تمام کتاب‌هایی که طرفداران سریال Stranger Things باید بخوانند

نویسنده: استیون کینگ

خداونگارِ ازلی و ابدی زیرژانرِ «بچه‌های دوچرخه‌سوار». استیون کینگ با نوشتنِ «آن» که کماکان درکنار «درخشش» و «ایستادگی»، یکی از شاهکارهایش حساب می‌شود، نه فقط یکی از ماندگارترین و جریان‌سازترین آثارش، بلکه یکی از بهترین داستان‌های ژانرِ وحشت را نوشته است. «آن» فقط کتابِ مقدسِ نوستالژی‌بازهایی مثل من نیست، بلکه یکی از بهترین داستان‌های لاوکرفتی است و یکی از بهترین آنتاگونیست‌های ادبیات را هم معرفی می‌کند. یکی از جذابیت‌های جنسِ داستانگویی استیون کینگ این است که بعضی‌وقت‌ها در دورانِ جوانی و چلچلی‌اش به سیم آخر می‌زد، یک ایده را برمی‌داشت و پوستِ آن را تا جایی می‌کند که به عمیق‌ترین هسته‌اش برسد. کینگ داستان کوتاه کم ندارد، ولی بعضی‌وقت‌‌ها وقتی شیفته‌ی یک ایده می‌شود، دیگر دستش به کم نمی‌رود و تا ته و توی آن را در نیاورد بی‌خیال بشو نیست. اینکه نویسنده نداند داستانش را باید چه زمانی به پایان برساند و آن را بیش از چیزی که توان دارد کش ندهد از اهمیت زیادی برخوردار است، اما یکی از مهارت‌های کینگ این است که می‌تواند داستانش را از یک نقطه‌ی محدود آغاز کند و آن را به فراتر از چیزهایی که در ابتدا تصور می‌کردی گسترش بدهد. بنابراین شاید «آن» به‌عنوان دوستی هفت‌تا دوست صمیمی در یک شهرِ کوچک در جریانِ یک تابستان گرم آغاز می‌شود، اما به تدریج به داستانی درباره‌ی یک عمر تبدیل می‌شود؛ تاریخِ پرجزییاتِ شهر را از صدها سال قبل تا به امروز روایت می‌کند و ریشه‌های هیولای مرکزی‌اش به‌عنوان یک موجودِ لاوکرفتی مقابل‌تاریخی را بررسی می‌کند. به عبارت دیگر تقریبا تمام داستان‌های زیرژانر «بچه‌های دوچرخه‌سوار» در مقایسه با کاری که «آن» با این ژانر انجام می‌دهد حکم «هابیت» در مقایسه با «ارباب حلقه‌ها» و «سیلماریون» را دارند. «آن» در ژانرِ خودش حکمِ «بیگانه» برای تمام فیلم‌های ترسناکی که در فضا جریان دارند و «ترمیناتور ۲» برای تمام فیلم‌های اکشنِ بعد از خودش را دارد. اگر فقط در زندگی‌تان قرار باشد یک داستان از زیرژانر «بچه‌های دوچرخه‌سوار» بخوانید، «آن» شاید الزاما بهترین‌شان نباشد (بالاخره هر کسی تعریفِ منحصربه‌فرد خودش را از بهترین دارد)، اما بدون‌شک تکامل‌یافته‌ترین، گسترده‌ترین و حماسی‌ترین‌شان است. اما چیزی که «آن» بیش از هر چیز دیگری به آن معروف است، کاراکترهای کودکش است. استیون کینگ استاد نوشتنِ کاراکترهای کودک است و کودکان حضور پررنگی در اکثرِ داستان‌هایش دارند، ولی بهترین‌هایشان در «آن» یافت می‌شوند. و دوتا از فاکتورهایی که کینگ در نوشتنِ کاراکترهای کودکش توی خال زده است، مسئله‌ی «خیال‌پردازی» و «زمان» است.

نویسنده: استیون کینگ

یک پیشنهادِ دیگر از کارهای استیون کینگ که البته آخرین‌شان نخواهد بود. دوباره یک شهر کوچک، یک بچه‌ی کنجکاو و وحشتی ماوراطبیعه که پشتِ شیشه‌ی پنجره‌ی اتاق‌خوابش ظاهر می‌شود. کینگ تعریف می‌کند که از همان جوانی که تازه هشت داستان کوتاه منتشر کرده بود و و در اوجِ غرور و بلندپروازی‌هایش به سر می‌برد، به نوشتنِ داستانی که ترکیبی از جدیتِ «دراکولا»ی برام استوکر و خصوصیاتِ ابسوردِ کامیک‌‌بوک‌های «داستان‌هایی از سرداب» (Tales from the Crypt) بود فکر می‌کرد و «سیلمزلات» نتیجه‌ی این آرزو است و نسخه‌ی استیون کینگی خون‌آشام‌ها به‌عنوان یکی از کلاسیک‌ترین هیولاهای ژانر وحشت را ارائه می‌کند. شاید در نگاه اول خون‌آشام‌ها هم مثل زامبی‌ها از جمله هیولاهایی به نظر برسند که دیگر دورانشان به پایان رسیده و خاصیتِ ترسناکشان را به خاطر استفاده‌ی بیش از اندازه از دست داده‌اند، اما حقیقت این است که این هیولاها هیچ‌وقت دلیلِ ماندگاری‌شان را از دست نمی‌دهند، بلکه این وظیفه‌ی نویسندگان است که راهی برای بیرون کشیدنِ ترس‌های فشرده در اعماقِ معدن‌های غنی آن‌ها پیدا کنند. استیون کینگ رابطه‌ی خیلی نزدیکی با جنسِ داستانگویی‌های کلاسیک دارد و همیشه راهی برای به‌روزرسانی عناصرِ آن‌ها و تزریقِ انرژی و خلاقیت به بدنِ پوسیده‌ی آن‌ها پیدا می‌کند. به عبارت دیگر کینگ هنرِ فوق‌العاده‌ای در برداشتنِ چیزهایی که می‌شناسیم و چیزهایی که دوست داریم و بعد ارائه‌ی نسخه‌ی تازه‌تر و تکامل‌یافته‌تر و بزرگسالانه‌تر و منحصربه‌فردترشان رادارد. بنابراین او همان‌طور که ایده‌ی زامبی را با «غبرستانِ حیوانات خانگی» به نتیجه‌ی هولناکی می‌رساند، همان‌طور که با «ایستادگی»، نسخه‌ی خودش از ایده‌ی ماجراجویی بازماندگان یک دنیای پسا-آخرالزمانی را ارائه می‌کند و همان‌طور که با «آن»، دنیا و هیولایی سر بر آورده از اسطوره‌شناسی لاوکرفت را معرفی می‌کند، خب او با «سیلمزلات» چنین کاری را با خون‌آشام‌ها انجام داده است. دلیلِ موفقیتِ کینگ در تمام اینها و «سیلمزلات» این است که این وحشت‌های آشکار را از فیلترِ وحشتِ خاص خودش که کالبدشکافی روانِ ازهم‌گسیخته‌ی کاراکترهایش از برخورد با ناشناخته‌ها و توانایی‌اش در استفاده از آن‌ها برای صحبت درباره‌ی تاریکی‌ها و شیاطینِ دنیای واقعی عبور می‌دهد. نتیجه به داستانی تبدیل شده که به همان اندازه که خاصیتِ ساده‌ اما تأثیرگذارِ داستان‌های ترسناک کنار آتش را دارند، به همان اندازه هم مُدرن و پرجزییات هستند. این موضوع بیش از هر جای دیگری درباره‌ی «سیلمزلات» صدق می‌کند.

کینگ داستانش را این‌گونه شروع می‌کند: «تقریبا هرکس که آن‌ها را می‌دید فکر می‌کرد که مرد و پسربچه، پدر و پسر هستند. آن‌ها با یک سِدان سیتروئن قدیمی، کشور را ازطریقِ خط ساحلی جنوب‌غربی، درحالی‌که اکثرا از جاده‌های فرعی استفاده می‌کردند پشت سر گذاشتند. قبل از اینکه به مقصدِ نهایی‌شان برسند، در مسیر در سه‌جا توقف کردند: اول در رودآیلند، جایی که مرد بلند قد با موهای سیاه در یک کارگاه نساجی مشغول به کار شد؛ بعد در شهر یانگ‌استون در ایالتِ اُهایو، جایی که به مدت سه ماه در کارخانه‌ی سرهم‌بندی تراکتور کار کرد؛ و بالاخره در شهر کوچکی در کالیفرنیا نزدیکِ مرز مکزیک، جایی که او مشغول کار در یک پمپ بنزین و تعمیرِ ماشین‌های خارجی با چنان موفقیتی شد که برای او غافلگیرکننده و لذت‌بخش بود. در هر کجا که توقف می‌کردند، او روزنامه‌ی مِـین به اسم «پورتلد پرس هرالد» را می‌خرید و آن را برای هر اخباری که مربوط‌به شهر کوچکی در جنوب مین به اسم اورشلیم لات و محیط اطرافش می‌شد بررسی می‌کرد. هر از گاهی چیزهایی در این‌باره در روزنامه یافت می‌شد. قبل از اینکه به سنترال فالز در رودآیلند برسند، او طرح کلی یک رُمان را در اتاق‌های مُتل‌های بین‌راهی نوشت و برای مدیر برنامه‌هایش پُست کرد. چرا که خیلی سال پیش او یک رمان‌نویسِ نسبتا موفق بود؛ در زمانی‌که هنوز تاریکی زندگی‌اش را فرا نگرفته بود. مدیر برنامه‌ها‌یش طرح کلی را پیشِ آخرین ناشرش بود و ناشر به‌طور مودبانه‌ای در عین ابراز علاقه، هیچ تمایلی برای پیش‌پرداخت نشان نداده بود. درحالی‌که به پسربچه، «لطفا» و «ممنونم» می‌گفت، نامه‌ی مدیر برنامه‌هایش را پاره کرد. او بدون اینکه زیاد ناراحت شود اینها را گفته بود و فارغ از آن شروع به نوشتنِ کتاب کرد. پسر زیاد حرف نمی‌زد. صورتش بی‌وقفه ظاهرِ درهم‌فرورفته‌ای داشت و چشمانش به‌‌طوری که انگار همیشه در حال خیره شدن به عمقِ افقی سیاه است، تاریک بودند. در رستوران‌ها و پمپ بنزین‌هایی که در بین راه توقف می‌کردند، پسر مودب بود و دیگر هیچ. او به نظر می‌رسید که نمی‌خواهد مرد بلند قد از دیدش خارج شود و حتی در زمانی‌که مرد به دستشویی می‌رفت هم مضطرب می‌شد. هر وقت مرد بلند قد موضوعِ اورشلیم‌لات را وسط می‌کشید، پسر از صحبت کردن درباره‌ی آن امتناع می‌کرد و به روزنامه‌های پورتلند که مرد بعضی‌وقت‌ها از عمد جلوی دستش می‌گذاشت نگاه نمی‌کرد. وقتی کتاب نوشته می‌شد، آن‌ها در یک کلبه‌ی ساحلی به دور از بزرگراه زندگی می‌کردند و هر دو مرتبا در اقیانوسِ آرام شنا می‌کردند. آبش گرم‌تر از اقیانوسِ اطلس و دوستانه‌تر بود. هیچ خاطراتی در خود نگه نمی‌داشت. پوستِ پسر شروع به تیره شدن کرد. اگرچه آن‌ها آن‌قدر خوب زندگی می‌کردند که سه وعده غذای کامل در روز می‌خوردند و یک سقف روی سرشان داشتند، ولی مرد روزبه‌روز درباره‌ی زندگی‌شان احساس افسردگی و تردید می‌کرد. او به پسربچه تدرس می‌کرد و به نظر نمی‌رسید که هیچ چیزی جلوی یادگیری پسربچه را گرفته باشد (پسر هم درست مثل مرد بلند قد، باهوش بود و رابطه‌ی راحتی با کتاب‌ها داشت)، اما مرد فکر نمی‌کرد که صحبت نکردن درباره‌ی سیلمزلات به نفعِ پسر است. بعضی‌وقت‌ها او شب‌ها در خواب فریاد می‌زد و پتویش را روی زمین پرت می‌کرد. یک نامه از نیویورک رسید. مدیر برنامه‌های مرد بلند قد گفته بود که شرکت «رندوم هوس» ۱۲ هزار دلار به‌عنوان پیش‌پرداخت پیشنهاد کرده است و اینکه فروش یک باشگاه کتاب‌خوانی تقریبا قطعی شده. پیشنهاد خوبی بود؟ پیشنهاد خوبی بود. مرد از کارش در پمپ بنزین استعفا داد و او و پسر از مرز رد شدند...».

