۱۵ قدرت فرابشری و خاص جوکر

بله، جوکر معمولا به عنوان شخصی که قدرت فرابشری ندارد معرفی می‌شود، درست مانند بتمن، اما مواقعی وجود داشته است که او واقعا به مهارت‌های ماورا طبیعی مختص به خودش دسترسی پیدا کرده است. البته تمامی این مهارت‌ها در کنار قابلیت‌هایی که او به آن‌ها دسترسی دارد، به تصویر کشیده شده‌اند. در هر صورت باید دلیلی وجود داشته باشد که هر چقدر هم که بتمن نقشه‌های جوکر را خراب می‌کند، او بازگشت موفقیت آمیزی داشته و اینبار قدرتمندتر و ترسناکتر از قبل ظاهر می‌شود.

با توجه به مقدمه بالا، در ادامه ۱۵ قدرت فرابشری جوکر که با آن‌ها آشنایی ندارید را به شما معرفی می‌کنیم.

به اعتقاد بسیاری، بتمن ابرقهرمانی بدون ترس است، اما این موضوع صحت ندارد، نه؟ بتمن به این شکل نیست که هیچگاه ترس را تجربه نکند، بلکه او همیشه موفق می‌شود بر ترس خود غلبه کرده و از آن برعلیه دشمنانش استفاده کند. به همین علت است که مجرمان شهر گاتهام بسیار از او می‌ترسند. البته همه به جز جوکر. ممکن است یکی از جنبه‌های منحصر به فرد جوکر یک نیروی فرابشری نباشد، اما این ویژگی کاملا در انحصار این شخصیت است. او از هر جهتی نترس است.

جوکر از رویایی با بتمن یا هر ابرقهرمان یا شرور بزرگ دیگر ترس و دریغی نداشته و واقعا ترس را حس نمی‌کند. برای مثال، در بخش داستانی Knightfall، مترسک در تلاش است تا جوکر را با گاز ترسش مسموم کند، اما جوکر به او خندیده و می‌گوید: «بوووو!» از آنجایی که ترفند مترسک کارساز نیست، جوکر به او حمله کرده، دمار از روزگارش در می‌آورد و به اتحادش با او خاتمه می‌دهد. و اما دلیل روشنی برای اینکه چرا سم روی جوکر کارساز نبوده و اینکه چرا او ترس را حس نکرد بیان نمی‌شود، با این وجود، به احتمال فراوان دیوانگی در این زمینه از عوامل موثر به شمار می‌آید.

برخی از جنبه‌های منحصر به فرد جوکر به فیزیولوژی و ویژگی‌های شخصیتی او باز می‌گردد. قصد صحبت در مورد پوست سفید و موهای سبز رنگ جوکر ندارم، بلکه از ویژگی ایمنی طبیعی بدن او در برابر سموم صحبت می‌کنم. علاوه بر نترس بودن، جوکر در برابر سموم مصون است. جوکر می‌تواند از سموم خود روی دیگران استفاده کند، اما آن‌ها به هیچ وجه روی وی موثر نیستند. شاید یکی دیگر از دلایلی که گاز ترس مترسک روی جوکر کارساز نبود همین باشد. فیزیولوژی او را در برابر سم ایمن کرده است.

در بخش داستانی The Clown at Midnight، گرانت موریسون به طور خلاصه از علت ایمن بودن جوکر در برابر زهرها و دیگر سموم می‌گوید:

او یک مصرف کننده مشتاق از آزمایش‌های شیمیایی خودش است. ایمنی جوکر در برابر ترکیبی از سموم که ممکن است شخص دیگری را در جا به قتل برساند، از سو استعمال مواد سمی در طول سال‌ها به وجود آمده است.

به نوعی، جوکر تحت نوعی شدید و عجیب از ایمن درمانی است. یادآور می‌شوم که او جوکر است، بنابراین واقعا نباید چنین ویژگی را نادیده بگیریم.

