تاریخچه سگا

شرکت ژاپنی سگا، سال‌ها است که جایگاه خود را به عنوان یک بازیگر مهم صنعت گیم، که هم تولید کننده‌ی برجسته سخت‌افزار و هم نرم‌افزار برای این صنعت بوده از دست داده است. مهم‌ترین نقش آن‌ها در حال حاضر، فعالیت به عنوان سازنده بازی «طرف سوم» و نه چندان مطرح است؛ با این همه، باید به این نکته اشاره کرد که نقش آن‌ها در گسترش دنیای گیم، به عنوان یک صنعت تجاری بزرگ در جهان غیر قابل انکار است. صنعت بازی‌های ویدیویی، به این غول سابق خیلی بدهکار است و شاید آن‌ها در طول تاریخ این صنعت، بزرگ‌ترین توسعه‌دهنده طرف اول بازی‌های ویدیویی بوده‌اند. در دوره زمانی نه چندان دوری، رقبای اصلی بازار کنسول‌های خانگی، شرکت‌های سگا و نینتندو بودند؛ در حالی که نینتندو، همیشه روی تعداد محدودی از بازی‌های پرفروش خود مانور می‌داد و اقدام به ساخت بازی در حیطه همان آثار می‌کرد، شرکت سگا رویکردی کاملا متفاوت به کار می‌گرفت. این شرکت، متخصص ساخت بازی‌های کاملا جدید و اورجینال بود و بازی بعد بازی، اثری جدیدتر و متفاوت‌تر را عرضه می‌کرد. همه استودیوهای بازیسازی آن‌ها، از ژاپن و آمریکا تا استودیو فرانسه، حتی ذره‌ای تردید در ریسک‌پذیری نداشتند و مطمئن بودند که بازی بعدی هم دقیقا به خوبی بازی قبلی‌شان خواهد بود.

سگا اشتباهات بسیار تأثیرگذاری هم در طول حیات خود داشته است. مدت زمانی که آن‌ها در جایگاه برتر این صنعت قرار داشتند خیلی کوتاه و تنها به اندازه چند سال بود. شاید بسیاری، شکست در حوزه سخت‌افزاری را نقطه سقوط آزاد سگا از سلطه بر صنعت گیم بدانند اما نکته مهم‌تر این بود، که پس از تعطیل شدن بخش سخت‌افزار، دیگر هیچ نشانی از خلاقیت، نوآوری و ریسک‌پذیری در محصولات نرم‌افزاری آن‌ها هم به چشم نمی‌خورد. سگا در حال حاضر، یک توسعه‌دهنده بازی‌های ویدیویی طرف سوم است و برای پلتفرم‌های مختلف بازی می‌سازد؛ اما در همین جایگاه هم روزگار خوشی را پشت سر نمی‌گذارند. با زومجی و بررسی تاریخچه شرکت سگا همراه باشید.

در همین بازه زمانی، یک افسر نیروی هوایی آمریکا به نام «دیوید روزن» نیز با همین آینده‌نگری شرکت سرگرمی خودش را در ژاپن تأسیس کرده بود. در طول حدود یک دهه بعدی، «سرویس گیمز» و «روزن اینترپرایز» از تجارت دستگاه‌های سکه‌ای به عصر بازی‌های آرکیدی رسیده بودند. بازی‌های آرکید و قبل از آن دستگاه‌های سکه‌ای سرگرمی، هر چه در ژاپن محبوب و پر رونق می‌شد، از سوی دیگر در آمریکا مرتب درحال تضعیف بود. در سال ۱۹۶۰، سرویس گیمز به «سگا» تبدیل شد و در سال ۱۹۶۲، دو کمپانی سگا و روزن اینترپرایز در یکدیگر ادغام، و کمپانی جدید «سگا اینترپرایز» را تشکیل می‌دهند. کمپانی سگا با چندین سال سابقه فعالیت در بازار و ادغام منابع دو شرکت مطرح، جای پای محکمی در این صنعت پیدا کرده بود، اما در این عصر رقیبی به نام «تایتو» نیز داشت. در جریان این ادغام، گرچه «سرویس گیمز» به عنوان شرکت مادر کمپانی جدید فعالیت می‌کرد اما مدیرکل شرکت، دیوید روزن بود که تا سال ۱۹۹۶ عهده‌دار این سمت بود.

