ در ذهن‌اش مختل شده‌‌‌ نمی‌تواند فیلم جدیدش را بسازد. گیدو در حین فکر کردن به فیلم، شروع به یادآوری اتفاقات مهم زندگی‌اش می‌کند.

هشت‌ونیم که به‌عنوان یک فیلم کلاسیک و آوانگارد شناخته می‌شود، یکی از آثار مهم و تأثیرگذار سینمای جهان است. این فیلم که در سی‌وششمین دوره جوایز اسکار جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی زبان را برای ایتالیا گرفت در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر تمام دوران مؤسسه فیلم بریتانیا قرار دارد. بسیاری از منتقدان مشهور بیان می‌کنند که فیلم به‌دلیل پیچیدگی زیادش، نیازمند تماشای چندباره است و این همان چیزی است که علاقه‌مندان فلینی را ممکن است بترساند. به عقیده‌ی آن‌ها تلاش برای کشف آنچه که در این فیلم می‌گذرد، برای تماشاگر سینمای غیرهنری احتمالا تجربه‌‌‌ای سخت خواهد بود. فیلم تخیلات، خاطرات، رویاها و واقعیات شخصیت اول داستان را بهم می‌آمیزد تا با خلق دنیایی خاص و رویایی ما را به ذهنیت گیدو نزدیک کند.

داستان فیلم، خط بسیار ساده‌ای دارد، کارگردان مشهوری که به‌خاطر ته کشیدن خلاقیت‌اش در گردابی گیر افتاده است. فلینی این فیلم را به‌عنوان بیانیه‌ای درباره‌ی ماهیت خلاقیت، هنر، بحران میانسالی، مصیبت‌های فیلم‌سازی و جدال جنسیت‌ها در نظر می‌گیرد و در آخر به تفسیری از اهمیت صداقت می‌سد. هشت و نیم از منظر سبک بصری نیز فیلمی خاص است، نوع فیلم‌برداری، نورپردازی‌ها و طراحی‌های صحنه، عناصر لذت‌بخشی از فیلم‌اند که در جهت به‌تصویر کشیدن داستان، به‌خوبی عمل می‌کنند. هشت‌ونیم از آن فیلم‌های شاهکاری است که در برخورد اول یا از آن راضی خواهید بود یا به کلی از آن متنفر خواهید شد.

فیلم Through A Glass Darkly

• کارگردان: اینگرید برگمان
• بازیگران: هریت اندرسون
• سال انتشار: ۱۹۶۱
• میانگین امتیازات: Through A Glass Darkly در IMDB: ۸

کارین که اخیرا از بیمارستان روانی مرخص شده، همراه‌با پدر، برادر و همسرش برای گذراندن تعطیلات به یک جزیره می‌رود. خان

برگمان در ابتدا این فیلم را به‌عنوان نمایشنامه‌ای سه‌پرده‌ای با تکیه بر تجربیات و روابط شخصی خود نوشت. او اظهار کرد که شخصیت‌های فیلم را از کسانی الهام گرفته که در گذشته با آن‌ها ملاقات کرده است. برگمان بعد از تکمیل نمایشنامه‌ی خود متوجه شد که ایده‌هایش بیشتر به درد یک فیلم می‌خورند به‌همین دلیل به جزیره‌ای در سوئد رفت تا فیلمنامه‌ی در امتداد آینه تیره را بنویسد. این فیلم در سوئد به‌خاطر شخصیت‌هایی چالش‌برانگیز، فیلمنامه‌ای مینیمالیستی و بازی هریت اندرسون نقدهای مثبتی را دریافت کرد و مجله‌ی تایم از این اثر به‌عنوان یکی از بهترین و پخته‌ترین آثار برگمان نام برد. این فیلم که نامش از کتاب مقدس الهام گرفته شده از آن فیلم‌های فلسفی و شاهکار است که در هر لایه‌اش مسئله‌ی عمیقی وجود دارد.

