پیش نمایش بازی Wolfenstein II: The New Colossus

سری بازی‌های وولفنشتاین، از همان نسخه‌های آغازین مجموعه، به عنوان اثری تقدیم گیمرها شد که در آفرینش یک گیم‌‌پلیِ اکشن و بدون توقف، کم مثل و مانند بود. سری بازی‌هایی که این روزها بیشتر با ریبوت جدید و جاه‌طلبانه‌ی ماشین گیمز شناخته و معرفی می‌شود و بازیکنان با به یاد آوردن خون‌ریزی‌هایی بی‌پایان در نخستین قسمت از این ریبوت یاWolfenstein: The New Order است که نام این سری را در ذهن‌شان مرور می‌کنند. وولفنشتاین جدید، در اغلب ثانیه‌هایش یا حداقل در بهترین دقایق آن، ساخته‌ای بود که می‌شد به کاراکتر اصلی داستانش اهمیت داد، قصه‌اش را دنبال کرد و از همه‌ی این‌ها مهم‌تر حتی فقط با نگاه به گ‌ی‌م‌پلی جذاب آن، هیجان‌زده شد. اما آن‌چه که تمامی این فاکتورها را کنار هم قرار می‌داد و مجموعه‌ای واحد و لایق تحسین را آماده‌ی تجربه شدن توسط مخاطب و صد البته سرگرم کردن او می‌کرد، جهان واحد و معنی‌شده‌ی بازی بود. جهانی که از صحبت‌های شخصیت‌ها گرفته تا اتفاقات عجیب رخ داده در گوشه‌ به گوشه‌ی بازی و‌ خون‌ریزی‌های دیوانه‌واری را که در هر لحظه از تجربه‌اش رخ می‌داد برداشته بود و تمامی‌شان را در بسته‌ای ارائه می‌کرد که همه‌ی عناصرش با هم می‌خواند و دائما در خدمت یک هدف بود. جهانی که هم توانایی قرار گرفتن در تاریخی مشخص را داشت و هم در به رخ کشیدن ویژگی‌های متناقضش با حقیقت‌های رخ داده در آن دوره‌ی تاریخی، به معنای واقعی کلمه عالی بود؛ به گونه‌ای که هم به سبب عمق شکل‌گرفته از تعاریف جهان بازی در ذهن مخاطب، پذیرش عجیب‌ترین رخدادها و تصویرسازی‌هایی که ناگهان از راه می‌رسیدند، برای او کاملا ممکن به نظر می‌رسید و هم تعاریف وی از جهان بازی، دائما به سبب تصویرسازی‌های حساب‌شده و خوش‌جلوه‌ی آن تقویت می‌شد.

قهرمان اصلی بازی، حالا در روزگاری به هوش آمده که در آن، نازی‌ها نقطه به نقطه‌ی آمریکا را اشغال کرده‌اند و او تنها کسی است که در این اوضاع، شاید بتواند این کشور و پس از آن کل دنیا را از شر نیروهای هیتلر خلاص کند. البته از همین حالا هم می‌شود حدس زد که با توجه به خبر تایید سه‌گانه بودن ریبوت ماشین گیمز از این مجموعه، احتمالا The New Colossus با پیروزی تمام و کمال افراد مقاومت در آمریکا به پایان می‌رسد و سازندگان در قسمت سوم، سراغ شکست دادن نازی‌ها در جای‌جای دنیا می‌روند و دیگر رسما همه‌چیز را تمام می‌کنند. با این حال، آن‌چه که این وسط اهمیت زیادی دارد آن است که سازندگان همین داستان قابل حدس را چگونه و با استفاده از چه کاراکترهایی روایت کنند. چون گیم‌پلی و فضاسازی وولفنشتاین‌های جدید، مشخصا آن‌قدر عالی هست که حتی شنیدن داستانی قابل قبول که پیچش‌های اندک اما مهمی را در خودش جای داده باشد، قطعا طرفداران آن را راضی خواهد کرد. با این حال اگر بتسدا به دنبال پرشی بلند نسبت به اثر قبلی است، باید چیزهای به درد بخوری را برای قصه‌گویی تازه‌اش کنار گذاشته باشد. البته اگر حقیقتش را بخواهید، اطلاعات اولیه‌ی بیان‌شده راجع به قصه‌ی بازی، کاملا امیدوارانه به نظر می‌رسند. برای مثال، یکی از خبرهای جالبی که درباره‌ی ماجراهای موجود در این قسمت شنیده‌ایم و حتی جلوه‌هایی از آن را می‌شود در تصاویر رسمی منتشرشده از آن دید، به باردار بودن Anya Oliwa یعنی همسر بلازکوویچ مربوط می‌شود. این‌طور که سازندگان گفته‌اند، بلازکوویچ به زودی قرار است صاحب دو فرزند شود و احتمالا، مواجهه با چنین چیزی در زمانی که همگان از او انتظار رهبری یک جنبش را دارند، در عین داشتن یک شیرینی جذاب و انکارناشدنی، او را مقابل تصمیمات سختی نیز قرار می‌دهد. مثلا فرض کنید در نقطه‌ی انتهایی ماجرا، سازندگان بگویند بین بچه‌هایتان یا نجات کشور یکی را انتخاب کنید؛ چیزی که شاید تعریف جدیدی از جدال بین عشق و وظیفه را تقدیم بازیکنان کند.

