بررسی بازی Cuphead

برای دانلود ویدیو از آپارات اقدام کنید | تماشا در یوتیوب

قصه‌گویی بازی، همان‌گونه که از ظاهرش پیداست، خیلی سریع نشان‌تان می‌دهد که به هیچ عنوان جزوی از آن عناصر مهمی نیست که باید اثر را به خاطر وجودشان در دقایق این ساخته ستایش کنید. با این حال، Cuphead با همین داستان‌گویی ساده تمامی نیازهایش نسبت به قصه‌ای برای پیش‌برد بازی را برآورده کرده و با طراحی‌های زیبا و استفاده از چندین و چند موسیقی شیرین، موفق به روایت سریع ماجرایی شده که در پس ذهن مخاطب، دلیلی بامزه برای انجام تمامی این مبارزات و پیش‌روی در مراحل گوناگون اثر را قرار می‌دهد. این یعنی سازندگان اثر، هرگز به خاطر توجه به یکی از جلوه‌های ساخته‌ی جذاب‌شان، یکی دیگر از موارد مهم در ساخت بازی را فراموش نکرده‌اند و در Cuphead ما با تجربه‌ای روبه‌رو هستیم که بخش‌هایش یا مثل گیم‌پلی خارق‌العاده و مثال‌زدنی به نظر می‌رسند یا مثل داستان‌گویی آن، حداقل نیازهای مخاطب در یک قسمت را برآورده می‌کنند. اما آن‌چه که مهم است چیزی نیست جز آن که حتی در چنین بخش کوچکی هم می‌شود خلاقیت را دید. خلاقیتی که باعث می‌شود سازندگان با استفاده از یک سبک ساده و شناخته‌شده برای داستان‌گویی، به گونه‌ای ماجرای شخصیت‌هایشان را تعریف کنند که شما این روایت را به عنوان چیزی متعلق به اتمسفر همین بازی بپذیرید و آن را خارج از چارچوب فضاسازی اثر احساس نکنید.

گیم‌پلی Cuphead اما همان چیزی است که باید اثر را به طرز دیوانه‌واری به خاطر آن ستایش کنید. گیم‌پلی جذابی که با استفاده از مکانیزم‌هایی ساده و بهره‌برداری صحیح از دکمه‌هایی اندک، موفق به خلق تجربه‌ای می‌شود که شدیدا معتادکننده است و حتی در آزاردهنده‌ترین لحظات، به سختی توانایی دل کندن از آن را دارید. مراحل بازی، به طور کلی به دو قسمت تقسیم می‌شوند. قسمت‌هایی که هر کدام در هر مرحله، رسما تجربه‌ای جدید و سرشار از تازگی را تقدیم‌تان می‌کنند که از کمتر جلوه‌ای شبیه به مورد قبلی است. مدل اول مراحل، همان چیزی است که قطعا در طول تریلرهای بازی با آن مواجه شده‌اید و در آن‌ها باید در برابر یک یا چند باس واقعا قدرتمند قرار بگیرید. باس‌هایی که هر کدام ظاهر، توانایی و مدل‌های مبارزاتی ویژه‌ای دارند که اگر بخواهم صادق باشم باید بگویم که به جز بارها و بارها مردن، راهی برای یادگیری مکانیزم پیروزی بر آن‌ها ندارید. بازی، ابدا اهل توضیح دادن چیزی از گیم‌پلی خود به شما نیست و به جز لحظات آغازین که دکمه‌های اصلی و مکانیزم‌های کلی حرکت و حمله در بازی را می‌آموزید، هرگز در طول آن با آموزش و راهنمایی سازندگان برای کمک به پیش‌روی در مراحل اثر مواجه نمی‌شوید. این باعث می‌شود که در طول تجربه‌ی اثر، تقریبا هیچ‌کدام از مبارزه‌هایتان حکم وقت تلف کردن را نداشته باشند و واقعا هر بار احساس کنید که بیش از قبل در حال یادگیری نحوه‌ی پیروزی بر یک باس به خصوص هستید. به همین سبب، در انتهای کار که شاید حتی پس از چند ساعت موفق به شکست یکی از باس‌ها می‌شوید، مسیری که طی کرده‌اید را درک کرده و بیش از پیش، لذت پیروزی‌تان را احساس می‌کنید.

