بررسی بازی Divinity: Original Sin II

علاقه شخص من به بازی‌های نقش‌آفرینی کلاسیک، به خیلی سال قبل بر‌می‌گردد؛ به دورانی که صبح تا شب بدون دغدغه‌ای پای بازی‌ای مثل Diablo 2 می‌نشستم و از گشت و گذار در محیط آن و کشتن دشمنانش لذتی می‌بردم که در هیچ بازی دیگری نبود. این علاقه بعد‌ها هم ادامه پیدا کرد و همیشه سراغ بازی‌هایی در این سبک را از فروشنده می‌گرفتم که به قول خودش، هیچ‌کس حتی اسم آن‌ها را هم نمی‌دانست و فروشی نداشتند! با این حال باید قبول کنیم که بازی‌های نقش‌آفرینی ایزومتریک به مرور زمان محبوبیت‌شان را حداقل بین بازی‌ساز‌ها از دست دادند و بسیاری از استودیو‌ها ترجیح می‌دادند تا به جای چنین آثاری، بازی‌های نقش‌آفرینی سه‌بعدی بسازند و به قول معروف هم‌سو با پیشرفت تکنولوژی حرکت کنند. حتی معدود بازی‌هایی مثل Dungeon Siege 3 هم که چند سال پیش منتشر شد، به‌هیچ وجه کیفیت خوبی نداشتند و فاصله این بازی با نسخه دوم آن، بسیار بسیار زیاد بود.

برای دانلود ویدیو از آپارات اقدام کنید | تماشا در یوتیوب

با این حال بازی Divinity: Original Sin که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد، روح تازه‌ای به بازی‌های نقش‌آفرینی ایزومتریک دمید و پس از سال‌ها توانستیم بازی خوش‌ساختی را در این سبک تجربه کنیم و حال که نسخه دوم این بازی برای پی‌سی منتشر شده است، به جرات می‌توانم بگویم که با یکی از بهترین بازی‌های نقش‌آفرینی طرف هستیم؛ بازی‌ای که بهشتی برای علاقه‌مندان این سبک است و به معنای واقعی کلمه هر انتظاری که از بازی‌ای در این سبک داشته باشید، می‌توانید در بازی Divinity: Original Sin II پیدا کنید؛ از گیم‌پلی طولانی و شدیدا سرگرم‌کننده گرفته تا داستانی عالی و غنی و جلوه‌های بصری زیبا که Divinity: Original Sin II را به زیباترین بازی نقش آفرینی ایزومتریک تبدیل کرده‌اند. در واقع استودیو لارین موفق به خلق اثری شده که هرگاه بخواهیم لیستی از بهترین بازی‌های نقش‌آفرینی آماده کنیم، باید آن را هم در بین بازی‌ها بیاوریم. در ادامه با زومجی همراه باشید تا کمی بیش‌تر بخش‌های مختلف این بازی را بررسی کنیم و از این بگوییم که چطور استودیو لارین توانسته هارمونی فوق‌العاده‌ای در این بازی ایجاد و تقریبا تمامی المان‌های آن را به شکلی عالی خلق کند.