به سبب گستردگی احاطه‌ی نازی‌ها بر سرتاسر کشور، بلازکوویچ دیگر شانسی برای رویارویی مستقیم و تنهایی با آن‌ها ندارد و باید، ارتشی درست و حسابی برای خودش دست و پا کند. این وسط، او بعضا با فرماندهانی مواجه می‌شود که ابدا با ادامه‌ی این جنگ موافق نیستند و وی باید با انجام کارهای گوناگونی مانند صحبت کردن با آن‌ها، اعتمادشان را جلب کند و این افراد را نیز به جنبش مقاومت پیوند دهد. البته در این میان کسانی هم هستند که با یک اشاره از سوی بلازکوویچ به لشکر او می‌پیوندند و تفنگ‌شان را آماده‌ی شلیک می‌کنند. هرچند از آن‌جایی که ساخته‌ی ماشین گیمز قرار نیست بازی بدون چالشی باشد، احتمالا این جنس از افراد در بازی تعداد کمی دارند. فارغ از همه‌ی این‌ها، نکته‌ی جالب آن است که حتی از تریلرهای بازی می‌توانید متوجه شوید که سلطه‌ی هیتلر بر این کشور بزرگ، صرفا به خاطر حضور سربازانش در این‌جا اتفاق نیفتاده و نازی‌ها، دارند به آرامی مردم آمریکا را شست و شوی مغزی نیز می‌دهند. برنامه‌های تلویزیونی حاضر در بازی که مشخصا در تریلرهای اثر به آن‌ها اشاره شده، جو سنگینی از بازی‌های لفظی و تاثیرگذار بر ذهن افراد را به تصویر می‌کشند که شدیدا آزاردهنده هستند. برنامه‌هایی که یکی‌شان مسابقه‌ای برای آموزش زبان آلمانی است و مردم را برای روز Changeover که از لحظه‌ی فرا رسیدنش به بعد حرف زدن به زبان انگلیسی جرم است آماده می‌کند و دیگری، دختربچه‌ای با نام لیزل را به تصویر می‌کشد که با یک سگ آهنیِ گنده‌ی روباتی و آلمانی (حقیقتا نامی بهتر از این برای توصیف آن موجودات نیافتم!) دوست شده و قرار است مهربانی این موجودات (!) را نشان آمریکایی‌ها دهد.

اما اگر بخواهیم از داستان بازی و فضاسازی‌های عجیبش بگذریم و به سراغ گیم‌پلی آن برویم، در عین مواجهه با تصاویری آشنا که در بازی‌های قبلی هم مثل‌شان را دیده بودیم، خود را در برابر عناصر دوست‌داشتنی و جذاب که تازگی در وجودشان موج می‌زند نیز می‌بینیم. گیم‌پلی بازی، در ظاهر به شما اجازه‌ی استفاده از مخفی‌کاری یا اکشن محض را به هر شکلی که بخواهید می‌دهد اما به سبب هوشمندی سازندگان، شما رسما توانایی استفاده‌ی صرف از یکی از این دو مورد را ندارید. اول از همه، نمی‌توان این حقیقت را که تقریبا نود و نه درصد جذابیت وولفنشتاین به شلیک‌های دیوانه‌وار بازیکنان و اکشن‌های بدون توقفش مربوط می‌شود انکار کرد و در چنین ساخته‌ای، استفاده از مخفی‌کاری بدون بهره‌برداری از اکشن، حکم یک شوخی نه‌چندان جذاب را دارد. از طرف دیگر، فرمانده‌های حاضر در The New Colossus برخلاف فرماندهان قسمت اول که پس از حضور شما تنها یک بار توانایی درخواست ارسال نیرو به پایگاه را داشتند، می‌توانند برای چندین و چند بار این کار را انجام دهند و اگر مخفیانه و در ابتدای کار آن‌ها را از پای درنیاورید، قطعا به شدت بلای جان‌تان می‌شوند. فرماندهانی که همواره اطلاعاتی مهم و مخفیانه را نیز با خود به همراه دارند و کشتن آن‌ها، تنها راه شما برای دسترسی به این اطلاعات است. این‌ها را بگذارید کنار حجم بالایی از طراحی مراحل فوق‌العاده‌ای که می‌شود از ماشین گیمز انتظار داشت و ما هنوز با آن‌ها مواجه نشده‌ایم، تا بفهمید که قطعا در این ساخته‌ی مورد انتظار، مجبور به برقرار کردن تعادلی خواستنی مابین این دو جنس از گیم‌پلی می‌شویم. در بازی، افزون بر این که با نسخه‌ی هوشمندترشده‌ی دشمنان مهم اثر قبلی روبه‌رو می‌شویم، طیف گوناگونی از سرباز‌های روباتیک را که صد البته قدرت‌های مختلفی دارند و مبارزه با آن‌ها استراتژی‌های مختلفی می‌خواهد نیز باید پذیرا باشیم. سربازهایی که در کنار پهپادهای هوشمند نازی‌ها، روزگارتان را سیاه می‌کنند و صد البته پس از شکست دادن‌شان، احساس لذت بیشتری دارید.

