بررسی بازی Vampyr

اصطلاح «نقش‌آفرینی» این روزها زیاد در دنیای بازی‌های ویدیویی شنیده می‌شود. کمتر بازی‌ای را پیدا می‌کنید که المان‌های نقش‌آفرینی نداشته باشد، از God of War گرفته تا همین Assassin's Creed Odyssey که تقریبا به یک بازی نقش‌آفرینی کامل تبدیل شده است. اما معنای واقعی این اصطلاح کمتر مورد بحث قرار می‌گیرد، معنایی که عمیق‌تر از مورادی مثل ارتقای شخصیت یا درخت مهارت‌ها است که در بازی‌های امروزی رایج شده‌اند. در این گونه بازی‌ها ما خودمان را جای شخصیت بازی می‌گذاریم و زندگی او را بازی می‌کنیم: به جایش تصمیم می‌گیریم و به جایش حرف می‌زنیم. با اینکه این شخصیت را افراد دیگری خلق کرده‌اند، اما ما هم سهمی در داستان او داریم و تا جایی که بازی به ما اجازه می‌دهد به روش خودمان او را جلو می‌بریم. بازی Vampyr یکی از بهترین مثال‌های یک نقش‌آفرینی کامل است، تجربه‌ای که می‌تواند بسیار نزدیک‌تر با ما به عنوان تجربه‌کننده‌ی آن ارتباط برقرار کند. استودیوی دونت ناد به خوبی توانسته با ارائه‌ی انتخاب‌های فراوان و البته معنی‌دار، به کلمه‌ی نقش‌آفرینی معنایی را که درخور آن است بدهد. در این بازی ما یک خون‌آشام هستیم، با تمام سختی‌ها و مزیت‌هایش. خون‌آشام بودن خیلی کار راحتی نیست، مخصوصا وقتی در زندگی قبلیتان یک دکتر بوده باشید. انتخاب بین نجات جان یا گرفتن آن می‌تواند حتی درجاتی از خودشناسی را هم به همراه داشته باشد.

دانلود از آپارات | تماشا در یوتیوب

جاناتان رید، خون‌آشام خوش‌تیپ بازی یک پزشک حاذق در ارتش جنگ جهانی اول در جبهه‌ی بریتانیا بوده و بر اثر اتفاقی مرموز، به یک خون‌آشام تبدیل می‌شود. تا همین جای کار دونت ناد یک ایده‌ی ناب پیدا کرده که برای خیلی‌ها به تنهایی عامل جذب شدن به بازی است. حالا جامه‌ی عمل پوشاندن به این ایده هم می‌تواند یک مخاطب بالقوه را بسیار نزدیک‌تر به محصول نهایی کند و هم می‌تواند کاری کند که این مخاطب دیگر از دونت‌ناد نخواهد سراغ بازی‌های بزرگ برود. اما فرانسوی‌ها ضعیف ظاهر نشدند و نتیجه‌ی نهایی، چیزی که در ادامه مفصل راجع به آن صحبت خواهیم کرد، یک بازی آبرومند است. فعلا باید جاناتان را دنبال کنیم که به زندگی برمی‌گردد و به معنای واقعی کلمه تشنه‌ی خون است. او که اصلا تجربه خون‌‌آشام بودن ندارد و حتی به همچین موجوداتی هم اعتقاد نداشت، حالا باید دنبال کشف مبدا این اتفاق باشد. دنبال کردن جاناتان در مسیرش برای پیدا کردن حقیقت و به واسطه‌‌ی آن، آشنا شدن با ده‌ها شخصیت جدید و شاید گرفتن جان چندتایی از آن‌ها یکی از بزرگ‌ترین جذابیت‌های بازی است. Vampyr در معرفی شخصیت‌های اصلی و فرعی‌اش عجله نمی‌کند و کارت‌هایش را سر وقت رو می‌کند. ومپایر به طور کلی بازی آرامی است؛ بازی که بیشتر از آنکه در مورد کشت و کشتار باشد، در مورد کشف چگونگی وقوع اتفاقات است. یک بازی تقریبا کارآگاهی که متاسفانه گاهی ما را مجبور می‌کند مبارزاتش را تحمل کنیم.

