معرفی مستند Uncropped | داستان عکاس جنگ و عاشق موسیقی
مستند Uncropped، محصول سال ۲۰۲۳ به‌کارگردانی دی. دبلیو. یانگ است و این فیلم مستند به‌بررسی دوران کاری حرفه‌ای جیمز همیلتون می‌پردازد که به‌خاطر فعالیت‌هایش در نشریاتی مانند «ویلیج وویس»، «هارپرز بازار» و «نیویورک آبزِروِر» شناخته می‌شود.
جیمز همیلتون بیش از چهار دهه از عمر خود را صرف ثبت تصاویر برخی از برجسته‌ترین افراد و همچنین داستان‌های نیم‌قرن گذشته کرده است. وی کارنامهٔ پرباری در عکاسی دارد و آثار او شامل عکس‌هایی فوق‌العاده از موسیقیدانانی برجسته و نامی چون چارلز مینگس، پتی اسمیت و لو رید، و البته پرتره‌های جذاب و صمیمانه از شخصیت‌هایی چون لایزا مینلی و آلفرد هیچکاک می‌شود. همیلتون همچنین به‌عنوان عکاس صحنه با فیلم‌سازانی بزرگی چون جورج رومرو، نوآ بامباک و وس اندرسون همکاری داشته است و عکاسی همه‌فن‌حریف و عاشق موسیقی و سینما بود و به‌زیبایی توانست کارش را با علایقش پیوند زند. اوج کار این عکاس که عکاس جنگ نیز بوده، در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی است.
مستند «بدون برش» به‌جایگاه ویژه جیمز همیلتون در تاریخ فرهنگی نیویورک و نقش او در روزنامه‌نگاری چاپی در زمانه‌اش می‌پردازد. این فیلم مستند بر توانایی او در ترکیب هنر و روزنامه‌نگاری تأکید دارد و یک روایت بصری خیره‌کننده از شهر نیویورک با تمام زوایای کدر و درخشانش ارائه می‌دهد.
مستند Uncropped با استقبال خوبی از سوی منتقدان نیز مواجه شد و بسیاری از ساختهٔ دی. دبلیو. یانگ به‌خاطر به‌تصویر کشیدن دقیق زندگی شخصی و در کنار آن پرداخت به‌آثار جیمز همیلتون تمجید کرده‌اند. این مستند نگاهی متمایز به‌دوران طلایی رسانه‌های چاپی آلترناتیو (آلترناتیو یا تناوبی تنها محدود به‌صنعت چاپ و نشر نبود و تمامی زمینه‌ها از فیلم، موسیقی و کتاب گرفته تا اینترنت و هنرهای خیابانی را دربرمی‌گیرد و وجه اشتراک تمامی آلترناتیو‌ها، بی‌تمایلی به‌تجاری شدن است) ارائه می‌دهد و عکاسی شگفت‌انگیزِ شخص همیلتون را به‌نمایش می‌گذارد.
جیمز همیلتون به‌خاطر سبک منحصربه‌فردش که هنر و روزنامه‌نگاری را درهم‌می‌آمیزد، مورد تحسین بسیار قرار گرفته است. عکس‌های او در طول سال‌ها طیف وسیعی از موضوعات مختلف و البته از چهره‌های برجستهٔ فرهنگی تا صحنه‌های روزمره را به‌تصویر کشیده‌اند و هرکدام نیز یک روایت خاص و منحصربهفرد به‌خود را دارند. همیلتون از موسیقیدانان افسانه‌ای چون چارلز مینگس، پتی اسمیت و لو رید عکاسی کرده است و عکس‌هایی که از این هنرمندان گرفته اغلب انرژی خام درونی و کاریزمای این هنرمندان را منعکس می‌کنند و در هنر عکاسی این عمل در نوع خود منحصربهفرد است و کاری بسیار دشوار و عکاس باید ارتباط نزدیکی با شخص داشته باشد و شاید بهتر است این‌طور بنویسیم، که بتواند به‌روح سوژه‌اش نفوذ کند و آنچه احساسات درونی می‌خوانیم را به‌چاپ درآورد.