Wolfenstein II: The New Colossus یکی از آن بازی‌هایی است که احتمالا حتی تماشای‌شان هم برای‌تان شیرین خواهد بود و قطعا از زیبایی‌های بصری‌شان لذت می‌برید. بازی، به گفته‌ی استودیوی سازنده، نزدیک به صد بازیگر و صداگذار دارد و چیزی در حدود سه ساعت سکانس‌های سینمایی که نقش پررنگی در داستان اثر دارند را نیز شامل می‌شود. داستانی که به عقیده‌ی ماشین گیمز، ایده‌ی آن بی‌نهایت بلندپروازانه است و آن‌قدر سطح بلندی دارد که خلق شدنش توسط آن‌ها، برای‌شان غرورآفرین است. گرافیک بازی، در نمایش‌هایش که تقریبا بی‌نقص بوده و از چهره‌ی شخصیت‌ها گرفته تا طراحی محیط‌ها، در دومین قسمت از ریبوت سری Wolfenstein جلوه‌ای معرکه دارند. آمریکای تخیلی بازی که در عین داشتن جلوه‌هایی از حقیقت خود، زیر فشارهای فرهنگی نازی‌ها سر و شکل تازه‌ای هم به خودش گرفته، به نظر در دنیای بازی به قدری باکیفیت ساخته شده که رسما به گیمر حس حضور در کشوری استعمارشده را القا می‌کند. تازه این را هم فراموش نکنید که بازی، شهرها و به دنبال همان معماری‌های گوناگونی را شامل می‌شود که فارغ از تاثیرگذاری مستقیم بر چگونگی بازی کردن شما، چشمان‌تان را نیز مدام با ظرافت‌های هنری مختلفی مواجه می‌کند. اما راستش را بخواهید، آن‌چه که باعث می‌شود طراحی‌های زیبای بازی در کمتر لحظه‌ای هدر بروند و شما دائما با جذابیت‌هایشان مواجه شوید، پیوند عمیقی است که بین گیم‌پلی اثر و طراحی محیط‌های آن وجود دارد. با گشت و گذارهای غیر اجباری در محیط، شما در دنیای The New Colossus توانایی یافتن سه چیز مهم را خواهید داشت: آیتم‌هایی ویژه که با آن‌ها نبردی آسان‌تر را تجربه می‌کنید، راه‌هایی غیرمستقیم که به کمک‌شان برای رسیدن به دشمنان‌تان کار ساده‌تری دارید و صد البته Enigma Codeها که در حقیقت با به دست آوردن‌شان به اطلاعاتی مخفی و پراهمیت دسترسی پیدا می‌کنید. پس در دنیای بازی بگردید که هم تک‌تک زیبایی‌هایش را دیده باشید و هم در برابر دشمنان‌تان با قدرتی بیشتر، صف‌آرایی کنید.

هر آن‌چه که باشد، این‌‌طور که از تریلرهای ساخته‌ی بتسدا و اطلاعات درزکرده و منتشرشده از آن برمی‌آید، بازی مقابل‌مان یا یک شاهکار خواهد شد یا حداقل ساخته‌ای عالی که جذابیتش را نمی‌شود انکار کرد. با این حال، تمامی بازی‌ها همیشه شانسی برای شکست هم دارند و تا قبل از عرضه نمی‌توان از هیچ چیز مطمئن بود. اما با توجه به این نمایش‌ها، ما شدیدا منتظر ساخته‌ی جدید ماشین گیمز هستیم و دل‌مان تفنگ‌های قدرتمندش و شلیک‌هایی بی‌پایان از آن‌ها را می‌خواهد. این وسط فقط یک سوال باقی مانده: مرحله‌ی آغازین بازی روی ویلچر، دقیقا تا چه اندازه می‌تواند خفن باشد؟