Death Stranding: موشکافی موزیک ویدیو Give Me an Answer از گروه Low Roar

برای دانلود ویدیو از وب‌سایت آپارات اقدام کنید|دانلود از یوتیوب

پیش از هر چیز، بگذارید نگاهی به متن موسیقی بیاندازیم تا با ذهنیتی کامل‌تر، وارد بررسی لحظات آن شویم:

I'm taking everyone out for a ride

من دارم همه رو واسه یه سواری می‌برم بیرون

I promise it won't take long

قول می‌دم که خیلی طول نکشه

It's such a silly disguise that you're hiding behind

این یه تغییر قیافه‌ی احمقانه است که تو پشتش مخفی شدی

But don't take it wrong

اما اشتباه برداشت نکن

I know the time and the space that you need

من اون فضا و زمانی که تو بهش احتیاج داری رو می‌شناسم

It's blurry but I'll get on

این خیلی تیره و تاره ولی من انجامش می‌دم

It's getting hard to tell day from a day

تشخیص دادن روزا از هم مدام داره سخت و سخت‌تر می‌شه

Just say it and I move on

فقط به زبون بیار تا بی‌خیال بشم

But give me an answer

ولی یه جواب به من بده

Just give me an answer

فقط یه جواب به من بده

Give me an answer

یه جواب به من بده

Give me an answer

یه جواب به من بده

A simple response would make this okay

یه جواب ساده این رو حل می‌کنه

It's foggy but what do you want

این تیره و تاره اما تو چی می‌خوای؟

I'll keep running; the faces and places

من ادامه می‌دم؛ چهره‌ها و مکان‌ها

Remind me of who you are

یادم میارن که تو کی هستی

You give me an answer

تو باید به من جواب بدی

You give me an answer

تو باید به من جواب بدی

Give me an answer

یه جواب به من بده

You give me an answer

تو باید به من جواب بدی

Just give me an answer

فقط یه جواب به من بده

Give me an answer

یه جواب به من بده

Give me an answer

یه جواب به من بده

You give me an answer

تو باید یه جواب به من بدی

You give me an answer

تو باید یه جواب به من بدی

You give me an answer

تو باید یه جواب به من بدی

Give me an answer

یه جواب به من بده

Give me an answer

یه جواب به من بده

به قول یکی از دوستانم، موزیک ویدیوی Give Me an Answer با این که از نظر احساسی پیوستگی عمیقی مابین آهنگ و تصاویر موجود روی آن برقرار کرده، در حقیقت از دو جهت، معناپردازی می‌کند. اولین جلوه، چیزی جز متن خود آهنگ نیست که در عین اشاراتی به هویت اثر، بیشتر به خود کوجیما و رابطه‌ی ما مخاطبان با او مربوط می‌شود. اول از همه، ما قصه‌ی افرادی را می‌شنویم که می‌خواهند با هم به یک جاده بروند و انگار کوجیما، راننده‌ای است که آن‌ها را می‌برد. او انگار تمامی احساسات ما نسبت به دنیای پیرامون‌مان را به خاطر نقاب‌های احمقانه‌ای که بر صورت‌مان زده‌ایم به سخره گرفته و البته، بر این نکته که درک درستی نسبت به نیازهای احساسی‌مان دارد نیز تاکید می‌کند. اما در جمله‌ی بعدی، یعنی جایی که ما فکر می‌کنیم گوینده در حال اشاره به مفهوم «درمان شدن دردها با گذر زمان و فضا دادن به افراد» است، کوجیما هویت اصلی بازی‌اش را فاش می‌کند. جایی که او رسما می‌گوید من شما را به فضا-زمانی متفاوت خواهم برد، تا احساسی درست نسبت به جهان مقابل‌تان پیدا کنید. مکانی که کوجیما، به خاطر تیره و تاریک بودن دیوانه‌وار آن، خودش هم می‌داند چه محیط مریضی است و چه‌قدر توانایی تسخیر ذهن مخاطبانش را دارد. پس با این اوصاف، او با اشاره به تیره و تاریکی بی‌پایان Death Stranding (بخوانید P.T)، اول ما را به یاد آن بازی می‌اندازد و سپس با تایید کردن یکی از تئوری‌های بزرگ‌مان، رسما حضور سفرهایی مابین ابعاد مختلف و فضا-زمان‌های گوناگون در بازی تازه‌اش را تایید می‌کند.

