آرشیو: Burnout Paradise؛ رانندگی در بهشت!

تا به امروز در آرشیو، بازی‌های مختلفی را در سبک‌های مختلف و از دوره‌های متفاوت بازی‌های ویدیویی معرفی کرده‌ایم. بااین‌حال وقتی در بین فهرست بازی‌ها دنبال گزینه‌ای برای این قسمت می‌گشتم، متوجه شدم که ای دل غافل! تا امروز با‌وجود پوشش دادن سبک‌های مختلف بازی‌ها سراغ اثری در سبک ریسینگ نرفته‌ایم و خب اینطور شد که برای این قسمت، بازی Burnout Paradise را در نظر گرفتیم. اما چرا Burnout Paradise؟ خب اولا که این بازی، یکی از مفرح‌ترین و سرگرم‌کننده‌ترین بازی‌های ریسینگ به‌حساب می‌آید و از طرف دیگر، آنقدر هم قدیمی نیست که شکل و شمایلش مخاطبان امروزی را از تجربه‌اش فرار دهد؛ مخصوصا که یک نسخه ریمستر هم از بازی منتشر شده که در صورت تمایل به تجربه کردن بازی، می‌توانید به سراغ آن بروید. اما قبل از اینکه به سراغ Burnout Paradise برویم، بد نیست تا مرور کوتاهی بر سبک ریسینگ داشته باشیم و حال که برای این قسمت یک بازی در این سبک در نظر گرفتیم، به رسم برخی از قسمت‌های قبلی آرشیو کمی هم با کلیت سبک ریسینگ آشنا شویم.

شرکتی که اصلی‌ترین نقش را در خلق سبک ریسینگ داشته، آتاری است. آتاری در سال ۱۹۷۳ بازی Space Race را برای دستگاه‌های آرکید منتشر کرد که در آن بازیکنان باید سفینه‌های فضایی را هدایت می‌کردند. این شرکت اما یک سال بعد، بازی Gran Trak 10 را دوباره برای دستگاه‌های آرکید منتشر کرد که خیلی‌ها آن را اولین نمونه از یک بازی ریسینگ با محوریت ماشین می‌دانند و خب همان سال، توموهیرو نیشیکادو، یک بازی Speed Race ساخت که مورد استقبال خیلی خوبی هم قرار گرفت و حتی شرکت میدوی با تغییر اسم آن به Wheels، بازی را در آمریکا هم منتشر کرد و خب این اثر، تاثیر زیادی روی سبک ریسینگ گذاشت و بازیسازان زیاد دیگری را هم تشویق کرد تا سراغ ساخت چنین بازی‌هایی بروند. برای مثال یکی از این شرکت‌ها، سگا بود که در سال ۱۹۷۶ بازی Moto-Cross را با محوریت مسابقات موتورسیکلت ساخت و منتشر کرد و بعدا این بازی با اسم Fonz در آمریکا هم منتشر شد. بااین‌حال یک بار دیگر، این آتاری بود که اثری متفاوت در سبک ریسینگ رونمایی کرد و این بازی، چیزی نبود جز Night Driver که در سال ۱۹۷۶ منتشر شد و از آن به‌عنوان اولین اثری یاد می‌شود که از دوربین پشتِ ماشین استفاده کرد و خب چنین زاویه دوربینی، حتی امروزه هم در خیلی از بازی‌های ریسینگ مورد استفاده قرار می‌گیرد. به مرور زمان و هم‌سو با پیشرفت‌های فنی، بازی‌های ریسینگ هم پیشرفت‌های زیادی کردند. مثلا در سال ۱۹۸۰، نامکو بازی Rally-X را روانه بازار کرد که برای اولین‌بار در اثری از این سبک، در آن از موسیقی حین مسابقات استفاده شده بود! یا Pole Position، محصول سال ۱۹۸۲، یکی دیگر از بازی‌های تأثیرگذار بود که نامکو آن را ساخته و آتاری هم منتشر کرده بود؛ در این بازی اولین‌بار محیط یک پیست رانندگی به شکل واقع‌گرایانه را شبیه‌سازی می‌کرد. در دهه ۸۰ میلادی، بازی‌های ریسینگ زیادی در مجموع ساخته و منتشر شدند که در بین آن‌ها نمونه‌های خلاقانه‌ای مثل Paris-Dakar Rally Special هم دیده می‌شود؛ بازی که توسط CBS Sony ساخته شد و عناصر پلتفرمینگ را با سبک ریسینگ ترکیب کرده بود یا مثلا در سال ۱۹۸۹، شاهد بازی Indianapolis 500: The Simulation بودیم که شدیدا هم مورد استقبال قرار گرفت و هدف سازندگانش، ارائه یک شبیه‌ساز بود که تا حد زیادی هم با درنظرگرفتن محدودیت‌های سخت‌افزاری آن زمان در این کار موفق شده بودند.