در سال ۱۹۶۶، آن‌ها ساخت بازی‌های آرکیدی را شروع کردند که اولین بازی هم Periscope، یک بازی زیردریایی-تیراندازی محبوب بود. در این سال دستگاه‌های آرکیدی بسیار بزرگ بودند و به هر ترتیب اولین بازی آرکیدی آن‌ها نیز به یک بازی موفق تبدیل شد؛ به حدی که سگا از همین بازی اول خود صادرات به آمریکا را شروع کرد. اندکی بعد سگا به شرکت خوشه‌ای «گلف + وسترن» فروخته شد، درحالی که روزن همچنان به عنوان مدیرکل در هیئت مدیره باقی می‌ماند. در دهه هفتاد میلادی، بازار سیستم‌های آرکیدی به کلی متحول شد و این سیستم‌های سرگرمی الکترونیکی، رفته رفته به کلی جایگزین سرگرمی‌های «پین‌بال» شدند. وقتی شرکت تایتو در سال ۱۹۷۸ و با بازی Space Invaders، اولین بازی آرکیدی جدا از سیستم و میکروپردازنده را عرضه کرد، این روش به یک استاندارد تبدیل شد. سگا برای باقی ماندن در بازار آرکیدی، تصمیم به خرید شرکت «گرملین» در سن دیگو گرفت تا بازی‌های آرکیدی میکروپردازنده تولید کنند. یکی از اولین بازی‌های مبتنی بر میکروپردازنده آن‌ها، بازی Head On بود که از نظر سبک، از بازی مشهور «Pac-Man» پیروی می‌کرد. آن‌ها همچنین در این زمان بود که شرکت توزیع متعلق به «هایائو ناکایاما» را نیز برای گسترش فعالیت خود خریداری کردند. پس از این، ناکایاما به عنوان مدیر بخش توزیع در سگا منصوب شد و در ادامه به یکی از کلیدی‌ترین چهره‌های سگا مبدل شد. شرکت پس از این رشدی تصاعدی را شاهد بود و با جذب توسعه‌دهندگان جدید، قادر به ساخت تعداد زیادی بازی آرکیدی کاملا جدید و از نظر کیفی موفق بود. برای مثال بازی Turbo اولین بازی مسابقه‌ای/اتومبیل‌رانی با گرافیک تمام رنگی بود، یا بازی Zaxxon اولین بازی آرکیدی بود که گیم‌پلی سه‌بعدی ارائه می‌کرد.

شاید لازم به گفتن نباشد که در اولین جنگ کنسول‌های خانگی ژاپنی، کدام شرکت برنده شد. در حالی که SG-1000 سگا، به هیچ وجه تداعی‌کننده نبوغ آن‌ها در زمینه بازی‌های آرکیدی‌شان نبود؛ از طرف دیگر نینتندو و NES کار خود را بسیار قدرتمند شروع کردند. نینتندو کنسولی با بازی‌های از نظر گرافیکی، قوی‌تر و از نظر سخت‌افزاری پرقدرت‌تر را در این رقابت پیشنهاد می‌داد. بحران اقتصادی بازی‌های ویدیویی در سال ۱۹۸۳، تبعات دیگری هم برای سگا داشت که مهم‌ترین آن‌ها کنار کشیدن «گلف + وسترن» از سگا بود. این شرایط باعث شد تا شرکت پیشنهاد واگذاری مجدد سگا را به روزن بدهد. روزن و ناکایاما، با مبلغ ۳۵ میلیون دلار مالکیت کامل شرکت را پس گرفتند و در ادامه موفق شدند شرکت‌هایی مثل «هلدینگ CSK» را به عنوان حامی، متقاعد به همکاری کنند. پس از این، ناکایاما به عنوان مدیرکل شرکت در ژاپن و دیوید روزن نیز به عنوان رئیس هیئت مدیره در لوس آنجلس، کادر مدیریتی جدید شرکت مستقل سگا را تشکیل می‌دادند.