بعد از این لحظه، به طرزی ناگهانی اجازه‌ی حرف زدن به مخاطب داده می‌شود و جملاتی که می‌شنویم، از زبان خودمان هستند. جایی که ما می‌گوییم به خاطر تریلرهای مریض و دیوانه‌وار تو، هر روز تشخیص دادن همه‌چیز از هم در حال سخت‌تر شدن است و فقط کافی است تو یک جواب ساده در رابطه با سوالات پیرامون بازی‌ات را به زبان بیاوری، تا من بی‌خیال این موشکافی‌ها و بررسی‌ها شوم. چرا که ما برای فهمیدن دنیای تو، فقط نیاز به جواب‌های خودت داریم. بله، تا به امروز فهمیده‌ایم که جهان بازی‌ات تاریک است، لایه به لایه‌ی آن را کثافت پر کرده و احتمالا، در دنیایی دهشتناک‌تر از این‌جا جریان دارد، اما تو چه می‌خواهی؟ تو قرار است با این دیوانه‌بازی‌ها چه پیامی را برسانی؟ من به این فرو رفتن در دنیای ساخته‌هایت ادامه می‌دم و نقطه به نقطه‌ی آن‌ها که پرشده از چیزهایی هستند که من را به یاد تو و مفهوم‌سازی‌های عجیبت می‌اندازند را می‌بینم. اما تو بدان که باید به من جواب بدهی. به خاطر تمامی این لحظات و ثانیه‌ها، تو، فقط خود تو، باید جوابم را بدهی. بله، این‌جا، موسیقی به پایان می‌رسد و کوجیما باز هم به سبک خودش دیوار چهارم را می‌شکند و گفت‌وگویی میان خودش و ما مخاطبان برقرار می‌کند. چیزی که شاید زیبا و شگفت‌انگیز باشد اما در برابر پیچیدگی‌های تصویرسازی‌های این ویدیو، حکم پازلی کودکانه را دارد.

خب بگذارید به سراغ به ثانیه‌ی به ثانیه‌ی خود موزیک ویدیو برویم. جایی که همه‌چیز با یک شات نزدیک از ساعت رادیوی یک ماشین شروع می‌شود که 0:00 را نشان می‌دهد. تصویری که دقیقا ما را به یاد همان ساعت اعصاب‌خوردکن و معروف در P.T می‌اندازد که 0:00 را نشان می‌داد. اگر آن دموی لعنتی را تجربه کرده باشید، می‌دانید که در آغاز کار، آن ساعت روی 23:59 دقیقه قفل شده بود و در طی راه رفتن‌های بی‌پایان شما داخل راهرو، پس از آن که تمامی رمز و رازها را حل کردید، ناگهان عدد آن به 0:00 تبدیل می‌شد. پس این اولین نشانه‌ای است که به ما می‌فهماند Death Stranding دقیقا ادامه‌دهنده‌ی راه P.T است و انگار از همان جایی که آن بازی تمام شده، آغاز می‌شود.

در شات بعدی، ما ماشینی را می‌بینیم که در جاده‌ای تماما خالی و در شهری که انگار خالی از سکنه شده، حرکت می‌کند. تصویری که ما را به یاد توییت‌های کوجیما در هنگام ساخت Silent Hills وقتی که داشت در ایسلند، به دنبال لوکیشن می‌گشت می‌اندازد. او مشخصا به شهرهایی اشاره می‌کرد که به طرز عجیبی ساکت هستند و حتی در یکی از توییت‌هایش بالای عکس حرکت یک ماشین داخل جاده‌ای کاملا خالی که از بالا فضایی شبیه به همین تصویر دارد، نوشت «اصلا کسی این‌جا هست؟!». راستی یادمان نرود که Low Roar، خودش یک گروه موسیقی ایسلندی است و تریلر اول بازی هم مشخصا، یکی از ساحل‌های همین کشور را تداعی می‌کرد. ساحلی که ایسلندی‌ها آن را «ساحل سیاه» می‌نامند. راستی در ادامه‌ی حرکت این ماشین وقتی به داخل کات می‌زنیم و می‌بینیم که یک زن هم در این گروه حضور دارد، متوجه می‌شویم که برخلاف فرضیه‌های اول‌مان که به خاطر عدم حضور شخصیت زن در دو تریلر بازی ایجاد شده بودند، Death Stranding کاراکترهای مونث را نیز لابه‌لای داستانش جای داده است.