گرانت موریسون، نویسنده افسانه‌ای کتاب‌های مصور، زمانی که مجوز نوشتن کتاب‌های شوالیه تاریکی را داشت، چندین عدد از بهترین داستان‌های بتمن را خلق کرد. برای مثال می‌توان به رمان گرافیکی Arkham Asylum: A Series House on Serious Earth سال ۱۹۸۹ اشاره کرد. موریسون پس از شروع دوره برنز کامیک‌ها (از آن به عنوان دوران تاریک هم یاد می‌شود) به ترویج ساختارشکنی در کامیک‌ها ادامه داد. به جای پرداختن به قهرمان اصلی، موریسون تصمیم به ایجاد ساختارشکنی در رابطه با دشمنان بتمن کرده و چه کسی بهتر از جوکر؟

یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های شخصیتی جوکر به دیوانگی او مربوط می‌شود؛ موردی که در طول سال‌ها بارها تکرار شده است. اما اگر او دیوانه نبود چه می‌شد؟ اگر او نقیض دیوانگی بود چه؟ این پرسش‌ها همان مواردی هستند که موریسون در Arkham Asylum آن‌ها را مطرح می‌کند. به جای اینکه جوکر یک دیوانه جنجال برانگیز باشد، او از سلامت عقلی فوق العاده رنج می‌برد:

یک تغییر جدید و درخشان در ادراک بشریت... به نظر می‌رسد جوکر هیچ کنترلی روی اطلاعات حسی که از جهان بیرون دریافت می‌کند، ندارد. او فقط با روانی شدن قادر به مقابله با ورودی‌های بی‌نظم و پرهرج و مرج است. به همین علت که او گاهی یک دلقک بدجنس است، گاهی یک قاتل روانی. او هیچ هویت واقعی ندارد. جوکر هر روز خود را خلق می‌کند.

می‌توان در مورد اثبات اینکه آیا جوکر فراتر از یک انسان عاقل است بحث کرد، اما همه می‌دانند که جوکر کاملا مجنون است، اما جنون به این معنا نیست که او باهوش نباشد. موردی که بسیاری از مردم در مورد این شخصیت درک نمی‌کنند این است که او در واقع یک شیمیدان نابغه است. چگونه شخصی می‌تواند سمی درست کند که به جز خودش، روی همه اثر بگذارد؟ البته جوکر به اندازه برخی دشمنان دیگر بتمن یا خود شوالیه تاریکی باهوش نیست، اما او یک نابغه است که در شیمی و روانشناسی (نکته‌ای کنایه‌دار به توجه به وضعیت خودش) تبحر دارد. در ضمن هارلی کویین هم پیش از اینکه توسط جوکر به تباهی کشیده شود، یک روانپزشک بود.

داستان‌های مختلفی وجود دارد که در آن‌ها بتمن در ذهن جوکر سفر می‌کند. ذهن جوکر مکان ترسناکی برای بازدید است و امکان گشت و گذار در آن غیرممکن به نظر می‌رسد. شاید بهترین روشی که بتوان هوش جوکر را توصیف کرد، به لحظات زودگذری از نبوغ خالص او برای مقابله با دشمن اصلیش باز می‌گردد. البته بیشتر مهارتی که جوکر استفاده می‌کند به دانش او از علم شیمی باز می‌گردد. به خاطر داشته باشید که او از سلامت عقلی فوق العاده بهره می‌برد؛ می‌تواند یک روز نابغه باشد و روز بعدی کاملا دیوانه.

تاکنون به این موضوع فکر کرده‌اید که چگونه شخصی با چنین بدن نحیفی می‌تواند با شوالیه تاریکی، ترسناک‌ترین مرد گاتهام مبارزه کند؟ جوکر چگونه می‌تواند در برابر شخصی که تاکنون افرادی مانند بین را شکست داده است، در یک نبرد تن به تن شانسی برای پیروزی داشته باشد؟ به خاطر اینکه بدن جوکر می‌تواند در مقابل مقدار فراوانی درد مقاومت کند. با وجود اینکه علت هنوز مشخص نشده است، تئوری‌ها می‌گویند که قرار گرفتن جوکر در معرض مواد شیمیایی، به خصوص هنگامی که در داخل یکی از خمره‌های ACE Chemicals سقوط کرد، موجب خلق موجودی شد که امروز می‌بینیم؛ انعطاف پذیر در برابر درد.

