آشنایی با هیولاهای بازی Doom Eternal

بیش از ۲۶ سال از انتشار بازی Doom می‌گذرد؛ شوتر اول شخص تاریخ‌سازی که نه‌تنها این سبک را با تحولی اساسی همراه کرد، که روی سایر بخش‌های دنیای بازی هم تأثیر عظیمی گذاشت و البته نام استودیوی سازنده‌ی خود اید سافتور (id Software) و طراحان بازی از جمله جان کارمک و جان رومرو را نیز بیش از پیش مطرح کرد. موفقیت بازی در حدی بود که خیلی زود تولید نسخه‌ی دوم آن هم در دستور کار قرار گرفت و Doom II: Hell on Earth یک سال بعد با بهبودها و تغییرات مختلف از راه رسید و باز هم طوفان به پا کرد.

بعدها بازی‌های دیگری مثل Final Doom و Doom 64 را هم از این مجموعه شاهد بودیم، تا اینکه سرانجام در سال ۲۰۰۴ سومین نسخه‌ی اصلی آن منتشر شد؛ Doom 3 تفاوت‌هایی با بازی‌های قبلی داشت و شاید بتوان آن را یک ریبوت دانست که فضایی تاریک‌تر و ترسناک‌تر از قبل را ارائه می‌داد. اید سافتور این‌بار هم نظرات گیمرها را به محصول خود جلب کرد، هرچند عده‌ای هم انتقاداتی به تغییر حال و هوای بازی داشتند. شاید همین انتقادات بود که باعث شد در اولین خبرهای منتشرشده پیرامون بازی بعدی Doom، سازندگان آن از بازگشت به ریشه‌های این مجموعه صحبت کنند؛ بازی‌ای که البته هرگز به‌دست علاقمندان نرسید و امروز تنها تعدادی ویدیو از بخش‌های مختلف آن در دسترس داریم.

بالاخره در سال ۲۰۱۴ بود که اولین اخبار رسمی در مورد نسخه‌ی بعدی Doom منتشر شد؛ بازی‌ای که با عرضه در سال ۲۰۱۶ توانست هم طرفداران قدیمی این مجموعه‌ی محبوب را هیجان‌زده کند و هم دوست‌داران جدیدی به‌دست آورد. این‌بار دوباره به حال و هوای قدیمی Doom بازگشته بودیم و همه‌چیز خبر از مبارزاتی داغ و نفس‌گیر با هیولاها و شیاطین می‌داد؛ موجوداتی که قرار است به‌زودی یک‌بار دیگر هم آن‌ها را ملاقات کنیم و همراه شخصیت اصلی بازی یعنی Doom Slayer به استقبال آن‌ها در بازی Doom Eternal برویم!

اطلاعات این مقاله با توجه به مطالب نوشته‌شده در نسخه‌ی قبلی و همین‌طور اطلاعات منتشرشده از نسخه‌ی جدید و صحبت‌های کارگردان بازی گردآوری شده است و در آن خبری از اطلاعات لو رفته یا غیررسمی نیست. ولی اگر قصد دارید بدون کوچک‌ترین اطلاعی از هیولاهای جدید Doom Eternal به‌سراغ این بازی بروید، بهتر است مقاله را مطالعه نکنید.

این موجودات بینوا، در واقع نمونه‌های تغییرشکل‌یافته‌ی انسان‌هایی هستند که در تشکیلات UAC مشغول به کار بوده‌اند (UAC سازمانی فضایی واقع در سیاره‌ی مریخ است که در نسخه‌های مختلف Doom حضور دارد و معمولاً ماجراهای بازی از آنجا شروع می‌شود). روح و جسم این کارمندان سابق UAC توسط شیاطین تسخیر شده و ظاهر آن‌ها هم تغییر پیدا کرده است. این موجودات زامبی‌مانند قدرت تفکر زیادی ندارند و نه می‌توان آن‌ها را زنده در نظر گرفت و نه کاملاً مرده. اگر کسی با آن‌ها کاری نداشته باشد، این موجودات تسخیرشده ممکن است هفته‌ها و حتی ماه‌ها در یک مکان ساکن شوند و بدون حرکت به زندگی (البته اگر بشود گفت زندگی!) ادامه دهند، تا اینکه از طریقی غذایی گیر بیاورند یا موجود دیگری آن‌ها را بترساند و باعث تحرک آن‌ها شود.

از عجیب‌ترین ویژگی‌های آن‌ها می‌توان به‌نوعی مراسم خاص توسط این موجودات اشاره کرد. تسخیرشده‌ها با پیدا کردن جسد انسان‌ها به‌سراغ آن‌ها می‌روند و بعد از جمع‌آوری اجساد در کنار یکدیگر، دور آن‌ها حلقه می‌زنند و مراسم آئینی خاصی را اجرا می‌کنند. در نهایت هم از دل مکان موردنظر، یک Gore Nest به‌وجود می‌آید، یعنی دروازه‌ای از جهنم که موجودات اهریمنی از طریق آن به تشکیلات انسان‌ها حمله می‌کنند. از آنجایی که تسخیر‌شده‌ها عقل و هوش بالایی ندارند، احتمال داده می‌شود که این مراسم آئینی از طریق نیروی تله‌پاتی و کنترل تسخیر‌شده‌ها توسط اهریمنان جهنمی انجام می‌شود تا بتوانند با کمک Gore Nestها به انسان‌ها حمله کنند.

نمونه‌ی دیگری از تسخیرشده‌ها هم وجود دارند که شکل و شمایل آن‌ها نشان می‌دهد مدت زمان بیشتری را به این‌صورت پشت‌سر گذاشته‌اند. این موجودات با نام Unwilling حالتی شیطانی‌تر از نمونه‌های قبلی دارند و اهریمنان آن‌ها را به جهنم منتقل می‌کنند تا به پرستش معابد شیطانی مشغول شوند یا به‌عنوان برده در خدمت شیاطین باشند.