در ادامه، در یک شات خیلی خیلی کوتاه که توجه زیادی از سوی شما را می‌طلبد، در گوشه‌ی بالا و راست تصویر، می‌توان تصویر یک زن و یک ماشین را دید که در حال گذشتن از آن مکان هستند و این یعنی شهر، برخلاف چیزی که به نظر می‌رسید، خالی از سکنه هم نیست و انسان‌هایی در آن حضور دارند. بعد از این لحظه، خیلی سریع متوجه می‌شویم که راننده سه مسافری را که عقب ماشینش نشسته‌اند برای رساندن به اتاقی خاص در جایی که شبیه به یک متل به نظر می‌رسد به این‌جا آورده و پس از آن که آن‌ها به سمت اتاق می‌روند، خودش در کنار ماشین شروع به وقت‌گذرانی می‌کند.

فارغ از این که 0، خیلی عدد مرسومی برای شماره‌گذاری یک اتاق در هتل‌ها نیست و چنین نام‌گذاری عجیبی می‌تواند اشاره به این داشته باشد که این اتاق اصلا در جهان واقعی وجود ندارد، «0» ما را به یاد نام آلبوم قبلی گروه Low Roar که دو آهنگ «I'll keep coming» و «Easy Way Out» از آن آلبوم به ترتیب در تریلرهای اول و دوم Death Stranding شنیده می‌شدند هم می‌اندازد. راستی، یادتان می‌آید که نام یکی از بخش‌های اصلی Metal Gear Solid V که اصلا به شکل یک بازی جدا عرضه شد چه بود؟ بله، Ground Zeroes را می‌گویم. همان‌طور که می‌دانید، در زبان انگلیسی یکی از معناهای لغت Ground چیزی نیست جز اساس یا پایه. پس یعنی انگار این تمرکز بر نام «0» در موزیک‌ها و ویدیوهای مربوط به Death Stranding، ما را از این حقیقت مطمئن می‌کند که Metal Gear Solid V با آن داستان‌گویی عجیب و غیر متال‌گیری‌اش، در حقیقت در حال پایه‌ریزی Death Stranding بوده. این یعنی در طول تمامی این زمان، کوجیما در نقشه‌ای بلندمدت آفرینش Metal Gear Solid V، بعد از آن P.T، سپس اخراجش از کونامی (اگر اصلا اخراجی در کار بوده باشد) و بعد از آن آغاز خلق Death Stranding را به عنوان کارهایی طبقه‌بندی‌شده برای رسیدن به مقصدی معین انجام داده. چیزی که شاید نتوانیم اثباتش کنیم اما این باور را به تک‌تک‌مان می‌دهد که هنگام مواجهه با حرف‌های کوجیما و تریلرهایش، باید خیلی خیلی بیشتر از این‌ها مشکوک و بی‌اعتماد باشیم.

اندکی بعدتر، پس از این که هر سه نفر وارد شده به اتاق، یک چیزی را که واقعا نمی‌دانم چیست اما شبیه به همان رشته‌های دیده‌شده در تریلرهای Death Stranding به نظر می‌رسد برمی‌دارند، اولین نفر وارد حمام می‌شود و مخاطبی که P.T را بازی کرده باشد، قطعا به یاد آن دست‌شویی لعنتی بازی و نوزاد شیطانی موجود در آن می‌افتد. اندکی بعدتر، او پس از نگاه کردن در آینه، متوجه وجود شیئی در نزدیکی چاه می‌شود که مشخصا، همان رشته‌های سیاه دیده‌شده در طول نمایش‌های Death Stranding از آن بیرون زده‌اند. همان رشته‌هایی که ما این روزها موقع وصف بازی «بندهای ناف» خطاب‌شان می‌کنیم و در رادیوی P.T، موقع حرف زدن راجع به «بعدهای جایگزین» نیز به آن‌ها اشاره شده است.