میزان دقیق تحمل جوکر در برابر درد مشخص نیست، اما مسلما از هر شروری در گاتهام بیشتر است. بالاخره این همان مردی است که صورت خود را بریده و پوست خود را به دیوار آویزان کرده است. بعدا، او پوست از هم پاشیده شده را به صورتش بازگردانده و خنده بزرگی روی آن حکاکی کرده است. یا جوکر دیوانه‌تر از آن چیزی است که ما فکر می‌کنیم، یا او واقعا درد را احساس نمی‌کند (شاید هم آن را نادیده می‌گیرد).

در حال حاضر می‌دانیم که نه تنها بدن جوکر در برابر سموم ساخته شده توسط خودش مقاوم بوده، بلکه مصون در برابر سم دیگر افراد شرور، مانند مترسک نیز است. در Batman #663، گرانت موریسون گفت که تمامی آزمایشاتی که جوکر در طول سال‌ها روی خود انجام داده است، به او کمک می‌کند که سم را از بدنش بیرون براند. اما اگر این تنها مزیت حاصل شده نبود چی؟ احتمالا یک دلیل دیگر برای اینکه جوکر در برابر سم ایمن است، این است که خون خودش سمی است.

در کامیک مذکور، موریسون می‌گوید یک پشه پس از مکیدن خون جوکر مرده است. موریسون در مورد وضعیت پشه می‌گوید:

به خود پیچیده و روی خون آلوده خفه شد.

موریسون با این گفته به آلوده بودن خون جوکر اشاره می‌کند. نکته جالبتر اینکه پیش از شروع وقایع بازی Batman: Arkham Asylum، جوکر خون خود را به بیمارستان‌های سرتاسر گاتهام ارسال می‌کند تا بیماران را آلوده کند. با وجود اینکه خط داستانی بازی به بیماری Titan می‌پردازد، نکته مهمی که به آن پی می‌بریم مدت زمانی است که جوکر توانسته با خون آلوده، به زندگی ادامه دهد.

بدون شک بتمن یک فراری به تمام عیار است. با وجود اینکه تاکنون در شرایط خطرناک متعددی گیر افتاده است، شوالیه تاریکی همیشه نه تنها راهی برای فرار، بلکه برای نابودی هم‌زمان دشمنانش نیز پیدا می‌کند. به همین علت است که پلیس هرگز قادر به دستگیر کردن او نیست و فرقی نمی‌کند که یک مکان چقدر امن باشد، بتمن همیشه راه ورود و خروج را پیدا می‌کند. کافی است نگاهی به بخش داستانی Batman: I Am Suicide بیاندازید تا کاملا متوجه منظورم شوید. البته بتمن تنها سلطان فرار در شهر گاتهام نبوده و به نظر می‌رسد جوکر نیز ترفندهای مختلفی برای فرار از مخمصه دارد.

به خاطر اینکه وزارت دادگستری جوکر را به عنوان مجرم دیوانه طبقه‌بندی کرده است، او همیشه هنگامی که توسط بتمن دستگیر شود، به تیمارستان آرکهام منتقل می‌شود. فرقی نمی‌کند که چند بار به زندان منتقل شود، چرا که جوکر هیچوقت از فرار دست نمی‌کشد و همیشه موفق می‌شود. فرار برای جوکر سرگرمی محسوب می‌شود. مهارت وی در فرارهای متوالی آن هم از شرایط گریز ناپذیر یک مهارت منحصر به فرد بوده و مجرمان بایستی تبحر در آن را در دستور کار خود قرار دهند.

بتمن تاکتیک‌های عالی‌ای دارد؛ زمان کافی را برای کشیدن نقشه حمله در نظر می‌گیرد و ابزارهای مناسب برای استفاده را انتخاب می‌کند. به همین علت است که هیچ موجودی در جهان توانایی شکست او را ندارد. او حتی بدون هیچ قدرت فرابشری دو بار دارک‌ساید را شکست داده است. بنابراین، منطقی است که دشمن اصلی بتمن هم از سطح استراتژی مشابه‌ای برخوردار باشد.

