گزارش باکس آفیس: آیا موفقیت «جوکر» آغازگر دوران جدیدی از سینمای ابرقهرمانی خواهد بود؟

گزارش باکس آفیس این هفته را با فیلم کامیک‌بوکی «جوکر» (Joker) شروع می‌کنیم که هیچ‌کدام از بحث‌های حاشیه‌ای منفی‌ای که پیرامون آن در فضای آنلاین راه افتاده بود، تاثیری روی فروش افتتاحیه‌اش نداشتند. سینماروها با دلقک جرم و جنایت رقصیدند و نشان دادند که واقعا این فیلم را دوست داشته‌اند. چرا که ساخته‌ی تاد فیلیپس به رقم فک‌انداز ۹۳ و نیم میلیون دلار به‌عنوان افتتاحیه‌ی سه روزه دست یافت که ۷ میلیون و ۴۰۰ هزار دلارش متعلق به سینماهای آیمکس است. چه خوب و چه بد، این افتتاحیه نشان می‌دهد که سینماروها تا وقتی که مهرِ مارول یا دی‌سی روی بلاک‌باسترهای سینمایی خورده باشد، برای دیدنشان حاضر می‌شوند. «جوکر» نماینده‌ی فیلمی است که برادران وارنر یکی از بهترین ارائه‌کنندگانشان است. این فیلم شاید از لحاظ فنی یک فیلم کامیک‌بوکی در چارچوب یک برند ثابت‌شده و شناخته‌شده باشد. اما همزمان به‌عنوان نسخه‌ی کامیک‌بوکی «راننده تاکسی» و «پادشاه کمدی»، حکم یک فیلم نامرسوم و غیرتجاری را دارد. بنابراین موفقیت «جوکر» درکنار «مجیک مایک»، «احضار»، «تک‌تیرانداز امریکایی»، «آن» و «ستاره‌ای متولد می‌شود»، یکی دیگر از آن فیلم‌هایی است که اگرچه تمام ویژگی‌های یک بلاک‌باستر مرسوم را ندارند، ولی برادران وارنر استعداد قابل‌توجه‌ای در تبلیغات کردن و تبدیل کردن آن‌ها به رویدادهای سینمایی تمام‌عیاری را دارد. «جوکر» با این افتتاحیه، بهترین افتتاحیه‌ی تاریخ ماه اکتبر و پشت‌سر «آن: فصل دوم» (۹۱ میلیون دلار) و «آن» (۱۲۳ میلیون دلار)، جایگاه سوم بهترین افتتاحیه‌ی تاریخ ماه‌های اکتبر و سپتامبر را به دست آورده است. ظاهرا اگر سروصداهای آنلاین سر پیام خشونت‌آمیز فیلم، به افزایش علاقه‌ی مردم برای دیدن آن منجر نشده باشند، به فروشش آسیب نرسانده‌اند. همچنین اگرچه نتیجه‌گیری کلی منتقدان درباره‌ی فیلم به اندازه‌ی زمان برنده شدن شیر طلایی ونیز درخشان نیست، اما نقدهای فیلم اکثرا تا شب افتتاحیه‌اش مثبت بودند. همچنین تریلرهای «جوکر» پیش از فیلم‌های نظیر «آن:‌فصل دوم» و «روزی روزگاری در هالیوود» پخش شده‌اند که دوتا از پُرفروش‌ترین فیلم‌های بزرگسالانه‌ی تابستان امسال بودند. فراموش نکنیم که «جوکر» از پُرطرفدارترین و مشهورترین تبهکار خیالی تاریخ بهره نیز می‌برد. این فیلم همچنین جزیی از برند فیلم‌های ابرقهرمانی