بررسی بازی Star Wars Battlefront II

برای دانلود ویدیو از آپارات اقدام کنید | تماشا در یوتیوب

داستان بازی، قصه‌ی یکی از سربازان مهم امپراطوری با نام آیدن وِرسیو را روایت می‌کند. شخصیتی که در نخستین برخورد با آن، فکر کردم قرار است شخصیت اصلی یکی از متفاوت‌ترین داستان‌های مجموعه‌ی «جنگ ستارگان» باشد و در نقطه‌ی مرکزی قصه‌ای قرار بگیرد که از زاویه‌ای دیگر، این جهان فانتزی-علمی‌تخیلی بزرگ را نشان مخاطبان می‌دهد. در عین حال، از همان لحظه یک سناریوی بسیار ساده و توهین‌آمیز هم درباره‌ی داستان Battlefront 2 به ذهنم خطاب کرد که در آن اتفاقاتی کاملا کلیشه‌ای، قصه را به نقاطی تماما قابل انتظار می‌رساند و باور داشتم حتی EA هم توانایی روایتی چیزی به فاجعه‌باری آن را ندارد. اما خب همان‌گونه که احتمالا خودتان هم حدس می‌زنید، در طول پیش‌روی قصه‌ی بازی دقیقا با تحقق یافتن همین سیناریوی مضحک مواجه شدم و البته در بعضی نقاط، لحظه‌هایی را دیدم که سازندگان به کمک‌شان در بد و آزاردهنده بودن، دست تصورات خنده‌دار من را هم از پشت می‌بستند! چون بازی، عملا چیزی به اسم قصه ندارد و فقط تکراری‌ترین کلیشه‌ها را به نامربوط‌ترین حالت ممکن به یکدیگر پیوند داده تا چیزی به عنوان گیم‌پلی تک‌نفره هم داشته باشد. چیزی به اسم شخصیت‌پردازی، دیالوگ‌نویسی و کارگردانی در کار سازندگان بازی نبوده و همه‌چیز به ضبط یک مشت تصویر رندرشده و ضبط چند دیالوگ و نشان دادن آن‌ها به مخاطب خلاصه شده است. از یک طرف، شخصیت‌های جدید داستان را داریم که اصلا شخصیت نیستند و حتی برای ثانیه‌ای، سرنوشت‌شان، زندگی و مرگ‌شان، باورهای‌شان یا حتی احساسات‌شان برای‌تان اهمیتی ندارند و از طرف دیگر، با کاراکترهای قدیمی و مهمی از دنیای «جنگ ستارگان» مواجه می‌شویم که حضورشان در این بازی، توهین زشت سازندگان بازی به آن‌ها بوده است.

این‌جا، نخستین جایی است که رسما جلوه‌ای از سوءاستفاده‌های اعصاب‌خوردکن EA از پتانسیل‌های یک مجموعه را دیدم و به عنوان یکی از دوست‌داران مجموعه‌ی Star Wars، از به تصویر کشیده شدن شخصیت‌های محبوب آن در چنین قالب‌های تک‌لایه‌ای ناراحت شدم. چون در دست‌پخت جدید DICE، هان سولو، لوک اسکای واکر، پرنسس لیا، چوباکا و دیگر قهرمان‌ها و ضدقهرمان‌های شناخته‌شده‌ی حاضر در داستان، همان کاراکترهای خفن و بزرگی نیستند که طرفداران این مجموعه انتظار دیدن‌شان را داشتند و صرفا، ظاهر این افراد را یدک می‌کشند. در نتیجه، در عین آن که به دست گرفتن کنترل لوک اسکای واکر و نابود کردن سربازان امپراطوری به کمک Lightsaber دوست‌داشتنی او برای هر طرفداری لذتی انکارناپذیر دارد، تماشای بهره‌برداری صرف DICE از این شخصیت برای خلق چنین احساسی و نپرداختن به عمق شخصیتی این کاراکتر بزرگ، آزاردهنده است. با همه‌ی این‌ها، شاید بخواهید این‌گونه از بازی دفاع کنید که هدف Battlefront 2 روایت داستانی بی‌نظیر نبوده و قصه، تنها حکم موتور محرک ساده‌ای برای بازیکنان را داشته که آن‌ها را به درون گیم‌پلی جذاب قسمت تک‌نفره بکشاند. اما مشکل آن‌جا است که یکی از نکات موجود در این جمله، کاملا اشتباه است و آن هم چیزی نیست جز آن که گیم‌پلی قسمت تک‌نفره‌ی Star Wars Battlefront 2، حداقل در غالب لحظات، لیاقت دریافت صفت «جذاب» را ندارد. بله، در قسمت نبردهای هوایی، بازی چه در قسمت مولتی‌پلیر و چه در قسمت سینگل‌پلیر، ضعف یا مشکلی ندارد و راندن در میان تکه‌های فلزی «ستاره‌ی مرگ» و شلیک کردن و اجرای مانورهایی دیوانه‌وار در فضای خوش‌گرافیک و زیبای بازی، لذتی انکارناپذیر را تقدیم‌تان می‌کند. به خصوص که بازی در این قسمت ماموریت‌های مختلفی را در وسایل پروازی گوناگونی تقدیم‌تان می‌کند که هر کدام، حس و حال خاص خودشان را دارند و شانس خسته‌کننده بودن را از گیم‌پلی دریغ می‌کنند.