بعد از وارد شدن این فرد به نزدیک آن دستگاه، ناگهان تصویر شروع به خاموش‌روشن شدن می‌کند و چراغ‌ها و تلویزیون خانه نیز عملکردی عجیب را از خودشان نشان می‌دهند. این وسط، در کات‌هایی شدیدا تند و سریع می‌شود چهره‌ی این شخصیت را دید که با همان روغن سیاه‌رنگ نفت‌مانندی که در هر دو تریلر بازی مشخصا آن‌ها را دیده‌ایم پوشیده می‌شود. حالا، می‌خواهید دوباره ذهنیت‌تان را به سمت P.T ببرم؟ یادتان هست که در یکی از قسمت‌های پخش شدن رادیوی بازی، ناگهان در یک وقفه‌ی مشکوک، صدایی شنیده شد که می‌گفت «تو نمی‌توانی به آب جاری شده از شیر آب اعتماد کنی»؟ (You can't trust the tap water). اگر دقت کنید، کات‌های این شات در جاهایی زده شده که باعث می‌شود شما به جز شیر دوش، هیچ شیر آبی را نبینید و اتفاقاتی را که پس از ورود کاراکتر به آن‌جا وارد اتفاق می‌افتند هم که خودتان به خوبی دیده‌اید.

بعد از این اتفاق، شخصیت زن بدون نام داستان را می‌بینیم که انگار به سبب زمان گذشته‌شده یا شوکی ناگهانی، متوجه می‌شود که حالا نوبت او است که وارد حمام شود. اما نکته‌ی جالب این‌جا است که پس از ورود او، خیلی سریع متوجه می‌شویم که اثری از مرد قبلی در محیط نیست. پس با توجه به تئوری‌هایمان، محتمل‌ترین حقیقت چیزی نیست جز آن که احتمالا مرد به خاطر قرار گرفتن در کنار دستگاه و در دست داشتن همان رشته‌های مرموز، وارد بعدی دیگر شده است. جالب‌تر این که زن، پس از آن که مانند او به داخل محیط نگاه می‌کند، در جایی دیگر، ناگهان دستگاهی مانند قبلی را می‌بیند. انگار دستگاه، انتقال آن شخص به بعدی دیگر را کامل کرده و حالا، مجددا در جایی دیگر از این نقاط ظاهر شده است. بعد از آن، زن هم به همان محیط می‌رود. صورت و دست‌هایش با همان روغن سیاه‌رنگ پوشیده می‌شوند و او نیز، احتمالا به بعدی دیگر می‌رود. جایی که ما به یاد یکی از قسمت‌های آغازین خود آهنگ هم می‌افتیم: «من اون فضا و زمانی که تو بهش احتیاج داری رو می‌شناسم». حالا، می‌توانید به یاد همان سکانس تریلر اول بیوفتید که در آن نورمن ریداس، کودکی را در بغل گرفته بود و ناگهان وقتی کودک غیب شد، دستان خودش را پر شده با همان ماده‌ی سیاه پیدا کرد. کودکی که در همان‌جا، اما در بعدی دیگر شروع به قدم زدن کرد و جای دست و پاهایش را می‌شد روی بدن نورمن، مشاهده کرد.

مراقب باش... اون شکافی که از لای در می‌بینی... اون... یه بعد جداگانه است

-صدایی شنیده شده از رادیوی P.T

این وسط، یکی از حقایق انکارناپذیری که به طرز دیوانه‌کننده‌ای جذاب است، به هویت سناریوی رفتن آدم‌ها به داخل حمام و انتقال یافتن‌شان به بعدی دیگر مربوط می‌شود. نکته این‌جا است که نخستین بار، چنین چیزی در مانگاهای همان ژاپنی کاردرستی دیده شده که در ساخت P.T، با کوجیما همکاری داشته است. Both Junji Ito که مشخصا در ساخت Death Stranding هم دخالت دارد، یکی از دوستان صمیمی کوجیما است که طبق توئیت خود کوجیما، تنها یک ماه از او سن بیشتری دارد. راستی یادتان هست که ما در لابه‌لای دقایق وحشت‌آفرین P.T، از داخل یک سوراخ داخل حمامی را دیدیم که صدای بازی از آن به عنوان هسته‌ی همه‌چیز یاد می‌کرد؟ خب، حالا یک بار دیگر به موزیک ویدیو و حمام داخلش نگاه کنید. آن سوراخ هم‌اندازه‌ی همان سوراخ موجود در دیوار P.T را روی کاشی‌های آبی دیواره‌ی آن می‌بینید؟ حالا باز هم به نظرتان شکی در یکی بودن P.T و Death Stranding برخلاف گفته‌های ظاهری کوجیما وجود دارد؟