دی‌سی است که اگرچه زمانی مورد تمسخر قرار می‌گرفت، اما چند وقتی می‌شود که با فیلم‌های مستقلِ «واندر وومن»، «آکوآمن» و «شزم»، اعتماد نسبی سینماروها را به دست آورده است. حتی «مرد پولادین»، «بتمن علیه سوپرمن»، «جوخه‌ی انتحار» و «جاستیس لیگ» هم که با نقدها و سروصدای رسانه‌‌ای افتضاحی روی پرده رفتند، افتتاحیه‌هایی بین ۹۳ تا ۱۶۶ میلیون دلار داشتند. افتتاحیه‌ی «جوکر»، منهای فیلم‌های «ددپول» (۱۳۲ میلیون دلار و ۱۲۸ میلیون دلار) و فیلم‌های «آن»، در جایگاه پنجم بهترین افتتاحیه‌ی تاریخ فیلم‌های بزرگسالانه قرار می‌گیرد. افتتاحیه‌ی «جوکر» حتی با احتساب نرخ تورم، بلیت‌های بیشتری در مقایسه با «۳۰۰» (۷۰ میلیون دلار در سال ۲۰۰۷ / ۹۲ میلیون به نرخ امروز) و «هانیبال» (۵۸ میلیون در سال ۲۰۰۱ / ۹۰ میلیون به نرخ امروز) فروخته است. «جوکر» بالاتر از افتتاحیه‌ی ۹۲ و نیم میلیون دلاری «مرد عنکبوتی: دور از خانه»، بزرگ‌ترین افتتاحیه در بین فیلم‌های غیردیزنی/غیرمارولی سال ۲۰۱۹ حساب می‌شود. اگر «جومانجی: مرحله‌ی بعد» یکی از آن دنباله‌هایی که با استقبال دیوانه‌واری بعد از محبوبیت فیلم اول تبدیل می‌شوند از آب در بیاید و افتتاحیه‌ای شبیه به سه‌گانه‌ی «هابیت» داشته باشد که هیچی، در غیر این صورت «جوکر»، رکورد بهترین افتتاحیه‌ی غیردیزنی امسال را حفظ خواهد کرد.

ولی اگر برایتان سؤال است که وضعیت فروش «جوکر» در مقایسه با دیگر فیلم‌های کارنامه‌ی واکین فینیکس چگونه است و این فیلم برای تبدیل شدن به پُرفروش‌ترین فیلم ستاره‌اش چقدر باید بفروشد خب، قضیه این است که فینیکس از سال ۱۹۸۶ تاکنون در ۳۱ فیلم مختلف که در آمریکای شمالی و ۲۵ فیلم که در دنیا اکران شده‌اند بازی کرده است. مجموع درآمد این ۳۱ فیلم در آمریکای شمالی یک میلیارد دلار و در سراسر دنیا یک میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلار است. ارقامی که به‌معنی میانگینِ فروشِ ۳۲ میلیون و ۹۰۰ هزار دلار برای فیلم‌های آمریکای شمالی و ۷۵ میلیون و ۴۰۰ هزار دلاری برای فیلم‌های جهانی‌اش هستند. پُرفروش‌ترین فیلم فینیکس در گیشه‌ی خانگی «نشانه‌ها» (Signs) است که در دوران اوج ام‌. نایت شیامالان در سال ۲۰۰۲ عرضه شد و با کسب ۶۰ میلیون و ۱۰۰ هزار دلار افتتاحیه، رفت تا به ۲۲۸ میلیون دلار فروش خانگی دست پیدا کند. اما در بین پُرفروش‌ترین فیلم‌های او در دنیا، «نشانه‌ها» با ۴۰۸ میلیون و ۲۰۰ هزار دلار در جایگاه دوم قرار