از نظر برخی منتقدان در امتداد آینه تیره اولین قسمت از یک سه‌گانه با فیلم‌های نور زمستانی و سکوت است که بر مسائل معنوی و وجود خدا تمرکز دارد که بعدها برگمان چنین چیزی را رد کرد. عشق موضوع وحدت فیلم است، برگمان پیشنهاد می‌کند که ساده‌ترین راه برای آشتی دادن حضور خدا در دنیایی پر از واقعیت‌های دلخراش این است که عشق و ایمان را درهم تنیده ببینیم. Through A Glass Darkly، در سال ۱۹۶۲ نماینده‌ی سوئد در اسکار بود و اینگرید برگمان برای دومین سال متوالی پس از چشمه‌ی باکره دومین جایزه‌ی خود را از سی‌وچهارمین دوره جوایز این رویداد دریافت کرد.

فیلم The Virgin Spring

• کارگردان: اینگمار برگمان
• بازیگران:
• سال انتشار: ۱۹۶۰
• میانگین امتیازات: The Virgin Spring در IMDB: ۸/۱

در سوئد قرون وسطی دختری نوجوان در راه کلیسا توسط چند نفر مورد تعرض قرار می‌گیرد و به قتل می‌رسد. پدر او که یکی از ثروتمندان آن منطقه است بعد از اطلاع از ماجرا، قاتلین را می‌کشد.

برگمان در دوران دانشجویی‌اش و هنگام تحقیق روی اساطیر نورس به یک تصنیف سوئدی علاقه‌مند شد و تصمیم گرفت که فیلمی از روی آن بسازد. او به‌خاطر انتقادهایی که از لحاظ تاریخی به مهر هفتم‌اش وارد شده بود، تصمیم گرفت برای نوشتن فیلمنامه از اولا ایساکسون کمک بگیرد تا که دیگر در روند قصه مشکلی پیش نیاید. این فیلم یکی از معدود فیلم‌های برگمان است که نویسندگی‌اش را شخصی غیر از خودش برعهده داشته است. ایساکسون و برگمن برای ساخت این فیلم موضوعات متعددی را بررسی کردند و تصمیم گرفتند که اخلاق، انتقام و باورهای مذهبی را به چالش بکشند و مضامین مختلفی مثل مسیحیت، بت‌پرستی، اساطیر نورس، احساس گناه و زیرسوال بردن ایمان را بررسی کنند.

چشمه باکره در دوره‌ای اتفاق می‌افتد که سوئد مجبور به گذار از دین اودین به مسیحیت است. فیلم با نمادگرایی لایه‌بندی شده و همه چیزش تمثیل است. این فیلم برای اولین‌بار در استکهلم به‌نمایش درآمد، جائی که تعدادی از تماشاگران حین نمایش بیرون آمدند و گریه کردند. فیلم در ایالات متحده با سانسور مواجه شد و در سوئد نیز با بازخوردهای متفاوتی روبه‌رو بود. برگمان که اولین جایزه‌ی اسکارش را با این فیلم به‌دست آورد، اعلام کرد که تحت تاثیر سینمای کوروساوا و راشامون او این فیلم را ساخته و به این کارگردان مولف ادای احترام می‌کند. با اینحال برگمان از این فیلم هیچ‌وقت به‌عنوان یک دستاورد بزرگ در کارنامه‌اش یاد نکرد.

فیلم Nights Of Cabiria

• کارگردان: فدریکو فلینی
• بازیگران: جولیتا ماسینا
• سال انتشار: ۱۹۵۷
• میانگین امتیازات: Nights Of Cabiriaدر IMDB: ۸

کابیریا، زنی است که از راه غیرمعمول امرار معاش می‌کند. او سرخورده و دلشکسته است و دوست دارد که زندگی شادی داشته باشد. کابیریا با مردی آشنا می‌شود و تصمیم می‌گیرد که ازدواج کند.

Nights Of Cabiria درامی ایتالیایی است که به‌عنوان یکی از فیلم‌های برجسته‌ی فلینی شناخته می‌شود. این فیلم علاوه‌بر اینکه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را به‌دست آورد در جشنواره‌ی کن نیز نامزد نخل طلا شد. فلینی برای ساخت شب‌های کابیریا، همچون فیلم جاده‌اش به مشکلات زیادی برخورد کرد، چراکه هیچکس در ایتالیا نمی‌خواست سرمایه‌گذار فیلمی باشد که قهرمان‌اش یک روسپی است. او درنهایت یکی از نزدیکانش را متقاعد کرد و فیلم را ساخت. فلینی در Nights Of Cabiria داستانی ساده اما در عین حال پیچیده‌ای را تعریف می‌کند، نمایشی که بنایش را روی زندگی شخصیتی طردشده، آسیب‌دیده، حساس اما امیدوار قرار داده است.