جوکر استاد فنون جنگی است. برای مشاهده مهارت‌های او نیازی نیست به کاوش در جهان کامیک‌ها بپردازید. کافیست نگاهی به فیلم‌ها بیاندازید تا ببینید که چگونه شهر گاتهام را به زانو در آورده و حتی بتمن را از نظر روحی در هم می‌کوبد. هر کسی نمی‌تواند این دو کار را انجام دهد.

در کامیک‌ها هم، مانند Batman: Endgame، جوکر موفق می‌شود با یک سم قدرتمند اعضای لیگ عدالت را آلوده کرده و سوپرمن، فلش، آکوامن و واندر وومن را برعلیه بتمن کند. توانایی ساخت سمی قدرتمند جهت تغییر فیزیولوژیکی قهرمانان اعجاب انگیز بوده و مهارتی دلهره آور از جانب جوکر است.

برخلاف جوکر، مستر میکسیزپیتلیک یک شیاده ماورا طبیعی است که بیشتر برای سوپرمن دردسر درست می‌کند. با این حال گاهی اوقات، دشمن یک قهرمان وارد مجموعه کامیک یک قهرمان دیگر می‌شود، مانند جوکر که چندین نوبت مهمان کامیک‌های سوپرمن بوده است.

در بخش داستانی Emperor Joker، جوکر موفق میشود ۹۹.۹ درصد از مهارت‌های پنج بعدی منحصر به فرد مستر میکسیزپیتلیک را بدزدد و مهارت‌های عجیب دشمن سوپرمن را از او بگیرد. همانطور که حدس می‌زنید، دسترسی یک شرور بزرگ دیوانه به قدرت تغییر واقعیت، شکستن دیوار چهارم و بازنویسی قوانین بعد سوم که موجودیت ما به آن وابسته است، اتفاق خوبی نیست. یکی از اولین کارهایی که جوکر هنگام گرفتن قدرت‌های مستر میکسیزپیتلیک انجام می‌دهد، از نو خلق کردن زمین با نگرش خودش است و او اینکار را در ۶۹ ثانیه انجام می‌دهد.

نکته جالب اینکه، با وجود تغییر تمامی جنبه‌های جهان DC، از جمله زندانی کردن Big Blue در تیمارستان آرکهام، جوکر موجودیت بتمن را حذف نمی‌کند. فرقی نمی‌کند که در چه واقعیتی وجود داشته باشد، تنها هدف جوکر از زندگی، مقابله با شوالیه تاریکی است. البته جوکر بتمن را به حال خود رها نکرده و حسابی از خجالتش در می‌آید.

ممکن است استودیوهای فیلمسازی برای ساخت کراس‌اوورها شرایط دشواری را تجربه کنند، اما صنعت کتاب‌های مصور سالهاست که به انجام اینکار مشغول هستند. کامیک‌های مارول و DC هم چندین بار با یکدیگر کراس‌اوور داشته‌اند، با این حال دو کمپانی مذکور تنها ناشران کتاب مصور نیستند. DC Comics یکبار بتمن و جوکر را با قاضی درد (Judge Dredd) کراس‌اوور کرد.

در کامیک‌های Judge Dredd، افراد شروری به نام قاضیان تاریک وجود دارند که متعلق به یک بعد متناوب بوده و اعضای آن را قاضی مرگ، قاضی ترس، قاضی آتش و قاضی جمود تشکیل می‌دهد؛ افرادی که همه افراد موجود در هستی خود را نابود کرده‌اند. از آنجایی که آن‌ها موجودات نامشهودی هستند، امکان کشتن آن‌ها وجود ندارد و فقط می‌توان آن‌ها را دستگیر کرد. بنابراین هنگامی که جوکر وارد جهان Judge Dredd شد، با قاضیان تاریک قراردادی بست تا در صورتی که او را جاودانه کنند، آن‌ها را از زندان آزاد کند.

هنگامی که جوکر هدفی را برای خود انتخاب کند، معمولا در رسیدن به آن موفق است و این همان اتفاقی است که در رمان گرافیکی Die Laughing رخ می‌دهد. با وجود اینکه جوکر جاودان می‌شود، زندگی ابدی که انتظارش را دارد به دست نمی‌آورد. قاضیان تاریک روح او را در یک جسد فرو برده و او به قاضی جوکر تبدیل می‌شود. پس کشتن چند نفر به وسیله خندیدن (به معنای واقعی کلمه)، حوصله جوکر سر رفته و به عنوان یک شخص معمولی (بخوانید جوکر معمولی) به گاتهام بازمی‌گردد.

