معرفی فیلم های جشنواره ونیز ۲۰۲۴ | از جوکر ۲ تا ماریا با بازی آنجلینا جولی

هشتادو‌یکمین جشنواره فیلم ونیز (Venice Film Festival) از تاریخ ۲۸ اوت تا ۷ سپتامبر ۲۰۲۴ در شهر ونیز ایتالیا برگزار می‌شود؛ جشنواره فیلم ونیز، قدیمی‌ترین جشنواره فیلم در جهان است و این جشنواره نخستین بار در سال ۱۹۳۲ میلادی برگزار شد و درکنار جشنواره‌هایی چون جشنواره فیلم کن (Cannes Film Festival) و جشنواره فیلم برلین (Berlin Film Festival)، از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین جشنواره‌های سینمایی جهان است. ونیز با شیر طلایی خود معروف بوده و جایزهٔ شیر طلایی در صدر جوایز جشنواره فیلم ونیز قرار دارد و برای اهداء به‌بهترین فیلم در بخش مسابقه اصلی کنار گذاشته شده است؛ شیر طلایی در سال ۱۹۴۹ توسط کمیته سازماندهی این جشنواره معرفی شد و اکنون به‌عنوان یکی از مهم‌ترین و برجسته‌ترین جوایزِ صنعتِ فیلم محسوب می‌شود. همچنین شیر نقره‌ای این جشنواره که به‌بهترین کارگردان اهداء می‌شود و جایزهٔ ویژه هیئت داوران، دیگر جوایز مهم جشنواره فیلم ونیز هستند.

جشنواره فیلم ونیز که با عنوان رسمی جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز شناخته می‌شود، قدیمی‌ترین جشنواره فیلم جهان است که هر سال در شهر ونیز کشور ایتالیا و معمولاً از اواخر اوت تا اوایل سپتامبر برگزار می‌شود و یکی از جنجالی‌ترین جشنواره‌های سینمایی است و این جشنواره فیلم‌هایی از کارگردانانی به‌نام و صاحب سبک چون رومن پولانسکی، لوک بسون و وودی آلن را زمانی به‌نمایش می‌گذاشت که هر کدام از این کارگردانان درگیر پرونده‌های قضایی با اتهامات سنگین بودند و مورد دیگر حول محور تعداد محدود کارگردانان زن در رقابت اصلی جشنواره ونیز بود و این موضوع باعث شعله‌ور شدن بحث‌ها در مورد برابری جنسیتی در صنعت فیلم‌سازی شد و چالش‌ها و پیچیدگی‌های پیش‌روی زنان در هنر/صنعت سینما را برجسته کرد و از این منظر نیز این جشنواره جلوتر از مابقی جشنواره‌ها حرکت کرده است. معمولاً اولین جنجال‌های سینمایی هر سالِ سینمایی، با شروع این جشنواره آغاز می‌شوند و باوجود تمامی جنجال‌ها و سروصداهای اطراف جشنواره فیلم ونیز، این جشنواره همچنان یک پلتفرم مهم برای هنر سینمایی و ارتباط سینمایی با دیگر بخش‌های جامعه ازطریق گفت‌وگو در اشکال مختلف است.

جشنواره در منطقهٔ لیدویِ ونیز، شمال ایتالیا و در نزدیکی خلیج آدریاتیک برگزار می‌شود؛ زیباترین بخش از یکی از زیباترین شهرهای جهان که ترکیب موقعیت تاریخی و سنت غنی، این منطقه از شهر ونیز را به‌مقصدی محبوب برای تهیه‌کنندگان صنعت فیلم و سینما و البته سینماگران و سینمادوستان تبدیل کرده است. از همان ابتدای آغاز به‌کار این جشنواره، هدف آن بر افزایش آگاهی سینمادوستان و ترویج سینمای بین‌الملل در تمامی اشکال آن، چه به‌عنوان هنر در نظر گرفته شود یا سرگرمی و در این دوران بیشتر صنعت، بوده و درکنار این دو مورد، آزادی بیان و گفتگوی صمیمی و راحت میان فیلم‌سازان و مخاطبان را سبب شده است. به‌طورخلاصه، جشنواره فیلم ونیز هنر سینما را گرامی می‌دارد، گفت‌وگو میان سینماگران و سینمادوستان را تقویت کرده و از فیلم‌سازان برجسته از سراسر جهان تقدیر به‌عمل می‌آورد. هیئت داوران بین‌المللی جشنواره Venezia 81 به‌ریاستایزابل هوپر، مشتمل بر حضور افرادی چون جیمز گری، اندرو هیگ و جانگ زئی خواهد بود.

بسیاری از فیلم‌هایی که درابتدا توسط پیترانجلو بوتافوکو، رئیس جشنواره فیلم ونیز و آلبرتو باربرا، مدیر هنری جشنواره معرفی شدند، از آثار مورد انتظار امسال بودند و البته باید بگوییم فهرستِ نهاییِ بخشِ رقابتی با انتخاب‌های غافلگیرکننده‌ای نیز همراه بود. درهرحال، حضور فیلم‌های مورد انتظاری ازجمله ساختهٔ تاد فیلیپس، فیلم Joker: Folie à Deux (جوکر: جنون مشترک) با نقش‌آفرینی واکین فینیکس و لیدی گاگا که از پرمخاطب‌ترین فیلم‌های بخش رقابت اصلی است و آن هم پنج سال پس از اینکه Joker (جوکر) تاد فیلیپس برنده جایزهٔ شیر طلایی ونیز و سپس نامزد ۱۱ جایزهٔ اسکار شد و جایزهٔ بهترین بازیگر مرد را برای واکین فینیکس به‌همراه داشت و در گیشه بیش از ۱ میلیارد دلار فروخت و نشان‌دادن چراغ سبز برای ساخت دنبالهٔ آن از سوی برادران وارنر قابل پیش‌‌بینی بود، قابل حدس بود، اما اینکه این مرتبه نیز بتواند جایزهٔ اصلی ونیز را از آن خود کند، کمی بعید است.

قسمت دوم «جوکر»، ‌تنها بازگشت فیلیپس و فینیکس نیست و با نگاهی به‌مصاحبه‌ها و نظرات برخی منتقدان که فیلم را تماشا کرده‌اند و البته تعاریف فینیکس، بلکه بازگشتی برای لیدی گاگا خواهد بود که از سال ۲۰۱۸ و با نامزدی در اسکار با ایفای نقش در فیلم A Star Is Born (ستاره‌ای متولد شده‌ است) خبری در سینما از وی نبود. حضور تیلدا سوینتن و جولین مور در فیلم The Room Next Door (اتاق همسایه بغلی) پدرو آلمودوار نیز جشنواره امسال ونیز را گرم کرده است؛ اولین فیلم بلند انگلیسی‌زبان کارگردان معروف اسپانیایی پس از اولین فیلم‌های کوتاه او به‌زبان انگلیسی که Strange Way of Life و The Human Voice بودند که این دو فیلم کوتاه به‌ترتیب در جشنواره کن و جشنواره ونیز سال پیش به‌نمایش درآمدند.

لوکا گوادانینو، کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کننده ایتالیایی هم امسال با فیلم Queer (کوئیر) در جشنواره حضور خواهد داشت که این فیلم براساس رمان ویلیام اس. باروز و با بازی دنیل کریگ، درو استارکی، لسلی منویل و جیسون شوارتزمن ساخته شده است. پابلو لارائین اهل شیلی که با فیلم‌های زندگی‌نامه‌‌ای وی را می‌شناسیم، امسال نیز با فیلمی در همین ژانر با عنوان Maria (ماریا) و با حضور آنجلینا جولی در جشنواره حضور خواهد داشت. نیکول کیدمن دیگر نام معروف جشنواره فیلم ونیز امسال است که در فیلم هالینا رین با عنوان Babygirl (بیبی‌گرل) و درکنار دو بازیگر مطرح دیگر، آنتونیو باندراس و ژان رنو ایفای نقش کرده است. همچنین بردی کوربت، کارگردان آمریکایی که پیش‌تر با دو فیلم Childhood of a Leader (کودکی یک رهبر) و Vox Lux (وکس لوکس) در جشنواره‌های پیشین ونیز حضور داشت، امسال نیز اولین پخش جهانی فیلم جدید خود با عنوان The Brutalist (بروتالیست) را در ونیز جشن می‌گیرد.

از هیئت داوران جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ بگوییم که ایزابل هوپر، بازیگر سرشناس فرانسوی، ریاست آن را برعهده دارد. جیمز گری، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس اهل ایالات متحده آمریکا که چهار بار نامزد نخل طلایی کن، دو بار نامزد شیر طلایی و یک بار برنده شیر نقره‌ای از جشنواره فیلم ونیز شده و آخرین ساخته‌اش فیلم فوق‌العاده، اما کمتر دیده‌شده Ad Astra (به‌سوی ستارگان) بود، یکی از داوران اصلی جشنواره فیلم ونیز امسال خواهد بود. اندرو هِیگ، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس انگلیسی، آگنیشکا هولاند، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس لهستانی، کلبر مندونسا فیلیو، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس برزیلی و جانگ زئی، بازیگر فیلم‌های Memoirs Of A Geisha (خاطرات یک گیشا) و Crouching Tiger, Hidden Dragon (ببر خیزان، اژدهای پنهان)، دیگر نام‌های معروفی هستند که داوری فیلم‌های جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ را زیرنظر ایزابل هوپر برعهده دارند. فیلم افتتاحیه جشنواره ونیز ۲۰۲۴، Beetlejuice Beetlejuice (بیتل‌جوس بیتل‌جوس) تیم برتون خواهد بود که در تاریخ ۶ سپتامبر ۲۰۲۴ اکران خواهد شد و مایکل کیتونووینونا رایدر برای نقش‌آفرینی دوباره در این فیلم بازگشته‌اند و تیم برتون همچون قسمت اول، کارگردانی این قسمت را نیز برعهده خواهد داشت و کاترین اوهارا، جنا اورتگا، مونیکا بلوچی و ویلم دفو دیگر بازیگران «بیتل‌جوس بیتل‌جوس» خواهند بود.

جشنواره فیلم ونیز دارای بخش‌های متفاوتی است و بخش‌های اصلی آن مسابقه اصلی، خارج از رقابت (داستانی)، خارج از رقابت (غیرداستانی)، افق‌ها و بخش نمایش‌های ویژه است که در این مطلب به‌معرفی مختصر فیلم‌های بخش اصلی و رقابتی آن خواهیم پرداخت و از ‌آثاری که در بخش‌های دیگر به‌نمایش درمی‌آیند درانتهای مطلب نام خواهیم برد. همراه زومجی باشید.

اتاق همسایه بغلی

کارگردان: پدرو آلمودوار | نویسندگان: پدرو آلمودوار و سیگرید نونز | بازیگران: تیلدا سوینتن، جولین مور، جان تورتورو و آلساندرو نیوولا

محصول کشور اسپانیا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

دو فیلم کوتاه The Human Voice (صدای انسان) و Strange Way of Life (راه عجیب زندگی) پدرو آلمودوار، کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کننده اسپانیایی، نقطهٔ برجستهٔ کارنامهٔ کاری این کارگردانِ خوش‌نام بودند و درواقع رنسانسی در اواخر دوران کاری حرفه‌ای وی محسوب می‌شوند؛ فیلم‌هایی انگلیسی‌زبان که اولین تجربهٔ این کارگردان در ساخت اثری به‌این زبان بین‌المللی بود. حال وی اولین فیلم بلند سینمایی خود به‌زبان انگلیسی را با عنوان The Room Next Door (اتاق همسایه بغلی) ساخته و این فیلم در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ در بخش اصلی حضور دارد. در این فیلم بازیگرانی چون تیلدا سوینتن، جولین مور، جان تورتورو و آلساندرو نیوولا به‌ایفای نقش پرداخته‌اند و اولین نمایش جهانی آن در ونیز ۲۰۲۴ خواهد بود و سپس توسط شرکت Warner Bros. Pictures در تاریخ ۱۸ اکتبر ۲۰۲۴ اکران خواهد شد. گفتنی است پدرو آلمودوار این فیلم را براساس رمان What Are You Go Through، اثر سیگرید نونز ساخته است. دو شهر مادرید و نیویورک، لوکیشن‌های اصلی ساختهٔ جدید پدرو آلمودوار بودند. پدرو آلمودوار فیلم‌سازی مشهور و محبوب است و از معروف‌ترین فیلم‌های او می‌توان به All About My Mother (همه چیز دربارهٔ مادرم)، Talk to Her (با او حرف بزن)، Bad Education (تربیت بد)، Volver (بازگشت)، Broken Embraces (آغوش‌های گسسته)، Pain and Glory (درد و شکوه) و اثر تحسین‌شدهٔ Parallel Mothers (مادران موازی) اشاره کرد.