جولیتا ماسینا که برنده‌ی جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش زن کن شد، با ظرافت خاصی نقش کابیریا را به سرانجام می‌رساند و آنقدر در کارش متبحر است که گاهی فکر می‌کنیم، فیلم تماما به‌خاطر استعداد او ساخته شده است. شب‌های کابیریا، فیلمی درباره‌ی زندگی و رستگاری است، درباره‌ی افراد طردشده‌ی جامعه که زندگی‌شان در تراژیک‌ترین شکل ممکن به‌سمت فروپاشی می‌رود. مجله‌ی امپایر از این فیلم به‌عنوان یکی از ۱۰۰ فیلم برتر تاریخ سینما یاد می‌کند، فیلمی که فلینی را برای دومین سال متوالی به اسکار بهترین فیلم خارجی زبان رساند.

فیلم La Strada

• کارگردان: فدریکو فلینی
• بازیگران: آنتونی کوئین
• سال انتشار: ۱۹۵۴
• میانگین امتیازات: La Strada در IMDB: ۸

جلسومینا زن جوان و ساده‌لوحی است که بعد از مرگ خواهرش با مرد معرکه‌گیری به‌نام زامپانو همراه می‌شود. او که به زامپانوی بی‌احساس علاقه پیدا کرده، رفتارهای تحقیرآمیزش را تحمل می‌کند و نمی‌تواند تصمیم درستی بگیرد.

جاده درامی ایتالیایی است که به‌عنوان نماینده‌ی ایتالیا برنده‌ی جایزه بهترین فیلم خارجی زبان بیست‌ونهمین دوره جوایز اسکار شد. این فیلم پروسه‌ی تولید پرپیچ‌وخمی را طی کرد، مشکلات مالی، بازیگران مشکل‌ساز و تاخیرهای زمانی باعث شدند که فلینی قبل از اتمام فیلم‌برداری، دچار حمله‌ی عصبی شود و تنها با کمک روان‌درمانگران فرویدی فیلم را به پایان برساند. فلینی سال‌ها بعد توضیح داد که در میان فیلم‌هایش بیشترین دلبستگی را به لاسترادا داشته است و این فیلم نماینده‌ی سینمای اوست، نمایشی که بیشترین زندگی و احساسات را همراه خودش دارد.

واکنش اولیه‌ی منتقدان به جاده تند بود و اکران‌اش نیز در ونیز با جنجال و درگیری‌های فیزیکی بین حامیان و مخالفان فلینی همراه بود. La Strada، به‌طور چشم‌گیری از نئورئالیسم ایتالیا فاصله گرفت و باعث شد که مسیر سینمای این کشور سمت‌وسوی دیگری به خود بگیرد. فلینی با رویکرد خود در این فیلم در جایگاه یک مولف قرار گرفت و به‌نوعی باعث شروع سبک جدیدی از فیلم شد. این فیلم در سال ۱۹۵۵ در فهرست ۱۰ فیلم برتر سال جای گرفت و هم‌اکنون نیز به‌عنوان یکی از آثار مهم و تأثیرگذار تاریخ سینما شناخته می‌شود. نیویورک تایمز از لاسترادا به‌عنوان ۱۰۰۰ فیلم برتر ساخته شده یاد کرد و در فهرست بهترین‌های مجله‌ی تایم قرار گرفت.

فیلم Samurai I: Musashi Miyamoto

• کارگردان:هیروشی ایناگاکی
• بازیگران:توشیرو میفونه
• سال انتشار:۱۹۵۴
• امتیاز:میانگین امتیازاتSamurai I: Musashi Miyamoto درIMDB: ۷/۴

Samurai I: Musashi Miyamoto، فیلمی اقتباسی از رمان موساشی اثر ایجی یوشیکاوا است که از طرف سینمای ژاپن جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را دریافت کرد. این فیلم که اولین قسمت از سه‌گانه‌ی ماجراهای یک سامورایی به‌نام ایناگاکی است با دو قسمت دیگر خود، یعنی دوئل در معبد ایچیجوجی و دوئل در جزیره گانریو توانست در ژاپن به شهرت خوبی برسد. پیشینه‌ی تاریخی فیلم به نبرد سکیگاهارا و آغاز حکومت شوگونات توکوگاوا در سال ۱۶۰۰ برمی‌گردد. اعتقاد بر این است که میاموتو موساشی تاریخی در این نبرد شرکت داشته است.

