۱۰ محصول ارزان و خلاقانه که نینتندو قبل از Labo عرضه کرده بود

بدون شک نینتندو تاریخچه‌ای طولانی در تولید محصولاتی دارد که بتوان با آن‌ها بازی کرد. این شرکت همیشه در زمینه سرگرمی بهترین بوده است و نیم قرن است که اسباب‌بازی‌های شگفت‌انگیزی را برای همگان می‌سازد. شروع ساخت اسباب‌بازی‌های خلاقانه نینتندو از زمانی بود که گونپی یوکویی (Gunpei Yokoi) از اسمبل کردن قطعات خط تولید خسته شد و شروع به طراحی‌های نوآورانه خود در صنعت بازی کرد.

.

خیلی قبل‌تر از آن که شما بتوانید در بازی Duct Hunt معروف کنسول‌های آرکید، اردک شکار کنید، نینتندو مکانیزم شلیک به هدف را در یک اندازه واقعی و بزرگ عرضه کرده بود. در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی، تب بولینگ بازی کردن در کشور ژاپن بسیار داغ شده بود و زمانی که این تب فروکش کرد، تعداد زیادی سالن بولینگ بدون استفاده باقی ماند. نینتندو فرصت را غنیمت شمرد و یک سیستم تیراندازی طراحی کرد که لیزر را روی دیوار سالن بولینگ شلیک می‌کرد. مردم از سلاح‌های تیراندازی لیزری خود برای شکار کردن استفاده ‌می‌کردند و هر شلیک دقیق آن‌ها بازتابی از نور را ثبت می‌کرد. برخلاف سیستم هدف‌گیری موجود در بازی Duck Hunt کنسول NES (که از این سیستم تیراندازی الهام گرفته شده بود)، شما نمی‌توانستید اسلحه خود را به صفحه بچسبانید و باید از راه دور نشانه‌گیری می‌کردید. متاسفانه این محصول بدون آنکه نینتندو مقصر باشد با شکست مواجه شد. بحران نفتی اُپِک باعث شد تا این شرکت بیخیال این سیستم تیراندازی شود و رکود اقتصادی هم باعث شد تا مردم روی ابزارهای تعاملی این چنینی سرمایه‌گذاری نکنند.

.

اثر برجسته‌بینی سه‌بعدی دستگاه Virtual Boy، توسط بازتاب یک نور روی یک آینه چرخان درون سیستم ایجاد می‌شد. سازنده اصلی این ایده، شرکت Reflection Technology Inc بود و قبل از آنکه نینتندو پتانسیل واقعی این تکنولوژی را بیابد، این شرکت، تکنولوژی مذکور را برای نزدیک به یک دهه در اختیار شرکت‌های بازی‌سازی قرار داده بود. دستگاه Virtual Boy موفق شده بود تا با استفاده از این تکنولوژی، تصاویر سه‌بعدی قابل قبول و شگفت‌انگیزی را ارائه کند. متاسفانه سنت نینتندو در ایجاد توازن بین خلاقیت و به‌صرفه بودن برای این محصول جواب نداد؛ دستگاه Virtual Boy صفحه نمایشی تک رنگ داشت و محتویات پیچیده آن به عنوان یک دستگاه پرتابل باعث شده بود تا از باتری‌های بسیاری استفاده کند و برای عملکرد مناسب حتما روی یک سطح صاف قرار گیرد که روی تجربه کاربری آن اثر منفی می‌گذاشت.

.

در بین محصولات این لیست، شاید نتوان Light Telephone را دستگاهی ارزان قیمت قلمداد کرد. این دستگاه در دهه ۷۰ میلادی، قیمتی حدود ۹۸۰۰ ین داشت که قیمت امروزی آن حدود ۴۰۰ دلار می‌شود. اما این محصول یک نمونه بارز از علاقه نینتندو به عرضه محصولاتی منحصربفرد و جذاب همانند اسباب‌بازی از جنس مقوا بود. Light Telephone یک کاربرد جدید برای لامپ حبابی معمولی ارائه کرد. این دستگاه شباهت بسیاری به یک هندی‌کم ساده داشت، با این تفاوت که به‌جای ضبط کردن تصاویر، نور را دریافت می‌کرد و می‌خواند. با استفاده از Light Telephone دو نفر قادر بودند تا دستگاه‌هایشان را به‌سمت یکدیگر بگیرند و از طریق میکروفون پشت دستگاه با یکدیگر صحبت کنند. سپس دستگاه، آن صداها را به پالس‌های نوری تبدیل می‌کرد و باعث می‌شد تا دو نفر بتوانند در شرایطی مناسب تا فاصله ۱۰۰ فوتی با یکدیگر صحبت کنند. بدون شک این دستگاه علاوه برآنکه در دوره خود یک نوآوری محسوب می‌شد، یک رقیب جدی برای رادیوهای «باند شهروندان» و واکی تاکی‌های آن دوره به حساب می‌آمد.