می‌گیرد. پُرفروش‌ترین فیلم فینیکس در دنیا که به ارمغان آورنده‌ی اولین نامزدی اسکارش هم بود، «گلادیاتور» است. ساخته‌ی ریدلی اسکات در سال ۲۰۰۰ به ۱۸۷ میلیون و ۷۰۰ هزار دلار و ۴۶۰ میلیون و ۶۰۰ هزار دلار درآمد جهانی دست یافت. فینیکس درکنار «نشانه‌ها» و «گلادیاتور»، فقط چهار فیلم دیگر دارد که از مرز ۱۰۰ میلیون دلار فروش جهانی عبور کرده‌اند که عبارت‌اند از: «روستا» (The Village)، «سر به زیر باش» (Walk the Line)، «پدر و مادری» (Parenthood) و «نردبان ۴۹» (Ladder 49). افتتاحیه‌ی «جوکر» بدون احتساب نرخ تورم، بالاتر از «نشانه‌ها» (۶۰/۱ میلیون)، «روستا» (۵۰/۷ میلیون)، «گلادیاتور» (۳۴/۸ میلیون)، «سربه زیر باش» (۲۲/۳ میلیون) و «نردبان ۴۹» (۲۲/۱ میلیون) قرار می‌گیرد و با احتساب نرخ تورم کماکان بالاتر از «نشانه‌ها» (۹۳/۲ میلیون)، «روستا» (۷۳/۶ میلیون)، «گلادیاتور» (۵۸/۲ میلیون)، «نردبان ۴۹» (۳۲ میلیون) و «سربه زیر باش» (۳۱/۴ میلیون) جای می‌گیرد. «جوکر» برای تبدیل شدن به پُرفروش‌ترین فیلم فینیکس در گیشه‌ی خانگی با احتساب نرخ تورم، «نشانه‌ها» (۲۲۸ میلیون / ۳۵۳ و نیم میلیون به نرخ امروز) و «گلادیاتور» (۱۸۷/۷ میلیون / ۳۱۳ میلیون و ۷۰۰ هزار دلار) را در مقابلِ خودش می‌بیند.

اما بعد از «دوران قهرمانان پالپ»، «دوران مُدرن» از سال ۱۹۹۸ آغاز شد و تا سال ۲۰۰۸ ادامه داشت. نکته‌ی کنایه‌آمیز ماجرا این است که اگرچه دوران مُدرن سینمای کامیک‌بوکی هنوز واقعا شروع نشده بود، اما در این دوران ما شاهد سه پروژه‌ی «ماتریکس» و «مرد اسرارآمیز» (The Mystery Man) در سال ۱۹۹۹ و «ناشکستنی» در سال ۲۰۰۰ بودیم که حکم به‌روزرسانی، هجو یا درهم‌شکستن کلیشه‌های فیلم‌های ابرقهرمانی مُدرن را داشتند. اگرچه می‌توانیم سر اینکه «اسپاون» (Spawn) یا «بلید» در مقایسه با «افراد ایکس» (برایان سینگر) و «مرد عنکبوتی» (اولین فیلم کامیک‌بوکی بزرگ سینما از زمان «بتمن») چقدر در آغاز دوران دوم سینمای ابرقهرمانی نقش داشته‌اند بحث کنیم، اما درنهایت حقیقت این است که همه‌ی آن‌ها، کم یا زیاد، به اشکال مختلف در تعریف دوران مُدرن فیلم‌های ابرقهرمانی هالیوود نقش داشتند. فیلم‌های دوران مُدرن شامل «افراد ایکس» (۲۹۹ میلیون دلار در سال ۲۰۰۰)، «مرد عنکبوتی» (۸۲۱ میلیون دلار در سال ۲۰۰۲)، «هالک» (۲۴۵ میلیون دلار در سال ۲۰۰۳)، «بتمن آغاز می‌کند» (۳۷۱ میلیون دلار در سال ۲۰۰۵)، «سوپرمن بازمی‌گردد» (۳۹۱ میلیون دلار در سال ۲۰۰۶ از ۲۷۰ میلیون دلار بودجه) و «گوست رایدر» (۲۲۸ میلیون دلار در سال ۲۰۰۷) بودند. آن‌ها بلاک‌باسترهای پُرخرجی بودند که اکثرا در زمان حال جریان داشتند و از جلوه‌های کامپیوتری مُدرن برای به حقیقت تبدیل کردن نسخه‌ی لایو اکشن کاراکترهای مارول و دی‌سی استفاده می‌کردند. همچنین اکثر آن‌ها توسط فیلمسازان مولف و صاحب‌سبکی همچون سم ریمی، برایان سینکر، کریس نولان و انگ لی کارگردانی شده‌اند. موفقیت این فیلم‌ها به همان اندازه که از صدقه‌سری نسلی است که با تماشای کارتون‌های «بتمن»، «افراد ایکس» و «مرد عنکبوتی» در اوایل دهه‌ی ۹۰ بزرگ شده بودند، اما به همان اندازه هم از فاجعه‌های دنیای واقعی بهره بردند. حملات یازده سپتامبر جذابیت جنبه‌ی فانتزی و عمق تماتیک این فیلم‌ها را افزایش داد. حالا نه‌تنها مردم آمریکا می‌توانستند با دیدن مرد عنکبوتی در حال دفاع از نیویورک، در قالب این فیلم‌ها تماشاگر به حقیقت پیوستن آرزوهایشان باشند، بلکه این فیلم‌ها می‌توانستند با بدل شدن به تمثیلی از تحولات سیاسی دنیای واقعی، روی موضوعات حساس و داغ و بحث‌برانگیز روز دست بگذارند. از «بتمن آغاز می‌کرد» و «شوالیه‌ی تاریکی» که در قالب لیگ سایه‌ها و جوکر، از تبهکارانی را در مقابل بتمن قرار می‌دهد که نماینده‌ی ترس‌های دنیای پسا-«یازده سپتامبر» هستند گرفته تا «افراد ایکس» که حول و حوش بحث «آزادی در مقابل امنیت» در دوران «جنگ علیه تروریسم» می‌چرخد. اما بعد از «دوران مُدرن»، به «دوران دنیاهای مشترک» می‌رسیم که از سال ۲۰۰۸ شروع شد و حداقل تا این لحظه ادامه پیدا کرده است. دوران مُدرن سینمای ابرقهرمانی با غایت تمام فیلم‌های ابرقهرمانی مستقل و سیاسی یعنی «شوالیه‌ی تاریکی» به اتمام رسید. در همان سال، «مرد آهنی» اکران شد که موفقیتش آغازگر دوران دنیاهای سینمایی مشترک بود. «مرد آهنی» (۵۸۵ میلیون دلار از ۱۴۰ میلیون دلار بودجه)، استودیوی مارول را با قدرت برای به حقیقت تبدیل کردن چیزی که بعدا به دنیای سینمایی مارول معروف می‌شد، به جلو هُل داد. اگرچه موفقیت «مرد آهنی» به‌طرز نامحسوسی روی فیلم‌های ابرقهرمانی باقی‌مانده از دوران‌های قبلی تاثیر گذاشت (از حس و حال رفاقتی «گرین لنترن» گرفته تا خشونت «یازده‌ سپتامبر‌»‌وار «مرد پولادین»)، اما این «اونجرز» بود که دوران دنیاهای سینمایی مشترک را رسمی کرد و به‌شکلی مهر خودش را روی صنعت کوبید که همهمه‌ی جمعیت را ساکت کرد و نظر همه را به سمت خودش جلب کرد.

