بررسی بازی The Elder Scrolls: Legends

The Elder Scrolls: Legends از مدت‌ها پیش روی پی‌سی منتشر شده بود و چندی پیش هم برای تبلت‌ها در دسترس قرار گرفت. با این حال این بازی چند روز پیش روی گوشی‌های موبایل نیز منتشر شد و همین بهانه‌ای شد تا سراغ بررسی آن برویم. البته توجه داشته باشید که این بررسی، در مورد تجربه کلی بازی The Elder Scrolls: Legends است و صرفا محدود به نسخه‌ای از آن روی یک پلتفرم خاص نیست؛ چرا که اولا شخصا بازی را هم روی پی‌سی و هم روی گوشی اندرویدی تجربه کرده‌ام و از آن مهم‌تر تجربه بازی روی پلتفرم‌های مختلف تفاوتی ندارد و تنها شاهد یک سری تفاوت‌های خیلی جزئی در رابط کاربری هستیم.

در The Elder Scrolls: Legends شاهد تنوع خیلی بالایی از کارت‌ها هستیم. علاوه بر این، شما می‌توانید مجموعه کارت خودتان را با محوریت دو ویژگی بچینید؛ ویژگی‌هایی مثل قدرت، چالاکی، هوش و موارد دیگر که همین امر باعث می‌شود تا هر بازیکن بتواند بسته به سبک بازی و علاقه‌مندی‌های خود، مجموعه کارت دلخواهش را بچیند و علاوه بر آن، بازی حس و حالی شبیه به بازی‌های نقش‌آفرینی هم پیدا کند. این یک خلاقیت جالب در بازی است که باعث شده تنوع خوبی را در چینش کارت‌ها شاهد باشیم. اما این مساله کاملا پتانسیل این را دارد که تعادل موجود در بازی را به هم بزند و باعث شود که مثلا یک نوع خاص از کارت‌ها، نسبت به دیگری برتری داشته باشد. اما خوشبختانه همان‌طور که اشاره شد، چنین مشکلی را در The Elder Scrolls: Legends شاهد نیستیم و بتسدا با طراحی هوشمندانه کارت‌ها باعث شده تا بازی تعادل خیلی خوبی داشته باشد. به همین دلیل هم پس از اینکه مسابقه‌ای با یک گیمر دیگر را ببرید یا واگذار کنید، این حس به سراغ‌تان خواهد آمد که دلیل این پیروزی یا شکست، تنها تصمیم‌های درست یا اشتباه خودتان بوده است. در نتیجه می‌توان گفت که بخش‌هایی از بازی The Elder Scrolls: Legends که در آن مشغول رقابت با گیمر‌های دیگر هستید، کاملا مبتنی بر توانایی‌های شما در بازی و چینش درست کارت‌هایتان است و این وسط المان‌های دیگر تاثیر خیلی زیادی ندارند. (البته در هر بازی کارتی المان شانس هم تا حدودی دخیل است)

حال شاید این سوال برای‌تان پیش آمده باشد که چرا گفتم بخش‌هایی از بازی که در آن مشغول رقابت با گیمر‌های دیگر هستید مبتنی بر توانایی‌های شما هستند؟ خب راستش را بخواهید یکی از مشکلات بازی را در بخش Solo Arena آن می‌دانم. در ادامه بیش‌تر راجع به حالت‌های بازی صحبت خواهیم کرد، اما در اینجا ذکر همین مورد کافی است که Solo Arena بخشی از بازی است که در آن با پرداخت مقداری پول یا استفاده از بلیت (که با پول واقعی قابل خرید است)، می‌توانید وارد یک رقابت جذاب شوید که در آن باید ابتدا چند دشمن معمولی را که توسط هوش مصنوعی کنترل می‌شوند شکست دهید و در نهایت هم باس را از بین ببرید تا جوایزی به دست بیاورید. اما این بخش از بازی، مشکلی دارد که آسیبی جدی به تعادل آن زده است و آن هم اینکه در حین مبارزه‌های این بخش، همواره این حس به سراغ‌تان خواهد آمد که انگار کارت‌های حریف، دقیقا بر اساس تصمیم‌های شما چیده می‌شوند و برای مثال ممکن است یک کارت قدرتمند داشته باشید و پس از انداختن آن، طرف مقابل کارتی با هزینه خیلی کم را استفاده کند که این کارت قدرتمند شما را به راحتی از بین می‌برد. شاید چند بار رخ دادن این مساله تصادفی به نظر برسد، اما در این حالت بازی آن‌قدر چنین اتفاقاتی رخ می‌دهد که گاهی این حس به من دست می‌داد که انگار رقابت‌های این بخش کاملا از پیش تعیین‌شده هستند؛ مخصوصا که در حالت‌های گیمر در برابر گیمر بازی شاهد چنین مشکلی نیستیم و این یکی از ایراد‌های بازی است که بتسدا باید برای رفع آن و ایجاد تعادل بهتر در این بخش، تلاش کند.