خلاصه داستان: شخصیت اینگرید (با نقش‌آفرینی جولین مور) و شخصیت مارتا (با نقش‌آفرینی تیلدا سوینتن) در جوانی دوستانی صمیمی بودند و با هم برای یک مجله کار می‌کردند. بااین‌حال، شرایط زندگی آن‌ها را از هم جدا کرد. پس از سال‌ها دوری و بدون ارتباطی، این دو دوست در یک موقعیت پرتنش و درعین‌حال جالب و جذابی با یک‌دیگر ملاقات می‌کنند و دوباره و به‌نوعی چون سابق، متحد و همکار می‌شوند. این فیلم نمایش روابط نه‌چندان جالب و می‌توان گفت تیره‌وتار مادر و دختری و تلاش‌های یک دوست مشترک که آن دوست شخصیت اینگرید است، برای آشتی دادن این مادر و دختر خواهد بود.

میدان جنگ

عنوان اصلی Campo di battaglia

کارگردان: جیانی آملیو | نویسندگان: جیانی آملیو و آلبرتو تاراگلیو | بازیگران: الساندرو بورگی، گابریل مونتسی و فدریکا روزلینی

محصول کشور ایتالیا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

جیانی آملیو، کارگردان و نویسنده متولد ۱۹۴۵ در سن پیترو دی ماگیزانو ایالت کاتانزارو ایتالیا است. این کارگردان از همان دوران جوانی علاقهٔ زیادی به‌سینما و فیلم داشت، اما رشتهٔ تحصیلی وی در دانشگاه، فلسفه بود و سپس به‌عنوان فیلم‌بردار و دستیار کارگردان برای شبکه تلویزیون دولتی و معروف کشور ایتالیا، شبکه RAI، مشغول به‌کار شد. وی از سال ۱۹۸۲ سابقهٔ حضور در جشنواره فیلم ونیز را با فیلم Blow to the Heart دارد که فیلمی درباره موضوع تروریسم ایتالیایی بود. در سال ۱۹۹۱ فیلم Open Doors را ساخت که این فیلم با بازی جیان ماریا ولونته، نامزد بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان در مراسم اسکار شد. یک سال بعد فیلم The Stolen Children را ساخت که این فیلم برنده جایزهٔ ویژهٔ هیئت داوران جشنواره فیلم کن ۱۹۹۲ شد. جیانی آملیو، شاید نامی چندان شناخته‌شده در سینمای جهان نباشد، اما یکی از کارگردانان به‌نام و قدیمی سینمای ایتالیا است که تجربهٔ زیادی در فیلم‌سازی دارد و البته همان‌طور که به‌برخی آثار وی اشاره کردیم، جوایز معتبر هم کم در کارنامهٔ کاری خود ندارد و حال باید دید در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ و در کشور خود با ساختهٔ جدیدش چه خواهد کرد.

خلاصه داستان: این فیلم در طول جنگ جهانی اول اتفاق می‌افتد و داستان دو دوست دوران کودکی به‌نام‌های استفانو و جورجیو را روایت می‌کند که در زمان بزرگسالی به‌عنوان افسر پزشکی در یک بیمارستان نظامی با یک‌دیگر همکار شده‌اند. پیوند این دو دوست قدیمی نه‌تنها با عشق مشترک آن‌ها به‌یک زن، بلکه با دیدگاه‌های در طول زمان تغییرکرده و مخالف در مورد وظیفه آن‌ها به‌عنوان پزشک آزمایش می‌شود. یکی از آن‌ها مخفیانه وضعیت سربازان بدحال و مجروح را بدتر می‌کند تا از بازگشت سربازان به‌خط مقدم جنگ و مرگ حتمی آن‌ها جلوگیری کند و دیگری، نظری دیگر دارد. ساختهٔ جیانی آملیو، کاوشی در وظیفه‌شناسی، دوستی و معضلات و تصمیمات سخت و نامشخصْ درست یا نادرست از منظر اخلاقی است و این تِم به‌این درامِ تاریخی، عمق بخشیده است.

فرزندانشان پس از آن‌ها

عنوان اصلی Leurs Enfants Après Eux

کارگردانان: لودویک و زوران بوکرما | نویسندگان: لودویک و زوران بوکرما و نیکلاس ماتیو | بازیگران: پل کرچر، ژیل للوچ و لودیوین ساگنیر

محصول کشور فرانسه | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

لودویک و زوران بوکرما، برادران دوقلوی فرانسوی هستند و متولد ۵ ژوئن ۱۹۹۲ در مارماند فرانسه که تجربهٔ همکاری مشترک به‌عنوان کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس در ساخت آثار خود را دارند و این دو برادر تأثیر بسزایی در سینمای معاصر فرانسه گذاشتند. دوقلوهای بوکرما در مدرسهٔ سینمایی شهر خود که توسط لوک بسون، کارگردان به‌نام فرانسوی، تأسیس شده بود درس سینما خواندند. لودویک و زوران بوکرما با همکاری یک‌دیگر چندین فیلم کوتاه ساختند که معروف‌ترین ساخته‌های کوتاه آن‌ها، دو اثر Perrault, La Fontaine, Mon Cul و Ich bin eine Tata هستند. در سال ۲۰۲۲، لودویک و زوران خود را برای ساخت اقتباسی سینمایی از رمان نیکلاس ماتیو با عنوان And Their Children After Them (فرزندانشان پس از آن‌ها) آماده کردند و فیلم‌برداری این پروژه در تابستان ۲۰۲۳ آغاز شد و بازیگرانی مانند پل کرچر، ژیل للوچ، سید العلمی و لودیوین ساگنیر در آن حضور دارند و به‌ایفای نقش پرداخته‌اند. برادران بوکرما بسیار تحت تأثیر رمان‌های استیون کینگ و حتی تک‌ساختهٔ سینمایی این نویسندهٔ مشهور بودند و همچنین ساخته‌های کارگردانان مشهوری چون مارتین اسکورسیزی، پل توماس اندرسون و استیون اسپیلبرگ بسیار بر ساخته‌های آن‌ها تأثیرگذار بوده است. این دو برادر امسال با فیلم Leurs Enfants Après Eux (عنوان اصلی و فرانسوی فیلم) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارند. رئالیسم اجتماعی، انزوا و اجتماع، جوانی و پای به‌میان سالگی و مسائل زیست محیطی و اجتماعی از مضامین اصلی ساخته‌های این دو برادر هستند و با ژانرآمیزی، این مضامین را در قالب روایت‌های سرگرم‌کننده با بازتاب‌های اجتماعی و فرهنگی عمیق‌تر به‌تصویر می‌کشند.

خلاصه داستان: رمان نیکلاس ماتیو فرانسوی در ۲۲ اوت ۲۰۱۸ منتشر شد و داستان این رمان در دهه ۱۹۹۰ و در مناطق حاشیه‌نشین شرق فرانسه روایت می‌شود و بر زندگی نوجوانانی تمرکز دارد که در منطقه‌ای متأثر از صنعت‌زدایی بزرگ می‌شوند. داستان زندگی چند نوجوان در چهار تابستان است و مبارزات، رؤیاها و چالش‌های اجتماعی-اقتصادی که این نوجوانان با آن‌ها مواجه هستند در فیلم به‌تصویر کشیده می‌شود. از سوی دیگر این رمان تصویری واضح از تأثیر انحطاط صنعتی بر نسل جوان را ترسیم می‌کند و به‌بررسی مضامینی چون هویت، تحرک اجتماعی و جستجوی معنا در دنیایی در حال تغییر می‌پردازد. یکی از شخصیت‌های اصلی فیلم، شخصیت آنتونی، پسر ۱۴ ساله‌ای است که به‌همراه پسر عمویش یک قایق (کانو) می‌دزدند تا آن سوی دریاچه را کشف کنند و این ماجراجویی آغاز سفر او و پسرعمویش در دوران نوجوانی است و تجربهٔ عاشقانه‌های کوتاه‌ درکنار واقعیت‌های خشن زندگی.

بروتالیست

کارگردان: بردی کوربت | نویسندگان: بردی کوربت و مونا فستولد | بازیگران: آدرین برودی، فلیسیتی جونز، جاناتان هاید و گای پیرس

محصول کشورهای ایالات متحده آمریکا، انگلستان و مجارستان | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

بردی کوربت، بازیگر، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس آمریکایی متولد ۱۷ اوت ۱۹۸۸ در اسکاتسدیلِ آریزونا است. او فعالیت بازیگری خود را در سنین جوانی و با حضور در برنامه‌های تلویزیونی مانند The King of Queens و 24 آغاز کرد. کوربت همچنین به‌خاطر بازی در فیلم‌هایی چون Thirteen، فیلم Mysterious Skin، فیلم Thunderbirds و فیلم Funny Games شناخته می‌شود. کوربت اولین کارگردانی خود را با ساخت The Childhood of a Leader (کودکی یک رهبر) در سال ۲۰۱۵ انجام داد که این فیلم برنده جایزهٔ بهترین فیلم اول یک کارگردان و بهترین کارگردانی در هفتاد‌ودومین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز شد و می‌بینیم که کوربت با فضای جشنواره فیلم ونیز به‌خوبی آشنایی دارد و حال با تجربهٔ بیشتر پا به‌این جشنواره گذاشته است. او در سال ۲۰۱۸ نیز با فیلم Vox Lux (وکس لوکس) با بازی ناتالی پورتمن و جود لا در ونیز حضور داشت. جدیدترین فیلم این کارگردان، فیلم The Brutalist (بروتالیست) است؛ فیلمی جاه‌طلبانه که در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ به‌نمایش درخواهد آمد.کوربت علاوه‌بر کارهای سینمایی، موزیک ویدئو کارگردانی کرده و در پروژه‌های مستقل سینمایی مختلفی شرکت داشته است. آثار کوربت اغلب مضامین پیچیده را بررسی می‌کند و دیدگاه منحصربه‌فرد او را به‌عنوان یک فیلم‌سازْ با تجربهٔ بازیگری به‌نمایش می‌گذارد. تغییر جایگاه وی از بازیگری به‌کارگردانی، متأثر از تجربیات کار با کارگردانان مشهور بوده و ریشه در اشتیاق او به‌کاوش در موضوعات تاریخی و روان‌شناختی دارد.کوربت از فیلم‌سازانی چون استنلی کوبریک و اینگمار برگمن نام برده که آثارشان تأثیر قابل توجهی بر بینش خلاقانه‌اش داشته‌اند.

خلاصه داستان: فیلم The Brutalist، یک فیلم درام به‌کارگردانی بردی کوربت است که وی فیلم‌نامهٔ آن را به‌کمک شریک زندگی‌اش، مونا فستولد، نوشته است. در این فیلم بازیگرانی چون آدرین برودی، فلیسیتی جونز، جو آلوین، آلساندرو نیوولا، جاناتان هاید و گای پیرس به‌ایفای نقش پرداخته‌اند و فیلم پربازیگری محسوب می‌شود. داستان فیلم، حدود ۳۰ سال از زندگی لازلو توث، معمار یهودیِ مجارستانی‌تبار که از فاجعهٔ هولوکاست جان سالم به‌در برده است را روایت می‌کند. پس از جنگ جهانی دوم، لازلو و همسرش ارزسبت، به‌‌ایالات متحده آمریکا مهاجرت کردند تا «رؤیای آمریکایی» را دنبال کنند. لازلو که درابتدا با فقر دست‌وپنجه نرم می‌کرد و خواری در مقابل هر کسی بخشی از زندگی‌اش بود، با عقد قرارداد با مشتری مرموز و ثروتمندی به‌نام هریسون لی ون بورن، زندگی‌اش زیرورو می‌شود. این نکته را بگوییم که فیلم «بروتالیست» براساس داستانی واقعی نیست و یک روایت تخیلی است که توسط بردی کوربت و مونا فستولد خلق شده است. بااین‌حال، این فیلم از وقایع تاریخی و تجربیات بسیاری از مهاجران و بازماندگان هولوکاست که پس از جنگ جهانی دوم به‌دنبال زندگی جدیدی در ایالات متحده بودند، الهام گرفته است.

پسر آرام

کارگردانان: دِلفین و موریل کولن | نویسندگان: دِلفین و موریل کولن و لوران پتیتمانگین | بازیگران: وینسنت لیندون و بنجامین وویسین

محصول کشور فرانسه | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

دِلفین و موریل کولن، خواهران فرانسوی هستند که امسال با فیلم The Quiet Son (پسر آرام) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارند؛ دو خواهر و کارگردانی با نگاهی پویا که به‌خاطر فیلم‌های تأمل‌برانگیزشان شهرت دارند. موریل کولین کار خود را به‌عنوان فیلم‌بردار و دستیار دوربین در دهه ۱۹۹۰ آغاز کرد. او از مدرسه معتبر لویی لومیر فارغ‌التحصیل شد و روی فیلم‌های مستند مختلف کار کرده است. دلفین کولین نیز جدای از کارگردانی، رمان‌نویس بوده و آثار متعددی منتشر کرده است. این دو خواهر در سال ۱۹۹۷ با فیلم کوتاه Il faut imagjiner Sisyphe heureux شروع به‌همکاری با یک‌دیگر در زمینهٔ فیلم‌سازی کردند. از آثار قابل‌توجه آن‌ها می‌توان به‌فیلم کمدی و درام 17 Girls اشاره کرد که براساس داستان واقعی گروهی از دختران نوجوان آمریکایی بود که همزمان تصمیم گرفتند باردار شوند و این فیلم برای اولین مرتبه در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۱ به‌نمایش درآمد. این دو در سال ۲۰۱۶ فیلم درام و جنگی The Stopover را ساختند که این فیلم حول محور سربازان زن در زمان مرخصی رفع فشار پس از خدمت در افغانستان بود و در جشنواره کن ۲۰۱۶ و در بخش نوعی نگاه این جشنواره به‌نمایش درآمد و برنده جایزهٔ بهترین فیلم‌نامه شد. دِلفین و موریل کولن روی موضوعات حساسِ اجتماعی دست می‌گذارند و انتظار از فیلم جدید آن‌‌ها نیز همین است و احتمالاً یکی از آثار جنجالی ونیزِ همیشه جنجالی به‌نام این دو خواهر ثبت شود. تِم فیلم‌های کولن‌ها را با نگاه ریزبینی که به‌مسائل اجتماعی پیچیده دارند و اغلب بر موضوعاتی چون خشونت، افراط‌گرایی سیاسی و مبارزات زنان در زمینه‌های مختلف تمرکز دارند، می‌شناسند و همچنین طنین عاطفی عمیق و تعهد به‌کاوش در موضوعات پیچیده و پرداخت به‌جزئیات و حساسیت در ساخت، هنر آن‌ها است؛ به‌نظر «پسر آرام» چکیده‌ای از این ویژگی‌ها باشد.

خلاصه داستان: در فیلم «پسر آرام»، وینسنت لیندون و بنجامین وویسین نقش پدر و پسری را ایفا می‌کنند که ایدئولوژی‌های سیاسی آن‌‌ها را از هم جدا کرده است. داستان حول محور شخصیت پیر، پدری فداکار در ۵۰ سالگی است که دو پسرش را به‌تنهایی بزرگ می‌کند. هنگامی که پسر کوچکترش، لوئیس، خانه را ترک می‌کند تا در دانشگاه سوربن در پاریس ادامه تحصیل دهد، پسر بزرگتر، فوس، گوشه‌گیرتر شده و درگیر گروه‌های افراطی، در اینجا راست افراطی، می‌شود و با این تصمیم وی، پیوندهای خانوادگی قرار است محکی سنگین بخورند. فیلم The Quiet Son به‌تنش‌های سیاسی در فرانسه معاصر می‌پردازد، به‌ویژه با تمرکز بر ظهور راست افراطی. گویا کولن‌ها قرار است در این فیلم شکاف ایدئولوژیک بین نسل‌ها را به‌تصویر بکشند و پدر، شخصیت پیر، نماینده ارزش‌های سنتی با موضع سیاسی معتدل‌ است، در‌حالی‌که پسر بزرگ‌ترش، فوس، به‌طور فزاینده‌ای درگیر ایدئولوژی‌های رادیکال راست‌گرایانه.

سرخابی

عنوان اصلی Vermiglio

کارگردان: مائورا دلپرو | نویسنده: مائورا دلپرو | بازیگران: توماسو راگنو، روبرتا روولی و مارتینا اسکرینزی

محصول کشورهای ایتالیا، فرانسه و بلژیک | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

مائورا دلپرو، کارگردان و نویسنده متولد ۳ اکتبر ۱۹۷۵ در بولزانو ایتالیا است. او بیشتر با ساخت فیلم درام Maternal (مادرانه)، محصول ۲۰۱۹ شناخته شده است. دلپرو در دانشگاه بولونیا ادبیات خواند و مدتی را در دانشگاه سوربن گذراند و سپس در مرکز آموزش حرفه‌ای SICA در بوئنوس آیرس آرژانتین به‌تحصیل در رشته فیلم پرداخت. دوران حرفه‌ای وی با ساخت مستندهایی از جمله Teachers و Nadia and Sveta آغاز شد که هر دوی این مستندها در جشنواره فیلم تورینو (Torino Film Festival) به‌نمایش درآمدند و Nadia and Sveta نامزد دریافت جایزهٔ بهترین فیلم مستند در پنجاه‌وهشتمین جایزهٔ دیوید دی دوناتلو(David di Donatello Awards) شد. اولین فیلم بلند سینمایی دلپرو، فیلم Maternal بود که در هفتادودومین جشنواره فیلم لوکارنو (Locarno Film Festival) به‌نمایش درآمد و بسیار هم مورد تقدیر و تحسین منتقدان قرار گرفت و البته جایزهٔ هیئت داوران این جشنواره معتبر سینمایی را از آن خود کرد. این فیلم ماحصل تجربیات مائورا دلپرو به‌عنوان معلم در کشور آرژانتین بود و در کنار آن نمایشی از خانه‌هایی برای مادران نوجوان که اغلب توسط راهبه‌ها اداره می‌شوند. مائورا دلپرو امسال با فیلم Vermilion (سرخابی) که عنوان آن به‌‌زبان ایتالیایی Vermiglio است، در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد. وی امسال به‌عنوان نمایندهٔ کشور خود در جشنواره حضور دارد و فیلم وی هم با زبان ایتالیایی پخش می‌شود و باید دید شانسی برای دریافت شیر طلایی ونیز دارد یا خیر. باتوجه‌به‌ساختهٔ اول این کارگردان و درخشش در جشنواره فیلم لوکارنو، نمی‌توان هیچ شانسی برای ساختهٔ جدیدش قائل نشد و شاید از فیلم‌های غافلگیرکنندهٔ جشنواره ونیز باشد.

خلاصه داستان: فیلم درام Vermiglio به‌تهیه‌کنندگی مشترک کشورهای ایتالیا، فرانسه و بلژیک ساخته شده است. داستان این فیلم در ایتالیا و در اواخر جنگ جهانی دوم روایت می‌شود و سرگذشت سه خواهر در یک دهکدهٔ کوهستانی کوچک را به‌تصویر می‌کشد که تغییرات رفتاری این سه خواهر پس از ورود یک سرباز به‌دهکده موضوعی است که مائورا دلپرو روی آن دست گذاشته است. درواقع زندگی آن‌ها با آمدن یک سرباز دستخوش دگرگونی عجیب و قابل توجهی می‌شود و همین موضوع تغییرات و چالش‌های غیرمنتظره‌ای را به‌همراه دارد. این فیلم به‌بررسی موضوعاتی چون خانواده، انعطاف‌پذیری رفتاری و تأثیر جنگ بر زندگی شخصی افراد می‌پردازد.

نامه‌های سیسیلی

عنوان اصلی Iddu

کارگردانان: فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا | نویسندگان: فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا | بازیگران: الیو آلمانو و تونی سرویلو

محصول کشورهای ایتالیا و فرانسه | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

فابیو گراسادونیا، متولد ۸ ژوئن ۱۹۶۸ در پالرمویِ ایتالیا است و وی کار خود را به‌عنوان فیلم‌نامه‌نویس آغاز کرد و بعداً به‌کارگردانی روی آورد و ادبیات و سینما خوانده است. آنتونیو پیاتزا، متولد ۲۴ فوریه ۱۹۷۰ در میلانِ ایتالیا است و وی قبل از اینکه وارد عرصه کارگردانی شود، همچون همکارش، به‌عنوان فیلم‌نامه‌نویس شروع به‌کار کرده بود. آنتونیو پیاتزا در تورین تحصیل کرده و آشنایی وی با فابیو گراسادونیا به‌همین شهر برمی‌گردد. این دو با ساخت فیلم کوتاه Rita در سال ۲۰۰۹، تجربهٔ اولین همکاری مشترک خود را به‌دست آوردند و این فیلم کوتاه جوایز متعددی در جشنواره‌های مختلف دریافت کرد. سپس در سال ۲۰۱۳ اولین فیلم بلند سینمایی خود را با عنوان Salvo ساختند و این فیلم برای اولین مرتبه در جشنواره فیلم کن به‌نمایش درآمد و جایزهٔ بزرگ هفته منتقدان را از آن خود کرد. در سال ۲۰۱۷ فیلم Sicilian Ghost Story را ساختند و این فیلم بخش هفته منتقدان را در جشنواره کن افتتاح کرد و جالب آنکه مورد تشویق ده دقیقه‌ای قرار گرفت. این فیلم براساس داستانی واقعی ساخته شده و برنده جایزهٔ دیوید دی دوناتلو در بخش بهترین فیلم‌نامه اقتباسی شده است. آخرین همکاری مشترک فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا، فیلم Sicilian Letters است که در بخش اصلی جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ با بیست فیلم دیگر رقابت خواهد کرد.

خلاصه داستان: فیلم Sicilian Letters، فیلمی درام و جنایی به‌کارگردانی فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا است و در این فیلم الیو آلمانو در نقش رئیس بدنام مافیای سیسیلی، ماتئو مسینا دنارو، و تونی سرویلو معروف و محبوب در نقش کاتلو، عامل سرویس مخفی ایتالیا، ایفای نقش می‌کنند. داستان در اوایل دهه ۲۰۰۰ اتفاق می‌افتد و حول محور شخصیت کاتلویِ سیاستمدار بوده ​​که به‌دنبال احیای حرفه خود با کمک به‌سرویس مخفی ایتالیا است تا آخرین رئیس شناخته‌شده کوزا نوسترا (مافیای سیسیل، که به‌عنوان کوزا نوسترا در بین اعضای آن شناخته می‌شود و اتحادیهٔ جنایت‌های سازمان‌یافته و سازمانی جنایی است که در قرن ۱۹ در سیسیل ایجاد شد)، ماتئو مسینا دنارو را ردیابی و دستگیر کند. این دو شخصیت شروع به‌مکاتبه ازطریق نامه‌نگاری می‌کنند و بازی پرتنش موش و گربه‌ای را به‌وجود می‌آورند. این فیلم در لوکیشن‌های مختلفی در سیسیل فیلم‌برداری شده است و مراحل فیلم‌برداری آن در سال ۲۰۱۳ تمام شد. درابتدا قرار بود فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا، فیلم را براساس رمان «نامه‌هایی به کاتلو» سالواتوره موگنو که دربارهٔ شخصیت ماتئو مسینا دنارو که به‌وی لقب «آخرین پدرخوانده» را داده‌اند بسازند که کلیت داستان فیلم جدید نیز همین است، اما می‌دانیم از روی این رمان فیلم را نساخته‌اند.

کوئیر

کارگردان: لوکا گوادانینو | نویسندگان: ویلیام اس. باروز و جاستین کوریتزکس | بازیگران: دنیل کریگ، درو استارکی و لسلی منویل

محصول کشورهای ایتالیا و ایالات متحده آمریکا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

لوکا گوادانینو، کارگردان، تهیه‌کننده و فیلم‌نامه‌نویس سرشناس ایتالیایی است که به‌خاطر فیلم‌های با داستان‌های پیچیده‌ٔ احساسی و و البته بصری‌اش شناخته می‌شود. لوکا گوادانینو در ۱۰ اوت ۱۹۷۱ در پالرمویِ ایتالیا به‌دنیا آمد؛ وی بخشی از دوران کودکی خود را در کشور اتیوپی گذراند و سپس به‌دلیل جنگ داخلی اتیوپی، به‌زادگاهش ایتالیا بازگشت. گوادانینو کار خود را با ساخت فیلم‌های کوتاه و مستند آغاز کرد و اولین فیلم بلند سینمایی خود را با عنوان The Protagonists در سال ۱۹۹۹ ساخت که شروع همکاری او با بازیگران بزرگ بود و در آن فیلم تیلدا سوینتن حضور داشت. سپس سه‌گانهٔ موضوعی «تمایل» خود را ساخت که فیلم ابتدایی I Am Love (من عشق هستم) بود و در سال ۲۰۰۹ روی پرده رفت، فیلم دوم A Bigger Splash (شیرجه) بود و در سال ۲۰۱۵ اکران شد و سومین و آخرین فیلم این سه‌گانهٔ عاشقانه، فیلم Call Me by Your Name (مرا با نامت صدا کن) بود که فیلم پرسروصدایی از کار درآمد و درواقع شهرت لوکا گوادانینو با ساخت همین فیلم در سال ۲۰۱۷ رقم خورد و این فیلم در مراسم اسکار نامزد دریافت چهار جایزهْ شامل بهترین فیلم و بهترین بازیگر مرد برای تیموتی شالامی جوان شد و درنهایت در آن مراسم جایزهٔ بهترین فیلم‌نامهٔ اقتباسی را کسب کرد. در سال ۲۰۱۸ نسخهٔ ریمیک فیلم Suspiria (سوسپیریا) را کارگردانی کرد که این فیلم با همین عنوان و به‌کارگردانی داریو آرجنتو در سال ۱۹۷۷ ساخته شد و ریمیک نسبتاً خوبی بود و از بازیگران آن می‌توان به داکوتا جانسون، کلویی گریس مورتس، میا گاث و تیلدا سوینتن اشاره کرد. آخرین ساختهٔ لوکا گوادانینو Challengers (چلنجرز) بود که در آن بازیگرانی چون زندایا، جاش اوکانر و مایک فیست نقش‌آفرینی کردند. حال این کارگردان امسال با فیلم Queer (کوییر) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد و انتظار می‌رود در کشور زادگاه خود مورد توجه بیش‌تری قرار بگیرد و باتوجه‌ به‌کارنامهٔ این کارگردان، انتظاراتِ حداقل طرفدارانش از وی کم نخواهد بود. ویژگی‌های یکسان فیلم‌های گوادانینو، عمق احساسی، اروتیسم و ​​زیبایی‌شناسی بصری است و او اغلب مضامینی چون میل، هویت و ارتباطات انسانی را بررسی می‌کند و فیلم Queer نیز خالی از این مضامین نیست.