ساخته‌ی کراس‌اور جاس ویدن که دار و دسته‌ی مرد آهنی، هالک، ثور، بلک ویدو و کاپیتان آمریکا را گرد هم آورده بود، با کسب نقدهای بسیار مثبت و ۲۰۷ میلیون دلار افتتاحیه، دوام قدرتمندی را تجربه کرد و در تابستان ۲۰۱۲ به یک میلیارد و ۵۱۹ میلیون دلار درآمد جهانی دست یافت. درآمد این فیلم ۲/۴ برابر درآمد جهانی «مرد آهنی ۲» در سال ۲۰۱۰ بود. این تفاوت آن‌قدر بزرگ بود که متاسفانه دیگر استودیو به اشتباه فکر کردند تنها چیزی که «اونجرز» را به چنین رقم سرسام‌آوری رساند، ماهیت دنیای سینمایی مارول بود. استودیوها تصور کردند کافی است فیلم‌هایشان را دنیاهای سینمایی مشترک بنامند، به فیلم‌های آینده اشاره کنند و کاراکترهای فیلم‌های مختلف را گرد هم بیاورند تا موفقیت «اونجرز» را تکرار کنند. اما مشکل این بود که دیگر استودیوها در حالی ناگهان متوجه‌ی سروصدای «اونجرز» شده بودند که مارول سال‌ها در سکوت در حال زمینه‌چینی آن بود. آن‌ها تنها چیزی که دیده بودند نتیجه بود و حالا می‌خواستند یک شبه به آن برسند. بنابراین دنیای سینمایی مارول با «بتمن علیه سوپرمن»، این کار را انجام داد و شکست خورد، یونیورسال با «مومیایی» این را تکرار کرد و دنیای سینمایی‌اش را شروع نشده به باد فنا داد و پارامونت هم در تلاش برای تبدیل کردن «ترنسفورمرها» به یک دنیای سینمایی طوری شکست خورد که مجبور شد با «بامبلبی» به ریشه‌هایش برگردد و اعتماد از دست رفته‌ی طرفداران مجموعه را از نو به دست بیاورد. تلاش سونی با دنیاسازی با «مرد عنکبوتی شگفت‌انگیز ۲» در حالی به سرنوشت مرگبار آن مجموعه تبدیل شد که آن‌ها کماکان با اعتمادبه‌نفسی که از همکاری با مارول و موفقیت «ونوم» به دست آورده‌اند، به تلاششان ادامه می‌دهند. حتی تلاش خود دیزنی برای تبدیل کردن «جنگ ستارگان»، به دنیایی از اپیزودها و اسپین‌آف‌های فرعی شکست خورد. سال‌ها طول کشید و فیلم‌های زیادی تلف شدند تا هالیوود متوجه شود (۱) دنیاهای سینمایی از فیلم‌های مستقلی که مردم دوست دارند ارزش کمتری دارند، (۲) مخاطبان به متحول کردن آی‌پی‌هایی مثل «رابین هود» و «تارزان» به مجموعه‌های ابرقهرمانی علاقه‌ای ندارند و (۳) فیلم‌های ابرقهرمانی وقتی بهتر می‌فروشند که با عناصر یک ژانر دیگر مخلوط شوند. «شوالیه‌ی تاریکی»، «ریشه‌های مردان ایکس: وولورین»،«افراد ایکس: کلاس اول» و «کاپیتان آمریکا: اولین انتقام‌جو» (که هر دو فیلم‌های تاریخی‌ای در جریان جنگ‌های آشنای دنیای واقعی اتفاق می‌افتند)، فرمول بلاک‌باسترسازی ابرقهرمانی را به‌روزرسانی کردند. فیلم‌های دوران دنیاهای مشترک به اندازه‌ی فیلم‌های فیلم‌های دوران مُدرن، سیاسی بودند و به همان اندازه که به یکدیگر متصل بودند، آماده بودند تا به همان اندازه هم از لحاظ ژانر با یکدیگر تفاوت داشته باشند. از همین رو، هم‌اکنون در دورانی هستیم که هر ژانری برای خودش یک فیلم ابرقهرمانی دارد. واقعیت دنیای سینمایی مارول که خیلی‌ها را در حین تقلید از آن به کشتن داد، این بود که فیلم‌های مارول هرگز چندان با هم ارتباط نداشتند.