این زامبی‌های بدون سلاح در نسخه‌های کلاسیک Doom حضور نداشتند ولی در Doom 3 شاهد انواع مختلفی از آن‌ها بودیم، از جمله نمونه‌ی معروفی که به‌عنوان «زامبی چاق» شناخته می‌شد. در Doom Eternal هم دوباره با آن‌ها مواجه می‌شویم، در شکل‌های جدید و متفاوت، از نمونه‌هایی که تقریباً هیچ آزاری برای بازیکن ندارند تا مدل‌های کمی هوشمندتر.

درحالی‌که زامبی‌های معمولی چیزی جز موجوداتی بیچاره و مفلوک نیستند که توانایی انجام کار خاصی را ندارند، گروهی از انسان‌های تسخیرشده هم هستند که قابلیت‌های به‌مراتب بیشتری دارند و در نقش سربازان جهنم انجام وظیفه می‌کنند. این گروه که در حالت انسانی خود هم به کار با اسلحه وارد بودند، بعد از تسخیر توسط شیاطین به خدمت آن‌ها درمی‌آیند و با اسلحه‌های خود به مبارزه با انسان‌ها می‌پردازند. این سربازان شیطانی انواع مختلفی دارند و بعضی از آن‌ها در کنار اسلحه‌های معمولی، از نوعی سپر پیشرفته هم استفاده می‌کنند.

سربازان زامبی اولین موجوداتی بودند که در نسخه‌های کلاسیک Doom و همین‌طور Doom 3 با آن‌ها طرف می‌شدیم. این زامبی‌ها در ریبوت Doom شکل و شمایل متفاوتی پیدا کردند و از حالت انسانی خود دورتر شدند ولی اکنون در Doom Eternal قرار است یک‌بار دیگر به طراحی خود در اولین نسخه‌های بازی نزدیک شوند، یعنی همان سربازان انسان‌مانند. بعضی از آن‌ها به سبک نسخه‌های کلاسیک موهای سبزرنگ دارند و بعضی دیگر هم هیچ مویی ندارند! این سربازان جهنمی هنوز هم مثل قبل جزو ضعیف‌ترین دشمنان بازی محسوب می‌شوند و در مقایسه با شیاطین دیگر حرف چندانی برای گفتن ندارند، ولی نسبت به بازی قبلی قدرتمندتر شده‌اند و اگر خیلی بی‌احتیاطی به خرج دهید و بیش از حد به گروه‌های چندنفره‌ی آن‌ها نزدیک شوید، شاید برخورد خوبی هم با شما نداشته باشند و بلای بدی سر شما بیاورند.

این شیاطین سریع و خشن در تمام نقاط جهنم حضور دارند و یکی از پرتعدادترین هیولاهای جهنمی محسوب می‌شوند. به‌همین دلیل هم خیلی اوقات از آن‌ها در خط اول نبرد استفاده می‌شود و حکم سربازانی را دارند که در دسته‌های عظیم به‌سراغ دشمنان می‌روند و تا آن‌ها را نخورند، رهایشان نمی‌کنند. ایمپ‌ها با وجود مرتبه‌ی پایینی که بین اهریمنان دارند و با اینکه به‌نظر می‌رسد خیلی هم ویژگی خاصی ندارند، ولی هرکدام شخصیت مخصوص خود را در نبردها دارند و از استراتژی‌های مختلفی استفاده می‌کنند. برای مثال بعضی از آن‌ها ترجیح می‌دهند از بالا به‌سمت طعمه‌ی خود حمله کنند و بعضی دیگر هم به‌طور مستقیم به دل دشمن می‌زنند و با استفاده از پرتابه‌های آتشین خود او را ناکار می‌کنند و در نهایت هم با چنگک‌های تیزی که دارند، به پاره کردن طعمه می‌پردازند.

ایمپ‌ها از همان اولین نسخه‌ی Doom معمولاً جزو دشمنان ابتدایی بازی بوده‌اند و بعد از زامبی‌ها، اولین هیولاهایی محسوب می‌شوند که بازیکن با آن‌ها درگیر می‌شود. آن‌ها در نسخه‌های ابتدایی مثل میمون‌هایی شیطانی با تیغ‌هایی تیز بودند و در نسخه‌ی سوم با تغییراتی، دارای ۱۰ عدد چشم شدند. طراحی آن‌ها در ریبوت Doom هم یک‌بار دیگر عوض شد و سریع‌تر و چابک‌تر از قبل شدند. در جدیدترین نسخه هم کم و بیش طراحی مشابهی دارند، ولی پوست قهوه‌ای و رنگ قرمز چشمان آن‌ها بیشتر یادآور طراحی کلاسیک این موجودات است و تیغ‌های بدن آن‌ها هم بلندتر از قبل شده است.

لاست‌سول‌ها یا ارواح گمشده، جمجمه‌های آتشینی هستند که در اطراف معابد جهنم حرکت می‌کنند، به امید اینکه موجود زنده‌ای را در آن حوالی ببینند و سپس با حرکت سریع به‌سمت او، خود را با انرژی‌ای جهنمی منفجر کنند. این انفجار باعث می‌شود موجود موردنظر برای لحظاتی از هوش برود و لاست‌سول در همین زمان او را تسخیر می‌کند و روح آن موجود هم از بدنش خارج می‌شود. لاست‌سول‌ها در پایین‌ترین بخش از طبقات اجتماعی هیولاها قرار دارند، حتی پایین‌تر از ایمپ‌ها. و به علت همین مقام پایین و سرگردان بودن همیشگی خود، همواره توسط سایر شیاطین تحقیر می‌شوند.

لاست‌سول‌ها را اولین بار در بازی اول Doom ملاقات کردیم و بعدها در نسخه‌های دیگر هم حضور داشتند، تا اینکه در Doom 3 با تغییری اساسی همراه شدند و به‌جای جمجمه‌هایی پرنده، به سرهایی انسانی تغییر شکل پیدا کردند. ولی بعد از آن استودیو Nerve Software در بسته‌ی الحاقی این بازی یعنی Doom 3: Resurrection of Evil به‌سراغ طراحی اهریمنی جدید با ظاهری مشابه لاست‌سول‌ها رفت و در اقدامی جالب، اسم آن‌را Forgotten One یا فراموش‌شده گذاشت، که اشاره‌ای بود به تغییر طراحی این موجود در Doom 3. لاست‌سول‌ها در ریبوت Doom با حالت قدیمی خود و البته شاخ‌هایی تیزتر از قبل برگشتند و در Doom Eternal هم شاهد حضور آن‌ها خواهیم بود.