خلاصه داستان: درام عاشقانه و تاریخی «کوییر» به‌کارگردانی لوکا گوادانینو، براساس رمانی از ویلیام اس. باروز ساخته شده که این رمان بین سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۳ نوشته شد، اما در سال ۱۹۸۵ منتشر شده است. داستان فیلم در مکزیکو سیتی دهه ۱۹۴۰ می‌گذرد و در مورد شخصیتی به‌نام لی است و به‌نظر این اثر نیز همچون تمامی آثار این کارگردان، بر امیال و احساسات انسانی و نمایش آن از بُعدی متفاوت تأکید خواهد داشت و شباهت‌هایی با فیلم Call Me by Your Name دارد. سنگ‌بنایِ رمان ویلیام اس. باروز نیز خواست و احساس است و «کوییر» که اثری نیمه اتوبیوگرافیک به‌حساب می‌آید، منعکس‌کنندهٔ تجربیات و احساسات شخصِ ویلیام اس. باروز در دوره‌ای پرفرازونشیب در زندگی‌اش است. گفتنی رمان Queer ویلیام اس. باروز، اغلب به‌عنوان بخشی اضافه‌شده به‌رمان Junkie این نویسنده در نظر گرفته می‌شود که پیش از آن منتشر شد و روایتی از مبارزات باروز با اعتیاد و روابط پیچیدهٔ عاشقانهٔ او بود.

عشق

عنوان اصلی Kjærlighet

کارگردان: داگ یوهان هاوگرود | نویسنده: داگ یوهان هاوگرود | بازیگران: آندریا براین هوویگ و تایو سیتادلا یاکوبسن

محصول کشور نروژ | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

داگ یوهان هاوگرود، رمان‌نویس، فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان نروژی است که در ۳۰ دسامبر ۱۹۶۴ به‌دنیا آمد و این هنرمند سهم قابل توجهی در ادبیات و سینمای نروژ داشته است. آثار هاوگرود چه به‌عنوان نویسنده چه به‌عنوان کارگردان، اغلب مضامینی چون روابط انسانی، هنجارهای اجتماعی و پیچیدگی‌های عاطفی را زیر ذره‌بین می‌برد. وی نویسندهٔ معروفی در نروژ است و بسیاری وی را با رمان‌هایش می‌شناسند تا فیلم‌هایی که کارگردانی کرده است، با‌این‌حال، فیلم‌های داگ یوهان هاوگرود را نیز با بازی‌های قوی تیم بازیگران، روایت‌های قابل تأمل و درک عمیق احساسات انسانی می‌شناسند. هاوگرود اغلب با گروه ثابتی از بازیگران کار می‌کند و پای ثابت آثار وی، آندریا براین هوویگ، بازیگر و خوانندهٔ نروژی است و همین امر به‌این کارگردان اجازه می‌دهد اجراهای غنی و همزمان ظریف را در توازنی زیبا به‌تصویر بکشد. رویکرد مشارکتی او در فیلم‌سازی که دست ‌بازیگران را در توسعهٔ بیشتر شخصیت‌ها باز می‌گذارد و فیلم‌نامه را مدام به‌روز می‌کند، آثاری متفاوت و باورپذیری به‌وجود می‌آورد. این کارگردان و درواقع نویسندهٔ معروف نروژی که بسیار آزاداندیش است، امسال با فیلم Love (عشق) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد. عنوان اصلی فیلم Kjærlighet است و دومین فیلم از سه‌گانه‌ای که در دست ساخت دارد و ساخت این سه‌گانه ریشه در تمایل او به‌بررسی موضوعات پیچیده جنسی، عشق و هویت از دیدگاه‌های مختلف دارد. گفتنی است او بسیار تحت تأثیر سه‌گانهٔ معروفِ «سه رنگ» اثر کریستوف کیشلوفسکی، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس صاحب سبک و مؤلف لهستانی قرار گرفت و هدفش ساخت سه فیلم بود که اگرچه در روایت‌ها و سبک‌هایشان متمایز هستند، اما ازطریق کاوش موضوعی‌ به‌یک‌دیگر مرتبط می‌شوند.

خلاصه داستان: داستان حول محور شخصیت ماریان، یک پزشک با دیدگاه واقع‌گرایانه، و شخصیت تور، یک پرستار دلسوز می‌چرخد ​​که هر دو از روابط متعارف اجتماعی اجتناب می‌کنند. داستان به‌نحوی پیش می‌رود که شخصیت ماریان در یک کشتی تفریحی با شخصیت تور روبه‌رو می‌شود. تور اغلب شب‌هایش را در آن‌جا سپری می‌کند و علاقمند به‌‌برقراری ارتباط با مردان دارد و تجربیات خود از این ارتباطات خودجوش و صمیمانه و در پی آن مکالمات زیاد و عمیق با اشخاص متفاوت را به‌اشتراک می‌گذارد. ماریان که شیفته دیدگاه او شده، شروع به‌زیر سؤال بردن هنجارهای اجتماعی می‌کند و این وسوسه در سرش می‌افتد که آیا چنین صمیمیت و ارتباطات گاه به‌گاهی می‌تواند گزینه‌ای برای او هم باشد یا خیر. در این فیلم نیز داگ یوهان هاوگرود دست روی ‌موضوعاتی چون عشق، صمیمیت و انتظارات اجتماعی می‌گذارد و به‌نظر در تلاش برای نمایش کاوشِ ظریفی از روابط انسانی است. آندریا براین هوویگ بار دیگر با این کارگردان نروژی همکاری داشته و نقش شخصیت اصلی ماریان را ایفا می‌کند.

آوریل

کارگردان: دئا کولومبگاشویلی | نویسنده: دئا کولومبگاشویلی | بازیگران: ایا سوخیتاشویلی، کاخا کینتسوراشویلی و مراب نینیدزه

محصول کشورهای مجارستان، ایتالیا و فرانسه | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

دئا کولومبگاشویلی، کارگردان و نویسنده گرجستانی است که فیلم‌های قابل تأملی ساخته و اغلب دست روی موضوعات حساس اجتماعی می‌گذارد و با همین ویژگی‌ها معروف است. او که در اوریولِ روسیه به‌دنیا آمده و در لاگودخیِ گرجستان بزرگ شده، دارای پیشینهٔ فرهنگی متنوعی بوده که عمیقاً بر کار او تأثیر گذاشته است. کولومبگاشویلی در رشته رسانه مدرک کارشناسی خود را گرفت و سپس مدرک کارشناسی ارشد هنرهای زیبا را در رشته کارگردانی فیلم از دانشکده معتبر هنر دانشگاه کلمبیا دریافت کرد. اولین فیلم کوتاه او، Invisible Spaces بود که در سال ۲۰۱۴ آن را ساخت و این فیلم کوتاه نامزد دریافت نخل طلا در جشنواره فیلم کن شد و اولین فیلم از کشور گرجستان (استقلال‌یافته از جماهیر شوروی) است که در بخشی اصلی از جشنواره‌ای معتبر و جهانی حضور یافت. او ساخت فیلم کوتاه را با ساخت فیلم کوتاه دیگری به‌نام Lethe در سال ۲۰۱۶ دنبال کرد که آن فیلم نیز در جشنواره کن به‌نمایش درآمد. دئا کولومبگاشویلی با فیلم April (آوریل) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد و در این فیلم بر زندگی یک متخصص زنان و زایمان گرجی تمرکز دارد که سقط‌ جنین‌های غیرقانونی انجام می‌دهد. اولین فیلم بلند کولومبگاشویلی، فیلم Beginning (شروع) محصول سال ۲۰۲۰ بود که مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و جوایز متعددی از جمله جایزهٔ FIPRESCI در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو (Toronto International Film) را به‌دست آورد. این فیلم به‌بررسی مضامین افراط‌گرایی مذهبی و ترومای شخصی می‌پردازد و توانایی این کارگردان را در برخورد با موضوعات پیچیده و حساسِ اجتماعی نشان داد.

خلاصه داستان: داستان پیرامون شخصیت نینا، یک متخصص زنان و زایمان در روستاهای گرجستان است؛ نینا به‌بیمارانی که باوجود ممنوعیت‌های قانونی به‌دنبال سقط جنین هستند، کمک می‌کند. هنگامی که او به‌سهل‌انگاری در پی مرگ یک نوزاد تازه متولد‌شده متهم می‌شود، زندگی و اخلاق حرفه‌ای نینا تحت نظارت شدید مقامات بالادستی و امنیتی قرار می‌گیرد. این فیلم دئا کولومبگاشویلی، به‌نظر بار دیگر بر نگاه ریزبین این کارگردان زن گرجستانی بر تحقیقات و نمایش موضوعات اجتماعی از منظری جدید و مطابق با دنیای مدرن تأکید دارد. مشخصه آثار کولومبگاشویلی، کاوش عمیق او در مسائل اجتماعی و اخلاقی است که اغلب منعکس‌کننده مبارزات و همزمان انعطاف‌پذیری زنان در جامعه گرجستان کنونی است. فیلم‌های او به‌دلیل داستان‌سرایی قدرتمند و سبک بصری فوق‌العاده‌ شناخته می‌شوند و این کارگردان با سبک کاری خود و تکنیک کاری خود، به‌صدای قابل توجهی در سینمای معاصر تبدیل شده است. کولومبگاشویلی در صحبت‌هایی اعلام کرده بود که در مورد چالش‌هایی که زنان در روستاهای گرجستان با آن روبه‌رو هستند، به‌ویژه مبارزاتی که مربوط‌به‌حقوق باروری و فشارهای قانونی و اجتماعی است، روشن‌گری خواهد کرد و هدفش برانگیختن تفکر و بحث در میان مخاطبان جهانی است.

دی اوردر

کارگردان: جاستین کرزل | نویسندگان: جاستین کرزل، کوین فلین و گری گرهارت | بازیگران: جود لا و نیکلاس هولت

محصول کشور ایالات متحده آمریکا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

جاستین کرزل، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس استرالیایی است که با داستان‌سرایی جسورانه و اغلب پرتنشش شهرت دارد. جاستین کرزل، متولد ۳ اوت ۱۹۷۴ در گاولرِ استرالیای جنوبی بوده و پدرش اهل لهستان و مادرش اهل مالت است. برادر کوچکتر جاستین، جد کرزل، نوازنده و آهنگساز است که اغلب با او در فیلم‌هایش همکاری می‌کند. اولین فیلم بلند سینمایی این کارگردان، فیلم Snowtown (اسنوتون)، محصول سال ۲۰۱۱ و براساس داستان واقعی «قتل‌های اسنوتون» ساخته شده و به‌دلیل نمایش صریح و بی‌پرده از وقایع اتفاق‌افتاده در آدلایدِ استرالیا، مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و جوایز متعددی به‌دست آورد. جاستین کرزل در سال ۲۰۱۵ به‌سراغ اقتباسی شکسپیری می‌رود و فیلم Macbeth را با بازی مایکل فاسبندر و ماریون کوتیار کارگردانی می‌کند و این فیلم با استقبال خوبی روبه‌رو شد و نامزد دریافت نخل طلا جشنواره کن نیز شد. بعد از این دو فیلم موفق، پروژه بلاک‌باستری و جاه‌طلبانهٔ Assassin’s Creed را در سال ۲۰۱۶ برعهده گرفت که اقتباسی سینمایی از مجموعه بازی‌های ویدئویی محبوب شرکت یوبیسافت بود و بار دیگر با بازی فاسبندر که شکست سنگین دوران کاری این کارگردان شد و دیگر نتوانست فیلم باکیفیت و در استاندارد فیلم‌های ابتدایی خود بسازد. وی امسال با فیلم The Order (دی اوردر) که یک تریلر جنایی براساس فعالیت‌های یک گروه برتری‌طلب سفیدپوست در دهه ۱۹۸۰ است به‌جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ آمده و جود لا و نیکلاس هولت بازیگران اصلی این فیلم هستند. فیلم‌نامه «دی اوردر» را زک بایلین براساس کتاب غیرداستانی «برادری خاموش»، اثر کوین فلین و گری گرهارت در سال ۱۹۸۹، نوشته است.