چیزی که مرز یک بازی عالی و ضعیف را در بازی‌های سبک نقش‌آفرینی ایزومتریک تعیین می‌کند، مبحث گیم‌پلی است. البته گیم‌پلی خود در این دست بازی‌ها به شاخه‌های مختلفی مثل مبارزه‌ها، گشت و گذار، لوت، ارتقای شخصیت و موارد دیگر تقسیم می‌شود. خب چیزی هم که Divinity: Original Sin II را به چنین جایگاه رفیعی رسانده است، همین گیم‌پلی عالی بازی است که تقریبا در تمامی زمینه‌ها بی‌نقص ظاهر می‌شود و البته یک سری مشکلات جزئی آن را هم نمی‌توان نادیده گرفت. یکی از جنبه‌های بسیار خوب گیم‌پلی Divinity: Original Sin II، طولانی بودن آن است. دیگر خیلی وقت است که عادت نداریم اکثر بازی‌ها چیزی بیش‌تر از ۲۰ یا ۳۰ ساعت ما را سرگرم نگه دارند و حتی خیلی‌ها در همین مدت هم کسل‌کننده و تکراری می‌شوند. اما Divinity: Original Sin II در کوتاه‌ترین حالت ممکن، چیزی در حدود ۶۰ ساعت گیم‌پلی دارد و آنچه که از زمان گیم‌پلی مهم‌تر است، این است که در طی این زمان نه‌تنها از بازی خسته نمی‌شوید و حس تکراری شدن به‌تان دست نمی‌دهد، بلکه از لحظه به لحظه بازی و تنوع عالی آن لذت خواهید برد و علاوه بر آن، حتی شاید بخواهید پس از تمام کردن بازی، دوباره آن را از ابتدا با کلاسی جدید یا در درجه سختی بالاتر شروع کنید و این بار حتی باحوصله‌تر از قبل آن را بازی کنید.

اما گیم‌پلی بازی Divinity: Original Sin II فقط به گشت و گذار در محیط و پیدا کردن آیتم خلاصه نمی‌شود و یکی دیگر از جنبه‌های بازی، مبارزه‌های آن هستند. سازندگان بازی به جای اینکه سیستم مبارزه‌های مبتنی بر کلیک کردن سریع را برای بازی در نظر بگیرند، سراغ مبارزه‌های تاکتیکی و نوبتی رفته‌اند که از قضا تصمیمی عالی بوده و این بخش از بازی را شدیدا چالش‌برانگیز و در عین حال لذت‌بخش کرده است؛ به طوری که در مبارزه‌ها فقط قدرت شخصیت‌ها و سرعت کلیک کردن شما تعیین‌کننده نیست و آنچه که اهمیت دارد، اولا داشتن استراتژی مناسب و سپس استفاده درست از قابلیت‌های شخصیت‌ها است. این مساله داشتن استراتژی مخصوصا زمانی که بازی را به شکل Co-Op تجربه کنید بیش‌تر هم نمود پیدا می‌کند. یکی دیگر از ویژگی‌های خوب مبارزه‌های بازی، اهمیت داشتن جزییاتی است که شاید در ظاهر خیلی مهم به نظر نرسند، اما گاهی می‌توانند حسابی تعیین‌کننده باشند. برای مثال ممکن است در قسمتی از محل مبارزه، یک بشکه آب باشد و از قضا در همان حوالی جادوگر دشمن کاراکتر‌های شما را به آتش کشیده باشد. حال باید به جای اینکه به دشمن آسیب بزنید، سعی کنید با ضربه زدن به آن بشکه، آتش را خاموش کنید و مانع از دست رفتن سلامت شخصیت‌هایتان شوید. یا در مورد دیگر اگر می‌بینید مثلا چند نیروی دشمن در یک قسمت جمع شده‌اند، بهتر است به جای آسیب زدن مستقیم به آن‌ها با استفاده از بمب‌ها یا جادو‌ها کاری کنید که همه آن‌ها همزمان آسیب ببینند.

در کل، داشتن مبارزه‌های نوبتی و تاکتیکی باعث شده تا مجبور شوید مثل یک بازی شطرنج به عواقب کاری که می‌کنید یا به شکل چینش نیرو‌هایتان اهمیت بدهید. از طرفی دیگر، این مساله باعث شده تا در صورتی که در یک نبرد شکست خوردید، نا‌امید نشوید و اشکال کار را فقط در ضعیف بودن شخصیت‌هایتان ندانید و به جای آن، سعی کنید در دفعه بعد با استراتژی بهتر و متفاوت‌تری بازی کنید. البته در حین مبارزه‌ها، یک سری مشکلات هم در بازی به چشم می‌آیند. برای مثال مخصوصا زمانی که محیط مبارزه‌ها موانع بلندی مثل برج یا هر نمونه دیگری داشته باشد، گاهی دوربین بازی به مشکل می‌خورد و نمی‌توانید دید درستی از دشمنانی که در این مناطق هستند داشته باشید. یا مساله بعدی، زمانی است که مبارزه‌ها شلوغ می‌شوند و از طرفی دیگر مثلا شاهد آتش‌سوزی هستیم. در این حالت شلوغی بیش از حد صحنه باعث می‌شود تا گاهی تشخیص کاراکتر‌ها و پیدا کردن دشمن سخت شود.

