چرا Wii U یک خرید الزامی است؟
هرچه قدر وقوع این مسئله دردناک باشد، اما نینتندو با ساختن بهترین فهرست بازی‌های انحصاری کنسول‌های نسل حاضر تا این لحظه، توانسته این حقیقت سرد را به سرعت ناپدید کند. این سنت خوب دیگری از سوی شرکتی است که خوشبختانه به این زودی‌ها دست از انجام آن برنمی‌دارد. قبولِ Wii U به عنوان کنسول اصلی خیلی سخت است، چون مطمئنا خیلی بازی‌ها هستند که هیچگاه رنگ این سیستم را نمی‌بینند. ولی از آن طرف و به همان اندازه خیلی سخت است که چشم‌مان را روی آن ببندیم. به سادگی آنقدر بازی‌های شگفت‌انگیز روی Wii U وجود دارد که به هیچ‌عنوان روی دیگر کنسول‌ها در دسترس نیستند. پس، نادیده گرفتن Wii U مثل این می‌ماند که خودمان را دیوانه‌ی بازی‌های ویدیویی بنامیم، اما نیمِ بیشتری از شاهکارهای نسل را خیلی راحت نادیده بگیریم.
وضعیت حال حاضر ما در رابطه با Wii U همان چیزی است که نسل پیش هم اتفاق افتاده بود. بحث و جدل بین داشتن پلی‌استیشن 4 و ایکس‌باکس‌وان، از آن دعواهایی است که حالا حالا‌ها ادامه دارد و هیچ‌وقت تمام نمی‌شود؛ اما حقیقت این است که شما واقعا به هر دوتای‌شان نیاز ندارید. چون اصولا تجربه‌هایی که روی این دو کنسول میزبان شما هستند، فارق از عناوین چندپلتفرمی، خیلی شبیه به هم هستند و طعم آنچنان متفاوتی را در دهان‌تان آزاد نمی‌کنند. بنابراین، اگر می‌خواهید تمام عناوین روز را تا آنجا که امکان دارد از دست ندهید، شما به یک پلی‌استیشن4 «یا» ایکس‌باکس‌وان و یک Wii U احتیاج دارید. دقیقا به همان شکل که در نسل گذشته هم در کنار پلی‌استیشن 3 یا ایکس‌باکس 360 باید به فکر یک Wii هم می‌بودید. در حال حاضر اگر واقعا برای تجربه‌ی بهترین‌های موجود در بازار جدید و مصمم هستید، به نقطه‌ای از چرخه‌ی زندگی Wii U رسیده‌ایم که به روشنی داشتن این سیستم از واجب‌ترین تصمیماتی است که باید گرفته شود. هر وقت از حرف از نینتندو می‌شود، همه به یاد بازی‌های رنگارنگِ شادِ بی‌نقص نینتندویی می‌افتیم. جالب این است که بازی‌های Wii U نه فقط برای گردهمایی‌های خانوادگی دستگاه کاملا ایده‌آلی برای سرگرم‌شدن و داشتن لحظاتی فوق‌العاده است، بلکه بازی‌های Wii U برای آدم‌بزرگ‌های هر خانواده که اصولا بازی نمی‌کنند هم جذاب و درگیرکننده هستند و هرکس و هرچیزی را مثل آهن‌ربا به دنیای لذت‌بخش خود، مجذوب می‌کنند. برای مثال شروع به بازی کردن Mario Kart 8 خیلی آسان و بدون دنگ و فنگ است. در اوج این سادگی، اما بازی شامل چندی از بهترین مسیرهایی است که بازی‌های مسابقه‌ایی به خود دیده‌اند. در یک کلام، همه‌چیزِ بازی به شکلی، شما را برای یک دست رانندگی دعوت به برداشتن کنترلر می‌کند. در این مواقع بازی‌کردن با بچه‌ها خیلی عالی است، اما عالی‌تر وقتی است که در گردهمایی‌ها و مهمانی‌هایی که همه خیلی خشک و رسمی نشسته‌اند و از آب و هوا و سیاست حرف می‌زنند، Wii U می‌تواند به عنوان چکش عمل کرده و با شکستن یخ تمام افراد، هرکسی با هر مقدار مهارتی که در بازی‌های ویدیویی دارد را جلوی تلویزیون میخکوب کند. Wii U از آن کنسول‌هایی است که قبل از اینکه مهمان‌ها از راه برسند، آن را روشن می‌کنیم و آماده نگه می‌داریم. طولی نمی‌کشد که همه بعد از دیدن شما در حال بازی، وارد بحث و گفتگو در این باره شده و در نهایت خودشان هم می‌خواهند که بازی کنند. همه‌چیزِ کنسول، از اندازه و ساده‌گرایی‌اش تا آن صفحه‌ی سفیدِ بزرگِ روی کنترلرش، مردم را به سوی داشتن لحظاتی خوب دعوت می‌کند. حتی وقتی تازه‌کارها سرپیچ‌های سخت Mario Kart 8 به در و دیوار می‌خورند، باز فشار دادن بوق بزرگ وسط صفحه‌ی دسته‌ی بازی، سبب خنده و شادی می‌شود. این از همان نکات کوچک اما خیلی مهمی است که در بازی‌های نینتندو یافت می‌شود. نینتندو همیشه اهمیت بازی کردن را درک کرده و این چیزی است که باعث می‌شود افراد بزرگسال هم به اندازه‌ی کوچک‌ترها، درگیر هیجان بازی شوند.
