بررسی بازی Agents of Mayhem

وقتی نگاهی به کارنامه استودیو والیشن می‌اندازیم، خیلی سریع متوجه می‌شویم که این استودیو استاد خلق آثار فانتزی، سرگرم‌کننده و بی قید و بندی است که به راحتی می‌توانند شما را چند ساعتی از جهان فارغ سازند و غرق در اتمسفر شلوغ و پرهرج و مرج خود کنند. سمبل این سبک از بازی‌سازی، مجموعه Saints Row است که یک نمونه کامل و کم عیب و نقص از این دست بازی‌های شاد و درهم و برهم است. یکی از مزیت‌هایی که این‌گونه از بازی‌ها دارند، این است که شما را به قدری مجذوب محیط پرزرق و برق و پر ازدحام خود می‌کنند که اجازه نمی‌دهند روی ایرادات و نقص‌های نسبتا جزئی بازی متمرکز شوید. در واقع لذت گیم‌پلی باعث می‌شود تاحدودی چشم خود را روی سایر ضعف‌های بازی ببندید و دست از ادامه آن برندارید.

بازی Agents of Mayhem یکی از نزدیک‌ترین آثار استودیو والیشن به مجموعه بازی Saints Row است. در واقع سازندگان ترجیح داده‌اند ریسک را کنار بگذارند و با تغییراتی در همان فرمول موفق قدیمی، یک بازی جدید معرفی کنند. این اثر جدید به هیچ وجه نتوانسته است خود را از زیر سایه Saints Row خارج کند و قطعا خواست سازندگان نیز این چنین بوده است. با اینکه جهان بازی Agents of Mayhem به اندازه Saints Row دیوانه‌وار و بی‌قانون نیست، اما نقاط مشترک زیادی با موفق‌ترین سری بازی استودیو والیشن دارد و در برخی از المان‌های گیم‌پلی، ردپای قدیسان دیده می‌شود.

گذشته از داستان، متاسفانه شخصیت‌پردازی کاراکترهای اصلی هم اصلا رضایت‌بخش نیست. با اینکه ما از قبل و در بازی Saints Row IV با شخصیت پرسفونی آشنا شده‌ایم، اما سازندگان حتی یک اشاره کوچک هم به گذشته این کاراکتر و تیمی که تشکیل داده است نکرده‌اند. همین موضوع باعث می‌شود که ارتباط برقرار کردن با شخصیت‌ها سخت و یافتن یک کاراکتر ماندگار در این بازی غیرممکن شود و حتی دیالوگ‌ها و مکالمات طنز بازی نیز کمکی به این مشکل نمی‌کند. البته صداگذاری جالب پرسفونی با لهجه خاصی که دارد باعث می‌شود تا این کاراکتر را حداقل به‌خاطر صدایش به یاد داشته باشیم. همه ما می‌دانیم که استودیو والیشن معمولا در بازی‌های خود اهمیت چندانی برای داستان قائل نمی‌شود و عموما هیچگاه در سری Saints Row شاهد خط داستانی قدرتمندی نبوده‌ایم، اما Agents of Mayhem در این زمینه حتی از استانداردهای استودیو نیز پایین‌تر ظاهر می‌شود.

با وجود اینکه والیشن کاملا به داستان بازی بی‌توجه بوده، اما به نظر می‌رسد تمرکز و زمان زیادی را روی گیم‌پلی بازی صرف کرده است تا اثری را تحویل گیمرها بدهد که با وجود نقص‌هایی، همچنان لذت‌بخش و قابل تحمل باشد. اولین و مهم‌ترین ایده‌ای که در این بازی به کار گرفته شده، استفاده از سه شخصیت مختلف در آنِ واحد است. در واقع سازندگان به جای اینکه برای شما یک کاراکتر با چندین سلاح مختلف آماده کنند، چندین کاراکتر در اختیار شما قرار می‌دهند که هر کدام یک نوع اسلحه دارد و شیوه مبارزه‌اش نیز متفاوت است. به کار بردن چنین روشی مزیت‌های قابل توجهی دارد. یکی از مزیت‌ها این است که شما در بازی سه نوار سلامتی خواهید داشت و این یعنی سه بار فرصت مردن دارید و تازه اگر شما قبل از اتمام کامل نوار سلامتی، کاراکتر انتخاب شده را تعویض کنید، این فرصت‌های مرگ بی‌نهایت می‌شود. با این کار، شما در حالی که با دیگر شخصیت خود در حال بازی هستید، سلامتی کاراکتر قبلی را هم کم کم به حالت اولیه بازمی‌گردانید. علاوه بر این، پیاده‌سازی چنین مکانیزمی شما را وادار می‌کند که قبل از شروع مرحله، متناسب با نیاز خود، شخصیت‌هایی را انتخاب کنید که واقعا به دردتان می‌خورند. در واقع شما باید از هر تیپ مبارزه یک کاراکتر را در تیم سه نفره خود جای دهید. برای مثال افرادی چون Hardtack و Yeti برای مبارزات نزدیک مناسب هستند، در حالی که Hollywood، Rama و Daisy با توجه به سلاحی‌ که در اختیار دارند، برای شلیک از راه دور کاربرد دارند.