.

.

جالب است بدانید که مخترع کنسول‌های دستی، شرکت نینتندو نبوده است. کمپانی Mattel دستگاه Microvision خود را حدودا ده سال قبل از دستگاه Game Boy معرفی کرد و شرکت Epoch هم دستگاه Pocket Game Computer را در سال ۱۹۸۴ عرضه کرده بود. هر دوی این دستگاه‌ها، زمینه را برای حضور Game Boy فراهم کردند؛ دستگاهی کوچک، باتری‌خور با صفحه LCD تک رنگ و بازی‌‌های کارتریجی قابل تعویض.

نینتندو با قرار دادن این المان‌ها در کنار یکدیگر، Game Boy را به یک تجربه لذت‌بخش برای کودکان تبدیل کرد؛ کاری که دستگاه‌های قبلی موفق به انجام آن نشده بودند. دستگاه Game Boy از پردازنده Z80 که در زمان خود در بسیاری از کامپیوترهای خانگی حضور داشت، بهره می‌برد. این پردازنده قدرت کافی را در اختیار دستگاه‌ قرار می‌داد تا تجربه بازی‌های Mario یا Zelda Adventure لذت‌بخش شود و علاوه‌ بر ارزان بودن، کار با آن‌ها هم برای برنامه‌نویسان راحت بود. Game Boy از برخی جهات تفاوت چندانی با دستگاه‌های قبلی خود نداشت. صفحه نمایش این دستگاه یک LCD تک رنگ ارزان‌قیمت بود که در مقایسه با صفحه نمایش رنگی Lynx شرکت آتاری، قیمت پایین‌تری داشت، اما هدف اصلی این دستگاه از اول هم ارزان قیمت بودن آن بود. صفحه نمایش ارزان و پردازنده بروز آن باعث شده بود تا قیمت Game Boy نصف قیمت Lynx تمام شود و مصرف باتری آن هم یک هشتم Lynx باشد. ترکیبی کامل از انواع قابلیت‌ها و سازگاری‌ها که باعث شده بود، Game Boy به تنهایی به پرفروش‌ترین کنسول قرن بیستم تبدیل شود.

.

این دستگاه یک نمونه واضح از خلاقیت نینتندو در بکارگیری از یک ابزار رایج برای بازی‌ کردن است. دستگاه Love Tester چیزی جز یک ولت‌سنج نبود؛ دستگاهی که اختلاف پتانسیل الکتریکی را بین دو سطح اندازه‌گیری می‌کرد. ایده اصلی این دستگاه این بود که دو نفر دو صفحه Love Tester را لمس کنند تا دستگاه میزان علاقه‌شان به یکدیگر را اندازه‌گیری کند. البته درست است این دستگاه فقط اختلاف پتانسیل الکتریکی بین دو نفر را اندازه‌گیری می‌کرد، اما نینتندو از آن به عنوان یک دستگاه علمی تحلیل روابط عاطفی استفاده کرد تا این دستگاه به عنوان یک ابزار ساده، سرگرم‌کننده و ارزان قیمت فروش کند. دستگاه‌های Love Tester سال‌های زیادی بین مردم حضور داشتند و حتی در دهه ۸۰ میلادی در اندازه‌های بزرگ و در قالب دستگاه‌های آرکید هم عرضه شدند.

.

.

قابلیت خواندن فلاپی که برای کنسول Famicom (نسخه ژاپنی NES) عرضه شده بود، دو مساله‌ای را که این کنسول در سال ۱۹۸۶ با آن مواجه بود، هدف قرار داد: بالا رفتن قیمت کارتریج‌ها و انتشار غیرقانونی بازی‌ها. برای مواجهه با این مسائل، کمپانی نینتندو تصمیم گرفت تا کنسول خود را به یک درایو فلاپی سه اینچی تحت عنوان «Quick Disk» مجهز کند.

