بررسی بازی Call of Duty: WWII

با اینکه تا به امروز در بازی‌ها و فیلم‌های زیادی با اتفاقات جنگ جهانی دوم به‌عنوان مرگبار‌ترین جنگ شکل‌گرفته در تاریخ آشنا شده‌ایم، اما به‌شخصه هنوز که هنوزه، وقتی اثری با محوریت این نبرد معرفی می‌شود، برای تجربه آن هیجان بالایی پیدا می‌کنم؛ مخصوصا اگر این تجربه، جدید‌ترین نسخه از سری محبوب کال آف دیوتی باشد که از قضا کارش را از همین نبرد‌های جنگ جهانی دوم هم آغاز کرده و تعدادی از بهترین صحنه‌هایش را در این دوران برای‌مان به یادگار گذاشته است. در واقع با اینکه در نسخه‌های مدرن‌تر بازی امکان مبارزه با سلاح‌های خفن و عالی وجود دارد، اما هنوز هم نشانه‌گیری از مگسک اسلحه تک‌تیری مثل M1 یا Kar98 لذت عجیبی دارد که به‌شخصه آن را با هیچ‌چیزی در یک بازی شوتر عوض نمی‌کنم! البته پیش از تجربه بازی Call of Duty: WWII، در کنار حس هیجان یک حس شک و تردید نیز داشتم که شاید این نسخه هم مانند بعضی نسخه‌های سری، نتواند در حد انتظارات‌مان ظاهر شود، اما پس از تمام کردن بازی در حالی که به اسامی سازندگان اثر زل زده بودم، از یک چیز مطمئن بودم و آن هم اینکه Call of Duty: WWII هرچیزی هم که نداشته باشد، حداقل از حیث بخش داستانی تجربه‌ای بسیار خوب و فراموش‌نشدنی ارائه می‌کند.

در ادامه با بررسی بازی Call of Duty: WWII همراه زومجی باشید تا نگاهی به ویژگی‌های مختلف ساخته استودیو اسلج همر داشته باشیم:

برای دانلود ویدیو از آپارات اقدام کنید | تماشا در یوتیوب

اگر نگاهی به تاریخچه سری Call of Duty داشته باشیم، می‌توان با جرات گفت که این مجموعه بیش‌تر برای ارائه یک بخش داستانی عالی شناخته شده و خیلی‌ها با ماموریت‌های فراموش‌نشدنی آن خاطره دارند. به همین دلیل هم اولین کاری که اسلج‌همر در رابطه با Call of Duty: WWII باید انجام می‌داد، خلق یک بخش داستانی خوب بود که خب تا حد خیلی زیادی هم در این راه موفق شده است. در ابتدای بازی با شخصیت‌های آن از جمله دنیلز، زوسمن، پیرسون و بقیه آشنا شده و بلافاصله وارد یکی از مهم‌ترین نبرد‌های جنگ جهانی دوم یعنی نبرد نرماندی می‌شویم. در واقع Call of Duty: WWII از همان ابتدا و با این مرحله، نشان می‌دهد که حرف‌های زیادی برای گفتن دارد؛ چون با وجود اینکه ما پیش از این در فیلم‌هایی چون نجات سرباز رایان یا بازی‌های مختلف بارها و بارها نبرد ساحل نرماندی را دیده و تجربه کرده‌ایم، ولی این مرحله در Call of Duty: WWII کماکان لذت‌بخش و هیجان‌انگیز است و سازندگان موفق شده‌اند با خلق یک سری صحنه‌های سینمایی، از انفجار قایق‌ها گرفته تا تکه پاره شدن سرباز‌ها در اثر انفجار و برخورد تیر، آن عمق فجیع بودن این نبرد را به بهترین شکل ممکن به تصویر بکشند و افتتاحیه‌ای عالی برای بازی خودشان رقم بزنند.

مساله بعدی در رابطه با بخش داستانی بازی، رسالتی است که در نشان دادن روی تاریک و بد جنگ دارد. پیش‌تر هم اشاره کردیم که آثار زیادی در مدیوم‌های مختلف با محوریت جنگ جهانی دوم ساخته شده‌اند که هریک سعی کرده‌اند این نبرد را از زاویه دید خودشان به تصویر بکشند. منظورم این است که مثلا در یک سری آثار، فقط روی جنبه اکشن جنگ تمرکز شده و مدام تیراندازی سربازان، انفجار‌ها و کشت و کشتار را شاهد بوده‌ایم. از طرفی دیگر، برخی آثار هم سعی کرده‌اند مثلا روی یک گروه از سربازان یا حتی یک سرباز خاص در دل نبرد تمرکز کنند و داستانی با محوریت وی روایت کنند. خب از این نظر، Call of Duty: WWII ترکیبی از تمامی این عناصر است؛ به طوری که گاهی در وسط یک نبرد خونین و خطرناک گیر می‌افتیم که در آن باید با تمام توان برای زنده ماندن تلاش کنیم و گاهی هم شاهد سرک کشیدن بازی به زندگی شخصی شخصیت‌هایش و تصمیمات انسانی آن‌ها هستیم. به همین دلیل هم برخی از بهترین صحنه‌های Call of Duty: WWII را نه قسمت‌های اکشن آن، که قسمت‌های پرداختن بازی به جنبه انسانی شخصیت‌ها تشکیل می‌دهند.