خوشبختانه تعداد شخصیت‌های قابل بازی به اندازه کافی زیاد هستند که بالاخره به ترکیب موردنظر خود دست پیدا کنید. هر کدام از این کاراکترها اهل یکی از کشورهای جهان هستند و جالب است بدانید که یک نینجای ایرانی با نام شهرزاد نیز در بازی گنجانده شده است. هر کدام از این ماموران کارکشته دارای دو نوع قدرت اختصاصی و کشنده هستند که با جمع‌آوری امتیاز در حین بازی و کشتن نیروی‌های دشمن، فعال می‌شود. بخشی از قدرت‌ها و تجهیزات موجود در بازی نیز به بخش آپگرید شخصیت‌ها مربوط می‌شود که برای آزاد کردن آن‌ها باید از پولی که در بازی به دست آورده‌اید، استفاده کنید. بخش ارتقا سطح کاراکترها با اینکه گسترده بوده و گزینه‌های متعددی را روبروی شما می‌گذارد، اما در حین بازی به جز یکی دو مورد که برخی تجهیزات مخصوص را به بازیکن اعطا می‌کند، در بقیه موارد شاهد اثرگذاری ملموسی نیستیم. در واقع بازی به شما اجازه نمی‌دهد که در هنگام آپگرید، روی گزینه‌های جزئی مثل ایجاد تغییر در سلاح‌ها متمرکز شوید و در عوض مواردی کلی مثل بالابردن مقاومت و افزایش قدرت را به شما پیشنهاد می‌دهد. البته این‌ها باعث نمی‌شود که این سیستم را جزو نقاط ضعف بازی بدانیم و روی آن وسواس به خرج دهیم، چون Agents of Mayhem قرار نیست یک اثر نقش‌آفرینی باشد.

از دیگر کم‌کاری‌های سازندگان در بازی، عدم وجود قابلیت شلیک از داخل خودروها است که به یکی از علامت‌های سوال بزرگ بازی تبدیل شده است. در حالی که شما ماموریت دارید کامیون مقابل خودتان را منفجر کنید، نمی‌توانید از داخل خودرو شلیک کنید و باید با برخوردهای پی‌درپی خودرو مقابل را از کار بیندازید. مکانیزمی که بیشتر به درد سری Need For Speed می‌خورد تا این بازی.

یکی از موارد جالبی که در بازی Agents of Mayhem برای اولین بار با آن برخورد کردم، درجه‌های سختی زیاد و بسیار متنوع بازی است که نظیرش را تاکنون ندیده بودم. در بازی شما ۱۲ درجه سختی متفاوت دارید که قطعا هر گیمری می‌تواند گزینه موردنظرش را در این میان پیدا کند. عمده تغییراتی که این درجه‌های سختی در بازی ایجاد می‌کنند، روی نوار سلامتی دشمنان است. در واقع شما هرچقدر که بازی را سخت‌تر کنید، دشمنان‌تان مقاوم‌تر شده و دیرتر کشته می‌شوند. ایده خوبی که والیشن به کار برده است تا شما را به انتخاب درجه‌ سختی بالاتر وسوسه کند، اعطای امتیاز و پول بیشتر است. برای مثال پولی که از کشتن دشمنان در درجه سختی شماره ۱۰ گیرتان می‌آید، خیلی بیشتر از چیزی است که در درجه‌های سختی پایین‌تر به دست می‌آورید. هوش مصنوعی بازی نیز کاملا قابل قبول است و دشمنان بازی رفتاری کاملا آگاهانه دارد. تقریبا هرگز نمی‌توانید بدون اینکه دشمنان متوجه حضورتان شوند، آن‌ها را بکشید. زمانی که به آن‌ها نزدیک شوید، به جای استفاده از اسلحه به مبارزه تن به تن روی می‌آورند تا شما را از خود دور کنند.