این موجودات سنگین‌وزن از اعماق جهنم آمده‌اند و همراه خود بوی بسیار بدی را حمل می‌کنند که در صورت نزدیک شدن به هر جنبنده‌ای می‌تواند برای آن خطرات زیادی ایجاد کند. آن‌ها سیری‌ناپذیر هستند و برای خوردن هرچیزی عطش زیادی دارند. سیستم گوارش مخصوص منکیوبس‌ها اجازه‌ی هضم انواع و اقسام غذاها را می‌دهد و این سیستم به‌علت ویژگی‌های خاص خود، حالتی قابل اشتعال دارد و باعث می‌شود این موجودات در صورت نزدیک شدن به منابع گرما منفجر شوند. آن‌ها برای مبارزه با دشمنان خود زره‌ی قدرتمندی می‌پوشند، ولی این زره هم جواب‌گوی ابعاد درشت این اهریمنان نیست و شکم و سایر بخش‌های بدن آن‌ها از درون زره بیرون می‌زند.

از عجیب‌ترین بخش‌های بدن منکیوبس‌ها می‌توان به دستان آن‌ها اشاره کرد که بعد از رسیدن به سن بلوغ، حالت عجیبی پیدا می‌کنند و بعد از تغییرشکل و فاسد شدن گوشت آن‌ها، با فشار این هیولاها می‌توانند به سلاحی آتشین و مرگ‌بار تبدیل شوند که در ترکیب با قطعه‌ای که دستان خود را در آن قرار می‌دهند، حکم نوعی شعله‌افکن را پیدا می‌کنند. دانشمندان در مقطعی به سرپرستی دکتر الیویا پیرس به‌سراغ آزمایش روی بعضی از منکیوبس‌ها رفتند و از آن‌ها هیولاهایی پیشرفته‌تر ساختند که قدرت تخریب بیشتری داشتند و می‌توانستند به‌جای گلوله‌های آتشین، موادی فاسد و کشنده به‌سمت دشمنان پرتاب کنند.

Doom II اولین نسخه‌ای بود که منکیوبس‌ها را معرفی کرد، آن هم با ظاهری هولناک و واقعاً ترسناک. پس از آن در Doom 64 و Doom 3 هم این هیولاهای سنگین‌وزن را دوباره ملاقات کردیم و هر بار تغییراتی در مدل طراحی آن‌ها داده شد، تا ریبوت Doom که این‌بار هم با موجودی متفاوت طرف بودیم که چهره‌ی آن با نسخه‌ی اصلی یکی نبود. ولی در Doom Eternal قرار است بعد از سال‌ها دوباره به طراحی کلاسیک منکیوبس برگردیم، با همان حالت خشمگین و تهدیدآمیز و دندان‌های تیز و بدنی که زره‌ی کمتری نسبت به قبل حمل می‌کند.

روننت‌ها در حقیقت گروهی از نیروهای نظامی UAC بودند که قرار بود در خدمت انسان‌ها ایفای نقش کنند. روی دوش این سربازان دو عدد موشک‌انداز نصب شد و نوعی تراشه‌ی مخصوص هم در قشر مغز آن‌ها قرار داده شد تا بتوانند روی موشک‌اندازها کنترل داشته باشند و از جت‌پک مخصوص خود هم برای پرواز استفاده کنند. درحالی‌که برنامه‌ی تبدیل این سربازان به روننت‌ها در حال پی‌گیری بود، این افراد در معرض تابش اشعه‌های مخرب و ناشناخته‌ای قرار گرفتند و تغییراتی در آن‌ها ایجاد شد، به‌طوری‌که بعضی از پروتئین‌های خاص بدن آن‌ها جهش پیدا کرد و رشد اسکلت این افراد با سرعتی عجیب بالا رفت. همین قضیه هم باعث شد پوست آن‌ها از جای دربیاید و بعضی قسمت‌های بدن این افراد هم دچار پارگی و فروپاشی شود و اعضای داخلی بدن این سربازان هم متلاشی شد. این پروسه‌ی دردناک هفته‌ها طول کشید و در این مدت افراد موردنظر تا سه متر هم رشد کردند و سپس این رشد استخوان متوقف شد، و در نهایت موجوداتی که از دل این آزمایش زنده بیرون آمده بودند، اسکلت‌های شیطانی و متحرکی بودند که هر جنبنده‌ای را سر راه خود می‌دیدند نابود می‌کردند.

باز هم این Doom II بود که برای اولین بار روننت‌ها را معرفی کرد و این اسکلت‌های پرسرعت و ویران‌گر را به جان بازیکن‌ها انداخت. آن‌ها در نسخه‌ی سوم هم با کمی تغییرات ظاهری برگشتند و چند سال بعد در ریبوت Doom با حالت کلاسیک خود از راه رسیدند. در Doom Eternal هم تغییر زیادی را در ظاهر آن‌ها نسبت به قبل نمی‌بینیم و مهم‌ترین تفاوت به چشمان این موجودات مربوط می‌شود که درخشان‌تر از قبل شده‌اند.

کاکودیمن‌ها هیولاهایی پرنده با قابلیت‌های مخصوص کنترل ذهن از راه دور هستند؛ موجوداتی قرمزرنگ که اشتهای عجیبی دارند و هرگز سیر نمی‌شوند و کافی است طعمه‌ای را در محیط تشخیص دهند تا دست از سر آن برندارند و آن‌را تا جایی تعقیب کنند که طعمه‌ی نگون‌بخت به خوراکی لذیذ برای آن‌ها تبدیل شود. وقتی هم فاصله‌ی کاکودیمن با طعمه کم شد، او دهان عظیم خود را باز می‌کند و ماده‌ای زهرآلود با قابلیت کُند کردن قدرت ذهن و حرکت قربانی به‌سمت او پرتاب می‌کند تا او آرام شود و کاکودیمن خیلی راحت نوش جانش کند.

