گزارش باکس آفیس: چرا «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان» تاثیرگذارترین فیلم در موفقیتِ مارول در گیشه بود؟

گزارش باکس آفیسِ این هفته را با انیمیشنِ «نفرت‌انگیز» (Abominable)، محصولِ یونیورسال و استودیوی دریم‌ورکس شروع می‌کنیم که با کسب ۲۰ میلیون و ۸۰۰ هزار دلار به‌عنوانِ افتتاحیه، صدرِ جدول را تصاحب کرد. این رقم، افتتاحیه‌ی «نفرت‌انگیز» را بالاتر از «سندباد» (۱۵ میلیون دلار در سال به نرخ امروز / ۶ میلیون و ۶۰۰ هزار دلار در سال ۲۰۰۳)، در جایگاهِ یکی مانده به آخرِ بدترین افتتاحیه‌های تاریخِ دریم‌ورکس قرار می‌دهد. خبر خوب این است که این فیلم فقط با ۷۵ میلیون دلار بودجه تهیه شده و ممکن است وقتی در این هفته در بازار چین اکران شد، با استقبالِ گسترده‌ای مواجه شود. پس، با اینکه این افتتاحیه، دستاوردِ ضعیفی برای دریم‌ورکس حساب می‌شود، اما تقریبا به‌طور قطع در طولانی‌مدت به فیلمِ برنده‌ای برای یونیورسال که فقط ۴۰ درصد از بودجه‌ی فیلم را تأمین کرده تبدیل خواهد شد. اینکه «نفرت‌انگیز» به‌عنوان اولین فیلمِ اورجینالِ دریم‌ورکس از زمان «توربو» در ژوئیه سالِ ۲۰۱۳، افتتاحیه‌ای در حد و اندازه‌ی برخی انیمیشن‌های برادران وارنر همچون «لگو نینجاگو»، «لک‌لک‌ها» و «پاکوچیک» داشته، دلیلی برای جشن گرفتن نیست. «نفرت‌انگیز» که منهای دنباله‌های «پاندای کونگ‌فوکار» و «چگونه اژدهایتان را تربیت کنید»، به‌عنوانِ یکی از بهترین فیلم‌های دریم‌ورکس نامیده شده، دچارِ وضعیتِ نرمالِ جدید سینما شده است؛ انیمیشن‌های جدیدِ دریم‌ورکس دیگر مثل گذشته فقط به خاطر اینکه اسم دریم‌ورکس روی آن‌ها حک شده، رویدادهای سینمایی نیستند؛ این روزها انیمیشن‌های اورجینال هم تقریبا به اندازه‌ی فیلم‌های لایو اکشنِ اورجینال در جذبِ مردم به سینماها مشکل دارند. دیگر دورانِ افتتاحیه‌ی ۶۰ میلیون دلاری «پاندای کونگ‌فوکار»، «هیولاها علیه بیگانگان» یا حتی افتتاحیه‌ی ۴۳ میلیون دلاری «کرودها» به پایان رسیده است. نکته‌ی جالبِ ماجرا این است که «نفرت‌انگیز»، در حدود یک سال گذشته بعد از «پاکوچیک»، محصولِ استودیوی برادران وارنر و «لینکِ گم‌شده»، محصولِ استودیوی لایکا، سومینِ انیمیشنی است که حول و حوشِ موجودِ افسانه‌ای «یتی» می‌چرخد. هر سه فیلم کم و بیش خوب هستند، اما ظاهرا ماهیتِ یکسانِ «نفرت‌انگیز» با آن‌ها در ظاهر از قرار معلوم به نفعش تمام نشده است. همچنین همین که والدین می‌توانند سر بچه‌هایشان را با نشاندنِ آن‌ها جلوی کارتون‌های نت‌فلیکس یا هولو سرگرم کنند باعث شده تا آن‌ها دلیلِ کمتری برای سر زدن به سینما داشته باشند. این یکی از دلایلی بود که به عدمِ استقبال از «لگو مووی ۲»، «پرندگان خشمگین ۲» و «زندگی مخفی حیوانات خانگی ۲» منجر شد.