این عکاس خوش‌ذوق مجموعه‌ای آثار از افراد مشهور دارد که شامل پرتره‌های متفاوت و بسیار جذاب از ستارگانی چون لایزا مینلی، آلفرد هیچکاک و فران لیبووتز می‌شود که لحظاتی را در کنار آن‌ها ثبت کرده است که جنبهٔ انسانی این شخصیت‌های اجتماعی و گاه سلبریتی‌های دورانش را برای عموم آشکار کند. او به‌عنوان عکاس صحنه با کارگردانانی مانند جورج رومرو، نوآ بامباک و وس اندرسون همکاری کرده و نگاهی به‌پشت‌صحنه دنیای فیلم‌سازی نیز داشته است و عکاس پشت صحنه بودن وی سبب خلق عکس‌های متفاوت از آثار کارگردانانی که نام بردیم و هر کدام صاحب سبک هستند و مؤلف، شده است.
مستند «بدون برش» مخاطبانش را با لحظات مهم دوران حرفه‌ای و زندگی شخصی و شخصیت جیمز همیلتون آشنا می‌کند. این فیلم مستند شامل مصاحبه‌ها، تصاویر آرشیوی و البته عکس‌های خیره‌کننده او است و تصویری زنده از تحول فرهنگی کلان‌‌شهری چون نیویورک ارائه می‌دهد و به‌نقش پررنگ همیلتون در ثبت تاریخ تصویری این شهر می‌پردازد.
از هنر جیمز همیلتون بگوییم که عکس‌های همیلتون نه‌تنها صفحات نشریات معتبر را زینت بخشیده‌اند، بلکه نقش مهمی در شکل‌دهی به‌فرهنگ بصری جامعه ایفا کرده‌اند. این هنرمند توانایی عجیبی در ثبت جوهره‌ٔ موضوعاتش داشت و این ویژگی‌اش باعث شده است آثارش رها از زنجیر زمان باشد، تأثیرگذار و جاودان باشد.
یکی از جنبه‌های برجسته مستند «بدون برش»، بررسی نقش هفته‌نامهٔ خبری-فرهنگی «ویلیج وویس» که از سال ۱۹۵۵ کار خود را آغاز کرده است و سه جایزهٔ پولیتزر در کارنامه این هفته‌نامه ثبت شده در تاریخ فرهنگی نیویورک است. سازندگان مستند در اثر خود به‌این موضوع پرداخته‌اند که چگونه آثار جیمز همیلتون نمونه‌ای موفق از ترکیب جسارت و شجاعت در هنر و روزنامه‌نگاری است که این نشریه به‌‌داشتن همین ویژگی نایاب شهرت داشت.
نشریه یا هفته‌نامهٔ «ویلیج وویس» که در سال ۱۹۵۵ تأسیس شد، به‌خاطر روزنامه‌نگاری جسورانه و مستقل نویسنده/روزنامه‌نگارانش شناخته می‌شود. این نشریه طیف گسترده‌ای از موضوعات، از سیاست و مسائل اجتماعی گرفته تا هنر و فرهنگ را پوشش می‌دهد و اغلب صداها و دیدگاه‌هایی را که در رسانه‌های جریان اصلی نادیده گرفته می‌شدند، برجسته می‌کرد. این نشریه به‌خاطر روزنامه‌نگاری تحقیقی خود نیز شهرت داشت و داستان‌هایی را افشا می‌کرد که ممکن بود توسط رسانه‌های دیگر به‌هر دلیلی نادیده گرفته شوند. خلاصه بگوییم «ویلیج وویس» به‌یک نهاد فرهنگی در نیویورک تبدیل شد و پوششی عمیق از صحنه‌ٔ پرجنب‌وجوش هنری شهر ارائه داد، ازجمله موسیقی، تئاتر، سینما و هنرهای تجسمی.