حالا بگذارید مجددا به سراغ خود موزیک ویدیو برویم. موزیک ویدیویی که در ادامه‌ی آن ما مرد آخر را در حال کوبیدن در و التماس برای ورود به حمام و احتمالا، رفتن به بعدی دیگر (که بر طبق متن آهنگ وی به آن احتیاج دارد) می‌بینیم. جایی که با چند کات به پایین متل، راننده که فهمیده وقت همگان به پایان رسیده و می‌خواهد دوباره سوار ماشینش شود نیز نشان مخاطب داده می‌شود و کم‌کم، متوجه ایجاد شدن اشکالاتی در تصویر می‌شویم. اختلالاتی که با باز شدن در توسط مرد سوم و مواجهه‌ی او با چیزی که انگار نباید آن را می‌دید و نوری کورکننده، به اوج خودشان می‌رسند. اختلالاتی که سکانس را سریع می‌پیچانند و ما را به چند ثانیه بعدتر، وقتی مرد از پله‌های متل پایین آمده و دوباره می‌خواهد سوار ماشین شود، می‌رسانند. اما آن‌چه که این وسط توجه غیر قابل انکاری را به خودش اختصاص داده، شباهت بسیار زیاد این اختلالات تصویری، با چیزهایی به همین شکل در P.T است که در انتهای هر کدام از لوپ‌ها، به تصویر کشیده می‌شدند. تازه سکانس خارج شدن مرد از خانه هم ما را به یاد خارج شدن نورمن ریداس از آن خانه‌ی نفرین‌شده در انتهای P.T می‌اندازد.

در انتهای کار، نیازی به زدن حرف‌های بیش از این نیست. چون همه‌ی ما، به مانند آن سه نفر، سوار همان ماشینی هستیم که کوجیما در حال راندنش است. یادتان می‌آید وقتی کوجیما گفت که می‌خواهد تابویی را به چالش بکشد که ممکن است باعث خروج دائمی او از این صنعت شود؟ کل ماجرا هم چیزی جز این نیست. او سال‌ها برنامه‌ریزی، دادن اطلاعات غلط، ساختن آثاری به هم پیوسته که در ادعاهای او هیچ ربطی به هم ندارند را به جان خریده که ما از موشکافی ثانیه به ثانیه‌ی یک موزیک ویدیو چنین لذتی ببریم. او همین اواخر، با تشکرش از کونامی و گفتن این که افراد این کمپانی به او اجازه دادند هر کاری که می‌خواهد را بکند، روی تمامی این تئوری‌ها صحه‌ای انکارناپذیر گذاشت. این یعنی ممکن است کوجیما در اوج صمیمیت از کونامی جدا شده باشد و از آن‌ها خواسته باشد که برای تکمیل شدن نقشه‌اش، همه‌ی توهین‌ها و ناراحتی‌ها را بپذیرند، حذف شدن دموی P.T که رسما باعث پیدا شدن نقطه به نقطه‌ی موارد مخفی شده در این بازی توسط بازیکنان شد به گردن‌شان بیوفتد و کوجیما برای ما قصه‌سرایی کند. برای تکمیل شدن این سناریو هم بروید و ویدیوی گیم‌پلی بازی Metal Gear Solid V: The Phantom Pain در نمایشگاه Gamescom 2015 را تماشا کنید و در شانه‌ی راست بیگ باس، روی لباسش علامت P.T و تصویری از یک عنکبوت را که در کنار آن مشخص است ببینید. حالا، بروید و به توئیت کوجیما درباره‌ی عدم حضور Death Stranding در E3 2017 نگاه کنید که در آن بازی با پوستری که فقط رویش علامت یک تار عنکبوت مشخص است نمایش داده شده. با ترکیب تمامی این‌ها، قبل از نمایش بازی بعدی، مواجه می‌شویم که Death Stranding ساخته‌ای متولد چندین ماه قبل نیست و سال‌ها است که ما بدون آن که نامش را بدانیم، برای از راه رسیدنش آماده شده‌ایم. این یعنی کوجیما، در جهان واقعی قصه‌سرایی دیوانه‌واری کرده. این یعنی ما رسما، با یک نابغه‌ی روانی سر و کار داریم.