بررسی بازی A Hat in Time

۲۰۱۷ یک سال عالی برای پلتفرمرها بود. ریمستر کرش بندیکوت، کاپهد و سوپر ماریو ادیسی از جمله بازی‌های بی‌نظیری بودند که سال گذشته منتشر شدند و جیپ عاشقان پلتفرمر را خالی و دلشان را شاد کردند. در میان آن‌ها یک بازی کمتر دیده شد. A Hat in Time صد در صد لیاقتش را دارد که در کنار این بزرگان خودی نشان دهد و جایی برای خود دست و پا کند. یک پلتفرمر کلاسیک از دوران سوپر ماریو گلکسی که دنیاهای رنگارنگش پر است از الماس برای جمع کردن، طراحی مراحلش بسیار هوشمندانه است و کاراکترها و باس‌هایش هم با دیالوگ‌های بامزه‌شان به بازی عمقی دو چندان می‌دهد، چرا نباید یکی از بهترین پلتفرمرهای سال شناخته شود؟ انکار نمی‌کنم که خودم هم در هیاهوی بازی‌های ۲۰۱۷، A Hat in Time را گم کردم اما برای تجربه‌ی یک بازی عالی هیچوقت دیر نیست. مخصوصا اگر با یک بازی طرف باشیم که در میان غول‌های بزرگ هم‌سبکش، حرفی برای گفتن داشته باشد و در حد و اندازه‌های آن‌ها ظاهر شود.

بازی A Hat in Time شما را به دنیای رنگارنگ و شیرین خودش می‌برد. کسی که این سفر را برایمان ممکن می‌کند، دختری بی‌نام و نشان است که کاری به کار کسی ندارد و با سفینه‌ی عظیم خودش در فضا در حال سفر به سمت خانه‌اش است. سفینه‌ی او چندین اتاق و هال و پذیرایی دارد و برای یک نفر زیادی بزرگ به نظر می‌رسد. سفر آرام دخترک در فضا توسط مأموران «مافیا» ناتمام می‌ماند، چرا که هرکسی که دلش خواست نمی‌تواند از بالای سیاره‌ی آن‌ها سفر کند و مالیات ندهد. بنابراین مأموران مافیا سفینه را با زور متوقف می‌کنند و در نتیجه‌ی مقاوت دخترک، تمام سوخت سفینه از بین می‌رود. اما سوخت سفینه چیست؟ چیزی که شاید انتظارش را نداشته باشید: زمان. سفینه‌ی این دخترک با زمان کار می‌کند، ساعت‌شنی‌های کوچکی که ۴۰ تا از آن‌ها سفینه را راه می‌انداخت و حالا تمامشان در سیاره‌های مختلف پخش شده‌اند. از اینجا ما وارد بازی می‌شویم: به تک تک دنیاها و سیاره‌ها سر می‌زنیم تا ساعت‌شنی‌ها را پیدا کرده و سفینه را دوباره راه بیندازیم.

مکانیسم اصلی گیم‌پلی بازی همانطور که از نامش برمی‌آید، مربوط به کلاه‌های دخترک می‌شود. کلاه‌ها نقش اساسی در طی کردن هر مرحله ایفا می‌کنند، به طوری که هر کدام قابلیت متفاوتی دارند و باید با توجه به مرحله، از یکی از آن‌ها استفاده کنید. در ابتدای بازی یک کلاه ساده دریافت می‌کنید که به دخترک قابلیت پرتاب گوی‌های منفجرشونده می‌دهد. برای به دست آوردن کلاه‌های بیشتر، باید کاموا جمع کنید. کامواها در سراسر دنیاها پراکنده‌اند و هر کلاهی با تعداد خاصی کاموا باز می‌شود. یک کلاه باعث می‌شود سریع‌تر حرکت کنید، کلاه دیگر امکان پرش روی سکوهای خاصی را فراهم می‌کند و کلاه کارآگاهی هم نقاط مهم اطرافتان را نشان می‌دهد. برای افزایش ارزش تکرار بازی و سر زدن به مراحل اولیه پس از اتمام بازی، بسیاری از آن‌ها شامل مناطقی هستند که اوایل بازی نمی‌توان به آن‌ها دسترسی پیدا کرد چرا که نیازمند کلاه خاصی هستند. در واقع هر مرحله یک دنیای جهان‌باز کوچک پر از راز و رمز است و اگر فقط یک بار به آن سر بزنید، چیزهایی زیادی از دست می‌دهید. این قضیه باعث می‌شود بعد از تمام کردن مأموریت‌های اصلی در آن دنیا، دوباره در وقتی دیگر به آن سر بزنید، الماس و کاموا جمع کنید و با کلاه‌های جدیدتان سراغ جاهای ناشناخته‌اش بروید. علاوه بر مراحل اصلی که داستان بازی را پیش می‌برد، در هر سیاره تعدادی مرحله‌ی اضافه وجود دارند که صرفا برای دستیابی به یکی از ساعت‌شنی‌ها طراحی شده‌اند. مراحل کوتاهی که شامل سکوبازی‌های مختلفی هستند و با حال و هوای همان سیاره طراحی شده‌اند و بدون وجود کاراکترها، صرفا یک تجربه‌ی پلتفرمر ناب هستند.