نویسنده: رابرت مک‌کمون

«کوری؟ بیدار شو، پسرم. وقتشه». اجازه دادم تا من را از غارِ تاریکِ خواب بیرون بکشد و چشمانم را باز کردم و به او نگاه کردم. او همین الانش یونیفرمِ قهوه‌ای تیره‌اش با اسمش، تام که با حروفِ سفید روی جیب روی سینه‌اش حک شده بود را به تن کرده بود. بوی بیکن و تخم‌مرغ به مشامم رسید و صدای ضعیفِ رادیو از آشپزخانه می‌آمد. ماهیتابه‌ای تلق‌تلق کرد و لیوان‌هایی جرینگ کردند؛ مامان با همان مهارتی که یک قزل‌آلال روی جریان آب سوار می‌شود مشغول کار بود. پدرم گفت: «وقتشه» و چراغِ کنار تخت‌خوابم را روشن کرد و من را با چشمان نیم‌باز با آخرین تصاویر رویایی در حال محو شدن در مغزم تنها گذاشت. خورشید هنوز بالا نیامده بود. اواسط مارس بود و باد سردی به درختانِ آنسوی پنجره‌ی اتاقم می‌وزید. می‌توانستم باد را با گذاشتن دستم روی شیشه احساس کنم. وقتی بابام برای خوردن فنجان قهوه‌اش رفت، مامانم که متوجه شده بود بیدار هستم، صدای رادیو را کمی بلندتر کرد تا گزارش آب‌و‌هوا را بشنود. بهار چند روز پیش آمده بود، ولی زمستانِ امسال دندان‌ها و ناخن‌های تیزی داشت و همچون یک گربه‌ی سفید به جنوب چنگ انداخته بود. برف نیامده بود، ما هیچ‌وقت برف نداشتیم، اما باد آن‌قدر سرد و سخت بود که انگار یکراست از ریه‌های قطب جنوب می‌وزید. مامان صدا زد: «ژاکتِ کلفت. شنیدی؟». جواب دادم: «شنیدم» و ژاکتِ کلفتِ سبزم را از کشوی میزم برداشتم. اینجا اتاقِ من در نورِ زردِ آباژور و صدای غرشِ ریزِ بخاری است: یک فرشِ سرخ‌پوستی به سرخی خونِ قبایلِ کوچیس‌ها، یک میز با هفتِ کشوی مرموز، یک صندلی که با ماده‌ای پوشیده شده بود که همچون مخملِ سیاه و آبی شنلِ بتمن بود، یک آکواریوم که نگهدارنده‌ی ماهی‌های ریزی بود که آن‌قدر بی‌رنگ و رو بودند که می‌توانستی تپیدن قلب‌شان را ببینی، میزِ کشویی که گفتم با عکس‌های کیت‌های هواپیماهای مُدل پوشیده شده بود و تخت‌خوابی با لحافی که توسط یکی از فامیل‌های جفرسون دیویس دوخته شده بود، یک کمد لباس و قفسه‌ها. اوه، بله، قفسه‌ها. صندوقچه‌های گنجینه‌ها. روی آن قفسه‌ها توده‌هایی از من قرار دارند: صدها کامیک‌بوک؛ جاستیس لیگ، فلش، گرین لنترن، بتمن، اسپیریت، بلک‌هاوک، سرجنت راک و ایزی کمپانی، آکوآمن و فنتستیک فور. مجله‌های «زندگی پسر»، چند نسخه از «هیولاهای مشهور سرزمین فیلم»، «اسکرین تریلز» و «پاپیولر مکانیکس». یک دیوارِ زرد از «نشنال جئوگرافیک» هم هست و باید با خجالت‌زدگی بگویم که می‌دانم تمام عکس‌های آفریقایی مربوط‌به کجا هستند. قفسه‌ها تا مایل‌ها و مایل‌ها ادامه دارند. مجموعه‌‌ی تیله‌هایم در یک شیشه‌ی مربا است. جیرجیرکِ خشک‌شده‌ام منتظر است تا دوباره در تابستان آواز بخواند. یویوام که سوت می‌زند هم هست که البته نخ‌اش پاره شده و بابا باید درستش کند...».

داستان بیش از اینکه درباره‌ی یک چیز باشد، آن یک چیز را زیر ذره‌بین بگیرد، آن را زیر ذره‌بین نگه دارد و شروع به کالبدشکافی‌اش در طول کتاب کند، درباره‌ی ذره‌بینی است که مدام از چیزی به چیزی دیگر می‌پرد. به عبارت دیگر «زندگی پسر» یک چیزی در مایه‌های فیلم «گیج و منگ»، ساخته‌ی ریچارد لینک‌لیتر است. یا شاید حتی «پسرانگی» اما فقط در صورتی که نوعِ روایتِ فیلم را نگه داریم و طولِ ۹ ساله‌اش را به یک سال کاهش بدهیم و فقط در صورتی که «پسرانگی» را با مقدار زیادی «هزارتوی پن» ترکیب کنیم. بله، کوری خیال‌پردازی افسارگسیخته‌ای دارد. بنابراین «زندگی پسر» به همان اندازه که درباره‌ی مرد مُرده و قاتلش است، به همان اندازه هم درباره‌ی یک ماشین شبح‌وار به اسم مونای نیمه‌شب که جاده‌های شهر را تسخیر کرده، هیولایی در رودخانه، دایناسوری از دنیایی گم‌شده که در جنگل می‌پلکد و حتی میمونی به اسم لوسیفر که تکنیک دفاعی نامعمولی در قالب مدفوع کردن روی قربانیانش دارد است. حتی یک ملکه‌ی سیاه‌پوستِ جادوگر هم هست که ۱۰۶ سال سن دارد و یک هدیه‌ در قالبِ یک دوچرخه‌ی بسیار استثنایی به کوری می‌دهد. «زندگی پسر» اگرچه در زمانِ بدی روایت می‌شود و فساد و مرگ دور و اطرافِ کوری را گرفته است، اما قصه بیش از هر چیز دیگری درباره‌ی جادوی کودکی است. درباره‌ی شگفتی خالص و زلال کودکی است که در تک‌تک پاراگراف‌هایش موج می‌زند. به قولِ کوری ما با طوفان، آتشِ جنگل و ستاره‌های دنباله‌دار در درون‌مان به دنیا می‌آییم. ما درحالی‌که قادر به آواز خواندن برای پرندگان و دیدن اشکال در ابرها و دیدنِ سرنوشت‌مان در یک مشت شن هستیم به دنیا می‌آییم، اما بعدا این جادو ازطریق مدرسه و کلیسا از روح‌مان بیرون کشیده می‌شود، کتک خورده می‌شود، شستشو داده می‌شود و شانه می‌شود. ما را در مسیر صاف و مستقیم قرار می‌دهند و بهمان می‌گویند که مسئولیت‌پذیر باشیم. بهمان می‌گویند که طبق سن‌مان رفتار کنیم. بهمان می‌گویند که بزرگ شویم. به خاطر اینکه از روحیه‌ی جوان و رام‌نشده‌مان وحشت دارند. به قول کوری، شاید دیوانه چیزی است که به هرکسی که حتی بعد از اینکه دیگر بچه نیست، جادوی کودکی را در خود دارد گفته می‌شود. وقتی از کودکی فاصله می‌گیری، دیگر نمی‌توانی جادوی آن را پس بگیری. اما می‌توانی ثانیه‌هایی از آن را داشته باشی. فقط ثانیه‌‌هایی از دانستن و به یاد آوردن. وقتی مردم در سینما بغض می‌کنند و اشک می‌ریزند به خاطر این است که فقط برای مدت کوتاهی توسط آن جادو لمس می‌شوند. سپس آن‌ها از سالن بیرون می‌آیند و به زیرِ خورشیدِ سختِ منطق و دلیل قدم می‌گذارند و تمامش تبخیر می‌شود و احساس دلتنگی بهشان دست می‌دهد، اما نمی‌دانند چرا و از کجا. وقتی یک ترانه خاطرات‌ را به جنب و جوش می‌اندازد، وقتی ذراتِ گرد و غبار معلق در پرتوی نور حواست را از دنیا پرت می‌کند، وقتی به صدای عبور کردنِ قطار روی ریل در شب در دوردست گوش می‌دهی و به این فکر می‌کنی که مقصدش کجاست، آن وقت است که به فراتر از کسی که هستی و جایی که هستی قدم می‌گذاری. برای کوتاه‌ترین لحظه‌ی ممکن به درون قلمروی جادو قدم می‌گذاری. باور کوری این است که هر ساله ما در حال دورتر و دورتر شدن از عصاره‌ای که با آن به دنیا آمده‌ایم هستیم. بار روی دوش‌مان گذاشته می‌شود، بعضی‌ها خوب، بعضی‌ها نه چندان خوب. اتفاقاتی برایمان می‌افتد. عزیزان‌مان می‌میرند. مردم تصادف می‌کنند و فلج می‌شوند. مردم از مسیرشان خارج می‌شوند. بالاخره از مسیر خارج شدن در دنیای هزارتوهای دیوانه‌وار کار سختی نیست. خود زندگی تمام تلاشش را می‌کند تا خاطره‌ی جادو را ازمان دور کند. نمی‌دانی که این اتفاق دارد می‌افتد. تا وقتی که متوجه می‌شوی چیزی را از دست داده‌ای، اما مطمئن نیستی که دقیقا آن چیز چیست. مثل این می‌ماند که به یک دختر لبخند بزنی و او شما را «آقا» صدا کند. یک‌دفعه اتفاق می‌افتد. «زندگی پسر» بیش از اینکه درباره‌ی اینکه چه اتفاق خوبی و چه اتفاقِ بدی در کودکی کوری افتاده و محکوم کردن یکی و عزیز دانستن دیگری باشد، درباره‌ی مجموعه‌ای از اتفاقات خوب و بدی هستند که همه با هم یک دوران، یک جادو را تشکیل می‌دهند.

