گیم‌پلی بازی Death Stranding، چگونه می‌تواند بر اساس همکاری بازیکنان از سرتاسر جهان باشد؟

میکلسن که پیش‌تر نیز درباره‌ی ناتوانی‌اش در درک داستان Death Stranding صحبت کرده بود و می‌گفت ممکن است شخصیت او لزوما یک کاراکتر منفی نباشد، حرف‌های خود راجع به مراحل موشن‌کپچر بازی و زیر نظر قرار گرفتن توسط دنیایی از دوربین‌ها را این‌گونه ادامه می‌دهد:

عجیب‌وغریب بود. شامل همه‌ی چیزهایی می‌شد که ما بازیگران، اصولا نباید انجام‌شون بدیم. اگر با یک شخص نوعی تعامل داشتی، اگر کسی رو می‌دیدی و اگر اون شخص رو بغل می‌کردی، در هر صورت دوربینی اون‌جا بود که کارهات رو ضبط کنه. اون (کوجیما) دوربینی داشت که همه‌ی این‌هارو زیر نظر بگیره و یک‌جورهایی، مارو دیوونه کنه. عوامل تولید هم مدام می‌گفتن که هیچ مشکلی نیست و تو راحت می‌تونی طرف مقابلت رو بغل کنی و هر کاری که می‌خوای انجام بدی. و من باید می‌پذیرفتم که دوربین‌ها، همه‌ی این موارد رو به تصاویری که از من دارن، اضافه می‌کنن. تا جایی که ما باید نهایت احساساتی که می‌تونستیم رو جلوی اون‌ها نمایش بدیم، تا اون‌ها رو کنار بقیه‌ی چیزهایی که ازمون ضبط کردن بذارن. پذیرش چنین چیزی برای ما بازیگرها سخته. ما اصولا آدم‌های حریصی هستیم که دل‌مون نمی‌خواد این همه دوربین همه‌ی حرکات‌مون رو ضبط کنن. ولی فضای موشن‌کپچرینگ بازی، سرگرم‌کننده و باحاله. ما لباس‌های ورزشی می‌پوشیم و همین‌طور راه می‌ریم و کارهای مختلف انجام می‌دیم و همیشه، دوربین‌هایی هستن که کاری کنن همه‌ی این موارد ثبت بشه. همه‌ی مفهوم گیم‌پلی بازی، اون‌طور که من متوجه شدم، به همکاری آدم‌های مختلف از مکان‌های مختلف دنیا احتیاج داره؛ چیزی که خودش یکی از سطوح دیگه‌ی خارق‌العاده بودن بازی محسوب می‌شه.

حالا اجازه بدهید به سراغ تئوری‌پردازی درباره‌ی گیم‌پلی بازی برویم. البته دقت کنید که ما به هیچ عنوان، دقیقا نمی‌دانیم که Death Stranding چگونه بازیکنان را دعوت یا وادار به همکاری با یکدیگر خواهد کرد. ولی از آن‌جایی که قبل‌تر از این‌ها، کوجیما شاید صدها بار به این اشاره کرده که هسته‌ی اصلی گیم‌پلی همان تفاوت حاضر در بین «چوب و طناب» خواهد بود و گیمرها را نسبت به برقرار کردن ارتباطات و پیوندهایی مابین خود و دیگر مخاطبان تشویق می‌کند، می‌شود درباره‌ی مفهوم صحبت‌های کوتاه نورمن ریداس و مدس میکلسن درباره‌ی کانسپت اصلی گیم‌پلی، فرضیه‌هایی را بیان کرد. چرا که ایده‌ی جمع کردن مخاطبان در کنار هم، چه در قالب مجازی بازی‌ها و چه در دنیای واقعی، همیشه یکی از امضاهای آثار هیدئو کوجیما بوده است.

اول از همه، می‌خواهیم به گذشته بازگردیم. به بارهای دیگری که کوجیما را در قامت شخصی علاقه‌مند به جمع‌آوری بازیکنان در کنار یکدیگر دیده‌ایم. پس برای شروع، چه چیزی بهتر از آخرین اثری از وی که تا به امروز، موفق به تجربه‌اش شده‌ایم. Metal Gear Solid V: The Phantom Pain، گیمرها را به ساخت سلاح‌های اتمی، برای دریافت یک تروفی/اچیومنت، دعوت می‌کرد. ساخت یک هسته (همان Nukeها)، سود اندکی را در بازی تحویل بازیکن می‌داد ولی در عین حال، بیست و چهار ساعت زمان می‌برد و از شخصیت‌تان، تاریک‌ترین و شیطانی‌ترین ونوم اسنیکی که ممکن بود را می‌ساخت. در هر صورت، این وسط یک هدف مخفی‌شده هم وجود داشت که باعث می‌شد اگر تک‌تک بازیکنان هسته‌هایی را که ساخته بودند رها می‌کردند و به تولیدشان پایان می‌دادند، یک سکانس سورپرایزکننده به نمایش دربیاید که در آن راجع به خلع سلاح اتمی کل دنیا، چیزهایی مشاهده می‌شوند. این موضوع، باعث شد که در دنیای اینترنت جامعه‌ای مجازی از خلع‌کنندگان سلاح‌های اتمی شکل بگیرد که دیگران را به همکاری در راه رسیدن به این هدف مشترک، دعوت می‌کردند. قصد کوجیما هم آن بود که بازیکنان را کنار هم جمع کند و به صحبت درباره‌ی دشواری همکاری جهانی و بی‌نظمی دنیا در زمان جنگ سرد، بپردازد.