اما در زمینه‌ی فیلم‌های قدیمی جدول، فیلمِ سینمایی «دان‌تاون ابی» (Downton Abbey) را در جایگاه دوم جدول داریم که با تجربه‌ی افتِ فروشِ نه چندان عالی ۵۳ درصدی در جریانِ دومین آخرهفته‌اش، کماکان به رقمِ قابل‌قبولِ ۱۴ و نیم میلیون دلار دست پیدا کرد. گرچه «دان‌تاون ابی» با افتِ فروشِ شدیدی مواجه شده، اما فراموش نکنیم که داریم درباره‌ی فیلمی حرف می‌زنیم که ۱۴ و نیم میلیون دلار افتتاحیه‌ی خیلی خوبی برای آن حساب می‌شد و همین که رقمی که به‌عنوانِ افتتاحیه‌اش قابل‌قبول می‌بود را در دومین آخرهفته‌اش به دست آورده یعنی این فیلم در وضعیتِ مطمئن‌تر از مطمئنی قرار دارد. محصولِ استودیوی فوکس فیچرز که با ۱۳ میلیون دلار بودجه تهیه شده، بعد از ۱۰ روزی که از اکرانش گذشته، ۵۸ میلیون و ۵۰۹ میلیون دلار کسب کرده است. اگر «دان‌تاون ابی» بتواند درآمد ۸۳ میلیون دلاری «کوهستان بروکبک» را پشت سر بگذارد، به پُرفروش‌ترین فیلمِ تاریخِ استودیوی فوکس فیچرز در گیشه‌ی خانگی بدل خواهد شد. رده‌ی سومِ جدول متعلق به «کلاهبرداران» (Hustlers) است که بعد از افت فروش شدیدش در آخرهفته‌ی دومش، این هفته خودش را جمع و جور کرد و با تجربه‌ی افت فروشِ عالی ۳۱ درصد، ۱۱ میلیون و ۴۰۰ هزار دلار دیگر فروخت. این فیلمِ ۲۰ میلیون دلاری بعد از ۱۷ روزی که از اکرانش گذشته، ۸۰ میلیون و ۶۰۰ هزار دلار کسب کرده است. رقمی که آن را بالاتر از «کریسمسِ مامان‌های بد» (۷۲ میلیون دلار)، در جایگاهِ سوم پُرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخِ استودیوی اس‌تی‌ایکس اینترتینمنت قرار می‌دهد. این فیلم هنوز این شانس را دارد تا از مرز ۱۰۰ میلیون دلار عبور کند و هنوز می‌تواند با پشت سر گذاشتنِ «وارونه» (۱۰۹ میلیون دلار) و «مامان‌های بد» (۱۱۳ میلیون دلار)، تاجِ پادشاهی استودیوی اس‌تی‌ایکس را به چنگ بیاورد. «کلاهبرداران» تاکنون ۹۵ میلیون دلار در دنیا فروخته است. در رده‌ی چهارمِ جدول «آن: فصل دوم»‌ (It: Chapter Two) قرار دارد که ۱۰ میلیون و ۴۰۰ هزار دلار دیگر کسب کرد و به مجموعِ خانگی ۱۹۳ میلیون و ۹۱۱ هزار دلار رسید. این فیلم احتمالا تا هفته‌ی بعد از مرزِ ۲۰۰ میلیون دلار فروشِ خانگی عبور می‌کند. در همین حین، این فیلمِ ترسناکِ ۷۰ میلیون دلاری تاکنون به ۴۱۷ میلیون دلار درآمدِ جهانی دست یافته است. رده‌ی پنجمِ جدول متعلق به «به سوی ستارگان» (Ad Astra)، با بازی برد پیت است که ۱۰ میلیون و ۱۴۳ هزار دلار در دومین آخرهفته‌اش کسب کرد. این رقم مجموعِ درآمدِ این فیلم ۱۰۰ میلیون دلاری را