نویسنده: استیون کینگ

«آتش‌افروز» درکنار «آن» بیشترین تاثیرگذاری را روی «چیزهای عجیب‌تر» داشته است. اگر سریال هر چیزی که مربوط‌به دوستی بین کودکان و درگیری‌شان با موجود ماوراطبیعه‌ی قاتلی از یک دنیای دیگر است را از «آن» الهام گرفته است، پس هر چیزی که به دختری با قدرت‌های مرگبارِ فراطبیعی و مامورانِ دولتی که در تعقیبش هستند تا از آن برای اهدافِ شرورانه‌ی خودشان به‌عنوان سلاح استفاده کنند مربوط می‌شود، حاصلِ الهام‌برداری‌اش از «آتش‌افروز» است. پس اگر از دوستدارانِ شخصیتِ اِلون هستید یا دل خوشی از فاصله گرفتنِ سریال در فصل‌های دوم و سومش از تعقیب و گریزِ بین اِلون و دکتر برنر و آزمایشگاه هاوکینز ندارید، «آتش‌افروز» یکی از بهترین و مناسب‌ترین کتاب‌هایی است که با این موضوع می‌توانید بخوانید. همچنین اگر فکر می‌کنید که قدرتِ تله‌کینسیسِ اِلون واقعا آسیبی به او نمی‌رساند و سریال فقط ادای خطرناک‌بودنش را با بینی خون‌آلودِ اِلون در می‌آورد و اگر فکر می‌کنید که سریال واقعا عمق خاصیتِ ترسناکِ قدرت اِلون را بررسی نمی‌کند، پس باید حتما «آتش‌افروز» را بخوانید؛ بالاخره کینگ استاد نوشتنِ کاراکترهایی با قدرت‌های ماوراطبیعه به واقع‌گرایانه‌ترین شکل ممکن است. به عبارت دیگر هرچه «سیلمزلات» نشان می‌دهد که فضای هاوکینز باید چه شکلی می‌بود، «آتش‌افروز» هم نشان می‌دهد که نوشتنِ کاراکترهایی با قدرت‌های ماوراطبیعه باید به چه شکلی در فصل‌های دوم و سومِ سریال مورد پرداخت قرار می‌گرفت. «آتش‌افروز» دومین کتابِ کینگ است که به دختری با قدرت‌های ذهنی ترسناک می‌پردازد. اولی «کری» بود که شخصیتِ اصلی‌اش دختری منزوی با مادری خشکه‌مذهبی و متعصب بود که وقتی بچه‌های مدرسه در شبِ جشنِ رقصِ آخر دبیرستان روی سرش خونِ خوک می‌ریزند، او به سیم آخر می‌زند و با قدرتش، قتل‌عام به راه می‌اندازد. «کری» داستانِ جمع و جوری بود که اسمِ کینگ را به‌عنوان نویسنده‌ی بااستعدادِ ژانر وحشت و ماوراطبیعه در دهه‌ی ۷۰ و ۸۰ سر زبان‌ها انداخت. حالا کینگ بعد از انتشار شش کتاب، سراغِ داستانِ جدیدی درباره‌ی دختری با قابلیت‌های ذهنی می‌رود.

استیون کینگ «آتش‌افروز» را این‌گونه آغاز می‌کند: «دخترکی که شلوار قرمز و بلوزِ سبز به تن داشت با کلافگی گفت: «بابا، من خسته شدم. نمیشه وایسیم؟». «فعلا نه، عزیزم». او یک مرد بزرگ و چهارشانه بود که یک کُت مخملِ کبریتی کهنه و پوسیده و یک شلوارِ کتانِ قهوه‌ای روشن به تن داشت. او و دخترک دست هم را گرفته بودند و در خیابان سوم نیویورک سیتی راه می‌رفتند، سریع راه می‌رفتند، تقریبا می‌دویدند. او به پشتِ سرش نگاه کرد و ماشینِ سبز را دارد که هنوز آن‌جا بود، به آرامی درکنارِ جدولِ خیابان به جلو می‌خزید. «خواهش می‌کنم، بابا. خواهش می‌کنم». مرد به دخترک نگاه کرد و دید که صورتش چقدر رنگ و رو رفته شده است. حلقه‌های سیاهی در زیر چشمانش دیده می‌شد. او دخترک را بغل کرد و آن را روی ساعدش نشاند، اما نمی‌دانست که تا چه مدت می‌تواند این‌طوری ادامه بدهد. او هم خسته بود و چارلی دیگر سبک نبود. پنج و سی دقیقه‌ی بعد از ظهر بود و خیابان سوم پُرازدحام شده بود. آن‌ها در حال عبور از خیابان‌های شصتم شمالی بودند و تقاطع‌های اینجا هم تاریک‌تر و هم خلوت‌تر بودند. اما این دقیقا همان چیزی بود که از آن می‌ترسید. آن‌ها به خانمی که چرخ‌دستی‌ای پُر از مواد غذایی را هُل می‌داد برخورد کردند: «چشمت رو باز کن ببین کجا داری راه میری»، زن این را گفت و ناپدید شد، در میان جمعیتِ شتاب‌زده بلعیده شد. دستش در حال خسته شدن بود. جای چارلی را به آن یکی دستش منتقل کرد. یک نگاه سریعِ دیگر به پشت سرش انداخت. ماشینِ سبز هنوز آن‌جا بود و به فاصله‌ی نیم خیابان آن‌ها را تعقیب می‌کرد. دو مرد در صندلی جلو نشسته بودند و او با خودش فکر کرد که سومی هم در صندلی عقب است. حالا چی کار کنم؟ جواب این سؤال را نمی‌دانست. او خسته و ترسیده بود و فکر کردن سخت بود. آن‌ها بد موقعی گیرش آورده بودند و احتملا کثافت‌ها خودشان این را می‌دانستند. کاری که دوست داشت انجام بدهد این بود که روی جدولِ کثیفِ کنار خیابان بنشیند و از شدتِ کلافگی و ترس زارزار گریه کند. اما این راه‌حلش نبود. بزرگسالشان او بود. او باید برای هر دوی آن‌ها فکر می‌کرد. حالا چی کار کنم؟ هیچ پولی نداشت. این شاید بعد از مردانِ داخل ماشین سبزِ بزرگ‌ترین مشکلش بود. در نیویورک هیچ کاری بدون پول نمی‌توان انجام داد. آدم‌های بدون پول در نیویورک ناپدید می‌شوند؛ آن‌ها در پیاده‌روها می‌افتند و هرگز دوباره دیده نمی‌شوند. او به پشت سر نگاه کرد، ماشین سبز را دید که کمی نزدیک‌تر شده بود و عرق کمی سریع‌تر شروع به سرازیر شدن از پشت و دستانش کرد. اگر آن‌ها به اندازه‌ای که او گمان می‌کرد می‌دانستند؛ اگر آن‌ها می‌دانستند که چقدر مقدارِ هُلی که برایش باقی مانده اندک است، شاید آن‌ها سعی می‌کردند تا همین حالا و در همین لحظه بدون توجه به تمام رهگذران دستگیرش کنند. در نیویورک، تا وقتی که اتفاقی که دارد می‌افتد به تو مربوط نمی‌شود، به‌طرز بامزه‌ای نابینا می‌شوی. اندی با ناامیدی فکر کرد، آیا آن‌ها برای من نقشه ریخته‌اند؟ اگر این کار کرده باشد یعنی آن‌ها می‌دانند و یعنی دیگر کارش تمام شده بود. اگر آن‌ها نقشه ریخته باشند، آن‌ها الگو را می‌دانند. بعد از اینکه اندی مقداری پول می‌گیرد، اتفاقاتِ عجیب برای مدتی متوقف می‌شوند. اتفاقاتی که به آن علاقه دارند. به راه رفتن ادامه بده. بله، رئیس. اما کجا؟ او ظهر به بانک رفته بود. چون رادارش به صدا در آمده بود؛ همان حسِ بامزه‌ای که می‌گفت آن‌ها دوباره دارند نزدیک می‌شوند. او در بانک پول داشت و اگر مجبور می‌شدند، او و چارلی می‌توانستند کلش را از بانک بیرون بکشند. خنده‌دار نبود؟ اندرو مک‌گی دیگر در بانکِ کمیکال اِلایدِ نیویورک حساب نداشت. نه حساب شخصی، نه حساب کاری و نه گواهی سپرده. تمامی‌شان آب شده بودند و زیر زمین رفته بودند و اینجا بود که او فهمیده بود که آن‌ها این‌بار واقعا قصد داشتند تا کار را تمام کنند. آیا تمام اینها واقعا همین پنج و نیم ساعت پیش اتفاق افتاده بود؟ اما شاید هنوز یک نوک سوزن باقی مانده بود. فقط یک نوک سوزنِ کوچولو... خدایان تنها چیزی که می‌خواهم همین است، یک نوک سوزنِ کوچولو. فقط به اندازه‌ای که من و چارلی رو از این مخمصه نجات بده... آن‌ها در حال رسیدن به خیابان هفتادم بودند و چراغِ راهنمایی به ضررشان بود. ترافیک در در برابرشان سرازیر شده بود و رهگذران در حال جمع شدن در گوشه‌ی خیابان بودند. و او ناگهان می‌دانست که اینجا جایی بود که مردانِ داخل ماشین سبز برای گرفتنِ آن‌ها وارد عمل خواهند شد. اگر می‌توانستند زنده، اما اگر اوضاع خطرناک به نظر می‌رسد... خب، احتمالا درباره‌ی چارلی به آن‌ها هم گفته بودند. شاید اونا حتی دیگه ما رو زنده نمی‌خوان. شاید اونا تصمیم گرفتن که وضعیت کنونی رو همین‌طوری حفظ کنن. آدم با یه مأموریتِ مشکل‌دار چی کار می‌کنه؟ اونو از روی تخته پاک می‌کنه. یک چاقو در پشتش، یا تفنگی مجهز به صداخفه‌کن، یا شاید حتی چیزی بی‌سروصداتر؛ یک قطره از یک سم نادر بر سرِ یک سوزن. تشنج کردن یک نفر در تقاطعِ خیابان سوم و هفتادم. آقای پلیس به نظر می‌رسه که این مرد دچار حمله‌ی قلبی شده. او باید برای آن نوک سوزنِ هَل تلاش می‌کرد. هیچ راه دیگری وجود نداشت...».

نویسنده: سی. جی. تودور

«سر دختر روی تپله‌ی کوچکی از برگ‌های نارنجی و قهوه‌ای آرام گرفته بود. چشمانِ بادامی‌اش به سایبانِ درختانِ چنار، راش و بلوط بالای سرش خیره شده بودند، اما نمی‌توانستند انگشتانِ موقتِ آفتاب که از بین شاخه‌ها می‌تابیدند و زمین جنگل را با طلا آب‌پاشی می‌کردند ببینند. آن‌ها در زمانی‌که سوسک‌های سیاهِ براق از مردمک‌هایش به سرعت می‌دویدند پلک نزدند. آن‌ها دیگر چیزی به جز تاریکی نمی‌دیدند. در فاصله‌ی کوتاهی آن‌طرف‌تر، دستِ بی‌رنگ و رویی از بینِ پوشش کوچکِ برگ‌ها به‌گونه‌ای دراز شده بود که انگار به دنبالِ کمک یا اطمینان از اینکه آن‌جا تنها نیست می‌گشت. اما چیزی پیدا نکرده بود. سایر بدنِ دختر دور از دسترس افتاده بود، مخفی‌شده در دیگر نقاطِ خلوتِ دور و اطرافِ جنگل. در نزدیکی، صدای شکستن یک چوب خشک آمد که به بلندی انفجارِ ترقه‌ای در سکوت بود و دسته‌ای پرنده از لابه‌لای گیاهان به بیرون پرواز کردند. یک نفر نزدیک شد. او درکنارِ دختری که نمی‌دید زانو زد. دستانشان به آرامی موهایش و گونه‌ی سردش را نوازش کرد، انگشتانش از شدتِ انتظار می‌لرزیدند. بعد آن‌ها سرِ دختر را بلند کردند، چند برگی که به لبه‌های ناهوارِ گردنش چسبیده بودند را کنار زد و آن را با دقت درونِ کیسه‌ای گذاشت، جایی که آن درکنار چند تکه گچِ شکسته آرام گرفت. بعد از مدتی تامل، آن‌ها وارد کیسه شدند و چشمانِ دختر را بستند. بعد آن‌ها زیپِ کیسه را کشیده و درش را بستند، ایستادند و آن را بُردند. چند ساعت بعد، افسرانِ پلیس و تیم پزشکی قانونی رسیدند. آن‌ها همه‌چیز را شماره‌گذاری، عکس‌برداری و بررسی کردند و درنهایت بدنِ دختر را به سردخانه بردند، جایی که او چندین هفته باقی ماند؛ انگار که در انتظار تکمیل شدن بود. اما سرش هیچ‌وقت نیامد. جستجوها، بازجویی‌ها و درخواست‌های عمومی گسترده‌ای صورت گرفتند، ولی برخلاف تمام تلاش‌های کاراگاهان و مردانِ شهر، سرِ دختر هیچ‌وقت پیدا نشد و دختری که در جنگل یافت شده بود هیچ‌وقت دوباره کامل نشد».