با ورود به دهه ۹۰ میلادی، بازی‌های ریسینگ هم پیشرفت زیادی کردند. برای مثال Virtua Racing از سگا در سال ۱۹۹۲ اثری با گرافیک سه‌بعدی خیلی خوب برای آن زمان بود و همین هم آن را به تجربه‌ای محبوب تبدیل کرد. یا در همین سال نینتندو هم بازی Super Mario Kart را منتشر کرد که احتمالا با نسخه‌های جدید‌تر آن آشنا هستید و از میزان مفرح بودنشان اطلاع دارید. سال ۱۹۹۳، مصادف بودن با معرفی شدن یکی از محبوب‌ترین و معروف‌ترین سری بازی‌های ریسینگ تاریخ یعنی Need for Speed از الکترونیک آرتز؛ مجموعه بازی که بعد‌ها آنقدر موفق شد که حتی توانست لقب پرفروش‌ترین مجموعه بازی ریسینگ را به‌دست آورد. اما در دهه ۹۰، جدا از آثار مذکور بازی‌های مشهور دیگری هم خلق شدند؛ برای مثال در سال ۱۹۹۷ و پس از پشت سر گذاشتن یک روند توسعه پنج ساله، بازی Gran Turismo برای پلی‌استیشن در دسترس قرار گرفت و خیلی‌ها از آن به‌عنوان واقع‌گرایانه‌ترین بازی ریسینگ آن دوران یاد می‌کردند. همچنین سری مشهور دیگر Colin McRae Rally هم اولین‌بار در سال ۱۹۹۸ ساخته شد و کدمسترز با این بازی بود که خودش را به‌عنوان یکی از استودیو‌های خوب در زمینه بازی‌های ریسینگ مطرح کرد. تحول دیگری که در دهه ۹۰ بد نیست به آن اشاره کنیم، انتشار بازی Midtown Madness در سال ۱۹۹۹ بود که اهمیت اصلی آن، به سبب آزادی‌عمل خوبی است که به بازیکنان می‌دهد و در آن می‌توان بدون محدودیت با انتخاب ماشین‌های مختلف، در خیابان‌های شهر بازی رانندگی کرد که نمونه ساده شده‌ای از شهر واشنگتن است.