این کنسول، همزمان با شروع موفقیت NES در آمریکای شمالی، به این منطقه نیز صادر شد و به موفقیت خوبی هم دست پیدا کرد. دو کنسول و دو شرکت رقیب، پس از چند سال بحران شدید اقتصادی در این صنعت، مجددا رونق را به این بازار برگردانده بودند. بازی‌هایی مانند Hang-On و Space Harrier در اوایل همین عصر برای سگا عرضه شدند که به خاطر پشتیبانی سخت‌افزار از پردازش گرافیکی ۱۶ بیتی و همچنین جزئیات گرافیکی شبه-سه‌بعدی بازی‌ها، به شدت محبوب و پر فروش شدند. حرکت جاه‌طلبانه سگا خیلی زود به ثمر نشست و با پشتوانه حضور قدیمی‌تر این برند در آمریکا، نام سگا در میان گیمرها معنی بازی‌های سنت‌شکن، از لحاظر گرافیکی پیدا کرده بود. در اواخر سال ۱۹۸۶، همین کنسول پس از طراحی‌مجدد ظاهری در آمریکا با نام تجاری «Master System» به فروش رسید. آن‌ها در ادامه با همان روشی که در آرکید دنبال می‌کردند (و همچنان در آن بازار هم حضور داشتند)، به ساخت بازی‌های مختلف برای کنسول خانگی خود هم پرداختند. Wonder Boy، Choplifter، Outrun، After Burner و Shinobi بازی‌های بسیار محبوب و از نظر گرافیکی برجسته‌ای در عصر خود بودند که اعتباری چندبرابر را برای کنسول سگا همراه آوردند.

با توجه به موفقیت عظیم «سوپر ماریو» نینتندو، سگا نیز خود را به داشتن چنین بازی‌هایی نیازمند می‌دید. آن‌ها در پاسخ، بازی زیبای Alex Kidd in Miracle World را عرضه کرده بودند که صرف نظر از تشابه‌ها با فرم پلتفرمر ماریو، از نوآوری‌های جالبی هم بهره می‌برد. با این وجود، سگا این بازی را تنها برای موفقیت تجاری ساخته بود و هنوز متوجه برنامه‌ریزی و استراتژی قدرتمند نینتندو، در برندسازی ماریو نشده بود. این بازی گرچه به یکی از موفق‌ترین بازی های سگا تبدیل شد ولی هرگز جای پای قوی پیدا نکرد. نینتندو همچنان عملکرد بسیار بهتری از سگا داشت و تلاش‌های سگا برای ارائه قابلیت‌های عجیب هم درنهایت به شکست منتهی شد. آن‌ها در سال ۱۹۸۷، عینک‌های جدید سه-بعدی معرفی کردند که با استفاده از آن‌ها، بازیکن قادر به تجربه بازی تمام رنگی با تصاویر سه-بعدی بود. این معرفی سر و صدای زیادی به پا کرد و نمایش‌های بسیار موفق هم داشت. در حالی که سگا این ایده را نجات‌بخش رقابت می‌دید، پس از عرضه عینک‌ها مشخص شد که قیمت تمام شده سنگین و پشتیبانی کم بازی‌ها از آن، یک شکست تمام عیار را به دنبال خواهد داشت. در انتهای سال ۸۷، نینتندو ۹۰ درصد بازار صنعت را در آمریکا در اختیار داشت و «سگا مستر سیستم» با سرعت درحال غرق شدن بود. سگا برای کاهش هزینه‌ها، شعبه مشتریان آمریکای خود را فروخت. در انتهای سال ۱۹۸۸، نینتندو بیش از ۱۴ میلیون دستگاه فروخته بود و توسعه‌دهندگان طرف سوم هم به خودی خود جذب این پلتفرم می‌شدند. سگا اما مجبور بود به خودش و استودیوهای زیر مجموعه اعتماد کند، چون تعداد زیادی بازی‌ساز طرف سوم، که از پلتفرم آن‌ها حمایت کند باقی نمانده بود. سیستم گرچه از نظر تنوع و کیفیت، بازی‌های به مراتب بهتری نسبت به رقیب داشت اما حتی در ژاپن هم شرایط سختی را پشت سر می‌گذاشت. بیشترین موفقیت این کنسول در اروپا و تاحدودی آمریکای جنوبی بود که حضور نینتندو در آن‌ها زیاد پررنگ نبود.