«مرد گچی» به‌عنوان یکی از آن کتاب‌های ویژه‌ای معروف است که خودِ استیون کینگ شخصا آن را در توییترش به طرفدارانش پیشنهاد کرده بود و گفته بود اگر داستان‌های من را دوست دارید، نباید آن را از دست بدهید. راستش، غیر از این هم نیست. «مرد گچی» از آن رُمان‌هایی است که از الهام‌برداری‌های آشکارش از کینگ، مخصوصا «آن» خجالت نمی‌کشد. «مرد گچی» به‌ویژه برای کسانی است که «آن» را خوانده‌اند و حالا به‌دنبالِ داستانِ مشابه‌ای شبیه به آن می‌گردند. نه‌تنها اینجا هم چندتا دوست را داریم که رابطه‌شان خیلی نزدیک به بچه‌های گروه «بازنده‌ها» است، بلکه اینجا هم داستانِ تقریبا فصل به فصل بین زمان کودکی بچه‌ها و بزرگسالی‌شان در نوسان و رفت‌و‌آمد است. داستان که در سال ۱۹۸۶ جریان دارد، به پسری به اسم اِدی و دوستانش (گَو چاقالو، هوپو، میکی فلزی و نیکی) می‌پردازد که در اوجِ نوجوانی به سر می‌برند. آن‌ها روزهایشان را صرفِ دوچرخه‌سواری در اطرافِ روستای انگلیسی خواب‌آلودشان می‌کنند و به‌دنبال هر چیزِ هیجان‌انگیزی که سر راهشان سبز شود می‌گردند. آن‌ها اما یک زبانِ رمزی مشترکِ منحصربه‌فرد برای ارتباط با هم دارند: آدمک‌های گچی. آن‌ها از آدمک‌های گچی که روی در و دیوارِ محل زندگی‌شان می‌گذارند، به‌عنوان یک‌جور پیام‌گذاری‌های محرمانه که فقط خودشان معنایشان را می‌دانند استفاده می‌کنند. اما ماجرا از جایی آغاز می‌شود که آدمک‌هایی گچی، آن‌ها را به سوی بدنی تکه‌تکه‌شده هدایت می‌کند. روش ارتباط با آدمک‌های گچی را مردی به اسم آقای هالوران، معلم جدیدشان به اِدی یاد می‌دهد. ماجرا از جایی شروع می‌شود که اِدی و دوستانش به شهربازی سیارِ محله می‌روند؛ جایی که اِدی به زنِ جوان زیبایی که بعدا به «دختر والتزر» معروف می‌شود علاقه‌مند است؛ «والتزر» اسمِ یکی از بازی‌های شهربازی است که در روزِ بازگشایی شهربازی دچار حادثه می‌شود. یکی از واگن‌های والتزر جدا می‌شود و به دخترِ والتزر برخورد می‌کند و حسابی به او آسیب می‌رساند. اِدی از دیدنِ اعضای بدنِ آویزان دختر و فواره کردنِ خونش وحشت می‌کند، اما با کمک و راهنمایی آقای هالوران، این دو موفق می‌شوند تا جانِ دختر را نجات بدهند و به دوستانِ صمیمی‌ای برای هم تبدیل شوند. اما خط داستانی دوم رُمان که در سال ۲۰۱۶ جریان دارد، از جایی آغاز می‌شود که اِدی در حالی در بزرگسالی فکر می‌کند که تمام گذشته‌ی هولناکش را پشت سر گذاشته است که یک روز سروکله‌‌ی نامه‌ای در صندوقِ پستش پیدا می‌شود که شامل یک آدمکِ گچی است. معلوم می‌شود که دوستانش هم پیام یکسانی دریافت کرده‌اند. آن‌ها اگرچه در ابتدا فکر می‌کنند این نامه‌ها چیزی بیش از یک شوخی بد نیست. اما ناگهان یکی از آن‌ها می‌میرد. اینجا است که اِدی متوجه می‌شود فقط در صورتی می‌تواند خودش را نجات بدهد که رازِ اتفاقاتی که در کودکی‌اش افتاده بودند را کشف کند.

«اِدی مانستر، اسم مستعارم بود. به خاطر اینکه نام خانوادگی‌ام مثل سریال «خانواده‌ی آدامز»، آدامز بود. البته که اسم بچه‌ی «خانواده‌ی آدامز»، پوگسلی بود و اِدی مانستر یکی از شخصیت‌های سریال «مانسترها» می‌شد، اما این موضوع در آن زمان منطقی به نظر می‌رسید و طبق معمول همه‌ی اسم مستعارها، این یکی هم روی من باقی ماند. اِدی مانستر، گَو چاقالو، میکی فلزی (به خاطر ارتودنسی دندان‌هایش)، هوپو (دیوید هاپکینز) و نیکی. این دار و دسته‌ی ما بود. نیکی، اسم مستعار نداشت، چون دختر بود. حتی با وجود اینکه او تمام سعی‌اش را می‌کرد که وانمود کند دختر نیست. او مثل پسرها فحش می‌داد، مثل پسرها از درختان بالا می‌رود و تقریبا به خوبی اکثر پسرها دعوا می‌کرد. اما او کماکان شبیه یک دختر بود. یک دختر خیلی خوشگل با موهای قرمز بلند و پوستِ سفید که با یک عالمه کک‌ مک‌های قهوه‌ای ریز پُر شده بود. همه‌ی ما قرار گذاشته بودیم تا در آن شنبه با هم دیدار کنیم. ما اکثرا شنبه‌ها دور هم جمع می‌شدیم و نوبتی خانه‌ی یکدیگر می‌رفتنیم یا در پارک یا بعضی‌وقت‌ها در جنگل بازی می‌کردیم. این شنبه اما به خاطر شهربازی سیار استثنایی بود. شهربازی سیار هر سال می‌آمد و در پارکی در نزدیکی رودخانه بساط می‌کرد. امسال اولین سالی بود که آن‌ها اجازه داشتند به‌تنهایی بدون نظارتِ بزرگسالان به آن بروند. ما از هفته‌ها قبل که پوسترهایش در سراسر شهر پخش شد، برای آن لحظه‌شماری می‌کردیم. قرار بود همه‌ی دستگاه‌های بازی، از ماشین برقی و سفینه گرفته تا کشتی و اوربیتر را سوار شویم. خفن به نظر می‌رسید. درحالی‌که ساندویچِ پنیرم را در سریع‌ترین زمانی‌که می‌توانستم تمام کردم و گفتم: «خب، من به بچه‌ها گفتم که ساعت دو بچه‌ها رو بیرون پارک می‌بینم؟». مامان گفت: «فقط از جاده‌های اصلی برو اونجا. میانبر نزن و با کسی که نمی‌شناسی حرف نزن». «حرف نمی‌زنم». از روی صندلی‌ام پایین پریدم و به سمت دو راه افتادم. «کیف کمریت رو هم بردار». «اوه، مــامان». «قراره سوار دستگاه‌ها بشی. کیف پولت از جیبت می‌افته. کیف کمری. بحث نکن». دهانم را باز کردم و دوباره بستم. می‌توانستم سوختنِ گونه‌هایم را احساس کنم. از آن کیف کمری احمقانه متنفر بودم. توریست‌های چاق کیف کمری می‌بندند. با آن کیف جلوی بقیه، مخصوصا نیکی باحال به نظر نمی‌رسم. اما وقتی مامان این‌طوری بود، واقعا راهی برای بحث کردن وجود نداشت: «باشه». اصلا راضی نبودم، اما می‌توانستم ساعت آشپزخانه را ببینم که در حال نزدیک شدن به ساعت دو بود و من هم باید هرچه سریع‌تر راه می‌افتادم. از پله‌ها بالا دویدم، کیف کمری احمقانه را برداشتم و پولم را داخلش گذاشتم. کل پنج دلار را. برای خودش ثروت بود. بعد دوباره پایین دویدم: «بعدا می‌بینمت». «خوش بگذره». هیچ شکی وجود نداشت که خوش خواهد گذشت. خورشید می‌تابید. من تی‌شرت موردعلاقه‌ام را به تن کرده بودم و کفش کانورسم را به پا داشتم. از همین حالا می‌توانستم تاپ تاپِ ضعیفِ موسیقیِ شهربازی را بشنوم و بوی همبرگرها و پشمک‌ها را احساس کنم. امروز می‌رفت تا به روزِ بی‌نقصی تبدیل شود».

نویسنده: دَن سیمونز

دَن سیمونز را احتمالا به‌عنوان نویسنده‌ی کتاب «ترور» (The Terror) که فصلِ اول سریالِ ترسناکِ تحسین‌شده‌ی شبکه‌ی ای.‌ام.‌سی به همین نام از روی آن اقتباس شده می‌شناسید. اما یکی دیگر از کتاب‌های سیمونز «تابستانِ شب» است که در سال ۱۹۹۱ منتشر شده است. «تابستانِ شب» یکی دیگر از کتاب‌های این فهرست است که به‌طرز سنگین و گسترده‌ای از «آن» الهام گرفته است. تا جایی که اگر بعد از تمام کردنِ «آن»، دل‌تان خواست تا داستانِ تازه‌ای با عناصرِ یکسانِ کتاب کینگ بخوانید، «تابستانِ شب» شاید نزدیک‌ترین چیزی است که می‌توانید پیدا کنید. این دقیقا همان چیزی است که همزمان به بزرگ‌ترین نقطه‌ی قوت و نقطه‌ی ضعفش تبدیل شده است. «تابستانِ شب» به‌گونه‌ای دنباله‌روی جنسِ داستانگویی و الگوی شخصیت‌پردازی و سکانس‌نویسی و فضاسازی استیون کینگ است که بعضی‌وقت‌ها ممکن است متهم به عدمِ بهره بُردن از شخصیتِ منحصربه‌فردِ خودش شود و هیچ راهی برای اثباتِ خلافش وجود ندارد، اما همزمان اگر مثل من از خوره‌های «آن» باشید و دنبالِ این هستید تا حس و حالی که هنگام خواندنِ «آن» داشتید را بدون بازخوانی‌اش، دوباره احساس کنید، «تابستانِ شب» خودِ جنس است. آخه، مسئله این است که نوشتن چیزی که بتواند حکم دنباله‌ی معنوی «آن» را داشته باشد اصلا کار ساده‌ای نیست. اینکه سیمونز موفق شده تا جادوی کینگ را درک کند و آن را تکرار کند خودش به اندازه‌ی آنهایی که از کینگ الهام می‌گیرند و راه منحصربه‌فرد خودشان را می‌روند استثنایی است. داستان «تابستانِ شب» در سال ۱۹۶۰ در شهر اِلم هیون از ایالت ایلینوی جریان دارد و پیرامونِ پنجِ پسر ۱۲ ساله می‌چرخد که چنان رابطه‌ی صمیمانه‌ای با هم دارند که گویی یک عمر تغییرات هم هرگز نخواهد توانست تا آن را از بین ببرد. اما طبق معمول بچه‌ها در حالی با اشتیاق به استقبالِ تعطیلاتِ تابستان می‌روند که ابرهای سیاه بلافاصله آسمانِ آفتابی تعطیلاتشان را تهدید می‌کند؛ در روز آخر مدرسه، هم‌کلاسی‌شان توبی کوک ناپدید می‌شود.