این قابلیت باعث شد تا قیمت بازی‌هایی که پیش از این روی کارتریج‌ها عرضه می‌شدند، کاهش یابد. همچنین این تکنولوژی مفهوم خلاقانه عرضه دیجیتالی محصول را شکل داد؛ گیمرها می‌توانستند دیسک‌های خالی خود را به راحتی به مغازه‌های رسمی دیسک بازی یا فروشگاه‌های لوازم الکترونیکی ببرند تا با مبلغ اندکی، بازی‌های جدید عرضه شده را دانلود کنند. در این میان، نوآوری اصلی این تکنولوژی، رویکردی بود که نینتندو در آن زمان در رابطه با جلوگیری از دزدی محصول اتخاذ کرده بود؛ نینتندو با استفاده از یک روش قفل هوشمندانه، سعی کرد تا جلوی مردم را از کپی کردن بازی‌های Quick Disk بگیرد. بدین منظور روی یک لبه هر دیسک رسمی تولید شده، عبارت NINTENDO ثبت شده بود و سخت‌افزار دستگاه با استفاده از زبانه‌های داخلی خود عبارت NINTENDO را بررسی و قفل دیسک را باز می‌کرد.

.

اولین محصول نوآورانه واقعی نینتندو در اواسط دهه ۶۰ میلادی عرضه شد و راه را برای دیگر محصولات آینده نینتندو هموار کرد. Ultra Hand یک وسیله ضربدری پلاستیکی قیچی شکل بود که با باز و بسته شدن کوچک و بزرگ می‌شد. در سمت دیگر این وسیله یک جفت چنگک وجود داشت که با یک مکانیزم ساده فنری عمل می‌کرد. این دستگاه، یک وسیله فریبنده بسیار ساده بر اساس یکی از ساده‌ترین مکانیزم‌های موجود در جهان بود، اما با عرضه آن به عنوان یک اسباب بازی و ارتقای ارزش بازی کردن آن، نینتندو ایده یک چنگک درازشونده را به محصولی تبدیل کرد که میلیون‌ها کودک (و احتمالا تعداد زیادی بزرگسال) در سراسر جهان بتوانند از آن لذت ببرند.

.

اگرچه خط تولید این وسیله با عرضه نسخه‌هایی همانند دستگاه‌های مجهز به چندنمایشگر با مرور زمان جاه‌طلبانه‌تر شد، اما باز هم هر کدام از دستگاه‌های اصلی Game & Watch از قطعات ماشین حساب استفاده می‌کردند و این بدین معنی بود که آن‌ها در ارائه محتوا و بازی‌های مختلف، محدودیت‌های بسیاری داشتند. ولی با این حال هر دستگاه Game & Watch جدید که عرضه می‌شد، تجربه‌ای جدید و متفاوت را در اختیار گیمرها قرار می‌داد و این شامل کاراکترهای محبوبی همانند ملوان زبل (Popeye) و ماریو (Mario) می‌شد و همه این‌ها با هم تنها با هزینه‌ای اندک به‌دست می‌آمد. علاوه بر آن، در زمانی که قصد نداشتید با آن‌ها بازی کنید، می‌توانستید از Game & Watch به عنوان یک ماشین حساب یا آلارم ساعت استفاده کنید که همین مساله باعث می‌شد در هر صورت، این وسیله بسیار کاربردی باشد. Game & Watch بدون شک با استانداردهای امروزی شاید بسیار ابتدایی به‌نظر برسد اما همانند Labo، دستگاهی بود که با به‌کارگیری خلاقانه یک سری مواد اولیه و ابزار گوناگون، تجربه‌ای وصف نشدنی را برای همگان رقم می‌زد.

همانطور که مشاهده کردید نینتندو در کودکی همه ما حضور داشته است و خاطرات فوق‌العاده‌ای را برایمان رقم زده است. نظر شما راجع با این محصولات چیست؟ شما با کدامیک از آن‌ها خاطره دارید؟ اگر اسباب‌بازی دیگری از نینتندو سراغ دارید که جایش در لیست خالی است، می‌توانید نام آن را در بخش نظرات زومجی با ما درمیان بگذارید.