سگا به زودی موفق شد توسعه‌دهندگان کوچک طرف سوم، نظیر الکترونیک آرتز را به پشتیبانی از کنسول خود متقاعد کنند. الکترونیک آرتز در آن زمان، غول بازیسازی که امروزه می‌شناسیم نبود. گذشته از حل دو مسئله، سگا نیاز به بازی بلاک‌باستری داشت که بتواند با سوپر ماریو نینتندو رقابت کند. پس از مدت‌ها بحث در استودیوهای جهانی سگا، مدل‌زنی، طرح پیشنهادهایی برای شخصیت محوری، مثل سگ بولداگ، گرگ، مردی چاق و ...، آن‌ها درنهایت یک «جوجه‌تیغی بسیار پرسرعت و آبی رنگ» را انتخاب کردند. گرچه کاتز با این پیشنهاد مخالف بود و به نظرش انتخاب یک نوع حیوان به عنوان شخصیت اصلی، نمی‌تواند با مخاطبان جوان غربی ارتباط برقرار کند اما به هر شکلی که بود، شخصیت «سونیک» متولد شد. آن‌ها در ادامه استراتژی‌های مختلف بازاریابی را نیز امتحان کردند ولی فروش کنسول جنسیس درنهایت به نزدیکی ۵۰۰ هزار دستگاه رسیده بود و نصف هدف‌گذاری اولیه بود. به همین دلیل، روزن و ناکایاما تصمیم به جانشینی کاتز از مدیریت سگای آمریکا گرفتند؛ شرکتی که این میزان وقت، انرژی نوآوری و فروش ۵۰۰ هزار دستگاه را تنها با تیمی ۵۰ نفره به دست آورده بود.

سونیک خارپشت در سال ۱۹۹۱ سرانجام عرضه شد؛ آن هم در بسته‌بندی کنسولی و با قیمت ۱۴۹ دلاری، به همان شکلی که کالینسک خواسته بود. این مزیت خوبی در برابر «سوپر NES» نینتندو (با قیمت نزدیک به ۲۰۰ دلار) و بازی جدید «Super Mario World» بود. درحالی که سونیک خارپشت، به خوبی خودش را یک بازی تمام عیار ۱۶ بیتی نشان می‌داد، بازی رقیب به نظر، همچنان در عصر گرافیک ۸ بیتی گیر کرده بود. تا وقتی که سوپر NES وارد آمریکای شمالی شود، سگا مگا درایو موفق شده بود به شکل کامل «توربوگرافیکس 16» را شکست دهد. آن‌ها به تدریج موفق شدند به سلطه نینتندو نیز در آمریکا پایان دهند. هرچند در خود ژاپن، وضعیت معکوس بود و نینتندو همچنان سلطه کاملی بر این بازار داشت. شرایط آن‌ها، از نظر پشتیبانی بازیسازان طرف سوم هم کمی بهتر شده بود، ولی هنوز بیشتر بار لاین‌آپ بازی‌ها برعهده سگا بود. به هر شکل، سگا به شدت مایل بود، سلطه خود در بازار آمریکای شمالی را ادامه دهد و در این راه استراتژی‌های مختلفی را به عنوان قدم بعدی طراحی می‌کردند. استراتژی‌های که گاهی زیان‌بار و در مواردی کاملا مهلک بود. شاید سراشیبی، زمانی شروع شد که سگا صحبت از افزونه سخت‌افزاری «SEGA CD» برای جنسیس کرد. این افزونه، قرار بود اولین تجربه سگا برای اجرای بازی از طریق لوح فشرده باشد؛ کاری که رقیب آن‌ها یعنی NEC برای کنسول خود انجام داده بود. با وجود سرمایه‌گذاری روی این بخش، استفاده از استودیو «دیجیتال پیکچرز» و «سونی ایمیج‌سافت» برای تولید و نشر محتوا برای این افزونه و ساخت بازی‌های بسیار زیبایی همچون Sewer Shark، Night Trap و Sonic CD، خیلی زود مشخص شد که این پروژه چیزی جز یک موفقیت زودگذر نیست و شکستی سنگینی در پی داشت. نینتندو هم در همکاری با سونی، قصد ساخت کنسولی CD محور را داشت.