خیلی زود بچه‌ها که به معلم‌ها و ناظم‌های مرموزِ مدرسه‌شان شک کرده‌اند، یک تیم کاراگاهی و تحقیقات تشکیل می‌دهند و در جریان جستجوهایشان، داستانِ بچه‌های دیگری که قبلا در اِلم هیون ناپدید شده‌اند را کشف می‌کنند. در همین حین، اتفاقاتِ عجیبی در سراسر شهر می‌افتد: از پدیدار شدنِ سوراخ‌هایی در زمین که هیچ توضیحی برایشان نیست تا غریبه‌ای که لباسِ یک سربازِ جنگ جهانی اول را به تن دارد و یک کامیون باری که به نظر می‌رسد اشتیاقِ عجیبی به زیر گرفتنِ پسرها دارد. این در حالی است که یکی از بچه‌ها قبل از سقوط از بلندی و فراموشی‌اش، چیزِ ترسناکی را در مدرسه‌‌‌‌ی ابتدایی اولدسنترال به چشم می‌بیند. در همین حین به نظر می‌رسد که سرچشمه‌ی تمام این اتفاقاتِ شرورانه مدرسه‌ی گاتیکِ غول‌‌آسا و کهنه‌ی شهر به اسم «اولد سنترال» است. دن سیمونز در دو چیز سنگ‌تمام می‌گذارد. او از همان ابتدا که داستانش را به‌جای هر چیز دیگری با توصیفِ مدرسه‌ی اولد سنترال و تاریخش آغاز می‌کند نشان می‌دهد که شخصیتِ اصلی‌اش خود اولد سنترال است. دن سیمونز با مدرسه‌ی اولد سنترال همان کاری را انجام می‌دهد که استیون کینگ با هتل اورلوک در «درخشش» انجام داده بود یا اخیرا نمونه‌اش را در سریالِ «تسخیرشدگی خانه‌ی هیل» در رابطه با خانه‌ی هیل دیده بودیم. او اولد سنترال را به مکانِ پرپیچ و خم و مخوفی تبدیل می‌کند که به همان اندازه که نمی‌خواهید از صد کیلومتری‌اش عبور کنید، به همان اندازه حاوی انرژی اغواکننده‌ای است که آدم را دعوت به قدم زدن در راهروهایش و سرک کشیدن به درونِ کلاس‌ها و زیرزمینش برای کشفِ راز و رمزهایش می‌کند. اما دومین ویژگی نویسندگی دن سیمونز، داستانگویی باطمانینه‌اش است. سیمونز مثل کینگ، سرِ خواننده‌اش را نمی‌گیرد و آن را به زورِ در تشتِ ترس فرو نمی‌کند، بلکه بیشتر با ترس همچون باتلاقی رفتار می‌کند که خواننده‌اش را آرام آرام به سمت آن می‌کشد و غرق می‌کند. سیمونز مهارتِ کینگ در دنیاسازی و فضاسازی جزیی‌نگرش که در خدمتِ قابل‌لمس کردنِ دنیایی که این وحشت‌های ماوراطبیعه در آن جولان می‌دهند به ارث برده است. از همین رو «تابستانِ شب» درست مثل «آن»، بیش از اینکه درباره‌ی اتفاقاتی که در تابستانِ فلان سال افتاد باشد، درباره‌ی تابستانِ فلان سال است که حالا آن اتفاقات هم جزیی از آن بودند. در همین حین، سیمونز فصل‌های متعددی را به کاراکترهای پرتعدادش اختصاص می‌دهد تا آن‌ها را از هم متمایز کرده و پرداخت کند.

«ممکن است چندتایی ملاقات‌کننده با انکار کردن یا شکستِ دادنِ احساسِ اضطرابِ رو به افزایششان، محلی‌ها را درباره‌ی مدرسه سؤال‌پیچ می‌کردند یا حتی تا اوک هیل، مرکز شهرستان رانندگی کنند و سوابقِ اولد سنترال را در بیاورند. در این صورت، آن‌ها خواهند فهمید که مدرسه در حدود هشتاد و اندی سال گذشته، بخشی از یک برنامه‌ی وسیعِ عمرانی برای ساختِ پنج مدرسه‌ی بزرگ در شمال‌شرقی، شمال‌غربی، مرکز، جنوب‌شرقی و جنوب‌غربیِ شهرستان بوده است. از بین آن‌ها اولد سنترال اولین و تنها مدرسه‌ای بوده که ساخته شده. شهرِ اِلم هیون در دهه‌ی ۱۸۷۰ به‌لطف خط راه‌آهن (که هم‌اکنون بلااستفاده رها شده) و هجوم مهاجرانی که از شیکاگو در جنوب با شهرسازانِ جاه‌طلب آورده شده بودند، خیلی بزرگ‌تر از چیزی که هم‌اکنون در دهه‌ی ۱۹۶۰ است بود. جمعیتِ شهرستان از ۲۸ هزار نفر در سال ۱۸۷۵ به کمتر از ۱۲ هزار نفر در سال ۱۹۶۰ سقوط کرده بود. خود اِلم هیون در سال ۱۸۷۵، ۴ هزار و ۳۰۰ نفر جمعیت داشت و جاج اشلی، میلیونری که مسئولِ برنامه‌های خانه‌سازی و ساختِ اولد سنترال بود پیش‌بینی کرده بود که جمعیتِ شهر به‌زودی از شهر پئوریا عبور می‌کند و روزی به رقیبِ شیکاگو تبدیل خواهد شد. معماری به اسم سولون اسپنسر آلدن که جاج اشلی از شرق آورده بود، شاگردِ هر دوی هنری هابسون ریچاردسون و آر.ام. هانت بود و فرمِ معماری کابوس‌وارش بازتاب‌دهنده‌ی عناصرِ تاریکِ احیای سبکِ رومی‌وار بدون شکوه یا استفاده‌ی عمومی که ساختمان‌های رومی‌وار می‌توانستند ارائه بدهند بود. جاج اشلی اصرار کرده بود (و اِلم هیون هم پذیرفته بود) که مدرسه‌ای باید برای جا دادنِ نسل‌های بعدی و بزرگ‌ترِ بچه مدرسه‌هایی که به شهرستانِ کرو کور جذب می‌شوند ساخته شود. بنابراین ساختمان علاوه‌بر کلاس‌های دبستان، شامل کلاس‌های دبیرستان در طبقه‌ی سومش (که فقط تا زمان جنگ جهانی اول استفاده شدند) می‌شود و بخش‌هایی هم برای استفاده به‌عنوان کتابخانه‌ي شهر و حتی برطرف کردنِ فضا برای دانشگاه در زمانی‌که نیاز شد می‌شد. اما هیچ دانشگاهی هیچ‌وقت به شهرستان کرو کور یا اِلم هیون نیامد. خانه‌ی بزرگِ جاج اشلی در انتهای خیابان براد هم بعد از اینکه پسرش در رکورد اقتصادی سال ۱۹۱۹ ورشکست شد، آتش گرفت و سوخت و نابود شد. اولد سنترال در گذشت سال‌ها یک مدرسه‌ی ابتدایی باقی ماند و بر اثر نقل‌مکان مردم از منطقه و مدرسه‌های دولتی دیگری که در دیگر بخش‌های شهرستان ساخته شدند، به تدریج به بچه‌های کمتر و کمتری خدمت‌رسانی می‌کرد. بخشِ کلاس‌های دبیرستان در طبقه‌ی سوم در زمانی‌که یک دبیرستان واقعی در سال ۱۹۲۰ در اوک هیل افتتاح شد بلااستفاده شد. اتاق‌های مبله‌اش به روی تارهای عنکبوت و تاریکی بسته شد. کتابخانه‌ی شهر در سال ۱۹۳۹ از بخشِ قوس‌دارِ مدرسه‌ی ابتدایی به‌جای دیگری منتقل شد و قفسه‌های کاملا خالی‌اش از بالا به اندکِ دانش‌‌آموزانِ باقی‌مانده‌‌‌اش که مثل آواره‌های یک شهرِ متروکه از گذشته‌ای غیرقابل‌فهم که در تالارهای تاریک و راه‌پله‌های بسیار پهن و دخمه‌های زیرزمینی‌اش راه می‌رفتند زل می‌زدند. درنهایت در پاییزِ سال ۱۹۵۹، شورای شهر جدید و اداره‌ی مدارسِ شهرستان کرو کور تصمیم گرفتند که اولد سنترال به پایانِ کارکردش رسیده است و این هیولای معماری حتی در وضعیتِ ناقصِ فعلی‌اش هنوز آن‌قدر بزرگ بود که گرمایش و نگه‌داری از آن خیلی سخت باشد و آخرین ۱۳۴ دانش‌آموزِ دبستانِ ابتدایی اِلم هیون در پاییز ۱۹۶۰ به مدرسه‌ی دولتی جدیدی در نزدیکی اوک هیل منتقل خواهند شد. اما در بهار ۱۹۶۰، در جریان آخرین روز مدرسه، فقط چند ساعت قبل از اینکه ساختمان مجبور بازنشسته شود، اولد سنترال هنوز درحالی‌که راز و رمزها و سکوتش را محکم در خودش نگه می‌داشت، کماکان سر جایش راست ایستاده بود».

نویسنده: داتان آورباخ

«در اوجِ گرمای بیهوش‌کننده‌ی تابستانِ شمالِ فلوریدا، یک جسد توسط دو پسربچه‌ای که در حال بازی در جنگلی که همیشه قول می‌دادند داخلش نشوند پیدا شد. درختانِ کلفت و بلند، جنگلی ساخته بودند که می‌توانست هر کسی که راه را بلد نیست قورت بدهد. اما آن‌ها راه را بلد بودند، به همان شکلی که همه‌ی پسرانِ جوان که در نزدیکی جنگل بزرگ می‌شوند آن را می‌دانند: ازطریقِ لگد کردنِ درختان تا زمانی‌که آن‌ها رازهایشان را لو بدهند. آن‌ها حتی در روزی که جسد را پیدا کردند هم از آن سالم اما شاید کمی متفاوت بیرون آمدند. داستانی که آن‌ها در آن روز برای والدینشان تعریف کردند دروغ بود. آن‌ها فقط همین‌طوری چشمشان به جنازه نخورده بود. حقیقت این بود که پسرِ بزرگ‌تر کسی بود که آن را پیدا کرده بود و او آن را نه به‌طور تصادفی، بلکه به وسیله‌ی خشونت پیدا کرده بود. او که کلافگی‌اش نسبت به دنیا را به سمتِ خودِ دنیا هدایت می‌کرد، خشمش را برای درختانِ بخشنده نگه می‌داشت. پسر جوان‌تر او را دنبال کرده و تماشا می‌کرد، چیزی که می‌دید همچون طوفانِ رعد و برق، به همان اندازه که طبیعی بود، به همان اندازه هم آشفته بود؛ تنها کاری که می‌توانستی بکنی این بود که عقب بیاستی و امیدوار باشی که در مسیرش گرفتار نشوی. پسر بزرگ‌تر با دست و پاهای خودِ درختان آن‌ها را می‌زد و شاخه‌ها و نهال‌ها را تا آنجایی که قدرتِ دست‌ها و جاذبه اجازه می‌داد پرت می‌کرد؛ پرتابی که بی‌فکرانه و از روی خشم نبود، بلکه قاعده‌مند‌تر بود. در حالی که تپه‌هایی از برگ‌ها و لانه‌های مورچه‌ها با ضربه‌ی نوکِ پوتین‌هایش منفجر می‌شدند، هر دو پسر درباره‌ی چیزهای آرامش‌بخش، چیزهای خوشحال‌کننده صحبت می‌کردند. آن روز در ماه ژوئیه، آن‌ها در حالی مشغول گفت‌وگو درباره‌ی مقدار بزرگیِ لباسِ زیر دخترِ همسایه بودند که کلمات بلافاصله همراه‌با ضربه‌ی پوتین متوقف شدند. پوتین‌ها از بین لانه‌های مورچه‌ها عبور می‌کنند. حتی لانه‌های خشک طوری احساس می‌شوند که انگار اصلا وجود نداشته‌اند. یک ضربه‌ی نرم و سریع و بعد هیچ چیز جز چرم که شن را دنبال می‌کند باقی نمی‌ماند. تپه‌های خیس کمی فرق می‌کنند. آن‌ها کمی مقاومت می‌کنند که تا بالای پا و به درون زانو احساس می‌شود. آدم باید محکم‌تر به آن‌ها ضربه بزند، وگرنه پوتین در خاک فرو می‌رود. پسرِ بزرگ‌تر محکم ضربه زده بود، آن‌قدر محکم که برای عبورِ پا کافی بود، اما لگدش مثل چوب بیسبال در برخورد با بتن لرزید. تازه وقتی که پسر جوان‌تر شروع به فریاد زدن و کشیدنِ پیراهنِ پسر بزرگ‌تر کرد او توانست بفهمد که چه چیزی جلوی ضربه‌اش را گرفته است. او به یک لانه‌ی مورچه لگد نزده بود. او برای لحظاتی به‌طرز احمقانه‌ای درحالی‌که پوتینش درکنارِ صورتِ سقوط کرده‌ای روی زمین بود ایستاد تا بالاخره دوستش موفق شد او را از آن دور کند. پسر بزرگ‌تر تنبیه شد، اما این والدینِ پسرِ کوچک‌تر بودند که بیشتر خشمگین شدند. عصبانیتشان تنها توسط احساس آسودگی ناشی از اینکه پسرشان بدون اینکه آن‌ها فرصتی داشته باشند تا درباره‌اش چیزی بدانند به درون خطر قدم گذاشته و از آن خارج شده بود آرام گرفته بود. پسر هرگز واقعا واکنش‌هایشان را نفهمید. او حالش خوب بود. هیچ اتفاقی نیافتاده بود».

