یادداشت زومجی: چرا رویداد 2018 Playstation Experience توسط سونی برگزار نخواهد شد؟

ولی اگر از همه‌ی این‌ها بگذریم و چنین کمبود شدیدی از اطلاعات را به پای قدرت بالای کمپانیِ ژاپنی در مخفی کردن اطلاعات کنسول آینده‌اش و مراحل ساخت آن بگذاریم، لغو کردن رویدادی مثل PSX، می‌تواند نشانه‌ای از جلب شدن تمرکز سونی به سمت و سوی کنسول نسل نهمی‌اش باشد. مخصوصا با در نظر گرفتن آن که PS4 در سال ۲۰۱۳ عرضه شده است و کنسول‌های سونی هم هرگز، بیشتر از شش یا هفت سال، پرچم‌دار این کمپانی در دنیای بازی‌ها نبوده‌اند. پلی‌استیشن 1، پلی‌استیشن 2 و پلی‌استیشن 3 هرکدام به ترتیب شش، شش و هفت سال دوام آورده‌اند و وقتی این را کنار آن که پلی‌استیشن 4 در ۲۰۲۰ هفت‌سالگی‌اش را جشن می‌گیرد بگذارید، دیگر حرف تحلیل‌گرانی مثل مایکل پچر که درباره‌ی عرضه‌ی پلی‌استیشن 5 در سال ۲۰۱۹ یا نهایتا ۲۰۲۰ میلادی صحبت کرده‌اند، آن‌قدرها هم عجیب به نظر نمی‌رسد. مخصوصا با در نظر گرفتن بازی‌هایی مانند The Elder Scrolls VI و Starfield یا حتی Cyberpunk 2077، که به شکل مستقیم و غیرمستقیم، عرضه شدن‌شان برای نسل نهم کنسول‌ها، تایید شده است. پس احتمال دارد که متمایل شدنِ تمرکز سونی از خلق و نمایش انحصاری‌هایش به سمت معماری کامل کنسول جدید خود، یکی از دلایل لغو شدن رویدادهایی مثل PSX 2018 باشد. ولی اگر از من می‌پرسید، باید بگویم که نه پلی‌استیشن 5 تا قبل از اواخر سال ۲۰۲۰ میلادی عرضه خواهد شد و نه عدم برگزاریِ Playstation Experience 2018، ربطی به متمرکز شدن سونی بر روی کنسول نسل بعدی‌اش دارد. در حقیقت، جوابِ اصلی سوال حاضر در تیتر این مقاله را به سادگی می‌توان در حرف‌های خودِ شان لیدن درباره‌ی عدم برگزاری این رویداد محبوب، پیدا کرد:

حالا که عرضه شده است، ما در سال ۲۰۱۹ نگاه‌مان را به سمت آثاری همچون و معطوف می‌کنیم. ولی ما به اندازه‌ی کافی محتوا برای جمع کردن دسته‌ی زیادی از مردم در کنار یکدیگر درون یکی از قسمت‌های آمریکای شمالی به هدف برگزار کردن این رویداد، نداریم. ما نمی‌خواهیم انتظارات را شدیدا بالا ببریم و بعد چیزی برای برآوردن کردن آن انتظارات، ارائه نکنیم. این تصمیم سختی بود اما ما تصمیم گرفتیم که در سال جاری، PlayStation Experience را برگزار نکنیم.

کمبود محتوا؛ کلیدواژه‌ی توضیح چرایی عدم برگزاری 2018 Playstation Experience. واقعیتی که در همین ابتدای کار، می‌خواهم بگویم که هیچ ارتباطی با کیفیتِ خود آثار انحصاری سونی در دنیای بازی‌های ویدیویی که شکی در خارق‌العاده بودن بسیاری از آن‌ها نیست، ندارد و همچنین فارغ از بررسی عملکرد مابقی تولیدکنندگان، باید آن را زیر ذره‌بین گذاشت و نگاه کرد. نحوه‌ی نمایش بازی‌های انحصاری سونی در نسل هشتم، همان‌قدر که در ابتدا هیجان‌انگیز به نظر می‌رسید، در بلندمدت خسته‌کننده و حتی آزاردهنده شد. چون برخلاف نسل هفتم کنسول‌ها که در آن غالب بازی‌ها از زمان انتشار اولین تریلر تا منتشر شدن فاصله‌ای نهایتا ۲ ساله را پوشش می‌دادند، در نسل هشتم بیش از دو سال از معرفی یک بازی می‌گذرد و سازندگان آن حتی تاریخ انتشار که نه، سال انتشارش را هم مشخص نمی‌کنند. این موضوع البته ارتباط خاصی با آثاری مانند Dreams که پروسه‌ی ساخت‌شان به شکلی ناخواسته این‌چنین طولانی شد، ندارد و بیشتر برآمده از معرفی انحصاری‌هایی است که ژاپنی‌ها خودشان هم می‌دانستند که قرار نیست، به این زودی‌ها عرضه شوند.