کاکودیمن‌ها از اولین نسخه‌ی Doom در این مجموعه حضور داشتند و در بازی‌های کلاسیک با رنگ قرمز خود شناخته می‌شدند. ولی در Doom 64 رنگ آن‌ها به قهوه‌ای تغییر کرد و حالتی شیطانی‌تر هم پیدا کردند و همین رنگ در Doom 3 هم به چشم می‌خورد و طراحی این موجود در بازی موردنظر تفاوت زیادی با نمونه‌های اولیه پیدا کرده بود. ولی در ریبوت Doom شاهد بازگشت ظاهر آن به سال‌ها قبل بودیم. کاکودیمن‌ها در Doom Eternal هم بازخواهند گشت و این‌بار چشم آن‌ها برخلاف نسخه‌ی قبلی مردمک هم دارد.

شاید بتوان پینکی‌ها در جهنم را موجوداتی مشابه سگ‌های ولگرد زمینی در نظر گرفت. این موجودات به‌نوعی از حیوانات ساکن جهنم محسوب می‌شوند و نام مشخصی هم توسط سایر شیاطین برای آن‌ها انتخاب نشده و نام پینکی توسط انسان‌ها به‌خاطر رنگ پوست صورتی آن‌ها در نظر گرفته شده است. پینکی‌ها به‌محض دیدن یک موجود زنده، با سرعت به‌سمت او حمله‌ور می‌شوند و با کمک استخوان قدرتمندی که روی صورت آن‌ها قرار گرفته است، ضربه‌ای جانانه به هدف بیچاره وارد می‌کنند. البته این حمله‌ی سریع‌السیر خیلی وقت‌ها هم باعث آسیب رسیدن به خود پینکی‌ها می‌شود، چرا که کنترل زیادی روی حرکات خود ندارند و وقتی حمله را شروع می‌کنند، تا انتها در یک مسیر به جلو می‌روند. آن‌ها آرواره‌های به‌شدت قدرتمندی هم دارند و کافی است به این موجودات نزدیک شوید تا با گرفتن یک گاز حسابی، بخشی از بدن شما را از جا بکنند! پینکی‌ها قدرت بینایی بالایی ندارند و طعمه‌های خود را بیشتر از طریق فرومون‌ها یا مواد شیمیایی ترشح‌شده از بدن آن‌ها می‌شناسند و بد نیست در نهایت به این نکته هم اشاره کنیم که طبق شواهدی که از اجساد جویده‌شده‌ی آن‌ها در جهنم به‌دست آمده است، به‌نظر می‌رسد این هیولاها به‌عنوان یکی از غذاهای خوشمزه‌ی ساکنان جهنم شناخته می‌شوند.

در کنار پینکی‌ها، موجودات دیگری به‌نام اسپکتر (Spectre) هم وجود دارند که نتیجه‌ی آزمایشات بشر روی پینکی‌ها هستند. سربازها در یکی از مأموریت‌های خود تعدادی پینکی را اسیر کردند و دانشمندان به‌سراغ مطالعه روی آن‌ها رفتند. چهار پینکی برای تشریح به‌طور زنده انتخاب شدند که سه عدد از آن‌ها از بین رفتند ولی یکی از آن‌ها که قدرت‌های تله‌پاتی اندکی داشت، زنده ماند. سپس دانشمندان برای اینکه قدرت بینایی او را افزایش دهند، سیستم عصبی چشم یک کاکودیمن را به این پینکی پیوند زدند و بعد هم او را به اتاقک مخصوص خود منتقل کردند تا استراحت کند. در اثر فعل و انفعالاتی که در بدن این موجود رخ داد، او حالتی نامرئی پیدا کرد و یکی از نگهبانان هم که خیال می‌کرد پینکی موردنظر فرار کرده است، در اتاق را باز کرد و باعث شد او واقعاً فرار کند! چند ماه بعد از گم شدن این پینکی، انسان‌ها تعدادی دیگر از این موجودات را اسیر کردند که دو پینکی باردار با خصوصیاتی شبیه پینکی فراری هم جزو این گروه بودند و همین قضیه هم باعث شد که دانشمندان احتمال بدهند که پینکی نامرئی بعد از فرار، توسط یکی از شیاطین به‌نام Summoner به جهنم تله‌پورت شده و در آن‌جا هم به فکر افزایش جمعیت افتاده است! به‌همین دلیل هم به‌تدریج تعداد پینکی‌های نامرئی بیشتر شد؛ موجوداتی که بعدها نام اسپکتر را برای آن‌ها انتخاب کردند.

پینکی‌ها از اولین بازی Doom وارد این مجموعه شدند و شکل و شمایل عجیب و صورتی‌رنگ آن‌ها باعث شد نام اصلی این موجودات که دیمن (دیو یا اهریمن) بود، خیلی زود بین طرفداران به پینکی تبدیل شود. این شیاطین قوی‌هیکل مانند گوریل‌هایی عصبانی بودند که از دورترین نقاط به‌سمت بازیکن می‌آمدند تا او را گاز بگیرند! بعدها این طراحی حفظ شد تا اینکه در Doom 3 تغییر بزرگی پیدا کرد، به‌طوری‌که این‌بار شاهد موجودی عظیم با حرکات سگ‌مانند بودیم که بخش انتهایی بدن او هم حالتی رباتی داشت؛ طراحی‌ای واقعاً جذاب و البته بسیار متفاوت نسبت به قبل. در ریبوت Doom هم یک‌بار دیگر تغییرات گسترده‌ای در طراحی پینکی‌ها اتفاق افتاد و از جهاتی به نمونه‌های اولیه نزدیک‌تر شدند. در Doom Eternal تقریباً با همان مدل طراحی سر و کار داریم، ولی کمی چاق‌تر و با جزئیات بیشتر موقع حمله به بازیکن، مثل بخاری که در زمان آغاز حمله از بدن آن‌ها متصاعد می‌شود.