«تازه وقتی گذر سال‌ها روی دوششان سنگینی می‌کند است که آن‌ها متوجه می‌شود که سال‌های کم‌تر و کمتری در پیش‌رو دارند. معلوم نیست که آن‌ها چه زمانی با این حقیقت برخورد می‌کنند، اما دیر یا زود، زمان خودش را از حضورش با خبر می‌کند. وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم، می‌‌توانیم ببینیم که ما فاصله‌ی قابل‌توجه‌ای را سفر کرده‌ایم، ولی از جایی به بعد همه‌ی ما متوجه می‌شویم که افقِ پیش‌روی ما برای همیشه همراه‌با ما حرکت نمی‌کند. فقط باید امیدوار باشیم قبل از اینکه لبه‌ی دره، یواشکی به پشتِ کفش‌هایمان نزدیک می‌شود، هنوز مقداری از سفر باقی مانده باشد. اینکه چقدر مانده را هیچکس نمی‌داند، اما همه‌ی ما بی‌وقفه در حال نزدیک شدنِ به انتهایش هستیم. والدین پسر جوان‌تر تصمیم گرفتند تا هرطوری شده این درس را در مغزِ پسرشان فرو کنند و کم و بیش جواب داد. او کماکان بیرون می‌رفت، اما بیشتر اوقات پشت سرش را نگاه می‌کرد. هر دو دوست چند ماه بعد به محلِ جسد بازگشتند، درحالی‌که در طول مسیرشان در جنگل درباره‌ی چیزهایی که والدین پسر جوان‌ به او گفته بودند گپ می‌زدند و گمانه‌زنی‌ها و چاشنی‌های خودشان را با هر قدمِ گل‌آلودشان به آن‌ها اضافه می‌کردند. آن‌ها در حین رسیدن به فضای خالی، مشغول صحبت کردن درباره‌ی بچه‌ی تازه راه افتاده‌ی گم‌شده بودند، اما به محض اینکه به آن‌جا رسیدند، هوا به خشکی زمین شد. آن‌ها برای لحظاتی در سکوت ایستادند و به خاک زُل زدند. در جایی که جسد بود، فقط یک تکه زمین کنده شده بود، مثل خاکِ مرطوبِ زیر سنگی برداشته شده. آن‌ها می‌دانستند که پلیس جسد را برداشته است. بالاخره در اخبار پخش شده بود. اما هیچکدام از پسرها حرفی درباره‌اش نزدند. اما آن‌ها باید به حرف زدن ادامه می‌دادند. جاهای کمی روی زمین برای صحبت درباره‌ی یک بچه‌ی تازه به راه افتاده‌ی گم‌شده مناسب است. اما واقعا چیز زیادی برای صحبت کردن وجود نداشت. والدین پسر جوان چیزهایی که می‌دانستند را به او گفته بودند و آن‌ چیزها چندان زیاد نبودند. چیزی که والدینش به یاد می‌آوردند این بود که یک روز پسر مثل دود سیگار در باد ناپدید شده بود. چیزی که آن‌ها نمی‌دانستند این بود که اسم پسر کوچک اِریک بود. آن‌ها اعلامیه‌های اِریک را در طول سال‌ها دور و اطرافشان دیده بودند. درواقع باید گفت چشمانشان هر از گاهی آن‌ها را لمس کرده بود، اما فقط در حد لمس کردن. آن‌ها نمی‌دانستند چون واقعا نگاه نکرده بودند. هیچ‌کس واقعا نگاه نمی‌کند. آن‌ها همچنین نمی‌دانستند که اِریک یک برادرِ بزرگ‌تر به اسم بن هم داشت و نمی‌دانستند که کلِ هیکلِ ۲۲۰ پوندی‌ بن را قبلا دوبار دیده بودند. اولین‌بار در ابزارفروشی که او همراه‌با برادر نوزادش راه می‌رفت بود. دومین بار سال‌ها بعد در زمانی‌که در جستجوی برادرش بود. آن‌ها اگر صبر کرده بودند تا با بن حرف بزنند متوجه می‌شدند که وقتی او به آن‌ها نزدیک شد، او در حال انجام چه کاری بود، اما آن‌ها صبر نکرده بودند. پس، نمی‌دانستند. اما احتمالا اگر صبر هم می‌کردند تفاوتی ایجاد نمی‌کرد. نه به خاطر اینکه آن‌ها چیزی نمی‌دانستند، بلکه به خاطر چیزی که بن نمی‌دانست. گم‌شدن اِریک اما تقصیرِ بن نبود. بن به هیچ شکلی نمی‌دانست که باید دست از جست‌وجو بردارد. با وجود تمام اینها، تنها دو نفر در تمام دنیا بودند که این را می‌دانستند».

نویسنده: نیل گیمن

‌‌همگی که خدمتِ عالی‌جناب نیل گیمن ارادت داریم. همان کسی که در بین تمام آثارِ دیگرش، بیش از هر چیز دیگری با خلق یکی از شاهکارهای مدیوم کامیک‌بوک با سری «سندمن» (The Sandman) شناخته می‌شود. نیل گیمن یکی از بهترین داستانگوهای پریانی و اسطوره‌ای ادبیاتِ معاصر است و «اقیانوسِ انتهای جاده» یکی از کتاب‌هایی است که جنسِ داستانگویی خردمندانه و اسرارآمیزِ او در لحظه لحظه‌اش جاری است. چیزی که «اقیانوسِ انتهای جاده» را با وجود تمام تشابهاتِ مضمونی‌اش در تضادِ مطلق با داستان‌های استیون کینگ و سریال «چیزهای عجیب‌تر» قرار می‌دهد همین خاصیتِ پریانی‌‌اش است. هرچه داستان‌های استیون کینگ‌وار با وجود تمام المان‌های فانتزی‌شان، به‌طرز سفت و سختی در دنیای واقع‌گرایانه‌ای جریان دارند، «اقیانوسِ انتهای جاده» نسخه‌ی بزرگسالانه‌ترِ «کرولاین»، یکی دیگر از آثارِ خودِ نیل گیمن است. به عبارت بهتر، او با «اقیانوسِ انتهای جاده» یک داستانِ پریانی مُدرن نوشته است. گیمن در جایی از کتابش می‌نویسد: «خاطراتِ کودکی بعضی‌وقت‌ها زیر چیزهایی که بعدا می‌آیند پوشیده و گمنام می‌شوند، همچون اسباب‌بازی‌های دوران کودکی که در تهِ کمدی فشرده‌ی یک بزرگسال به فراموشی سپرده شده‌اند، اما آن‌ها هیچ‌وقت برای همیشه به فراموشی سپرده نمی‌شوند». کسی که در گذشته بوده‌ایم بعضی‌وقت‌ها مثلِ سایه‌ی ضعیفِ کسی که الان هستیم به نظر می‌رسد، اما گیمن با «اقیانوسِ انتهای جاده» می‌خواهد بهمان کمک کند تا شگفتی و وحشت و ضعفِ در کودکی احاطه‌مان کرده بود را دوباره به یاد بیاوریم. داستانِ کتاب در شهرِ ساسکس در انگلستان جریان دارد و به مردِ میانسالی می‌پردازد که برای حضور در یک مراسم خاکسپاری به خانه‌ی دورانِ کودکی‌اش باز می‌گردد. اگرچه خانه‌ای که در آن زندگی می‌کرده دیگر نیست، اما او به سمتِ مزرعه‌ای در انتهای جاده‌ی محلِ زندگی کودکی‌اش جذب می‌شود؛ جایی که او در هفت سالگی با دخترِ استثنایی‌ای به نام لِتی همپستانک و مادر و مادربزرگش برخورد می‌کند. او سال‌ها است که به لِتی فکر نکرده است، اما با این وجود به محض اینکه در حوضچه‌ی پشتِ خانه‌ی قدیمی و فکستنی‌شان (حوضچه‌ای که لتی ادعا می‌کرد اقیانوس است) می‌نشیند، گذشته همچون امواج خروشانِ دریا به زمانِ حال هجوم می‌آورد. گذشته‌ای خیلی عجیب‌تر، ترسناک‌تر و خطرناک‌تر از این بود که برای هرکسی اتفاق بیافتاد، چه برسد برای یک پسربچه‌ی کوچک. چهل سال قبل، مردی در ماشین به سرقت رفته‌ای در مزرعه‌ی انتهای جاده خودکشی کرده بود. مرگِ او همچون فیتیله‌ی شعله‌ورِ موادِ آتش‌بازی را داشت که منفجر شد و همه‌چیز را به‌طرز غیرقابل‌تصوری تحت‌تاثیرش قرار داد. تاریکی آزاد شد؛ چیزی که کاملا برای پسربچه‌ای مثل او غیرقابل‌هضم بود. لتی، آن دخترِ آرامش‌بخش و خردمندتر از چیزی که سنش نشان می‌داد، به او قول داد که به هر قیمتی که شده از او محافظت خواهد کرد. نتیجه داستانِ غم‌انگیزی به اصالتِ یک رویا، به ظرافتِ بال‌های پروانه و به خوفناکی چاقویی در تاریکی است.