به ۳۵ میلیون و ۵۲۵ هزار دلار می‌رساند و آن را در مسیر تمام کردنِ کارش با ۵۵ میلیون دلار فروشِ نهایی قرار می‌دهد. «به سوی ستارگان» تاکنون ۸۹ میلیون دلار در دنیا فروخته است. در جایگاه هشتم کمدی «پسران خوب» (Good Boys)، محصولِ یونیورسال جای گرفته که ۲ میلیون دلار دیگر در هفتمین آخرهفته‌اش فروخت و به مجموعِ خانگی ۸۰/۴ میلیون دلار و مجموعِ جهانی ۱۰۴ میلیون دلار دست پیدا کرد. «شیر شاه» تاکنون ۵۴۰ میلیون دلار در خانه و یک میلیارد و ۶۳۸ میلیون دلار در دنیا فروخته است. «انجل سقوط کرده»‌ (Angel Has Fallen) یک میلیون و ۵۳۵ هزار دلار دیگر در ششمین آخرهفته‌اش کسب کرد و به ۶۷ میلیون و ۱۸۴ هزار دلار فروشِ خانگی و ۱۲۳ میلیون دلار فروشِ جهانی دست یافت که دوامِ قابل‌توجه‌ای برای فیلمی با ۴۰ میلیون دلار بودجه است که کسی تقاضای آن را نکرده بود. «هابز و شاو» (Hobbs & Shaw) درآمدِ خانگی «جان ویک ۳» را پشت سر گذاشت. محصولِ ۲۰۰ میلیون دلاری یونیورسال بالاخره به ۱۷۱ میلیون دلار فروشِ خانگی و ۷۵۵ میلیون دلار فروشِ جهانی دست پیدا کرد.

رده‌ی ششم در اختیارِ «رمبو: آخرین خون» (Rambo: Last Blood)، محصولِ لاینزگیت است که پس از تجربه‌ی ۵۴ درصد افت فروش، ۸ میلیون و ۵۷۵ هزار دلار در دومین آخرهفته‌اش فروخت و به مجموعِ ۱۰ روزه‌ی ۳۳ میلیون و ۱۵۰ هزار دلار رسید. آمارِ «آخرین خون» بهتر از «رمبو ۴» که در دومین جمعه‌ی اکرانش با ۶۶ درصد افت فروش و در دومین آخرهفته‌اش با ۶۱ درصد افت فروش مواجه شد و با کسب ۷ میلیون دلار در دومین آخرهفته‌اش به درآمدِ ۱۰ روزه‌ی ۲۹/۹ میلیون دلار دست یافت، است. «آخرین خون» احتمالا اکرانش را با کسب ۴۵ میلیون دلار در خانه به اتمام خواهد رساند که کم و بیش برابر با درآمدِ ۴۲/۷ میلیون دلاری «رمبو ۴» خواهد بود. این فیلم ۴۶ میلیون دلار در دنیا فروخته است. یکی از فیلم‌هایی که منتقدان «رمبو: آخرین خون» را با آن مقایسه می‌کنند، «لوگان» است. چه از نظرِ داستانی (رمبو و وولورین، دختربچه‌ای را از دست آدم‌رباها نجات می‌دهند) و چه از نظر اینکه هر دو فیلم در یک ژانرِ متفاوت (وسترن) در مقایسه با ژانرِ مرسومِ مجموعه قرار می‌دهند. این دقیقا همان چیزی است که به فرمولِ جدید فیلمسازی در سال‌های اخیر در هالیوود تبدیل شده است: برداشتن‌ِ یک آی‌پی و قرار دادن آن در چارچوبِ یک ژانر متفاوت. و این دقیقا همان چیزی است که نه «اونجرز»، بلکه «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان» را به مهم‌ترین فیلمِ دنیای سینمایی مارول تبدیل می‌کند. پارامونت