مروری بر تاریخچه Diablo به مناسبت ۲۰ سالگی این سری

معمولا زمانی که می‌خواهیم در مورد بازی‌های قدیمی صحبت کنیم، حس و حال خوبی به‌مان دست می‌دهد. چرا که اکثر آن‌ها یادآور خاطرات خوش دوران کودکی‌مان هستند؛ روزهایی که بدون داشتن هیچ دغدغه‌ای ساعت‌ها مشغول بازی می‌شدیم و از آن به کامل‌ترین شکل ممکن لذت می‌بردیم. در این بین یک سری بازی‌ها هم هستند که علاوه بر عالی بودن در زمان خودشان، یک تاثیر غیر‌قابل انکار هم روی صنعت بازیسازی گذاشته‌اند. بازی‌هایی مثل Doom که بعد‌ها خیلی از بازی‌های سبک اول‌شخص از آن الهام گرفتند یا اثری مثل وارکرفت که تاثیرش در سبک استراتژیک بی‌مثال است. وقتی بخواهیم در مورد بازی‌های نقش‌آفرینی صحبت کنیم، بازی‌ای که چنین تاثیری در آن گذاشت را می‌توان سری Diablo کمپانی بلیزارد دانست.

البته اشتباه نکنید، منظور این نیست که دیابلو اولین بازی در سبک نقش‌آفرینی بود و خود این اثر نیز از بازی‌هایی الهام گرفته است که در ادامه مفصل راجع به آن توضیح خواهیم داد. با این حال یک سری از بازی‌ها هستند که استاندارد‌های جدیدی را برای یک سبک تعریف می‌کنند و این استاندارد‌ها تبدیل به اصول اولیه ساخت بازی در آن سبک می‌شوند. دیابلو چنین کاری را با سبک نقش‌آفرینی کرد و به همین دلیل هم حتی زمانی که امروز یک بازی نقش‌آفرینی ایزومتریک (دوربین بالا به پایین) عرضه می‌شود، همه آن را با دیابلو مقایسه می‌کنند و بر اساس آن موفقیت‌اش را می‌سنجند.

پیش از آنکه به صورت مجزا سراغ نسخه‌های بازی برویم، بد نیست کمی با خود دیابلو آشنا شویم. در دنیای بازی دیابلو، هفت شیطان بزرگ وجود دارند. از بین آن‌ها سه شیطان با نام‌های مفیستو، فرمانروای نفرت، دیابلو، فرمانروای ترس و بال، فرمانروای تخریب و آشوب، به شیاطین بزرگ معروف هستند که قدرتمند‌ترین در بین برادران خود به شمار می‌روند. دیابلو جوان‌ترین عضو این گروه سه نفره و آنتاگونیست اصلی بازی‌ها است. دکارد کین، عالِم بزرگ دنیای بازی، در مورد دیابلو می‌گوید:

او (دیابلو) جوان‌ترین در بین سه شیطان بزرگ بود. اما من او را به دلیل اینکه از هیچ چیز نمی‌ترسید و ترس را در هر جایی که بود پراکنده می‌کرد، قوی‌ترین آن‌ها دیدم.

هدف گیمر در بازی‌های سری دیابلو پیدا کردن این شیطان و از بین بردن آن است. در ادامه مروری بر نسخه‌های مختلف بازی خواهیم داشت و اطلاعاتی از هریک از آن‌ها ارائه می‌کنیم:

اولین نسخه از دیابلو در سال ۱۹۹۶ برای ویندوز و یک سال بعد نیز برای مک و در سال ۱۹۹۸ هم برای پلی‌استیشن عرضه شد. همان‌طور که پیش از این هم اشاره کردیم، این بازی را نمی‌توان اولین اثر نقش‌آفرینی دانست، ولی تا به آن زمان دیابلو کامل‌ترین و بهترین بازی‌ای بود که در این سبک عرضه شد و بعد‌ها هم آثار بسیار زیادی از آن الهام گرفتند. بلیزارد در آن زمان اعلام کرد که برای ساخت Diablo، از بازی Telengard، محصول سال ۱۹۸۲ الهام گرفته است.