راستی بد نیست به این موضوع هم اشاره کنیم که Divinity: Original Sin II را می‌توان حتی یک بازی نقش‌آفرینی جهان‌باز هم دانست؛ چرا که معمولا برای انجام کار‌ها روش‌های مختلفی وجود دارند و ساختار بازی خیلی حالت خطی ندارد. برای مثال، در همان اوایل بازی باید از منطقه‌ای به نام Fort Joy فرار کنید و برای این کار، چندین و چند روش در بازی وجود دارد. مثلا می‌توانید به شکل کاملا تهاجمی اقدام کنید و با کشتن گارد‌ها، مسیر خودتان را باز کنید. یا می‌توانید از روش‌های دیگری که وجود دارند استفاده کنید و از راه دیگری از این منطقه خارج شوید. این مساله تاثیر خیلی خوبی روی بازی گذاشته و ارزش تکرار آن را هم بالاتر می‌برد؛ چرا که همیشه این شوق را خواهید داشت که بدانید اگر کاری را به شکل دیگری انجام می‌دادید نتیجه آن چه می‌شد.

اما از مبحث گیم‌پلی که بگذریم، بد نیست اشاره‌ای هم به داستان خیلی خوب Divinity: Original Sin II داشته باشیم؛ داستانی که با رفتن شما به Fort Joy، رو‌به‌رو شدن با بیشاب الکساندر و فرار از این منطقه آغاز می‌شود و در ادامه به جایی می‌رسد که می‌دانید شما در جهان بازی نقشی بسیار فراتر از یک کاراکتر ساده دارید. برای اینکه داستان بازی فاش نشود نمی‌خواهم وارد جزییات آن شوم، اما در کل باید گفت که هم کلیت داستان بازی بسیار خوب و عالی است و هم اینکه داستان به شکل خیلی خوبی روایت می‌شود و کاملا قادر است شما را در طول گیم‌پلی طولانی بازی جذب کند. از طرف دیگر یکی از مواردی که خیلی به کیفیت داستان بازی کمک کرده، شخصیت‌پردازی عالی کاراکتر‌های جهان Divinity: Original Sin II است. فرقی نمی‌کند که در دنیای بازی با یک شخصیت مهم و اصلی روبه‌رو شوید یا اینکه با یک فروشنده ساده در گوشه‌ای از این جهان هم‌صحبت شوید؛ آنچه که مهم است این است که تمامی این شخصیت‌ها حرف‌هایی برای گفتن دارند و این حس را منتقل می‌کنند که سازنده‌ها آن‌ها را خلق نکرده‌اند تا دنیای بازی شلوغ باشد، بلکه روی هرکدام از آن‌ها وقت گذاشته‌اند. این مساله در مورد شخصیت‌های اصلی بیش‌تر هم به چشم می‌آید و در مجموع بازی از حیث شخصیت پردازی عالی است که همین هم تاثیر مثبتی روی داستان بازی می‌گذارد.

در مجموع Divinity: Original Sin II اثری است که هر شخصی که عاشق بازی‌های ویدیویی بوده و به دنبال یک سرگرمی طولانی‌مدت عالی باشد، باید آن را تجربه کند. چیزی که این بازی را به یک اثر فوق‌العاده تبدیل کرده، دقت بالای سازندگان به تمامی بخش‌های آن است و همین هم باعث شده تا بتوانیم Divinity: Original Sin II را یکی از بهترین بازی‌های نقش‌آفرینی و یکی از بهترین بازی‌های سال ۲۰۱۷ بدانیم.