خلاصه داستان: داستان در سال ۱۹۸۳ روایت می‌شود و در مورد یک مأمور FBI ساکن آیداهو با بازی جود لا است که متوجه الگویی از مجموعه‌ای از سرقت‌های بانکی، عملیات جعل اسناد و سرقت خودروهای زرهی می‌شود که جوامع را در سراسر شمال غربی اقیانوس آرام به‌وحشت می‌اندازد. او مشکوک است که این جنایات کار واحدهای جرایم سازمان‌یافته سنتی نیست، بلکه یک گروه رادیکال به‌رهبری شخصیت رابرت جی متیوز کاریزماتیک است که نقش این شخصیت را نیکلاس هولت ایفا کرده است. مراحل فیلم‌برداری فیلم The Order در آلبرتایِ کانادا و از ماه مِه ۲۰۲۳ شروع شد. با پیش‌روی داستان فیلم، شخصیتی که جود لا ایفاگر آن است، به‌شکلی عمیق‌تر به‌فعالیت‌های The Order می‌پردازد و به‌ایدئولوژی‌های رادیکال گروه و جزئیات رفتاری رهبر آن‌ها، رابرت جی متیوز، پی می‌برد. سفر این مأمور FBI فقط یک چالش حرفه‌ای نیست، بلکه یک چالش شخصی است و با مفاهیم اخلاقی و درونی خود دست‌وپنجه نرم می‌کند.

ماریا

کارگردان: پابلو لارائین | نویسنده: استیون نایت | بازیگران: آنجلینا جولی، والریا گولینو و هالوک بیلگینر

محصول کشورهای ایالات متحده آمریکا، ایتالیا و آلمان | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

پابلو لارائین، کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کنندهٔ مشهور شیلیایی، متولد ۱۹ اوت ۱۹۷۶ در سانتیاگویِ شیلی است. او به‌دلیل سبک متمایز فیلم‌سازی و توانایی‌اش در آمیختن مضامین تاریخی و سیاسی با روایت‌های شخصی، مورد تحسین قرار گرفته است. لارائیندر خانواده‌ای سرشناس به‌دنیا آمد و پدرش، هرنان لارائین، استاد حقوق و سیاستمدار بود و مادرش، ماگدالنا مات، به‌عنوان وزیر در دولت شیلی خدمت می‌کرد.پابلو لارائین در رشتهٔ ارتباطات سمعی و بصری در دانشگاه هنر، علوم و ارتباطات در سانتیاگویِ شیلی تحصیل کرد. وی در سال ۲۰۰۴ همراه‌با برادرش، خوان د دیوس لارائین، شرکت فابولا را تأسیس کرد. اولین فیلم بلند سینمایی این کارگردان مطرح آمریکای جنوبی، فیلم Fuga محصول سال ۲۰۰۶ بود که با تحسین منتقدان در سطح بین‌المللی همراه شد. پابلو لارائین با فیلم Maria (ماریا) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد و می‌دانیم با ساخت فیلم‌های بیوگرافی از زنان سرشناس تاریخ نه‌تنها بیگانه نیست و درواقع بسیار به‌کار خود مسلط است و با ساخت فیلم Jackie (ژکی) با بازی ناتالی پورتمن، گرتا گرویگ و جان هرت این امر را اثبات کرد که داستان آن فیلم در مورد ژاکلین کندی اوناسیس و زمانی‌که او به‌عنوان بانوی اول ایالات متحده آمریکا در کاخ سفید حضور داشت و همچنین ماجرای ترور همسرش، جان اف. کندی، بود.

پس از ساخت این فیلم، با ساخت فیلم Spencer (اسپنسر) که روایت پس از ازدواج دایانا، شاهدخت ولز و چارلز، شاهزاده ولز، و روایتی از تصمیم دایانا برای پایان دادن به‌ازدواجش با شاهزاده چارلز و ترک خانواده سلطنتی بریتانیا بود، تخصص خود را در فیلم‌سازی در ژانر بیوگرافی از زنان مطرح نشان داد. هر دوی این فیلم‌ها همچون فیلم Maria، برای اولین مرتبه در جشنواره فیلم ونیز به‌نمایش درآمدند. پابلو لارائین سال گذشته با فیلم کمدی گروتسک El Conde‌ (کنت) در جشنواره ونیز حضور داشت که فیلم خوبی بود و حال دیگر می‌دانیم وی از کارگردانان باتجربه در جشنواره فیلم ونیز است و با فیلمی به‌این جشنواره بازگشته که ژانر تخصصی او است. ماریا کالاس، خواننده یونانی-آمریکایی با صدایی سوپرانویی خود، از مطرح‌ترین زنان خواننده تاریخ است و فیلم «ماریا»، به‌بخشی از زندگی این خواننده خواهد پرداخت و به‌نظر تصادمی داستانی با فیلم «ژکی» خواهد داشت و آن هم مربوط‌به‌حضور شخصیت ارسطو اوناسیس، تاجر مشهور و ثروتمند یونانی در فیلم است. آنجلینا جولی، بازیگر قدیمی و معروف هالیوود، نقش شخصیت ماریا را در فیلم پابلو لارائین ایفا می‌کند. فیلم‌های پابلو لارائین اغلب شخصیت‌های پیچیده و رویدادهای تاریخی را زیر ذره‌بین می‌برد و رئالیسم را با سبک بصری منحصربه‌فرد ترکیب می‌کنند.

خلاصه داستان: فیلم Maria، به‌زندگی خوانندهٔ افسانه‌ای اپرا، ماریا کالاس، در سال‌های پایانی زندگی‌اش در دهه ۱۹۷۰ و زمانی‌که در پاریس زندگی می‌کرد می‌پردازد. نگارش فیلم‌نامه این فیلم را همچون فیلم Spencer، استیون نایت برعهده دارد. این فیلم به‌نبردهای بی‌پایان شخصی و کاری ماریا کالاس در سال‌های آخر زندگی‌اش می‌پردازد و رابطهٔ پیچیده او با ارسطو اوناسیس و میراث ماندگار او به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین خوانندگان اپرا را به‌تصویر می‌کشد. فیلم «ماریا» در لوکیشن‌های مختلفی ازجمله شهرهای بوداپست، پاریس و میلان و کشور یونان فیلم‌برداری شد و برخی از صحنه‌ها نیز در سالن اپرای معروف La Scala فیلم‌برداری شدند. از ماریا کالاس بگوییم که صدای قدرتمند و شخصیت کاریزماتیکش به‌او اجازه داد تا بسیاری از اپرا‌های بل کانتو قرن نوزدهمی که دیگر محبوبیتی نداشتند، احیا کند. از طرفی زندگی شخصی ماریا کالاس چون اجراهای دراماتیک و متفاوت با همه‌اش، بسیار پرتلاطم و مملو از چالش بود و از رابطه‌ٔ پرآشوب با ارسطو اوناسیس، غول کشتیرانی یونانی گرفته تا کودکی تلخ و سختی که گذراند و متأسفانه با اضافه وزنی که در اواخر عمر داشت و در اواسط دهه ۱۹۵۰ دچار دگرگونی قابل توجهی شد که برخی معتقدند بر توانایی‌ خوانندگی و صدای بی‌نظیر وی تأثیر گذاشت، دست‌وپنجه نرم می‌کرد.

سه دوست

عنوان اصلی Trois Amies

کارگردان: امانوئل موره | نویسندگان: امانوئل موره و کارمن لِروی | بازیگران: کامیل کوتین، سارا فارستیر و ایندیا هیر

محصول کشور فرانسه | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

امانوئل موره، هنرپیشه، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس اهل مارسیِ فرانسه در ۳۰ ژوئن ۱۹۷۰ به‌دنیا آمد و وی از سال ۱۹۹۸ تاکنون مشغول فعالیت بوده ‌است. او از مدرسه فیلم فرانسوی La Fémis فارغ‌التحصیل شد و در آن‌جا به‌صورت تخصصی برای کارگردانی خود را آماده کرد. موره به‌دلیل ترکیب منحصربه‌فرد خود از درهم‌آمیزی طنز خشم‌آلود و شهودی و کمدی فیزیکی، که از فیلم‌سازانی مطرحی چون وودی آلن، باستر کیتون و ژاک تاتی الهام گرفته است، شهرت دارد. فیلم‌شناسی او شامل آثار برجسته‌ای ازجمله فیلم Shall We Kiss محصول سال ۲۰۰۷ که یک کمدی رمانتیک بود و پیچیدگی‌های روابط عاشقانه را بررسی می‌کند، فیلم The Art of Love محصول سال ۲۰۱۱ که فیلمی درباره داستان‌های عاشقانه مختلف درهم تنیده شده بود، فیلم Lady J محصول سال ۲۰۱۸ که درامی براساس رمانی از دنیس دیدرو بود و درنهایت فیلم The Things We Say, the Things We Do محصول سال ۲۰۲۰ که باز هم درامی عاشقانه بود و بسیار مورد تحسین منتقدان بین‌المللی قرار گرفت، می‌شود. فیلم‌های امانوئل موره اغلب به‌موضوعاتی چون عشق، روابط و رفتارهای انسانی می‌پردازند که با روایت‌های معمولاً لطیف و درعین‌حال عمیقی به‌تصویر کشیده می‌شوند. این کارگردان فرانسوی امسال با فیلم Three Friends (سه دوست) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد و همچون ساخته‌های پیشین وی، این فیلم تِمی درام، کمدی و عاشقانه دارد.

خلاصه داستان: داستان حول محور شخصیت جوآن می‌چرخد که پس از ناپدید شدن شخصیت ویکتور، معشوق سابق و پدر فرزندش، به‌دوستان نزدیکش، ربکا و آلیس روی می‌آورد. درهمین‌حال، شخصیت ربکا با شریک زندگی آلیس رابطهٔ عاشقانه‌ای را آغاز می‌کند و دوستی این سه‌ شخصیت از آنچه بود هم پیچیده‌تر می‌شود. کامیل کوتین، سارا فارستیر و ایندیا هیر سه‌بازیگر اصلی فیلم عاشقانهٔ امانوئل موره با عنوان اصلی Trois Amies هستند و این سه بازیگر، ایفاگر نقش سه شخصیت زن با دیدگاه‌ها و فلسفه‌های متفاوت در مورد عشق و روابط عاشقانه خواهند بود.

سوارکار را بکش

عنوان اصلی El Jockey

کارگردان: لوئیس اورتگا | نویسندگان: لوئیس اورتگا و فابیان کاساس | بازیگران: اورسولا کوربرو و ناهوئل پرز بیسکایارت

محصول کشورهای آرژانتین، مکزیک، اسپانیا، دانمارک و ایالات متحده آمریکا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

لوئیس اورتگا، متولد ۱۲ ژوئیه ۱۹۸۰ در بوئنوس آیرسِ آرژانتین، فیلم‌نامه‌نویس، کارگردان سینما و کارگردان تلویزیونی مشهور آمریکای جنوبی است. او در مدرسه فیلم در Universidad del Cine در بوئنوس آیرس تحصیل کرد و خیلی زود و با اولین فیلم بلند خود، فیلم Black Box، محصول سال ۲۰۰۲ که در ۱۹ سالگی فیلم‌نامه آن را نوشت و کارگردانی کرد، وارد دنیای فیلم‌سازی شد و بسیار فیلم خوبی ساخت و این فیلم از روابط یک خانواده به‌معنای واقعی درهم‌شکسته و ناکارآمد از هر وجهی می‌گفت. آثار لوئیس اورتگا به‌خاطر پرداخت به‌موضوعات پرتنش و نگاهی اغلب تاریک، اما حقیقی و تلخ، کاوش در شخصیت‌ها و روایت‌های پیچیده معروف است. وی امسال با درامِ ورزشی Kill the Jockey (سوارکار را بکش) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد. اورتگا در سال ۲۰۰۵ فیلم Monobloc را ساخت که فیلمی درام بود و به‌زندگی سه زن که در یک آپارتمان ویرانه زندگی می‌کنند می‌پردازد. وی در سال ۲۰۱۴ فیلم Lulu را کارگردانی کرد و داستان آن در مورد زنی جوان بود که در مسیر تجربهٔ عشق و همزمان فقدان آن است. اورتگا در سال ۲۰۱۸ فیلم El Ángel را ساخت و این فیلم براساس داستان واقعی قاتل سریالی بدنام دهه ۱۹۷۰ به‌نام کارلوس روبلدو پوچ ساخته شد و نمایندهٔ سینمای آرژانتین برای حضور در بخش بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان در اسکار بود و با استقبال منتقدان همراه شد. لوئیس اورتگا علاوه‌بر ‌فعالیت‌های سینمایی، مجموعه‌های تلویزیونی موفقی چون Historia de un clan و El Marginal را کارگردانی کرده است که دومی روی سرویس استریم نتفلیکس هم رفت.