مکالمه با شخصیت‌ها بدین صورت است که پس از آشنایی اولیه، دیالوگ‌ها در چند گروه طبقه‌بندی می‌شوند. سوال‌های شخصی و سوال‌های مربوط به محیطی که در آن زندگی می‌کنند از بخش‌های اصلی هستند. احتمالا اولین باری که یک شخصیت جدید را می‌بینید دیالوگ‌های بخش سوال‌های شخصی قفل هستند اما به مرور و با آشنا شدن با بقیه، می‌توانید به این شخصیت برگردید و بیشتر سین جیمش کنید. طبیعتا در یک دیالوگ شما هم حرف‌هایی برای گفتن دارید و باز هم چند انتخاب که بعضا نتایج مختلفی به همراه خواهد داشت. حتی این احتمال وجود دارد که بر اثر یک سخن بی‌جا، یکی از نکات مخفی در مورد یک شخصیت را از دست بدهید چرا که او دیگر با شما چندان احساس صمیمیت نمی‌کند. بیشتر شخصیت‌ها آن‌قدر متفاوت و قابل تشخیص از هم هستند که آن‌ها را به خاطر بسپارید و حتی نسبت به آن‌ها احساسات مثبت یا منفی داشته باشید. همانطور که می‌بینید Vampyr بیشتر یک بازی اجتماعی/کارآگاهی است تا اکشن. به همین خاطر به اهمیت نقش‌آفرینی بودن آن تاکید کردم. شما حتی این انتخاب را دارید که در صورت مریض شدن هر شخصیت، داروی مخصوص آن مریضی را تولید کنید و به آن‌ها بدهید تا شرایط کلی آن منطقه پایدار باشد. چهار منطقه‌ی کلی در لندن Vampyr وجود دارد و هرکدام از آن‌ها حدود ۱۵ شخصیت در خود جای داده‌اند. مریض شدن یا مرگ یکی از شخصیت‌های هر محله باعث کاهش میزان پایداری آن می‌شود که منجر به افزایش تعداد دشمن‌ها، سخت‌تر شدن آن‌ها و حتی نابودی کامل آن منقطه می‌شود. این احتمال وجود دارد که اگر تصمیم گرفتید یک خون‌آشام تشنه‌ی خون باشید،‌ یک محله و تمام ساکنین آن را به طور کامل نابود کنید. البته که تمام ماموریت‌های جانبی آن منطقه را از دست خواهد داد و به قول سازندگان بازی «پایانی که حقتان است» نصیبتان خواهد شد.

اما همه‌ی این قدرت‌ها و سلاح‌ها را هم که کنار یکدیگر بگذارید باز هم نمی‌توان از ضعف‌های فراوان مبارزات بازی چشم‌پوشی کرد. شاید پزشک بودن جاناتان بتواند دلیلی برای حرکات عجیب او و خشک بودن ضرباتش باشد (که واقعا نیست)، اما برای هوش مصنوعی فقیر دشمنان دیگر نمی‌توان دلیلی پیدا کرد. مبارزات نه تنوعی دارند و نه خلاقیتی، کافی است با هر سلاحی دارید به دشمنان ضربه بزنید، یکی دو تا از قدرت‌ها را استفاده کنید تا سراغ دشمن بعدی بروید. استفاده از قدرت‌ها از نوار خون جاناتان کم می‌کند و باید با بی‌هوش کردن دشمن‌ها، گلویشان را گاز بزنید تا خون کافی به بدنتان برسد. اما این هم باعث نشده که بتوان حرکات عجیب کاراکتر اصلی بازی و بی‌حرکت ماندن دشمنان هنگام حمله به یکی دیگر را نادیده گرفت. مبارزات تن به تن آن سرعت و نرمی لازم را ندارند و به نظر می‌رسد به کار بیشتری نیاز داشتند. البته از دونت‌ناد که تجربه‌ی چندانی در این زمینه ندارد نمی‌توان انتظار بالایی داشت اما این بخش‌ها حسابی به تجربه‌ی بازی ضربه می‌زنند. اگر Vampyr می‌توانست روی همان جنبه‌ی کارآگاه‌گونه‌اش تمرکز کند و مبارزه‌ها را به حداقل خود می‌رساند احتمالا با بازی بهتری رو به رو بودیم، اما در آن صورت مخاطب عام شاید دیگر جذب بازی نمی‌شد. در پیش‌نمایش بازی گفتم چند نوع دشمن و گروه مختلف در بازی وجود دارد که هرکدام وظیفه‌ای دارند، اما در بازی همه‌ی آن‌ها یکی به نظر می‌رسند و انگار صرفا لباس‌های مختلفی دارند. البته تعدادی موجود هیولامانند در بازی وجود دارند که نحوه‌ی مبارزه با آن‌ها هیچ تفاوتی با سربازهای عادی خیابان‌ها ندارد.

Vampyr تلاش باعلاقه و جاه‌طلبانه‌ای از تیم خوش‌ذوق دونت‌ناد است که بعد از موفقیت عظیم Life is Strange مسیری کاملا متفاوت پیش گرفته‌اند. انتخاب چنین داستان و دنیایی و ساخت یک بازی نقش‌آفرینی کامل بر اساس آن کاری نیست که حتی در چند سال گذشته دیده باشیم. بله، بازی حداقل در لحظاتی ما را یاد Bloodborne می‌اندازد، اما تمرکز دو بازی روی مسائل بسیار متفاوتی است. سیستم دیالوگ‌ها و کارآگاه‌بازی به عنوان یک خون‌‌آشام برای هرکسی ساخته نشده اما اگر وقت رویش بگذارید، از کشف دنیا و آدم‌هایش لذت فراوانی خواهید برد. نمی‌توان ضعف‌های مبارزات بازی را نادیده گرفت اما اتمسفر و صد البته موسیقی عالی به هضم آن کمک می‌کند. Vampyr شاید با برچسب قیمت ۶۰ دلاری‌اش روی کنسول‌ها کمی گران به نظر برسد، اما می‌توان با مدتی صبر کردن و پس از تخفیفی خوب تجربه‌اش کرد. تجربه‌ای که به هیچ وجه پشیمانی نخواهد داشت.

این بازی روی پلتفرم پی‌سی بررسی شده است.