دیابلو در ابتدا قرار بود یک بازی نقش‌آفرینی نوبتی باشد، ولی بلیزارد پس از سپری شدن مدتی از روند توسعه بازی، تصمیم گرفت تا آن را در سبک نقش‌آفرینی همزمان (Real Time) ساخته و عرضه کند. در نسخه اول دیابلو شاهد سه کلاس Warrior ،Rogue و Sorcerer بودیم که به ترتیب در نبرد‌های نزدیک، نبرد از راه دور و استفاده از جادو مهارت داشتند. یکی از موارد بسیار جالب در مورد این بازی، داشتن حالت چندنفره بود که در آن زمان کم‌تر بازی چنین ویژگی‌ای داشت. گیمر‌ها تا سقف چهار نفر می‌توانستند وارد بازی شوند و اقدام به کشتن یکدیگر کرده یا اینکه با همکاری هم مراحل را انجام دهند.

نکته جالبی هم در مورد نسخه پلی‌استیشن این بازی وجود دارد و آن هم اینکه این نسخه توسط استودیو کلایمکس ساخته شد و انتشار آن نیز برعهده الکترونیک آرتز بود. نسخه کنسولی بازی فاقد بخش چندنفره مثل نسخه پی‌سی بود ولی دو گیمر می‌توانستند با استفاده از دو دسته آن را به صورت همکاری تجربه کنند.

داستان بازی از جایی شروع می‌شود که روح سه شیطان بزرگ برای چندین سال در داخل سنگ‌هایی زندانی شده و در معبدی نگه داشته شده است. ولی گذر زمان باعث می‌شود تا این معبد فراموش و کم‌کم تخریب شده و به یک ویرانه بدل شود. همچنین یک شهر با اسم تریسترام نیز در کنار این مکان ایجاد می‌شود و پادشاهی با نام لوریک نیز در آن حکومت می‌کند. لوریک پس از مدتی دستور می‌دهد تا معبد ویران‌شده به کلیسا تبدیل شود و این بهترین فرصت برای دیابلو و برادرانش است تا از زندانی که نسل‌ها در آن مانده‌اند، رهایی پیدا کنند. دیابلو لازاروس را وسوسه می‌کند تا سنگی را که روح وی در آن نگه‌داری می‌شود بشکند و پس از آن هم دیابلو شخص شاه و سپس هم پسر وی را تسخیر می‌کند تا بدین ترتیب دوباره بتواند وارد دنیای انسان‌ها شود.

داستان بازی در جایی تمام می‌شود که گیمر دیابلو را از بین می‌برد. ولی این تازه آغاز کار است. برای دیابلو در سال ۱۹۹۷ یک بسته الحاقی نیز با نام Diablo: Hellfire عرضه شد که توسط استودیو سیرا ساخته شده بود. این DLC دو دانجن را در قالب یک ماموریت فرعی به بازی اضافه می‌کرد که در آن‌ها با دشمنان جدیدی روبرو شده و آیتم‌های کاملا جدیدی می‌توانستید به دست بیاورید. همچنین یک کلاس جدید نیز به نام Monk با این DLC به بازی اضافه شده بود.

Diablo همواره تحسین منتقدین را در پی داشت به طوریکه نمره متای این بازی ۹۴ است. تا سال ۲۰۱۳ این ساخته بلیزارد بهترین بازی تاریخ پی‌سی از دید سایت گیم‌اسپات بود و این سایت حتی در سال ۲۰۰۵ نیز آن را به عنوان یکی از بهترین بازی‌های تاریخ انتخاب و معرفی کرد.

بلیزارد که با عرضه نسخه اول به بهترین شکل ممکن ریشه‌های این مجموعه را مستحکم کرده بود، در سال ۲۰۰۰ نسخه دوم دیابلو را نیز برای ویندوز و مک عرضه کرد و دیگر خبری از نسخه کنسولی نبود. پس از اینکه قهرمان نسخه اول دیابلو را شکست می‌دهد، به این نتیجه می‌رسد که بهترین راه برای حفاظت از روح این شیطان این است که آن را در بدن خود قرار دهد. ولی همین امر باعث می‌شود تا بدن ضعیف قهرمان قدرت ایستادگی در برابر وسوسه‌های دیابلو را نداشته باشد و کم کم تسخیر شود. در نتیجه دیابلو دوباره زنده می‌شود و پای موجودات جهنمی را به دنیای انسان‌ها باز می‌کند.

در نسخه دوم بازی تعداد کلاس‌ها به پنج افزایش یافته بود. این کلاس‌ها Amazon، Necromancer، Barbarian، Sorceress و Paladin بودند. داستان بازی از جایی شروع می‌شود که شما به یک کمپ می‌روید و افراد حاضر در آن اتفاقاتی را که دیابلو مسبب آن‌ها بوده برای‌تان شرح می‌دهند. اولین اقدام شما رفتن به تریسترام و آزاد کردن دکارد کین است که در آنجا زندانی شده است. سپس در محیط‌های مختلف به دنبال سرنخ‌هایی از دیابلو خواهید رفت و در نهایت هم وارد جهنم می‌شوید تا با وی روبرو شوید.