شما می‌توانستید اکثر فیلم‌های مستقلشان را بدون دیدن دیگر فیلم‌هایشان تماشا کنید. اگرچه فیلم‌های «اونجرز» و تا حدودی دنباله‌های «کاپیتان آمریکا» حکم اپیزودهای اسطوره‌پردازی که خط داستانی کلی مجموعه را تغییر می‌دهند را داشتند، ولی عموم مردم حتی اگر فیلم‌های مستقل را ندیده بودند، می‌توانستند در حین تماشای فیلم‌های کراس‌اور، احساس سردرگمی و گمشدگی نکنند. برای لذت بردن از «انت‌من» نیازی به دیدن «مرد آهنی ۳» وجود نداشت و حتی برای لذت بُردن از «اونجرز: بازی پایانی»، دیدن «اونجرز: جنگ اینفینیتی» حیاتی نیست. مخاطبان نه به خاطر ارتباط این فیلم‌ها با یکدیگر، بلکه به خاطر کیفیت نسبی آن‌ها و شخصیت‌های دوست‌داشتنی‌شان برای تماشای انها در سینماها حاضر شدند. ختم کلام. معلوم نیست که فاز بعدی فیلم‌های دنیای سینمایی مارول و سریال‌های مارول چقدر به یکدیگر ارتباط خواهند داشت، شک دارم که دیزنی مهم‌ترین عامل جذب عموم مردم را فدای افزایش مشترکان دیزنی‌پلاس با تبدیل کردن سریال‌هایشان به پیش‌زمینه‌های حیاتی برای فهمیدن فیلم‌هایش کند. اگرچه در حال حاضر، «اونجرز: بازی پایانی»، خط داستانی سه فاز اول مارول را به پایان رسانده است، دنیای سینمایی دی‌سی بیشتر از همیشه روی ساخت فیلم‌های مستقل از یکدیگر تمرکز کرده و یونیورسال در تلاش است تا «سریع و خشن» و «دنیای ژوراسیک» را اشباع نکند، اما آسیبی که با تلاش دیوانه‌وار استودیوها برای تکرار «اونجرز» خودشان باید به سینما وارد می‌شد، وارد شده است. در آن سال‌ها که هالیوود در تعقیب «اونجرز» در خلسه فرو رفته بود، پلتفرم‌های استریمینگ و شبکه‌های کابلی از این فرصت استفاده کردند تا روی دست هالیوود بلند شوند؛ آن‌ها با خرج کردن پول‌های هنگفتی روی فیلم‌ها و سریال‌های بزرگسالانه و ستاره‌محور و کیفیت بالا که از نظر ارزش پروداکشن با ۹۰ درصد فیلم‌های هالیوودی رقابت می‌کردند، مفهوم کلاسیک فیلم دیدن در سینما را نابود کردند. سینماروها به تماشای فیلم و سریال‌هایشان در خانه با استفاده از نت‌فلیکس عادت کردند. در نتیجه، دوران جدیدی شکل گرفت که در آن، مردم به ندرت به تماشای هر چیزی که جزیی از مارول و دی‌سی نیست می‌روند. حالا در عصری هستیم که مردم، خوراک سینمایی‌شان را ازطریق فیلم‌های ابرقهرمانی ثابت‌شده تأمین می‌کنند. آن‌ها وقتی «آکوآمن» را دارند، دیگر نیازی به «شاه آرتور: افسانه‌ی شمشیر» ندارند. آن‌ها وقتی «مرد عنکبوتی: بازگشت به خانه» را دارند، دیگر نیازی به کمدی‌های دبیرستانی ندارند. آن‌ها «انت‌من» را برای فیلم‌های سرقت‌محور، «ونوم» را برای فیلم‌های ترسناک کمپی، «کاپیتان آمریکا» را برای اکشن‌های سیاسی، «کاپیتان مارول» را برای فیلم های علمی‌ تخیلی، «نگهبانان کهکشان» را برای اُپراهای فضایی و «شانگ‌چی» را برای فیلم‌های رزمی دارند. تلاش مارول و دی‌سی برای برای متنوع کردن فیلم‌های ابرقهرمانی ازطریق اضافه کردن عناصر دیگر ژانرها به آن‌ها، بهشان اجازه داده تا فیلم‌هایشان را فراتر از مرزهای سینمای ابرقهرمانی گسترش بدهند و با تصاحب دیگر ژانرها، تماشای هرگونه فیلم دیگری به جز ابرقهرمانی را برای عموم مردم بی‌معنی کنند.