به‌عنوان حرف پایانی در رابطه با بخش داستانی بازی، می‌توان به عنصر نوآوری اشاره کرد؛ عنصری که نه به شکلی پررنگ، اما در قالب چند ویژگی جدید در بازی دیده می‌شود و تا حدودی توانسته حس و حال جدیدی به بخش کمپین بازی در مقایسه با نسخه‌های قبلی بدهد. یکی از این ویژگی‌های جدید بخش داستانی بازی، نبودن قابلیت احیای خودکار سلامتی در بازی است و برای بهبود سلامتی سرباز‌تان، حتما باید از جعبه کمک‌های اولیه استفاده کنید. همین ویژگی به ظاهر کوچک به نظر من تا حدود زیادی باعث واقع‌گرایانه‌تر شدن بازی شده و چالش خوبی به آن بخشیده است. همچنین ویژگی دیگر بازی، قابلیت‌هایی است که هریک از اعضای جوخه شما دارند و مثلا زوسمن می‌تواند به شما جعبه کمک‌های اولیه بدهد یا پیرسون قابلیت شناسایی نیرو‌های دشمن و هایلایت کردن آن‌ها را دارد. این ویژگی هم عنصر جدید دیگری است که اضافه شدن آن به بازی، اتفاق مثبتی به شمار می‌رود. در مجموع، Call of Duty: WWII با اینکه بهترین کمپین را در بین نسخه‌های این سری ندارد، اما بخش داستانی بازی آنقدر جذاب است که از تجربه تقریبا هفت ساعته آن و داستانی که شاهد روایت آن هستید، لذت زیادی ببرید و حتی شخصیت‌هایی را که برای اولین بار در این نسخه معرفی می‌شوند، تا مدت‌ها فراموش نکنید.

اما یک مساله دیگر که البته شاید در آینده حل شود، مشکلات بازی در زمینه پیدا کردن بازی‌های آنلاین و برقراری اتصال بین بازیکنان است؛ به طوری که به‌شخصه گاهی حتی ۱۰ دقیقه در یک لابی منتظر پیدا شدن بازی می‌ماندم و این مساله شدیدا در رابطه با بخش چندنفره بازی آزاردهنده است. در مجموع، بخش چندنفره Call of Duty: WWII تنها برای افرادی جذاب خواهد بود که از بخش چندنفره نسخه‌های گذشته این سری رضایت داشتند و از تجربه چندین و چند باره حالت‌هایی مثل Team Deathmatch هم خسته نمی‌شوند. اما در صورتی که انتظار داشتید Call of Duty جدید یک تجربه چندنفره متنوع‌تر و بهتر نسبت به نسخه‌های قبلی ارائه کند، باید بگویم که بازی از این نظر ناامید‌تان خواهد کرد.

بخش دیگر بازی Call of Duty: WW2 حالت زامبی آن است که خب ساخته اسلج‌همر در این زمینه کیفیت خیلی خوبی دارد. به‌شخصه هیچ‌وقت خیلی طرفدار بخش زامبی این سری نبودم، اما باید اعتراف کنم که این قسمت در Call of Duty: WWII جذابیت خوبی دارد و می‌تواند پس از تمام کردن بازی، به‌عنوان یک سرگرمی طولانی‌مدت در نظر گرفته شود. به‌علاوه سازندگان در این قسمت سعی کرده‌اند تا داستانی را هم روایت کنند که خب کیفیت نسبتا خوبی هم دارد. از طرف دیگر، همان‌طور که پیش از این هم وعده داده شده بود، بخش زامبی بازی در ارائه یک تجربه ترسناک هم نسبتا موفق عمل می‌کند و حمله ناگهانی یک زامبی وحشی از پشت سر یا ظاهر شدن ناگهانی آن‌ها از جایی که اصلا انتظارش را هم ندارید، جامپ‌اسکر‌های خوبی را در بازی پدید آورده و برای من یادآور حس تجربه بازی Return to Castle Wolfenstein بود. بخش زامبی بازی همچنین یک سری ویژگی‌های شخصی‌سازی نیز دارد و به مرور زمان و با پیشرفت در بازی، می‌توانید از آن‌ها بهره ببرید که حس پیشرفت را به‌خوبی منتقل می‌کنند.

اما Call of Duty: WWII هرچه در زمینه گرافیکی مشکل داشته باشد، در زمینه صوتی و موسیقی عملکردی عالی دارد؛ به طوری که مشخص است سازندگان با وسواس خاصی روی صداگذاری‌ها کار کرده‌اند و صدای تمامی شخصیت‌ها، با چهره و خصوصیات‌شان کاملا منطبق است و علاوه بر آن، صداگذاری مواردی مثل انفجار‌ها یا تیر‌هایی که از کنارتان رد می‌شوند، به شکلی کاملا طبیعی در بازی کار شده است. به همین دلیل هم پیشنهاد می‌کنم که برای غرق شدن در اتمسفر بازی و حس و حال واقعی نبرد‌های آن، حتما از هدفون در تجربه بازی استفاده کنید. از طرفی دیگر، با اینکه در کل شاهد موسیقی‌های خوبی در مراحل بازی هستیم، اما موسیقی مرحله پایانی به شکلی بسیار عالی انتخاب شده است و کاملا آن حس انزجار از جنگ را به مخاطب منتقل می‌کند.

به‌عنوان حرف پایانی، باید بگویم که Call of Duty: WWII بدون شک بهترین نسخه این سری تا به امروز نیست. اما پس از اینکه سازندگان این مجموعه با نسخه‌های اخیر آن و بردن گیمر‌ها به فضا و تصمیماتی عجیب و غریب طرفداران مجموعه را ناامید کرده بودند، Call of Duty: WWII بازگشتی به مسیر موفقیت برای کال آف دیوتی به شمار می‌رود؛ بازگشتی که هم از بازی کردن آن لذت زیادی خواهید برد و هم باعث می‌شود تا بتوانیم برای آینده این مجموعه امید بیش‌تری داشته باشیم.