مراحل بازی در Agents of Mayhem به چند دسته تقسیم می‌شوند. یک دسته از مراحل مربوط به بخش داستانی است و بخش دیگر مربوط به آزاد کردن کاراکترهای جدید است. در این بین مراحل فرعی و کوتاهی نیز وجود دارد که تنوع مناسبی دارند. متاسفانه هر چقدر که ساختار مراحل در بخش کمپین خوب و متنوع است، در بخش رهاسازی کاراکترها شاهد مراحلی کاملا تکراری و مشابه هستیم. طراحی مراحل بخش داستانی با اینکه در اوایل بازی کمی خسته‌کننده به نظر می‌رسد، اما رفته رفته با افزوده شدن باس‌فایت‌های مختلف، تعقیب و گریزها و مبارزات خیابانی، جانی دوباره می‌گیرد. این در حالی است که مراحل مربوط به کاراکترها یک چرخه کاملا مشابه و تکراری را طی می‌کند و همین باعث می‌شود انگیزه گیمر برای افزودن شخصیت‌های جدید به تیم خود کمتر شده و ضربه‌ای اساسی به ایده بزرگ بازی وارد شود. البته در برخی از مراحل کمپین، شما به سراغ کاراکترهای جدید خواهید رفت و در نتیجه تا پایان بازی، بالاجبار ماموران جدیدی را به پایگاه خود اضافه می‌کنید.

از نظر فنی، بازی Agents of Mayhem نوعی گرافیک خاص را به نمایش می‌گذارد که مرا تاحدودی به یاد بازی Borderlands می‌اندازد. البته گرافیک بازی صد در صد واقع‌گرایانه‌تر از این چیزها است، اما افکت‌ها و المان‌هایی کارتونی مانندی که به آن افزوده شده است، به طرز جالبی به اتمسفر مدرن بازی کمک می‌کند و آن را چشم‌نواز جلوه می‌دهد. با اینکه تعداد باگ‌های موجود در بازی خیلی زیاد نیست، اما صفر هم نیست. نمی‌دانم چرا محیط شاد و شلوغ بازی باعث شده است تا باگ‌های آن نیز خنده‌دار و حتی به نفع بازیکن باشد. برای مثال یکی از باگ‌های جالبی که به شخصه در بازی مشاهده کردم، گیر کردن موشک‌های دشمن در هوا و ترکیدن آن‌ها قبل از رسیدن به من بود. وقتی چنین باگی آن هم هنگام مبارزه با یک باس فایت به دادتان برسد، شاید چندان هم با وجود باگ در بازی‌ها مشکل نداشته باشید، اما با این حال نمی‌توان آن را جزو نکات منفی بازی قلمداد نکرد. در کنار این، یکی از ایرادات بازی که گاهی اوقات بدجوری به ضرر شما تمام می‌شود، تعلل در عوض کردن شخصیت است. همانطور که پیش‌تر اشاره کردم، تعویض یک کاراکتر قبل از اینکه نوار سلامتی‌اش به طور کامل خالی شود، بسیار حائز اهمیت است، اما گاهی اوقات و به ویژه زمانی که در حال پرش هستید، بازی به طرز عجیبی در تعویض کاراکتر تعلل می‌کند و باید چندین بار اسکرول کنید تا بالاخره شخصیت بعدی جایگزین شود. این تعلل بی‌جا در بسیاری از قسمت‌های بازی باعث از دست رفتن یکی از افراد تیم می‌شود و واقعا کلافه‌کننده است.

در مورد صداگذاری کاراکترها و موسیقی‌های بازی نیز می‌توان گفت فقط شاهد یک اثر استاندارد و متوسط هستیم. البته همانطور که در بالا اشاره کردم، صداگذاری کاراکتری مثل پرسفونی یکی از نقاط قوت بازی به شمار می‌رود، اما حقیقت این است که وقتی شخصیت‌های بازی آنطور که باید برای ما مهم و قابل درک نباشند، صداگذاری آن‌ها نیز نمی‌تواند چندان مورد توجه قرار گیرد. با این حال، صداگذاری سلاح‌ها و موسیقی‌هایی که در بازی پخش می‌شود، شرایط مطلوبی داشته و کاملا با جو سریع بازی هماهنگ هستند.

بازی Agents of Mayhem را به سبب تشابهات زیادی که با سری Saints Row دارد، به سختی می‌توان از آن جدا کرد. اثر جدید استودیو والیشن با اینکه ایده‌های جالبی را در گیم‌پلی به کار بسته و اکشن سریع آن گیمر را مجذوب خود می‌کند، اما ضعف‌های بزرگی هم دارد که گیم‌پلی به تنهایی نمی‌تواند اثرات مخرب آن را به دوش بکشد. با این حال، تجربه بازی خالی از لطف نیست و اگر طرفدار اکشن‌های سرعتی و پر از انفجار باشید، Agents of Mayhem می‌تواند سرگرمی خوبی برای شما باشد.