سگا در همین دوره، یک فرصت طلایی را هم برای رقابت قوی‌تر با کنسول قابل‌حمل «گیم بوی» نینتندو از دست داد. آن‌ها گرچه پیش از این با «گیم گیر» نتوانستند در این رقابت پیروز شوند ولی طرح‌هایی از کنسول دستی قدرتمند و ۱۶ بیتی جدیدتری وجود داشت که مجهز به «صفحه نمایش لمسی» و بازی‌هایی با کیفیت‌تر از کنسول رقیب بود. اما به هر شکل سگای ژاپن، به خاطر قیمت تمام شده بالای کنسول (۲۸۹ دلار) از نهایی کردن این پروژه منصرف شد و به جای آن «سگا نومد» را معرفی کرد؛ سیستمی که ضرر بزرگ‌تری به این شرکت وارد کرد و سگا مجبور شد در کم‌تر از دو سال دست از پشتیبانی آن بردارد.

سگا هیچ وقت نتوانسته بود سهم بزرگی در رقابت بازارهای داخلی ژاپن به دست بیاورد و از طرف دیگر، راهکارها و پیشنهادهای سگای آمریکا را هم نمی‌پذیرفت. شعبه آمریکا بارها درخصوص سخت‌افزار سگا ساترن هشدار داده بود، و سگا درحالی پیشنهادها را برای ساده‌سازی بیشتر سخت‌افزاری و کاهش قیمت رد می‌کرد که هنوز تجربه چند اشتباه بزرگ‌شان در مقابل چشم‌شان قرار داشت. به هر ترتیب، سگا در سال ۱۹۹۴ کنسول نسل پنجمی «سگا ساترن» را در ژاپن عرضه کرد، که با توجه به معرفی بازی مبارزه‌ای «Virtua Fighter» فروش اولیه موفق و ۲۰۰ هزار نسخه‌ای را تجربه کرد. بازی‌های اولیه آن‌ها مانند Virtua Racing و Star Wars Arcade به خاطر ماهیت آرکیدی که داشت بسیار خوش‌ساخت و موفق بودند. سگا از همان میانه دهه ۸۰ به عنوان کیفی‌ترین سازنده بازی‌های آرکیدی شناخته می‌شد و ساخت بازی آرکیدی در تخصص‌شان بود. با این حال برای نسل پنجم کنسولی، آن‌ها بایستی یک پله فراتر می‌رفتند و وارد عصر «بازی‌های سه‌بعدی» می‌شدند. بازی مثل Virtua Racing یکی از بهترین بازی‌های مسابقه‌ای آرکیدی بود که به خاطر طراحی سه‌بعدی و گرافیک بالایی که داشت، به سختی رقیبی هم‌طراز روی هر کنسول دیگر داشت. با این حال این بازی‌ها برای ارائه یک لاین‌آپ قوی و متنوع کافی نبودند. سگا تلاش کرد با پورت کردن و بهبود گرافیکی برخی بازی‌های نسل قبل، این کمبود را جبران کند ولی این نیز تلاشی بیهوده بود. آن‌ها از طرف دیگر، رقیب جوان و پرقدرتی به نام «پلی‌استیشن» سونی را نیز داشتند که قیمتی به مراتب پایین‌تر را پیشنهاد می‌داد.