به خوبی بازاریابی «مرد آهنی»، «ثور» و «کاپیتان آمریکا: اولین انتقام‌جو» را انجام داد، تا اینکه دیزنی در سال ۲۰۰۹، مارول را خرید و با «اونجرز» وارد میدان می‌شود. اخیرا خبر رسید که پارامونت کارگردانِ فیلمِ لایو اکشنِ «مایکرونات‌ها» (Micronauts) که براساس کامیک‌بوکی به همین نام از مارول است را انتخاب کرده است. به عبارت دیگر، پارامونت مشغولِ ساختنِ مجموعهِ جدیدی در مایه‌های همان برندی که خودش در ساختِ آن دست داشت و بعد آن را به دیزنی فروخت است. فیلم‌های ابرقهرمانی به‌دلیلِ تلاش برای مخلوط کردنِ عناصرِ ژانرهای مختلف در بن‌مایه‌ی خودشان تکامل پیدا کردند، ولی هالیوود با تبدیل کردنِ آی‌پی‌های غیرابرقهرمانی به فرنچایزهای ابرقهرمانی به این اتفاق واکنش نشان داد. یک زمانی فیلم‌های کامیک‌بوکی از روی دستِ «رمبو» تقلید می‌کردند، ولی حالا «رمبو» از روی دستِ فیلم‌های کامیک‌بوکی تقلید می‌کند. فیلمی که این حرکت را به رازِ موفقیتِ مارول تبدیل کرد «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان» بود. «سرباز زمستان» اولین فیلم کامیک‌بوکی که عناصرِ ژانرهای دیگر را به سینمای ابرقهرمانی آورده بود نبود. «شوالیه‌ی تاریکی» در سال ۲۰۰۸ تلاش کرد تا کلیشه‌های ابرقهرمانی را با کلیشه‌های سینمای جنایی مایکل مان و کلیشه‌های سیاست‌های شهری سینمای سیدنی لومت ترکیب کرد و همه را در قالب یک پکیجِ بلاک‌باستری رضایت‌بخش ارائه کند. جان فاورو، رابرت داونی جونیور و دیگران، دنیای سینمایی مارول را با «مرد آهنی» که حکمِ نسخه‌ی بزرگسالانه‌پسندتر و حجیم‌ترِ «ترنسفورمرها» را داشت متولد کرد. «ریشه‌های افراد ایکس: وولورین»، لوگان را در چارچوب یکی از اکشن‌های تاریخی با توپ و تفنگ قرار داد. فیلم‌های ابرقهرمانی سال ۲۰۱۱ از داستان‌‌های ابرقهرمانی غیرخلاقانه‌‌ای مثل «گرین لنترن» شروع می‌شدند و تا ملودرامِ جنگ جهانی دومی مثل «کاپیتان آمریکا: اولین‌ انتقام‌جو» و تریلرِ جاسوسی دهه‌ی شصتی مثل «افراد ایکس: کلاس اول» ادامه داشتند. خیلی زود همه متوجه‌ی ماهیتِ فیلم «وولورین» به‌عنوان مخلوطی از سینمای ابرقهرمانی و فیلم‌های سامورایی‌محور شدند و تصمیم گرفتند تا کاراکترهای ابرقهرمانی را با الگوی ژانرهای مختلف ترکیب کنند؛ آن‌ها فهمیده بودند که این حرکت، فکرِ بکری برای تبلیغات کردنِ این فیلم‌ها به‌عنوانِ چیزی فراتر از «یک فیلم ابرقهرمانی دیگر» است. در ادامه کوین فایگی رفت و کلِ کمپینِ تبلیغاتی دنیای سینمایی مارول در دورانِ پسا-«اونجرز» را براساسِ این حرکت پی‌ریزی کرد.