از The Dark Knight Returns فرنک میلر به عنوان یکی از بهترین داستان‌های روایت شده از بتمن یاد می‌شود. پس هنگامی که وی پس از دو دهه برای ساخت ادامه آن بازگشت، با وجود اینکه داستان جدید اساسا متفاوت با گذشته بود، طرفداران به وجد آمدند. با وجود اینکه The Dark Knight Strikes Again توسط میلر نوشته و کشیده شده بود، برخلاف داستان اول، از وجود مخاطرات عاطفی خالی بود. میلر در دفاع از کار جدیدش، چندین پیچش داستانی ارایه داد که امروز در رابطه با آن‌ها صحبت می‌کنیم. یکی از آن‌ها تبدیل شدن دیک گریسون، اولین رابین، به جوکر بود.

ممکن است عجیب به نظر برسد اما حقیقت دارد. در این مجموعه، سال‌ها پس از آنکه بتمن گریسون را به دلیل بی کفایتی از گروه اخراج کرد، دیک تصمیم گرفت تحت ژن درمانی رادیکالی لکس لوتر قرار بگیرد. با این وجود، پروسه مذکور در ترکیب با سال‌ها آزار فیزیکی و ذهنی، موجبات دیوانه شدن دیک را فراهم کرده و او را تبدیل به جوکر این داستان کرد. ژن درمانی به او قدرت زود درمانی را عطا کرد. در یکی از سکانس‌ها، بتمن سر دیک را با یک تبر جدا کرد و دیک موفق شد آن را مجددا روی بدنش نصب کند.

با وجود اینکه The Dark Knight Strikes Again چیزی نبود که طرفداران انتظار داشتند، حداقل این داستان نگاه جالبی به آینده بروس وین و وقایع پس از بازنشستگی بتمن داشت. درست است که دیک تبدیل به شیطان شده و جوکر جدید لقب گرفت و درست است که چندین ابرقهرمان مانند گاردین و مارشن من‌هانتر را به قتل رساند و به کشتن کری کلی، آخرین رابین هم نزدیک شد. اما در این داستان، ما پیامدهای تمرینات سخت بروس را هم مشاهده کردیم. در جهان فرانک میلر، بروس نقش یک پدر خوب را بازی نمی‌کند و تمریناتش آزاردهنده هستند. این موردی است که به ندرت در جهان اصلی بتمن به آن پرداخته می‌شود، با این وجود به طرز واقع‌گرایانه‌ای ترسناک است.

علاوه بر تبدیل شدن به جوکر و دریافت قدرت زود درمانی، دیک به قدرت دگر پیکری نیز دسترسی پیدا کرد که موجب می‌شد کاملا شبیه جوکر واقعی شود؛ همان جوکری که در داستان The Dark Knight Returns به قتل رسید. با وجود اینکه این نسخه از جوکر، دیک گریسونی با ظاهری تغییر یافته است که با ژن درمانی رادیکالی و سال‌ها آزار و اذیت از سوی بتمن تباه شده است، اما همچنان به عنوان جوکر شناخته شده و این مورد هم حساب است.

ممکن است در زمینه شکستن دیوار چهارم، کسی به سطح ددپول نرسد، اما این شخصیت محبوب تنها کسی نیست که اینکار را انجام می‌دهد. شخصیت‌های مختلفی در جهان DC مانند لوبو، فانتوم استرنجر و مادام زندو هستند که به طور مستقیم با خواننده (یا بیننده) سخن می‌گویند. اما هنگامی که وارد جهان انیمیشنی DC شویم، جوکر تنها کسی است که با بیننده صحبت می‌کند.

در چندین مورد، جوکر با اجرای درخشان مارک همیل، دیوار چهارم را شکسته و مستقیما با مخاطب سخن می‌گوید. برای مثال، در قسمت Joker’s Wild، جوکر در حالیکه از تیمارستان آرکهام فرار می‌کند، به بینندگان اخطار می‌دهد:

اینو تو خونه امتحان نکنید بچه‌ها!