این هیولاهای پرسرعت ظاهری کم و بیش مشابه ایمپ‌ها دارند، ولی نسبت به آن‌ها درنده‌تر هستند و با سه چشم ریز و آرواره‌ی قدرتمند و دندان‌های تیز خود خطر بزرگی برای انسان‌ها محسوب می‌شوند. آن‌ها در کنار بهره بردن از ضربات سهمگین پنجه‌های خود، قابلیت پرتاب توپ‌های آتشین و تله‌پورت کردن را هم دارند و معمولاً در دسته‌های چندتایی به طعمه‌ی خود حمله می‌کنند.

پراولر از جمله شیاطین جدیدی بود که برای اولین بار در ریبوت Doom معرفی شد، آن هم برای بخش چندنفره‌ی بازی. ولی این‌بار در نسخه‌ی جدید او را در بخش داستانی خواهیم دید و قرار است در کنار ایمپ‌ها به شلوغ‌تر شدن میدان‌های نبرد کمک کند.

شوالیه‌های جهنم جزو مهیب‌ترین نیروهای شیطانی هستند و می‌توان آن‌ها را گلادیاتورهای جهنم نامید. هل‌نایت‌ها علاقه‌ی زیادی به حمله‌ی سریع به‌سمت دشمن و پریدن به‌طرف او و استفاده از پنجه‌های تیز خود برای ناکار کردن او دارند و همچنین می‌توانند با کوبیدن مشت بر زمین، امواجی ایجاد کنند که برای لحظاتی باعث گیج‌شدن دشمن شود و او را بی‌دفاع کند. هل‌نایت‌ها در گذشته جزو شیاطین همراه و نزدیک به موجودی به‌نام مار بزرگ (Great Serpent) بودند، ولی بعد از شکست خوردن او در دوران اول (First Age)، آن‌ها هم جایگاه خود را از دست دادند و توسط اربابان جهنم در میدان‌های مبارزه‌ی جهنم قرار گرفتند و از آن پس هر موجود زنده‌ای که توسط اربابان برای تفریح در اختیار آن‌ها قرار می‌گیرد را نوش جان می‌کنند.

این Doom II بود که اولین‌بار هل‌نایت‌ها را معرفی کرد. آن‌ها در آن زمان ظاهری ترسناک داشتند و تا حدودی شبیه بزهایی شیطانی بودند و پرتابه‌هایی سبزرنگ و ویران‌گر هم به‌سمت بازیکن می‌انداختند. ظاهر هل‌نایت‌ها در Doom 3 کاملاً تغییر کرد و تبدیل به موجوداتی عظیم‌الجثه و بی‌چشم شدند که مبارزه با آن‌ها بسیار سخت بود. این طراحی جدید به‌قدری عالی بود که اید سافتور در ریبوت Doom هم به‌سراغ آن رفت و هل‌نایت‌ها را بدون تغییر چندانی از نسخه‌ی سوم به این بازی منتقل کرد. آن‌ها در Doom Eternal هم ظاهری مشابه دارند، ولی این‌بار می‌توانیم چشمان ریز و هولناک آن‌ها را هم ببینیم.

بارون‌های جهنم بالاترین مقام را بین هل‌نایت‌ها دارند و به‌ندرت پیش می‌آید که جهنم را ترک کنند. آن‌ها به‌قدری خشن و قدرتمند هستند که تا به حال توسط انسان‌ها اسیر نشده‌اند و بنابراین اطلاعات زیادی هم در مورد این اهریمنان وجود ندارد. کمتر هیولایی به‌اندازه‌ی بارون‌های جهنم تا این حد عطش بالایی برای کشت و کشتار و خون‌ریزی دارد و این موجودات در کنار قدرت بدنی بالای خود، از پرتابه‌هایی مرگ‌بار هم بهره می‌برند. طبق بعضی تحقیقات، به‌نظر می‌رسد بارون‌های جهنم در حال حاضر نگهبانان سلطنتی یکی از اربابان تاریکی محسوب می‌شوند و شأن و مقام بالایی در جهنم دارند.

این هیولاها در اولین نسخه‌ی Doom حضور داشتند، با ظاهری کاملاً شبیه هل‌نایت‌ها (که بعداً به این مجموعه اضافه شدند) ولی با رنگ‌آمیزی کمی متفاوت و البته قدرتی بیشتر از آن‌ها. بارون‌های جهنم در Doom 64 هم تقریباً همان ظاهر را داشتند، ولی در Doom 3 غایب بودند و در نهایت در ریبوت Doom بازگشتی شکوهمندانه داشتند، با شکل و شمایلی مانند نسخه‌های کلاسیک و البته عظیم‌تر از قبل. آن‌ها در نسخه‌ی جدید هم حضور دارند و این‌بار از حالت قرمزرنگ به خاکستری تبدیل شده‌اند و حال و هوایی آتشین پیدا کرده‌اند و در کنار چنگک‌هایی تیز در دستان خود، حس خطر را بیش از پیش برای بازیکن ایجاد می‌کنند.

سایبردیمن اوج دستاورد دانشمندان در تولید مخلوقی قدرتمند و هولناک است. این موجود در حقیقت با کمک جسد اهریمنی باستانی به‌نام Baalgar شکل گرفته است که سال‌ها قبل از بین رفته بود و انسان‌ها با پیدا کردن بقایای آن و ترکیب جسد او با قطعات مکانیکی، به موجودی به‌نام سایبردیمن رسیدند؛ موجودی که چنان قدرت ویران‌گری داشت که دانشمندان از ترس، آن‌را تا مدت‌ها در حالت خواب مصنوعی قرار داده بودند. سایبردیمن نیروی حیات خود را از دستگاهی به‌نام Accumulator می‌گرفت که با انرژی Argent کار می‌کرد (نوعی انرژی پیشرفته) و به‌قدری خوی وحشی و نافرمانی داشت که به‌هیچ‌وجه نمی‌شد آن را اهلی کرد و به‌همین دلیل هم دانشمندان انرژی Argent را از او گرفته بودند تا زمانی که بتوانند راهی برای رام کردن آن پیدا کنند. با وجود تلاش دانشمندان برای جلوگیری از ایجاد خطر توسط سایبردیمن، این موجود غول‌پیکر در نهایت توانست با کمک اندک انرژی‌ای که داشت شروع به حرکت کند و از آنجایی که هیچ راهی برای متوقف کردن او وجود نداشت، فردی به‌نام جیکوبسن با فداکاری و ایفای نقش طعمه، او را به‌دنبال خود تا مکانی رساند که بقیه بتوانند این هیولا را یک‌بار دیگر اسیر کنند. جیکوبسن جان خود را در این راه از دست داد، ولی باعث شد که سایبردیمن نتواند مشکلات بیشتری ایجاد کند.

