بازی Detroit: Become Human، زیر فشار اعتراضات مدعیان حقوق کودکان
کمپین‌های حفاظت از کودکان و یکی از نمایندگان پارلمان انگلستان، به خاطر نمایش بحث‌برانگیز خشونت و آزار و اذیت خانگی علیه کودکان، بازی انحصاری پلی استیشن 4 یعنی Detroit: Become Human را شدیدا مورد سرزنش قرار دادند. در ماه اکتبر، بازی Detroit: Become Human در نمایشگاه هفته بازی های پاریس نمایشی داشت که در آن صحنه‌هایی از خشونت خانگی علیه کودکان، آن هم با تاکید بالا نشان داده می‌شد.
در ویدیو مشاهده می‌کنیم که اندرویدی به نام کارا، قصد دارد در یک موقعیت آزار و اذیت خانوادگی پادرمیانی کند. او قصد دارد تا از دختر کوچکی که توسط پدر ناخوش احوالش مورد هجوم قرار گرفته دفاع کند. خبری از مادر در این خانه نیست و پدر نیز با کمربند به سراغ کودک می‌رود. این ویدیو سعی دارد تا این مفهوم را برساند که بازیکنان قادر هستند تا با انتخاب‌های مختلف، اتفاقاتی را که رخ می‌دهند تغییر دهند. این وقایع با توجه به تصمیمات و واکنش‌های بازیکن به چندین مسیر مختلف ختم می‌شوند. یکی از موقعیت‌هایی که ممکن است در بازی پیش بیاید زمانی است که کارا در مقابل پدر از کودک محافظت می‌کند. پدر عصبانی به دنبال کارا می‌رود تا به او صدمه بزند، اما پیش از آن، دخترک اسلحه‌ای را برمی‌دارد و به سمت وی تیراندازی می‌کند.
سازندههای بازی از استودیوی Quantic Dream درباره‌ی این صحنه چنین می‌گویند:
در داستان کارا، این صحنه یک لحظه‌ی بسیار مهم است. ما می‌بینیم که کارا جزو اموال یک انسان است؛ انسانی به اسم تاد ویلیامز که پدری تنها است و با دختر کوچکش آلیس، در خانه زندگی می‌کند. هنگامی که کارا با رفتار ناخوشایند پدر مواجه می‌شود، احساس می‌کند که باید در برابر این کار واکنش نشان دهد و از دستورات ارباب خود سرپیچی کند تا بتواند دخترک را نجات دهد.
در طول هفته‌ی گذشته، روزنامه‌ی انگلیسی The Mail of Sunday مقاله‌ای را منتشر کرد که در آن از قول کمپین‌های حمایت از کودکان، تصمیم سونی مبنی بر نشان دادن صحنه‌ای از خشونت خانگی در بازی خود را زیر سوال برد. (وبسایت یوروگیمر از سونی درخواست کرده تا در این باره پاسخی دهد)
این ماجرا پس از آن توسط وبسایت The Sun ادامه پیدا کرد. سپس مقاله‌ای نیز با همین عنوان در وبسایت استرالیایی 9News منتشر شد.
اندی باروز از NSPCC در بیانیه‌ای گفته:
هر نوع بازی ویدیویی که خشونت علیه کودکان را بی‌اهمیت یا عادی جلوه دهد یا اینکه به این نوع مسائل بی‌توجهی کند تا بتواند صرفا محصولی برای سرگرم شدن باشد، به هیچ وجه قابل قبول نخواهد بود.
پیتر ساوندرز، موسس انجمن ملی حمایت از افرادی که در کودکی مورد بدرفتاری قرار گرفته‌اند، می‌گوید:
تعداد سرپرستان بدرفتار با گسترش این موارد رشد خواهد کرد. حقیقت غیر قابل انکاری که همگی آن را می‌دانیم این است که این بازی‌ها در آخر قرار است به دست کودکان و نوجوانان برسند و اگر آن‌ها حامل چنین صحنه‌هایی باشند، در آینده به شکلی وحشتناک، خشونت و بدرفتاری خانگی را در میان نسل آینده پراکنده خواهند کرد. ما می‌دانیم که خشونت و بدرفتاری در این کره‌ی خاکی با سرعت در حال افزایش است. پس حالا که می‌توانیم، بیایید به جای اینکه از آن به‌عنوان وسیله‌ای برای کسب درآمد استفاده کنیم، حساسیت به خرج دهیم و به صورت سازنده و هدفمند جلوی آن را بگیریم.
پیش از این در جریان هفته‌ی بازی‌های پاریس، کارگردان بازی یعنی دیوید کیج، در مصاحبه‌ای با یوروگیمر، از صحنه‌ی بدرفتاری درون بازی دفاع کرد و گفت: «من سعی می‌کنم داستانی را تعریف کنم که برای من ارزش دارد؛ داستانی که به نظرم جالب، هیجان‌انگیز و پویا است و نقش من به‌عنوان یک خالق آن است که تجربه‌هایی را برای مردم فراهم کنم که انتظار آن را نداشته باشند.»