کوجیما هرگز از صحبت‌ها و اظهارنظرهای دسته‌جمعی انجام‌شده توسط مخاطبان، ابایی نداشته است و من فکر می‌کنم چیزی وجود دارد که باید درباره‌ی ترکیب محو و حساب‌شده‌ی فانتزی و واقعیت در Metal Gear Solid 5، بیان کرد. در E3 سال گذشته، هیدئو کوجیما درباره‌ی این که در حال پیرشدن است و دوست دارد اثری راجع به «عشق و خانواده» بسازد، صحبت‌هایی را بیان کرد. چند هفته‌ی قبل، او گفت هنوز آن افکار را در ذهن دارد ولی بیشتر نگران نزدیک شدنش به سن پنجاه سالگی و احساسی که این اتفاق به او خواهد داد و در ادامه وظیفه‌ای که در مقابل طرفدارانش دارد است: نیاز به گذشتن از وضعیت فعلی، برای رسیدن به چیزی ارزشمند. کوجیما از خود می‌پرسد که ما چه نگرانی بزرگتری نسبت به رشد دیوانه‌کننده‌ی دنیای مجازی، برای نسل جوان داریم؟ راهی که ما به کمکش می‌توانیم خودمان را با تبلت‌ها، گوشی‌های موبایل، شبکه‌های اجتماعی، بازی‌ها و موارد دیگر، از دنیای واقعی جدا کنیم.

شیرجه‌ای عمیق‌تر به درون عمق طرح کلی بازی Death Stranding، احتیاج به مقالاتی گوناگون دارد که تا به امروز در زومجی، تعداد زیادی از این‌دست نوشته‌ها را تقدیم‌تان کرده‌ایم. اما اکنون موقع پرداختن به بحث‌ها و استدلال‌های متقاعدکننده‌ای رسیده است که درباره‌ی چگونگی جمع‌آوری گیمرها در ساخته‌ی جدید کوجیما به گوش‌مان می‌رسند. هیدئو کوجیما، مدتی قبل راجع به این موضوع که Death Stranding فرم تازه‌ای از کوآپ را در اختیار دارد، صحبت‌هایی را به زبان آورده بود و نورمن ریداس هم همین اواخر مجددا به نوعی به مفهوم «طناب» در بازی اشاره کرده است و می‌گوید:

کانسپت بازی، روانی‌کننده است. چون برای مثال، این‌گونه نیست که در آن همه را بکشید و پیروز شوید و به جای آن، مرتبط با متصل کردن چیزها به نظر می‌رسد.

افزون بر این‌ها، ریداس این‌طور گفته که در عین حذف شدن بسیاری از سنت‌های هزارساله از زندگی مردم، Death Stranding با هدف راه‌اندازی مجدد اتصالات و ارتباطات فیزیکی در بین آدم‌ها، ساخته می‌شود. حالا وقت آن است که با توجه به همه‌ی این حرف‌ها، فرضیه‌های نهایی‌مان را بدهیم. چه اتفاقی می‌افتد اگر اولین بازی از استودیوی تازه تاسیس کوجیما پروداکشنز، راجع به نسلی مجازی از انسان‌ها باشد. با کانسپتی مشابه کتاب و فیلم Ready Player One، که در آن هر کدام از انسان‌های دنیای واقعی با یک جلوه‌ی به خصوص در دنیایی بزرگ و مجازی ظاهر می‌شوند و در تلاش برای دست‌یابی به هدفی خاص، به همکاری با یکدیگر بها می‌دهند؟ فرضا در داستانی که داخلش توسعه‌ی تکنولوژی باعث نابودی طبیعت و حتی مرگ با آن تعریفی که ما از این جلوه‌ی پایان یافتن زندگی می‌شناسیم، شده است.