از طنز در کاراکترها گفتیم. بازی A Hat in Time چندین کاراکتر بامزه و منحصر به فرد با ویژگی‌های شخصیتی کاملا متفاوت دارد. ابتدا که با مأمورین مافیا و دختر سبیل‌دار آشنا می‌شوید، شاید فکر کنید شخصیت‌های عجیبی را شناختید اما چند ساعتی که به بازی وقت بدهید تازه عجایبش را رو می‌کند. یکی از باس فایت‌های بازی یک آشپز و سردسته‌ی مافیاست که یک نمایش تئاتر تدارک دیده و مرحله‌ی مبارزه با او درواقع همان نمایش است. یک موجود خبیث سیاه‌رنگ روح‌مانند، غول بعدی است که باید با او قراردادی امضا کنید تا روحتان را پس بدهد. قرارداد چیست؟ رساندن نامه‌هایی که غول از صندوق‌های پستی دزدیده به زیردستان او، برای اینکه احساس تنهایی نکنند. A Hat in Time پر است از این تکه‌های بامزه که لذت بازی را دوچندان می‌کنند. بسیاری از دیالوگ‌ها نیز خلاف عادت معمولی چنین بازی‌هایی، صداگذاری شده‌اند که اهمیت فراوان سازندگان به داستان و نحوه‌ی روایت مورد پسند آن‌ها را نشان می‌دهد. اگر عادت دارید دیالوگ‌ها را جلو بزنید و اهمیتی به حرفای شخصیت‌ها نمی‌دهید، شاید عادتتان در این بازی تغییر کند. داستان جزء بسیاری مهمی از بازی محسوب می‌شود و دنبال کردن آن، قطعا بر لذت بازی می‌افزاید.

دنیاهای رنگارنگ ابتدای بازی با مراحل تیره و تاریک سیاره‌های دیگر تضاد قابل ملاحظه‌ای دارد. بدون که اینکه بخواهم محیط و مراحل بازی را لو دهم، انتظار این را داشته باشید تا با دنیاهای کاملا متفاوتی رو به رو شوید. محیط‌هایی که متناسب شخصیت غول نهایی آن است. مثلا آن هیولای روح‌مانند، در یک دنیای شاد و پر زرق و برق زندگی نمی‌کند و دنیایش هم باید مانند خودش سیاه و ترسناک باشد. تنوع محیط، به اضافه‌ی تنوع مأموریت‌ها و مکانیسم‌هایی که برای انجام دادن آن‌ها لازم است به بازی ارزشی دو چندان می‌دهد. استودیوی Gears For Breakfast تنها قصد نداشته یک پلتفرمر ماریویی بسازد، سازندگان تمام تلاش خود را کرده‌اند تا یک پلتفرمر کامل و کم نقص از هر لحاظی خلق کنند. در هیچ‌کدام از جنبه‌های بازی کم‌کاری نشده و به جرئت می‌توان بگویم با یک پلتفرمر بی‌نهایت فکر شده، دقیق، ظریف و کامل طرفیم. بازی همه‌ی گزینه‌های لازم برای تبدیل شدن به یک تجربه‌ی عالی را تیک می‌زند و فقط از جهتی می‌لنگد که خیلی نمی‌توان به آن خرده گرفت. احتمالا بودجه و تعداد نفرات این استودیو مستقل به قدری نبوده که از لحاظ فنی بازی را در حد آثار بزرگ‌تر، پشتیبانی کنند و این مسئله در بعضی مراحل مشهود است. گرافیک فنی بازی از نقاط مثبت آن نیست و با اینکه شاید در طول یک دست بازی چند ساعته، موارد اندکی باشند که واقعا به چشم بیایند، اما متوجه نشدن نورپردازی عجیب در مرحله‌ی فوق‌العادی قطار (که بیشتر از این اشاره نمی‌کنم تا سورپرایز آن به قوت خود باقی بماند) یا افکت عجیب آتش در جنگل که شبیه به بازی‌های قبل از ۲۰۱۰ می‌ماند، کار سختی است. نمی‌توان انکار کرد که A Hat in Time در این زمینه عملکرد خوبی ندارد اما خوشبختانه به حدی نیست که به گیم‌پلی صدمه‌ای بزند.

A Hat in Time را زمانی در حال تجربه‌اش هستم که موازی با آن، یکی از شاهکاری سبک پلتفرمر یعنی Super Mario Odyssey را روی سوییچ بازی می‌کنم و هر دو بازی بی‌اندازه لذت‌بخش هستند. درست است که نینتندو با سال‌ها کوله‌باری از تجربه می‌داند یک پلتفرمر عالی یعنی چه و در ریزترین جزئیات آثارش هم دقیق می‌شود و آن‌ها را کاملا بی‌نقص درمی‌آورد، اما استودیو کوچک Gears For Breakfast هم در حد و اندازه‌های خودشان، تجربه‌‌ای به ارمغان آورده‌اند که حتی به چنین نام بزرگی نزدیک می‌شود. بله، A Hat in Time آن جادوی ماریو را ندارد ولی در مقیاس خود، یک بازی عالیست. یک بازی مستقل لذت‌بخش که صد در صد لیاقتش را دارد کنار بزرگان بدرخشد و نامی از آن برده شود. مکانیسم‌های خلاقانه کلاه‌ها و تفاوت هرکدام از آن‌ها با یکدیگر به گیم‌پلی در هر مرحله رنگ و بوی تازه‌ای می‌دهد و همیشه هم کاراکتری هست تا بار طنز داستان را بر دوش بکشد و بازی را از تنها یک کپی بودن دور کند. ۲۰۱۷، بی‌شک بهشت پلتفرمرها بود.

این بازی روی پلتفرم پی‌سی بررسی شده است.