اتفاقی که افتاد این بود که حالا سینماروها، خوراکِ سینمایی‌شان را ازطریقِ فیلم‌های کامیک‌بوکی به دست می‌آوردند؛ چه کمدی («ددپول»)، چه وسترن («لوگان»)، چه فانتزی/علمی-تخیلی («کاپیتان مارول»)، چه اُپراهای فضایی («ثور: رگناروک»)، چه ماجراجویی‌های اسطوره‌ای («آکوآمن» و «واندر وومن») یا چه تریلرهای اکشنِ ستاره‌محورِ (دنباله‌های «کاپیتان آمریکا»). نکته‌ی خنده‌دارِ ماجرا این است که در حالی مارول داشت با استفاده از فرمولِ پارمونت، پادشاهی‌اش را می‌گستراند، استودیوهای دیگر سعی کردند تا با تلاش برای ساختِ دنیاهای سینمایی خودشان، به «اونجرز» واکنش نشان بدهند. خیلی از آن‌ها، از جمله دنیای تاریکِ یونیورسال، ارائه‌ی فیلم‌های مستقلِ خوب را به هرچه زودتر رسیدن به کراس‌اورهایشان یا هرچه دیرتر رسیدن به داستان‌های اصلی‌شان ترجیح دادند. «مومیایی» و «بتمن علیه سوپرمن» برای جذب مشتری، تمرکز روی دنیای مشترکِ فیلم‌هایشان و قول دادنِ دنباله‌ها و اسپین‌آف‌هایشان را در اولویتِ بالاتری نسبت به پرداختِ کاراکترهای دوست‌داشتنی و ارائه‌ی فیلم‌های مستقلِ عامه‌پسند قرار دادند. فیلم‌های دنیای سینمایی مارول به این دلیل پُرطرفدار شدند، چون نه‌تنها کیفیتشان نسبتا بهتر از فیلم‌های مشابه‌ی پیرامونشان است، بلکه به خاطر تاکیدشان روی شخصیت‌پردازی به‌جای دنیاسازی. مردم دیدنِ نسخه‌های سینمایی ابرقهرمانان مارول در حین تعامل با یکدیگر را دوست داشتند. در عوض، استودیوها شروع به تبدیل کردنِ آی‌پی‌هایشان به اکشن‌های پُرخرجی که سعی می‌کردند کاراکترهایشان را به ابرقهرمانانی در دنیاهای مشترک معرفی کنند کردند. بنابراین فیلم‌های ابرقهرمانی در حالی در حال متحول شدن به چیزی فراتر از فیلم‌های ابرقهرمانی بودند که آی‌پی‌های غیرابرقهرمانی تصور می‌کردند که دلیلِ موفقیتِ مارول در ماهیتِ ابرقهرمانی‌شان نهفته است. در نتیجه آن دسته از فیلم‌های ابرقهرمانی از جمله «گرین لنترن»، «جاستیس لیگ»، «مرد عنکبوتی شگفت‌انگیز ۲» و غیره که دربرابرِ تن دادن به فرمولِ جدید فیلمسازی هالیوود مقاومت کردند، با استقبال مواجه نشده و کشته شدند. دیگر استودیوها در واکنش به موفقیتِ دنیای سینمایی مارول، شروع به ارائه‌ی فیلم‌هایی که به‌طرز نصفه و نیمه‌ای ابرقهرمانی حساب می‌شدند کردند. طبیعتا مخاطبان تصمیم نگرفتند تا جنسِ اصلی را به ازای کپی/پیستِ ضعیف‌ِ آن‌ها رها کنند که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به «مومیایی»، «شاه آرتور: افسانه‌ی شمشیر» و «سولو: داستانی از جنگ ستارگان» اشاره کرد. این فیلم‌ها می‌خواستند آی‌پی‌های سابقه‌دار را در دنیایی که نسخه‌های قبلی‌شان با کیفیت عالی در خانه در دسترس هستند بازسازی کنند. مثلا مخاطبان به «رابین هود» که تلاشی برای «بتمن آغاز می‌کند»سازی این آی‌پی و زمینه‌چینی دنباله‌ای «شوالیه‌ی تاریکی»‌وار برای آن است نگاه می‌کنند و در عوض تصمیم می‌گیرند تا یا «شوالیه‌ی تاریکی» (جنسِ اصلی) را تماشا کنند یا سراغِ «رابین هود: شاهزاده دزدان» (نسخه‌ی برترِ این آی‌پی) بروند. درنهایت، به محض اینکه مقیاسِ فیلم‌های دنیای سینمایی مارول گسترش پیدا کرد، «سرباز زمستان» و بعدا «نگهبانان کهکشان»، نقشِ انقلابی را داشتند که حتی «ترنسفورمرها» را نیز به مرور بی‌اهمیت کردند.