پس از خروج کالینسک در سال ۹۶، «برنارد استولار» به ریاست سگای آمریکا منصوب شده بود. او خیلی زود شکست پروژه ساترن را اعلام و سگا هم دو سال بعد رسما به عمر کنسول خاتمه داد. این شرکت خیلی زودتر از سایر رقبا، با کنسول جدید «سگا دریم‌کست» پا به رقابت نسل ششم کنسول‌های خانگی گذاشته بودند. حضور آن‌ها در نسل پنجم تنها چهار سال دوام داشت و غیر از یک شکست تجاری، یک زیان مالی بسیار عمده را در تراز شرکت باعث شد. استولار از همان سال ۹۶ پیشنهادهایی برای خاتمه حمایت از ساترن و ورود به نسل بعدی داده بود؛ کنسول جدید باید از نظر سخت‌افزاری ساده، از نظر برنامه‌نویسی راحت و همچنین به اندازه یک تغییر نسلی قدرتمند باشد. پیشنهادهایی که کالینسک برای نسل پنجم داده بود و به کلی توسط سگا رد شده بود، حالا به یک سرمشق تاریخی برای سگا تبدیل شد. پس از توافق روی مشخصات سخت‌افزاری، سگا برنامه‌ریزی برای ساخت بازی را به جریان انداخت. سگا حتما به دو بازی «Shenmue» و «سونیک سه‌بعدی» [که ابتدا برای ساترن وعده داده شدند ولی هیچ وقت به مرحله انتشار نرسیدند] نیاز داشت و تیم‌های توسعه به شکل جدی ساخت آن‌ها را شروع کرده بودند. سگا حتی تلاش موفقی برای جلب حمایت بازیسازان طرف سوم و مطرحی مانند «نامکو»، «کپ‌کام» و «میدوی» داشت تا در ساخت بازی، از دریم‌کست پشتیبانی کنند. این شرکت حتی به مبلغ ۱۰ میلیون دلار، استودیو «ویژوال کانسپت» را نیز خریداری کرده بود تا ضعف کمبود بازی‌های ورزشی را برطرف کند. البته همین خرید باعث شد تا الکترونیک آرتز، همراه قدیمی سگا اعلام کند که از دریم‌کست پشتیبانی نخواهند کرد. EA خواهان این بود که تنها بازیساز دریم‌کست در سبک بازی‌های ورزشی باشد، که طبعا با هزینه‌های سگا برای ویژوال کانسپت، این پیشنهاد مورد قبول واقع نشد.

دریم‌کست کنسول بازی قدرتمند و مجهز به بخش آنلاین و بازی‌های تحت شبکه و چندنفره بود. این کنسول ابتدا در ژاپن و بعد در تاریخ ۹/۹/۱۹۹۹ در آمریکا عرضه شد. تعداد ۱۷ بازی جدید، تقریبا از همه سبک‌ها به اضافه بازی «Sonic Adventure» نیز در روز اول عرضه شد. بازی‌هایی مانند «Soulcalibur» و «NFL2K» که به بهترین شکل تمایز بین نسلی بازی‌ها را از نظر گرافیکی به نمایش می‌گذاشتند، شروع امیدوارکننده‌ای را برای سگا نوید می‌داد. دریم‌کست تا آن تاریخ بهترین عرضه کنسولی را تجربه کرد و سگا را بار دیگر به اوج فرستاد.

درحالی که دریم‌کست شروع رویایی پشت سر می‌گذاشت، سگا باز هم از درون ضربه خورد. در سال ۱۹۹۹، ناکایاما تصمیم گرفت تا از شرکت خارج شود. پس از این معاون او یعنی «شوئیچیرو ایریماجیری» کنترل شرکت را دراختیار گرفت و در ادامه تغییر و تحول‌ها، «ایسائو اوکاوا»، مدیرکل شرکت هلدینگ CSK خودش را به عنوان مدیرعامل جدید سگا معرفی کرد. این تغییر و تحول فراتر از یک زلزله در ساختار مدیریتی بود؛ چون درواقع یک تغییر ۱۸۰ درجه‌ای در ایدئولوژی سگا محسوب می‌شد. در حالی که ناکایاما، سگا را به عنوان یک شرکت بزرگ سخت‌افزاری می‌خواست، تمرکز کامل اوکاوا روی تولید محتوا و نرم‌افزار بود. کادر مدیریتی جدید حداقل به عنوان یک هدف بلند-مدت، هیچ اعتقادی به دریم‌کست و ذات رقابت کنسولی نداشت. استولار نیز خیلی زود از سمتش در سگای آمریکا برکنار و «پیتر مور» جایگزین او شد. رفته رفته و با نزدیک شدن معرفی کنسول‌های بعدی نینتندو و سونی، دو رقیب اصلی نسل پنجم، زمزمه‌های ورود رقیب دیگری هم به نسل ششم کنسول‌های خانگی شنیده می‌شد. ورود مایکروسافت به این بازار اما برای سگا قابل پیش‌بینی بود. در همان اوایل فعالیت دریم‌کست، مایکروسافت به سگا پیشنهاد داده بود که سخت‌افزار آن‌ها از «ویندوز CE» استفاده کند. اقدامی که مشخص بود مایکروسافت در ورود به این بازار کاملا جدی است.