اما یکی دیگر از ویژگی‌های بارز The Elder Scrolls: Legends داشتن خلاقیت‌هایی در مقایسه با دیگر بازی‌های کارتی و مخصوصا Hearthstone است؛ خلاقیت‌هایی که اگر در بازی نبودند، باعث می‌شد تا The Elder Scrolls: Legends هم یک تقلید صرف از Hearthstone باشد. یکی از این موارد، وجود دو لاین در زمین بازی است؛ به این صورت که شما یک لاین در سمت چپ و یک لاین در سمت راست مشاهده خواهید کرد و مثلا اگر کارت رقیب در لاین چپ باشد و کارت شما در لاین راست، قادر نخواهید بود به کارت رقیب ضربه وارد کنید. به بیان دیگر، تنها کارت‌هایی که در یک لاین مشابه باشند می‌توانند به هم ضربه بزنند. این مساله عمق استراتژیک خیلی خوبی به بازی بخشیده و انتخاب لاین درست در هنگام استفاده از کارت‌ها، گاهی می‌تواند حتی تعیین‌کننده شکست یا پیروزی شما باشد. در نتیجه این مساله بازی را بیش‌تر به سمت یک اثر «مهارت-محور» سوق داده است.

در طول متن و همچنین در مطلب معرفی بازی، به حالت‌های بازی مختلف در The Elder Scrolls: Legends پرداخته‌ایم. این بازی حالت‌هایی چون بخش داستانی، بخش رقابت با گیمر‌های دیگر و آرنا‌های تک‌نفره و چندنفره را دارد که ضعف آن در بخش آرنای تک‌نفره را توضیح دادیم و به بالانس بودن گیم‌پلی بازی در بخش‌های چندنفره نیز پرداختیم. اما یکی دیگر از بخش‌های بازی، قسمت داستانی آن است که خب می‌توان آن را یک بخش جذاب دانست. لزوما کسی از یک بازی کارتی، انتظار داشتن یک بخش داستانی را ندارد و همین که بازی بتواند رقابت‌های جذابی ارائه کند، کافی است. اما بازی‌هایی را در این سبک داشته‌ایم که سراغ بخش داستانی هم رفته‌اند و The Elder Scrolls: Legends هم یکی از همین بازی‌ها است. درست است که نباید از این بخش بازی انتظار داستانی در حد و اندازه نسخه‌های نقش‌آفرینی سری الدر اسکرولز داشته باشیم، اما به هر حال بازی در این بخش دو وظیفه دارد که اولی روایت یک داستان خوب است و دومی هم آشنا کردن گیمر با مکانیزم‌های مختلف بازی است که می‌توان گفت The Elder Scrolls: Legends به هر دو وظیفه‌اش به بهترین شکل ممکن عمل می‌کند. در این بخش از بازی شاهد ۲۰ مرحله هستیم که در هریک باید با موجودی مبارزه کنید و در لابه‌لای این مبارزه‌ها هم داستان بازی برای‌تان روایت خواهد شد. البته بازی یک بخش داستانی دیگر هم دارد که برای تجربه آن، باید پول بپردازید و DLC بازی را خریداری کنید.

Legends به هر حال نسخه‌ای از سری الدر اسکرولز است و به جرات می‌توان گفت که این مجموعه در کنار مجموعه‌هایی چون وارکرفت، ارباب حلقه‌ها یا وارهمر، از جمله بزرگ‌ترین و غنی‌ترین مجموعه‌های فانتزی است. به همین دلیل هم دست بتسدا در طراحی کارت‌های بازی باز بوده و خوشبختانه این شرکت هم از این آزادی عمل نهایت استفاده را برده و کارت‌های زیبا و متنوعی را در جریان بازی شاهد هستیم که طرفداران این مجموعه کاملا با آن‌ها ارتباط برقرار خواهند کرد. علاوه بر این، موسیقی هم به همان زیبایی است که در بازی‌هایی چون اسکایریم تجربه کرده بودیم و بازی از این نظر هم کم و کاستی ندارد. تنها مشکلی که شاید از حیث صوتی و بصری در بازی به چشم بیاید، یکنواخت شدن محیطی است که در آن با حریف رقابت می‌کنید. شاید این ایراد خیلی به چشم نیاید، اما خب طراحی این بخش از بازی کمی زیادی ساده است و مثلا سازندگان می‌توانستند چندین محیط طراحی کنند و به صورت تصادفی بین آن‌ها جابه‌جا شوند و تغییرات این محل را تنها به عوض شدن یک سری عکس خلاصه نکنند.