Samurai I: Musashi Miyamoto داستانی حماسی از مردی است که برای جستجوی هویت و هدف خود به سفرهای دور می‌رود. توشیرو میفونه یکی از بازی‌های جذاب و قدرتمند خود را در این فیلم، به‌نمایش درمی‌آورد و با بهره‌گیری از استعداد خود، به شخصیت موساشی جان می‌بخشد. این فیلم همانند هفت سامورایی شرکت توهو را به مرز ورشکستگی کشاند، چراکه ایناگاکی، سامورایی اول را به‌صورت رنگی فیلم‌برداری کرد و هزینه‌های زیادی را به سرمایه‌گذاران تحمیل کرد. بااین‌حال بعد از اینکه فیلم در آکادمی اسکار خودی نشان داد، شرکت توهو در میان تولیدکنندگان خارجی شناخته شد و موقعیت خوبی را به‌دست آورد.

فیلم Rashomon

• کارگردان: آکیرو کوروساوا
• بازیگران: توشیرو میفونه
• سال انتشار:۱۹۵۰
• امتیاز:میانگین امتیازاتRashomon درIMDB:۸/۲

چند نفر به‌دنبال باران و طوفان به دروازه‌ای قدیمی به‌نام راشامون پناه می‌برند. آن‌ها درباره‌ی جنایت و قتل یک سامورایی که در بیشه‌ای اتفاق افتاده از جهت‌های گوناگون صحبت می‌کنند.

Rashomon، اولین فیلم ژاپنی بود که مورد استقبال بین‌المللی قرار گرفت و در اولین نمایش جهانی خود در جشنواره ونیز برنده شیر طلایی شد. این فیلم در سال ۱۹۵۲ نماینده‌ی ژاپن در بیست و چهارمین دوره جوایز اسکار بود و جایزه‌ی اسکار افتخاری این رویداد را برد. این فیلم جنایی روانشناختی که براساس دو داستان کوتاه بیشه و راشومون از آکوتاگاوا ساخته شده از آن فیلم‌هایی بود که در کشور خود با برخوردهایی نه‌چندان مطلوبی از سمت منتقدان روبه‌رو شد اما در اروپا و آمریکا تحسینی فوق‌العاده را همراه خود کرد. همین اتفاق باعث شد که توجه‌ها به سمت سینمای ژاپن و کوروساوا جلب شود و عنوان یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های خارجی زبان را در آمریکا به‌دست آورد.

راشومون که اولین فیلم ژاپنی مطرح در سطح بین‌المللی بود، بعد از اتفاقات خوبی که در غرب برایش افتاد به یکی از ده فیلم پردرآمد سال ژاپن تبدیل شد. جذابیت این فیلم در ارائه‌ و نحوه‌ی پرداخت داستانی ساده اما قابل بحث است که با روشی جلوتر از زمان خودش چند جنبه از حقیقت را نشان می‌دهد. این فیلم توسط برخی منتقدان به‌دلیل عدم قطعیت در صحت وقایع به‌عنوان استعاره‌ای از شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم خوانده شد که همین اتفاق باعث بروز مشکلاتی میان کوروساوا و دولت ژاپن بود. راشومون فیلمی کلاسیک و ماندگار است که آثار بسیاری مثل آخرین دوئل، پیشتازان فضا، خشم و ... به تاسی از آن ساخته شدند.

فیلم Bicycle Thieves

• کارگردان: ویتوریو دسیکا
• بازیگران: لامبرتو ماگیورانی
• سال انتشار: ۱۹۴۸
• امتیاز:میانگین امتیازات Bicycle Thieves درIMDB: ۸/۳

آنتونیو ریچی در رم پس از جنگ جهانی دوم برای حمایت از خانواده‌اش نیازمند کار است. او به زحمت دوچرخه‌ای را به‌دست می‌آورد تا بتواند شغلی را شروع کند اما دوچرخه توسط مردی دزدیده می‌شود.

