بررسی بازی Street Fighter V

در ایران اکثر ما بازی‌های مبارزه‌ای را از شورش سگا یا شورش در کشتی افسانه‌ای پلی‌استیشن 1 شروع کردیم. حتی دو بازی Mortal Kombat و Tekken جزء بازی‌های مبارزه‌ای حرفه‌ای بودند که در آن زمان حداقل در ایران محبوبیت بالایی داشتند. ولی حیف که هیچکس خبری از Street Fighter نمی‌گرفت، بازی‌ای که سبک مبارزه‌ای حرفه‌ای را چندین پله افزایش داد. تا سه نسخه اول این بازی برای کنسول آرکید عرضه می‌شد و خب این کاملا طبیعی بود که در ایران مخاطبین این سبک هیچ ایده‌ای از بازی Street Fighter نداشته باشند. تا اینکه Street Fighter III: 3rd Strike برای کنسول‌های نسل ششم و نسل هفتم عرضه و توانست مخاطبین زیادی را جذب خود کند. بازی مبارزه‌ای کاملا شرقی که در آن کاملا می‌توانستیم تکنیک‌های افسانه‌ای ژاپنی را مشاهده کنیم. حال سال‌ها گذشته و Street Fighter V عرضه شد تا بتواند موفقیت نسخه‌های پیشین را این بار بروی پلی‌استیشن 4 و رایانه‌های شخصی تکرار کند.

دقیقا مشکل از همین‌جا شروع می‌شود. زیرا کپکام، سازنده و ناشر سری بازی Street Fighter، دیگر آن استودیو همیشگی شرقی نیست. انگار مد شده یک سری از استودیوها دست به نابودی سری‌های خود زده و قطعا تا به الان کپکام یکی از پیروان این جنبش است. کپکام با انتشار یک سری اخبار، حواشی حول Street Fighter V را زیاد کرد و در ادامه بدترین خبر به گوش‌امان رسید. بخش داستانی این بازی دیرتر عرضه می‌شود! البته تا به الان بخش داستانی نیز طی یک بروزرسانی به صورت رایگان در اختیار کاربران قرار گرفته است .سوالاتی وجود دارند. این بخش تا چه حد تجربه کاربران را تکمیل‌تر کرده است؟ آیا بازی در زمان عرضه ارزش پرداخت هزینه ۶۰ دلار را داشت؟

داستان Street Fighter V از دو بخش تشکیل شده است. بخش اولی یک پیش درآمد بر داستان اصلی که با هر شخصیت می‌توانید فقط ۳ الی ۴ مبارزه انجام دهید. طی هر مبارزه یک سری کات‌ سین‌های مانگا مانند (البته اگر مانگا را رنگی در نظر بگیریم) به همراه دیالوگ شخصیت‌ها با یکدیگر پخش می‌شود. جالب‌ترین و بدترین اتفاقا این بخش داستانی اینجاست که مبارزات عملا یک مورد تشریفاتی هستند. یعنی هوش مصنوعی حریف شما اینقدر ضعیف و ساده در نظر گرفته شده که حتی اگر چند دقیقه دست به دکمه‌های کنترلر خود نزنید، حریف‌اتان فقط عقب و جلو رفته و شاید یکی دو تا پرش هم بکند! حتی به خاطر وجود مبارزات کم تعداد و هوش مصنوعی ضعیف، نمی‌توان به این بخش به چشم یک بخش تمرینی و آشنایی برای شخصیت‌های بازی نگاه کنیم. پس از این که پیش درآمد تمامی شخصیت‌ها را بازی کردیم، به سراغ داستان اصلی بازی می‌رویم. در ابتدا انتظار داشتم یک بخش سینماتیک انیمه‌ای به همراه مبارزاتی دلچسب در دنیای شخصیت‌هایی داشته باشم که همگی حس نوستالوژیکی را القا می‌کنند. ولی خب ظاهرا تصوراتم از این بخش شدیدا اشتباه بود! داستانی که از سر هم بندی یک سری کات سین معمولی داخل بازی تشکیل شده است.