«از ورودی جلوی پارکینگ دنده عقب گرفتم. می‌دانستم که وقتش است تا به خانه‌ی شلوغ و شادِ خواهرم که تمامش برای یک روز هم که شده، مرتب و منظم شده بود رانندگی کنم. با کسانی صحبت خواهم کرد که وجوشدان را سال‌ها قبل فراموش کرده بودم و آن‌ها درباره‌ی ازدواجم ازم خواهند پرسید (یک دهه پیش شکست خورد، رابطه‌ای که آرام آرام فرسوده شده بود و درنهایت همان‌طور که ظاهرا همیشه اتفاق می‌افتد، شکسته بود) و اینکه آیا الان با کسی آشنا شده‌ام (نشده بودم؛ حتی مطمئن نبودم که دوباره بتوانم، حداقل فعلا نه) و آن‌ها از من درباره‌ی بچه‌هایم می‌پرسند (آن‌ها همه بزرگ شده‌اند، زندگی خودشان را دارند، دوست داشتند امروز اینجا بودند) و شغلم (جواب می‌دهم، خوبه، ممنونم. هیچ‌وقت نمی‌دانستم چگونه درباره‌ی کاری که می‌کنم حرف بزنم. اگر می‌توانستم درباره‌اش حرف بزنم که مجبور به انجام دادنش نبودم. من هنر می‌سازم. بعضی‌وقت‌ها هنر واقعی می‌سازم و بعضی‌وقت‌ها آن جاهای خالی زندگی‌ام را پُر می‌کند. فقط بعضی‌هایشان. نه تمامی‌شان). ما درباره‌ی رفتگان صحبت خواهیم کردم؛ مردگان را به یاد خواهیم آورد. جاده‌ی روستایی کوچکِ دورانِ کودکی‌ام به یک جاده‌ی آسفالتِ سیاه تبدیل شده بود که میانِ دو مجتمعِ مسکونی بزرگ قرار داشت. در آن به سمت پایین رانندگی کردم، به دور از شهر که راهی که باید می‌رفتم نبود، اما احساس خوبی داشت. جاد‌ه‌ی آسفالتِ یکدست باریک‌تر و پرپیچ و تاب‌تر شد و به راه تک بانده‌ای که از کودکی‌ام به یاد می‌آوردم تبدیل شد، به راه خاکی و پرسنگ و کلوخی تبدیل شد. به‌زودی به آرامی و پُرتکان در حال رانندگی کردن در راه باریکی که در هر سمتش بوته‌ها و بیشه‌های رُز و پرچین‌های وحشی بود رانندگی می‌کردم. احساس کردم که در حال در زمان به گذشته رانندگی کرده‌ام. درحالی‌که هیچ چیز دیگری به همان شکلی که به یاد می‌آوردم نبود، آن راه همان‌طور که به خاطر می‌آوردم بود. از کنار مزرعه‌ی کاراوی عبور کردم. به یاد آوردم که درحالی‌که فقط شانزده ساله بودم، کالی اندرزِ موطلایی و گونه سرخ را بوسیده بودم که اینجا زندگی می‌کرد و خانواده‌اش خیلی زود به شتلندز نقل‌مکان می‌کرد و من هرگز دیگر نه او را دوباره می‌بوسیدم یا دوباره می‌دیدم. بعد از آن تا حدود یک مایل هیچ چیزی جز مزرعه در دو طرفِ جاده نبود: چمن‌زارهایی درهم‌گره‌خورده. به آرامی جاده به یک راه تبدیل شد. داشت به انتهایش می‌رسید. قبل از اینکه گوشه را دور بزنم و آن را ببینم، آن را با تمام شکوه آجر سرخِ ویرانه‌اش به خاطر آوردم: خانه‌ی مزرعه‌ی همپستاک‌ها. اگرچه جاده همیشه در اینجا به انتها می‌رسید، اما این صحنه غافلگیرم کرد. دیگر نمی‌توانستم جلوتر بروم. ماشین را درکنارِ محوطه‌ی مزرعه پارک کردم. هیچ برنامه‌ای نداشتم. به این فکر کردم که آیا بعد از تمام این سال‌ها کسی هنوز اینجا زندگی می‌کند یا دقیق‌تر اینکه آیا همپستاک‌ها هنوز اینجا زندگی می‌کنند. نامحتمل به نظر می‌رسید، اما باتوجه‌به اندک چیزی که به خاطر می‌آوردم، آن‌ها کلا آدم‌های نامحتملی بودند».

نویسنده: نیک کاتر

«گروه پیشاهنگ» با متنِ یک مقاله‌ی آنلاین آغاز می‌شود؛ پیش‌خدمتِ یک غذاخوری برای مصاحبه‌شونده تعریف می‌کند که مردِ ناشناسی که در وضعیتِ سوءتغذیه‌ی افتضاحی بوده وارد رستوران می‌شود و پنجِ سینی صبحانه‌ی بزرگ سفارش می‌دهد؛ سینی‌هایی که هرکدامشان شامل چهار تخم‌مرغ، سه پنکیکِ شیر و کره، پنج ورقِ بیکن، سوسیس و تست است. پیش‌خدمت تعریف می‌کند که مرد همه‌ی آن‌ها را با ولع می‌خورد و در همین حین وقتی پیش‌خدمت برای آوردنِ سینی سوم یا چهارم برمی‌گردد می‌بینند که مرد در حال گاز زدن و جویدنِ دستمالِ سفره‌ها است. درنهایت مرد حسابش را پرداخت می‌کند و با دزدیدنِ ماشینِ پیش‌خدمت ناپدید می‌شود. سپس، به همان مردِ ناشناس کات می‌زنیم که حالِ آشفته‌ای دارد و در حال درد کشیدن از گرسنگی شدید و لعنت فرستادن به خودش است که چرا فلانِ سنجابی که در جنگل دیده بود را پاره پاره نکرده بود و محتویاتِ مغزش را سر نکشیده بود. در این لحظات است که احساس می‌کنید در حال خواندنِ افکار یک زامبی هستید؛ یک زامبی باهوش که گرسنگی کاری می‌کند تا دست به هر کاری بزند. اما مطمئن نیستند. داستان اما پیرامونِ شخصی به اسم تیم ریگز می‌چرخد که فرمانده‌ی یک گروه از نوجوانانِ پیشاهنگ است که در یک جزیره‌ی متروکه اردو زده‌اند. ماجرا از جایی آغاز می‌شود که تیم متوجه‌‌ی صدای موتور قایق می‌شود. تیم فعلا نمی‌داند، اما صدای قایق متعلق به مردِ گرسنه است که حضورش در جزیره قرار است به مبارزه‌ای بر سر بقا بین او و پیشاهنگ‌ها تبدیل شود. نیک کاتر، داستانش را این‌گونه شروع می‌کند: «تیم ریگز که کسانی که زیر دستش بودند او را فرمانده تیم صدا می‌کردند، اتاقِ اصلی کلبه را تا آشپزخانه پشت سر گذاشت، یک ماگ از کابینت برداشت. او زیپِ کوله‌پشتی‌اش را باز کرد و یک بطری نوشیدنی پیدا کرد. پسرها در رختخوابشان بودند، اما البته که خواب نبودند؛ اگر بهشان اجازه می‌داد تا نصفه شب بیدار می‌ماندند و داستان‌های ارواح تعریف می‌کردند. و اغلب اوقات او اجازه می‌داد. نمی‌خواست کسی برچسبِ ضدحال به او بزنند. تازه این نزدیک‌ترین چیزی بود که برخی از این پسرها به‌عنوان تعطیلاتِ سالیانه گیرشان می‌آمد. برای خودِ تیم هم حکم تعطیلات را داشت. برای خودش کمی اسکاچِ ملتهب‌کننده ریخت و به ایوان قدم گذاشت. جزیره‌ی فالس‌استف زیر پوشش شب، بی‌حرکت و آرام دراز کشیده بود. امواج دویست یارد پایین‌تر در برخورد با ساحل می‌غریدند، صدایی شبیه به آذرشی زمینی. پشه‌ها دربرابر توری ایوان زمزمه می‌کردند. شاپرگ‌ها بدن‌های گرددارشان را به تنها لامپ می‌کوبیدند. نسیم خنکِ شب، نورِ ماه از بین توردوزی شاخه‌های لخت می‌تابید. هیچ‌کدام از درختان زیادی بزرگ نبود؛ بنیانِ جزیره، یک صخره‌ی خشک و خالی بود که از اقیانوس سر در آورده بود، پارچه‌ی نازیکی از خاک روی سطحش وجود داشت. درختان به‌طرز یک‌دستی ظاهرِ ناقصی داشتند، مثل بچه‌هایی که با شیرِ فاسد تغذیه شده‌اند. تیم، اسکاچ را در دهانش چرخاند. او به‌عنوانِ تنها دکترِ ساحلِ شمالی جزیره‌ی پرنس اِدوارد، خوبی نداشت که در فضای عمومی در حال نوشیدن است. اما اینجا، مایل‌ها دور از شغلش و مسئولیتی که از او طلب می‌کرد، یک نوشیدنی طبیعی به نظر می‌رسید حتی حیاتی. او عمیقا قدرِ این مسافرتِ سالانه را می‌دانست. برخی‌ها ممکن بود دلیلش را عجیب بدانند؛ بالاخره او به‌عنوان کسی که تنهایی در خانه‌ی سرد در نوک دماغه به اندازه‌ی کافی منزوی نبود؟ اما این نوع دیگری از انزوا بود. به مدت دو روز، او و پسرها تنها می‌بودند. یک کلبه، چند مسیر پیاده‌روی. یک قایق آن‌ها و آذوقه‌شان را اوایلِ عصر امروز به جزیره رسانده بود و بعد قرار بود صبحِ یکشنبه برگردد. اما مسافرتِ امسال تقریبا اتفاق نیافتاده بود. پیش‌بینی وضعِ آب و هوای آخرهفته انتظارِ طوفان داشت؛ گزارش‌های آب‌و‌هوا گفته بودند که دارد از دریای شمالی می‌آید، یکی از آن هیولاهای کله‌خراب که به ندرت از وسط جزیره عبور می‌کرد؛ نیمی طوفان و نیمی گردباد که پوششِ سقفِ خانه‌ها را جدا می‌کردند و درختانِ کوچک را قطع می‌کردند. اما آخرینِ نقشه‌ها نشان داده بودند که راهش به سمت شرق در اقیانوس اطلس کج شده است و آن خشمش را روی آب‌های وسیعِ خالی پیاده خواهد کرد. تیم اما به‌عنوان احتیاط هم که شده، مطمئن شده بود که بی‌سیم دریایی کاملا شارژ شده باشد؛ اگر آسمان تهدیدآمیز شد، او تماس بگیرد تا قایق زودتر از موعد برای برگشتنشان بیاید.