دزد دوچرخه شناخته‌شده‌ترین اثر نئورئالیسم ایتالیاست که از داستانی به‌همین نام اقتباس شده است. وقتی دسیکا نتوانست برای ساخت این فیلم حمایت مالی استودیوها را به‌دست آورد، مقداری پول از دوستانش گرفت و شروع به ساخت فیلم کرد. دزد دوچرخه در اروپای بعد از جنگ می‌گذرد، زمانی‌که فقر همه جا را در بر گرفته بود و افراد در پیدا کردن کار ناتوان بودند. دسیکا برای به‌تصویر کشیدن درد و احساسات آن دوره از نابازیگران استفاده می‌کند و تصویری صادقانه از زندگی، سختی و ناامیدی‌های زندگی پس از جنگ را ارائه می‌دهد که همین رویکرد کافی است تا سینمای اروپا و جنبش نئورئالیسم ایتالیا را در آن زمان بسیار جسورتر از سینمای آمریکا بدانیم.

Bicycle Thieves، ملغمه‌ای متضاد از امید و ناامیدی، فداکاری و رضایت، عشق و نفرت، بدخواهی و خیرخواهی است که نهایتا به کشف معنای زندگی می‌انجامد و رسالت سینما را دوباره گوشزد می‌کند. دزد دوچرخه یکی از تاثیرگذارترین فیلم‌های تاریخئ سینماست که کارگردانان زیادی مثل مارتین اسکورسیزی، جیت رای، کن لوچ، جعفر پناهی و داریوش مهرجویی میراث‌اش را به ارث برده‌اند. این فیلم طبق یک نظرسنجی جهانی از سمت منتقدان به‌عنوان یکی از ۱۰۰ فیلم برتر تمام دوران انتخاب شد و مجله امپایر از آن به‌عنوان ششمین فیلم برتر تاریخ سینما یاد کرد.

فیلم Shoeshine

• کارگردان: ویتوریو دسیکا
• بازیگران:
• سال انتشار: ۱۹۴۷
• امتیاز:میانگین امتیازات Shoeshine درIMDB: ۸

دو پسر در رم پس از جنگ، پولشان را پس‌انداز می‌کنند تا یک اسب بخرند. آن‌ها رفته‌رفته وارد تجارت بازار سیاه می‌شوند و در شرایط خطرزا قرار می‌گیرند تا اینکه پلیس آن‌ها را به زندان می‌اندازد.

Shoeshine، یکی از اولین فیلم‌های نئورئالیستی این جنبش است که به‌عنوان اولین شاهکار ویتوریو دسیکا نیز شناخته می‌شود. این فیلم در ایتالیای ویران‌شده‌ی پس از جنگ می‌گذرد، کشوری که پس از عبور از وضعیتی فاشیستی هنوز هم غرق در مشکلات بسیاری است و تراژدی‌های فراوانی در روزمره‌ی مردم اتفاق می‌افتد. دسیکا در این فیلم وارد دنیای کودکان می‌شود، از زندگی و دوستی کودکان خیابانی می‌گوید و احساسات غمناکی را وارد قصه‌اش می‌کند. در ایتالیای فقیر، قهرمانان اصلی کودکان هستند، کسانی که امید را دوباره در قلب و روان خود حمل می‌کنند.

این فیلم یک نمایش اعتراضی از اوضاع جامعه است، فیلمی که نه در قالب درام تصور می‌شود و نه در الگوی‌های مرسوم دراماتیک جای می‌گیرد. Shoeshine یکی از آن آثار هنری نادر است که با الهام از هجوم تجربیات بشری ساخته شده. فیلمی تکان‌دهنده، ساده و شیرین. اثری که سینمای آمریکا نمی‌تواند، جسارت ساختش را داشته باشد. اورسون ولز، درباره‌ی این فیلم می‌گوید: دسیکا شاهکاری که هیچکس نمی‌توانسته بسازد را ساخته است، کاری که من نمی‌توانم انجام دهم. Shoeshine، اولین فیلم غیرانگلیسی زبان تاریخ سینماست که توانست جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را ببرد.