بررسی بازی Transference

بازی‌های ترسناک، همیشه طرفداران خاص خود را دارند و Transference یکی از جدید‌ترین بازی‌های این سبک است که اخیرا منتشر شده و از واقعیت مجازی هم پشتیبانی می‌کند. Transference محصول کمپانی یوبی سافت است و البته در ساخت آن، الیجا وود، بازیگر معروف فیلم‌هایی چون ارباب حلقه‌ها هم نقش داشته است. در ادامه این بازی را بررسی خواهیم کرد و از نقاط ضعف و قوتش خواهیم گفت.

با اینکه ما یک مجموعه کلی از بازی‌ها را در سبک ترسناک قرار می‌دهیم، اما این سبک خود زیرسبک‌های مختلفی دارد که هرکدام، از نظر ویژگی‌ها متفاوت از بقیه هستند. Transference بیش‌تر از آنکه یک بازی مبتنی بر ترس‌های لحظه‌های و مقطعی باشد، یک ترس روانی ارائه می‌دهد. درست است که مخصوصا در دقایق اولیه بازی شاهد چند جامپ‌اسکیر هستیم، اما در ادامه، چنین صحنه‌هایی در بازی به حداقل می‌رسند و آنچه که می‌ماند یک ترس کلی است که عوامل متعددی در شکل‌گیری آن نقش دارند و در ادامه بیش‌تر به آن خواهیم پرداخت.

داستان Transference با توضیحات یک شخص آغاز می‌شود و در ادامه، وارد یک ساختمان می‌شویم که ماجرا‌های بازی در آن جریان دارند. راستش را بخواهید، در ابتدای شروع بازی، داستان Transference امیدوار‌کننده به‌نظر می‌رسد. توضیحاتی که فرد مذکور ارائه می‌دهد و پس از آن قرار گرفتن در یک اتمسفر مرموز و خاص، باعث می‌شوند تا امیدوار شویم که در ادامه بازی، شاهد یک داستان پر رمز و راز و پیچیده خواهیم بود، اما خب هرچه که در بازی پیش می‌رویم، این امیدواری رنگ می‌بازد و به مرور، متوجه می‌شویم که Transference چیزی جز یک داستان سرراست برای روایت ندارد. در واقع در طول بازی، صرفا شاهد اتاقی هستیم که باید از آن فرار کنیم و برای این منظور، نیاز به سه کریستال داریم. پس از پیدا کردن هر کریستال و قرار دادن آن در جای مخصوص، بازی را از دید یک شخصیت دیگر، ولی در همان محیط، ادامه می‌دهیم تا کریستال بعدی را پیدا کنیم و این روند، تا پایان بازی ادامه پیدا می‌کند.

اما خب مشکلات بازی Transference، صرفا در داستان آن خلاصه نمی‌شوند. این ساخته یوبیسافت، یک بازی ترسناک و معمایی است که در طول آن، باید معما‌های مختلفی را حل کنیم تا بتوانیم به کریستا‌ل‌ها برسیم و در نهایت بازی را تمام کنیم. معما‌های بازی، اصلا و ابدا بد نیستند، اما خب شاید بتوان اصلی‌ترین مشکل را ساده بودن بیش از اندازه اکثر آن‌ها دانست. با این حال بازی، یک سری مکانیزم‌های جالب هم دارد. با خاموش و روشن کردن چراغ‌ها، تغییراتی در محیط بازی اعمال می‌شود و این مکانیزم، یکی از لازمه‌های حل برخی از معما‌های بازی است. برای مثال ممکن است یک اتاق، در حالتی که چراغ‌ها خاموش هستند ظاهر شود، اما کلید باز کردن آن، در حالت چراغ روشن وجود داشته باشد. پس باید ابتدا چراغ‌ها را روشن کنید، کلید را بردارید و سپس دوباره با خاموش کردن چراغ‌ها، در مذکور را باز کنید و به اتاق دسترسی داشته باشید. اما خب با وجود چنین مکانیزم‌های جالبی که حل کردن برخی معما‌های بازی را جذاب می‌کنند، یک سری معما هم هستند که بیش از حد ساده طراحی شده‌اند. فرضا در بخشی از بازی باید یک پسورد را پیدا کنید، اما این پسورد، دقیقا در همان محیط و جلوی چشم شما روی چند تکه کاغذ نوشته شده است و در نتیجه، چالش خاصی پیش روی‌تان قرار نمی‌دهد. سازندگان حداقل می‌توانستند این پسورد را در یک محیط جداگانه قرار بدهند تا برای پیدا کردن آن حداقل مجبور به گشتن محیط شویم و همه‌چیز بی‌نهایت سرراست و ساده نباشد.