با آغاز قرن ۲۱، پیشرفت بازی‌های ریسینگ هم ادامه پیدا کرد و خب سری Burnout که موضوع اصلی مقاله امروز ما هم به‌حساب می‌آید، اولین‌بار در سال ۲۰۰۱ و توسط استودیو کرایتریون معرفی شد. هرچند نسخه اول بازی تنوع ماشین زیادی نداشت و حالت‌های بازی آن هم محدود بودند، ولی سازندگانش در یک کار به بهترین شکل موفق ظاهر شده بودند و آن هم خلق اثری با میزان هیجان بالا بود. Burnout به‌خوبی می‌توانست حس هیجان ناشی از قرار گرفتن پشت فرمان یک ماشین و رانندگی در سرعت بالا را به مخاطبش منتقل کند و موانعی مثل رانندگی خلاف جهت در مسیر‌ها و رد شدن از لابه‌لای ماشین‌هایی که از روبه‌رو به سمت شما می‌آمدند هم کار را برای بازیکن سخت می‌کردند. نسخه اول بازی، توسط شرکت Acclaim Entertainment منتشر شد؛ شرکتی که در سال ۲۰۰۴ اعلام ورشکستگی کرد و در این زمان بود که الکترونیک آرتز، به سراغ خرید استودیو کرایتریون گیمز رفت و همینطور مجوز سری Burnout را هم به‌دست آورد. این اتفاق تاثیر خوبی روی مجموعه برن‌اوت گذاشت و نسخه‌های دوم و سوم بازی آثار بسیار موفقی بودند. البته که در این بین آثار نسبتا متوسطی مثل Burnout Dominator هم داشتیم و البته آخرین نسخه از این سری یعنی Burnout Crash! که یک نسخه جمع و جور و دانلودی از مجموعه بود هم اصلا اثر موفقی به‌حساب نمی‌آید. بااین‌حال صحبت ما، در مورد آخرین بازی بزرگ منتشر‌شده از برن‌اوت یعنی Burnout Paradise است که با بردن بازیکنان به یک دنیای جهان‌باز، تجربه‌ای سراسر هیجان و ترشح آدرنالین را برایش رقم می‌زند و البته اولین نسخه از این مجموعه هم به‌حساب می‌آید که برای پی‌سی منتشر شده است.

به‌گفته الکس وارد، کارگردان بازی Burnout Paradise، ایده جهان‌باز کردن این بازی اولین‌بار زمانی به ذهن وی رسید که بازی‌هایی مثل Crackdown، Test Drive Unlimited و Mercenaries: Playground of Destruction را بازی کرده بود. وارد پس از تجربه چنین آثاری، به این ذهنیت دست یافت که در چنین بازی‌هایی بازیکن گاهی بیشتر از آنکه از پشت سر گذاشتن مأموریت‌ها و اهداف بازی لذت ببرد، از گشتن در دنیای این آثار لذت می‌برد و این امکان در اختیارش قرار می‌گیرد تا با استفاده از خلاقیت شخصی، خودش را در دنیای این بازی‌ها سرگرم کند. ازاین‌رو وارد تصمیم گرفت تا چنین ویژگی را به سری برن‌اوت بیاورد و یک نسخه از بازی را در دنیایی جهان‌باز بسازد. در مصاحبه‌ای که این بازیساز در سال ۲۰۰۸ انجام داده، گفته که هدف اولیه‌اش ساخت اثری بود که اگر دو نفر مثلا سه ساعت وقت صرف بازی کردنش کنند، کاملا تجربه‌ای متفاوت و منحصر‌به‌فرد در مقایسه با یکدیگر داشته باشند و دیگر خبری از محدودیت انجام دادن یک سری کار‌های از پیش تعریف‌شده در بازی نباشد. بااین‌حال راضی کردن الکترونیک آرتز به ساخت چنین نسخه‌ای، کار راحتی نبود؛ چرا که طبق گفته وارد EA در آن زمان به برن‌اوت اهمیت کم‌تری در مقایسه با نید فور اسپید قائل بود و از طرف دیگر سران این شرکت خیلی با ایده جهان‌باز کردن یک بازی ریسینگ ارتباط برقرار نمی‌کردند. اما وارد با تاکید زیاد، تصمیم گرفت تا ایده‌اش را عملی کند و خب می‌توان گفت که این تاکید، نتیجه‌بخش هم بوده است؛ چرا که بازی پس از انتشار تنها در عرض سه ماه یک میلیون نسخه فروش داشت.