سایبردیمن از همان نسخه‌ی اول Doom همراه این مجموعه بوده است و تا امروز به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین نمادهای آن شناخته می‌شود. ظاهر این موجود در نسخه‌های کلاسیک تا حدودی شبیه یک مینوتور (موجودی اساطیری با سر گاو و بدن انسان) بود و بخش‌های مصنوعی بدن او از جمله سلاح به‌شدت کشنده‌ی این اهریمن هم حالتی منحصربفرد به سایبردیمن می‌دادند. ظاهر این موجود در Doom 3 هم شباهت‌هایی به قبل داشت، ولی قطعات مصنوعی او بیشتر شده و ابعادی به‌مراتب بزر‌گ‌تر از قبل پیدا کرده بود. در ریبوت Doom هم دوباره به دیدار او می‌رفتیم و این‌بار هم یکی از قدرتمندترین هیولاهای بازی بود و البته شکل و شمایلی نسبتاً متفاوت در مقایسه با گذشته داشت. به‌زودی در Doom Eternal هم سایبردیمن را خواهیم دید؛ اهریمنی که این دفعه با نام Tyrant هم شناخته می‌شود و قرار است بیشتر از قبل به نسخه‌ی اصلی خود شباهت داشته باشد؛ با همان چهره‌ی خبیث، شاخ‌های نوک‌تیز و البته قسمت میانی بدن که مانند نسخه‌های کلاسیک می‌توان لوله‌ها و بخش‌های فلزی را در آن مشاهده کرد.

-----

در کنار هیولاهایی که به توضیح پیرامون آن‌ها پرداختیم، موجودات دیگری هم هستند که پیش از این در نسخه‌های قبلی Doom حضور داشتند ولی در ریبوت این مجموعه غایب بودند و اکنون یک‌بار دیگر در Doom Eternal برگشته‌اند:

پین المنتال کم و بیش ظاهری شبیه کاکودیمن دارد، ولی کمی خشن‌تر و بزرگ‌تر. این موجودات که دائماً در حال پرواز هستند را می‌توان تانک‌های عجیب و غریبی دانست که مهمات آن‌ها را لاست‌سول‌ها تشکیل می‌دهند! به این شکل که کافی است یک لحظه در معرض دید آن‌ها قرار بگیرید تا با پرتاب لاست‌سول‌ها از شما پذیرایی کنند و البته پرتاب‌های آتشینی هم دارند که از سمت دستان آن‌ها به استقبال شما می‌آیند.

پین المنتال بعد از معرفی در Doom II و سپس حضور در Doom 64، تا امروز غایب بوده است و نه در Doom 3 و نه ریبوت Doom خبری از او نداشتیم. ولی در نسخه‌ی جدید یک‌بار دیگر با او مواجه خواهیم شد، آن‌هم خشمگین‌تر از همیشه. پین المنتال در این بازی با دندان‌های تیز و شاخ‌های بزرگ و پنجه‌های مرگبارش به‌چشم می‌خورد و به گفته‌ی هوگو مارتین کارگردان بازی، طراحان این هیولا تصمیم گرفته‌اند انیمیشن‌ها و شکل و شمایلی را برای او تدارک ببینند که مخاطب حس کند با یک پیرمرد غرغرو طرف است که اعصابش خرد شده و می‌خواهد مزاحم خود را از سر راه بردارد!

آراکنوتران‌ها عنکبوت‌هایی هستند که از ترکیب یک بخش زنده و یک بخش مکانیکی تولید شده‌اند. این موجودات که بخش بالایی آن‌ها حالتی مغزمانند دارد، می‌توانند از هر مانعی بالا بروند و دیوار و سقف محدودیتی برای آن‌ها محسوب نمی‌شود. هرچند دستان کوچک آن‌ها توانایی خاصی ندارد ولی اسلحه‌ی قدرتمندی که بالای خود حمل می‌کنند، به‌شدت خطرناک است و از آن‌ها ماشین‌های کشتار قدرتمندی می‌سازد.

Doom II جایی بود که برای اولین بار این عنکبوت‌های بدترکیب را ملاقات کردیم. البته پیش از آن در نسخه‌ی اول بازی با Spiderdemon (که با نام Spider Mastermind هم شناخته می‌شود) مواجه شده بودیم که عنکبوتی عظیم‌الجثه و بسیار قدرتمند بود. Spider Mastermind که در ریبوت Doom هم غول آخر بازی محسوب می‌شد را می‌توان به‌نوعی مادر آراکنوتران‌ها دانست و شباهت‌های زیادی بین این دو گونه وجود دارد. آراکنوتران‌ها هرچند به‌مراتب ضعیف‌تر و کوچک‌تر از آن عنکبوت غول‌پیکر هستند، ولی وقتی در میان نبرد کنار بقیه‌ی اهریمنان قرار می‌گیرند می‌توانند تهدید بزرگی برای بازیکن محسوب شوند.