بلیزارد یک سال پس از عرضه نسخه اصلی و در ۲۰۰۱، یک بسته الحاقی با نام Diablo II: Lord of Destruction نیز برای بازی عرضه کرد که بر خلاف DLC دیابلو ۱، توسط خود بلیزارد توسعه پیدا کرده بود. این بسته الحاقی داستان بال را روایت می‌کرد که در پایان نسخه اصلی زنده مانده بود. این بسته کلاس‌های Assassin و Druid و فصل پنجم داستان را به بازی اضافه کرد؛ فصلی که در مجموع ۶ ماموریت داشت و در نهایت با کشته شدن بال به پایان می‌رسید.

دیابلو ۲ با کسب میانگین نمره ۸۸ در سایت متاکریتیک، یکی از موفق‌ترین بازی‌های بلیزارد است.

گیمر‌ها پس از تمام کردن نسخه دوم دیابلو، چندین سال برای معرفی نسخه جدید منتظر ماندند تا اینکه در نهایت بلیزارد در سال ۲۰۰۸ ساخت Diabo 3 را رسما تایید کرد. این بازی در نهایت در سال ۲۰۱۲ برای ویندوز و مک، یک سال بعد برای پلی‌استیشن 3 و ایکس‌باکس 360 و در سال ۲۰۱۴ نیز برای پلی‌استیشن 4 و ایکس‌باکس وان عرضه شد.

اتفاقات بازی ۲۰ سال پس از وقایع نسخه دوم رخ می‌دهند. دکارد کین به همراه لی (Leah) در حال بررسی بقایای کلیسایی است که در نسخه اول بازی وارد آن می‌شدیم تا اینکه یک سنگ بزرگ از آسمان به این مکان برخورد کرده و کین نیز در اثر این برخورد به طبقات پایینی سقوط می‌کند. سپس لی برای کمک گرفتن به سمت شهر می‌آید و اینجا با قهرمان بازی آشنا می‌شود. ماموریت شما در ابتدا مقابله با برخی شیاطین جهنمی دیگر مثل بلیال، فرمانروای دروغ، یا آزمودان، فرمانروای گناه که قصد دارد به شیطان بزرگ تبدیل شود است. اما در ادامه داستان به شکلی پیش می‌رود که دیابلو زنده می‌شود و شما باید دوباره برای نابودی وی تلاش کنید.

بازی در مجموع چهار فصل داشت که در پایان فصل چهارم با دیابلو روبرو شده و وی را از بین می‌بردید. در نسخه اصلی بازی امکان انتخاب از بین پنج کلاس Wizard، Witch Doctor، Demon Hunter، Barbarian و Monk را داشتید و کلاس Crusader نیز با بسته Reaper of Souls که در سال ۲۰۱۴ عرضه شد و در آن باید برای کشتن Malthael تلاش می‌کردید، به بازی اضافه شد. همچنین چندی پیش بلیزارد از اضافه شدن کلاس Necromancer به این بازی در سال ۲۰۱۷ خبر داد.

یکی از مواردی که در ابتدای عرضه بازی کمی گیمر‌ها را اذیت کرد نیاز بازی به اتصال دائم اینترنت بود که البته این امر بخش چندنفره بازی و تعامل داشتن با دیگر گیمر‌ها را لذت‌بخش می‌کرد. ولی علی‌رغم این موضوع دیابلو ۳ در نهایت توانست نمره‌ی متای عالی ۸۸ را برای نسخه پی‌سی کسب کند و به عنوان پرفروش‌ترین بازی این پلتفرم در سال ۲۰۱۲ معرفی شود. آخرین بار در سال ۲۰۱۵ بود که بلیزارد آماری از فروش این بازی ارائه و اعلام کرد که دیابلو ۳ موفق شده از مرز فروش ۳۰ میلیون نسخه رد شود.

در مجموع سری دیابلو یکی از بهترین بازی‌های نقش‌آفرینی تاریخ است که بازی‌هایی چون Sacred، Titan Quest، Path of Exile و آثار بسیار دیگری از آن الهام گرفته‌اند.

نظر شما در مورد سری دیابلو چیست؟