بازی در قسمت مراحل پرواز در سفینه‌های فضایی، انصافا گیم‌پلی حساب‌شده و درستی را تحویل‌مان داده و به اندازه‌ی کافی، جذاب و کار راه‌انداز است. گیم‌پلی خوبی که در ترکیب با طراحی‌های دقیق DICE از سفینه‌هایی گوناگون، تبدیل به یکی از نقاط قوت ساخته‌ی جدید آن‌ها شده و کاری می‌کند که اگر کسی پرواز در کهکشان و مواجهه با قسمت‌های مختلفی از جهان Star Wars را دوست دارد، حتما شانس لذت بردن از Star Wars Battlefront 2 را داشته باشد. البته که در عین وجود گرافیکی کاملا راضی‌کننده و بدون مشکل در این بخش، بعضی مواقع مثلا انیمیشن‌های نابود شدن سفینه‌ها توی ذوق می‌زنند و سادگی بیش از حدشان به چشم می‌آید اما در برابر تعداد زیاد نکات مثبت آن، چنین موضوعاتی تاثیر خاصی بر تجربه‌‌ی نهایی گیمر ندارند.

بخش‌های چندنفره‌ی دیگر بازی همچون Blast که در نبردی بیست نفره، شما را وادار به انجام نبردهایی نزدیک بر محوریت کشتن تعدادی مشخص از سربازهای تیم حریف می‌کند و Strike که بیشتر حس مواجهه با یک نبرد آنلاین کلاسیک را دارد، با این که در نوع خودشان جذابیت‌هایی جدی دارند، هرگز نمی‌توانند در برابر این حجم از مولتی‌پلیرهای خارق‌العاده در دنیای گیم، حرفی برای گفتن داشته باشند. البته نباید فراموش کرد که نقشه‌های زیاد بازی برای هر کدام از حالت‌های آنلاین با طراحی عالی و جزئیات دقیقی که دارند، انصافا هرگز اجازه‌ی خسته شدن مخاطب از جلوه‌های تصویری اثر را نمی‌دهند و تکراری شدن گیم‌پلی، تنها دلیل اصلی زده‌شدن برخی از بازیکنان از این بخش‌ها به نظر می‌رسد. حتی بزرگ‌ترین حالت بازی یعنی Galactic Assault که در نقشه‌هایی بزرگ و با استفاده از نبردهایی هوایی و زمینی، قصد ارائه‌ی تجربه‌هایی به یاد ماندنی را دارد، مدام زیر سایه‌ی حالت‌های آنلاین بازی‌های دیگری قرار می‌گیرد که بازیکنان دوست‌دار بخش‌های چندنفره، قطعا برتری آن‌ها نسبت به اثر پیش روی‌شان را احساس خواهند کرد. البته این به معنی استاندارد نبودن این بخش‌ها نیست و کسی در جذابیت تمامی آن‌ها برای چندین و چند بازی اول شکی ندارد. اما وقتی بخواهیم بازی را بر پایه‌ی ارائه‌ی تجربه‌ای که در بلندمدت هم تازگی خاص و ویژگی‌های متمایزکننده‌ای داشته باشد بسنجیم، مولتی‌پلیرِ Battlefront 2 قطعا با ضعف‌هایی جدی روبه‌رو می‌شود. هرچند که ماجرا هرگز به گونه‌ای نیست که بشود یکی از بخش‌های آنلاین بازی را پایین‌تر از حد استاندارد خطاب کرد و DICE مثل همیشه، در بدترین حالت هم تجربه‌ی مولتی‌پلیر قابل قبولی را مقابل‌تان می‌گذارد.