خلاصه داستان: داستان در مورد شخصیت رِمو، سوارکاری با مشکلات مصرف مواد مخدر و شخصیتی که علاقهٔ زیادی به‌نابودی خود و استعدادش دارد و شخصیت ابریل، همکار او است که ابریل باردار بوده و بین انتخاب در ادامه همکاری و گذران زندگی با رِمو یا جداشدن از وی و تشکیل خانواده گیر کرده است. هر دو برای شخصیتی به‌نام سیرنا کار می‌کنند، گانگستری که جان رِمو را نجات داده است. پس از اینکه رِمو به‌طور تصادفی یک اسب مسابقه‌ای باارزش را می‌کشد، باید با خشم سیرنا روبه‌رو شود یا فرار کند. فیلم‌های اورتگا اغلب دارای آمیزه‌ای از رئالیسم در همراهی با ​​داستان‌سرایی شاعرانه هستند و همین ویژگی‌ها او را به‌یکی از جذاب‌ترین کارگردانان معاصر آرژانتین تبدیل کرده است و باید دید این کارگردان ۴۴ ساله با تجربهٔ فراوان در فیلم‌سازی، این‌ مرتبه چه کرده است. در فیلم جدید لوئیس اورتگا با عنوان اصلی El jockey، اورسولا کوربرو و ناهوئل پرز بیسکایارت به‌ایفای نقش پرداخته‌اند. این فیلم علاوه‌بر حضور در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز، در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو نیز روی پرده خواهد رفت.

جوکر: جنون مشترک

کارگردان: تاد فیلیپس | نویسندگان: اسکات سیلور، تاد فیلیپس و باب کِین | بازیگران: واکین فینیکس و لیدی گاگا

محصول کشور ایالات متحده آمریکا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

تاد فیلیپس، تهیه‌کننده، فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان، در ۲۰ دسامبر ۱۹۷۰ در منطقهٔ بروکلین شهر نیویورک متولد و در منطقهٔ لانگ آیلند و در خانواده‌ای یهودی بزرگ شد. وی برای تحصیلات آکادمیک به‌دانشگاه فیلم شهر نیویورک رفت، اما نتوانست از پس شهریه‌های سنگین این دانشگاه بربیاد. تاد فیلیپس در آن دوران در یک فروشگاه اجارهٔ فیلم مشغول به‌کار شد. کار در این فروشگاه باعث شد وی عاشق فیلم‌های کمدی دههٔ ۸۰ میلادی شود و به‌گفتهٔ خودش تماشای این فیلم‌ها بیشترین تأثیر را روی فیلم‌سازشدنش داشت و این موضوع از فیلم‌هایی که وی در سال‌های بعد کارگردانی کرد، کاملاً مشخص است. در همان دوران کوتاهی که تاد فیلیپس در دانشگاه مشغول به‌تحصیل بود، اولین فیلم مستند خود را با نام Hated و با ۱۳ هزار دلاری که خود پس‌انداز کرده بود، ساخت؛ این مستند در مورد اجراهای جی جی الین، خواننده پانک راک بود و فیلیپس کارگردانی، نگارش فیلم‌نامه و تهیه‌کنندگی اولین پروژه خود را برعهده داشت.

تاد فیلیپس علاقهٔ زیادی از دوران کودکی به‌موسیقی داشت و در آثار این کارگردان، موسیقی نقش مهمی دارد و سرانجام پس از ساخت مستندها و فیلم‌های مختلف در مورد موسیقی و موسیقی‌دانان، حال با فیلم موزیکال Joker: Folie a Deux (جوکر: جنون مشترک) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد و واکین فینیکس و لیدی گاگا دو نقش اصلی این فیلم را ایفا می‌کنند. تا پیش از ساخت قسمت اول «جوکر»، اوج معروفیت تاد فیلیپس به‌ساخت سه‌گانهٔ کمدی The Hangover (خماری) مربوط می‌شد که هم منتقدان را راضی ساخت، هم تماشاچیان استقبال فوق‌العاده‌ای از آن داشتند. «جوکر» برای اولین‌بار در جشنواره فیلم ونیز روی پرده رفت و در زمان پخش در جشنواره با ستایش بسیاری از سوی منتقدان مواجه شد و جایزهٔ شیر طلایی را دریافت کرد و در نودودومین دوره جوایز اسکار، فیلم در ۱۱ رشته ازجمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بود که درنهایت دو جایزهٔ بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فینیکس و بهترین موسیقی متن برای هیلدور گودنادوتیر را به‌خود اختصاص داد. قسمت اول «جوکر» در گیشه نیز عملکردی فوق‌العاده داشت و با بودجهٔ ۵۵ میلیون دلاری، بیش از ۱ میلیارد دلار فروخت و کافی است ستایش‌ها، جوایز و فروش قسمت اول را در نظر بگیرید تا متوجه انتظارات بالا از قسمت دوم، مخصوصاً در جشنواره فیلم ونیز بشوید که حال رئیس جشنواره هم پس از تماشای آن، حسابی از قسمت دوم «جوکر» تعریف کرده است.

خلاصه داستان: فیلم Joker: Folie A Deux داستان آرتور فلک، کمدین شکست‌خورده و بازیگر کمدی را به‌عنوان جوکر ادامه می‌دهد، اما در این دنباله آرتور به‌یک جنایتکار واقعی تبدیل نمی‌شود. دو سال پس از وقایع فیلم اول، آرتور اکنون در بیمارستان دولتی آرکام بستری است. او عاشق موسیقی‌تراپیست خود به‌نام لی می‌شود که لیدی گاگا نقش این شخصیت را ایفا کرده است. رابطهٔ آن‌ها به‌یک توهم مشترک تبدیل شده که منجر به‌جنون موسیقایی و جنبشی از طرف پیروان آرتور برای رهایی او می‌شود. به‌نظر فیلمی مهیج در ژانر روانشناسانه و موزیکال انتظارمان را می‌کشد که پیچ‌و‌تاب داستانی متفاوت و بیشتری نسبت به‌سادگی قسمت ابتدایی خواهد داشت و این تِم جدید به‌روایت تاریک فیلم ابتدایی پیوند می‌خورد و درمجموع با اثری تاریک‌تر و خشن‌تر مواجه خواهیم بود. فیلیپس در مورد شخصیت آرتور چنین گفته است: «آرتور به‌وضوح یک نابغهٔ جنایی نیست. هیچ‌وقت هم نبوده است. آرتور به‌نمادی برای مردم تبدیل شده است. این نماد حالا ناخواسته بابت جرایمی که در فیلم اول مرتکب‌شده، هزینه می‌دهد، اما درعین‌حال چیزی را که همیشه می‌خواسته یعنی عشق را پیدا می‌کند. این چیزی است که او همیشه به‌دنبال آن بوده حتی اگر در جهات مختلف هل داده شده و کشیده شده باشد. بنابراین ما سعی کردیم خالص‌ترین نسخه از این شخصیت را بسازیم».

بیبی‌گرل

کارگردان: هالینا رین | نویسنده: هالینا رین | بازیگران: نیکول کیدمن، هریس دیکینسون و و ژان رنو

محصول کشور ایالات متحده آمریکا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

هالینا رین، نویسنده، کارگردان و بازیگر متولد ۱۰ نوامبر ۱۹۷۵ در آمستردام هلند است. پرستار وی در کودکی فیلم Annie (آنی) که اقتباسی سینمایی از تئاتر موزیکال معروف برادوی بود برای هالینایِ شش ساله پخش کرد و از همان زمان وی به‌بازیگری علاقه‌مند شد و علاقهٔ زیاد این کودک باعث شد مادرش با وجود سن کمی که داشت، پیش گروه تئاتر De Voorziening برود تا از فرزندش تست بازیگری بگیرند. در ده سالگی و یک سال پس از جدایی دوستانه والدینش، پدرش به‌طور ناگهانی در اثر خفگی ناشی از بیماری آمبولی ریه تشخیص داده‌نشده، درگذشت. هالینا رین در سال ۱۹۹۸ از آکادمی هنرهای دراماتیک ماستریخت فارغ‌التحصیل شد. در اواسط سال دوم حضورش در این آکادمی، از او خواسته شد که به‌گروهی تئاتری بپیوندد، جایی که ایفای نقش اوفلیا در نمایشنامهٔ هملت به‌او پیشنهاد شد و پس از آن نقش‌های زیادی در تئاتر ایفا کرد. از سال ۱۹۹۸ تا اوایل سال ۲۰۱۸، نقش‌های زیادی در تئاتر، سینما و تلویزیون ایفا کرد و کارنامهٔ وی به‌عنوان بازیگر، بسیار پربار است تا سال ۲۰۱۹ که اولین فیلم بلند سینمایی خود را با عنوان Instinct (غریزه) کارگردانی کرد و این فیلم در جشنواره فیلم لوکارنو روی پرده رفت و همچنین به‌عنوان نماینده سینمای هلند در رشته بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان به‌نودودومین دوره مراسم اسکار معرفی شد، اما نتوانست وارد فهرست نهایی شود. در سال ۲۰۲۲ فیلم کمدی سیاه و ترسناک Bodies Bodies Bodies (بدن‌ها بدن‌ها بدن‌ها) را ساخت که نگارش فیلم‌نامهٔ آن را سارا دلاپ براساس داستانی از کریستن روپنیان برعهده داشت و در این فیلم بازیگران جوانی چون آماندلا استبرگ، ماریا باکالوا، میها هرولد حضور داشتند و به‌ایفای نقش پرداختند و با نظرات مثبتی از سوی منتقدان همراه شد. امسال با فیلم Babygirl (بیبی‌گرل) در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد که علاوه‌بر کارگردانی، نگارش فیلم‌نامه و تهیه‌کنندگی این فیلم را برعهده داشته است. در این فیلم پربازیگر نام‌های بزرگی چون نیکول کیدمن، هریس دیکینسون، سوفی وایلد، آنتونیو باندراس و ژان رنو حضور دارند و به‌ایفای نقش پرداخته‌اند.

خلاصه داستان: در فیلم دلهره‌آور هالین رین، پیچیدگی تداخل قدرت با تمایلات جنسی در یک محیط کاری حرفه‌ای به‌نمایش درمی‌آید و داستان حول محور یک مدیر ارشد اجرایی (با نقش‌آفرینی نیکول کیدمن) می‌چرخد که با یک کارآموز بسیار جوان‌تر از خود (با نقش‌آفرینی هریس دیکینسون)، عاشقانه‌ای ممنوعه را آغاز می‌کند و شغل و زندگی شخصی خود را روی لبهٔ تیغ جلو می‌برد. فیلم Babygirl پس از نمایش در جشنواره فیلم ونیز، در تاریخ ۲۰ دسامبر ۲۰۲۴ توسط شرکت خوش‌نام A24 اکران خواهد شد. باید منتظر ماند و دید هالینا رین هلندی با دومین ساختهٔ سینمایی خود به‌زبان انگلیسی، در جشنواره ونیز که رقبای سرسختی انتظار وی را می‌کشند چه می‌کند و یک تِم داستانی بسیار استفاده‌شده در تاریخ سینما را چطور روایت خواهد کرد که کلیشه‌ای نباشد.

من هنوز اینجا هستم

عنوان اصلی Ainda Estou Aqui

کارگردان: والتر سالس | نویسندگان: موریلو هاوزر، هیتور لورگا و مارسلو روبنس پایوا | بازیگران: فرناندا تورس و فرناندا مونته‌نگر

محصول کشورهای برزیل و فرانسه | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

یکی از سرشناس‌ترین و موفق‌ترین کارگردانان آمریکای جنوبی در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد؛ والتر سالس، متولد ۱۲ آوریل ۱۹۵۶، کارگردان، نویسنده و تهیه‌کننده برزیلی. او را با ساخت فیلم‌های موفقی چون Central Station (ایستگاه مرکزی) محصول سال ۱۹۹۸ و The Motorcycle Diaries (خاطرات موتورسیکلت) محصول سال ۲۰۰۴ در خاطر داریم. وی امسال با فیلم پرتغالی‌زبان I'm Still Here (من هنوز اینجا هستم) در جشنواره ونیز حضور دارد. والتر سالس قبل از اینکه به‌سمت ساخت فیلم‌های بلند سینمایی برود، کار خود را با مستند‌سازی شروع کرد. اولین فیلم سینمایی قابل‌توجه این کارگردان، فیلم Foreign Land (سرزمین بیگانه) بود که این فیلم اکشن و هیجانی را در سال ۱۹۹۵ کارگردانی کرد. سپس با ساخت فیلم «ایستگاه مرکزی» برنده خرس طلایی جشنواره بین‌المللی فیلم برلین شد و دو نامزدی اسکار را دریافت کرد. با ساخت فیلم «خاطرات موتورسیکلت» که این فیلم درباره دوران ابتدایی زندگی ارنستو چه‌گوارا بود، شهرت بین‌المللی به‌دست آورد و این فیلم به‌نسبت در گیشه هم عملکرد خوبی داشت. حضور وی در هالیوود به‌ساخت فیلم Dark Water (آب تاریک) که اقتباسی از یک فیلم ترسناک ژاپنی بود برمی‌گردد و البته همین فیلم «من هنوز اینجا هستم» که برای اولین مرتبه در ونیز روی پرده خواهد رفت. فیلم‌های سالس اغلب مضامینی چون هویت، جابه‌جایی و مهاجرت و مسائل اجتماعی را بررسی می‌کنند و نگاه خاص وی به‌این مقوله‌ها او را به‌چهره‌ای مهم در سینمای معاصر آمریکای جنوبی تبدیل کرده است و انتظارات از این کارگردان برزیلی در جشنواره ونیز کم نخواهد بود.