Burnout Paradise، یک اثر ریسینگ آرکید است که یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های مثبتش، فیزیک هدایت ماشین‌ها در بازی است. این مورد به‌قدری در بازی روان و نرم طراحی شده است که از طرفی بازیکنان هرگز حس نمی‌کنند که اثری فاقد چالش در هدایت ماشین را تجربه می‌کنند و از طرف دیگر، خبری از آن دردسر‌های کنترل ماشین در بازی‌های شبیه‌ساز هم نیست و مخصوصا برای بازی که در آن باید با سرعت خیلی بالا حرکت کنید، در اتوبان‌های شلوغ از بین ماشین‌ها لایی بکشید و حتی گاهی ازطریق تصادف کردن با سایر ماشین‌ها ایجاد هرج‌و‌مرج کنید، کنترل‌های ماشین به شکلی کاملا نرم و روان هستند و قدرت مانور بسیار بالایی به بازیکنان می‌دهند. این نسخه از برن‌اوت، بازیکنان را به شهر Paradise City می‌برد؛ شهری خیالی در ایالت کالیفرنیا که باتوجه‌به زمان انتشار بازی یعنی سال ۲۰۰۸، وسعت خوبی هم دارد و از آن مهم‌تر اینکه در آن تنوع محیطی نسبتا قابل قبولی را هم شاهد هستیم. با اینکه در ابتدای عرضه بازی شاهد سیستم چرخه شب و روز در آن نبودیم، اما بعدا ازطریق آپدیتی که Davis نام داشت، این ویژگی هم به بازی اضافه شد. ماشین‌های Burnout Paradise، هرچند شبیه‌سازی از ماشین‌های واقعی نیستند، اما در این نسخه ماشین‌ها یک سری تولید‌کننده خیالی داشتند و حتی نام‌گذاری این سازندگان ماشین هم با الهام از شرکت‌های واقعی صورت گرفته بود. برای به‌دست آوردن ماشین‌های جدید در بازی، بازیکنان باید در مسابقات مختلف شرکت کرده یا کار‌های مختلفی انجام می‌دادند و از این طریق، سطح گواهینامه خودشان را ارتقا می‌دادند که نتیجه آن، باز شدن ماشین‌های جدید بود. البته اگر شما هم از جمله طرفداران شخصی‌سازی ماشین در بازی‌ها هستید، باید بگویم که Burnout Paradise خیلی در این زمینه پرجزییات نیست و صرفا می‌توانید با استفاده از مکان‌های مخصوص، رنگ ماشین‌تان را عوض کنید. همچنین پمپ‌های بنزینی هم در دنیای بازی وجود دارند که عبور از آن‌ها باعث پر شدن بوست ماشین شما می‌شود و تعمیرگاه‌ها هم دیگر مکان‌های دنیای بازی هستند که با عبور از آن‌ها، ماشین‌تان بلافاصله تعمیر می‌شود.

استودیو کرایتریون، به‌معنی واقعی کلمه Burnout Paradise را به اثری کاملا متفاوت از نسخه‌های قبلی این مجموعه تبدیل کرده بود و جهان‌باز شدن این نسخه، صرفا یک تغییر تبلیغاتی نبود و جدا از مواردی که بالاتر هم اشاره کردیم، این تغییر مثلا باعث شده بود تا بازیکنان بتوانند در جریان مسابقات، مسیر‌های دلخواه خودشان را برای رسیدن به خط پایان طی کنند و آزادی‌عمل بیش‌تری نسبت به قبل در این زمینه داشته باشند. حتی سیستم خراب شدن ماشین هم در این نسخه کاملا تغییر یافته و طبیعی‌تر شده است و بخش‌های مختلف ماشین شما در اثر برخورد‌ها ممکن است آسیب ببیند و اگر این آسیب‌ها به شکلی باشند که ماشین شما توان حرکت کردنش را از دست بدهد، باید چند ثانیه‌ای برای ریست شدن آن صبر کنید که خب این امر در مسابقه‌ها می‌تواند بسیار تأثیرگذار باشد. Burnout Paradise همچنین یک بخش اجتماعی هم دارد؛ بخشی که همان‌طور که سایت ورج هم در مقاله‌ای اشاره کرده، جلوتر از زمان خودش بود و بعدا بازی‌های زیاد دیگری از آن الهام گرفتند. به‌لطف این قابلیت بازیکنان می‌توانستند با زدن یک کلید و دعوت از دوستان‌شان، آن‌ها را وارد بازی خودشان کنند و با یکدیگر به تجربه بازی بپردازند؛ به این صورت که شخص میزبان می‌توانستند یک رویداد تعیین کند و دو نفر آن را باهم بازی کنند.