در عین حال اگر از این مورد به خصوص بگذریم، اتفاقا در Cuphead می‌شود حجم بالایی از ویژگی‌هایی را دید که به سبب وجود آن‌ها طراحی مراحل اثر را تحسین می‌کنید. در طول بازی، هیچ ویژگی به خصوصی وجود ندارد که به سبب استفاده از آن، ناگهان با یک بازی آسان‌تر مواجه شوید و تمام تجربه‌ی دشوار قبلی را از فراموش کنید. بله، شما در طول بازی امکان رفتن به مراحل Run and Gun که دومین دسته از مراحل بازی هستند را نیز دارید. مراحلی که در آن‌ها می‌توانید سکه‌هایی را جمع کنید و با کمک آن سکه‌ها، به فروشگاه بازی رفته و نیروهای جدید بخرید. اما موضوع این‌جا است که حتی تقبل تمامی آن زحمات و خریدن یک نیروی جدید هم به هیچ عنوان لزوما برای‌تان پرفایده نخواهد بود و اگر موقع خرید یک چیز جدید به اندازه‌ی کافی آن را نشناسید و با استفاده‌ی زیاد از آن، بر نحوه‌ی استفاده‌اش تسلط پیدا نکنید، نه‌تنها این خرید به کارتان نمی‌آید، بلکه باعث می‌شود که خیلی ساده‌تر از قبل، بمیرید. از طرف دیگر، تجربه‌ی بازی به صورت دونفره هم ممکن است در ظاهر چیز ساده‌تری به نظر برسد اما اگر شما و هم بازی‌هایتان در حد خوبی بر بازی مسلط نباشید، امکان ندارد در هنگام تجربه‌ی اثر به این شکل، شانس بیشتری برای پیروزی پیدا کنید. البته در رابطه با این مورد به خصوص، یکی دیگر از مشکلات بازی نیز کم‌تقصیر نیست. موضوع این است که محیط‌های خلق‌شده برای Cuphead، آن‌قدرها هم بزرگ نیستند و وقتی کنترل ماگ‌من را به دوست‌تان می‌سپارید، به سبب حملات بیشتر باس‌ها صفحه بعضا به قدری شلوغ می‌شود که حتی کاراکترهایتان را در میان شلوغی گم می‌کنید. این یعنی سازندگان، غالب محیط‌ها و دشمنان را بدون توجه جدی به این مورد شکل داده‌اند و در نتیجه، شما بعضا در هنگام تجربه‌ی بازی در حالت Co-op، حس مواجهه با چیزی نه‌چندان ایده‌آل را دارید.

فارغ از تمامی این‌ها، اگر بخواهم ‌Cuphead را با یک صفت توصیف کنم، به مانند ابتدای کار می‌گویم این اثر ساخته‌ی هنرمندانه‌ای است. ساخته‌ای که ارزش دنیای بازی‌های مستقل را به حجم بالایی از افراد یادآور می‌شود و به ما می‌فهماند که اصلا و ابدا نباید بگذاریم تجربه‌ی بیگ‌پروداکشن‌های کمپانی‌های بزرگ، کاری کنند که تجربه‌ی این ساخته‌های ارزشمند به تاخیر بیفتد. Cuphead رسما ایده‌ای داشته که قطعا از هیچ کمپانی بزرگی چراغ سبز نمی‌گیرد و فقط ممکن است توسط چند سازنده‌ی خلاق که به عشق بازی‌سازی بازی ساخته‌اند، به وجود بیاید. بازی، در طراحی محیط‌ها سنگ تمام گذاشته، موسیقی‌های اوریجینال و معرکه‌ای را در خلال ثانیه‌هایش جای داده و باس‌هایی را طراحی کرده که فقط نگاهی به ظاهرهای گوناگون و نحوه‌های متفاوت مبارزه‌ی آن‌ها، برای بلند شدن دود از سرتان کافی است. این‌ها را بگذارید کنار آن همه ویژگی دیگر گیم‌پلی و مثلا آن مرحله‌ی Run and Gun اثر که باید در آن مدام با تغییر جهت جاذبه پیش‌روی کنید تا بفهمید چه می‌گویم. تا بفهمید چرا می‌گویم Cuphead حس شیرینی را القا می‌کند که در جای دیگری نمی‌شود چیزی دقیقا به مانند آن را پیدا کرد. حس شیرینی که در طول ساعات زیادی غرق شدن مابین لحظات آن، من را از یک چیز مطمئن کرد. آن هم چیزی نبود جز این که شاید به پایان رساندن اثر و شکست دادن این همه غول بی شاخ و دم کار سخت و عجیبی باشد، اما کاری که سازندگان محترم این اثر برای ساخت آن انجام داده‌اند، بارها و بارها و بارها، سخت‌تر و دشوارتر بوده. پس به احترام همان دشواری باید این اثر را تجربه کرد و به درون دنیایش رفت. دنیایی که در آن، با افتخار می‌گویم که برای اولین بار کنترل قهرمانی کله‌فنجونی را داشتم.