همان‌طور که پیش‌تر گفتیم، عکس‌های همیلتون جوهره‌ٔ بی‌پرده‌ٔ موضوعاتش را به‌تصویر می‌کشیدند، حال سوژه چه افراد مشهور، چه موسیقیدانان و چه نیویورکی‌های عادی می‌بودند. تصاویر او اغلب حس صمیمیت و آنی بودن را منتقل می‌کردند و گویی دست بیننده را گرفته و با خود به‌لحظه‌ای که ثبت شده‌اند می‌برند. همیلتون داستان‌گو بود و از طریق عکس‌هایش داستان‌گویی می‌کرد و آثار او در «ویلیج وویس» تنها به‌ثبت چهره‌ها محدود نمی‌شد، بلکه دربارهٔ روایت خودِ داستان‌ها بود، بدین شکل که هر عکس کیفیتی داستان‌گو داشت و آینهٔ فرهنگی و اجتماعی زمان خود می‌شد.
مستند Uncropped به‌سفر شخصی همیلتون به‌عنوان یک عکاس می‌پردازد و بینشی دربارهٔ فرایند خلاقانه و چالش‌هایی که با آن‌ها روبه‌رو بوده است ارائه می‌دهد. این مستند تحول شهر نیویورک را از دریچه‌ٔ لنز همیلتون به‌نمایش می‌گذارد و بر تضادهای موجود و از سویی دیگر سرزندگی این شهر تأکید می‌کند. مستند به‌نقش رسانه‌های آلترناتیو در شکل‌دهی به‌گفتمان عمومی و روندهای فرهنگی می‌پردازد و از «ویلیج وویس» به‌عنوان عنصری محوری در این روایت بهره می‌برد.
Uncropped مجموعه گسترده‌ای از آثار همیلتون را به‌نمایش می‌گذارد و عکس‌های او به‌خاطر اصالت خام و عمق داستانی خود مورد ستایش قرار گرفته‌اند. عکس‌های وی از طریق «ویلیج وویس» پنجره‌ای به‌دوران طلایی رسانه‌های چاپی آلترناتیو باز می‌کنند. این مستند همچنین شامل مصاحبه‌هایی با شخصیت‌های برجسته‌ای چون ترستن مور و سیلویا پلاچی است که درباره تأثیر همیلتون و تأکید این هنرمند بر تضادهایی که نیویورک را منحصربهفرد می‌کند، صحبت می‌کنند؛ این مصاحبه‌ها آثار همیلتون را در بستر تاریخ فرهنگی گسترده‌تر این شهر قرار می‌دهند. سازندگان به‌بررسی صعود و سقوط عکاسی خبری از طریق حرفه‌ٔ همیلتون می‌پردازند و مستندشان به‌نوعی گاه‌نگاری بصری از روح زمانه‌ٔ نیویورک در ۵۰ سال گذشته است. در این راه باظرافتی مثال‌زدنی تکامل صحنه‌های هنری و رسانه‌ای شهر به‌تصویر کشیده می‌شود و مستند به‌یک روایت جذاب برای علاقه‌مندان به‌تاریخ فرهنگی و البته عکاسی تبدیل می‌شود.
دی. دبلیو. یانگ، فیلم‌ساز مستقر در نیویورک است که به‌خاطر مستندهای از منظر بصری جذاب و از بُعد داستانی عمیقْ شناخته شده است. مستندی که دربارهٔ جیمز همیلتون ساخت درابتدا در جشنواره DOC NYC نمایش داده شد و در سال ۲۰۲۴ به‌طور عمومی اکران شد. وی در سال ۲۰۱۹ مستند The Booksellers را ساخت که این فیلم مستند نگاهی پشت‌صحنه به‌دنیای کتاب‌های نادر دارد و در جشنواره فیلم نیویورک در سال ۲۰۱۹ به‌نمایش درآمد. از فیلم‌های کوتاه دی. دبلیو. یانگ نیز می‌توان به فیلم کوتاه Dancing on the Silk Razor، فیلم کوتاه A Favor for Jerry و فیلم کوتاه A Body of Language اشاره کرد. فیلم‌های کوتاه و مستندهای یانگ اغلب به‌موضوعات منحصربهفرد و خاص می‌پردازند و نگاهی عمیق به‌دنیای کتاب‌های نادر، روزنامه‌نگاری آلترناتیو و روایت‌های شخصی دارند. مستندهای او به‌خاطر داستان‌گویی اندیشمندانه و توانایی جذب مخاطبان با موضوعات کمتر شناخته‌شده ولی جذاب، مورد تحسین قرار گرفته‌اند.