سپس، در قسمت Joker’s Favor، او فریاد می‌زند:

مردم، بیاین از زبون خودش بشنویم!

در طول این مجموعه، جوکر چندین بار به دوربین نگاه کرده و مستقیما با مخاطب سخن می‌گوید، انگار که شاهد نسخه کامیک بوکی Truman Show هستیم.

اسکات اسنایدر در سال ۲۰۱۴ و اواخر کارش با جوکر و شوالیه تاریکی در جهان جدید ۵۲، نوشتن یک بخش با هدف ایجاد یک نتیجه گیری پیشگامانه را با بخش داستانی ۶ قسمته Batman: Endgame با محوریت جوکر، آغاز کرد. وقایع این خط داستانی مدت کمی پس از رویدادهای Batman: Eternal به وقوع می‌پیوست و در آن جوکر پس از ناپدید شدن در Batman: Death of the Family سال ۲۰۱۲ (با Batman: A Death in the Family که جیسون تاد توسط جوکر به قتل می‌رسید، اشتباه نشود)، باز می‌گشت.

در جریان این بخش داستانی، اسنایدر قصد داشت خوانندگان به یافتن این پاسخ که آیا Pale Man، یک موجود جاودان در روزهای اولیه گاتهام و جوکر یکی هستند، فکر کنند. جوکر به طور مداوم سمی را به خود تزریق می‌کرد که موجب بهبود زخم‌های فانی می‌شد. با این حال اسنایدر و گرگ کاپولو (Greg Capullo) هیچگاه جاودانگی جوکر را تایید نکردند. اسنایدر به IGN گفت:

دوست دارم احتمالات پیرامون گفته‌های جوکر را باز بگذارم، اما تمامی سرنخ‌ها نشان می‌دهد که او دروغ می‌گوید. نهایتا، دلیل اینکه در پایان چنگ زنان به سمت Dionesium می‌رود این است که او به وضوح برای خروج از آنجا در تلاش است و به درمان بیشتری احتیاج دارد.

جاودانگی دلیل خوبی برای زنده ماندن جوکر از آسیب های مرگباری است که او متحمل می‌شود (فقط در Endgame، او و بتمن زیر یک غار ریزش کرده، له شدند).

بتمن بدون شک یکی از تاریک‌ترین و بی‌احساس‌ترین شخصیت‌های موجود است، اما جدیت است که به او اجازه پیروزی در اکثریت نبردهایش را می‌دهد. درست است که بروس وین هنگامی که قصد دارد خود را قاطی جمع کند، چندین جک مطرح می‌کند، اما هنگامی که ماسک به صورتش می‌زند، او بتمن است و بسیار جدی و متمرکز. دیک گریسون همیشه در عوض کردن جو موفق بوده و بتمن یکبار به تصویر جیسون تاد جوان لبخند زد. این لبخند اوج سمت و سوی شاد شوالیه تاریکی محسوب می‌شود. با این حال، اگر یک نفر در جهان باشد که بتواند بتمن را بخنداند، او جوکر است.

در آخرین صفحات کامیک تحسین شده Batman: The Killing Joke آلن موور و برایان بولند، جوکر لطیفه‌ای در مورد دو زندانی در یک تیمارستان روانی که سعی در فرار دارند، مطرح می‌کند که بتمن بخش پایانی آن را اینگونه برداشت می‌کند:

و به طرز هیستریک می‌خندد. برخی معتقدند که جوکی که نام کامیک به آن اشاره می‌کند، همین جوک است (در صورتی که معتقدید بتمن واقعا در پایان جوکر را می‌کشد). اما این نکته‌ای است که هیچگاه متوجه آن نخواهیم شد. در هر صورت، جوکر شوالیه تاریکی را بدون شک می‌خنداند و اگر این یک قدرت فرابشری نیست، من از نوع آن اطلاعی ندارم.

جوکر نیروی فرابشری دیگری هم به نمایش گذاشته است؟ آن‌ها را با ما به اشتراک بگذارید.