بررسی بازی Arms

فرقی نمی‌کند نینتندو یک بازی دوبعدی بسازد یا سری هم به دنیای خودرو و مسابقات ریسینگ بزند، یا حتی گاهی محصولی عرضه کند که مشت‌ها در آن سخن می‌گویند. هرچه که باشد یک موضوع روشن است:‌ نینتندو راه ساخت یک بازی موفق را یاد گرفته و می‌‌تواند از هر موضوعی، محصولی زیبا را توسعه داده و عرضه کند. از زمانی که نینتندو سوییچ عرضه شده، نینتندو جان تازه‌ای گرفته و می‌خواهد دیگر اشتباهات گذشته را تکرار نکند. ریسک استفاده از کنترل حرکتی که کنسول Wii را در صدر پرفروش‌ترین کنسول‌ها قرار داد و اشتباهی که Wii U را به یکی از سرخوردگی‌های نینتندو تبدیل کرد، ظاهرا درس عبرتی برای نینتندو شده است. سوییچ اما تفاوت‌های زیادی دارد. کنسولی که بازی هنگام عرضه آن از سری زلدا، یکی از قدیمی‌ترین مجموعه‌های بازی نینتندو باشد و در ادامه ماریو کارت ۸ دیلاکس را با قدرت و بهبودهای دریافت کند، طبیعی است که خبر از پشتیبانی قدرتمند یکی از قدیمی‌ترین کمپانی‌های بازی می‌دهد. نینتندو قول داده که این‌بار دیگر بهترین بازی‌ها را برای سوییچ عرضه کند و کتابخانه بازی‌های این کنسول هیبریدی را مملو از بهترین‌های نینتندو کند.

یکی از بازی‌هایی که از زمان رونمایی نینتندو سوییچ مانور زیادی روی آن داده شده بود، بازی مبارزه‌ای Arms بود که از همان ابتدا نوید مبارزه‌های هیجان‌انگیز و نزدیک را می‌داد. به شخصه قبل از تجربه بازی Arms امید چندانی به این بازی نداشتم. دلیل آن هم مشخص بود؛ مکانیک مبارزه‌ای این بازی در یک آرنا و مشت‌هایی که روی هوا شناور می‌شدند تا به حریف برسند، سوالات زیادی را در ذهن بازیکنان در رابطه با اجرای بی‌نقض مبارزات ایجاد می‌کرد. البته این نخستین باری نیست که با یک بازی مشت زنی روبرو هستیم، اما Arms کاملا متفاوت است و کلا دنیای متفاوتی دارد. مبارزه‌ها مشابه با بازی‌های فایتینگ دیگر ژاپنی نظیر سری بازی Naruto Ninja Storm در یک آرنا انجام می‌ گیرد و بازیکنان می‌توانند با حرکت آزاد در آرنا به رقابت با یکدیگر بپردازند. بر خلاف دیگر بازی‌های مبارزه‌ای که مجموعه‌ای از کمبوها و حرکات ترکیبی پیچیده دارند، Arms گیم‌پلی مینیمال اما با استراتژی دارد و بازیکنان باید قبل انجام هر حرکتی به خوبی فکر کنند.

با یک جفت جوی‌کان یا کنترلر Pro، شما به راحتی می‌توانید حالت مورد نظر را انتخاب کرده و وارد نبردی با حریفان شوید. برای درک بازی رزمی Arms باید به محتوای گیم‌پلی آن پرداخت. بازی در حالت Grand Prix تنها به مبارزات خشک و خالی خلاصه نمی‌شود، شما همچنین در این حالت فرصتی برای آشنایی با شخصیت‌ها دارید و قبل از ورود به رقابت مشخصاتی را از علایق هر شخصیت و همچنین، اندازه قد و لقب کارکتر به دست می‌آورید. حالت Grand Prix در کنار مبارزات عادی فرصتی عالی برای تجربه رقابت مشت‌زنی متفاوتی است. به عنوان مثال، یکی از حالت‌های بازی شبیه به بسکتبال است و باید با گرفتن حریف، آن را به درون طور بسکتبال بی‌اندازید. این حالت، بازی والیبال را نیز شامل می‌شود و باید توپی را با مشت به سمت زمین حریف بی‌اندازید، شخصی که توپ به زمین او بی‌افتد و بترکد، شکست خواهد خورد.