آیا به‌عنوان یک خالق، کارم را به درستی انجام می‌دهم اگر بازی‌ای را بسازم که شما به من می‌گویید بساز؟ من اینگونه فکر نمی‌کنم. من چیزی را می‌سازم که به نظرم پویا و معنادار است. من معتقدم که مردم باید این صحنه را ببینند. آن‌ها باید بازی را همانطور ببینند و بازی کنند که در سناریوی اصلی نوشته شده، تا بتوانند معنای واقعی آن را درک کنند. قانونی که من برای خودم در نظر گرفته‌ام این است که هیچ‌گاه خشونت را ستایش نکنم و هیچ‌گاه در برابرش بی‌تفاوت نباشم. این بازی باید هدفی داشته باشد. باید معنادار باشد و تجربه‌ای بسازد که امیدوارم مردم معنای واقعی آن را درک کنند.
در حالی که تقریبا همه این مسئله را پذیرفته‌اند که بازی‌های ویدیویی فرصت مناسبی هستند تا در آن‌ها به مشکلات و خطرات مهم جامعه پرداخته شود، اما نگرانی‌هایی در این باره وجود دارد که بازی دیترویت نتواند آن‌گونه که باید این صحنه‌های خشونت‌آمیز را کنترل کند. به‌عنوان مثال باید صحنه‌ای را نام برد که بازی در آن بازیکن را تشویق می‌کند برای جلوگیری از رخ دادن رفتارهای خشونت‌آمیز پدر، از کنترل حرکتی (بازیکن کنترلر را حرکت می‌دهد) استفاده کند.
آنه لانگفیلد، مامور حفاظت از کودکان انگلستان، در این باره می‌گوید:
مهم نیست انگیزه‌ی سازنده‌ها از این کار چه بوده، اما چیزی که در اینجا دیده می‌شود بیشتر شبیه به یک محصول نامناسب است که قصد دارد تا با بهره‌گیری از صحنه‌های دردناک و گرافیک و گیم‌پلی ناخوشایند، به شیوه‌ای استثمارگرانه پول تولید کند.
دیمین کالینز، رئیس کمیته‌ی فرهنگ، رسانه و ورزش انگلستان، حتی قدمش را فراتر گذاشت و بر این مسئله اصرار کرد که: «هیچ بازی کامپیوتری‌ای نباید بدرفتاری‌های خانگی را نمایش دهد.»
این کاملا غلط است که خشونت و بدرفتاری‌های خانگی جزئی از بازی‌های ویدیویی شوند. حالا انگیزه‌ها هرچه می‌خواهند باشند. بدرفتاری‌های خانگی بازی نیستند و قرار گرفتنشان در بازی باعث می‌شود دست کم گرفته شوند و بی اهمیت جلوه کنند. من نگرانم که کسانی که این بازی را بازی خواهند کرد، مخصوصا آن‌هایی که خودشان از بدرفتاری‌های خانوادگی رنج برده‌اند، از چیزهایی که درون بازی دیده‌اند سرمشق بگیرند و موضع آینده‌شان را در مقابل بدرفتاران مشخص کنند. این بسیار خطرناک است که چنین تفکری را مثل دانه‌ای در مزرعه‌ی اذهان مردم بکاریم؛ تفکری که می‌گوید باید با کسانی که در خانه‌ها از خود بدرفتاری نشان می‌دهند با خشونت برخورد کرد. این رفتارها بسیار بسیار مخرب هستند و ممکن است وضعیت آن‌ها را از قبل نیز بدتر کنند.
شاید تندترین واکنش مربوط به موسس چایلدلاین یعنی دیم استر رانزن باشد؛ کسی که خطاب به سونی گفته که یا باید این صحنه‌ها را از بازی حذف کنید یا اینکه اصلا بازی را منتشر نکنید!
خشونت علیه کودکان سرگرمی نیست! این یک بازی نیست! این برای بسیاری از کودکان و کسانی که مجبورند در چنین شرایطی زندگی کنند، یک کابوس است. سازندههای این بازی باید شدیدا از خودشان خجالت بکشند. به نظر من این کار به‌شدت مخرب است. چه کسی فکر می‌کند کتک زدن یک کودک سرگرمی است؟
طبق چیزی که دیوید کیج به یوروگیمر گفته: «هیچ محدودیتی در این زمینه وجود ندارد»، تا زمانی که او نویسنده‌ی این بازی باشد.
چیزهایی وجود دارند که من هرگز طرفشان نخواهم رفت. برای مثال من هیچ وقت درباره‌ی نژادپرستی بازی نمی‌سازم یا مثلا هیچ‌گاه سمت بازی‌ای با موضوع زن‌ستیزی یا تبعیض جنسیتی نخواهم رفت. این‌ها محدودیت‌های من هستند. زمانی که شما از محتوایی که تولید می‌کنید و معنایی که درون آن نهفته است راضی هستید، خواهید دانست که هیچ چیزی برای شرم‌زده بودن وجود ندارد. این بدین خاطر است که چنین چیزی حقیقت دارد و در روایت صادق است و پویا. هیچ مرزی در این زمینه وجود ندارد.
شما می‌توانید مصاحبه‌ی کامل دیوید کیج با یوروگیمر را در زومجی مطالعه کنید.