همان‌طور که دیگر همه‌ی ما مخاطبان بازی می‌دانیم، Death Stranding واقعیت‌های متفاوت و به عبارت بهتر، جهان‌های چندگانه و موازی را واکاوی می‌کند و با مفاهیم نسبیت زمان، سر و کار زیادی دارد. اما آیا این‌ها در دنیایی دیجیتالی دنبال می‌شوند، صرفا استعاری هستند یا صد در صد حقیقی خواهند بود و در دنیای خودمان جریان دارند؟ شاید هم هر سه‌ی این گزینه‌ها به کمک هم، آن‌چیزهایی که تا به امروز از اثر دیده‌ایم را توجیه کنند. در این بین، شاید همین که در تریلر سوم بازی، تمام اعضای تیمِ سَم (کاراکتر اجراشده توسط نورمن ریداس)، هر دو دست‌بندهایی داشتند که با استفاده از رنگ صفحه‌ی نمایش‌شان میزان سلامتی آن شخصیت را نشان می‌دادند و نور این دست‌بندها به گونه‌ای بود که دقیقا می‌شد هم‌گام شدن آن‌ها با لایت‌بارِ دوال‌شاک 4 یعنی دسته‌ی بازی کنسول پلی‌استیشن 4 سونی را محتمل دانست، یکی از جالب‌ترین موارد ممکن باشد. چیزی که مثلا می‌توان آن فرضیه‌ی مشابهت ایده‌ی اصلی گیم‌پلی بازی با داستان رمان Ready Player One را به کمکش کمی بیشتر از قبل، پذیرفت و درک کرد. در عین حال، این احساس که بازیکنان پس از مرگ وارد دنیایی می‌شوند که واقعا باید آن را هم یک بازی ویدیویی دانست، بعد از تماشای تریلر سوم و با توجه به حرف‌های کوجیما، به مخاطب منتقل می‌شود. برای نمونه، شاید علامت دست‌هایی که روی بدن نورمن ریداس در این دنیا دیده می‌شوند، نشان‌دهنده‌ی گیمر دیگری باشد که می‌خواهد بازیکنان مرده را به جهان اصلی بازی بازگرداند. بارانی که پس از ریختنش روی موجودات زنده‌ی این جهان سبب گذران سریع‌تر همه‌چیز برای آن‌ها می‌شود، یکی از کاراکترهای حاضر در تریلر سوم را خیلی سریع پیر می‌کند، کوجیما آن را «تنزل زمان» خطاب کرده است و مشخصا در انتها با یک انفجار در آسمان، بازیکن را وارد همان حالت برزخ‌وار می‌کند نیز شاید وسیله‌ای برای وارد کردن بازیکنان به این لابی آنلاین باشد. جایی که شما در آن کمی به دنبال بدن‌تان می‌گردید و به سبب بهره بردن از کمک یکی از بازیکنان باقی‌مانده در دنیای اصلی، اتصال دوباره‌تان به سرور و بازگشت‌تان به قسمت پیش‌برد داستان و مراحل، تکمیل می‌شود. حتی ممکن است همه‌ی این پروسه، بدون یک بار روبه‌رو شدن بصری یا صوتی گیمرها با یکدیگر رقم بخورد و اتصالاتی که کوجیما راجع به آن‌ها صحبت کرده، به شکلی غیرمستقیم در بازی حضور پیدا کنند. ابدا هم نباید فکر کنید چنین چیزهایی ممکن است به تجربه‌ی داستانی بازی صدمه بزنند، چرا که قطعا سازنده‌ی اصلی بهتر از هر کس دیگری تمامی جوانب را در نظر گرفته و اگر فرضا قصد ارائه‌ی هر کدام از این چیزها را هم داشته باشد، جوری آن‌ها را تقدیم‌تان خواهد که در یک هارمونی تمام‌عیار با تک‌تک عناصر موجود در قصه‌گویی‌اش به سر ببرند.

نظر شما چیست؟ با هیچ‌کدام از تصورات طرفداران راجع به گیم‌پلی که در این مقاله بیان شده‌اند موافقید یا تئوری‌های دیگری تفکرتان را به خودشان اختصاص داده‌اند؟ شاید هم شخصا ایده‌های جذاب‌تر و هیجان‌آورتری راجع به چگونه جلوه کردن گیم‌پلی Death Stranding داشته باشید و با بیان کردنش، کاری کنید که موارد جدیدی به ذهن مابقی نیز برسد. در هر حالت، چیزی تا E3 2018 و کنفرانس مطبوعاتی سونی در این نمایشگاه باقی نمانده و به زودی، کوجیما با جواب‌هایی بیشتر و احتمالا به دنبال‌شان سوال‌هایی تازه‌تر و خاص‌تر، از ما طرفدارانش پذیرایی خواهد کرد.