اکنون در سال ۲۰۱۹، در دورانی هستیم که مخلوط عناصر دیگر ژانرها با چارچوب سینمای ابرقهرمانی حسابی روی بورس است و رعایت کردن یا نکردن این نکته، مشخص‌کننده‌ی موفقیت یا شکست این فیلم‌ها در گیشه خواهد بود. وقتی مردم در قالب فیلم‌های ابرقهرمانی هر چیزی که لازم دارند را به دست می‌آورند، چگونه می‌توانی مردم را برای دیدن فیلم‌های ژانر غیرابرقهرمانی و فیلم‌های مستقل جذب کنی؟ «جوکر» جواب این سؤال است. «جوکر» حتی بیشتر از «شوالیه‌ی تاریکی» یا «لوگان»، حکم یک درام کاملا اولد-اسکول را دارد که از قضا یکی از محبوب‌ترین کاراکترهای مدیوم کامیک‌بوک، شخصیت اصلی‌اش است. این فیلم با کمترین مقدار اکشن‌های مرسم، جلوه‌های کامپیوتری یا داستانگویی دنباله‌پسند ساخته شده است. چیزی که «جوکر» به‌عنوان دوران بعدی سینمای ابرقهرمانی معرفی می‌کند این است: به‌جای اینکه شاهد فیلم‌هایی باشیم که از عناصر دیگر ژانرها (وسترن، تریلر جاسوسی، سرقت و غیره) قرض می‌گیرند، شاهد فیلم‌های ابرقهرمانی‌ای خواهند بودند که به قرض گرفتن‌های جسته و گریخته بسنده نمی‌کنند، بلکه لباس ژانر مقصد را کاملا به تن می‌کنند. با «جوکر» اولویت‌ها تغییر خواهد کرد. فیلم ابرقهرمانی با رگه‌هایی از سه‌گانه‌ی جیسون بورن («کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان») به فیلم جیسون بورن با حضور یک ابرقهرمان تغییر می‌کند. فیلم ابرقهرمانی با رگه‌هایی از سینمای مارتین اسکورسیزی، به سینمای مارتین اسکورسیزی با حضور المان‌های کامیک‌بوکی تغییر می‌کند. فعلا مشخص نیست که آیا «جوکر» آغازگر چنین ترندی خواهد بود یا نه؛ ترندی که البته به‌معنی بلعیده شدن تمام بخش‌های دست‌نخورده‌ی سینمای فعلی با المان‌های ابرقهرمانی خواهد بود که افسرده‌کننده است. اما اینکه انتظار داشته باشیم «جوکر» بعدی سینما عملکردی شبیه به «جوکر» داشته باشد، مثل این می‌ماند که انتظار داشته باشیم «موربیوس» عملکردی شبیه به «ونوم» داشته باشد. اما اگر فیلم‌های تیر و طایفه‌ی «جوکر» بتوانند بودجه‌هایشان را پایین نگه دارند و جای صحنه‌های اکشن و جلوه‌های کامپیوتری زیاد، روی ارزش بصری‌شان سرمایه‌گذاری کنند، شاید آن‌ها شانسی برای فراگیر شدن و دست یافتن به درآمدهای نه چندان بالا اما سودآور داشته باشند. «جوکر» یک فیلم کاملا غیرتجاری است که به احتمال زیاد اگر از اسم جوکر بهره نمی‌برد توسط مردم نادیده گرفته می‌شود، اما اسم جوکر، این فیلم کاملا غیرتجاری را در مرکز یک برند کاملا تجاری قرار داده است.

