بررسی بازی Need for Speed Payback

بازی Need for Speed Payback قصد دارد از نظر داستانی تجربه‌ای نظیر Most Wanted را ارائه دهد. از این‌رو شاهد رویارویی تایلر و دوستان‌اش با لیگ‌های خیابانی اتومبیل‌ رانی و رهبران آن‌ها هستیم که در ابتدا، باید یک سری مسابقات اولیه یا همان کوئست‌های بازی را انجام داده تا به مسابقه انتهایی برسید. درادامه زمانی که رهبران بازی را پشت سر گذاشتید، نوبت به نفر اول این لیست و رهبر The House می‌رسد که باید وی را نیز از پیش روی بردارید. بخش داستانی Payback شلوغ است از این نظر که شاهد شخصیت‌هایی زیادی در دنیای بازی هستیم که اصلا پرداخت درستی برای آن‌ها صورت نگرفته است. حتی خود شخصیت‌های اصلی نیز از شخصیت پردازی مناسبی برخوردار نیستند؛ از شوخی‌های بی‌مزه‌اشان با یکدیگر گرفته تا تعامل با سایر رقبا و معرفی لیگ‌ها، به هیچ‌وجه خوب نیستند و صرفا استودیو گوست گیمز فقط آن‌ها را در دل بازی خود قرار داده و اصلا توجهی به جزئیات نداشته است. نکته‌ی جالبی که از طریق آن بازی Need for Speed Payback به خوبی بخش داستانی و گیم‌پلی را به هم بسط داده، سیستم مسابقات است که با شخصیت‌های بازی تعامل خوبی دارد اما نکته این جاست که این ویژگی نیز با تمام پتانسیل‌اش، به یک شکست تبدیل شده است.

از نظر پرداخت‌های درون برنامه‌ای، جعبه‌هایی در نظر گرفته شده‌اند که حاوی آیتم‌های تزئینی و پول هستند. در جریان بازی و انجام چالش‌های مختلف تعداد زیادی از این جعبه‌ها را دریافت می‌کنید که حتی پول بسیاری را کسب خواهید کرد ولی سیستم ارتقای اتومبیل‌ها و قیمت‌ها به واسطه سه شخصیته بودن بازی حسابی شما را به خرج خواهد انداخت. شاید این موارد در بخش داستانی خودش را نشان ندهد ولی وقتی وارد بخش چندنفره بازی Need for Speed Payback می‌شوید، تاثیر مستقیم پرداخت‌های درون برنامه‌ای را مشاهده خواهید کرد زیرا در آن جا، محدودیت روی اتومبیل‌ها و سطح‌شان نیست و شخصی که بازی را تمام کرده باشد به راحتی می‌تواند هزینه کرده و در هر سبک مسابقه‌ای بهترین اتومبیل را خریداری و آن‌ها را حسابی تیونینگ کند (البته سیستم پرداخت برای خرید جعبه‌ها از طریق پول واقعی در آینده به فروشگاه بازی اضافه می‌شود). این درحالی است که شخصی دیگر که در میانه‌های بازی است، از یک اتومبیل سطح متوسط استفاده می‌کند و این دو راننده، در بخش آنلاین و به دلیل نبود سیستم Matchmaking مناسب، در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند و نتیجه آن، یک مسابقه کاملا ناعادلانه است. صادقانه بگویم، در طول تجربه گیم‌پلی و مسابقات بازی، تنها مسابقات Offroad من را شدیدا جذب کرد و آن هم به خاطر سبک مسابقه‌ای مسابقات Offroad است. در سایر مسابقه‌ها و کلاس‌ها، وجود شخصیت‌ها و تعامل‌شان با رهبر گروه و از طرفی ضعف‌های گرافیکی، مانع از لذت بردن شما می‌شود. برای مثال مراحل تعقیب و گریز به شکلی است که می‌توانید به اتومبیل‌های پلیس یا تعقیب کننده‌های The House ضربه وارد کرده و آن‌ها را از دور مسابقه خارج کنید که در این هنگام نوع خراب شدن اتومبیل آن‌ها، به شکل یک ویدیو صحنه آهسته است و حال اینجا جایی است که شما کنترل اتومبیل خود را از دست می‌دهید زیرا دوربین بازی یک جای دیگر قرار دارد و با تمام صحنه آهسته بودن بازی، این روند میان سرعت و هیجان یک اختلال ایجاد کرده و تمامی تمرکز شما را از بین می‌برد.

در کنار کوهی از مشکلات، موسیقی‌ها و صداگذاری‌های بازی از جذابیت بالایی برخوردار هستند و شاید شاهد ساندترک‌های زیادی نباشیم ولی از جذابیت خوبی برخوردار بوده و اتمسفر بازی، در مسابقات به نحوی است که شما را به خود درگیر می‌کند. تنها موردی که شما را در این بخش اذیت خواهد کرد، تکراری شدن بعضی از دیالوگ‌های بازی است که در طول بازی کردن میان شخصیت‌ها رد و بدل می‌شوند. درآخر به لطف استودیو گوست گیمز و ناشری مثل کمپانی Electronic Arts، شاهد بدترین بازی از مجموعه نید فور اسپید هستیم که تا به حال عرضه شده و امیدوارم در آینده به هیچ‌وجه شاهد ساخت دنباله‌ای برای این مجموعه به دست گوست گیمز نباشیم.