یکی دیگر از اقدامات عالی کرایتریون در قبال Burnout Paradise، پشتیبانی بسیار خوب از آن بود. انواع و اقسام بسته‌های الحاقی برای بازی منتشر شدند که هرکدام محتویات جالبی به بازی اضافه می‌کردند. برای مثال بسته Legendary Cars ماشین‌هایی براساس فیلم‌های مشهور به بازی اضافه کرد که از جمله آن‌ها می‌توان به ماشینی با الهام از DeLorean فیلم Back to the Future اشاره کرد. یا مثلا بسته دیگری به اسم Cops & Robbers، بازیکنان را در قالب تیم‌های دزد و پلیس به جان یکدیگر می‌انداخت و اوقاتی سراسر هیجان از تعقیب و گریز‌ را برای‌شان فراهم می‌ساخت. آپدیت Bikes هم همان بسته‌ای بود که اول با اسم رمز Davis شناخته می‌شد و بالاتر هم به آن اشاره کردیم و انتشار، جدا از اضافه کردن سیستم چرخه شب و روز، پای موتورسیکلت‌ها را هم به بازی باز کرد که رانندگی با آن‌ها به اندازه رانندگی با ماشین‌های بازی لذت‌بخش است.

با اینکه تغییرات زیاد Burnout Paradise به مذاق برخی از طرفداران قدیمی این مجموعه خوش نیامد، اما در مجموع استقبال از بازی عالی بود. به طوریکه سایت‌های معتبر زیادی از IGN گرفته تا گاردین نمره‌های خیلی خوبی به بازی دادند و از ویژگی‌های جدیدش کاملا راضی بودند. Burnout Paradise همچنین نمره متای ۸۸ را روی نسخه ایکس‌باکس 360 کسب کرد و به‌عنوان بهترین بازی ریسینگ سال گیم‌اسپات هم انتخاب شد. با اینکه الکترونیک آرتز و کرایتریون طی سال‌های اخیر علاقه زیادی به ساخت نسخه جدیدی از برن‌اوت نشان نداده‌اند، اما در سال ۲۰۱۸ و ۱۰ سال پس از انتشار نسخه اولیه، یک ریمستر از Burnout Paradise برای پلی‌استیشن 4، ایکس‌باکس وان و پی‌سی منتشر شد که شامل تمام بسته‌های الحاقی به جز بسته Time Savers Pack (که تمام ماشین‌ها را بدون نیاز به پشت سر گذاشتن پیش‌نیازهایشان باز می‌کند) می‌شود و همینطور از رزولوشن‌های امروزی تا 4K و نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه هم پشتیبانی می‌کند. پیشنهاد می‌کنم اگر به تجربه Burnout Paradise علاقه‌مند شدید، سراغ نسخه ریمستر آن بروید؛ هرچند که حتی نسخه اصلی بازی هم با وجود گذشت سال‌های طولانی ظاهر و جلوه‌های بصری راضی‌کننده‌ای دارد.

درنهایت اگر شما هم با بازی Burnout Paradise خاطره دارید، آن را با زومجی و کاربرانش به اشتراک بگذارید.