آراکنوتران بعد از نسخه‌ی دوم بازی، در Doom 64 هم حضور داشت ولی در Doom 3 خبری از آن نبود و البته به‌جای آن، اید سافتور انواع و اقسام عنکبوت‌های دیگر را به جان بازیکن می‌انداخت! از Triteها که عنکبوت‌هایی با سر انسانی بودند تا Tickهای زشت و بدقیافه و البته Vagary که ترکیبی از یک عنکبوت بزرگ و بدن یک زن بود و جزو غول‌های بازی محسوب می‌شد. آراکنوتران‌های Doom Eternal شباهت زیادی به مدل‌های Doom II دارند، با این تفاوت که تیربار آن‌ها به‌جای قرار گرفتن زیر بدن این موجودات در بالای آن‌ها جای گرفته است؛ تیرباری که بهتر است قبل از هرچیز به‌سراغ آن بروید تا پیش از آن‌که تبدیل به یک تکه گوشت سوراخ‌سوراخ نشده‌اید! طبق صحبت‌های مارتین، این هیولاهای خونخوار قرار است از یک طرف مبارزاتی بسیار مفرح و جذاب را رقم بزنند و از طرف دیگر هم بازیکن را تا حد ممکن از خود متنفر کنند، پس بهتر است خیلی هم آن‌ها را دست‌کم نگیرید.

آرچ‌وایل از هولناک‌ترین موجودات جهنم محسوب می‌شود؛ موجودی زردرنگ با بدنی کشیده و قدرتمند و چهره‌ای شیطانی که قادر است اهریمنان کشته‌شده را یک‌بار دیگر زنده کند، با قدرت تله‌پورت از جایی به جای دیگر منتقل شود و درعین‌حال به قدرتی آتشین مجهز است که با کمک آن می‌تواند هر دشمنی را از سر راه بردارد.

این اهریمن ترسناک یکی دیگر از موجوداتی بود که برای اولین بار در Doom II دیدیم و با قدرت بالای خود و میزان سلامتی زیادی که داشت، دست از سر بازیکن‌ها نمی‌داشت. او در Doom 3 هم با کمی تغییرات در ظاهر و رنگ خود بازگشت ولی در ریبوت Doom غیبت داشت. البته در آن بازی موجودی به‌نام Summoner حضور داشت که با وجود تفاوت ظاهری و اسم متفاوت خود، تقریباً همان نقش آرچل‌وایل را ایفا می‌کرد. ولی این‌بار در Doom Eternal آرچ‌وایل دوباره به مدل اصلی خود شباهت پیدا کرده است. بازیکن‌ها باید همواره مراقب این اهریمن باشند و به محض دیدن او در میدان نبرد، پیش از هرچیز به‌سراغ این دیو زردرنگ بروند و کار او را تمام کنند، پیش از آن‌که کار خودشان تمام شود.

-----

اما هیولاهای Doom Eternal به اینجا هم ختم نمی‌شوند و در این نسخه شاهد حضور موجودات جدیدی هم خواهیم بود که تنوع بیشتری به بازی می‌دهند؛ هیولاهایی که هنوز در مورد همه‌ی آن‌ها اطلاعات کافی نداریم، ولی بعضی از آن‌ها عبارت‌اند از:

ویپلش اولین هیولای مؤنث در سری جدید Doom محسوب می‌شود. او هم یکی دیگر از هیولاهای ترکیبی بازی است که بخش بالای آن حالتی زنده دارد، با قیافه‌ای تهدیدآمیز، چشمانی سرخ‌رنگ و شاخ‌های نوک‌تیز و بخش پایینی آن حالتی مکانیکی و مار مانند دارد که باعث می‌شود نوع حرکات این موجود با اکثر هیولاهای بازی متفاوت باشد. ویپلش را می‌توان یک مار شیطانی بسیار سریع دانست که اگر با او فاصله داشته باشید، با کمک شلاق خود به حساب شما می‌رسد و اگر به او نزدیک شوید هم با سلاح‌های تیز و مرگ‌بارش از خجالت شما درمی‌آید. این اهریمن تازه‌نفس به‌علت سرعت بالای خود می‌تواند خیلی زود باعث خرد شدن اعصاب شما شود و بنابراین بهتر است با سلاح‌های مخصوصی به‌سراغ او بروید و تا دیر نشده، او را از پای درآورید.

Glory Kill ویپلش به گفته‌ی مارتین یکی از جالب‌ترین مواردی است که در بازی با آن مواجه می‌شویم. او برای توضیح در مورد این Glory Kill از فیلم‌های استیون سیگال مثال می‌زند؛ فیلم‌هایی که در آن‌ها شخصیت سیگال در زمان مبارزه با دشمنان خود به‌سراغ بازوی آن‌ها می‌رفت و با کشیدن و شکستن بازوی رقبای مفلوک خود، صحنه‌هایی جالب را رقم می‌زد. در مورد ویپلش هم با چنین حالتی مواجه می‌شویم و بازیکن بازوی این هیولا را با قدرت تمام می‌کشد و استخوان نوک‌تیزی که از درون بازو بیرون آمده است را درون سر هیولای بیچاره فرو می‌کند!

از دیگر موجودات جدید بازی، شاخک‌هایی هستند که در گوشه و کنار محیط به‌چشم می‌خورند و هدف از طراحی آن‌ها توسط اید سافتور این بوده است که بازیکن‌ها نتوانند حتی برای لحظه‌ای استراحت کنند. در نسخه‌ی قبلی بازی بین هر دو بخش مبارزه، لحظاتی آرام‌تر را تجربه می‌کردیم و می‌توانستیم نفسی تازه کنیم، ولی این‌بار حتی این لحظات هم با آرامش کامل همراه نخواهند بود و شاخک‌ها در نقاط مختلف در انتظار بازیکن هستند. بعضی از آن‌ها از نقاطی بیرون می‌آیند که از قبل می‌توان پیش‌بینی کرد، ولی بعضی دیگر هم ممکن است از بخش‌هایی خارج شوند که انتظار آن‌ها را ندارید، مثلاً زیر آب. در مجموع این شاخک‌ها حالتی مانند Whac-A-Mole به بازی می‌دهند؛ وسیله‌ای تفریحی در شهربازی‌ها که در آن موجوداتی مثل موش کور از درون سوراخ‌ها بیرون می‌آیند و باید با پتک بر سر آن‌ها بزنید.