خلاصه داستان: فیلم I'm Still Here با عنوان اصلی Ainda Estou Aqui، اقتباسی از کتاب مارسلو روبنس پایوا است که این کتاب در سال ۲۰۱۵ پشت ویترین کتاب‌فروشی‌ها قرار گرفت. داستان فیلم در دوران دیکتاتوری نظامی برزیل در دهه ۱۹۷۰ روایت می‌شود و شخصیت یونیس پایوا که توسط دو بازیگر با نام‌های فرناندا تورس و فرناندا مونته‌نگرو به‌تصویر کشیده شده، به‌دنبال همسر گمشده‌اش، روبنس پایوا که نماینده کنگره بود می‌گردد. والتر سالس در فیلم جدید خود به‌تبدیل یونیس پایوا از زنی خانه‌دار به‌یک فعال اجتماعی و سیاسی می‌پردازد و تلاش بی‌وقفه او برای دستیابی به‌حقیقت در میان یک فضای سیاسی خطرناک را برجسته می‌کند. دیکتاتوری نظامی برزیل، حکومت نظامی اقتدارگرایی بود که از ۱ آوریل ۱۹۶۴ تا ۱۵ مارس ۱۹۸۵، بیش از بیست سال در برزیل حکمرانی می‌کرد. این حکومت با کودتای ۱۹۶۴ برزیل و سرنگونی ژواو گولارت آغاز شد. حکومت نظامی برزیل در سال ۱۹۸۵ با شروع ریاست جمهوری ژوزه سارنی پایان یافت. مشخصهٔ این دیکتاتوری نظامی، حاکمیت استبدادی، سرکوب سیاسی و نقض قابل‌توجه حقوق بشر، از جمله حبس خودسرانه، شکنجه و ناپدیدسازی قهری بود. این رژیم گروه‌های سیاسی چپ، جنبش‌های اجتماعی و هرکسی را که تهدیدی برای امنیت ملی تلقی می‌شد، دشمن قسم‌خورده‌اش تلقی می‌کرد و با چنین نگاهی، سانسور شدید بر رسانه‌ها، هنر و هنرمندان و دانشگاه‌ها برای کنترل مخالفان و حفظ کلیت رژیم ضروری بود. درهر‌حال، با وجود سرکوب‌های شدید و همه‌جانبه، گروه‌های مختلف از جمله هنرمندان، روشنفکران و فعالان سیاسی دربرابر رژیم مقاومت کردند تا دیکتاتوری در سال ۱۹۸۵ سقوط کرد.

دیوا فیوتورا

عنوان اصلی Diva Futura

کارگردان: جولیا لوئیس استایگروالت | نویسندگان: جولیا لوئیس استایگروالت و دبورا آتاناسیو | بازیگران: پیترو کاستلیتو و لیدیا کوردیچ

محصول کشور ایتالیا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

جولیا لوئیس استایگروالت، متولد ۱۳ آوریل ۱۹۸۲، فیلم‌نامه‌نویس، کارگردان و بازیگر سابق ایتالیایی‌الاصل است. استایگروالت که در هیوستونِ آمریکا از خانواده‌ای ایتالیایی متولد شد، دختر مادری روانشناس بود و خود در بخش فلسفه در رشته مدیریت هنر (فیلم) از دانشگاه ساپینزای رم فارغ‌التحصیل شد. در دوران دبیرستان و در سال ۱۹۹۹، استایگروالت اولین حضور در سینما به‌عنوان بازیگر را تجربه کرد و در فیلم But Forever in My Mind گابریله موچینو، نقش اصلی زن فیلم را ایفا کرد و دو سال بعد در فیلم The Last Kiss نیز با همین کارگردان همکاری کرد. اولین فیلم انگلیسی‌زبانی که وی به‌عنوان بازیگر در آن حضور داشت، فیلم Under the Tuscan Sun به‌کارگردانی آدری ولز، محصول سال ۲۰۰۳ بود که فیلم فروش نسبتاً خوبی در گیشه داشت و تا اندازه‌ای باعث شناخته‌شدن جولیا لوئیس استایگروالت شد و بعد از آن تا سال ۲۰۰۹ در چند فیلم دیگر به‌عنوان بازیگر ایفای نقش کرد تا مسیر حرفه‌ای وی در سینما عوض شد و در سال ۲۰۱۷ اولین فیلم‌نامه خود را نوشت و فیلم ایتالیایی Moglie e marito به‌کارگردانی سیمون گودانو از روی آن ساخته شد. وی تجربهٔ زیادی در کارگردانی ندارد و اولین ساختهٔ سینمایی‌اش مربوط‌به‌سال ۲۰۲۲ و کارگردانی فیلم September می‌شود که فیلم در ژانر کمدی-درام بود و علاوه‌بر کارگردانی، نگارش فیلم‌نامه را نیز خود برعهده داشت. جولیا لوئیس استایگروالت امسال با فیلم Future Diva در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد و درواقع با دومین ساختهٔ سینمایی در مقام کارگردانی، در فهرست رقابتی جشنواره ونیز قرار گرفته است.

خلاصه داستان: جولیا لوئیس استایگروالت علاوه‌بر کارگردانی، نگارش فیلم‌نامهٔ Diva Futura که عنوان ایتالیایی فیلم است را برعهده دارد و فیلم جدید وی موضوعی جنجالی داشته و درباره استودیوی فیلم‌های پورنوگرافی به‌همین نام است و در آن پیترو کاستلیتو در نقش بنیانگذار این استودیو، ریکاردو شیچی، نقش اصلی را ایفا می‌کند. فیلم در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی اتفاق می‌افتد و داستان استخدام بازیگران و عوامل تولید استودیو «دیوا فیوتورا» را روایت می‌کند که در سال ۱۹۸۳ توسط ریکاردو شیچی و ایلونا استالر تأسیس شد. جولیا لوئیس استایگروالت فیلم را براساس کتاب «به‌مامان نگو ​​من منشی هستم»، اثر دبورا آتاناسیو که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد ساخته است و نویسنده در این کتاب به‌داستان باز شدن استودیو «دیوا فیوتورا» و ماجراهای ریز و درشت پس از آن در دو دهه پرداخته است. این فیلم دو ساعته برای اولین‌بار در هشتادویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز نمایش داده می‌شود و برای دریافت شیر ​​طلایی خواهد جنگید. با نگاهی به‌آثار دیگر این کارگردان و حتی با وجود دست گذاشتن روی موضوعی جنجالی، حداقل روی کاغذ شانس زیادی نمی‌توان برای این فیلم قائل شد و باید دید این کارگردان نسبتاً جوان ایتالیایی، در زادگاه خود چه خواهد کرد.

برداشت

کارگردان: آتینا ریچل سانگری | نویسندگان: جاسلین بارنز، آتینا ریچل سانگری و جیم کریس | بازیگران: کالب لندری جونز، هری ملینگ و فرانک دیلین

محصول کشورهای انگلستان، آلمان و ایالات متحده آمریکا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

آتینا ریچل سانگری، متولد ۲ آوریل ۱۹۶۶، فیلم‌ساز برجسته یونانی است و وی به‌خاطر مشارکت‌های چشمگیرش در جنبش سینمای موج نویِ یونان شناخته می‌شود. سانگری تجربهٔ کارگردانی، تهیه‌کنندگی و نویسندگی زیادی دارد و ساخت آثار فراوانی در کارنامهٔ کاری وی به‌چشم می‌خورد. از فیلم‌های سینمایی معروف وی می‌گوییم و این کارگردان یونانی در سال ۲۰۰۰ فیلم جاده‌ای، علمی-تخیلی The Slow Business of Going را ساخت که بسیار مورد تحسین منتقدان قرار گرفت. ده سال بعد و در سال ۲۰۱۰، فیلم Attenberg را ساخت که اولین مرتبه در همین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز روی پرده رفت و برنده جایزهٔ کوپا ولپی در بخش بهترین بازیگر زن شد. در سال ۲۰۱۵ فیلم کمدی-درام Chevalier را ساخت و این فیلم نیز از آثار خوب آتینا ریچل سانگری است و بسیار مورد تحسین قرار گرفت. این کارگردان قدیمی و باتجربهٔ سینمای موج نویِ یونان، امسال با فیلم انگلیسی‌زبان Harvest (برداشت) بار دیگر در جشنواره فیلم ونیز حضور خواهد داشت. گفتنی است آتینا ریچل سانگری سابقهٔ همکاری با یورگوس لانتیموس معروف را دارد و با تهیه‌کنندگی سه فیلم این کارگردان، فیلم‌های Kinetta و Dogdooth و Alps، راه را برای حضور وی در سینما هموار کرد و درواقع باید گفت یورگوس لانتیموس تجربهٔ همکاری با این چهرهٔ شناخته‌شدهٔ سینمای یونان را در کارنامه دارد. او به‌عنوان طراح و کارگردان مراسم افتتاحیه و اختتامیه بازی‌های المپیک تابستانی آتن در سال ۲۰۰۵ که برنده جایزهٔ اِمی برای بهترین پخش زنده شد را نیز در کارنامهٔ کاری پربار خود دارد.

خلاصه داستان: فیلم درام Harvest به‌کارگردانی آتینا ریچل سانگری، براساس رمانی با همین عنوان، اثر جیم کریس که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد، ساخته شده است و داستان در دهکده‌ای دورافتاده در انگلستانِ قرون وسطی اتفاق می‌افتد و کلیت آن، واکنش روستاییان به‌حضور سه شخص تازه‌وارد به‌روستا در زمان آشفتگی اقتصادی انگلستان است و این سه‌ نفر به‌نوعی قربانی این موضوع می‌شوند. در این فیلم بازیگرانی چون کالب لندری جونز، هری ملینگ، فرانک دیلین و رزی مک‌ایون ایفای نقش کرده‌اند و علاوه‌بر جشنواره ونیز در نمایش‌های ویژه جشنواره فیلم تورنتو نیز روی پرده خواهد رفت. همان‌طور که گفتیم داستان در یک روستای دورافتاده انگلیسی در قرون وسطی و دقیقاً پس از فصل «برداشت» اتفاق می‌افتد. روستاییان مشتاقانه منتظر یک روز استراحت و جشن هستند، اما آرامش آن‌ها با دیدن دو ستون دود به‌هم می خورد که یکی از مربوط‌به‌آتش‌ گرفتن بخش بیرونی ساختمان ارباب روستا است و دود دیگری از تازه‌واردانی که در حاشیه جادهٔ روستا چادر زده‌اند بلند می‌شود. جیم کریس در رمان خود به‌بررسی مضامینی چون پذیرش تغییر، روابط اجتماعی و تأثیر پیشرفت اقتصادی بر شیوه‌های سنتی زندگی می‌پردازد. شخصیت والتر تیرسک روایتگر داستان ورود تازه‌واردان به‌روستا و اتفاقات بعد از آن است که منجر به‌سوء‌ظن، خشونت و مبارزه برای بقا می‌شود.

جوانی (بازگشت به‌خانه)

عنوان اصلی: Qingchun: Gui

کارگردان: وانگ بینگ | نویسنده: وانگ بینگ

محصول کشورهای فرانسه، لوکزامبورگ و هلند | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

وانگ بینگ، مستندساز مشهور چینی، متولد ۱۷ نوامبر ۱۹۶۷ در شیانِ استان شانشیِ چین و یکی از برجسته‌ترین چهره‌های مستندسازی معاصر است. فعالیت حرفه‌ای وانگ بینگ از سال ۱۹۹۹ آغاز شد و او با مستند تاریخی West of the Tracks در سال ۲۰۰۲ که یک حماسه ۹ ساعته بود و انحطاط چین صنعتی را بررسی می‌کرد، شهرت بین‌المللی به‌دست آورد. این فیلم مستند برنده جایزهٔ بزرگ جشنواره فیلم مستند مارسی شد و این فیلم‌ساز چینی را به‌عنوان صدایی شاخص در این ژانر معرفی کرد. وی در سال ۲۰۰۷ مستندی ۳ ساعته با عنوان Fengming, a Chinese Memoir را ساخت که به‌جشنواره فیلم کن راه پیدا کرد. سپس در سال ۲۰۱۰ فیلمی سینمایی را کارگردانی کرد؛ فیلم The Ditch که تصویری دلخراش از زندگی در اردوگاه‌های کار کشور چین بود. یکی از ساخته‌های متفاوت وی، فیلمی مستند‌وار با عنوان Three Sisters بود و تصویری تکان‌دهنده از زندگی سه دختر جوان که در یکی از روستاهای چین زندگی می‌کنند را به‌تصویر می‌کشید. در سال ۲۰۱۷ مستند درام Mrs. Fang را ساخت که با این مستند برنده جایزهٔ پلنگ طلایی جشنواره معتبر سینمایی لوکارنو شد. وانگ بینگ امسال هم فیلمی مستند ساخته و با مستند Youth (Homecoming) (جوانی – بازگشت به‌خانه) که سومین فیلم از مجموعه مستندی سه‌گانه است در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد و درواقع تنها فیلم مستند درمیان ۲۱ فیلمی است که در بخش اصلی جشنواره ونیز حضور دارد که درنوع خود جالب است. وانگ بینگ در فیلم‌های مستند خود اغلب بر زندگی افراد و جوامع به‌حاشیه رانده‌شده تمرکز دارد و نگاهی خام و بدون فیلتر به‌مبارزات و انعطاف‌پذیری انسان‌ها در شرایط گوناگون ارائه می‌دهد. او به‌خاطر سبک مشاهده‌ای‌ خود و نگاه بسیار عمیقی که به‌اتفاقات روزمره و عادی‌انگاشته‌شده دارد شناخته می‌شود و واقعیت‌های روزمره سوژه‌هایش را با همدلی و وسواس به‌تصویر می‌کشد.

