گیشه: معرفی فیلم Pixels

وقتی برای اولین بار خبر ساخت «پیکسل‌ها» که ادای سپاسی به بازی‌های ‌کلاسیک آرکید قدیمی است را شنیدم و عکس‌ها و پوسترهای فیلم که بیگانگان بازی «مهاجمان فضایی» را به عنوان نابودکنندگان کره‌ی زمین بر فراز لندن و نیویورک نشان می‌داد را دیدم، کاری نداشتم فیلم محصول کمپانی آدام سندلر است؛ آدام سندلری که برخلاف گذشته که گیشه‌ها را پارو می‌کرد، این روزها دست به هر پروژه‌ای می‌زند، گلاب به روتان، (جای خالی را با پُر کنید) می‌شود. فقط دوست داشتم در میان سیل بلاک‌باسترهای تکراری هالیوود، فیلمی ببینم که نو باشد و به روش باحالی هیجان‌زده‌ام کند. بالاخره هرچه نباشد کانسپت و فرض اصلی داستان فیلم جذاب است. به‌طوری که امکان ندارد آن را برای کسی تعریف کنید و آن فرد کنجکاو دیدنش نشود. از طرفی، اصولا برای تماشای فیلم‌های آدام سندلر عادت کردیم که فیتیله‌ی انتظاراتمان را حسابی پایین بکشیم، اما «پیکسل‌ها» به خاطر همین کانسپت اولیه‌ی جالبش به‌‌طرز اتوماتیک‌واری کاری کرد تا این سنت را بشکنم و با لبخندی بر لب وارد فیلم شوم. اما خب، می‌دانم این خبر جدیدی نیست، ولی باید بگویم «پیکسل‌ها» با وجود اتفاقات رنگارنگی که در آن جریان دارد و پک‌منی که در خیابان‌های شهر دانه می‌خورد، بلبشوی بی‌انرژی و بمب ضدحالی است که تماشاگر را تنها به این فکر وا می‌دارد که: «اینها با چه رویی این فیلم را ساخته‌اند؟».

اما چرا «پیکسل‌ها» حتی ۵ دقیقه هم دوام نمی‌آورد و از همان افتتاحیه‌اش از یک ساعت و ۴۵ دقیقه‌ی آینده‌ای خبر می‌دهد که قرار است به بی‌حس و حال‌ترین و خواب‌آورترین لحظات زندگی‌تان تبدیل شود؟ چون سازندگان حتی کمی زور هم نزده‌اند تا کانسپت اولیه‌ی فیلم را یک درصد ناقابل پرورش دهند. حکایت «پیکسل‌ها»، حکایت همان ایده‌ای است که مورد پردازش قرار نگرفته است. ماجرای ساخت «پیکسل‌ها» به فیلم کوتاهی از فیلمسازی فرانسوی برمی‌گردد. اگر آن فیلم را ببینید، متوجه می‌شوید که ایده‌ی خام فیلم فقط حدود ۲ دقیقه توانایی جذب بیننده را دارد و در این ۲ دقیقه است که تماشاگر آن را خلاقانه و باحال پیدا می‌کند، نه بیشتر. اما سران کمپانی سونی چه کار کرده‌اند؟ آنها این دو دقیقه را برداشته و آن را یک ساعت و ۴۵ دقیقه به‌طرز اسفناکی کش داده‌اند. از دست سازندگان به خاطر اقتباس از روی یک فیلم کوتاه عصبانی نیستم. از این کفری شده‌ام که سازندگان به معنای واقعی کلمه و بدون بزرگنمایی، آن ایده‌ی ۲ دقیقه‌ای را گسترش نداده‌اند، بلکه فقط شکم کوچکش را با اضافه کردنِ یک سری چرندیات بی‌خاصیت و بی‌هدف پُر کرده‌اند.

تنها جذابیت «پیکسل‌ها» از صدقه سر حس نوستالژیک حاصل از نمادهای کلاسیک بازی‌های آرکید است. اما مسئله این است که پک‌من و دانکی کونگ چگونه می‌توانند برای بینندگان جوان‌تر و امروزی هیجان‌آور باشند. مسئله این است که هم‌دورانی‌های آن بازی‌ها به سنی رسیده‌اند که علاقه‌ای به آدام سندلر ندارند و بازی‌کننده‌های جوان اما تاریخ‌شناسِ این روزها نیز آنقدر سر گنجینه‌های مدیوم موردعلاقه‌شان سخت‌گیر هستند که نمی‌توان به راحتی آنها را با چهارتا تصویر گول زد. پس چرا به نظر می‌رسد «پیکسل‌ها» بدون هیچ برنامه‌ریزی و استراتژی و هدف روشنی ساخته شده است؟ مطمئنا یکی از جنبه‌های فیلم پرداختن به فرهنگ خوره‌ها یا گیک‌ها است. این روزها آثار متعددی در این زمینه داریم. چون راستش را بخواهید گیک‌ها حضور پُررنگ و پُرتعدادی دارند. از پُربیننده‌ترین کمدی این روزها که درباره‌ی یک مشت نِرد است گرفته تا خوره‌های دنیای واقعی که برای خودشان یک پا دانشمند دنیای سرگرمی هستند. «پیکسل‌ها» اما از این جریان بهره‌برداری نمی‌کند. شاید فیلم درباره‌ی دستگاه‌های آرکید بیست‌ سال پیش باشد، اما همان‌طور که یکی از بچه‌‌های داخل فیلم فکر می‌کند «ندای وظیفه» و «هیلو» کلاسیک هستند، فیلم هم یک کمدی ارجاع‌محور را بهانه می‌کند تا نهایتا تبدیل به یک تیراندازی دیوانه‌وار پُرانفجار امروزی شود. چشم‌انداز فیلم از موضوع اصلی‌اش نیز بدون سوتی و فاجعه نیست. انگار سازندگان هیچ احترام و اهمیتی به مدیومی که سعی در نمایش‌اش داشته‌اند، قائل نبوده‌اند. حرف‌های زیادی درباره‌ی الگوهای تکرارشونده‌ی بازی‌های هشت بیتی زده می‌شود، اما فیلم هرگز به خودش زحمت نمی‌دهد تا یکی از این خاطرات را به صورت تصویری نشان دهد. کُدهای تقلبی که نشان داده می‌شود در دنیای بازی‌ها هم این شکلی نیستند، چه برسد به دنیای واقعی! آدام سندلر هم در کمال تعجب روی بشکه‌های آتشین دانی کونگ که در منطق بازی مساوی با مرگ است، می‌دود!

تنها ویژگی «پیکسل‌ها» کانسپت اصیلش است که خب، به‌طرز طعنه‌آمیزی این کانسپت هم متعلق به خودِ فیلم نیست. بنابراین، اگر فیلم کوتاه مورد اقتباس «پیکسل‌ها» را دیده باشید، واقعا چیزی برای کنجکاوی در نسخه‌ی بلندش پیدا نمی‌کنید. اگرچه صحنه‌های اکشن فیلم از جمله مبارزه با پک‌من در خیابان‌های نیویورک و رها شدن یک هزارپای کامپیوتری در لندن دیدنی هستند، اما نهایتا اینها نیز مثل دیگر بخش‌های فیلم آنقدر یک‌نواخت و بدون پیچش هستند که کمکی به بیدار شدن‌تان نمی‌کنند! «پیکسل‌ها» شاید با صرف وقت و تلاش بیشتری می‌توانست به کمدی دیوانه‌وارِ یک‌بارمصرفِ خوبی تبدیل شود، اما کاراکترهای وراج و داستانی قابل‌پیش‌بینی جلوی آن را از انجام همین ماموریت ساده نیز گرفته‌اند. «پیکسل‌ها» فاقد هرگونه هوشمندی و هیجانی است که از چنین ایده‌ای انتظار داریم. فیلم نمایش تخت و ملال‌آورِ دنیای بازی‌های ویدیویی از نگاه کسی است که هیچ درکی از پیچیدگی و عمق آنها ندارد. «پیکسل‌ها» همچون قسمت هفتم یک مجموعه‌ی سابقه‌دار تکراری و بی‌تاثیر است. در عجبم که چگونه سونی می‌‌خواست آن را به یک مجموعه‌ی دنباله‌دار تبدیل کند!

تهیه شده در زومجی