کریم عبدالجبار از فیلم Once Upon a Time in Hollywood انتقاد کرد

فیلمسازها زمانی که اثری را خلق می‌کنند، مسئولیت زیادی دارند؛ به‌خصوص اگر اثری براساس شخصیت‌های تاریخی و واقعی بسازند. با اینکه این آثار ساختگی هستند، اما آنها می‌توانند وقایعی را درون این فیلم‌ها خلق کنند که اصلا هیچوقت رخ نداده است. آنها با همین کار می‌توانند به طور کلی تصاویری را که این افراد در ذهن و خاطرات مردم به وجود آورده‌اند، نابود کنند. از همین‌رو فیلمسازان به طور مستقیم با درک و دیدگاه مردم نسبت به افراد تحسین‌برانگیز تاریخ ارتباط دارند و تاثیر بسیار زیادی روی ذهن مردم می‌گذارند. جدیدترین اثر کوئنتین تارانتینو یعنی فیلم Once Upon a Time in Hollywood (روزی روزگاری در هالیوود) چندی پیش به روی پرده سینماها رفت.

تارانتینو یکی از فیلمسازان محبوب من محسوب می‌شود؛ زیرا او جسور، سرسخت و غیرقابل پیشبینی است. یک انرژی خاصی در فیلم‌های او وجود دارد که تمام فیلم‌دوستان را به سمت خود جذب می‌کند. من تمام را دیده‌ام و همانند یک رویداد بزرگ با آنها برخورد می‌کنم. اعتقاد دارم که آثار او که حول محور ماجراهای اکشن دهه ۶۰ و ۷۰ می‌گردد، خیلی بهتر و هیجان‌انگیزتر از آثار دیگر است. همین موارد باعث می‌شود که صحنه‌های بروس لی بسیار ناامیدکننده باشد؛ نه لحاظ واقعیت بلکه از لحاظ آگاهی فرهنگی. بروس لی دوست و معلم من بود.

عبدالجبار اعتقاد دارد که بروس لی نباید به این شکل به تصویر کشیده شود و به روی پرده سینماها بیاید. او در ادامه صحبت‌های خود اینگونه گفت:

من اولین بار زمانی که یکی از دانشجویان دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس بودم، با بروس لی ملاقات کردم. من به دنبال راهی بودم که بتوانم تحصیلات خود را در زمینه هنرهای رزمی ادامه دهم. او خیلی زود یک ارتباط دوستی و همچنین یک ارتباط معلم-دانش‌آموز را با من آغاز کرد. او به من نظم و انضباط و همچنین معنویت هنرهای رزمی را آموش داد. همین آموزه‌ها کمک بسیار زیادی به من کرد تا بتوانم ۲۰ سال در NBA بازی کنم و مصدومیت‌های بسیار کمی داشته باشم. در طی دوران دوستی چندین ساله‌ی ما، او با اشتیاق بسیار زیادی درباره اینکه چقدر نمایش آسیایی‌ها در فیلم و سریال‌ها کلیشه‌ای شده است، صحبت می‌کرد. تنها نقش‌هایی که در آن زمان به آسیایی‌ها داده می‌شد، یا شرورهای مرموز بود یا خدمتکاران سر‌به‌زیر. بروس مصمم بود که با استفاده از حرفه بازیگری و نویسندگی، این تصویر آسیایی‌ها را در نظر مردم تغییر دهد. او همچنین در ادامه انجام همین کار، نسخه خودش از هنرهای رزمی را با نام جیت کان دو ابداع کرد. به‌همین دلیل است که من از دیدن این نسخه بروس لی ناراحت می‌شوم؛ زیرا تارانتینو تصمیم گرفت که او را به عنوان یک شخصیت تک بُعدی به تصویر بکشد.

کریم عبدالجبار در ادامه بیشتر از ناراحتی‌های خود درباره این نسخه از بروس لی گفت:

اگر صحنه‌های مسخره و بد بروس کم بود و جنبه‌های دیگر او هم به تصویر کشیده می‌شد، شاید می‌توانستم با آنها کنار بیایم؛ مثلا مشکلات بسیار زیادی که او داشت تا در هالیوود جدی گرفته شود. من چندین بار با بروس لی در ملاءعام بودم که برخی افراد خیابانی مدام با صدای بلند بروس را به چالش می‌کشیدند که با آنها مبارزه کند. او همیشه با احترام این چالش را رد می‌کرد و به حرکت خود ادامه می‌داد. اولین قانون باشگاه مبارزه‌ای بروس این بود که مبارزه نکنید، مگر اینکه دیگر هیچ راهی نداشته باشید. او اصلا نیازی نمی‌دید که خودش را اثبات کند. او می‌دانست که چه کسی است و مبارزه واقعی، روی تشک نیست؛ مبارزه واقعی روی صفحه نمایش بود که فرصتی را برای آسیایی‌ها به وجود بیاورد تا بیشتر از کلیشه‌هایی که نشان داده شده بود، خود را به تصویر بکشند. متاسفانه فیلم روزی روزگاری در هالیوود دقیقا همان روش‌های قدیمی و کلیشه‌ها را ترجیح داده بود.