اما حقیقت این بود که تیم دل خوشی از ضرورتِ نیاز به بی‌سیم امواجِ کوتاه نداشت. تیم قوانینِ سفت و سختی برای این مسافرت داشت. نه تلفن. نه بازی‌های قابل‌حمل. او پسرها را مجبور می‌کرد تا جیب‌هایش را در اسکله‌ی نورث پوینت خالی کنند تا مطمئن شود که هیچکس هیچ وسیله‌ی ممنوعه‌ای که او را به خارج متصل می‌کند یواشکی به جزیره قاچاق نکند. اما باتوجه‌به آب‌و‌هوا، بی‌سیمِ امواج کوتاه حکم یک شیطانِ ضروری را داشت. همان‌طور که کتابچه‌ی راهنمای پیشاهنگ‌ها می‌گفت: همیشه آماده باشید. صدای خنده‌ی بلندی از خوابگاه بلند شد. کنت؟ اِفریم؟ تیم بی‌خیال شو. پسرها در سن و سالِ آن‌ها جانورانِ بسیار پُرانرژی‌ای هستند: ماشین‌هایی که سوختشان از تستسترون و آدرنالین خالص تأمین می‌شود. او می‌دانست به زور وارد خوابگاه شود و آن‌ها را ساکت کرده و روزِ بلندی که در فردا در پیش رو دارند را به خاطرشان بیاورد، اما چرا باید چنین کاری کند؟ آن‌ها داشتند خوش می‌گذراندند و این گروه هیچ‌وقت به کسری انرژی برنمی‌خورد. حقیقت این بود که این مسافرت به همان اندازه که برای شاگردانش اهمیت داشت، برای خود تیم هم ضروری بود. او زن و بچه نداشت؛ وضعیتی که او در سن چهل و دو سالگی در شهر کوچکی که گزینه‌های گرانبهای اندکی برای قرار گذاشتن داشت، انتظار نداشت که تغییر کند. او در آنتاریو بزرگ شده بود و چند سال بعد از رزیدنسی‌اش به جزیره‌ی پرنس اِدوارد نقل‌مکان کرده بود، خانه‌ای در نوک دماغه خریده بود و یاد گرفته بود که چگونه تله‌ی خرچنگ ببندد و با ریتمِ جزیره همراه شود. راستش حتی صدایش هم مقداری لهجه‌ی محلی به خودش گرفته بود. اما او برای همیشه توسط بومی‌ها به‌عنوان «غریبه» دیده می‌شد. مردم به‌طرز پایداری رفتاری دوستانه و محترمانه‌ای نسبت به مهارت‌هایش داشتند، اما در رگ‌های او خونِ غیرجزیره‌ای جریان داشت: او باید لکه‌ی ننگِ تورنتو، دودِ بزرگ و پرافاده‌های همه‌چیزدار را در مقایسه با بومیانِ سخت‌کوشِ جزیره‌ی پرنس اِدوارد را با خود حمل می‌کرد. این دور و اطراف به همان اندازه که اهلِ کجایی مهم است، به همان اندازه هم اصل و نسبت کجایی است اهمیت دارد: اصالت اینجا حرف اول را می‌زد و جزیره خودی‌ها را نزدیک به خودش نگه می‌داشت. خوشبختانه این پیشاهنگ‌ها اهمیت نمی‌دادند که تیم یک «غریبه» است. او هر چیزی که آن‌ها از یک رهبر می‌خواستند بود: بادانش و متین، سرشار از اعتمادبه‌نفس درحالی‌که اعتماد‌به‌نفسِ آن‌ها را بالا می‌برد؛ او حیاتِ جانوری و گیاهی بومی را یاد گرفته بود، می‌دانست که چگونه یک تله‌ی پا بسازد و چگونه با یک کبریت آتش درست کند، اما حیاتی‌تر از همه اینکه او با آن‌ها با احترام رفتار می‌کرد؛ اگرچه پسرها هنوز کاملا با او برابر نبودند، اما تیم طوری رفتار می‌کرد که او آن‌ها را به محض اینکه از مراسم‌های پسرانگی ضروری پشت سر می‌گذاشتند، به‌عنوان برابرش قبول می‌کرد. والدینشان به تیم اعتماد داشتند؛ خانواده‌هایشان همه از بیمارانِ او در نورث پوینت بودند.

نویسنده: ریچارد کاکس

«پسران تابستان» یک داستانِ خیالی است که با الهام از یک رویدادِ واقعی نوشته است: گردباد سال ۱۹۷۹ در شهر ویچیتا فالز از ایالت تگزاس. «پسران تابستان» یکی دیگر از پرتعداد کتاب‌هایی است که با الهام از «آن» نوشته شده است. داستان حول و حوشِ پسری ۹ ساله‌ای به اسم تاد ویلیز می‌چرخد که بر اثر این فاجعه به مدت چهار سال به کما می‌رود. او در زمانی بیدار می‌شود که دنیا در عین اینکه یکسان به نظر می‌رسد، اما متفاوت احساس می‌شود. او در حین مبارزه با توهماتی که از خوابِ طولانی‌اش باقی مانده‌اند، چند دوست جدید در سال ۱۹۸۳ پیدا می‌کند و آن‌ها در جریان تابستانی که سرشار از عشق اول و خیانت است، رازِ وحشتناکی را کشف می‌کنند که به یکدیگر قول می‌دهند هیچ‌وقت درباره‌اش حرف نزنند. اما بیست و پنج سال بعد، تاریکی دوباره به ویچیتا فالز برمی‌گردد و پسرها که حالا دیگر مرد هستند، با هم متحد می‌شوند تا به شهر برگشته و با زخم‌های گذشته روبه‌رو شوند. ریچارد کاکس، کتابش را این‌گونه آغاز می‌کند: «اگر به افسانه‌ها اعتقاد داشته باشید، شهرِ ویچیتا فالز از روز اول محکوم به فنا بود. این شهر که در نزدیکی آبشارِ کوچکِ یکی از شاخه‌های گل‌آلودِ رودخانه‌ی رِد ساخته شده بود، جایی بود که مهاجرانِ سفیدپوست قبیله‌ی بومیانِ سرخ‌پوستی که آن‌ها را به اسم ویچیتا می‌شناختند را آواره کردند و شهرشان را به‌طور رسمی در بیست و هفتم سپتامبر ۱۸۷۲ نام‌گذاری کرده بودند. درست قبل از غروب، درحالی‌که صاحبانِ جدید زمین، بخت و اقبالِ خوبشان را جشن گرفتند، رئیسِ مورداحترامشان به اسم تاواکونی جیم افسانه‌ای از قبیله‌ی کادو را درباره‌ی پسری که «قدرتِ تندباد» به او اعطا می‌شود. قدرتی که او را قادر می‌ساخت تا ابرهای سیاه را احضار کرده و بادهای قدرتمندشان را به زمین بیاورد. تاواکونی جیم ادعای تگزاس بر زمین قبلیه‌ای‌شان را قبول نداشت و به تمام مردانِ سفیدپوستی که در محدوده‌ی صدایش قرار داشتند التماس کرد که روی زمینی که از مردمش دزدیده‌اند خانه نسازند. می‌گویند جیم گفته بود: «قدرتِ تندباد حافظه‌ی بلندمدتی دارد. خانه‌سازی‌های شما در اینجا شاید برای سال‌های بسیاری پیشرفت کند. اما بالاخره یک روز، زمانی‌که شما کاملا مردمان‌مان را فراموش کرده‌اید، پسر انتقام خواهد گرفت. خانه‌هایتان را با قوی‌ترین چوب که با قوی‌ترین آهن به هم متصل شده بسازید اما کماکان هیچ خانه‌ی سفیدی دربرابر قدرتِ او ایستادگی نخواهد کرد. پسر خانه‌ی شما را از سطحِ این زمین پاک می‌کند و زندگی‌های بسیاری از دست خواهد رفت. برای جلوگیری از فاجعه، من از روی محبت ازتان می‌خواهم که در این منطقه ساکن نشوید».

نویسنده: جیمز تینیون

یکی از نقاط ضعفِ «چیزهای عجیب‌تر» بعد از فصل اول این بوده که پتانسیلِ دنیای وارونه را گسترش نداده است. اما اگر از ایده‌ی گرفتار شدنِ نوجوانان و جوانان در یک دنیای موازی بیگانه‌ی بی‌رحم و مرگبار خوشتان می‌آید، کامیک‌بوکِ «جنگل» را پیشنهاد می‌کنم که از همان اولین پنل‌هایش کاراکترهایش را درون یک دنیای «وارونه‌»‌طور اما بسیار رنگارنگ‌تر از وارونه رها می‌کند. «جنگل» که ترکیبی از رُمان «سالار مگس‌ها» و سریال «لاست» است، با محوریتِ دبیرستانِ بِـی پوینت در حومه‌ی شهر میلواکی از ایالتِ ویسکانسین آغاز می‌شود. یک روز این مدرسه همراه‌با ۴۳۷ دانش‌آموز، ۵۲ معلم و ۲۴ نفر از دیگر کارمندانش بدون به جا گذاشتنِ هرگونه اثری از خودش ناپدید می‌شود و چندین سال نوری دورتر، خارج از مرزهای کیهانِ شناخته‌شده، وسط سرزمینی باستانی، بدوی و وحشی دوباره ظاهر می‌شود و بلافاصله مورد حمله‌ی خفاش‌های عجیب و غریب و موجوداتِ بیگانه قرار می‌گیرند. اگر در «چیزهای عجیب‌تر»، ویل بایرز به‌طرز اسرارآمیزی ناپدید می‌شود و بعد ما سعی می‌کنیم تا جای او را پیدا کنیم، در «جنگل» داستان به‌جای اینکه درباره‌ی این باشد که بچه‌ها کجا غیبشان زده است، درباره‌ی خودِ بچه‌های ناپدیدشده است. از اینجا به بعد درگیری بین بچه‌ها خیلی یادآور چند اپیزودِ آغازین «لاست» است. از یک طرف عده‌ای سعی می‌کنند تا در مدرسه بمانند و از طرف دیگر پنج دانش‌آموز به سرکردگی پسرِ باهوش اما مغروری به اسم آدریان راث که می‌دانند زندانی شدن بیش از ۵۰۰ جوانِ دبیرستانی با آذوقه و آبی که بالاخره به اتمام می‌رسد اصلا فکر خوبی نیست، تصمیم می‌گیرند تا به دلِ جنگل بزنند و رازِ انتقالِ مدرسه‌شان به اینجا را کشف کنند. مسئله این است که همراه‌با انتقالِ مدرسه به این سیاره‌ی بیگانه، در حیاط مدرسه شی مثلثی‌شکلِ ناشناخته‌ای هم پدیدار می‌شود که ظاهری شبیه به یک دستگاه پیشرفته‌ی باستانی دارد و دارد آن‌ها را به سوی چیزی در جنگل هدایت می‌کند. اگرچه داستان با سراسیمگی و دست‌پاچگی و وحشت‌زدگی بچه‌ها در تلاش برای بقا و سر در آوردن از دنیای جدیدشان به‌طرز «لاست‌»‌واری آغاز می‌شود، ولی در شماره‌های بعدی کم‌کم با تبدیل شدن آن‌ها به بازمانده‌های قوی و بزن‌بهادر به وادی سریال «۱۰۰ نفر» قدم می‌گذارد. یکی دیگر از ویژگی‌های برتر «جنگل»، تصاویرِ مایکل دایلاینس است که یکی از یکی خوشگل‌تر هستند؛ از طراحی هیولاهای رنگارنگ و نامعمولش که انگار از درونِ بازی No Man's Sky به اینجا منتقل شده‌اند تا رنگ‌آمیزی گرم و مرموزش با تمرکز روی طیفِ رنگ‌های بنفش و صورتی و نارنجی و زرد و آبی به‌علاوه‌ی مقدار بسیار بسیار زیادی از رنگِ دل‌انگیزِ ارغوانی. خلاصه اگر مثل من از کسانی هستید که صحنه‌پردازی و دکورِ فروشگاه استارکورت و طراحی لباس و نورپردازی فصل سوم «چیزهای عجیب‌تر» که خاصیتِ دهه‌ی هشتادی‌اش را در مردمکِ چشم تماشاگر فرو می‌کرد دوست داشتید (صحنه‌‌ای که اِلون پرچم آمریکا را روی چشمانش بسته و جلوی یخچال فروشگاه روی زمین نشسته را به یاد بیاورید)، «جنگل» پنل به پنلش سرشار از چنین تصاویرِ خوش رنگ و لعابی است. «جنگل»، کامیک‌ِ بی‌نقصی نیست (بعضی‌وقت‌ها داستان زیادی به کلیشه‌های داستان‌های دبیرستانی تکیه می‌کند)، ولی همزمانِ آرت چشم‌نواز، ایده‌ی داستانی‌اش که هرچقدر هم نمونه‌اش را دیده باشیم باز کنجکاوی‌برانگیز است و کلیف‌هنگرهای پایانی هر شماره کاری می‌کنند تا راحت‌تر با کم و کاستی‌هایش کنار بیایید.