این مسئله دقیقا چیزی است که Super Smash Bros را تبدیل به یکی از بهترین بازی‌های امسال کرده است. هیچ راه مشخصی در این عنوان برای بازی کردن وجود ندارد. خبری از هیچ نوار قدرت یا سطح مهارت یا از این جور چیزها نیست. اگر هنگامی که در حال بازی با دوستان هستید، کاراکترها را به صورت تصادفی انتخاب کنید، آن‌وقت می‌توانید به همه فرصتی برای چندتایی پیروزی دهید. یا می‌توانید از حال و هوای ارفاق کردن بیرون بیایید و خیلی جدید روی مهارت‌های پایه‌ای هرکاراکتر تمرکز کرده و مبارزه‌ای تمام‌عیار و پُر از هیجان را رقم بزنید. بازی به طرز باورنکردنی برای تازه‌کارها آسان است، به طوری که اگر حتی از پیچیدگی اتفاقاتی که در حال وقوع است هم چیزی ندانید، باز به راحتی می‌توانید بارها بازی کنید و بازی کنید و دچار هیچ مشکلی هم نشوید. Super Smash Bros در حقیقت مجموعه‌ای است از قوانینی، که خیلی از آن‌ها را می‌توانید مورداستفاده قرار دهید یا نادیده بگیرید. اما نکته این است که در هرحال از بازی کردن لذت می‌برید. این دقیقا نقطه‌ای است که خودتان متوجه می‌شوید که چرا Super Smash Bros یکی از «خوب‌طراحی‌شده‌ترین» بازی‌های سال است. می‌توانید با بازی در مقابل کامپیوتر در توانایی‌های یک کاراکتر به درجه‌ی استادی برسید. یا می‌توانید بعد از اینکه حسابی تمرین کردید، مهارت‌هایتان را در مقابل یک حریف انسانی امتحان کنید. یا می‌توانید همراه با چند نفر دیگر وارد بازی شده و همه‌چیز را به هم بریزید و کیف کنید. یا می‌توانید هشت نفری وارد نقشه‌های شخصی‌سازی‌شده‌ی بازی شده و با انتخاب زمان و مکانی که می‌خواهید در آن وارد بازی شوید، یک مبارزه‌ی کاملِ شلوغِ آشوب‌وار را تجربه کنید. می‌بینید که بازی از سطح‌ها و لایه‌های گوناگونی تشکیل شده است. آن Super Smash Brosای که با بچه‌هایتان بازی می‌کنید، همان نحوه‌ای نیست که وقتی تنهایی بازی می‌کنید. یا نشانی از همان بازی‌ای ندارد که با دوستان بزرگسال‌تان بازی می‌کنید. جالب‌تر اینکه هرکدام از این مُدل‌ها، صفای خود را دارد. Super Smash Bros بازی خوبی نیست. بازی فوق‌العاده‌ای است که اصلا خرید Wii U را به تنهایی توجیه می‌کند. سپس، عنوان Capitan Toad از راه می‌رسد. عنوانی که می‌توانست برای موبایل‌ها عرضه شود و با همان سیستم گیم‌پلی‌اش خیلی ارزان‌تر فروخته شود. اما نینتندو با این بازی دارد ثابت می‌کند که نمی‌خواهد کلاس بالای محتواهایش را با اضافه‌کردن کمی زیبایی بصری پایین بیاورد. در اینجا با یکی از جذاب‌ترین و رضایت‌بخش‌ترین بازی‌های نسل طرف هستیم و مقدار توجه و اهمیتی که به تک‌تک ریزه‌کاری‌ها و جزییات ساخت بازی صورت گرفته، گواه این ادعا است. شاید به اندازه‌ی دیگر بازی‌هایی که بهشان اشاره کردم، پُر زرق و برق نباشد، ولی از آن بازی‌هایی است که می‌تواند برای ساعت‌های متوالی شما را درگیر خودش کند.
از سویی دیگر، اکشن دیوانه‌وار Bayonetta 2 از شگفت‌انگیزترین تجربه‌هایی است که می‌توانید روی Wii U داشته باشید. اگر تازه می‌خواهید کنسول بخرید، حتما باید نسخه‌ی ارزانی از ZombieU را هم گیر بیاورید. این لیست همینطوری ادامه دارد و می‌توان برای مدت‌ها از جنبه‌های مختلف این بازی‌ها حرف زد، اما فکر می‌کنم تا حالا دیگر مقصود مطلب را گرفته باشید. اینکه دیگر فهرست بازی‌های شاخِ Wii U به مرحله‌ای رسیده که می‌توان گفت نینتندو دارد به قولی که داده بود، به طرز حیرت‌انگیزی عمل می‌کند. این در حالی است که قیمت‌ها تاکنون اینقدر پایین نبوده است. باندل‌ها هرگز اینقدر خوب نبوده است و بازی‌ها هم تا این اندازه به معنای واقعی محشر نبوده‌اند. اگر Wii U ندارید مطمئنا در بحث و گفتگوهای بهترین بازی‌های پایان سال، چیزی برای گفتن نخواهید داشت و تنها باید به خاطرات لذت‌بخش دیگران گوش بسپارید. چراکه نینتندو در بخش نرم‌افزار سال معرکه‌ای را رقم زد. همان جمله‌ای که اول مقاله زدم را تکرار می‌کنم: اکنون Wii U به تعداد بیش از حدی بازی خوب مجهز شده که چشم‌پوشی از آن را غیرممکن کرده است. نظر شما در این باره چیست؟ آیا در کنار کنسول اصلی خود Wii U را نیز در اختیار دارید؟ یا به دنبال تهیه‌ی آن هستید؟ منبع: