فریم ۸۹: نقد و بررسی سریال Succession - وراثت

اما در گام اول، سازندگان سریال به خوبی نسبت به این موضوع اشراف داشته‌اند و با رویکردی هجو آمیز به این داستان کلیشه‌ای، انتظارات همیشگی ما را به بازی می‌گیرند. هجو به واقع این بستر را فراهم می‌کند که با تمام کلیشه‌های یک ژانر یا یک تم مشخص، بازی شود. آن وقت از دل همین تمسخر، پرداخت تازه‌ای به میان می‌آید که هم گاهی ما را می‌خنداند و هم پشت پرده‌ای وحشتناک را توی صورتمان می‌زند. هجو اما شمشیر دو لبه هم است. اگر بیش از حد وجه تمسخر آمیزش پر رنگ شود، به‌گونه‌ای که در وهله اول خودِ کاراکتر‌ها مسیرشان را جدی نگیرند و به‌دنبال آن مخاطب نیز به ماجرا اهمیت ندهد، می‌تواند بیش از اندازه سطحی جلوه کند. از سوی دیگر نیز اگر بیش از اندازه دراماتیک شود، تفاوتش با آثار کلیشه‌ای پیش از خود چندان معین نیست. پس هجوی موفق است که تعادلی قدرتمند میان درام و کمدی برقرار کند. هر صحنه همانقدر دراماتیک باشد که در عین حال ماهیتش مضحک است.