خب تا به اینجا، از این گفتیم که بازی، داستان چندان خوبی ندارد و در ارائه گیم‌پلی درگیر‌کننده هم خیلی موفق نمی‌شود. پس آیا با در نظر داشتن این موارد، Transference هنوز هم ارزش تجربه کردن را دارد یا خیر؟ جواب این سوال، بیش‌تر به خود مخاطب و این مساله برمی‌گردد که وی از یک بازی چه انتظاراتی دارد. اما اجازه بدهید قبل از نتیجه‌گیری کلی در مورد بازی، به یک عنصر دیگر اشاره کنیم که هم، اصلی‌ترین نقطه قوت Transference است و هم می‌تواند عاملی باشد که به‌خاطر آن، بتوانیم تجربه بازی را حداقل برای یک بار پیشنهاد بدهیم. این عنصر، چیزی نیست جز ارائه یک اتمسفر ناب و حس ترس روانی آزاردهنده؛ البته آزاردهنده از نوع جذابش! به هر حال همه ما، با دیدی مشخص به سراغ بازی‌های ترسناک می‌رویم؛ با این دید که بازی‌های این سبک قرار نیست تجربه‌ای مفرح و شاد در اختیارمان قرار بدهند و برعکس، انتظارمان از این بازی‌ها این است که آن نیازمان به ترسیدن را جوابگو باشند. خب Transference حداقل در این زمینه تا حدود زیادی موفق می‌شود.

پس جدا از تمام مشکلاتی که بازی دارد، اگر دل‌تان یک تجربه ترسناک تاثیرگذار می‌خواهد که حس ترسش برای مدتی هم که شده در خاطرتان باقی بماند، Transference در این زمینه موفق عمل می‌کند. در این راه، جدا از المان‌های بصری که به آن‌ها اشاره داشتیم، صداگذاری‌ها هم نقش بسزایی دارند. به همین دلیل و مخصوصا اگر بازی را با هدفون تجربه کنید، آن حس گیر افتادن در یک محیط قفس-مانند توسط المان‌های صوتی هم به شما منتقل خواهد شد و راستش را بخواهید، این حس گاهی به حدی سنگین و آزاردهنده می‌شود که می‌خواهید برای دقایقی هم که شده، بازی را متوقف کنید و با رفتن به فضای باز، کمی به ذهن‌تان استراحت بدهید و به آرامش برسید. با اینکه سازندگان در برخی زمینه‌ها در خلق تجربه‌ای جذاب موفق ظاهر نشده‌اند، اما مشخص است که شناخت خوبی از سبک ترس داشته‌اند و با استفاده از المان‌های بصری و صوتی، توانسته‌اند آن فشار روانی ناشی از ترس را به شکلی خوب به مخاطب‌شان منتقل کنند.

در مجموع، اینکه باید Transference را بازی کرد یا خیر به عوامل متعددی بستگی دارد. در زمینه داستان، Transference حرف خاصی برای گفتن ندارد و طبیعتا افرادی را که عاشق داستان غنی در بازی‌ها هستند، راضی نخواهد کرد. در طرف دیگر، بازی از حیث گیم‌پلی هم یک سری محدودیت‌ها و ضعف‌ها دارد و از این نظر هم چیز جدیدی ارائه نمی‌دهد و داشته‌هایش هم جذابیت چندانی ندارند. ولی به عنوان یک تجربه ترسناک، بازی در ترساندن مخاطبش و ارائه حس وحشت و خفقان به وی،‌ موفق ظاهر می‌شود و از نظر بصری و صوتی هم در سطح مناسبی قرار دارد. پس اگر دلتان یک تجربه ترسناک کوتاه ولی تاثیرگذار می‌خواهد، بد نیست تا نگاهی هم به Transference داشته باشید؛ مخصوصا اگر این شانس را داشتید که بازی را با هدست واقعیت مجازی تجربه کنید، قطعا نیازتان به ترسیدن ارضا خواهد شد.

این بازی روی پلتفرم پلی‌استیشن 4 بررسی شده است.