یکی از مهم‌ترین مشکلات دیگر Star Wars Battlefront 2، به فیزیک ضعیف و انیمیشن‌های از مدافتاده‌ی آن مربوط می‌شود. ضعف‌هایی جدی که به خصوص وقتی قصد تجربه‌ی بازی به صورت سوم‌شخص را دارید به چشم‌تان می‌آیند و هیچ بهانه‌ای برای مواجهه با چیزهایی به مانند آن‌ها در ساخته‌ی نسل هشتمی یکی از بزرگ‌ترین استودیوهای بازی‌سازی دنیا قابل قبول به نظر نمی‌رسد. DICE، از آن‌جایی که مشخصا ایده‌ی به خصوصی برای خلق تجربه‌ای خاص در حالت سوم‌شخص بازی نداشته، در قسمت‌هایی از داستان که در آن‌ها با قهرمانان مجموعه همراه می‌شوید و تمامی بخش‌هایی از گیم‌پلی آنلاین بازی که در لحظات‌شان کنترل یکی از آن‌ها یا روبات‌ها و وسایل جنگی خاصی را در دست دارید، شما را وادار به رویارویی با انیمیشن‌ها و فیزیکی کرده که تنها راه لذت بردن از بازی این است که به نقص‌های آزاردهنده و تکراری بودن وحشتناک‌شان دقت نکنید. چیزی که باز هم اگر گرافیک خوب بازی در طراحی محیط‌هایی پرجزئیات نبود، احتمالا خیلی بیشتر از قبل به سبب مواجهه با آن اذیت می‌شدید.

با این حال، اگر از این مورد به خصوص بگذریم، انصافا باید پذیرفت که در ساخته‌ی جدید DICE، از منظر فنی با بازی قدرتمندانه‌ای روبه‌رو هستیم. بازی بزرگی که در عین داشتن تعداد زیادی از نقشه‌های کوچک و بزرگ گوناگون و پرجزئیات که هر کدام‌شان جذابیت‌های گرافیکی به خصوصی را یدک می‌کشند و دربرداشتن نبردهایی که تعداد زیادی از افراد و وسایل جنگی بزرگ در آن‌ها دخیل هستند، حتی در شلوغ‌ترین صحنه‌ها چیزی به اسم افت فریم را نمی‌شناسد و از منظر تجربه‌ی بصری، شما را با اثر جذابی مواجه می‌کند. از طرف دیگر، صداگذاری‌های بازی هم در کنار موسیقی‌های آن، همیشه از جزئیات کافی بهره می‌برند و در همراهی با تصاویرش، باعث می‌شوند که مخاطب همیشه شانس غرق شدن در گیم‌پلی بازی و حس کردن هیجانات لازم برای لذت بردن از Battlefront 2 را داشته باشد. چیزی که به خصوص وقتی در وسط فضایی بی‌انتها در حال فرار از موشکی که روی‌تان قفل شده و شلیک هم‌زمان به سفینه‌ای هستید که قصد فرار از تیرهای‌تان را دارد، باعث می‌شود برای لحظاتی اندک، تمامی مشکلات Star Wars Battlefront II از ذهن‌تان محو بشوند.

Star Wars Battlefront II را می‌توان یکی از متناقض‌ترین ساخته‌های بزرگ دنیای گیم در نسل هشتم دانست. ساخته‌ای که طرفداران «جنگ ستارگان»، هیچ شانسی برای لذت نبردن از آن ندارند و خواه یا ناخواه، قطعا در یکی از بخش‌های آن، برای مدتی نه‌چندان اندک سرگرم می‌شوند. با این حال، بقیه‌ی افراد، وقتی به بازی نگاه می‌کنند با ساخته‌ای مواجه هستند که برای باز کردن شخصیت‌هایش هم باید مدت‌ها وقت گذاشت و بازی کرد. ساخته‌ای که در سینگل‌پلیر سطحی تازه از فاجعه‌بار بودن در نسل هشتم را معرفی می‌کند و در مولتی‌پلیر، همیشه در حد استانداردها هست و برخی مواقع، به زیبایی به نقاطی فراتر از آن نیز دست می‌یابد. ساخته‌ای که در قسمت‌های اول شخص از منظر بصری عالی است و در هنگام کنترل سوم شخص دل به خواه یا اجباری برخی شخصیت‌ها، انیمیشن‌های واقعا ضعیفی دارد. ساخته‌ای که به استراتژی‌ها و توانایی‌های‌تان اهمیت داده اما لوت‌باکس‌های هم‌اکنون حذف‌شده‌اش هم می‌توانند شما را در برابر بازیکنی ضعیف‌تر از خودتان، عملا ناتوان کنند. پس بله، بگذارید همین‌جا بگویم که ساخته‌ی جدید DICE، با تمام بزرگی انکارناپذیری که دارد، به خاطر همین تناقضات زشت، هرگز اثر محترمی نیست. بگذارید بگویم اگر آرش عیاری Uncharted 4: A Thief's End را در زمان عرضه‌اش بهترین شصت دلاری ممکن خواند، من هم Star Wars Battlefront 2 را در دنیای گیم، یکی از بدترین‌های‌شان خطاب می‌کنم.