در ابتدا هدف ساختِ یک دنباله‌ی مرسوم برای این فیلم بود. اما وقتی وین دیزل درخواستِ ۲۷ میلیون دلار حقوق کرد (شاید به خاطر اینکه او واقعا فکر می‌کرد که ۲۷ میلیون دلار می‌ارزد یا شاید هم به خاطر اینکه او نمی‌خواست برای دنباله بازگردد و می‌خواست قیمتش را آن‌قدر بالا ببرد که یونیورسال با آن مخالفت کند)، دیزل از دنباله کنار گذاشته شد و «سریع و خشن ۲» با محوریتِ پاول واکر و تایریس گیبسون به‌عنوانِ جایگزین وین دیزل ساخته شد که با کسب ۵۰/۴ میلیون دلار به‌عنوانِ افتتاحیه، به ۲۳۶ میلیون دلار فروشِ جهانی از ۷۶ میلیون دلار بودجه دست یافت. در ادامه «سریع و خشن: توکیو دریفت» به کارگردانی جاستین لین را به‌عنوانِ یک اسپین‌آفِ مستقل داشتیم که فاقدِ حضورِ پاول واکر و وین دیزل در هیچ نقشِ مهمی بود. «توکیو دریفت» که کارش را با ۲۷ میلیون دلار افتتاحیه در تابستانِ ۲۰۰۵ شروع کرد و به ۱۵۸ میلیون دلار فروشِ جهانی از ۸۰ میلیون دلار بودجه دست یافت، عملکردِ ناامیدکننده‌ای داشت. به این ترتیب، کارمان به «سریع و خشن ۴» کشیده شد که با بازگرداندنِ چهارِ ستاره‌ی فیلم اول (وین دیزل، پاول واکر، میشل رودریگز و جوردانا بروستر)، یک‌جورهایی به اولین فیلمِ باکس آفیسِ مُدرن تبدیل شد که ایده‌ی ساختِ دنباله‌هایی را که چند سال بعد از قسمتِ اصلی عرضه می‌شوند مطرح کرد؛ دنباله‌هایی که این روزها با امثالِ «نیرو برمی‌خیزد» و «هالیووین» از سروکولِ سینما بالا می‌روند. «سریع و خشن ۴» در سوم آوریل ۲۰۰۹ با کسب ۷۰ میلیون دلار به‌عنوانِ افتتاحیه، رفت تا به ۳۶۳ میلیون دلار فروشِ جهانی دست پیدا کند. از اینجا به بعد را دیگر همگی از ترفندِ تبلیغاتی «سریع و خشن ۵» با بازگرداندنِ کاراکترهای مکملِ چهار فیلمِ قبلی، چالشِ «خشن ۷» بعد از مرگِ پاول واکر (که به یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار پیروزی نهایی منجر شد) و درگیری وین دیزل و دواین جانسون خبر داریم. به عبارت ساده‌تر، «سریع و خشن» به این دلیل به غولِ بی‌شاخ و دُمی که امروز می‌شناسیم تبدیل شد که یونیورسال نتوانست تا هشت سال بعد از فیلم اول و چهار فیلم بعد از فیلم اول، یک دنباله‌ی مرسوم برای فیلم اول بسازد. اگر دنباله‌ی قسمتِ اولِ «سریع و خشن» بلافاصله ساخته می‌شد، شاید این مجموعه در موقعیتِ فعلی‌اش نبود. اما همین که طرفداران مجبور شدند هشت سال برای دیدنِ دنباله‌ی فیلم اول صبر کنند، آن را از یک دنباله‌ی معمولی، به یک دنباله‌ی نوستالژیک تبدیل کرد که طرفداران بیش از همیشه برای آن سر و دست می‌شکستند. حالا اتفاقی که دارد در رابطه با «دنیای ژوراسیک ۳» و ششمین فیلمِ «پارک ژوراسیک» می‌افتد این است که این‌بار شاهدِ حضورهای کوتاهِ کاراکترهای قدیمی مجموعه نیستیم، بلکه این فیلم می‌خواهد دست به حرکتی «افراد ایکس: روزهای گذشته‌ی آینده»‌وار بزند.