سگا درحالی بازار سخت‌افزار را ترک کرد که به نظر می‌رسید به یک بازی‌ساز و ناشر عمده جهانی تبدیل شود. آن‌ها بازی‌های انحصاری بسیار زیاد و با فروش چند میلیونی دراختیار داشتند و درحالی که انتظار می‌رفت یک موقعیت مناسب را در شروع جدید تجربه کنند، الکترونیک آرتز این تغییر را مثل این تشبیه کرد که «جنرال موتورز» تصمیم به ساخت خودرو «BMW» بگیرد! آن‌ها البته شروع امیدوارکننده‌ای با «Super Monkey Ball» در «نینتندو گیم‌کیوب» و همچنین «GunValkyrie» در ایکس‌باکس مایکروسافت داشتند. خصوصا بازی «Virtua Fighter 4» هم به یک موفقیت بزرگ برای سگا در پلی‌استیشن 2 تبدیل شد. پس از این اما سگا، یک زلزله مدیریتی دیگر را تجربه کرد و اوکاوا که تمرکز شرکت را به سمت نرم‌افزار هدایت کرده بود از سگا جدا شد. او نه تنها مدیرکل، بلکه بزرگ‌ترین سرمایه‌گذار سگا نیز بود و خروج او باعث تغییرات دیگر در سطح مدیریتی، و کنترل شرکت به دست دیگر اعضای هلدینگ CSK شد. به تدریج سگا وارد عصر سیاهی شد که سود و بازدهی شرکت کاملا منفی و زیان‌بار شده بود. CSK قصد فروش کامل سگا را داشت و برای این منظور، شرکت‌هایی مثل مایکروسافت، نامکو و باندای پیشنهادهایی دادند. درنهایت در سال ۲۰۰۴، شرکت هلدینگ «سامی» که از زمان «ماشین‌های پاچینکو» با سگا همکاری داشت، موفق شد تا شرایط مدنظر CSK را فراهم و با افزایش سهم خود و خرید کامل سهم‌های CSK به ارزش ۱٫۱ میلیارد دلار، شرکت سگا را به صورت کامل تصاحب کند. سامی، پس از این به شرکت «هلدینگ سگا سامی» تغییر نام پیدا کرد.

به هرحال، باید اذعان کرد که برخی داستان‌ها به پایان خوش ختم نمی‌شوند. سگا هرگز به آن شکلی که زمانی شناخته می‌شد نخواهد بود. آن‌ها روزگار خوشی را به عنوان بازی‌ساز طرف سوم پشت سر نمی‌گذارند و بازی‌های متوسطی عرضه می‌کنند. شاید این نگرش، بخشی از ماهیت انسانی باشد که در گذر تاریخ، همواره روی برندگان رقابت‌ها تمرکز کنیم؛ اینکه چه مسیر طلایی را برای رسیدن به موفقیت در پیش گرفتند؛ اما این کار به معنی نادیده گرفتن همه عواملی است، که به عنوان بازیگر در یک سیر تاریخی حضور داشتند. سگا صرف نظر از هر ناکامی که از گذشته تا به امروز نصیب‌شان شده، یکی از فعال‌ترین، دوست‌داشتنی‌ترین و خلاق‌ترین بازیگران تاریخ صنعت گیم است.