خلاصه داستان: مستند Youth (Homecoming) سومین قسمت از سه‌گانه Youth وانگ بینگ است که بر زندگی کارگران جوان صنعت نساجی چین تمرکز دارد. فیلم‌های قبلی این سه‌گانه Youth (Spring) محصول سال ۲۰۲۳ و Youth (Hard Times) محصول سال ۲۰۲۴ هستند. این فیلم مستند در ژیلی، شهری که با کارگاه‌های نساجی‌اش معروف است و در بازهٔ زمانی تعطیلات سال نو روایت می‌شود. با کاهش حجم فشار کار در کارگاه‌ها، بسیاری از کارگران به‌شهر خود بازمی‌گردند تا جشن سال نو میلادی را کنار خانواده‌های خود جشن بگیرند. این مستند زندگی این کارگران را دنبال می‌کند و نگاهی به‌مبارزات، آرزوها و خواسته‌های زیستی و رفاهی این قشر از جامعه دارد و همزمان نگاه دوربینانه‌‌ای از زندگی کارگران مهاجر ارائه می‌دهد و تجربیات و چالش‌های اجتماعی-اقتصادی آن‌ها را به‌تصویر می‌کشد.

چشمان غریبه

عنوان اصلی: Mò shì lù

کارگردان: یئو سیو هوآ | نویسنده: یئو سیو هوآ | بازیگران: لی کانگ شنگ و وو چین هو

محصول کشورهای سنگاپور، تایوان، فرانسه و ایالات متحده آمریکا | اولین نمایش جهانی در جشنواره ونیز ۲۰۲۴

یئو سیو هوآ، کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و هنرمند تجسمی برجسته سنگاپوری، متولد ۱ آوریل ۱۹۸۵ است. او به‌دلیل مشارکت قابل‌توجه خود در جنبش سینمای موج نویِ سنگاپور شناخته شده است. او در دانشگاه ملی سنگاپور و در رشتهٔ فلسفه تحصیل کرده و در مؤسسات محلی مختلف از جمله دانشکده هنر SOTA و کالج هنر LASALLE تدریس کرده است. وی در سال ۲۰۰۹ اولین فیلم بلند سینمایی خود را با عنوان In the House of Straw ساخت که یکی از آثار مشهور موج نویِ سینمای سنگاپور است و با تحسین منتقدان همراه شد. در سال ۲۰۱۸ فیلم A Land Imagined را ساخت که این فیلم برنده جایزهٔ پلنگ طلایی جشنواره فیلم لوکارنو شد و اولین فیلم از سینمای سنگاپور بود که به‌بخش نهایی بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان در نودودومین دوره جوایز اسکار راه یافت. آخرین و جدیدترین ساختهٔ یئو سیو هوآ، فیلم Stranger Eyes (چشمان غریبه) است و این فیلم در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ در بخش رقابتی حضور دارد و گفتنی است که اولین فیلم از سینمای سنگاپور در بخش اصلی جشنواره ونیز خواهد بود و شاید یکی از فیلم‌های شگفتی‌ساز امسال جشنواره ونیز. آثار یئو سیو هوآ اغلب مضامینی چون هویت و حافظه جمعی را نمایانگر هستند و چشم‌اندازی سیاسی-اجتماعی به‌جامعهٔ سنگاپور دارد و وی تکنیک‌های تجربی و روایی را درهم‌می‌آمیزد تا فیلم‌های اندیشه‌برانگیز و دغدغه‌محور برای تماشاچی خلق کند.

خلاصه داستان: فیلم مهیج و رازآلود «چشمان غریب» به‌کارگردانی یئو سیو هوآ است و از بازیگران اصلی این فیلم می‌توان به لی کانگ شنگ و وو چین هو اشاره کرد. همیان‌طور که گفتیم، این فیلم اولین فیلم سنگاپوری است که برای رقابت در بخش اصلی جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز انتخاب شده است و قطعاً به‌دیده‌شدن هرچه بیشتر سینمای این کشور در سطح بین‌المللی کمک می‌کند. داستان این فیلم حول محور شخصیت دارن، پدر جوانی است که دخترش ناپدید می‌شود. شخصیت دارن فیلم‌های ضبط‌شدهٔ مرموزی از زندگی شخصی خود دریافت می‌کند و به‌همسایه خود، شخصیت گو، مشکوک می‌شود که شاید وی پشت ماجرای دزدیده‌شدن دخترش و ارسال این‌ فیلم‌ها باشد. کم‌کم دارن، همسایه‌اش را زیر نظر می‌گیرد و با پیش‌روی داستان خط قرمز بین شکارچی و شکار محو و کم‌رنگ شده و به‌روایتی پرتنش و جذاب منجر می‌شود. به‌نظر یئو سیو هوآ در این فیلم کنجکاوی غیرمعمول و سر در زندگی سایرین کردن را نقد کرده است و از طرفی پیچیدگی‌های رفتاری و ادراکی انسان‌ها را بررسی می‌کند. آنچه از داستان می‌دانیم، نوید تریلری پرتنش، هیجان‌انگیز و پرآشوبی را می‌دهد که آینهٔ نگرانی انسان معاصر در مورد حریم خصوصی و تأثیر نظارت و دخالت به‌هر شکلی است.

• فیلم Beetlejuice Beetlejuice | کارگردان: تیم برتون | محصول کشور ایالات متحده آمریکا
• فیلم The American Garden | کارگردان: پاپی آواتی | محصول کشور ایتالیا
• فیلم Il Tempo che ci Vuole | کارگردان: فرانچسکا کومنچینی | محصول کشور ایتالیا
• فیلم Phantosmia | کارگردان: لاو دیاز | محصول کشور فیلیپین
• فیلم Maldoror | کارگردان: فابریس دو ولز | محصول کشورهای بلژیک و فرانسه
• فیلم Broken Rage | کارگردان: تاکشی کیتانو | محصول کشور ژاپن
• فیلم Baby Invasion | کارگردان: هارمونی کورین | محصول کشور ایالات متحده آمریکا
• فیلم Cloud | کارگردان: کیوشی کوروساوا | محصول کشور ژاپن
• فیلم Finalement | کارگردان: کلود للوش | محصول کشور فرانسه
• فیلم Wolfs | کارگردان: جان واتس | محصول کشورهای ایالات متحده آمریکا و بریتانیا
• فیلم Se Posso Permettermi Capitolo II | کارگردان: مارکو بلوچیو | محصول کشور ایتالیا (کوتاه)
• فیلم Allégorie Citadine | کارگردان: جی‌آر آلیس رورواچر | محصول کشور فرانسه (کوتاه)

• فیلم Why War | کارگردان: آموس گیتای | محصول کشورهای سوئیس، فرانسه و ایتالیا
• فیلم 2073 | کارگردان: آصف کاپادیا | محصول کشور بریتانیا
• فیلم Bestiari, Erbari, Lapidari | کارگردانان: ماسیمو دآنولفی و مارتینا پارنتی | محصول کشورهای ایتالیا و سوئیس
• فیلم Apocalypse in the Tropics | کارگردانان: پترا کاستا و الساندرو اوروفینو | محصول کشورهای برزیل، دانمارک و ایالات متحده آمریکا
• فیلم One to One: John & Yoko | کارگردانان: کوین مک دونالد و سم رایس-ادواردز | محصول کشور بریتانیا
• فیلم Separated | کارگردان: ارول موریس | محصول کشورهای ایالات متحده آمریکا و مکزیک
• فیلم Israel Palestine on Swedish TV 1958-1989 | کارگردان: گوران هوگو اولسون | محصول کشورهای سوئد، دانمارک و فنلاند
• فیلم Russians at War | کارگردان: آناستازیا تروفیمووا | محصول کشورهای کانادا و فرانسه
• فیلم TWST/Things We Said Today | کارگردان: آندری اوجیکا | محصول کشور رومانی
• فیلم Songs of Slow Burning Earth | کارگردان: اولها ژوربا | محصول کشورهای اکراین، سوئد و دانمارک
• فیلم Riefenstahl | کارگردان: آندرس ویل | محصول کشور آلمان

• فیلم Leopardi. Il Poeta Dell’Infinito | کارگردان: سرجیو روبینی
• فیلم Master and Commander: The Far Side of the World | کارگردان: پیتر ویر
• فیلم Beauty Is Not a Sin | کارگردان: نیکلاس ویندینگ رفن

• سریال Disclaimer | کارگردان: آلفونسو کوارون
• سریال The New Years | کارگردانان: رودریگو سوروگوین دل آمو و ساندرا رومرو
• سریال Families Like Ours | کارگردان: توماس وینتربرگ
• سریال M – Il Figlio del Secolo | کارگردان: جو رایت

• فیلم Nonostante | کارگردان: والریو ماستندریا
• فیلم Quiet Life | کارگردان: الکساندروس آوراناس
• فیلم Mon Inséparable | کارگردان: ان-سوفی بیلی
• فیلم Aïcha | کارگردان: مهدی برساوی
• فیلم Happy Holidays | کارگردان: اسکندر کاپتی
• فیلم Familia | کارگردان: فرانچسکو کوستابیله
• فیلم One of Those Days When Hemme Dies | کارگردان: مورات فیراتاوغلو
• فیلم Familiar Touch | کارگردان: سارا فریدلند
• فیلم Marco | کارگردانان: یاخته جان گارانو و آیتور آرگی
• فیلم Carissa | کارگردانان: جیسون جیکوبز و دوون دلمار
• فیلم Wishing on a Star | کارگردان: پیتر کِرِکِس
• فیلم Mistress Dispeller | کارگردان: الیزابت لو
• فیلم The New Year that Never Came | کارگردان: بوگدان مورسانو
• فیلم Pooja, Sir | کارگردان: دیپاک راونیار
• فیلم Of Dogs and Men | کارگردان: دنی روزنبرگ
• فیلم Pavements | کارگردان: الکس راس پری
• فیلم Happyend | کارگردان: نئو سورا
• فیلم L’Attachement | کارگردان: کارین تاردیو
• فیلم Diciannove | کارگردان: جیووانی تورتوریچی

• فیلم September 5 | کارگردان: تیم فلبوم
• فیلم Vittoria | کارگردانان: الساندرو کاسیگولی و کیسی کافمن
• فیلم Le Mohican | کارگردان: فردریک فاروچی
• فیلم Seeking Haven for Mr Rambo | کارگردان: خالد منصور
• فیلم La Storia del Frank e della Nina | کارگردان: پائولا رندی
• فیلم The Witness | کارگردان: نادر ساعی‌ور
• فیلم After Party | کارگردان: وویتچ استراکاتی
• فیلم King Ivory | کارگردان: جان سواب
• فیلم Edge of Night | کارگردان: تورکر سوئر

• مستند Miyazaki, L'Esprit de la Nature | کارگردان: لئو فاویر
• مستند I will revenge this world with Love - S. Paradjanov | کارگردان: زارا جیان
• مستند Le Cinéma de Jean-Pierre Léaud | کارگردان: سریل لیوثی
• مستند From Darkness to Light | کارگردانان: اریک فریدلر و مایکل لوری
• مستند Carlo Mazzacurati – Una Certa Idea di Cinema | کارگردانان: ماریو کاناله و انزو مونتلئونه
• مستند Chain Reactions | کارگردان: الکساندر اُ فیلیپ
• مستند Maroun Returns to Beirut | کارگردان: فیرز سرهال
• مستند Volonté – L’Uomo dai Mille Volti | کارگردان: فرانچسکو زیپل
• مستند Constelacion Portabella | کارگردان: کلودیو زولیان

با سپاس فراوان از زمانی‌که برای مطالعه این مطلب گذاشتید، امیدواریم در آینده‌ای نزدیک از تماشای فیلم‌های جشنواره ونیز ۲۰۲۴ نهایت لذت را ببرید.