از دیگر نکات مثبت ساخته نینتندو وجود حالت‌های مختلف بازی است. رابط کاربری حالت Party Match شما را به یاد سوپر ماریو کارت ۸ دیلاکس می‌اندازد، در این حالت مانند بازی سوپر ماریو کارت ۸، با سایر بازیکنان وارد یک لابی می‌شوید. اما با این تفاوت که به صورت یک به یک، دو به دو و سه نفره با یکدیگر مبارزه خواهید کرد. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های بازی امکان استفاده از جوی‌کان‌ها است. هرچند در جوی‌کان‌ها شاهد تاخیر ناچیز در دریافت دستورات حرکتی هستیم، اما هنوز هم بازی با جوی‌کان‌ها لذت‌بخش است.

تمامی حالت‌های بازی از یک تا دو بازیکن را پشتیبانی می‌کنند و حتی با ورود به حالت لوکال یا بومی می‌توانید از طریق وای‌فای کنسول، با سایر بازیکنانی که در اطرافتان هستند بدون مشکل ارتباط، مبارزه کنید. شما حتی در حالت Grand Prix، پارتی مچ یا Friends می‌توانید با دوستان به مبارزه بپردازید و در میدان نبرد به دوستان‌تان یاد بدهید که چه کسی قدرتمندتر است. حالت Ranked Match بعد از تمام کردن بازی در درجه سختی ۴ در Grand Prix آزاد می‌شود که در حقیقت بخش رتبه‌بندی است که با هر مسابقه و پیروزی، مقداری XP برای افزایش سطح به دست می‌آورید. این حالت در حقیقت مشکل‌ترین مبارزات را دارد، زیرا عمدتا بازیکنانی حرفه‌ای در آن حضور دارند.

موسیقی آرمز توسط دو هنرمند ژاپنی با نام‌های یاسوآکی ایواتا و آتسوکه آساهی ساخته شده است. این دو در ساخت موسیقی بیشتر بازی‌های نینتندو مانند Mario Kart 8 و The Legend of Zelda: Breath of the Wild نقش داشته‌اند و از نام‌های شناخته شده در ساخت موسیقی بازی‌های ژاپنی محسوب می‌شوند. موسیقی آرمز ابتدا بسیار جذاب است و به خوبی حسی را القا می‌کند که برای ورود به یک مسابقه لازم دارید. با این حال، بعد از کمی بازی کردن، آهنگ بازی تکراری می‌شود و نیاز به موسیقی جدید را احساس می‌کنید.

اما نکته‌ی جالب دیالوگ‌های شخصیت ها است که حالتی فانتزی دارد و از مجموع صداهای نامفهموم تشکیل شده است. شخصیت هایی که با آنها مبارزه می‌کنید در هنگام پیروزی تنها نام‌شان را صدا می‌زنند و گزارشگر نیز مجموعه‌ای از کلمه‌های نامفهموم را ادا می‌کند. افکت‌های صوتی استفاده شده برای انفجارها، مشت زدن‌ها، پرش‌ها و فرود آیتم‌ها در آرنا همگی با کیفیت هستند و کمبودی را در این رابطه احساس نخواهید کرد.

نینتندو با انتشار بازی Arms در کنار یادآوری بازی خاطره انگیز Punch Out، شیوه‌ای جدید را برای مبارزه معرفی کرده است. اینکه شخصیت‌ها دست‌ها یا مویشان را دراز می‌کنند و شما می‌توانید دست‌های پرتاب‌ شده آنها را به طرفین هدایت کنید، جذابیت خاصی دارد که تجربه آن را لذت بخش می‌کند. هرچند بازی فعلا ۱۰ تا شخصیت دارد، اما مکانیک گیم‌پلی بازی به شکل عجیبی در کنار سادگی، پیچیدگی‌های نهفته‌ای دارد که شما را مجبور به ادامه رقابت‌ها برای کسب تجربه‌ی بیشتر می‌کند. ساخته‌ی نینتندو اگر همان ابتدا نظرتان را جلب کند، احتمالا به تجربه آن ادامه خواهید داد، در غیر این صورت کارتریج را خارج کرده و به دنبال بازی جدیدی می‌روید.