اگر فیلم‌های مستقلِ وولورین را نادیده بگیریم، سری اولِ «افراد ایکس» از یک سه‌گانه تشکیل شده بود که شامل گروهی از بازیگران (هیو جکمن، پاتریک استوارت، هیل بری، ایان مک‌کلن و غیره) می‌شد که آن فیلم‌ها گیشه‌ها را در سال ۲۰۰۰ (۲۹۷ میلیون دلار از ۷۵ میلیون دلار بودجه)، سال ۲۰۰۳ (۴۱۴ میلیون دلار از ۱۱۰ میلیون دلار بودجه) و سال ۲۰۰۶ (۴۵۷ میلیون دلار از ۲۱۰ میلیون دلار بودجه) ترکاندند. با این وجود، گرچه «افراد ایکس: آخرین ایستادگی» به کشته شدن یا سلبِ قدرتِ برخی کاراکترها منجر شد، اما استودیوی فاکس هنوز فیلم‌های بیشتری می‌خواست. «افراد ایکس: کلاس اول» به کارگردانی متیو وان که در دهه‌ی ۶۰ جریان داشت، حکمِ پیش‌درآمدی با حضور جیمز مک‌آووی، مایکل فاسبندر، جنیفر لارنس و نیکولاس هولت در نقشِ نسخه‌ی جوان‌تر پروفسور ایکس، مگنیتو، میستیک و بیست را داشت که با وجود نقدهای عالی‌اش، گیشه‌ی متوسطی (۳۴۶ میلیون دلار از ۱۶۰ میلیون دلار بودجه) را در تابستانِ ۲۰۱۱ تجربه کرد. بنابراین فاکس برای فیلم بعدی تصمیم گرفت تا از ترفندِ نوستالژی برای کشیدنِ طرفداران به سینماها استفاده کند. آن‌ها علاوه‌بر بازگرداندنِ برایان سینگر، کارگردان قسمت اول و دومِ «افراد ایکس»، اکثرِ گروه بازیگرانِ اورجینالِ سه‌گانه‌ی اصلی (جکمن، استوارت، بری، مک‌کلن و غیره) را نیز در جریانِ داستانی سفر در زمان که آن‌ها را درکنار گروه بازیگران «کلاس اول» در یک فیلم قرار می‌داد، بازگردانند. «افراد ایکس: روزهای گذشته‌ی آینده» به یک موفقیتِ بزرگ تبدیل شد و علاوه‌بر کسب نقدهای قوی، به ۲۳۳ میلیون دلار فروشِ خانگی و ۷۴۹ میلیون دلار فروشِ جهانی در تابستانِ ۲۰۱۴ دست یافت. طبیعتا فعلا مشخص نیست که «دنیای ژوراسیک ۳» تا چه اندازه از سم نیل، لورا درن و جف گلدبلوم استفاده می‌کند. شاید آن‌ها حضورهای بسیارِ کوتاهی در فیلم داشته باشد و شاید هم آن‌ها اصلا تعاملی با دار و دسته‌ی کریس پرت و برایس دالاس هاوارد نداشته باشند، اما تصمیمِ یونیورسال برای بازگرداندنِ آن‌ها، مخصوصا باتوجه‌به نحوه‌ی پایان‌بندی فیلم آخر (ورود دایناسورها به دنیا) نشان می‌دهد که هدفِ استودیو این است که این فیلم را به مادرِ تمام فیلم‌های «پارک ژوراسیک» یا چیزی در مایه‌های فینالِ مجموعه تبدیل کند. به عبارتی، «پارک ژوراسیک ۳» خودش را به‌عنوانِ ترکیبی از «سریع و خشن ۴» (بازیگرانِ اورجینال مجموعه برای اولین‌بار درکنار هم قرار می‌گیرند)، «افراد ایکس: روزهای گذشته‌ی آینده» (دیدارِ بازیگران قدیمی با بازیگران جدید) و «هری پاتر و یادگاران مرگبار ۲» (فینالِ مجموعه) تبلیغات خواهد کرد. اگر «دنیای ژوراسیک ۳» واقعا به‌عنوانِ فینالِ مجموعه جواب بدهد، آن وقت درکنار «سریع و خشن ۱۰» در دوم آوریل ۲۰۲۱ و «هالیووین به پایان می‌رسد» در پانزدهم اکتبر ۲۰۲۱، یکی دیگر از بزرگ‌ترین فرنچایزهای لایو اکشنِ یونیورسال را (حداقل در ظاهر) به سرانجام می‌رساند.