اسلحه‌های بازی Doom Eternal نسبت به نسخه‌ی قبلی قدرتمندتر شده‌اند تا با هیولاهای وحشی‌تر این بازی هم‌خوانی داشته باشند. یکی از این اسلحه‌ها موشک‌انداز است که قدرتی به‌مراتب بیشتر از قبل دارد و کارکس به‌عنوان یکی از موجودات جدید بازی هم به‌شکلی طراحی شده است که استفاده از این اسلحه را برای شما سخت کند. این هیولای زشت که ترکیبی از یک انسان سنگین‌وزن و یک بدنه‌ی عنکبوتی فلزی است، از سپر مخصوصی استفاده می‌کند که کافی است با سلاحی مثل موشک‌انداز به‌سراغ او بروید تا موشک شما به سپر برخورد و به‌سمت خودتان حرکت کند. بنابراین برای مبارزه با کارکس باید به‌سراغ سلاح‌های دیگری بروید یا اگر قصد پرتاب موشک به‌سمت او را دارید، به‌قدری سریع عمل کنید که خودتان قربانی این موشک نشوید!

همان‌طور که از اسم گارگویل‌ها هم مشخص است، آن‌ها به مجسمه‌های گارگویل شباهت زیادی دارند؛ مخلوقاتی با ابعاد متوسط که با بال‌های خفاش‌مانند خود تصویر دقیقی از یک موجود شیطانی را ارائه می‌دهند و هم می‌توانند از راه دور با کمک اسید به پذیرایی از بازیکن بپردازند و از هم نزدیک با چنگک‌های خود او را زخمی کنند.

دوم‌هانتر هرچند جزو دشمنان جدید بازی محسوب می‌شود، ولی طراحی آن تا حد زیادی یادآور یکی از مخلوقات بازی Doom 3 است، یعنی Sabaoth؛ موجودی هولناک که از ترکیب گروهبان کِلی و یک تانک تشکیل شده بود و جزو غول‌های بازی محسوب می‌شد. دوم‌هانتر هم حالتی ترکیبی دارد، ولی بخش بالای آن به‌جای انسان از یک شیطان اسکلت‌مانند تشکیل شده است. او هم از جمله هیولاهای جدید بازی خواهد بود که تنوع بیشتری به نحوه‌ی حرکت دشمنان در محیط می‌دهد و با توجه به بخش تانکی خود که روی هوا شناور است، مبارزه با او کار ساده‌ای نخواهد بود. در یکی از دستان دوم‌هانتر اسلحه‌ای قدرتمند با طرحی شبیه یک جمجمه قرار گرفته و به‌جای دست دیگر او هم دو اره‌برقی عظیم قرار گرفته است. بازیکن می‌تواند با ناکار کردن این دو بخش، یک قدم به پیروزی نزدیک شود ولی دوم‌هانتر سلاح‌های دیگری مثل موشک‌انداز هم دارد و می‌توان او را یک تانک متحرک دانست و البته حتی اگر تمام بخش تانکی او هم منهدم شود، بخش زنده‌ی این موجود به هوا بلند می‌شود و مبارزه را به شکل دیگری دنبال می‌کند. در مجموع مقابله با دوم‌هانتر بدون استراتژی مناسب یعنی مرگ قطعی.

و بالاخره می‌رسیم به یکی از جالب‌ترین دشمنان Doom Eternal؛ اهریمنی بسیار قدرتمند و سریع که مبارزه با آن کار هرکسی نیست و کمی اشتباه کافی است تا شما را به سرعت نابود کند. این موجود شیطانی به گفته‌ی مارتین همان نقشی را ایفا می‌کند که دارث ماول در اپیزود اول جنگ ستارگان (Star Wars) در مقابل اوبی وان کنوبی داشت؛ جنگجویی قدرتمند که وقتی به حد کافی در بازی حرفه‌ای شدید و تصور کردید دیگر حریفی نخواهید داشت، به‌سراغ شما می‌آید و مبارزاتی نفس‌گیر را شکل می‌دهد. مبارزه با این اهریمن را می‌توان مثل نوعی رقص سریع در دنیای Doom دانست که هیجان بسیار بالایی دارد و مهارت در آن حرف اول و آخر را می‌زند. اگر دشمنان مختلف بازی را مثل مهره‌های شطرنج در نظر بگیریم، این یکی نقشی مانند وزیر دارد. همان‌طور که بروس لی در فیلم‌های خود ابتدا دشمنان ساده‌تر را از سر راه برمی‌داشت و در نهایت به‌سراغ دشمن اصلی می‌رفت، در این بازی هم باید چنین کاری را انجام دهید و ابتدا خیال خود را از سایر دشمنان درون محیط راحت کنید و سپس با این اهریمن قدرتمند بجنگید.

با نگاهی به این فهرست عظیم از هیولاهای بازی می‌توان یکی از متنوع‌ترین و جذاب‌ترین گروه از دشمنان را در بازی‌های ویدیویی دید. ولی کار Doom Eternal و شیاطین آن به همین‌جا ختم نمی‌شود و در این محصول اید سافتور با موجودات دیگری هم مواجه خواهیم شد؛ شیاطینی که هنوز به‌طور رسمی معرفی نشده‌اند یا تنها تصاویری اندک از آن‌ها منتشر شده است (مثل Titan) و در این مقاله به‌سراغ آن‌ها نرفتیم تا تازگی خود را درون بازی حفظ کنند.

بازی Doom Eternal در تاریخ ۲۰ مارس (اول فروردین ۱۳۹۹) توسط شرکت بتسدا (Bethesda Softworks) برای کامپیوتر، پلی استیشن 4، ایکس باکس وان و گوگل استیدیا منتشر می‌شود و نسخه‌ی نینتندو سوییچ آن هم در آینده به‌دست علاقمندان خواهد رسید؛ بازی‌ای که با توجه به تجربه‌ی لذت‌بخش نسخه‌ی قبلی و همین‌طور نظرات افرادی که نسخه‌ی جدید را امتحان کرده‌اند، پتانسیل تبدیل شدن به یکی از بهترین آثار شوتر اول شخص این سال‌ها را دارد.