سونی با معرفی شدیدا زودهنگام انحصاری‌هایش، حجم بالایی از محتواهای جذاب برای نمایش دادن در کنفرانس‌های بعدی را از خود، و امید به دیدن سورپرایزهایی غیرمنتظره در این نمایش‌ها را از ما، دریغ کرده است

بازی Death Stranding که شخصا یکی از بزرگ‌ترین طرفداران آن هستم، یکی از همین آثاری بود که معرفی‌اش در طولانی‌مدت هم بسیاری از مخاطبان ویدیوگیم را اذیت کرد و هم حالا سازندگان آن را زیر فشارهایی جدی، قرار داده است. چون این بازی زمانی در کنفرانس سونی درون E3 2016، با حضور میخکوب‌کننده و هیجان‌انگیز کوجیما رونمایی شد، که هنوز انجین بازی‌سازی‌اش را انتخاب نکرده بودند. یعنی اثری که از سوی سونی به نمایش درآمد و از قضا به سبب عدم وجود موتور بازی‌سازی برای آن، ساخت تریلرش خیلی خیلی بیشتر از تریلرهای دیگر این بازی، کوجیما، نورمن ریداس و تمامی عوامل ساخت بازی را به خود مشغول کرد، وقتی معرفی می‌شد فقط در ذهن هیدئو کوجیما وجود خارجی داشت و تازه چند ماه بعد، قرار بود پروسه‌ی تولیدش را آغاز کند. نتیجه‌ی چنین معرفی بیش از حد زودهنگامی هم چیزی نشد جز آن که در چند ماه اخیر، به غیر از طرفداران پر و پا قرص بازی که به کمپین تبلیغاتی کوجیما پروداکشنز احترام می‌گذارند، مابقی افراد به شکل جدی عدم نمایش گسترده‌ی گیم‌پلی بازی را زیر سوال می‌برند و طبیعتا بدون در نظر گرفتن مدت زمان نه‌چندان بلند گذشته از آغاز پروسه‌ی تولید Death Stranding، سازندگانش را به خاطر نمایش سینماتیک‌های گوناگون، مورد انتقاد قرار می‌دهند. حال آن که این جنس از تریلرسازی‌ها، مشخصا شیوه‌ی کوجیما برای اطلاعات دادن به مخاطبان تا زمان آماده شدنِ بخش‌های اصلی اثر است که با استفاده از عنصر رمزآلود جلوه کردن، به حفظ بلندمدت طرفداران اصلی ساخته‌ی وی، می‌پردازد. شیوه‌ای که شاید اگر بازی یک سال دیرتر معرفی می‌شد، هرگز استفاده از آن، این‌گونه صدای برخی مخالفان یا حتی افرادِ اصولا مخالفِ کوجیما را درنمی‌آورد.

همین اتفاق، برای بازی The Last of Us Part II هم رخ داد. ساخته‌ای که باز هم در سال ۲۰۱۶ و در انتهای کنفرانس مطبوعاتی سونی در PlayStation Experience 2016، برای نخستین بار به نمایش عمومی درآمد. نمایشی که همه‌ی ما با دیدن آن سر ذوق آمدیم و ساخته‌ای را به تصویر می‌کشید که همه‌ی ما احتمالا از تجربه‌اش لذتی انکارناپذیر خواهیم برد و با توجه به تریلرهایش تا همین لحظه و نگاهی به کارنامه‌ی درخشان ناتی‌داگ، می‌توان اطمینان داشت که اثر بسیار زیبا و جذابی است. اما هیچ‌کدام از این‌ها، کمپین تبلیغاتی بیش از اندازه بلند بازی را که باعث شده است بعد از نزدیک به دو سال، ما کم و بیش مطابق شایعه‌ها به عرضه‌اش در سال ۲۰۲۰ میلادی امید داشته باشیم، توجیه نمی‌کند. چون چنین جنسی از معرفیِ بازی‌ها، در روزها و حتی ماه‌های اول خواستنی به نظر می‌رسد ولی وقتی در انتهای کار به خودمان می‌آییم، متوجه می‌شویم که باعث شده‌اند دسته‌ی نسبتا بزرگی از مخاطبان، از شدت انتظار کشیدن برای کوچک‌ترین تریلر و اطلاعاتی از آن‌ها، صرفا اذیت بشوند.

یکی دیگر از رخدادهای بدی که در پس چنین معرفی‌های زودهنگامی از راه می‌رسند، زیر سوال رفتن تیم‌های دیگر به همین بهانه‌ها است. طوری که استودیوی مدیا مولکول که در ساخت Dreams با چالش‌های عجیب و غریب و غیرمنتظره‌ای روبه‌رو شد نیز خواسته یا ناخواسته، در کنار همان معرفی‌کنندگانی طبقه‌بندی می‌شود که به جای صبر کردن برای جلو رفتن مراحل ساخت اثرشان، بازی را بیش از اندازه زود معرفی کرده‌اند. یک قضاوت نادرست که با توجه به تعلق داشتن همه‌ی آثار مورد بحث به جهان پلی‌استیشن، قابل انتظار نیز هست.

نظر شما چیست؟ شما فکر می‌کنید چرا امسال برخلاف سال‌های اخیر، دیگر سونی را مشغول برگزاری رویداد Playstation Experience، نخواهیم دید؟