جدای از عرضه بخش داستانی بازی پس از ۵ ماه تاخیر، شاهد یک بخش کاملا بی روح هستیم. بی روح از این نظر که اکثرا شخصیت‌های داستان آن جذابیت گذشته را ندارند. به عبارتی کپکام سعی کرده فقط پایه و اساس داستان همیشگی که جنگی با گروه شادولو و لرد بایسون هست به نمایش بگذارد. داستان بازی از جایی شروع می‌شود که چارلی نَش پس از شکست و کشته شدنش به دست بایسون (اشاره به وقایع نسخه سوم بازی) توسط یک شخص به نام هلن زنده می‌شود. حال چارلی دیگر آن شخص سابق نبوده و تنها یک هدف در سر می‌پروراند و آن هم مبارزه و کشتن بایسون است. اینجا دقیقا نقطه‌ای است که داستان بازی به چندین رشته مختلف تقسیم بندی می‌شود. رشته‌هایی که سازنده خیلی سعی دارد به وسیله یک سری جریانات آن‌ها را به یکدیگر ربط داده و در آخر بازی متصل‌اشان کند. ولی متاسفانه این کار به خوبی صورت نمی‌گیرد. از یک سمت داستان چارلی و کشتن لرد بایسون، از سمت دیگر راه افتادن پروژه شادولو به اسم «پروژه C.H.A.I.N.S». در راستای پروژه مخفی گروه شادولو، هلن و رئیسش به همراه گروهی دیگر از شخصیت‌های دنیای استریت فایتر از جمله رشید قصد دارند تا جلوی بایسون را گرفته و به اهداف خود برسند. حال در این میان اهداف هر شخص نیز با یکدیگر متفاوت است. شاخه و برگ‌های بخش داستان در همینجا به اتمام نمی‌رسد! ریو دیگر آن ریو سابق نیست. مسئله‌ای وی را اذیت می‌کند. مسئله‌ای که تمرکز کردن را از این مبارز افسانه‌ای گرفته و پراکندگی داستان شخصتی‌ها همینطور ادامه دارد. به عبارتی کپکام یک ظرف از شخصیت‌ها و افکاری را که دارند پر کرده و مدام هم می‌زند!

در ابتدای متن ذکر شد داستان و شخصیت‌ها خیلی بی‌روح هستند. این بی‌روحی بر می‌گردد به شخصیت پردازی خیلی ضعیف و بد بازی! یک سری از شخصیت‌ها از جمله فنگ که خیلی دوست دارد خود را یک شیمیدان روان‌پریش و دیوانه به مخاطبین معرفی کند که شدیدا عشق به لرد بایسون و خدمت به وی را تا آخرین لحظه زندگی‌‌اش، به عنوان هدف انتخاب کرده است. ولی متاسفانه این شخصیت به قدری ضعیف است که حتی امکان دارد کات سین‌های مربوط به وی را رد کنید! یا شخصیت زانگیف که به همراه شاگردش از شخصیت پردازی‌های ضعیفی رنج می‌برند.

جالب‌ترین نکته اینجاست که طراحی شخصیت‌هایی مثل کن در قست مانگا مانند بازی مطابق مدل اصلی آن‌هاست

طراحی و گرافیک بازی واقعا خوب است. گرافیک دو و نیم بعدی انیمیشنی با نمایش جزئیات بالا که به خوبی کار شده است. فقط تنها نکته‌ای که در بخش گرافیک شدیدا برایم غیرقابل قبول بود طراحی شخصیت کِن است. در نسخه‌های پیشین طراحی این شخصیت به خوبی هرچه تمام‌تر صورت گرفته بود ولی در این نسخه، ظاهرا تیم سازنده تصمیم گرفت تا ظاهری جدید را برای طراحی کنند. اصلا این قیافه به وی نمی‌آید!‌ همانطور که در بالا تاحدی به آن اشاره شد، موسیقی و صداگذاری بازی به خوبی انجام گرفته است. جدای از یک سری دیالوگ سطحی مشکل دیگری بر این بخش وارد نیست. موسیقی دلچسب محیط‌ها یادآور خاطرات خوش قدیم است. برای مثال مبارزه ریو و کن در طول داستان واقعا عالی کار شده است. یک ترکیب فوق العاده بین موسیقی، گرافیک و مبارزات سریع گیم‌پلی که جذابیت بالایی را فراهم کرده است. با تمام این تفاسیر بازی Street Fighter V اصلا چیزی نیست طرفداران اتظارش را می‌کشیدند. در صورتی که با یک نگاه کلی به همین نسخه می‌توان فهمید که پتانسیل این بازی چقدر بالا بوده و چطور کپکام با سهل انگاری کامل این پتانسیل را نابود کرده است. حتی این استودیو با قیمت‌گذاری شخصیت‌ها در فروشگاه بازی عملا می‌گوید که هیچوقت روی زِن مانی (واحد پول مجازی بازی) حساب باز نکنید. زیرا این شخصیت‌ها به قدری گران هستند که عملا مخاطب را وادار به خرید از فروشگاه پلی‌استیشن یا استیم می‌کنند.

زومجی چگونه یک بازی را بررسی می‌کند؟