اما از «جوکر» و دوران‌های سینمای ابرقهرمانی که بگذریم، دومین تازه‌اکران این آخرهفته «لوسی در آسمان» (Lucy in the Sky)، ساخته‌ی نوآ هاولی است که با نقدهای ضعیف در ۳۷ سینما روی پرده رفت و با نتایج ضعیفی مواجه شد. این فیلم که ناتالی پورتمن و جان هـم را به‌عنوان بازیگران اصلی‌اش دارد و به فضانوردی می‌پردازد که در تلاش برای وفق دادن خودش برای زندگی روی زمین بعد از بازگشت از فضا است، فقط ۵۶ هزار دلار به‌عنوان افتتاحیه کسب کرد. رقمی که به معنای میانگین سینما به سینمای ضعیف یک هزار و ۵۱۷ دلار است. سومین تازه‌اکران آخرهفته اما «درد و شکوه» (Pain and Glory)، جدیدترین ساخته‌ی پدرو آلمودوار اسپانیایی است. این فیلم که نقدهای بسیار بسیار مثبتی دریافت کرده توسط شرکت سونی کلاسیکس در چهار سینما اکران شد. این درام که آنتونیو باندراس و پنلوپه کروز را به‌عنوان ستارگان اصلی‌اش دارد، ۱۶۱ هزار دلار فروخت که به‌معنی میانگین سینما به سینمای امیدوارکننده‌ی ۴۰ هزار و ۱۵۳ دلار است. ولی قبل از اینکه به فیلم‌های قدیمی جدول برسیم، بگذارید از «مرد ماه جوزا» (Gemini Man)، محصول پارامونت و اسکای‌دنس برایتان بگویم که این هفته زودتر از آمریکای شمالی در کشورهای خارجی اکران شد. این اکشن به کارگردانی انگ لی که ویل اسمیت را در نقش قاتل مسنی که کلون جوان‌تر خودش قصد کشتنش را دارد، نقدهای بسیار ضد و نقیضی دریافت کرده است. این فیلم ۷ میلیون دلار کسب کرد که شامل ۱۸ درصد از سینماهای خارجی می‌شود و در تمام پنج منطقه‌ای (فرانسه، آلمان، سوئد، اتریش و اسراییل) که در آن اکران شده، صدرنشین باکس آفیس شد. جدیدترین فیلم بالیوودی این روزها که در گیشه سروصدا به پا کرده «جنگ» (War) است که بعد از افتتاحیه‌ی رکوردشکنانه‌اش در هند، به عملکرد شگفت‌انگیزش ادامه می‌دهد. این فیلم اکرانش را در روز چهارشنبه با کسب ۵۳ و نیم میلیون دلار (به واحد پول هند) در جریان روز اول اکرانش آغاز کرد که حدود ۷ و نیم میلیون دلار امریکا حساب می‌شود؛ رقمی که بهترین رکورد روز افتتاحیه برای یک فیلم بالیوودی حساب می‌شود. «جنگ» ۲۵ میلیون (حدود ۳ میلیون و ۵۳ هزار دلار) در روز شنبه فروخت و به درآمد چهارروزه‌ی ۱۲۵ میلیون و ۱۵۰ هزار دلار (حدود ۱۷/۷ میلیون دلار) دست یافت. این فیلم بعد از اکران در ۳۰۵ سینما در آمریکای شمالی، ۲ میلیون دلار فروخته که به‌معنی میانگین سینما به سینمای قابل‌قبول ۶ هزار و ۵۵۷ دلار است. اما در زمینه‌ی فیلم‌های قدیمی جدول، انیمیشن «نفرت‌انگیز» (Abominable)، محصول دریم‌ورکس در بازار چین با شکست مواجه شد. این در حالی است که ظاهرا «نفرت‌انگیز» با اکثر کاراکترهای چینی‌اش و لوکیشن اصلی‌اش که در شانگهای زمان حال جریان دارد، حسابی برای مورد استقبال قرار گرفتن در بازار چین حساب باز کرده بود. مشکل این بود که «نفرت‌انگیز» سه‌شنبه، در «روز ملی» چین همزمان با فیلم‌های بزرگ چینی اکران شده بود که شامل «مردم من، کشور من» (My People My Country)، «کاپیتان» (The Captain) و «صخره‌نوردان» (The Climbers) می‌شود؛ در نتیجه، این انیمیشن چاره‌ای به جز مدفون شدن زیر محصولات محلی نداشت. این فیلم در شش روز اول اکرانش ۱۱ میلیون و ۲۰۰ هزار دلار در چین فروخته است و امید اندکی به دوام آوردن آن در طول چند هفته‌ی آینده وجود دارد. «نفرت‌انگیز» هم درست مثل «آسیایی‌های خرپول» در حالی در آمریکا حکم یک رویداد سینمایی منحصربه‌فرد را داشت که در بازار چین یک فیلم دیگر شبیه دیگر فیلم‌های اطرافش بود.